Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-1.4010.279.2018.2.NL
z 10 sierpnia 2018 r.

 

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 800 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z 27 czerwca 2018 r. (data wpływu 2 lipca 2018 r.), uzupełnionym 27 sierpnia 2018 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia w całości do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych dotyczących środków trwałych wykorzystywanych w działalności rolniczej oraz pozarolniczej działalności gospodarczej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 2 lipca 2018 r. wpłynął do organu wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych m.in. w zakresie możliwości zaliczenia w całości do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych dotyczących środków trwałych wykorzystywanych w działalności rolniczej oraz pozarolniczej działalności gospodarczej. Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 16 sierpnia 2018 r., Znak: 0111-KDIB1-1.4010.279.2018.1.NL, 0111-KDIB1-1.4010.297.2018.1.NL wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło 27 sierpnia 2018 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest Gospodarstwem Rolnym, prowadzonym w formie Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej: „Spółka”). Wnioskodawca prowadzi działalność rolniczą oraz działalność gospodarczą w zakresie usług rolniczych tj. usług na maszynach rolniczych, okazjonalną sprzedaż maszyn, odsprzedaż i wynajem własnych maszyn.

Wnioskodawca podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych.

Spółka zakupuje środki trwałe m.in. maszyny, które wykorzystywane są w działalności gospodarczej jak i w działalności rolniczej.

Powyższe składniki majątku zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych i są amortyzowane, a odpisy amortyzacyjne, dokonywane metodą liniową, zaliczane są do kosztów uzyskania przychodów.

W związku z mieszanym wykorzystywaniem środków trwałych, Wnioskodawca powziął wątpliwość co do prawidłowości zaliczania od 2018 r. do kosztów uzyskania przychodów całości odpisów amortyzacyjnych, z uwagi na zmianę stanu prawnego począwszy od 1 stycznia 2018 r. i usunięcie art. 17 ust. 1 pkt 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, obligującego do wykluczenia z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych dochodu z działalności pozarolniczej przeznaczonego na działalność rolniczą.

Ponadto w uzupełnieniu wniosku ujętym w piśmie z 21 sierpnia 2018 r. Wnioskodawca wskazał m.in., że według ogólnej zasady wymogiem dla rozliczenia kosztów uzyskania przychodu jest właśnie ich związek z przychodami z działalności gospodarczej, co w opisanym przez Wnioskodawcę stanie faktycznym występuje.

Ponadto Wnioskodawca wskazał, że tylko w sytuacji, gdy jakiś wydatek posiada związek przyczynowo - skutkowy jedynie z przychodami z działalności rolniczej, to wtedy będzie on musiał być wyłączony z kosztów podatkowych. Jeżeli zaś jest chociaż częściowy związek z działalnością gospodarczą, wyłączenie nie ma miejsca i wydatek stanowi koszt uzyskania przychodów.

Dlatego też mając na uwadze, że w stanie faktycznym Wnioskodawcy przypadek wyłączenia wydatku z kosztów podatkowych nie zachodzi, bowiem pyta on o środki trwałe wykorzystywane zarówno w działalności rolniczej jak i pozarolniczej działalności gospodarczej, to stoi on na stanowisku, iż amortyzacja tak wykorzystywanych środków trwałych zdecydowanie stanowi koszt podatkowy.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy amortyzacja środków trwałych służących zarówno działalności gospodarczej jak i rolniczej w całości będzie stanowiła koszt uzyskania przychodów w działalności gospodarczej prowadzonej przez Spółkę zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, a tym samym czy Wnioskodawca może do kosztów uzyskania przychodów zaliczyć całą kwotę odpisów amortyzacyjnych od posiadanych środków trwałych?

(pytanie oznaczone we wniosku Nr 1)

Zdaniem Wnioskodawcy, amortyzacja środków trwałych służących zarówno działalności gospodarczej jaki i rolniczej w całości będzie stanowiła koszt uzyskania przychodów w działalności gospodarczej prowadzonej przez Spółkę, a tym samym Wnioskodawca może do kosztów uzyskania przychodów zaliczyć całą kwotę odpisów amortyzacyjnych od posiadanych środków trwałych. Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Koszty poniesione w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu.

Z powyższego przepisu wynika, iż co do zasady kosztami uzyskania przychodu są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, a więc bezpośrednio i pośrednio związane z uzyskiwaniem przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 (winno być art. 16) powoływanej ustawy. Jednakże aby dany wydatek mógł być zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, podatnik musi wykazać jego związek z prowadzoną działalnością oraz to, że poniesienie tego wydatku miało lub mogło mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu, ewentualnie na zachowanie lub zabezpieczenie źródła tego przychodu.

Są to więc wszystkie koszty bezpośrednio i pośrednio związane z uzyskiwanym przychodem oraz koszty dotyczące całokształtu działalności podatnika, czyli związane z funkcjonowaniem podatnika. Jak stanowi art. 15 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

Należy zauważyć, iż przepisy podatkowe nie przewidują ograniczenia w rozliczaniu kosztów amortyzacji i eksploatacji środków trwałych z tej tylko przyczyny, że wykorzystywane są zarówno do działalności rolniczej, jak i gospodarczej. A zatem zdaniem Wnioskodawcy, w całości kosztami podatkowymi będą koszty amortyzacji środków trwałych.

Wymogiem dla rozliczenia kosztów uzyskania przychodu jest bowiem ich związek z przychodami z działalności gospodarczej - jeśli więc związek ten ponoszone koszty posiadają, to nawet wówczas, gdy posiadają one również związek z działalnością rolniczą, będą kosztami podatkowymi.

Z kosztów podatkowych będą natomiast musiały być wyłączone tylko te koszty, które posiadają związek przyczynowo - skutkowy jedynie z przychodami z działalności rolniczej. Dotyczy to np. kosztów paliwa zużytego do produkcji rolnej.

Reasumując, składniki majątku wykorzystywane zarówno w działalności rolniczej jak i pozarolniczej działalności gospodarczej mogą stanowić środki trwałe w działalności gospodarczej. Koszty wspólne dla uzyskania przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych (pozarolnicza działalność gospodarcza) oraz przychodu nie podlegającego opodatkowaniu tym podatkiem (działalność rolnicza) pozostają zaś w bezpośrednim związku z działalnością gospodarczą. Obie te kategorie kosztów mogą więc stanowić koszty podatkowe.

Za stanowiskiem takim przemawia m.in. interpretacja indywidualna wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z 10 września 2015 r., Znak: IPTPB1/4511-337/15-4/MM, w której uznano za prawidłowe stanowisko podatnika, zgodnie z którym możliwe jest zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej przez Niego działalności gospodarczej pełnych odpisów amortyzacyjnych, niezależnie od tego, czy wskazane środki trwałe będą całkowicie, czy tylko częściowo wykorzystywane na cele tej działalności (częściowo na działalność rolniczą lub cele osobiste). Jak wskazano w tejże interpretacji przepisy prawa nie ograniczają możliwości zakupu na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej składników majątku uznanych za środki trwałe, które będą wykorzystywane zarówno na potrzeby tej działalności, jak i na inne cele, niezwiązane bezpośrednio z prowadzoną działalnością gospodarczą. (...) Mając na względzie cyt. wyżej przepisy, w przypadku składników majątkowych wykorzystywanych w działalności gospodarczej, spełniających kryteria do uznania ich za środki trwałe (inne niż nieruchomości), możliwe jest dokonywanie odpisów amortyzacyjnych od ich pełnej wartości początkowej, niezależnie od tego czy są wykorzystywane wyłącznie do celów związanych z działalnością gospodarczą, czy też częściowo - do innych celów (osobistych oraz związanych z prowadzeniem gospodarstwa rolnego).

Biorąc pod uwagę powyższe, zdaniem Wnioskodawcy, w przypadku składników majątkowych zakupionych na potrzeby działalności gospodarczej, zaliczonych do środków trwałych i wykorzystywanych w tej działalności, możliwe jest zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów pełnych odpisów amortyzacyjnych, niezależnie od tego, że ww. środki trwałe są częściowo wykorzystywane poza tą działalnością.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 1036 z późn. zm.), przepisów ustawy nie stosuje się do przychodów z działalności rolniczej, z wyjątkiem dochodów z działów specjalnych produkcji rolnej.

Pojęcie działalności rolniczej dla celów podatku dochodowego od osób prawnych zostało określone w art. 2 ust. 2 ww. ustawy, zgodnie z którym działalnością rolniczą w rozumieniu ust. 1 pkt 1 jest działalność polegająca na wytwarzaniu produktów roślinnych lub zwierzęcych w stanie nieprzetworzonym (naturalnym) z własnych upraw albo hodowli lub chowu, w tym również produkcja materiału siewnego, szkółkarskiego, hodowlanego oraz reprodukcyjnego, produkcja warzywnicza gruntowa, szklarniowa i pod folią, produkcja roślin ozdobnych, grzybów uprawnych i sadownicza, hodowla i produkcja materiału zarodowego zwierząt, ptactwa i owadów użytkowych, produkcja zwierzęca typu przemysłowo-fermowego oraz hodowla ryb, a także działalność, w której minimalne okresy przetrzymywania zakupionych zwierząt i roślin, w trakcie których następuje ich biologiczny wzrost, wynoszą co najmniej:

  1. miesiąc - w przypadku roślin,
  2. 16 dni - w przypadku wysokointensywnego tuczu specjalizowanego gęsi i kaczek,
  3. 6 tygodni - w przypadku pozostałego drobiu rzeźnego,
  4. 2 miesiące - w przypadku pozostałych zwierząt

-licząc od dnia nabycia.

Jak stanowi treść art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Na podstawie tych uregulowań podatnik ma możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków, jednak pod tym warunkiem, że wykaże ich związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

  • został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
  • jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
  • pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
  • poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
  • został właściwie udokumentowany,
  • nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Przy kwalifikowaniu poniesionych wydatków do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej należy brać pod uwagę ich celowość oraz potencjalną możliwość przyczynienia się do osiągnięcia przychodu a także racjonalność, to znaczy ich adekwatność do rzeczywistych potrzeb i zakresu prowadzonej działalności. Oznacza to, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu wymienionych w ustawie, mogą być kosztami uzyskania przychodów, jeżeli pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z przychodami, w tym służą osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Są to więc koszty bezpośrednio i pośrednio związane z uzyskiwanym przychodem oraz koszty dotyczące całokształtu działalności podatnika, czyli związane z funkcjonowaniem firmy.

Przepisy prawa nie ograniczają możliwości zakupu na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej składników majątku uznanych za środki trwałe, które będą wykorzystywane zarówno na potrzeby tej działalności jak i na inne cele, nie związane bezpośrednio z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Stosownie do treści art. 16 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na:

  1. nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,
  2. nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części,
  3. ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 16g ust. 13 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych

-wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów, w przypadku odpłatnego zbycia środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na czas ich poniesienia.

W myśl art. 15 ust. 6 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

Za środki trwałe podlegające amortyzacji, w świetle art. 16a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, uznaje się z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

  1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
  2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
  3. inne przedmioty

-o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Z powyższych przepisów wynika, iż jedną z podstawowych cech decydujących o możliwości zaliczenia składników majątkowych do kategorii środków trwałych w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, a tym samym decydujących o możliwości zaliczania do koszów uzyskania przychodu odpisów amortyzacyjnych dokonywanych od ich wartości początkowej, jest fakt ich wykorzystywania na potrzeby prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej.

Stosownie zaś do treści art. 16f ust. 1 ww. ustawy, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 16a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 16b.

Wartość początkową środka trwałego należy ustalić, z uwagi na wskazany we wniosku sposób jego nabycia, zgodnie z art. 16g ust. 1 pkt 1 cyt. ustawy, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-14, uważa się w razie odpłatnego nabycia cenę ich nabycia.

Zgodnie z art. 16d ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, mogą nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych od składników majątku, o których mowa w art. 16a i 16b, których wartość początkowa określona zgodnie z art. 16g nie przekracza 10 000 zł; wydatki poniesione na ich nabycie stanowią wówczas koszty uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania. Składniki majątku, o których mowa w art. 16a-16c, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 9 ust. 1, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 4 (art. 16d ust. 2).

Stosownie do treści art. 16h ust. 1 pkt 1 cyt. ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 16k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji, z zastrzeżeniem art. 16e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których zgodnie z art. 16 ust. 1 nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

W świetle przytoczonych przepisów, składniki majątku wykorzystywane zarówno w działalności rolniczej jak i pozarolniczej działalności gospodarczej mogą stanowić środki trwałe w prowadzonej przez Wnioskodawcę pozarolniczej działalności gospodarczej od wartości początkowej których Wnioskodawca może dokonywać odpisów amortyzacyjnych i zaliczać je do kosztów uzyskania przychodów w pełnej wysokości. Jednocześnie warunkiem koniecznym dla uznania odpisów amortyzacyjnych od danego środka trwałego w postaci m.in. maszyn, za koszt uzyskania przychodu jest jego wykorzystywanie w ramach i na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej. Podkreślenia wymaga fakt, iż wykazanie związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy eksploatacją tego środka trwałego a osiągniętym przychodem spoczywa na Wnioskodawcy.

Mając na uwadze powyższe, stanowisko Wnioskodawcy, że amortyzacja środków trwałych służących zarówno działalności gospodarczej jaki i rolniczej w całości będzie stanowiła koszt uzyskania przychodów w działalności gospodarczej prowadzonej przez Spółkę, a tym samym Wnioskodawca może do kosztów uzyskania przychodów zaliczyć całą kwotę odpisów amortyzacyjnych od posiadanych środków trwałych należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Jednocześnie, w odniesieniu do powołanej przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnej należy stwierdzić, że jest to rozstrzygnięcie, które zostało wydane w indywidualnej sprawie, osadzonej w konkretnym stanie faktycznym i nie jest wiążące dla organu wydającego przedmiotową interpretację.

Nadmienia się, że w pozostałym zakresie zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Zaznaczyć należy, że tut. Organ wydając interpretacje w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez Wnioskodawcę i jego stanowiskiem, tym samym Organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności faktycznych podanych we wniosku. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego, kontroli podatkowej lub postępowania kontrolnego organu kontroli celno-skarbowej. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku ww. postępowań okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne. Jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny będzie się różnił od zdarzenia występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego zdarzenia.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

  1. z zastosowaniem art. 119a;
  2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Świętego Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.


doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
Dołącz do zarejestrowanych użytkowników i korzystaj wygodnie z epodatnik.pl.   Rejestracja jest prosta, szybka i bezpłatna.

Reklama

Przejrzyj zasięgi serwisu epodatnik.pl od dnia jego uruchomienia. Zobacz profil przeciętnego użytkownika serwisu. Sprawdź szczegółowe dane naszej bazy mailingowej. Poznaj dostępne formy reklamy: display, mailing, artykuły sponsorowane, patronaty, reklama w aktywnych formularzach excel.

czytaj

O nas

epodatnik.pl to źródło aktualnej i rzetelnej informacji podatkowej. epodatnik.pl to jednak przede wszystkim źródło niezależne. Niezależne w poglądach od aparatu skarbowego, od wymiaru sprawiedliwości, od inwestorów kapitałowych, od prasowego mainstreamu.

czytaj

Regulamin

Publikacje mają charakter informacyjny. Wydawca dołoży starań, aby informacje prezentowane w serwisie były rzetelne i aktualne. Treści prezentowane w serwisie stanowią wyraz przekonań autorów publikacji, a nie źródło prawa czy urzędowo obowiązujących jego interpretacji.

czytaj