Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-2.4011.354.2018.2.EC
z 10 września 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 29 czerwca 2018 r. (data wpływu 2 lipca 2018 r.), uzupełnionym pismem z dnia 23 sierpnia 2018 r. (data wpływu 27 sierpnia 2018 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania zasiłku dla bezrobotnych otrzymywanego z Norwegii – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 2 lipca 2018 r. wpłynął do Organu podatkowego ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania zasiłku dla bezrobotnych otrzymywanego z Norwegii.

Wniosek nie spełniał wymogów określonych w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), w związku z powyższym pismem z dnia 16 sierpnia 2018 r., Nr 0113-KDIPT2-2.4011.354.2018.1.EC, wezwano Wnioskodawczynię, na podstawie art. 169 § 1 w zw. z art. 14h ustawy Ordynacja podatkowa, do jego uzupełnienia w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie wysłane zostało w dniu 17 sierpnia 2018 r. (skutecznie doręczone w dniu 20 sierpnia 2018 r.). W dniu 27 sierpnia 2018 r. (nadano w dniu 24 sierpnia 2018 r.) wpłynęło uzupełnienie wniosku z dnia 23 sierpnia 2018 r.

We wniosku i jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni wyjechała do Norwegii w dniu 8 marca 2011 r. do chłopaka, D. R. (od dnia 22 września 2012 r. mąż). W latach 2011-2015 Wnioskodawczyni przebywała, pracowała i była na zasiłku dla bezrobotnych (Dagpenger) w Norwegii. Wnioskodawczyni przebywała na terenie Norwegii od kwietnia 2011 r. i miała zatrudnienie w firmie …. Wnioskodawczyni posiadała stały numer personalny wraz ze stałym pozwoleniem w Norwegii, wydanym przez Policję norweską.

W 2015 r. Wnioskodawczyni przebywała na zasiłku dla bezrobotnych z powodów rodzinnych oraz choroby córki. Wnioskodawczyni odprowadziła również podatek do Norweskiej Administracji Podatkowej w wysokości 18 032 NOK za 2015 r. W związku z tym, Wnioskodawczyni złożyła deklarację do Urzędu norweskiego o wynagrodzeniach i zaliczkach za 2015 r. (odpowiednik PIT-11), w której wykazała kwotę dochodu i zapłaconego podatku. Wnioskodawczyni chciała podkreślić, że jest obywatelką Polski, posiada obywatelstwo polskie. W latach 2011-2015 Jej stałym miejscem pobytu była Norwegia. Wnioskodawczyni mieszkała tam wraz z mężem i córką. Głównym i jednocześnie jedynym w tych latach ośrodkiem interesów życiowych Wnioskodawczyni (rodzina, praca) była Norwegia. W 2015 r. Wnioskodawczyni przebywała na terenie Norwegii dłużej niż 183 dni. Wnioskodawczyni do Polski przyjeżdżała wraz z rodziną w odwiedziny do bliskich (rodzice, dziadkowie, najbliższa rodzina). Przyjazdy były kilkudniowe, kilka razy w roku, zazwyczaj w okresie świątecznym, nie przekraczające 20 dni w ciągu 2015 r.

Wnioskodawczyni podkreśliła, że w latach 2011-2015 nie uzyskała żadnych dochodów w Polsce. W 2015 r. jedynym źródłem dochodów był zasiłek dla bezrobotnych (Dagpenger).

W sierpniu/wrześniu 2015 r. Wnioskodawczyni zrezygnowała z zasiłku dla bezrobotnych (Dagpenger). Przyczyniła się do tego choroba córki (autyzm). Wraz z mężem, Wnioskodawczyni zadecydowała o powrocie na stałe do Polski z córką, w celu diagnozowania oraz leczenia córki. W dniu 3 listopada 2015 r. Wnioskodawczyni wraz z córką na stałe wróciła do Polski. Wnioskodawczyni nadmienia, że wniosek dotyczy wyłącznie 2015 r.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy zasiłek dla bezrobotnych otrzymywany w 2015 r. w Norwegii podlega opodatkowaniu w Polsce?

Zdaniem Wnioskodawczyni (doprecyzowanym w uzupełnieniu wniosku), w latach 2011-2015 Jej stałym miejscem pobytu była Norwegia. Wnioskodawczyni przebywała tam, pracowała i pobierała zasiłek dla bezrobotnych. Mieszkała w Norwegii wraz z mężem i córką. Głównym i jedynym w tych latach ośrodkiem interesów życiowych Wnioskodawczyni (rodzina, praca) była Norwegia. W 2015 r. jedynym źródłem dochodu Wnioskodawczyni był zasiłek dla bezrobotnych (Dagpenger). Wnioskodawczyni odprowadzała też podatek do Norweskiej Administracji Podatkowej w wysokości 18 032 NOK. Z otrzymanych pieniędzy z zasiłku dla bezrobotnych Wnioskodawczyni żyła w Norwegii. Wnioskodawczyni nie przywoziła pieniędzy z zasiłku dla bezrobotnych do Polski w celu wzbogacenia. W 2015 r. Wnioskodawczyni nie miała dochodów w Polsce.

Wnioskodawczyni uważa, że powinna odprowadzić tylko jeden podatek w Norwegii, ponieważ tylko w tym kraju (Norwegia) w 2015 r. miała dochód, za który odprowadziła podatek do Norweskiej Administracji Podatkowej.

Zdaniem Wnioskodawczyni, zasiłek dla bezrobotnych Dagpenger nie powinien być opodatkowany w Polsce, ponieważ został zapłacony podatek w Norwegii. Ponadto w Norwegii Wnioskodawczyni przebywała w okresie od dnia 1 stycznia 2015 r. do dnia 3 listopada 2015 r., czyli powyżej 183 dni. W Polsce Wnioskodawczyni nie osiągnęła innych dochodów podlegających opodatkowaniu. W tym okresie (2015 r.) Wnioskodawczyni pobierała zasiłek dla bezrobotnych w Norwegii. Od dnia 1 stycznia 2015 r. do dnia 3 listopada 2015 r. Wnioskodawczyni była w Norwegii. Dnia 3 listopada 2015 r. Wnioskodawczyni wróciła na stałe do Polski. Wnioskodawczyni posiada obywatelstwo polskie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Na podstawie art. 3 ust. 1a ww. ustawy, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
   
   

W myśl art. 3 ust. 2a ww. ustawy, osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ww. ustawy).

Uznanie osoby fizycznej za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w rozumieniu art. 3 ust. 1a ww. ustawy, nie przesądza o uznaniu tej osoby, za osobę podlegającą w Rzeczypospolitej Polskiej nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a, 2b ustawy stosuje się bowiem z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Ocena, czy podatnik podlega w Rzeczypospolitej Polskiej ograniczonemu czy nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu powinna być dokonana w każdym przypadku indywidualnie z uwzględnieniem postanowień umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Na podstawie art. 4 ust. 1 Konwencji z dnia 9 września 2009 r. między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Norwegii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu oraz Protokół do tej Konwencji (Dz. U. z 2010 r., Nr 134, poz. 899), określenie „osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie” oznacza każdą osobę, która według ustawodawstwa tego Państwa podlega tam opodatkowaniu ze względu na jej miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu albo inne kryterium o podobnym charakterze, i obejmuje również to Państwo oraz każdą jednostkę jego podziału terytorialnego lub organ władzy lokalnej. Jednakże, określenie to nie obejmuje żadnej osoby, która podlega opodatkowaniu w tym Państwie tylko ze względu na dochód jaki osiąga ona ze źródeł położonych w tym Państwie.

W myśl art. 4 ust. 2 tej Konwencji, jeżeli, stosownie do postanowień ustępu 1 niniejszego artykułu, osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, wówczas jej status określa się zgodnie z następującymi zasadami;

1. uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Państwie, w którym ma ona stałe miejsce zamieszkania; jeżeli ma ona stałe miejsce zamieszkania w obu Państwach, wówczas uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Państwie, z którym ma ściślejsze powiązania osobiste oraz gospodarcze (ośrodek interesów życiowych);
2. jeżeli nie jest możliwe ustalenie, w którym Państwie osoba posiada ośrodek interesów życiowych albo nie posiada ona stałego miejsca zamieszkania w żadnym z Państw, uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Państwie, w którym stale przebywa;
3. jeżeli przebywa ona zazwyczaj w obu Państwach lub nie przebywa zazwyczaj w żadnym z nich, uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Państwie, którego jest obywatelem;
4. jeżeli osoba jest obywatelem obydwu Państw lub nie jest obywatelem żadnego z tych Państw, właściwe organy Umawiających się Państw rozstrzygną sprawę w drodze wzajemnego porozumienia.
   
   

Definicja „osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie” przedstawiona w powyższej Konwencji odnosi się zatem bezpośrednio do określenia „miejsca zamieszkania” przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Natomiast jeśli podatnik będzie miał miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce będzie płacił podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 17 pkt 1 i pkt 2 ww. Konwencji, emerytury, renty i inne podobne świadczenia lub renty kapitałowe uzyskiwane przez osobę mającą miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie z drugiego Umawiającego się Państwa, są opodatkowane tylko w pierwszym wymienionym Państwie. Bez względu na postanowienia ustępu 1 niniejszego artykułu, świadczenia otrzymywane przez osobę fizyczną mającą miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie na podstawie prawa o ubezpieczeniach społecznych drugiego Umawiającego się Państwa, na podstawie jakiegokolwiek obowiązkowego systemu emerytalnego lub na podstawie systemu emerytalnego, który jest uznawany dla celów podatkowych, mogą być opodatkowane w tym drugim Państwie.

Natomiast w myśl art. 21 ust. 1 ww. Konwencji, części dochodu osoby mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie, gdziekolwiek powstałe, nieobjęte postanowieniami poprzednich artykułów niniejszej Konwencji, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie.

Jak wynika z treści wniosku, Wnioskodawczyni posiada polskie obywatelstwo. Wnioskodawczyni wyjechała do Norwegii w dniu 8 marca 2011 r. W latach 2011-2015 Wnioskodawczyni przebywała, pracowała i była na zasiłku dla bezrobotnych (Dagpenger) w Norwegii. W latach 2011-2015 Jej stałym miejscem pobytu była Norwegia. Wnioskodawczyni mieszkała tam wraz z mężem i córką. Głównym i jednocześnie jedynym w tych latach ośrodkiem interesów życiowych Wnioskodawczyni (rodzina, praca) była Norwegia. Wnioskodawczyni do Polski przyjeżdżała wraz z rodziną w odwiedziny do bliskich (rodzice, dziadkowie, najbliższa rodzina). Przyjazdy były kilkudniowe, kilka razy w roku, zazwyczaj w okresie świątecznym, nie przekraczające 20 dni w ciągu 2015 r. Wnioskodawczyni posiadała stały numer personalny wraz ze stałym pozwoleniem w Norwegii, wydanym przez Policję norweską.

W 2015 r. Wnioskodawczyni przebywała na zasiłku dla bezrobotnych z powodów rodzinnych oraz choroby córki (autyzm). Wnioskodawczyni odprowadziła również podatek do Norweskiej Administracji Podatkowej za 2015 r. Wnioskodawczyni złożyła deklarację do Urzędu norweskiego o wynagrodzeniach i zaliczkach za 2015 r., w której wykazała kwotę dochodu i zapłaconego podatku. W 2015 r. Wnioskodawczyni przebywała na terenie Norwegii dłużej niż 183 dni. W latach 2011-2015 Wnioskodawczyni nie uzyskała żadnych dochodów w Polsce. W trzecim kwartale 2015 r. Wnioskodawczyni zrezygnowała z zasiłku dla bezrobotnych. Dnia 3 listopada 2015 r. Wnioskodawczyni wróciła na stałe do Polski w celu diagnozowania oraz leczenia córki.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku stan faktyczny oraz przedstawiony powyżej stan prawny należy stwierdzić, że w 2015 r., do dnia 3 listopada 2015 r., w którym Wnioskodawczyni powróciła na stałe do Polski, z uwagi na ośrodek interesów osobistych i gospodarczych, który położony był poza terytorium Polski (w Norwegii), a także okres pobytu w Norwegii, który w 2015 r. przekroczył 183 dni i zarazem czas pobytu w Polsce nieprzekraczający 20 dni, Wnioskodawczyni podlegała w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, tj. podlegała obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W opisie stanu faktycznego Wnioskodawczyni wskazała, że w 2015 r. nie uzyskała żadnych dochodów w Polsce, natomiast jako norweski rezydent podatkowy zasiłek dla bezrobotnych w Norwegii pobierała do chwili rezygnacji z tego zasiłku w sierpniu lub wrześniu 2015 r., wskutek czego nie miała obowiązku opodatkowania w Polsce dochodów z zasiłku dla bezrobotnych uzyskanych w Norwegii. Zatem Wnioskodawczyni prawidłowo uznaje, że podatek od dochodu uzyskanego w Norwegii z tytułu zasiłku dla bezrobotnych powinien być zapłacony tylko i wyłącznie w Norwegii. Nie zachodzi wobec tego podwójne opodatkowanie uzyskanego zasiłku dla bezrobotnych w Polsce i w Norwegii.

Dopiero od momentu powrotu na stałe do Polski, a więc przeniesienia do Polski ośrodka interesów życiowych Wnioskodawczyni podlegała nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce.

Zatem stanowisko Wnioskodawczyni uznaje się za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Podkreślić należy, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretacje opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Zgodnie z art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Wnioskodawczynię w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu opisu sprawy przedstawionego we wniosku, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na ustawy Ordynacja podatkowa przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w …, ul. …, …, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17,43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.