Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP1-3.4012.348.2018.3.JG
z 12 września 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 26 czerwca 2018 r. (data wpływu 2 lipca 2018 r.), uzupełnionym pismem z dnia 3 sierpnia 2018 r. (data wpływu 7 sierpnia 2018 r.) na wezwanie tut. Organu z dnia 25 lipca 2018 r. (doręczone Stronie w dniu 30 lipca 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do zwrotu nienależnie zapłaconego podatku – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 11 czerwca 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do zwrotu nienależnie zapłaconego podatku. Złożony wniosek został uzupełniony pismem z dnia 3 sierpnia 2018 r. (data wpływu 7 sierpnia 2018 r.) na wezwanie tut. Organu z dnia 25 lipca 2018 r. nr 0114-KDIP1-3.4012.348.2018.2.JG.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W dniu 29 lutego 2012 r. Wnioskodawca prowadzący działalność gospodarczą pod firmą X podpisał z firmą Y (zwanej dalej Spółką) Umowę o wykonanie kotłowni technologicznej wraz z zakupem urządzeń w hali produkcji styropianu, tj. wykonanie instalacji gazowej doziemnej i wewnętrznej, kotłowni parowej wraz ze stacją uzdatniania wody i kompleksowej instalacji pary wody i kanalizacji zgodnie dokumentacją techniczną w hali produkcyjnej styropianu. W dniu 31 maja 2012 r. Wnioskodawca wystawił Spółce fakturę końcową VAT nr 33/2012 opiewającą na kwotę 135 300,00 zł za montaż kotła parowego w budynku przeznaczonym do produkcji styropianu zgodnie ze zleceniem z dnia 15 maja 2012 r. Termin płatności zgodnie z umową upływał w dniu 15 czerwca 2012 r. Spółka dokonała płatności częściowej zapłaty za Fakturę VAT nr 33/2012 w dniu 18 lutego 2012 r. w kwocie 20 300 zł, a zatem do zapłaty pozostała kwota 115 000,00 zł. Wobec braku zapłaty kwoty 115 000,00 zł za Fakturę VAT nr 33/2012 z dnia 31 maja 2012 r. Wnioskodawca wytoczył Spółce pozew do Sądu o zapłatę. Wyrokiem Sądu Okręgowego z dnia 5 kwietnia 2015 r. zmienionego wyrokiem Sądu Apelacyjnego z dnia 30 listopada 2015 r. zobowiązano Spółkę do zapłaty na rzecz Wnioskodawca kwoty 52 606,71 zł, w tym kwoty 9 837,82 zł tytułem podatku VAT. Orzeczeniem Sądu Apelacyjnego uwzględniono jedynie częściowe roszczenie za Fakturę VAT nr 33/2012 z dnia 31 maja 2012r. w kwocie 52 606,71 zł, w tym kwoty 7 993,82 zł tytułem podatku VAT. Ponieważ uwzględniono częściowo roszczenie powstała nadpłata w podatku VAT o kwotę 11 667,00 zł oraz w podatku dochodowym o kwotę 9 638,00 zł:

115 000 zł - 52 606,71 zł = 62 393,29 zł, w tym 11 667,00 zł podatku VAT.

62 393,29 zł -11 667,00 zł = 50 726,29 zł x19% = 9 638,00 zł.

Firma Y, działa nadal i majątek spółki jest spieniężany.

Ponadto w uzupełnieniu do wniosku Wnioskodawca wskazał, że działalność gospodarczą prowadzi od dnia 1 maja 1997 r. w zakresie usług budowlanych. W dniu 15 lutego 2012 r. Wnioskodawca prowadzący działalność gospodarczą zawarł z firmą Y umowę na wykonanie kotłowni technologicznej wraz z zakupem urządzeń w hali produkcji styropianu, tj. wykonanie instalacji gazowej doziemnej i wewnętrznej, kotłowni parowej wraz ze stacją uzdatniania wody i kompleksowej instalacji pary wody i kanalizacji zgodnie dokumentacją techniczną w hali produkcyjnej styropianu.

Z uwagi na brak zapłaty, w dniu 8 marca 2013 r. Wnioskodawca wytoczył przeciwko firmie Y powództwo o zapłatę kwoty 115 000,00 zł. Sąd Okręgowy wydał w dniu 5 kwietnia 2013 r. w sprawie nakaz zapłaty zasądzający od Y kwotę 115 000 zł. Ponieważ Przedsiębiorstwo Y złożyło zarzuty od nakazu zapłaty i wniosła o powołanie biegłego sądowego Sąd Okręgowy przeprowadził postępowanie dowodowe.

Sąd Okręgowy, biorąc pod uwagę opinię biegłego, ustalił, że firma Wnioskodawcy wykonała roboty budowlane na mniejszą kwotę niż wynika to z Faktury VAT nr 33/2012 i uznał jedynie kwotę 44 613 zł i tą kwotę zasądził od Przedsiębiorstwa Y na rzecz Wnioskodawcy. Ponieważ Wnioskodawca nie zgodził się z powyższym orzeczeniem złożył apelację do sądu II instancji. Sąd Apelacyjny uznał za zasadną apelację i podwyższył kwotę wynagrodzenia za wykonane roboty budowlane do kwoty 52 606,71 zł.

Stan faktyczny przedstawiony powyżej oznacza, że na podstawie prawomocnego wyroku Sądu Okręgowego z dnia 5 kwietnia 2015 r. zmienionego wyrokiem Sądu Apelacyjnego z dnia 30 listopada 2015 r., że z dochodzonego częściowego roszczenia z Faktury VAT nr 33/2012 w kwocie 115 000,00 zł Wnioskodawca otrzymał jedynie 52 606,71 zł. A tym samym doszło do nienależnego odprowadzenia podatku VAT w kwocie 21 504,07 zł i podatku dochodowego w kwocie 17 764,00 zł, zamiast 9 837,03 zł podatku VAT i 8 126,00 zł podatku dochodowego od wystawionej Faktury VAT nr 33/2012 z dnia 31 maja 2012 r.

Przeważający kod PKD prowadzonej działalności to 43.22.Z. Formą opodatkowania jest podatek liniowy 19%, rodzaj dokumentacji podatkowej w roku 2012 oraz bieżącym to KPiR. Faktura 33/2012 została zaewidencjonowana w dokumentacji podatkowej z datą 31 maja 2012 r. z wartością 110 000 zł netto. Zaliczka na podatek dochodowy została odprowadzona od całej kwoty dnia 20 listopada 2012 r. następnie rozliczona na koniec 2012 roku, przy rozliczeniu rocznym.

Faktura nie została skorygowana.

O zwrot nadpłaty podatku dochodowego Wnioskodawca zamierza ubiegać się od Urzędu Skarbowego poprzez korektę deklaracji za rok 2015 i zwrot na rachunek bankowy.

O zwrot nadpłaty podatku VAT, Wnioskodawca zamierza ubiegać się poprzez zwrot z Urzędu Skarbowego na rachunek bankowy.

Na chwilę obecną Przedsiębiorstwo Y nie prowadzi żadnej działalności gospodarczej i jest w likwidacji. Z prowadzonych postępowań sądowych i egzekucyjnych wynika, że na chwilę obecną Przedsiębiorstwo Y nie posiada majątku, z którego można zaspokoić roszczenie. Ponadto posiada jeszcze zadłużenie w kwocie 1 638 149,97 zł wobec uprzywilejowanych wierzycieli ZUS, Urząd Skarbowy, Urząd Marszałkowski.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania w zakresie podatku od towarów i usług.

1. Czy biorąc pod uwagę stan faktyczny podatnik może ubiegać się o zwrot podatku VAT (Rozdział 1A art. 89a) z Faktury nr 33/2012?
2. Czy postępowanie sądowe o wypłatę wynagrodzenia wynikającego z wystawionej faktury VAT przerywa bieg przedawnienia, który wynosi 5 lat wynikający z Ordynacji podatkowej i biegnie on ponownie od daty wydania prawomocnego wyroku Sądu Apelacyjnego, tj. 30 listopada 2015 r., a zatem może dokonać korekty deklaracji za 2015 r. uznając, że zachował termin przewidziany w art. 70 § 6 Ordynacji podatkowej?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, utracona kwota jest Stronie należna, z uwagi iż od pełnej kwoty faktury został odprowadzony podatek VAT. Jednakże Sąd wyrokiem zasądził na korzyść Wnioskodawcy jedynie część tej kwoty. W związku z powyższym w Urzędzie Skarbowym nastąpiła nadwyżka podatku VAT. Kwota utracona 62 393,29 zł brutto - VAT 11 667,00 zł = 50 726,29 netto. Odpis aktualizacyjny nie został dokonany, gdyż sprawa toczyła się od roku 2012. Sąd na początku zasądził całość kwoty, w związku z tym nie został sporządzony odpis, gdyż Wnioskodawca oczekiwał spłaty całości. Z powodu niespłacania proces trwał długo, przez co termin na odpis minął.

Bieg terminu zgodnie z Ordynacją Podatkową biegnie od dnia 16 czerwca 2012 r. i przedawnia się z upływem 16 czerwca 2015 r. Jednakże z uwagi na fakt, iż orzeczeniem Sądu Apelacyjnego z dnia 30 listopada 2015 r., skorygowano wysokość należności za wynagrodzenie z Faktury 33/2012 do kwoty 52 606,71 zł, w tym kwoty 9 837,03 zł tytułem podatku VAT, bieg terminu zaczyna się od dnia 30 listopada 2015 r. i przedawnia się w dniu 30 listopada 2018 r.

Zgodnie z art. 123 § 1 pkt 1 K.C., bieg terminu przedawnienia ulega przerwaniu m.in przez każdą czynność przed sądem przedsięwziętą bezpośrednio w celu dochodzenia lub ustalenia albo zaspokojenia bądź zabezpieczenia roszczenia. Art. 125 § 1. Roszczenie stwierdzone prawomocnym orzeczeniem sądu lub innego organu powołanego do rozpoznawania spraw danego rodzaju albo orzeczeniem sądu polubownego, jak również roszczenie stwierdzone ugodą zawartą przed sądem albo przed sądem polubownym albo ugodą zawartą przed mediatorem i zatwierdzoną przez sąd, przedawnia się z upływem lat dziesięciu, chociażby termin przedawnienia roszczeń tego rodzaju był krótszy. Jeżeli stwierdzone w ten sposób roszczenie obejmuje świadczenia okresowe, roszczenie o świadczenia okresowe należne w przyszłości ulega przedawnieniu trzyletniemu.

Wnioskodawca nie może zwrócić się do komornika o przekazanie podatku VAT w kwocie 11 667,00 zł., gdyż nie posiada prawomocnego tytułu wykonawczego, który uprawniałby Wnioskodawcę do żądania od komornika przekazania podatku VAT w kwocie 11 667,00 zł.

Wnioskodawca postąpi prawidłowo dokonując korekty deklaracji za rok 2015, gdyż postepowanie sądowe wytoczone przeciwko firmie Y o zapłatę kwoty 115 000,00 zł przez Sadem Okręgowym przerywa bieg przedawnienia wynikający z art. 70 Ordynacji podatkowej i biegnie on ponownie od daty wydania prawomocnego wyroku przez Sąd Apelacyjny, tj. od dnia 30 listopada 2015 r.

Nie doszło zatem do przedawnienia uprawnienia do dokonania korekty deklaracji za rok 2015 i ubiegania się o zwrot nadpłaty podatku VAT zgodnie z art. 89a Ustawy o VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 89a ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, podatnik może skorygować podstawę opodatkowania oraz podatek należny z tytułu dostawy towarów lub świadczenia usług na terytorium kraju w przypadku wierzytelności, których nieściągalność została uprawdopodobniona. Korekta dotyczy również podstawy opodatkowania i kwoty podatku przypadającej na część kwoty wierzytelności, której nieściągalność została uprawdopodobniona.

W myśl art. 89a ust. 1a ustawy, nieściągalność wierzytelności uważa się za uprawdopodobnioną, w przypadku gdy wierzytelność nie została uregulowana lub zbyta w jakiejkolwiek formie w ciągu 150 dni od dnia upływu terminu jej płatności określonego w umowie lub na fakturze.

Stosownie do art. 89a ust. 2 ustawy, przepis ust. 1 stosuje się w przypadku, gdy spełnione są następujące warunki:

1. dostawa towaru lub świadczenie usług jest dokonana na rzecz podatnika, o którym mowa w art. 15 ust. 1, zarejestrowanego jako podatnik VAT czynny, niebędącego w trakcie postępowania restrukturyzacyjnego w rozumieniu ustawy z dnia 15 maja 2015 r. – Prawo restrukturyzacyjne (Dz. U. poz. 978, 1259, 1513, 1830 i 1844 oraz z 2016 r. poz. 615), postępowania upadłościowego lub w trakcie likwidacji;
   
2. (uchylony);
   
3. na dzień poprzedzający dzień złożenia deklaracji podatkowej, w której dokonuje się korekty, o której mowa w ust. 1:
   1. wierzyciel i dłużnik są podatnikami zarejestrowanymi jako podatnicy VAT czynni,
      
   2. dłużnik nie jest w trakcie postępowania restrukturyzacyjnego w rozumieniu ustawy z dnia 15 maja 2015 r. – Prawo restrukturyzacyjne, postępowania upadłościowego lub w trakcie likwidacji;
4. (uchylony);
   
5. od daty wystawienia faktury dokumentującej wierzytelność nie upłynęły 2 lata, licząc od końca roku, w którym została wystawiona;
   
6. (uchylony).
   
   
   

Jak stanowi art. 89a ust. 3 ustawy, korekta, o której mowa w ust. 1, może nastąpić w rozliczeniu za okres, w którym nieściągalność wierzytelności uznaje się za uprawdopodobnioną, pod warunkiem, że do dnia złożenia przez wierzyciela deklaracji podatkowej za ten okres wierzytelność nie została uregulowana lub zbyta w jakiejkolwiek formie.

W przypadku gdy po złożeniu deklaracji podatkowej, w której dokonano korekty, o której mowa w ust. 1, należność zastała uregulowana lub zbyta w jakiejkolwiek formie, wierzyciel obowiązany jest do zwiększenia podstawy opodatkowania oraz kwoty podatku należnego w rozliczeniu za okres, w którym należność została uregulowana lub zbyta. W przypadku częściowego uregulowania należności, podstawę opodatkowania oraz kwotę podatku należnego zwiększa się w odniesieniu do tej części (art. 89a ust. 4 ustawy).

Z art. 89a ust. 5 ustawy wynika, że wierzyciel obowiązany jest wraz z deklaracją podatkową, w której dokonuje korekty, o której mowa w ust. 1, zawiadomić o tej korekcie właściwego dla niego naczelnika urzędu skarbowego wraz z podaniem kwot korekty oraz danych dłużnika.

Powołane wyżej przepisy dopuszczają zatem możliwość dokonania przez podatnika korekty podatku należnego, który powstał w związku z dostawą towarów lub świadczeniem usług na terytorium kraju, w sytuacji gdy nabywca towaru bądź usługi, nie dokonał zapłaty na rzecz dostawcy. Zauważyć należy także, iż podstawowym warunkiem umożliwiającym korektę jest dokonanie transakcji na rzecz podatnika, który w momencie jej dokonywania był podatnikiem w rozumieniu art. 15 ustawy, a więc podatnikiem prowadzącym samodzielnie działalność gospodarczą, zarejestrowanym jako podatnik VAT czynny, niebędącym w trakcie postępowania restrukturyzacyjnego, postepowania upadłościowego lub w trakcie likwidacji.

Wskazać w tym miejscu należy, iż aby podatnik mógł dokonać korekty określonej w art. 89a ust. 1 ustawy, warunki określone w art. 89a ust. 2 ustawy muszą być spełnione łącznie. Brak spełnienia któregokolwiek z wymienionych warunków stanowi przesłankę do braku takiego prawa.

Na mocy art. 89a ust. 2 pkt 5 ustawy, korekty podatku należnego z tytułu wierzytelności nieściągalnych można dokonać w terminie 2 lat od daty wystawienia faktury, dokumentującej wierzytelność, licząc od końca roku, w którym faktura została wystawiona.

Zatem przepis art. 89a ust. 2 pkt 5 ustawy, wprowadza ograniczenie czasowe na dokonanie ww. korekty. Jak wynika z tego przepisu, podatnik może skorygować podatek należny z tytułu dostawy towarów lub świadczenia usług na terytorium kraju w przypadku wierzytelności, których nieściągalność została uprawdopodobniona, jednakże prawo to przysługuje się m.in. w przypadku, gdy od daty wystawienia faktury dokumentującej wierzytelność nie upłynęły 2 lata, licząc od końca roku, w którym została wystawiona. Tym samym, w sytuacji, gdy od daty wystawienia faktury dokumentującej wierzytelność upłynęły 2 lata, licząc od końca roku, w którym została wystawiona, podatnik nie może skorygować podatku należnego z tytułu dostawy towarów lub świadczenia usług na terytorium kraju w przypadku wierzytelności, których nieściągalność została uprawdopodobniona.

Należy wskazać, że powyższe brzmienie przepisu 89a ustawy obowiązuje od dnia 1 stycznia 2013 r.

Stosownie natomiast do art. 89a ust. 1 ustawy, w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2012 r., podatnik może skorygować podatek należny z tytułu dostawy towarów lub świadczenia usług na terytorium kraju w przypadku wierzytelności, których nieściągalność została uprawdopodobniona, z zastrzeżeniem ust. 2-5. Korekta podatku dotyczy również kwoty podatku przypadającej na część kwoty wierzytelności odpisanej jako nieściągalna lub której nieściągalność została uprawdopodobniona.

W myśl art. 89a ust. 1a ustawy, w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2012 r., nieściągalność wierzytelności uważa się za uprawdopodobnioną w przypadku, gdy wierzytelność nie została uregulowana w ciągu 180 dni od upływu terminu jej płatności określonego w umowie lub na fakturze.

Stosownie do art. 89 ust. 2 ustawy, w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2012 r., przepis ust. 1 stosuje się w przypadku gdy spełnione są następujące warunki:

1. dostawa towaru lub świadczenie usług jest dokonana na rzecz podatnika, o którym mowa w art. 15 ust. 1, zarejestrowanego jako podatnik VAT czynny, niebędącego w trakcie postępowania upadłościowego lub w trakcie likwidacji;
2. wierzytelności zostały uprzednio wykazane w deklaracji jako obrót opodatkowany i podatek należny;
3. wierzyciel i dłużnik na dzień dokonania korekty, o której mowa w ust. 1, są podatnikami zarejestrowanymi jako podatnicy VAT czynni;
4. wierzytelności nie zostały zbyte;
5. od daty wystawienia faktury dokumentującej wierzytelność nie upłynęły 2 lata, licząc od końca roku, w którym została wystawiona;
6. wierzyciel zawiadomił dłużnika o zamiarze skorygowania podatku należnego ze względu na wystąpienie okoliczności, o których mowa w ust. 1, a dłużnik w ciągu 14 dni od dnia otrzymania zawiadomienia nie uregulował należności w jakiejkolwiek formie.
   
   

Korekta podatku należnego może nastąpić w rozliczeniu za okres rozliczeniowy, w którym upłynął termin określony w ust. 2 pkt 6, nie wcześniej niż w rozliczeniu za okres, w którym wierzyciel uzyskał potwierdzenie odbioru przez dłużnika zawiadomienia, o którym mowa ust. 2 pkt 6. Warunkiem dokonania korekty jest uzyskanie przez wierzyciela potwierdzenia odbioru przez dłużnika zawiadomienia, o którym mowa ust. 2 pkt 6 (art. 89a ust. 3 ustawy, w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2012 r.).

Zgodnie z art. 89a ust. 4 ustawy, w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2012 r., w przypadku gdy po dokonaniu korekty określonej w ust. 1 należność została uregulowana w jakiejkolwiek formie, podatnik, o którym mowa w ust. 1, obowiązany jest zwiększyć podatek należny w rozliczeniu za okres, w którym należność została uregulowana. W przypadku częściowego uregulowania należności podatek należny zwiększa się w odniesieniu do tej części.

Na mocy art. 89a ust. 5 ustawy, w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2012 r., podatnik obowiązany jest wraz z deklaracją podatkową, w której dokonuje korekty podatku należnego określonej w ust. 1, zawiadomić o korekcie, o której mowa w ust. 1, właściwy dla podatnika urząd skarbowy wraz z podaniem kwot korekty podatku należnego.

Według art. 89a ust. 6 ustawy, w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2012 r., podatnik w ciągu 7 dni od dnia dokonania korekty podatku należnego wymienionej w ust. 1 obowiązany jest również zawiadomić dłużnika o tej czynności. Kopia zawiadomienia jest przesyłana do właściwego dla podatnika urzędu skarbowego.

Należy zauważyć, że regulacje zawarte w ww. art. 89a ustawy dotyczą sytuacji, gdy podatnik dokonujący dostawy towarów i usług wystawia fakturę na określoną wartość danego świadczenia, a nabywca nie uiszcza na rzecz podatnika należności wynikającej z tej faktury. Przy czym istotne jest, w takim przypadku, że wartość świadczenia nie ulega zmianie i podatnik dokonujący dostawy towarów i usług jest zobowiązany do naliczenia podatku należnego w związku z przeprowadzoną transakcją.

W przedmiotowej sprawie Wnioskodawca świadczył na rzecz Spółki usługi polegające na wykonaniu kotłowni technologicznej wraz z zakupem urządzeń w hali produkcji styropianu. W dniu 31 maja 2012 r. Wnioskodawca wystawił Spółce fakturę końcową VAT nr 33/2012 opiewającą na kwotę 135 300,00 zł. Termin płatności zgodnie z umową upływał w dniu 15 czerwca 2012 r. Spółka dokonała płatności częściowej zapłaty za ww. fakturę w dniu 18 lutego 2012 r. w kwocie 20 300 zł, a zatem do zapłaty pozostała kwota 115 000,00 zł. Z uwagi na brak zapłaty, w dniu 8 marca 2013 r. Wnioskodawca wytoczył przeciwko Spółce powództwo o zapłatę kwoty 115 000,00 zł. Sąd Okręgowy wydał w dniu 5 kwietnia 2013 r. nakaz zapłaty zasądzający od Spółki kwotę 115 000 zł. Ponieważ Spółka złożyła zarzuty od nakazu zapłaty i wniosła o powołanie biegłego sądowego Sąd Okręgowy przeprowadził postępowanie dowodowe.

Sąd Okręgowy, biorąc pod uwagę opinię biegłego, ustalił, że firma Wnioskodawcy wykonała roboty budowlane na mniejszą kwotę niż wynika to z Faktury VAT nr 33/2012 i uznał jedynie kwotę 44 613 zł i tą kwotę zasądził od Spółki na rzecz Wnioskodawcy. Ponieważ Wnioskodawca nie zgodził się z powyższym orzeczeniem złożył apelację do sądu II instancji. Sąd Apelacyjny uznał za zasadną apelację i podwyższył kwotę wynagrodzenia za wykonane roboty budowlane do kwoty 52 606,71 zł, co oznacza, że z dochodzonego częściowego roszczenia z Faktury VAT nr 33/2012 w kwocie 115 000,00 zł Wnioskodawca otrzymał jedynie 52 606,71 zł.

Z przedstawionych okoliczności wynika, że wartość usługi wykonanej wcześniej przez Wnioskodawcę na rzecz Spółki uległa zmianie w związku z wyrokiem Sądu Apelacyjnego z dnia 30 listopada 2015 r., który uznał, że kontrahent winien dopłacić Wnioskodawcy za wykonane wcześniej świadczenie 52 606,71 zł zamiast żądanej przez Wnioskodawcę kwoty 115 000,00 zł pozostałej do zapłacenia przez Spółkę. Zatem oznacza to, że w przedmiotowej sprawie, na skutek orzeczenia Sądu Apelacyjnego, doszło do zmiany wartości świadczenia wykonanego przez Wnioskodawcę na rzecz Spółki, a więc zmiany podstawy opodatkowania świadczonej przez Wnioskodawcę usługi. Sąd uznał bowiem, że kwota żądana przez Wnioskodawcę nie jest jemu w całości należna.

Wskazany przez Wnioskodawcę art. 89a ustawy nie ma zastosowania w przedstawionej we wniosku sytuacji. Na podstawie art. 89a ustawy, Wnioskodawca mógłby dokonać korekty podstawy opodatkowania oraz kwoty podatku należnego wyłącznie w przypadku, gdy wartość z faktury byłaby Wnioskodawcy należna. Natomiast w przedstawionym we wniosku zdarzeniu wartość usługi uległa zmniejszeniu. Zaistniała sytuacja dawała Wnioskodawcy prawo do dokonania korekty faktury pierwotnej. Nie skutkowała natomiast prawem do dokonania korekty o której mowa w art. 89a ustawy o VAT. W konsekwencji, w przedstawionych we wniosku okolicznościach Wnioskodawca nie ma prawa do dokonania korekty deklaracji za rok 2015 i ubiegania się o zwrot nadpłaty podatku VAT zgodnie z art. 89a Ustawy o VAT.

Zgodnie z art. 106j ust. 1 ustawy – w przypadku, gdy po wystawieniu faktury:

1. udzielono obniżki ceny w formie rabatu, o której mowa w art. 29a ust. 7 pkt 1;
2. udzielono opustów i obniżek cen, o których mowa w art. 29a ust. 10 pkt 1;
3. dokonano zwrotu podatnikowi towarów i opakowań;
4. dokonano zwrotu nabywcy całości lub części zapłaty, o której mowa w art. 106b ust. 1 pkt 4;
5. podwyższono cenę lub stwierdzono pomyłkę w cenie, stawce, kwocie podatku lub w jakiejkolwiek innej pozycji faktury

– podatnik wystawia fakturę korygującą.

Stosownie do art. 106j ust. 2 ustawy – faktura korygująca powinna zawierać:

1. wyrazy „FAKTURA KORYGUJĄCA” albo wyraz „KOREKTA”;
   
2. numer kolejny oraz datę jej wystawienia;
   
3. dane zawarte w fakturze, której dotyczy faktura korygująca:
   1. określone w art. 106e ust. 1 pkt 1-6,
      
   2. nazwę (rodzaj) towaru lub usługi objętych korektą;
4. przyczynę korekty;
5. jeżeli korekta wpływa na zmianę podstawy opodatkowania lub kwoty podatku należnego – odpowiednio kwotę korekty podstawy opodatkowania lub kwotę korekty podatku należnego z podziałem na kwoty dotyczące poszczególnych stawek podatku i sprzedaży zwolnionej;
   
6. w przypadkach innych niż wskazane w pkt 5 – prawidłową treść korygowanych pozycji.
   
   
   
   

Na podstawie art. 106j ust. 3 ustawy – w przypadku, gdy podatnik udziela opustu lub obniżki ceny w odniesieniu do wszystkich dostaw towarów lub usług dokonanych lub świadczonych na rzecz jednego odbiorcy w danym okresie, faktura korygująca, o której mowa w ust. 2:

1. powinna zawierać dodatkowo wskazanie okresu, do którego odnosi się udzielany opust lub obniżka;
2. może nie zawierać danych określonych w art. 106e ust. 1 pkt 5 i 6 oraz nazwy (rodzaju) towaru lub usługi objętych korektą.
   
   

Wyżej cyt. przepis pozwalał Wnioskodawcy skorzystać z możliwości dokonania korekty faktury wystawionej na rzecz Spółki. Możliwość taka istniała do momentu upływu okresu przedawnienia zobowiązania podatkowego.

Jak stanowi art. 70 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, zobowiązanie podatkowe przedawnia się z upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku.

W myśl art. 70 § 2 Ordynacji podatkowej, bieg terminu przedawnienia nie rozpoczyna się, a rozpoczęty ulega zawieszeniu:

1. od dnia wydania decyzji, o których mowa w art. 67a § 1 pkt 1 lub 2, do dnia terminu płatności odroczonego podatku lub zaległości podatkowej, ostatniej raty podatku lub ostatniej raty zaległości podatkowej;
2. od dnia wejścia w życie rozporządzenia w sprawie przedłużenia terminu płatności podatku, wydanego przez ministra właściwego do spraw finansów publicznych, do dnia upływu przedłużonego terminu.
   
   

Bieg terminu przedawnienia przerywa ogłoszenie upadłości. Po przerwaniu biegu terminu przedawnienia biegnie on na nowo od dnia następującego po dniu uprawomocnienia się postanowienia o ukończeniu postępowania upadłościowego (art. 70 § 3 Ordynacji podatkowej).

Jak stanowi art. 70 § 4 Ordynacji podatkowej, bieg terminu przedawnienia zostaje również przerwany wskutek zastosowania środka egzekucyjnego, o którym podatnik został zawiadomiony. Po przerwaniu biegu terminu przedawnienia biegnie on na nowo od dnia następującego po dniu, w którym zastosowano środek egzekucyjny.

W myśl art. 70 § 6 Ordynacji podatkowej, bieg terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego zostaje również zawieszony z dniem:

1. wszczęcia postępowania w sprawie o przestępstwo skarbowe lub wykroczenie skarbowe, jeżeli podejrzenie popełnienia przestępstwa lub wykroczenia wiąże się z niewykonaniem tego zobowiązania;
2. wniesienia skargi do sądu administracyjnego na decyzję dotyczącą tego zobowiązania;
3. wniesienia żądania ustalenia przez sąd powszechny istnienia lub nieistnienia stosunku prawnego lub prawa;
4. doręczenia postanowienia o przyjęciu zabezpieczenia, o którym mowa w art. 33d § 2, lub doręczenia zarządzenia zabezpieczenia w trybie przepisów o postępowaniu egzekucyjnym w administracji;
5. doręczenia zawiadomienia o przystąpieniu do zabezpieczenia w przypadkach określonych w art. 32a § 3 i art. 35 § 2 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 2016 r. poz. 599, z późn. zm.).
   
   

Istotą przedawnienia uregulowanego w art. 70 Ordynacji podatkowej jest to, że na skutek upływu czasu zobowiązanie podatkowe wygasa z mocy prawa, zobowiązanie podatkowe bowiem przestaje istnieć. Instytucja przedawnienia ma to do siebie, że w odniesieniu do okresu, który uległ przedawnieniu nie mogą być dokonywane żadne czynności ani zwiększające zobowiązanie podatkowe, ani zmniejszające zobowiązanie podatkowe. Podatnik nie jest również zobowiązany do posiadania dokumentów oraz ewidencji prowadzonych dla celów rozliczania podatku za okresy, które uległy przedawnieniu.

Zgodnie z uchwałą Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 29 czerwca 2009 r. sygn. akt I FPS 9/08 oraz linią orzeczniczą sądów, przepis art. 70 § 1 Ordynacji podatkowej ma zastosowanie również do rozliczeń, w których obowiązek podatkowy w podatku od towarów i usług przekształcił się w kwotę zwrotu różnicy podatku lub nadwyżkę podatku naliczonego nad należnym, która może być zadeklarowana przez podatnika do przeniesienia na następny miesiąc.

Przedawnienie zobowiązań podatkowych dotyczy zatem wszystkich zobowiązań, bez względu na sposób ich powstania. Przedawnieniu podlegają zarówno zobowiązania powstałe po doręczeniu decyzji ustalającej, jak i zobowiązania powstające z mocy prawa.

W komentowanym przepisie określony jest jeden termin przedawnienia - wynoszący 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku. Termin ten nie może być ani odroczony (art. 48 Ordynacji podatkowej) przez organ podatkowy, ani też przedłużony przez Ministra Finansów (art. 50 Ordynacji podatkowej).

W związku z powyższym należy przyjąć, że jeżeli przedawnia się zobowiązanie podatkowe, to wraz z nim przedawnieniu ulegają także inne elementy danego stosunku prawno-podatkowego.

W opisanym we wniosku zdarzeniu, zobowiązanie podatkowe powstało w 2012 r. i stosownie do art. 70 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, przedawnia się z upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku, tj. w 2017 r.

W przedstawionych we wniosku okolicznościach nie zachodzą żadne z wymienionych w ustawie Ordynacja podatkowa okoliczności, które zawieszają, bądź też przerywają bieg terminu przedawnienia.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia wynika, że na skutek sporu pomiędzy Wnioskodawcą, a jego kontrahentem, Sąd Apelacyjny ustalił wartość wykonanego przez Wnioskodawcę świadczenia.

W tej sytuacji nie mamy zatem do czynienia z wydaniem przez uprawniony organ decyzji o wysokości zaległości podatkowej, nie doszło też do wydania wydanego przez ministra właściwego do spraw finansów publicznych rozporządzenia w sprawie przedłużenia terminu płatności podatku.

Nie zastosowano również wobec Wnioskodawcy środka egzekucyjnego w związku z opisanym we wniosku zobowiązaniem podatkowym. Nie ogłoszono również upadłości Wnioskodawcy. W niniejszej sprawie nie znajduje również zastosowania art. 70 § 6 Ordynacji podatkowej, tj.: nie zostało wszczęte postępowanie w sprawie o przestępstwo skarbowe lub wykroczenie skarbowe, nie została wniesiona skarga do sądu administracyjnego na decyzję dotyczącą zobowiązania powstałego w 2012 r. na skutek wykonania świadczenia przez Wnioskodawcę na rzecz kontrahenta, nie wniesiono żądania ustalenia przez sąd powszechny istnienia lub nieistnienia stosunku prawnego lub prawa. Wystąpienie przez kontrahenta do sądu powszechnego nie powoduje zawieszenia biegu terminu przedawnienia. Bieg terminu przedawnienia zawiesza wystąpienie do sądu przez organ podatkowy z żądaniem ustalenia przez sąd powszechny istnienia lub nieistnienia stosunku prawnego lub prawa. Wnioskodawcy nie doręczono postanowienia o przyjęciu zabezpieczenia, o którym mowa w art. 33d § 2, lub doręczenia zarządzenia zabezpieczenia w trybie przepisów o postępowaniu egzekucyjnym w administracji, ani zawiadomienia o przystąpieniu do zabezpieczenia w przypadkach określonych w art. 32a § 3 i art. 35 § 2 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 2016 r. poz. 599, z późn. zm.).

Przy czym, jak wynika z uzupełnienia do wniosku w związku z orzeczeniem Sądu Apelacyjnego z dnia 30 listopada 2015 r. (w którym sąd ustalił prawidłową wartość wykonanego przez Wnioskodawcę świadczenia), Wnioskodawca nie wystawił faktury korygującej i nie dokonał zmniejszenia podstawy opodatkowania oraz kwoty podatku należnego, w terminie do upływu przedawnienia zobowiązania podatkowego z tytułu przeprowadzonej ze Spółką transakcji.

W konsekwencji, należy stwierdzić, że ponieważ okres do korekty podatku należnego uległ już przedawnieniu Wnioskodawca nie ma możliwości dokonania korekty rozliczenia wykazanego w związku ze świadczoną przez Wnioskodawcę usługą na rzecz Spółki. Jednakże możliwość taka istniała w związku z wyrokiem Sądu Apelacyjnego.

Skorzystanie z możliwości dokonania korekty wystawionej wcześniej faktury ze względu na niższą wartość usługi, spowodowałaby korektę podatku należnego oraz odzyskanie przez Wnioskodawcę nienależnie zapłaconego podatku VAT do urzędu skarbowego. Brak wystawienia w odpowiednim czasie faktury korygującej spowodował, że Wnioskodawca nie może dokonać korekty rozliczenia podatkowego związanego z wykonaniem usługi na rzecz Spółki z powodu upływu okresu przedawnienia.

Odnosząc się do stanowiska Strony nie można zgodzić się z Wnioskodawcą, że postąpi on prawidłowo dokonując korekty deklaracji za rok 2015 i będzie mógł ubiegać się o zwrot podatku VAT z Faktury nr 33/2012.

Wnioskodawca nie skorzystał z możliwości dokonania korekty faktury wystawionej na rzecz Spółki. Należy podkreślić, jak już wcześniej zostało wspomniane, możliwość taka istniała do momentu upływu terminu przedawnienia, czyli jak wynika z przytoczonych powyżej przepisów do dnia 31 grudnia 2017 r.

Powołane przez Stronę przepisy Kodeksu Cywilnego odnoszące się do przerwania biegu terminu przedawnienia nie mają zastosowania w przedmiotowej sprawie z uwagi na to, że nie odnoszą się do rozliczeń podatkowych. Rozliczenia z tytułu podatku VAT regulują przepisy Ordynacji podatkowej dotyczące przedawnienia zobowiązania podatkowego.

Odpowiadając na pytanie Wnioskodawcy stwierdzić należy, że Zainteresowany nie może już wystawić faktury korygującej, a tym samym nie może ubiegać się o zwrot podatku VAT z Faktury nr 33/2012 z uwagi na to, że doszło do przedawnienia zobowiązania podatkowego, a Wnioskodawca nie dokonał korekty faktury w odpowiednim czasie.

Zatem, stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za nieprawidłowe.

Zaznaczenia wymaga, że organ podatkowy jest ściśle związany z przedstawionym we wniosku opisem stanu faktycznego. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego. Podkreślenia wymaga, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z tym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, ze zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.