Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-3.4010.407.2018.1.MST
z 19 września 2018 r.

 

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 23 lipca 2018 r. (data wpływu 30 lipca 2018 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych m.in. w zakresie ustalenia, czy w przypadku, gdy Spółka reguluje swoje zobowiązania wynikające w szczególności z kar umownych w drodze wydania towarów, po stronie Spółki powstanie jakikolwiek przychód podlegający opodatkowaniu PDOP (pytanie oznaczone we wniosku nr 2) – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 lipca 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych m.in. w zakresie ustalenia, czy w przypadku, gdy Spółka reguluje swoje zobowiązania wynikające w szczególności z kar umownych w drodze wydania towarów, po stronie Spółki powstanie jakikolwiek przychód podlegający opodatkowaniu PDOP.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny/zdarzenie przyszłe:

Spółka akcyjna (dalej: „Wnioskodawca” lub „Spółka”) jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych podlegającym nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce, który prowadzi działalność m.in. w zakresie produkcji i sprzedaży autobusów oraz innych pojazdów silnikowych.

Spółka w ramach swojej działalności zawiera umowy przede wszystkim z podmiotami publicznymi (np. jednostkami samorządu terytorialnego). W wielu przypadkach umowy są zawierane w ramach procedury zamówień publicznych.

W praktyce zdarzają się sytuacje, że Spółka reguluje swoje zobowiązania umowne w drodze spełnienia innego świadczenia, tj. w szczególności wydania towarów (np. części zamiennych lub pojazdów produkowanych przez Spółkę). Przykładowo, Spółka może regulować w drodze wydania towarów zobowiązania wobec kontrahentów z tytułu kar umownych naliczonych w związku z niedopełnieniem przez Spółkę różnych postanowień umowy.

Spółka posiada dokumenty potwierdzające poniesienie kosztu nabycia lub wytworzenia towarów wydawanych kontrahentom w celu uregulowania swoich zobowiązań.

W przypadku, gdy przedmiotem regulowanych zobowiązań są kary umowne, Spółka weryfikuje przyczyny naliczania kar umownych oraz jest w stanie określić, w jakich przypadkach kary umowne wynikają z okoliczności zawinionych przez Spółkę, a w jakich z okoliczności przez nią niezawinionych. Spółka rozpoznaje jako koszt uzyskania przychodu wydatki z tytułu kar umownych wyłącznie w przypadkach nieprzewidzianych w art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 1036, z późn. zm., dalej: „ustawa o PDOP”).

Zobowiązania regulowane przez Spółkę w drodze wydania towarów wynikają z porozumień zawieranych przez Spółkę w ramach jej podstawowej działalności i nie są w żaden sposób związane z zaciągnięciem pożyczki (kredytu), wypłatami dywidend, czy umorzeniem albo zbyciem w celu umorzenia udziałów (akcji).

Zmiana sposobu wykonania zobowiązania przez Spółkę następuje na podstawie stosownego porozumienia, przewidującego wydanie określonych towarów w miejsce poprzedniego umownego zobowiązania pieniężnego. Zawarcie takiego porozumienia jest uzasadnione biznesowo i korzystne dla obu stron z uwagi na fakt, że:

  • kontrahent Spółki uzyskuje np. części zamienne lub pojazdy, które będzie mógł wykorzystać w swojej działalności,
  • Wnioskodawca ma możliwość wykorzystania towarów, którymi dysponuje lub które może wyprodukować lub nabyć od swoich dostawców, a jednocześnie nie musi dokonywać odrębnych przepływów pieniężnych związanych z uregulowaniem zobowiązania wobec kontrahenta,
  • Wnioskodawca ma możliwość dalszej współpracy z kontrahentem w przyszłości w związku z uregulowaniem zobowiązania wobec kontrahenta w sposób satysfakcjonujący obie strony.

Alternatywnie do wydania towarów w celu uregulowania zobowiązań umownych, Spółka oraz jej kontrahent mogą uzgodnić, że Spółka najpierw dokona sprzedaży towarów na rzecz kontrahenta, a następnie:

  • Spółka z uzyskanego wynagrodzenia ureguluje swoje zobowiązanie, lub
  • strony dokonają potrącenia wzajemnych wierzytelności (tj. wierzytelności kontrahenta z tytułu danego zobowiązania oraz wierzytelności Spółki z tytułu zapłaty wynagrodzenia za sprzedane towary).

Wnioskodawca przy tym wskazuje, że dla Spółki i jej kontrahentów prostszym rozwiązaniem jest uregulowanie zobowiązań Spółki w drodze wydania towarów. W szczególności, należy podkreślić, że kontrahentami Spółki są często podmioty, które zawierają umowy ze Spółką w drodze zamówień publicznych, a w rezultacie zawarcie nowej umowy sprzedaży pomiędzy Spółką a jej kontrahentem może być w praktyce utrudnione lub nawet niemożliwe.

W związku z powyższym opisem zadano m.in. następujące pytanie:

Czy w przypadku, gdy Spółka reguluje swoje zobowiązania wynikające w szczególności z kar umownych w drodze wydania towarów, po stronie Spółki powstanie jakikolwiek przychód podlegający opodatkowaniu PDOP? (pytanie oznaczone we wniosku nr 2)

Zdaniem Wnioskodawcy, w przypadku, gdy Spółka reguluje swoje zobowiązania wynikające w szczególności z kar umownych w drodze wydania towarów, po stronie Spółki nie powstanie jakikolwiek przychód podlegający opodatkowaniu PDOP.

Zgodnie z art. 14a ust. 1 ustawy o PDOP, w przypadku, gdy podatnik przez wykonanie świadczenia niepieniężnego reguluje w całości lub w części zobowiązanie, w tym z tytułu zaciągniętej pożyczki (kredytu), dywidendy, umorzenia albo zbycia w celu umorzenia udziałów (akcji), przychodem takiego podatnika jest wysokość zobowiązania uregulowanego w następstwie takiego świadczenia. Jeżeli jednak wartość rynkowa świadczenia niepieniężnego jest wyższa niż wysokość zobowiązania uregulowanego tym świadczeniem, przychód ten określa się w wysokości wartości rynkowej świadczenia niepieniężnego. Przepisy art. 14 ust. 1-3 stosuje się odpowiednio.

Powyższy przepis został wprowadzony do ustawy o PDOP z dniem 1 stycznia 2015 r. Zgodnie z uzasadnieniem do projektu ustawy (druk sejmowy nr 2330 dostępny pod adresem: http://www.sejm.gov.pl/sejm7.nsf/druk.xsp?nr=2330, dostęp: 05.07.2018, dalej także: „uzasadnienie do projektu ustawy”), przyczyną wprowadzenia tego przepisu do ustawy o PDOP, była niejednolita linia orzecznicza sądów administracyjnych w zakresie regulowania w formie rzeczowej zobowiązań wobec wspólnika z tytułu należnej dywidendy, umorzenia udziałów czy likwidacji spółki. W części orzeczeń przyjmowano, że forma wypłacanej dywidendy (pieniężna lub niepieniężna) pozostaje bez wpływu na skutki podatkowe, jakie po stronie spółki wypłacającej wystąpią w następstwie przekazania tych świadczeń. W szczególności wskazywano, że zarówno w przypadku dywidendy wypłacanej w formie pieniężnej, jak i niepieniężnej, po stronie spółki wypłacającej dywidendę nie powstaje jakiekolwiek przysporzenie, a rozróżnianie skutków podatkowych w zależności od formy wypłaty świadczenia jest nieuprawnione. W innych orzeczeniach wskazywano natomiast, że wypłata dywidend rzeczowych powinna być zrównana z odpłatnym zbyciem rzeczy lub praw majątkowych.

W ocenie ustawodawcy, akceptacja pierwszej linii orzeczniczej skutkowała brakiem opodatkowania uzyskanego przez spółkę wypłacającą dywidendę dochodu z tytułu przyrostu wartości majątku zbywanego innemu podmiotowi (tzw. ciche rezerwy) i bez uzasadnionej ekonomicznie i prawnie przyczyny różnicowała skutki podatkowe, jakie u podatników podatku dochodowego związane są z odpłatnym zbyciem posiadanych składników majątkowych. Zgodnie z uzasadnieniem do projektu ustawy, przyjęcie takiego stanowiska skutkowało tym, że przekazanie dywidendy w formie rzeczowej stało się instrumentem optymalizacji podatkowej i unikania opodatkowania dochodów uzyskiwanych z tytułu zbywania składników majątkowych.

W rezultacie, celem wprowadzenia art. 14a do ustawy o PDOP, było określenie konsekwencji podatkowych instytucji zmiany przedmiotu świadczenia (datio in solutum) w odniesieniu do regulowania specyficznych zobowiązań, takich jak np. wypłata dywidendy, umorzenie albo zbycie w celu umorzenia udziałów lub akcji.

W tym kontekście, należy wskazać, że zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy o PDOP, przychodem są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne w tym również różnice kursowe. W tym zakresie przyjmuje się, że przychodem jest zasadniczo każda wartość wchodzącą do majątku podatnika, powiększająca jednocześnie posiadane przez niego aktywa.

W rezultacie należy przyjąć, że art. 14a ust. 1 ustawy o PDOP, jest przepisem szczególnym wobec przepisów ustawy o PDOP, dotyczących przychodów, bowiem reguluje sytuacje, w których podatnik powinien rozpoznać przychód, mimo że efektywnie nie uzyskuje przysporzenia majątkowego. W rezultacie, zdaniem Wnioskodawcy, przepis ten powinien być interpretowany ściśle. W szczególności, w opinii Wnioskodawcy, art. 14a ustawy o PDOP, powinien znajdować zastosowanie do zobowiązań regulowanych w drodze wykonania świadczenia niepieniężnego w przypadkach określonych w tym przepisie, tj. z tytułu zaciągniętej pożyczki (kredytu), dywidendy, umorzenia albo zbycia w celu umorzenia udziałów (akcji) oraz ewentualnie w przypadku innych zobowiązań o podobnym charakterze.

Zdaniem Wnioskodawcy, nie jest uzasadnione, aby wszystkie zobowiązania regulowane w formie wykonania świadczenia niepieniężnego były objęte zakresem art. 14a ust. 1 ustawy o PDOP. Gdyby bowiem ustawodawca zamierzał objąć art. 14a ust. 1 ustawy o PDOP, wszystkie kategorie zobowiązań regulowanych w formie wykonania świadczenia zastępczego to nie wymieniałby w nim przykładowych zobowiązań z tytułu zaciągniętej pożyczki (kredytu), dywidendy, umorzenia albo zbycia w celu umorzenia udziałów (akcji).

W opinii Wnioskodawcy, jakkolwiek użycie w art. 14a ust. 1 ustawy o PDOP, słów „w tym” wskazuje na otwarty katalog zobowiązań objętych tym przepisem, tym niemniej przepis ten (mając na uwadze cel jego wprowadzenie) należy odczytywać w kontekście zobowiązań wprost wskazanych w tym przepisie oraz uwzględniając szczególny charakter regulacji art. 14a ustawy o PDOP. W szczególności, w świetle brzmienia art. 14 ust. 1 ustawy o PDOP, przepis ten powinien obejmować swoim zakresem zobowiązania związane z wypłatami zysków/dywidend, zobowiązania z tytułu zbycia lub zbycia w celu umorzenia udziałów (akcji), czy zobowiązania z tytułu pozyskiwania finansowania.

Mając powyższe na uwadze, należy wskazać, że uregulowanie przez Spółkę zobowiązań umownych, w tym z tytułu kar umownych, poprzez wydanie towarów (np. części zamiennych lub pojazdów) stanowi jedynie sposób umarzania istniejącego zobowiązania. Kontrahent Spółki w miejsce pierwotnego świadczenia w postaci spłaty określonej sumy pieniężnej przyjmuje świadczenie innego rodzaju, np. otrzymanie części zamiennych lub pojazdów. W konsekwencji, skoro poprzez spłatę długu wynikającego z jego podstawowej działalności nie powstałoby jakiekolwiek przysporzenie, to tym samym wykonanie zobowiązania poprzez spełnienie świadczenia zastępczego nie powinno skutkować powstaniem przychodu podlegającego opodatkowaniu na gruncie ustawy o PDOP. Spółka nie otrzyma bowiem żadnego trwałego przysporzenia majątkowego, które powiększałoby jej majątek i które mogłoby być potraktowane jako przychód. Jednocześnie, wykonanie zobowiązań, o których mowa w analizowanym stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym poprzez spełnienie świadczenia zastępczego stanowi rodzajowo całkowicie odmienną kategorię zobowiązania od wskazanych w art. 14a ustawy o PDOP.

W tym kontekście, należy także wskazać, że regulowanie zobowiązań wynikających z umów w drodze spełnienia innego świadczenia niepieniężnego za zgodą obu stron jest normalną praktyką biznesową i stanowi wyraz zasady swobody zawierania umów. Zdaniem Spółki, skorzystanie z instytucji datio in solutum w sytuacji opisanej w stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym w żaden sposób nie może być porównane do wypłaty dywidend rzeczowych, zapłaty za zbywane udziały(akcje), czy zapłaty za otrzymaną pożyczkę.

Powyższe wnioski znajdują potwierdzenie w interpretacjach indywidualnych oraz wyrokach sądów administracyjnych wydanych w sprawach dotyczących powstania przychodów na gruncie art. 14a ustawy o PDOP, tj. np. w:

  • interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 27 czerwca 2018 r., sygn. ITPB3/4510-64/15-3/18/PS, w której organ uznał, że: „ art. 14a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie znajdzie zastosowania w przedmiotowej sprawie, stanowi bowiem nową jakościowo normę do regulowania takich sytuacji jak: wypłata dywidendy w formie rzeczowej, inne wypłaty w formie rzeczowej wynagrodzeń za umorzone udziały, certyfikaty inwestycyjne oraz jednostki uczestnictwa wydawane w zamian za udziały (akcje) – zgodzić należy się z Wnioskodawcą, że w analizowanym zdarzeniu przyszłym nie znajdzie zastosowania art. 14a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.”;
  • wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 16 lutego 2018 r., sygn. II FSK 385/16, w którym sąd uznał, że: „Wykonanie zobowiązania, w tym przez świadczenie zamienne (datio in solutum), o jakim mowa w art. 453 KC, jest formą jego zaspokojenia i co do zasady nie powoduje żadnego przysporzenia po stronie spełniającego świadczenie dłużnika. Wynikające z umowy zobowiązaniowej roszczenie wierzyciela zostaje zaspokojone wskutek spełnienia przez dłużnika na jego rzecz świadczenia zastępczego. (...) Datio in solutum nie jest tożsame z umową sprzedaży czy zamiany. Jest to modyfikacja dotychczasowego zobowiązania (...) Jest to po prostu wzajemne rozliczenie miedzy stronami. (...) Skoro na gruncie przepisów u.p.d.o.p. zasadniczym kryterium powstania obowiązku podatkowego jest uzyskanie przychodu, to przez pryzmat tego kryterium należało ocenić dokonaną transakcję.”;
  • wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 9 listopada 2017 r., sygn. VIII SA/Wa 559/17, w którym sąd uznał, że: „Zgodnie z art. 1 ust. 1 PDOPrU, przedmiotem opodatkowania jest dochód. Musi zatem wystąpić także przychód. Tymczasem, Spółka pozbywa się ostatecznie majątku nie otrzymując w zamian przysporzenia. Brak jest zatem podstaw do stwierdzenia w tych okolicznościach jakiegokolwiek przysporzenia, które podlegałoby opodatkowaniu podatkiem dochodowym. Wydanie rzeczy co do zasady nie może być uznane za przychód u tego, kto rzecz wydał. Przychód po stronie wydającego w związku z wydaniem rzeczy może wystąpić w okolicznościach z art. 14a PDOPrU. Jest to jednak sytuacja wyjątkowa i przepis ten należy interpretować ściśle i w powiązaniu z pozostałymi regulacjami ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.”.

Wobec powyższego, mając na uwadze w szczególności, że:

  • w świetle uzasadnienia do projektu ustawy, celem wprowadzenie art. 14a do ustawy o PDOP, było określenie konsekwencji podatkowych instytucji zmiany przedmiotu świadczenia w odniesieniu do pewnych specyficznych zobowiązań,
  • art. 14a ust. 1 ustawy o PDOP, wskazuje wprost, jakie zobowiązania regulowane w formie wykonania świadczenia niepieniężnego mogą prowadzić do powstania przychodu po stronie dłużnika, tj. zobowiązania z tytułu zaciągniętej pożyczki (kredytu), dywidendy, umorzenia albo zbycia w celu umorzenia udziałów (akcji),
  • art. 14a ustawy o PDOP, stanowi wyjątek od zasady, że jako przychód należy traktować przysporzenia po stronie podatników, skutkujące zwiększeniem ich majątku, a w rezultacie powinien być interpretowany ściśle,
  • art. 14a ust. 1 ustawy o PDOP, należy odczytywać w kontekście zobowiązań wprost wskazanych tym przepisie oraz uwzględniając szczególny charakter tej regulacji,

należy uznać, zdaniem Wnioskodawcy, że Spółka nie będzie zobowiązana do rozpoznania jakiegokolwiek przychodu podlegającego opodatkowaniu w związku z regulowaniem swoich zobowiązań, w tym z tytułu kar umownych, w drodze wydania towarów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 1036, z późn. zm.; dalej: „updop”), przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe.

Z treści przepisu art. 14 ust. 1 updop, wynika z kolei, że przychodem z odpłatnego zbycia rzeczy lub praw majątkowych, z zastrzeżeniem ust. 4, jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie. Jeżeli jednak cena bez uzasadnionej przyczyny znacznie odbiega od wartości rynkowej tych rzeczy lub praw, przychód ten określa organ podatkowy w wysokości wartości rynkowej.

W myśl art. 14a ust. 1 updop, w przypadku gdy podatnik przez wykonanie świadczenia niepieniężnego reguluje w całości lub w części zobowiązanie, w tym z tytułu zaciągniętej pożyczki (kredytu), dywidendy, umorzenia albo zbycia w celu umorzenia udziałów (akcji), przychodem takiego podatnika jest wysokość zobowiązania uregulowanego w następstwie takiego świadczenia. Jeżeli jednak wartość rynkowa świadczenia niepieniężnego jest wyższa niż wysokość zobowiązania uregulowanego tym świadczeniem, przychód ten określa się w wysokości wartości rynkowej świadczenia niepieniężnego. Przepisy art. 14 ust. 1-3 stosuje się odpowiednio.

Z przytoczonego powyżej przepisu jasno wynika, że po stronie dłużnika występuje obowiązek podatkowy w sytuacji, gdy w miejsce zapłaty odpowiedniej kwoty pieniężnej reguluje on swoje zobowiązanie poprzez wykonanie świadczenia niepieniężnego. W tym miejscu warto zwrócić uwagę na dalszą treść omawianej normy prawnej, zgodnie z którą przychodem podatnika jest wysokość zobowiązania uregulowana w następstwie świadczenia niepieniężnego. Wartość świadczenia niepieniężnego ustalona pomiędzy stronami transakcji powinna odpowiadać jej wartości rynkowej, gdyż do ustalania tej wartości stosuje się przepisy art. 14 updop, który to przepis stanowi m.in., że jeżeli cena bez uzasadnionej przyczyny znacznie odbiega od wartości rynkowej rzeczy lub praw, przychód ten określa organ podatkowy w wysokości wartości rynkowej. Wartość rynkową rzeczy lub praw majątkowych określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca odpłatnego zbycia. Jeżeli wartość wyrażona w cenie określonej w umowie znacznie odbiega od wartości rynkowej tych rzeczy lub praw, organ podatkowy wezwie strony umowy do zmiany tej wartości lub wskazania przyczyn uzasadniających podanie ceny znacznie odbiegającej od wartości rynkowej.

Instytucja datio in solutum (z łac. świadczenie w miejsce wykonania) określana również jako – świadczenie zamiast wypełnienia – jest formą umowy uregulowanej w art. 453 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 1025, z późn. zm.). Zgodnie z art. 453 Kodeksu cywilnego, jeżeli dłużnik w celu zwolnienia się z zobowiązania spełnia za zgodą wierzyciela inne świadczenie, zobowiązanie wygasa. Celem datio in solutum jest zatem wygaśnięcie istniejących pomiędzy stronami zobowiązań poprzez spełnienie przez dłużnika świadczenia innego określonego w treści pierwotnej umowy. Zobowiązanie wygasa tak, jakby wygasło przez zwykłe wykonanie (np. przez zapłatę uzgodnionej pierwotnie kwoty), przy czym konieczną przesłanką wygaśnięcia zobowiązania – poza umową stron – jest rzeczywiste dokonanie świadczenia przez dłużnika.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego wynika, że Spółka reguluje swoje zobowiązania umowne w drodze spełnienia innego świadczenia, tj. w szczególności wydania towarów (np. części zamiennych lub pojazdów produkowanych przez Spółkę). Przykładowo, Spółka może regulować w drodze wydania towarów zobowiązania wobec kontrahentów z tytułu kar umownych naliczonych w związku z niedopełnieniem przez Spółkę różnych postanowień umowy.

Spółka posiada dokumenty potwierdzające poniesienie kosztu nabycia lub wytworzenia towarów wydawanych kontrahentom w celu uregulowania swoich zobowiązań.

W przypadku, gdy przedmiotem regulowanych zobowiązań są kary umowne, Spółka weryfikuje przyczyny naliczania kar umownych oraz jest w stanie określić, w jakich przypadkach kary umowne wynikają z okoliczności zawinionych przez Spółkę, a w jakich z okoliczności przez nią niezawinionych.

Wątpliwość Wnioskodawcy budzi odpowiedź na pytanie, czy w przypadku, gdy Spółka reguluje swoje zobowiązania wynikające w szczególności z tytułu kar umownych w drodze wydania towarów, po stronie Spółki powstanie jakikolwiek przychód podlegający opodatkowaniu PDOP.

Biorąc pod uwagę powyższe należy stwierdzić, że w związku z uregulowaniem zobowiązania w drodze wydania towarów, czyli świadczenia niepieniężnego, po stronie Wnioskodawcy powstanie przychód do opodatkowania na podstawie art. 14a ust. 1 updop. Użyty w przepisie zwrot „w tym” oznacza, że nie jest to katalog zamknięty, a tylko przykładowo ustawodawca wymienia niektóre przykłady regulowania zobowiązań, które powodują powstanie przychodu po stronie Wnioskodawcy.

Reasumując, stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

  1. z zastosowaniem art. 119a;
  2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym, a w przypadku interpretacji dotyczącej zdarzenia przyszłego stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Nadmienia się, że w zakresie pytań oznaczonych we wniosku nr 1 i 3 zostały/zostaną wydane odrębne rozstrzygnięcia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.


doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
Dołącz do zarejestrowanych użytkowników i korzystaj wygodnie z epodatnik.pl.   Rejestracja jest prosta, szybka i bezpłatna.

Reklama

Przejrzyj zasięgi serwisu epodatnik.pl od dnia jego uruchomienia. Zobacz profil przeciętnego użytkownika serwisu. Sprawdź szczegółowe dane naszej bazy mailingowej. Poznaj dostępne formy reklamy: display, mailing, artykuły sponsorowane, patronaty, reklama w aktywnych formularzach excel.

czytaj

O nas

epodatnik.pl to źródło aktualnej i rzetelnej informacji podatkowej. epodatnik.pl to jednak przede wszystkim źródło niezależne. Niezależne w poglądach od aparatu skarbowego, od wymiaru sprawiedliwości, od inwestorów kapitałowych, od prasowego mainstreamu.

czytaj

Regulamin

Publikacje mają charakter informacyjny. Wydawca dołoży starań, aby informacje prezentowane w serwisie były rzetelne i aktualne. Treści prezentowane w serwisie stanowią wyraz przekonań autorów publikacji, a nie źródło prawa czy urzędowo obowiązujących jego interpretacji.

czytaj