Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP3-3.4011.332.2018.2.JM
z 18 września 2018 r.

 

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA


Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 5 lipca 2018 r. (data wpływu 12 lipca 2018 r.) uzupełnionym pismem z dnia 31 sierpnia 2018 r. (data nadania 31 sierpnia 2018 r., data wpływu 4 września 2018 r.) na wezwanie z dnia 21 sierpnia 2018 r. Nr 0114-KDIP3-3. 4011.332.2018.1.JM (data nadania 22 sierpnia 2018 r., data doręczenia 29 sierpnia 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania wynagrodzenia za umieszczanie reklam na blogu internetowym – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE


W dniu 12 lipca 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania wynagrodzenia za umieszczanie reklam na blogu internetowym.


Z uwagi na braki formalne, pismem z dnia 21 sierpnia 2018 r. Nr 0114-KDIP3-3.4011.332. 2018.1.JM (data nadania 22 sierpnia 2018 r., data doręczenia 29 sierpnia 2018 r.) organ wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku poprzez przedstawienie własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej zdarzenia przyszłego w odniesieniu do sformułowanego pytania Nr 2.

Pismem z dnia 31 sierpnia 2018 r. (data nadania 31 sierpnia 2018 r., data wpływu 4 września 2018 r.) Wnioskodawca uzupełnił powyższe w terminie.


We wniosku przedstawiono następujące zdarzenia przyszłe.


Wnioskodawca jest osobą fizyczną, mieszkającą w Polsce, mającą tutaj ośrodek interesów życiowych, nie pracującą, nie prowadzącą działalności gospodarczej. Wnioskodawca postanowił wykorzystać swoje artystyczne zdolności do stworzenia ogólnoświatowego portalu zajmującego się zdrowym trybem życia bazującego na diecie owocowej. Wnioskodawca ma na tym polu doświadczenie stacjonarnie w Polsce, ale bez osiągania przychodów.


Wnioskodawca zamierza podróżować po świecie i relacjonować swoją historię propagowania zdrowego stylu życia bazującego na diecie owocowej. Subiektywnie prowadzić przewodnik, w ramach posiadanego konta na Instagram oraz Youtube, o zasięgu światowym i dawać wskazówki podróżnicze do realizacji w ramach minimalistycznego budżetu. Podróż planowana jest na minimum cały rok, a pobyt w jednym kraju nie przekroczy 3 miesięcy ze względu na uwarunkowania wizowe. Swoje relacje Wnioskodawca zamierza umieszczać w Internecie, tj. na blogu, Instagramie, serwisie Youtube itp.


Z firmą Y. (z siedzibą w Irlandii) Wnioskodawca ma już uzgodnienia i podpisze umowę współpracy (nie jest to umowa o pracę). W zamian za zgodę na umieszczanie reklam, product placement, komentarzy marketingowych itp. w ramach produkowanych przez Wnioskodawcę filmów i wyświetlanych na Jego profilu Youtube będzie otrzymywać wynagrodzenie miesięczne zmienne zależne od ilość wyświetleń danego filmu na światowych stronach Internetu. Honorarium będzie wypłacane przez Y. Limited na konto osobiste Wnioskodawcy w Polsce (Bank) w walucie PLN. Będzie to jedyny dochód Wnioskodawcy. Zgodnie ze sporządzonym budżetem dochód w całości przeznaczony będzie na produkcję filmów, zdjęć, relacji z podróży, w tym zakup dostępu do Internetu, koszty zakwaterowania, wiz i podróży pomiędzy poszczególnymi krajami.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.


  1. Czy dochody uzyskane w ten sposób należy opodatkować w Polsce, czy też można je opodatkować w Irlandii?
  2. Jeżeli dochody należy opodatkować w Polsce, to czy wyżej wymienione koszty/wydatki związane z produkcją tych filmów mogą stanowić koszt uzyskania?

Zdaniem Wnioskodawcy,


Ad. 1


Odwołując się do umowy między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Irlandii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania (1996 r., Nr 29, poz. 129) art. 17, Wnioskodawca uważa, że w związku z przebywaniem poza terytorium kraju ponad 183 dni oraz prowadzeniem pewnego rodzaju działalności artystycznej uzyskane dochody powinien opodatkować w Irlandii ze względu na źródło tworzenia przychodu, czyli współpracę z firmą mającą siedzibę w Irlandii.


Ad. 2


Jeżeli dochody Wnioskodawca musi opodatkować w Polsce, to w myśl art. 22 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych z dnia 26 lipca 1991 r., kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 przedmiotowej ustawy.

Koszty poniesione w związku z produkcją Wnioskodawcy tego typu relacji, video/filmów, czyli zakup mobilnego sprzętu komputerowego do produkcji przedmiotowych relacji , video/filmów (IPad, laptop, smartfon), zakup dostępu do Internetu w danym kraju, koszty zakwaterowania, wiz pobytowych w danym kraju, koszty transportu w danym kraju oraz podróży pomiędzy poszczególnymi krajami, usługi przewoźników i bilety wstępu do obiektów będących przedmiotem relacji np. muzeów i parków krajobrazowych, usługi telekomunikacyjne i inne, nie są wymienione w art. 23 u.p.d.o.f.


Zatem skoro te koszty będą poniesione w celu uzyskania przychodu mogą stanowić koszt podatkowy.


W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionych zdarzeń przyszłych jest nieprawidłowe.


Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).


Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ww. ustawy).


Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca jest osobą fizyczną, mieszkającą w Polsce, mającą tutaj ośrodek interesów życiowych, nie pracującą, nie prowadzącą działalności gospodarczej. Wnioskodawca zamierza podróżować po świecie i relacjonować swoją historię propagowania zdrowego stylu życia bazującego na diecie owocowej, subiektywnie prowadzić przewodnik, w ramach posiadanego konta na Instagram oraz Youtube, o zasięgu światowym i dawać wskazówki podróżnicze do realizacji w ramach minimalistycznego budżetu. Swoje relacje Wnioskodawca zamierza umieszczać w Internecie, tj. na blogu, Instagramie, serwisie Youtube itp. Wnioskodawca zamierza podpisać umowę współpracy (nie jest to umowa o pracę) z firmą Y. (z siedzibą w Irlandii). W zamian za zgodę na umieszczanie reklam, product placement, komentarzy marketingowych itp. w ramach produkowanych filmów i wyświetlanych na Jego profilu Youtube Wnioskodawca będzie otrzymywać wynagrodzenie miesięczne zmienne zależne od ilość wyświetleń danego filmu na światowych stronach Internetu.

Dochody osoby mającej miejsce zamieszkania na terytorium Polski wypłacane z Irlandii, w związku z zawartą umową o współpracy, podlegają opodatkowaniu na zasadach określonych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz w umowie zawartej między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Irlandii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, sporządzona w Madrycie dnia 13 listopada 1995 r. (Dz. U. z 1996 r., Nr 29, poz. 129; Dz. U. z 2000 r., Nr 53, poz. 650).

Art. 3 ust. 1 polsko – irlandzkiej umowy, zawiera definicje podstawowych określeń stosowanych w poszczególnych artykułach umowy. Artykuł ten nie definiuje pojęcia dochodów osiąganych z tytułu udostępniania internetowej powierzchni reklamowej. Stosownie do art. 3 ust. 2 umowy, każde określenie użyte w umowie i w niej nie zdefiniowane, jeżeli z kontekstu nie wynika inaczej, będzie miało takie znaczenie, jakie ono posiada zgodnie z prawem tego państwa, którego podatek jest ustalony.


Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych, zawiera w art. 10 ust. 1 katalog źródeł przychodów, z których dochody podlegają opodatkowaniu według zasad określonych dla danego źródła przychodów.


Jednym ze źródeł przychodów określonym w art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy jest najem, podnajem, dzierżawa, poddzierżawa oraz inne umowy o podobnym charakterze, w tym również dzierżawa, poddzierżawa działów specjalnych produkcji rolnej oraz gospodarstwa rolnego lub jego składników na cele nierolnicze albo na prowadzenie działów specjalnych produkcji rolnej, z wyjątkiem składników majątku związanych z działalnością gospodarczą.


Do tego źródła przychodów zaliczane są zatem przychody uzyskiwane poza działalnością gospodarczą przez osoby fizyczne na podstawie umów nazwanych: najmu oraz dzierżawy, ale również umów nienazwanych, które mają podobny charakter do najmu lub dzierżawy.


Problematyka, na gruncie przepisów wyżej wymienionej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpowiedniego kwalifikowania przychodów z tytułu udostępniania za wynagrodzeniem powierzchni na stronie internetowej, zarządzanej przez osobę fizyczną, m.in. w celach reklamowych do właściwego źródła, była przedmiotem orzecznictwa sądów administracyjnych.

Orzecznictwo sądów administracyjnych ukształtowało jednolitą linię rozstrzygnięć w tym zakresie (wyrok NSA z 9 marca 2012 r. sygn. akt II FSK 1548/10, utrzymujący w mocy wyrok WSA w Krakowie z 5 marca 2010 r. sygn. akt I SA/Kr 60/10; wyrok NSA z 19 czerwca 2012 r. sygn. akt II FSK 2485/10, utrzymujący w mocy wyrok WSA w Warszawie z 5 lipca 2010 r. sygn. akt III SA/Wa 25/10; wyrok NSA z 27 lutego 2013 r. sygn. akt II FSK 1305/11, utrzymujący w mocy wyrok WSA w Warszawie z 17 stycznia 2011 r. sygn. akt III SA/Wa 1448/10).


Sądy administracyjne we wskazanych wyrokach uznały, że wynagrodzenie otrzymywane przez osobę fizyczną zarządzającą stroną internetową należy zakwalifikować do źródła przychodów – najem, dzierżawa lub inne umowy o podobnym charakterze (art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Sądy wskazały, że umowa, na podstawie której jeden podmiot udostępnia innemu podmiotowi możliwość wyświetlania na stronie internetowej określonych treści (najczęściej reklamowych), jest umową nienazwaną o charakterze podobnym do najmu lub dzierżawy. Wprawdzie przedmiotem takiej umowy nie jest ani najem rzeczy, ani dzierżawa rzeczy lub prawa, jednakże następuje oddanie do używania bytu wirtualnego, jakim jest część powierzchni strony internetowej.

Mając na uwadze powyższe, Minister Finansów wydał interpretację ogólną z dnia 5 września 2014 r. Nr DD2/033/55/KBF/14/RD-75000, w której stwierdził m.in., że „(...) osoba fizyczna udostępniająca na stronie internetowej miejsce w celu zamieszczenia treści o charakterze m.in. reklamowym za wynagrodzeniem uzyskuje przychód z tytułu umowy o podobnym charakterze do umowy najmu lub dzierżawy. Przychody z tego tytułu należy zakwalifikować do źródła przychodów, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy PIT, pod warunkiem, że nie są uzyskiwane w ramach działalności gospodarczej. Dochody z tego źródła przychodów podlegają opodatkowaniu na zasadach ogólnych, według progresywnej skali podatkowej, określonej w art. 27 ust. 1 ustawy PIT. (…).”

Uwzględniając powołaną interpretację ogólną, w której wskazano, że przychody osoby fizycznej nieprowadzącej działalności gospodarczej osiągane z tytułu udostępniania za wynagrodzeniem na stronie internetowej miejsca w celu zamieszczania treści o charakterze reklamowym, marketingowym należy kwalifikować do źródła przychodów, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy (umowa o podobnym charakterze do najmu lub dzierżawy), stwierdzić należy, że dochody Wnioskodawcy należy kwalifikować w ten sam sposób na gruncie postanowień umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.


Zdaniem Wnioskodawcy, jego dochody winny być opodatkowane zgodnie z art. 17 ww. umowy, tj. w Irlandii. Ze stanowiskiem tym nie można się zgodzić.


Zgodnie z art. 17 umowy polsko – irlandzkiej, bez względu na postanowienia artykułów 14 i 15, dochód uzyskany przez osobę mającą miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie z tytułu działalności artystycznej, na przykład artysty scenicznego, filmowego, radiowego lub telewizyjnego, lub muzyka albo jako sportowca, z osobiście wykonywanej w tym charakterze działalności w drugim Umawiającym się Państwie, może być opodatkowany w tym drugim Państwie.


Powyższy przepis dotyczy opodatkowania artystów i sportowców. Natomiast Wnioskodawca na podstawie zawartej umowy o współpracy nie uzyska dochodów z działalności artystycznej bądź sportowej, lecz za udostępnienie powierzchni na reklamy, product placement, komentarzy marketingowych w ramach produkowanych filmów wyświetlanych na profilu Youtube, Instagramie, blogu. Zatem przepis ten nie będzie miał zastosowania w odniesieniu do sytuacji Wnioskodawcy.


Polsko – irlandzka umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania nie zawiera odrębnych postanowień regulujących opodatkowanie dochodu z najmu lub dzierżawy. Dochody, nieuregulowane wprost w poszczególnych postanowieniach umowy, podlegają opodatkowaniu na zasadach określonych w art. 22 umowy (Inne dochody).


W myśl art. 22 ust. 1 umowy, części dochodu osoby mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie, bez względu na to, skąd są one osiągane, a które nie zostały objęte postanowieniami poprzednich artykułów niniejszej umowy, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie.


W związku z powyższym, dochód osoby mającej miejsce zamieszkania w Polsce, uzyskiwany z Irlandii, który nie został objęty innym postanowieniem umowy, podlega opodatkowaniu, zgodnie z ww. art. 22 ust. 1 umowy, wyłącznie w Polsce.


Odnosząc się zatem do opisanego we wniosku zdarzenia przyszłego stwierdzić należy, że wynagrodzenie z tytułu usług, polegających na udostępnianiu przez Wnioskodawcę innym podmiotom miejsca na reklamy, product placement, komentarzy marketingowych na własnym profilu Youtube, Instagramie, blogu internetowym w ramach produkowanych filmów, o ile nie są świadczone w ramach pozarolniczej działalności gospodarczej, należy kwalifikować do źródła przychodów najem, dzierżawa lub inne umowy o podobnym charakterze (art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy).


Natomiast w kwestii kosztów uzyskania przychodów zastosowanie znajdą regulacje prawne wynikające z art. 22 ust. 1 ustawy, który stanowi, że kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Należy zauważyć, że powyższa definicja kosztów uzyskania przychodów sformułowana przez ustawodawcę w cyt. art. 22 ust. 1 ww. ustawy ma charakter ogólny, natomiast unormowania odnoszące się do kosztów są rozlegle i charakteryzują się znacznym stopniem komplikacji.


Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu, a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.


Innymi słowy podstawową cechą kosztu podatkowego jest związek tego kosztu z przychodem (ewentualnie z zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów).


Kosztami uzyskania przychodu są zatem wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z uzyskanymi przychodami. Z oceny związku z uzyskanym przychodem winno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie mógł się przyczynić do osiągnięcia przychodów z danego źródła. Aby zatem uznać wydatek za koszt uzyskania przychodów, muszą być spełnione łącznie następujące warunki:

  • wydatek został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika;
  • poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów;
  • jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona;
  • został właściwie udokumentowany;
  • wydatek nie może znajdować się w katalogu kosztów określonych w art. 23 ust. 1 ustawy.


Należy przy tym zaznaczyć, że sam fakt nie wymienienia określonego wydatku w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zawierającym katalog wydatków nie uznawanych za koszty uzyskania przychodów, nie może przesądzać automatycznie o możliwości uwzględnienia tego wydatku przy ustalaniu podstawy opodatkowania. Konieczne jest wykazanie związku ponoszonych kosztów z uzyskiwanym przychodem.


Ponadto, należy mieć na względzie, że podatnik uznając wydatek za koszt uzyskania przychodu odnosi ewidentne korzyści, albowiem o ten koszt zmniejsza podstawę opodatkowania. Zatem możliwość kwalifikowania konkretnego wydatku jako kosztu uzyskania przychodu, uzależniona jest od rzetelnej i całościowej oceny tego, czy w świetle wszystkich występujących w sprawie okoliczności, przy zachowaniu należytej staranności, podatnik w momencie dokonywania wydatku mógł i powinien wiedzieć, że wydatek ten przyczyni się do powstania, zachowania lub zabezpieczenia przychodu.

W zakresie obowiązków podatnika, jako odnoszącego ewidentną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów, jest wykazanie, w oparciu o zgromadzone dowody, związku pomiędzy poniesieniem kosztu, a uzyskaniem przychodu, zgodnie z art. 22 ust. 1 ww. ustawy. Przy czym, związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku, a osiągnięciem przychodu, bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła, należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu, bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów. Zauważyć przy tym należy, że konieczność poniesienia danego wydatku nie może wynikać z zaniedbań lub sprzecznych z prawem działań podatnika.

W świetle powyższego, mając na uwadze przedstawione zdarzenie przyszłe oraz biorąc pod uwagę przedstawione unormowania prawne, uznać należy, że koszty/wydatki związane z produkcją filmów nie spełniają przesłanek, o których mowa w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Ze zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca uzyskuje przychód z tytułu udostępnienia powierzchni na stronie internetowej, a nie z tytułu prowadzenia bloga wyświetlania filmów na Youtube czy Instagramie. Zatem wydatki związane z prowadzeniem bloga, wyświetlania filmów na Youtube, czy Instagramie nie mogą stanowić kosztów uzyskania przychodów z tytułu udostępniania powierzchni na stronie internetowej. Nie istnieje bowiem związek przyczynowo – skutkowy, o którym mowa w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Podsumowując, dochody uzyskane z tytułu udostępnienia powierzchni na reklamy, product placement czy komentarzy marketingowych będą podlegać opodatkowaniu tylko w Polsce jako przychód z najmu lub dzierżawy (umowa o podobnym charakterze), o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy. Kosztów uzyskania przychodów z tytułu udostępniania powierzchni na stronie internetowej nie mogą stanowić wydatki związane z prowadzeniem bloga, produkcji i wyświetlania filmów na Youtube, czy Instagramie. Dochody z tego źródła przychodów podlegają opodatkowaniu na zasadach ogólnych, według progresywnej skali podatkowej, określonej w art. 27 ust. 1 ustawy. Ponadto Wnioskodawca, stosownie do art. 44 ust. 1 pkt 2 ustawy, jest obowiązany bez wezwania wpłacać w ciągu roku podatkowego zaliczki na podatek dochodowy według zasad określonych w ust. 3, z zastrzeżeniem ust. 3f-3h. Dochód podlega wykazaniu w zeznaniu podatkowym, które należy złożyć we właściwym urzędzie skarbowym w terminie do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym (art. 45 ust. 1 ustawy).


Stanowisko Wnioskodawcy jest zatem nieprawidłowe.


Interpretacja dotyczy Interpretacja dotyczy zdarzeń przyszłych przedstawionych przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.


Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywiste zdarzenie przyszłe sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywa się ze zdarzeniem przyszłym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.


Przy wydawaniu niniejszej interpretacji tutejszy organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe jest zgodne ze stanem rzeczywistym. W ramach postępowania o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego organ nie przeprowadza postępowania dowodowego, lecz opiera się jedynie na zdarzeniu przyszłym przedstawionym we wniosku. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.


Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

  1. z zastosowaniem art. 119a;
  2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie ul. Jasna 2/4 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe postępowanie jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.


doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
Dołącz do zarejestrowanych użytkowników i korzystaj wygodnie z epodatnik.pl.   Rejestracja jest prosta, szybka i bezpłatna.

Reklama

Przejrzyj zasięgi serwisu epodatnik.pl od dnia jego uruchomienia. Zobacz profil przeciętnego użytkownika serwisu. Sprawdź szczegółowe dane naszej bazy mailingowej. Poznaj dostępne formy reklamy: display, mailing, artykuły sponsorowane, patronaty, reklama w aktywnych formularzach excel.

czytaj

O nas

epodatnik.pl to źródło aktualnej i rzetelnej informacji podatkowej. epodatnik.pl to jednak przede wszystkim źródło niezależne. Niezależne w poglądach od aparatu skarbowego, od wymiaru sprawiedliwości, od inwestorów kapitałowych, od prasowego mainstreamu.

czytaj

Regulamin

Publikacje mają charakter informacyjny. Wydawca dołoży starań, aby informacje prezentowane w serwisie były rzetelne i aktualne. Treści prezentowane w serwisie stanowią wyraz przekonań autorów publikacji, a nie źródło prawa czy urzędowo obowiązujących jego interpretacji.

czytaj