Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB2-1.4010.278.2018.1.AT
z 18 września 2018 r.
Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
INTERPRETACJA INDYWIDUALNA
Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 800 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 13 lipca 2018 r. (data wpływu 19 lipca 2018 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie skutków podatkowych nieodpłatnego użytkowania pojazdu typu zamiatarka w związku z zawartą umową oddania pojazdu w celach testowych - jest prawidłowe.
UZASADNIENIE
W dniu 19 lipca 2018 r. do tutejszego organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie skutków podatkowych nieodpłatnego użytkowania pojazdu typu zamiatarka w związku z zawartą umową oddania pojazdu w celach testowych.
We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:
Wnioskodawca – Spółka z o.o. od roku 2012 na podstawie zawartej umowy świadczy usługi mechanicznego oczyszczania dróg i ulic na terenie Gminy X. Z racji dużego doświadczenia w zakresie mechanicznego oczyszczania dróg i ulic do Spółki zwrócił się kontrahent z prośbą o przeprowadzenie testów na terenie Polski pojazdu typu zamiatarka. Testy pojazdu odbyły się w okresie od 20 czerwca 2018 r. do 26 czerwca 2018 r. na podstawie zawartej umowy oddania pojazdu w celach testowych. Postanowienia umowy stanowią, iż udostępnienie pojazdu testowego jest nieodpłatne za cały okres obowiązywania umowy przy równoczesnym zobowiązaniu
Użytkownika do przedstawienia opinii na temat przedmiotu umowy, w szczególności w zakresie:
- zastosowanych w pojeździe rozwiązań technologicznych,
- zużycia paliwa,
- innowacyjności zastosowanych technologii,
- sprawności zainstalowanych w pojeździe systemów,
- innych rozwiązaniach technologicznych, innowacji, uwag i zastrzeżeń.
Niniejsza opinia winna być przekazana Użyczającemu w terminie 30 dni od dnia zakończenia umowy.
W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:
Czy w związku z zawartą umową oddania pojazdu w celach testowych należy wykazać przychód podatkowy z tytułu otrzymania nieodpłatnie lub częściowo odpłatnie rzeczy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2018 r. poz. 1036)?
Zdaniem Wnioskodawcy, nie doszło do przesłanek wypełniających treść art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2018 r. poz. 1036) z powodu ekwiwalentności świadczeń stron umowy o oddanie pojazdu w celach testowych.
Spółka testując pojazd zobowiązała się wyrazić opinię na temat m.in. rozwiązań technologicznych tego rodzaju pojazdów i ekonomiczności w eksploatacji pod kątem zużycia paliwa. Tym samym, firma przekazująca ten pojazd na testy na zasadzie wzajemności otrzymała opinię potencjalnych klientów, stanowiącą cenny element w dostosowaniu pojazdów do ich potrzeb.
Wobec powyższego, mamy do czynienia z umowami (winno być: świadczeniami) wzajemnymi. Spółka bowiem z jednej strony używała przez wskazany okres pojazd objęty przedmiotową umową bez konieczności ponoszenia z tego tytułu wydatków, jednakże z drugiej strony zobowiązana była wyrazić swoją opinię na temat testowanych pojazdów i przedstawić ją kontrahentowi. Tym samym, Spółka nie otrzyma nieodpłatnego świadczenia rodzącego po jej stronie przychód podatkowy.
Reasumując, zawarta przez Spółkę umowa użyczenia jest umową wzajemną, a co za tym idzie nie powstanie po Jej stronie przychód podatkowy z tytułu otrzymania nieodpłatnie lub częściowo odpłatnie rzeczy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.
W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.
Zgodnie z przepisem art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 1036, ze zm.), przychodem, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, jest w szczególności wartość otrzymanych nieodpłatnie lub częściowo odpłatnie rzeczy lub praw, a także wartość innych nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych świadczeń, z wyjątkiem świadczeń związanych z używaniem środków trwałych otrzymanych przez samorządowe zakłady budżetowe w rozumieniu ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych oraz spółki użyteczności publicznej z wyłącznym udziałem jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków od Skarbu Państwa, jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków w nieodpłatny zarząd lub używanie.
Powstanie przychodu ze świadczeń nieodpłatnych należy zatem rozważyć zawsze wtedy, gdy podatnik podatku dochodowego od osób prawnych otrzymuje - bez obowiązku świadczenia wzajemnego - rzeczy lub prawa, bądź inne świadczenia lub też możliwość korzystania z rzeczy lub praw (w szczególności ze środków pieniężnych).
Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie precyzuje, co należy rozumieć przez „nieodpłatne świadczenie”, ograniczając się jedynie do wskazania w art. 12 ust. 6 i 6a, sposobu i kryteriów ustalania wartości nieodpłatnych i częściowo odpłatnych świadczeń. Z tego właśnie względu pojęcie „świadczenia” należy rozpatrywać z punktu widzenia zobowiązaniowego, tj. na tle art. 353 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 1025 ze zm.), zgodnie z którym zobowiązanie polega na tym, że wierzyciel może żądać od dłużnika świadczenia, a dłużnik powinien świadczenie spełnić. Świadczenie może polegać na działaniu albo na zaniechaniu (art. 353 § 2).
Zatem w świetle art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, aby można było określone świadczenie zaliczyć do kategorii świadczeń nieodpłatnych stanowiących źródło przychodu podlegającego opodatkowaniu, musi dojść do stosunku prawnego, w wyniku którego jeden podmiot dokonuje określonego świadczenia, drugi natomiast to świadczenie otrzymuje nieodpłatnie, zwiększając w ten sposób swoje przychody podatkowe. Dla celów podatkowych za nieodpłatne świadczenia należy przyjmować te wszystkie zdarzenia prawne lub gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu przysporzenie w majątku podatnika mające konkretny wymiar finansowy. Warunkiem uznania nieodpłatnego świadczenia za przychód – co wynika z literalnego brzmienia ww. regulacji – jest jego otrzymanie przez podatnika. Aby mówić o otrzymaniu świadczenia przez świadczeniobiorcę, świadczeniodawca musi wyrazić pozytywną wolę tego świadczenia poprzez zobowiązanie się do jego spełnienia. Nie wystarczy samo zawarcie umowy o nieodpłatne świadczenie, lecz konieczne jest jej wykonanie.
Ponadto, zgodnie z art. 12 ust. 6 pkt 4 powołanej ustawy, wartość świadczeń w naturze, w tym nieodpłatnych świadczeń, ustala się na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.
Nieodpłatne udostępnienie rzeczy najczęściej następuje na podstawie umowy użyczenia.
Stosownie do art. 710 ustawy Kodeks cywilny, przez umowę użyczenia użyczający zobowiązuje się zezwolić biorącemu, przez czas oznaczony lub nie oznaczony, na bezpłatne używanie oddanej mu w tym celu rzeczy.
Cechą charakterystyczną użyczenia jest nieodpłatność oraz motyw bezinteresowności. Dlatego też wyłącznym obowiązkiem użyczającego pozostaje znoszenie używania rzeczy przez biorącego oraz powstrzymywanie się od jakichkolwiek czynności unicestwiających lub ograniczających uprawnienie biorącego. Użyczający zatem ogranicza się tylko względem osoby, której rzecz użycza, co nie pozbawia go władztwa nad rzeczą i prawa korzystania z tej rzeczy, czerpania z niej korzyści. Treść stosunku użyczenia sprowadza się do bezpłatnego przysporzenia przez użyczającego korzyści kontrahentowi. Umowa użyczenia to umowa realna, albowiem dla jej zawarcia konieczne jest, oprócz złożenia oświadczeń woli, wydanie rzeczy biorącemu. Ze względu na fakt, że z tytułu umowy użyczenia zobowiązanym do spełnienia świadczenia jest tylko użyczający, umowę tę należy uznać za jednostronnie zobowiązującą – użyczenie nie jest umową wzajemną.
Pamiętać jednak należy, iż w każdym konkretnym przypadku należy zbadać, czy dane świadczenie jest jednostronne. Nie zawsze uznać można, że strony zawarły umowę użyczenia, mimo że z reguły tak są nazywane przez strony. Istotne jest bowiem zbadanie, czy druga strona (świadczeniobiorca) ponosi pewne świadczenia na rzecz świadczeniodawcy.
Z przedstawionych okoliczności sprawy wynika, że Wnioskodawca od roku 2012 na podstawie zawartej umowy świadczy usługi mechanicznego oczyszczania dróg i ulic na terenie Gminy X. Z racji dużego doświadczenia w zakresie mechanicznego oczyszczania dróg i ulic do Spółki zwrócił się kontrahent z prośbą o przeprowadzenie testów na terenie Polski pojazdu typu zamiatarka. Testy pojazdu odbyły się w okresie od 20 czerwca 2018 r. do 26 czerwca 2018 r. na podstawie zawartej umowy oddania pojazdu w celach testowych. Postanowienia umowy stanowią, iż udostępnienie pojazdu testowego jest nieodpłatne za cały okres obowiązywania umowy przy równoczesnym zobowiązaniu Użytkownika do przedstawienia opinii na temat przedmiotu umowy, w szczególności w zakresie: zastosowanych w pojeździe rozwiązań technologicznych, zużycia paliwa, innowacyjności zastosowanych technologii, sprawności zainstalowanych w pojeździe systemów, innych rozwiązaniach technologicznych, innowacji, uwag i zastrzeżeń. Niniejsza opinia winna być przekazana Użyczającemu w terminie 30 dni od dnia zakończenia umowy.
Skoro zatem, jak wynika z wniosku, kontrahent nieodpłatnie udostępnił Wnioskodawcy pojazd typu zamiatarka w związku z zawartą umową oddania pojazdu w celach testowych, przy równoczesnym zobowiązaniu Wnioskodawcy do przekazania opinii na temat przedmiotu umowy, stwierdzić należy, że mamy do czynienia z umową wzajemną.
Wnioskodawca bowiem z jednej strony używał przez wskazany okres czasu pojazd typu zamiatarka objęty przedmiotową umową bez konieczności ponoszenia z tego tytułu wydatków, jednakże z drugiej strony zobowiązany był przekazać opinię dotyczącą przedmiotu umowy w zakresie szczegółowo wskazanym w postanowieniach umowy.
Tym samym, Wnioskodawca nie otrzyma nieodpłatnego świadczenia rodzącego po jego stronie przychód podatkowy.
Reasumując, zawarta przez Wnioskodawcę umowa jest umową wzajemną, a co za tym idzie nie powstanie po jego stronie przychód podatkowy z tytułu otrzymania nieodpłatnie lub częściowo odpłatnie rzeczy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.
Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.
Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.
Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.
Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:
- z zastosowaniem art. 119a;
- w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2017 r. poz. 1369 ze zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).
Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.
Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.
doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.