Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL4.4012.372.2018.2.TKU
z 24 września 2018 r.

 

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 12 lipca 2018 r. (data wpływu 12 lipca 2018 r.), uzupełnionym pismem z dnia 7 września 2018 r. (data wpływu 13 września 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania dostawy działek w ramach egzekucji komorniczej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 lipca 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania dostawy działek w ramach egzekucji komorniczej. Wniosek uzupełniono w dniu 13 września 2018 r. o doprecyzowanie opisu sprawy oraz o informację dotyczącą zmiany danych Wnioskodawcy.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Komornik Sądowy prowadzi postępowanie egzekucyjne wobec Dłużnika, którego przedmiotem egzekucji jest nieruchomość bez zabudowań położona w granicach działek nr 22, nr 23, nr 24, nr 27. Przedmiotowe nieruchomości, niezabudowane działki, stanowią udokumentowane złoże piasku ze żwirem. Działki tworzą zwarty kompleks gruntów położony na terenach złóż, obszarów i terenów górniczych powierzchniowej eksploatacji kruszywa. Na części zajętych nieruchomości znajdują się wyrobiska powstałe w wyniku prowadzenia eksploatacji. Ziemia składowana jest na hałdach i pasach na granicy eksploatowanego złoża. W pozostałej części działki stanowią one tereny rolne nieużytkowane (porośnięte trawami, krzewami, samosiewem młodych drzew). W sąsiedztwie znajdują się użytki rolne i nieruchomości przeznaczone pod żwirownie. W rejestrze gruntów działki oznaczone są jako grunty orne (RIVa, RIVb, RV). Przedmiotowe nieruchomości zostały kupione na licytacji komorniczej przez Dłużnika w roku 2005. Nabycie nieruchomości od komornika nie było potwierdzone fakturą. Nieruchomości stanowią majątek osobisty Dłużnika. Dłużnik jest zarejestrowany jako czynny podatnik VAT. W CEIDG figuruje jako prowadzący działalność gospodarczą. Miejscem wykonywania działalności i zamieszkania Dłużnika jest miejscowość położona w Gminie. Dłużnik posiada wg informacji z CEIDG koncesje na wydobywanie kopalin z innych złóż niż te, które są przedmiotem egzekucji komorniczej. W roku 2014 zawarto między Dłużnikiem, a przedsiębiorstwem budowy dróg umowę dzierżawy na czas nieokreślony odnośnie zajętych nieruchomości. Dzierżawcy udzielono koncesji na wydobywanie w obrębie obszaru górniczego metodą odkrywkową piasku ze żwirem z przedmiotowych nieruchomości. Obszar, na którym jest przedmiotowa nieruchomość, posiada aktualnie obowiązujący miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego. Zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego Gminy z dnia 27 września 2001 r. obszar, na którym położone są przedmiotowe nieruchomości, oznaczono symbolem 10.1 PE – powierzchniowe wydobycie kopalin pospolitych – kruszywa naturalnego. Przedmiotowe nieruchomości nie należą do terenów budowlanych ani przeznaczonych pod zabudowę. Nieruchomości są wykorzystywane pod żwirownię.

Wniosek uzupełniono w dniu 13 września 2018 r. o następujące informacje:

  1. Dłużnik prowadzi działalność gospodarczą – przeważająca działalność – transport drogowy towarów.
  2. Z tytułu nabycia działek gruntu o numerach 22, 23, 24 i 27 Dłużnikowi nie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku od towarów i usług.
  3. Ww. działki nie są wykorzystywane do czynności zwolnionych od podatku od towarów i usług. Od roku 2014 są dzierżawione przez Przedsiębiorstwo zajmujące się wydobyciem żwiru i piasku.
  4. W przypadku, gdy nieruchomość posiada aktualnie obowiązujący miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, brak jest podstaw do wydania decyzji o warunkach zabudowy. Zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego gminy, obszar, na którym położone są przedmiotowe nieruchomości oznaczono symbolem 10.1 PE – powierzchniowe wydobycie kopalin pospolitych – kruszywa naturalnego. Dlatego też Dłużnik nie miał podstaw do wystąpienia o wydanie decyzji o warunkach zabudowy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy z tytułu sprzedaży ww. nieruchomości w drodze licytacji publicznej Komornik będzie miał obowiązek ustalić i odprowadzić podatek VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy, sprzedaż ww. nieruchomości nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów usług.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę.

W związku z czym cena sprzedaży nie będzie powiększona o podatek VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 18 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą”, organy egzekucyjne określone w ustawie z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 2016 r. poz. 599, z późn. zm.) oraz komornicy sądowi wykonujący czynności egzekucyjne w rozumieniu przepisów Kodeksu postępowania cywilnego są płatnikami podatku od dostawy, dokonywanej w trybie egzekucji, towarów będących własnością dłużnika lub posiadanych przez niego z naruszeniem obowiązujących przepisów.

Z treści powyższego przepisu wynika, że komornik sądowy jest płatnikiem podatku od dostawy towaru dokonywanej w trybie egzekucji, w przypadku, gdy wykonuje czynności egzekucyjne. Przez czynność egzekucyjną należy rozumieć każde formalne, oparte na przepisach procesowych, działanie uprawnionego organu egzekucyjnego wywołujące skutek prawny dla prowadzonej egzekucji.

Definicja płatnika została zawarta w art. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), zgodnie z którym, płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

Przepis art. 30 § 1 ww. ustawy stanowi, że płatnik, który nie wykonał obowiązków określonych w art. 8, odpowiada za podatek niepobrany lub podatek pobrany a niewpłacony.

W świetle cyt. wyżej przepisów, płatnikami podatku od towarów i usług (czyli podmiotami zobowiązanymi do obliczania, poboru podatku od podatnika i wpłaty podatku na konto organu podatkowego) mogą być organy egzekucyjne oraz komornicy sądowi. Sytuacja taka ma miejsce, gdy w wykonaniu czynności egzekucyjnych organy te dokonują dostawy towarów należących do podatnika lub przez niego posiadanych z naruszeniem przepisów. Sformułowanie „płatnikami” oznacza, że organy te nie stają się z tytułu wykonania powyższych czynności podatnikami podatku od towarów i usług, lecz pełnią jedynie rolę płatnika w odniesieniu do podatku należnego z tytułu sprzedanych (zlicytowanych) towarów należących do podatnika, w stosunku do którego toczy się postępowanie egzekucyjne.

Zaznaczenia wymaga, że komornik sądowy dokonuje transakcji w imieniu podatnika – dłużnika. Prowadzona przez niego sprzedaż towarów będących własnością dłużnika, będzie opodatkowana podatkiem od towarów i usług, gdy do rozliczenia tego podatku byłby zobowiązany dłużnik. Natomiast w przypadku, gdy powyższa czynność nie podlegałaby opodatkowaniu tym podatkiem lub byłaby od niego zwolniona, komornik sądowy nie będzie obowiązany do odprowadzenia podatku.

Komornik sądowy pełni w tym przypadku rolę pośrednika pomiędzy podatnikiem a organem podatkowym, przekazując organowi środki pieniężne podatnika. Uzasadnione jest to charakterem odpłatnej dostawy następującej w ramach wykonywania czynności egzekucyjnych. Jeżeli bowiem dłużnik niesolidnie spłaca swoje zobowiązania i w celu wyegzekwowania należności wszczęto przeciwko niemu postępowanie egzekucyjne, to istnieją podstawy do uznania, że nie uiści również podatku należnego w związku z dostawą dokonaną w ramach egzekucji. Nie bez znaczenia jest także fakt, że podatnik, będący dłużnikiem, zazwyczaj nie otrzymuje kwot uzyskanych przez organ egzekucyjny ze sprzedaży towarów w wykonaniu czynności egzekucyjnych. Prawdopodobne jest zatem, że podatnik nie posiada innych środków finansowych umożliwiających uiszczenie należnego podatku. Ustanowienie organu egzekucyjnego płatnikiem zapewnia odprowadzenie należnego podatku przez organ przeprowadzający dostawę w ramach czynności egzekucyjnych.

Zatem komornik sądowy zobowiązany jest do przestrzegania przepisów ustawy o podatku od towarów i usług i do uwzględnienia w trakcie sprzedaży licytacyjnej towarów okoliczności decydujących o jej opodatkowaniu podatkiem VAT.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju (…).

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Na mocy art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Zatem – w świetle przytoczonych powyżej przepisów – grunt spełnia definicję towaru określoną w art. 2 pkt 6 ustawy, a jego sprzedaż traktowana jest jako odpłatna dostawa towarów na terytorium kraju.

W świetle art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – zgodnie z ust. 2 powołanego artykułu – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług – w świetle powyższych przepisów – jest łączne spełnienie dwóch przesłanek: po pierwsze, czynność winna być ujęta w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, po drugie – musi być dokonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

W świetle art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jak stanowi art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże w treści ustawy, jak i przepisów wykonawczych wydanych na podstawie jej upoważnienia przewidziano opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

Jako odstępstwo od zasady powszechności i równości opodatkowania, zastosowanie obniżonej stawki podatku lub zwolnienia od podatku od towarów i usług możliwe jest jedynie w przypadku wykonywania czynności ściśle określonych w ustawie oraz w przepisach wykonawczych wydanych na podstawie jej upoważnienia.

Zakres i zasady zwolnienia od podatku dostaw towarów lub świadczenia usług zostały określone m.in. w art. 43 ustawy.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane.

Przez tereny budowlane − na podstawie art. 2 pkt 33 ustawy − rozumie się grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu − zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Powyższe uregulowanie oznacza, że generalnie opodatkowane podatkiem VAT są dostawy, których przedmiotem są nieruchomości gruntowe zabudowane i niezabudowane, przy czym w przypadku tych ostatnich opodatkowane są wyłącznie te, których przedmiotem są tereny budowlane. Pozostałe natomiast dostawy gruntów niezabudowanych, będących gruntami leśnymi, rolnymi itp., niebędących terenami budowlanymi – są zwolnione od podatku VAT.

W tym miejscu należy zauważyć, że w myśl art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2017 r., poz. 1073, z późn. zm.), kształtowanie i prowadzenie polityki przestrzennej na terenie gminy, w tym uchwalanie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy oraz miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, z wyjątkiem morskich wód wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej oraz terenów zamkniętych, należy do zadań własnych gminy.

Jak stanowi art. 4 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym – ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego.

W przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego – w myśl art. 4 ust. 2 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym – określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, przy czym:

  1. lokalizację inwestycji celu publicznego ustala się w drodze decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego;
  2. sposób zagospodarowania terenu i warunki zabudowy dla innych inwestycji ustala się w drodze decyzji o warunkach zabudowy.

O przeznaczeniu nieruchomości stanowią zatem akty prawa miejscowego. Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego – jako źródło prawa miejscowego, a w przypadku jego braku decyzja o warunkach zabudowy – jako akt indywidualny prawa administracyjnego.

W tym miejscu warto wyjaśnić, że stosownie do treści wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 28 marca 1996 r. w sprawie C-468/93 Gemeente Emmen – „teren budowlany” oznacza każdy nieuzbrojony lub uzbrojony teren uznany przez państwa członkowskie za teren z przeznaczeniem pod zabudowę.

Zatem także w świetle orzeczeń Trybunału Sprawiedliwości za teren budowlany uznać można jedynie taki, który regulacjami prawa krajowego został przeznaczony pod zabudowę.

Z powyższych przepisów wynika, że przeznaczenie określonego gruntu należy oceniać wyłącznie w oparciu o istniejący miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego oraz wydane decyzje o warunkach zabudowy nieruchomości.

Zauważyć należy, że analiza powołanych wyżej przepisów ustawy o podatku od towarów i usług wskazuje jednoznacznie, że zwolnienie od podatku VAT obejmuje zbycie nieruchomości niezabudowanych (gruntów) wyłącznie w sytuacji, gdy nie są one przeznaczone pod zabudowę. Elementem, który determinuje możliwość skorzystania ze zwolnienia od podatku VAT przy zbyciu gruntów jest przeznaczenie gruntu na cele inne niż budowlane.

Dla sprzedaży działek, która nie spełnia przesłanek do objęcia jej zwolnieniem od VAT na podstawie przepisu art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, można zbadać warunki do zwolnienia transakcji od podatku w oparciu o przepis art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Zwolnienie od podatku określone w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, dotyczy wszystkich towarów – zarówno nieruchomości, jak i ruchomości – przy nabyciu (imporcie lub wytworzeniu) których nie przysługiwało podatnikowi prawo do odliczenia podatku VAT i wykorzystywanych – niezależnie od okresu ich używania przez podatnika (kilka dni, miesięcy, czy lat) – wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku VAT.

Z opisu sprawy wynika, że Komornik Sądowy prowadzi postępowanie egzekucyjne wobec Dłużnika, którego przedmiotem egzekucji jest nieruchomość bez zabudowań położona w granicach działek nr 22, nr 23, nr 24, nr 27 – jako niezabudowane działki, stanowią one udokumentowane złoże piasku ze żwirem. Działki tworzą zwarty kompleks gruntów położony na terenach złóż, obszarów i terenów górniczych powierzchniowej eksploatacji kruszywa. Na części zajętych nieruchomości znajdują się wyrobiska powstałe w wyniku prowadzenia eksploatacji. Ziemia składowana jest na hałdach i pasach na granicy eksploatowanego złoża. W pozostałej części działki stanowią tereny rolne nieużytkowane (porośnięte trawami, krzewami, samosiewem młodych drzew). W rejestrze gruntów działki oznaczone są jako grunty orne (RIVa, RIVb, RV).

Przedmiotowe nieruchomości zostały kupione na licytacji komorniczej przez Dłużnika w roku 2005. Z tytułu nabycia działek gruntu o numerach 22, 23, 24 i 27 Dłużnikowi nie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku od towarów i usług.

Nabycie nieruchomości od komornika nie było potwierdzone fakturą. Nieruchomości stanowią majątek osobisty Dłużnika. Dłużnik jest zarejestrowany jako czynny podatnik VAT i prowadzi działalność gospodarczą – w przeważającej części jako transport drogowy towarów.

Dłużnik posiada wg informacji z CEIDG koncesje na wydobywanie kopalin z innych złóż niż te, które są przedmiotem egzekucji komorniczej.

Działki będące przedmiotem planowanej dostawy nie są wykorzystywane do czynności zwolnionych od podatku od towarów i usług. Od roku 2014 są dzierżawione na czas nieokreślony przez Przedsiębiorstwo zajmujące się wydobyciem żwiru i piasku, któremu udzielono koncesji na wydobywanie w obrębie obszaru górniczego metodą odkrywkową piasku ze żwirem z przedmiotowych nieruchomości. Obszar, na którym znajdują się przedmiotowe nieruchomości posiada aktualnie obowiązujący miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego – oznaczony jest symbolem 10.1 PE – powierzchniowe wydobycie kopalin pospolitych – kruszywa naturalnego. Przedmiotowe nieruchomości nie należą do terenów budowlanych ani przeznaczonych pod zabudowę. Dłużnik nie wystąpił o wydanie decyzji o warunkach zabudowy. Nieruchomości są wykorzystywane pod żwirownię.

Na tle tak przedstawionego opisu sprawy Wnioskodawca powziął wątpliwość, czy z tytułu sprzedaży ww. nieruchomości w drodze licytacji publicznej, Komornik będzie miał obowiązek ustalić i odprowadzić podatek VAT.

Jak już wcześniej wspomniano, grunt spełnia definicję towaru określoną w art. 2 pkt 6 ustawy, a jego sprzedaż traktowana jest jako podlegająca opodatkowaniu podatkiem VAT odpłatna dostawa towarów na terytorium kraju.

Nie każda jednak czynność stanowiąca dostawę towarów, w rozumieniu art. 7 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, ponieważ aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

W tym miejscu należy wskazać, że zgodnie z art. 693 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. 2018 r., poz. 1025, z późn. zm.), przez umowę dzierżawy wydzierżawiający zobowiązuje się oddać dzierżawcy rzecz do używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony lub nie oznaczony, a dzierżawca zobowiązuje się płacić wydzierżawiającemu umówiony czynsz.

Tak więc dzierżawa nieruchomości jest umową dwustronnie zobowiązującą i wzajemną, odpowiednikiem świadczenia wydzierżawiającego, polegającego na oddaniu rzeczy do używania i pobierania pożytków, jest świadczenie dzierżawcy, polegające na płaceniu umówionego czynszu.

Z powyższego wynika, że umówiony między stronami czynsz będzie wynagrodzeniem za możliwość korzystania z cudzej własności i będzie stanowić świadczenie wzajemne należne za używanie nieruchomości przez jego dzierżawcę.

W kontekście niniejszej sprawy należy zwrócić uwagę na treść zdania drugiego definicji pojęcia „działalność gospodarcza”, w której mówi się o wykorzystywaniu m.in. towarów w sposób ciągły do celów zarobkowych. Takie wykorzystywanie towarów ma miejsce poprzez oddanie ich w stosunki obligacyjne (najem, dzierżawa, leasing, itp.).

W konsekwencji, dzierżawa nieruchomości stanowi odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy i podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na mocy przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy. Tym samym, wypełnia ona określoną w art. 15 ust. 2 ustawy definicję działalności gospodarczej, bez względu na to, czy dzierżawa jest prowadzona w ramach działalności gospodarczej. Sam charakter stosunku prawnego, jaki kształtuje umowa dzierżawy, wskazuje, że ma ona długotrwały charakter, a uzyskiwane korzyści z tego tytułu są w zasadzie stałe.

Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, że przedmiotowe działki wydzierżawiane przez Dłużnika na podstawie zawartej umowy, de facto wykorzystywane były przez Dłużnika w działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy. Zatem dokonując dostawy tych nieruchomości – wykorzystywanych w działalności gospodarczej (dzierżawa w celach zarobkowych, tj. skutkujących uzyskiwaniem korzyści majątkowych z tego tytułu), Dłużnik będzie występował w charakterze podatnika podatku od towarów i usług, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy, a sprzedaż tych działek w ramach licytacji komorniczej będzie stanowiła odpłatną dostawę towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy. Zatem czynność ta będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

W konsekwencji należy przeanalizować czy ww. dostawa działek będzie korzystała ze zwolnienia od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy.

Mając na uwadze powołane powyżej przepisy prawa na tle przedstawionego opisu sprawy należy stwierdzić, że w odniesieniu do czynności sprzedaży działek niezabudowanych o numerach 22, 23, 24, 27 w drodze licytacji komorniczej zastosowanie znajdzie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, na podstawie którego zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane.

Powyższe wynika z faktu, że działki te nie stanowią terenu budowlanego w rozumieniu art. 2 pkt 33 ustawy, bowiem – jak wskazał Wnioskodawca – zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego gminy obszar, na którym położone są przedmiotowe nieruchomości, oznaczono symbolem 10.1 PE – powierzchniowe wydobycie kopalin pospolitych – kruszywa naturalnego. Przedmiotowe nieruchomości nie należą do terenów budowlanych ani przeznaczonych pod zabudowę. Nieruchomości są wykorzystywane pod żwirownię. Ponadto dla ww. nieruchomości nie została wydana decyzja o warunkach zabudowy (Dłużnik nie wystąpił o wydanie takiej decyzji).

W konsekwencji powyższych rozważań należy stwierdzić, że sprzedaż działek niezabudowanych o numerach 22, 23, 24, 27 w drodze licytacji komorniczej będzie korzystała ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy. Tym samym Komornik sądowy nie będzie miał obowiązku ustalenia i odprowadzenia podatku VAT.

Tut. Organ nadmienia, że pomimo wskazania przez Wnioskodawcę we własnym stanowisku, iż: „sprzedaż ww. nieruchomości nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów usług”, stanowisko Zainteresowanego uznano za prawidłowe w oparciu o stwierdzenie, że „zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę. W związku z czym cena sprzedaży nie będzie powiększona o podatek VAT”.

Należy zauważyć, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (oraz z opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

  1. z zastosowaniem art. 119a;
  2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.


doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
Dołącz do zarejestrowanych użytkowników i korzystaj wygodnie z epodatnik.pl.   Rejestracja jest prosta, szybka i bezpłatna.

Reklama

Przejrzyj zasięgi serwisu epodatnik.pl od dnia jego uruchomienia. Zobacz profil przeciętnego użytkownika serwisu. Sprawdź szczegółowe dane naszej bazy mailingowej. Poznaj dostępne formy reklamy: display, mailing, artykuły sponsorowane, patronaty, reklama w aktywnych formularzach excel.

czytaj

O nas

epodatnik.pl to źródło aktualnej i rzetelnej informacji podatkowej. epodatnik.pl to jednak przede wszystkim źródło niezależne. Niezależne w poglądach od aparatu skarbowego, od wymiaru sprawiedliwości, od inwestorów kapitałowych, od prasowego mainstreamu.

czytaj

Regulamin

Publikacje mają charakter informacyjny. Wydawca dołoży starań, aby informacje prezentowane w serwisie były rzetelne i aktualne. Treści prezentowane w serwisie stanowią wyraz przekonań autorów publikacji, a nie źródło prawa czy urzędowo obowiązujących jego interpretacji.

czytaj