Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB2-1.4010.264.2018.2.BKD
z 21 września 2018 r.

 

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 800 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 6 lipca 2018 r. (data wpływu 10 lipca 2018 r.) uzupełnionym 11 września 2018 r., o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy Wnioskodawca, jako płatnik - z tytułu wypłacanych na mocy zawartego porozumienia kwot powinien pobrać zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat z uwzględnieniem umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania zawartej z Rządem Republiki Włoskiej w wysokości 10% od wypłacanych kwot – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 lipca 2018 r. wpłynął do tutejszego organu wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy Wnioskodawca, jako płatnik - z tytułu wypłacanych na mocy zawartego porozumienia kwot powinien pobrać zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat z uwzględnieniem umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania zawartej z Rządem Republiki Włoskiej w wysokości 10% od wypłacanych kwot. Wniosek nie spełniał wymogów formalnych dlatego też pismem z 30 sierpnia 2018 r. Znak: 0111-KDIB2-1.4010.264.2018.1.BKD wezwano do jego uzupełnienia. Uzupełnienia dokonano 11 września 2018 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca – Sp. z o. o. (dalej także: „Spółka”) jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych. Spółka jest producentem artykułów gospodarstwa domowego. Oferowane przez Spółkę produkty są sprzedawane na rynku krajowym i zagranicznym. Spółka prawa włoskiego, (dalej jako: „spółka włoska”) uznając iż jeden z wyrobów (dalej jako: „wyrób X”), który Wnioskodawca produkuje i wprowadza do obrotu narusza wyłączne prawa przyznane spółce włoskiej, wniosła powództwo przeciwko Spółce, domagając się m.in.:

  • potwierdzenia i orzeczenia, że produkcja, handel, ekspozycja i każde inne użycie na rynku, wykonywane w ramach działalności Spółki modelu wyrobu X narusza wyłączne prawa przyznane spółce włoskiej patentu na wzór użytkowy 2, wydanego dnia 26 stycznia 2005 r. na podstawie wniosku złożonego dnia 11 lipca 2001 r.;
  • orzeczenia, że Spółka jest odpowiedzialna za prowadzenie nieuczciwej konkurencji;
  • wydania ostatecznego zakazu, na całym terytorium Unii Europejskiej produkcji, handlu, ekspozycji i każdego innego użycia na rynku wyrobu X oraz wyznaczenie kary pieniężnej za każde stwierdzone naruszenie lub niezastosowanie się do zakazu, a także za każdy dzień opóźnienia w wykonywaniu wydanego wyroku;
  • zobowiązania Spółki do zapłaty odszkodowania za wszelkie szkody poniesione przez spółkę włoską na skutek naruszeń;
  • nakazania publikacji zarządzenia wydanego wyroku;
  • zwrotu całości kosztów, opłat i wynagrodzeń związanych przedstawicielstwem w sprawie sądowej.

W analizowanym sporze sądowym stronami pozwanymi była zarówno Spółka jak i dwa inne podmioty X oraz Y wobec których spółka włoska równolegle wniosła w/w zarzuty tym samym pozwem sądowym. Sąd Gospodarczy w M., Republika Włoska, orzekł w dniu 1 lipca 2013 r. o naruszeniu praw dot. wzoru wspólnotowego 1 przyznanego spółce włoskiej zakazując pozwanym, w tym Spółce, produkcji i dalszej sprzedaży tych produktów oraz ustalił nałożenie kary w wysokości 100 € za każde pojedyncze naruszenie zakazu, nakazał publikację na koszt oskarżonych wyroku w gazecie, skazał strony pozwane, solidarnie, na wypłatę odszkodowania na rzecz powoda, za szkody w wysokości 1.500 € oraz na zapłatę na rzecz strony powodowej połowy kosztów postępowania w łącznej wysokości 2.500 €, plus VAT i CPA (składka na prawniczy fundusz emerytalny). Spółka oraz X złożyły apelację do Sądu Apelacyjnego w M. Wydział Specjalny ds. Przedsiębiorstw, Republika Włoska. Stronami postępowania apelacyjnego była również spółka włoska jako skarżąca oraz Y jako strona, która nie złożyła odpowiedzi na skargę. Sąd Apelacyjny w sprawie apelacyjnej przyjął odwołanie w zakresie kwantyfikacji szkody i potwierdził w pozostałej części zaskarżony wyrok z 1 lipca 2013 r. Zobowiązał również Spółkę, X i Y, solidarnie, do zapłaty na rzecz spółki włoskiej kwoty 1.200 €, tytułem odszkodowania oraz zobowiązał Spółkę, X i Y do zwrotu spółce włoskiej kosztów postępowania apelacyjnego, w łącznej wysokości 1.830 € plus zwrot ryczałtowy w wysokości 15%, VAT i CPA. Powyższe zarządzono w M. dnia 12 czerwca 2014 r. Spółka włoska wystąpiła do polskiego Sądu okręgowego w (…) z wnioskiem o stwierdzenie wykonalności orzeczenia Sądu Apelacyjnego w M. w postaci wyroku z 12 czerwca 2014 r. Postanowieniem z dnia 14 listopada 2017 r. polski Sąd Okręgowy w (…) stwierdził na terytorium RP wykonalność wyroku sądu zagranicznego. Spółka wniosła zażalenie na postępowanie polskiego Sądu Okręgowego w (…), które zostało oddalone przez polski Sąd Apelacyjny w (…) I Wydział Cywilny, postanowieniem z dnia 23 lutego 2018 r. Odnotować należy również, że przed polskim Sądem Okręgowym w (…) toczyło się postępowanie sądowe z powództwa spółki włoskiej przeciwko Wnioskodawcy. Powód w tej sprawie wnosił o m.in. o:

  • w pkt. I o nakazanie pozwanemu zaniechania naruszania wzoru wspólnotowego 1 poprzez nakazanie pozwanemu zaniechania w szczególności wytwarzania, oferowania, wprowadzania do obrotu, importowania, eksportowania lub składowania wyrobu X o określonym kształcie niezależnie od zastosowanej kolorystyki, oferowanych wówczas przez pozwanego;
  • w pkt. II o nakazanie pozwanemu na jego koszt w terminie 30 dni od uprawomocnienia się wyroku zniszczenia produktów o kształcie wskazanym w pkt. I niezależnie od zastosowanej kolorystyki, znajdujących się we wszelkich zakładach produkcyjnych lub magazynach pozwanego;
  • w pkt. III o nakazanie pozwanemu na jego koszt w terminie 30 dni, od uprawomocnienia się wyroku zniszczenia będących własnością pozwanego części służących do wytwarzania ww. produktów;
  • w pkt. IV o nakazanie pozwanemu na jego koszt w terminie 30 dni od uprawomocnienia się wyroku zniszczenia będących własnością pozwanego form służących do wytworzenia ww. produktów;
  • w pkt. V o nakazanie pozwanemu usunięcia z treści strony internetowej zdjęć oraz wizualizacji produktów o kształcie wskazanym w pkt. I niezależnie od kolorystyki w oferowanych wówczas przez pozwanego, w terminie 7 dni od uprawomocnienia się wyroku;
  • w pkt. VI o nakazanie pozwanemu na jego koszt w terminie 30 dni kalendarzowych od uprawomocnienia się wyroku umieszczenia na okres 3 miesięcy na głównej stronie internetowej pozwanego w każdej jej wersji językowej informacji o orzeczeniu w niniejszej sprawie o treści wskazanej w pozwie;
  • w pkt. VII o zobowiązanie pozwanego do opublikowania na własny koszt w czasopiśmie, na pierwszej dostępnej stronie w części redakcyjnej, informacji o orzeczeniu o treści wskazanej w pozwie;
  • w pkt. VIII o upoważnienie powoda do dokonania zniszczenia produktów, części służących do ich wytwarzania oraz form do ich wytwarzania zgodnie z żądaniami zawartymi w pkt. II, III, IV oraz publikacji informacji o wyroku zgodnie z żądaniami zawartymi w pkt. VII na koszt pozwanego, na wypadek gdyby pozwany nie wykonał nałożonych na niego nakazów w terminie wskazanym w wyroku.

Spółka w pozwie wzajemnym z dnia 26 września 2016 r. wniosła natomiast o unieważnienie wzoru wspólnotowego 1 zarejestrowanego na rzecz Pozwanego Wzajemnego. Polski Sąd Okręgowy w (…) Wydział XXII (Sąd Wspólnotowych Znaków Towarowych i Wzorów Przemysłowych) wyrokiem z dnia 24 lutego 2017 r.:

  1. w sprawie z powództwa głównego odrzucił pozew w zakresie roszczenia z pkt. I pozwu oraz oddalił powództwo w dalszej części;
  2. w sprawie z powództwa wzajemnego odrzucił pozew.

Powód główny wniósł zażalenie na postanowienie Sądu Okręgowego o odrzuceniu pozwu głównego w części oraz apelację od ww. wyroku Sądu Okręgowego o oddaleniu powództwa zaskarżając wyrok w całości. Powód wzajemny wniósł natomiast zażalenie na postanowienie o odrzuceniu pozwu wzajemnego. Polski Sąd Apelacyjny w (…) I Wydział Cywilny postanowieniem z dnia 18 lipca 2017 r. oddalił zażalenie powoda na postanowienie zawarte w punkcie 1.1. oraz zażalenia powoda wzajemnego na postanowienie zawarte w pkt. II. 1,3,4 wyroku polskiego Sądu Okręgowego w (…) z dnia 24 lutego 2017 r. Oprócz wyżej opisanych sporów, pomiędzy Spółką a spółką włoską toczyło się również postępowanie sądowe w Niemczech, dotyczące tych samych wzorów wspólnotowych. W ocenie Wnioskodawcy, z tytułu braku sprecyzowania definicji „pojedyncze naruszenie zakazu” zgodnie z wyrokiem Sądu w M., mogły nastąpić znaczne roszczenia wobec Spółki. Zgodnie ze sporządzoną analizą szacowana kwota roszczenia jakie mogło przysługiwać spółce włoskiej z tytułu naruszenia zakazu mogła wynosić ok. 141.000.000 €. W dniu 30 marca 2018 r. Wnioskodawca oraz spółka włoska zawarły ostatecznie porozumienie, które miało na calu zakończyć wszelkie spory sądowe zaistniałe między nimi oraz ustalić kwotę do zapłaty na rzecz spółki włoskiej przez Spółkę. Na mocy porozumienia, przyjmując powyższe założenia Spółka oraz spółka włoska ustaliły, co następujące:

  1. Spóła zobowiązała się:
    1. do dnia podpisania porozumienia, zaprzestać i nie rozpoczynać ponownie, gdziekolwiek na świecie, produkcji, handlu, reklamy, oferty sprzedaży oraz nie wykorzystywać, w zakresie ekonomicznym, modelu wyrobu X będącej przedmiotem wspomnianych sporów sądowych. Zobowiązanie to dotyczy wszystkich zakwestionowanych wersji modelu produkowanego przez Spółkę. W drodze odstępstwa od powyższych ustaleń, dopuszcza się, aby Spółka sprzedała posiadane zapasy wyrobu X do dnia 31 maja 2018 r., zachowując zysk;
    2. do zniszczenia (czyniąc bezużytecznymi) do dnia 30 kwietnia 2018 r. wszystkich form do produkcji wyrobu X, i wysłania spółce włoskiej dokumentacji fotograficznej do wskazanej daty;
    3. do przekazania spółce włoskiej do dnia 30 kwietnia 2018 r. kopii pisma, które zostało już wysłane do wszystkich klientów, w których informuje się, że wyroby X zostały ostatecznie wycofane z rynku i że nie będą już sprzedawane przez Spółkę;
    4. do pisemnego podania spółce włoskiej do dnia 30 kwietnia 2018 r., kompletnej listy klientów, którym wyroby X były sprzedawane w przeszłości;
    5. do zapłacenia na rzecz spółki włoskiej, kwoty 6.500.000 €. Płatność tej kwoty zostanie zrealizowana w następujący sposób: 1.000.000 € do dnia 15 kwietnia 2018r.; 2.000.000 € do dnia 30 czerwca 2018 r., 2.000.000 € do dnia 30 sierpnia 2018 r., 1.500.000 € do dnia 31 października 2018r. Płatności zostaną zrealizowane przelewem bankowym.


W celu prawidłowego wykonania przewidzianych zobowiązań, Spółka oraz spółka włoska zobowiązały się do wycofania wszystkich bieżących powództw i do niewytaczania żadnych innych w przyszłości, w związku ze sprawami będącymi przedmiotem sporów sądowych. Wyjąwszy czynność wskazaną w pkt 1), Spółka oraz spółka włoska rezygnują z wszelkich roszczeń, finansowych i niefinansowych, związanych ze wspomnianymi powództwami oraz oświadczają, że akceptują wzajemne rezygnacje. Ponadto spółka włoska rezygnuje z wszczynania lub kontynuowania wszelkich powództw, także wobec wszystkich klientów Spółki, którzy nabyli i/lub rozprowadzili wyrób X. Spółka rezygnuje z wszelkich powództw i wszczynania w przyszłości sporów sądowych wobec spółki włoskiej. Zasadniczo, Spółka przerwała już produkcję wyrobu X pod koniec 2017 r. (przy czym w lutym 2018 r. Spółka wyprodukowała jeszcze 4 szt. wyrobu X dla klienta) i nie jest zobowiązana do wycofania z rynku produktów na dzień dzisiejszy już sprzedanych. Strony oświadczyły, że są w pełni usatysfakcjonowane i stwierdzają, że w żadnym przypadku nie będzie można zaskarżyć podpisanego porozumienia, które uznaje się za porozumienie ogólne, obejmujące wszelkie sprawy i biznesy. Wszystkie koszty prawne poniesione przez Spółkę oraz spółkę włoską w związku ze sporami sądowymi, niniejszym porozumieniem i w ogóle sprawami będącymi przedmiotem Porozumienia, zostaną poniesione przez każdą ze stron we własnym zakresie, bez prawa do rekompensaty od drugiej strony. Do zawartego porozumienia stosuje się prawo włoskie. Na moment złożenia niniejszego wniosku Spółka dokonała częściowo płatności na rzecz spółki włoskiej, zgodnie z zawartym porozumieniem, tj. 3.000.000 € w transzach po 1.000.000 € w terminach 05 kwietnia 2018 r., 04 czerwca 2018 r., 05 czerwca 2018 r. Spółka na moment wypłaty trzech pierwszych transz nie potrąciła podatku u źródła od wypłaconych kwot, jednak po ponownej analizie opisanego powyżej porozumienia powzięła wątpliwości co do jej obowiązków płatnika wynikających z art. 26 ust. 1 w związku z art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. W konsekwencji, Spółka podjęła czynności zmierzające do uregulowania zaległości podatkowych wraz z odsetkami oraz zobowiązań podatkowych w zakresie podatku u źródła dotyczących wypłaconych transz. Spółka, dokonując przelewów kolejnych transz na rzecz spółki włoskiej, zamierza od tych wypłat pobierać zryczałtowany podatek dochodowy. Spółka posiada certyfikat rezydencji potwierdzający rezydencję podatkową spółki włoskiej wydany przez właściwy organ administracji podatkowej Republiki Włoskiej obejmujący rok podatkowy 2018r.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca, jako płatnik - z tytułu wypłacanych na mocy zawartego porozumienia kwot na rzecz spółki włoskiej - powinien, stosownie do przepisu art. 26 ust. 1 w związku z art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, pobrać zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat z uwzględnieniem umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania zawartej z Rządem Republiki Włoskiej, czyli w wysokości 10% od wypłacanych kwot?

Zdaniem Wnioskodawcy, jest on zobowiązany do pobrania zryczałtowanego podatku dochodowego od wypłacanych spółce włoskiej kwot wynikających z zawartego porozumienia. Zgodnie z art. 3 ust. 2 udpop podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Biorąc powyższe pod uwagę należy wskazać, że podatnicy, o których mowa w ww. przepisie, czyli nierezydenci podlegają ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, co oznacza z kolei, że opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych podlegają wyłącznie dochody osiągnięte na terytorium Polski. Na podstawie zaś art. 21 ust. 1 pkt 1 updop, podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how), ustala się w wysokości 20% przychodu. Przy czym zgodnie z art. 21 ust. 2 updop, przepisy ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów
w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Z kolei w myśl art. 26 ust. 1 updop, osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2, 2b i 2d, w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat, z uwzględnieniem odliczeń przewidzianych w art. 22 ust. 1a-1e. Zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji. W analizowanej sprawie przepisem szczególnym w stosunku do postanowień art. 21 ust. 1 pkt 1 updop jest art. 12 umowy między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Włoskiej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania sporządzonej w Rzymie dnia 21 czerwca 1985 r. (dalej: „umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania”). Zgodnie z art. 12 ust. 1 umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania wynika, że należności licencyjne, powstające w Umawiającym się Państwie, wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie, mogą być opodatkowane w tym drugim Państwie. Jednakże należności te mogą być także opodatkowane w tym Umawiającym się Państwie, w którym powstają, i zgodnie z prawem tego Państwa, lecz gdy odbiorca tych należności jest ich właścicielem, podatek ustalony w ten sposób nie może przekroczyć 10 procent kwoty brutto tych należności (art. 12 ust. 2 umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania). Z kolei zgodnie z art. 12 ust 3 umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, określenie „należności licencyjne”, użyte w niniejszym artykule, oznacza wszelkiego rodzaju należności uzyskiwane z tytułu użytkowania lub prawa do użytkowania każdego prawa autorskiego do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego, włącznie z filmami dla kin oraz filmami i taśmami dla telewizji lub radia, patentu, znaku towarowego, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego albo za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego oraz za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej. W świetle powyższego kwota świadczenia wypłacana z tytułu bezumownego korzystania z wzorów wspólnotowych przez Spółkę zagranicznemu kontrahentowi podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych na podstawie art. 21 ust. 1 updop z uwzględnieniem umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania. Tym samym, Spółka jest obowiązana jako płatnik pobrać zryczałtowany podatek dochodowy od tej wypłaty w wysokości wynikającej z umowy o unikaniu podwójnego opodatkowaniu, czyli od 10% wypłacanych kwot.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zakres podmiotowy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych jest ściśle związany z instytucją ograniczonego i nieograniczonego obowiązku podatkowego. Powstanie obowiązku podatkowego wyznacza bądź siedziba lub zarząd usytuowany na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (zasada rezydencji), bądź też osiąganie dochodów na tym terytorium (zasada źródła). Zasada ograniczonego obowiązku podatkowego wynika z zasady źródła, która wiąże się z opodatkowaniem dochodu powstałego na terytorium państwa polskiego bez względu na miejsce (kraj), w którym podatnik ma swoją siedzibę lub zarząd, co oznacza opodatkowanie dochodu uzyskanego w Polsce. Zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 1036, dalej: „updop”), podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej - ograniczony obowiązek podatkowy. Stosownie do art. 3 ust. 3 updop, za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w ust. 2, uważa się w szczególności dochody (przychody) z:

  1. wszelkiego rodzaju działalności prowadzonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, w tym poprzez położony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zagraniczny zakład;
  2. położonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nieruchomości lub praw do takiej nieruchomości, w tym ze zbycia jej w całości albo w części lub zbycia jakichkolwiek praw do takiej nieruchomości;
  3. papierów wartościowych oraz pochodnych instrumentów finansowych niebędących papierami wartościowymi, dopuszczonych do publicznego obrotu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w ramach regulowanego rynku giełdowego, w tym uzyskane ze zbycia tych papierów albo instrumentów oraz z realizacji praw z nich wynikających;
  4. tytułu przeniesienia własności udziałów (akcji) w spółce, ogółu praw i obowiązków w spółce niebędącej osobą prawną lub tytułów uczestnictwa w funduszu inwestycyjnym, instytucji wspólnego inwestowania lub innej osobie prawnej lub z tytułu należności będących następstwem posiadania tych udziałów (akcji), ogółu praw i obowiązków lub tytułów uczestnictwa - jeżeli co najmniej 50% wartości aktywów takiej spółki, spółki niebędącej osobą prawną, funduszu inwestycyjnego, instytucji wspólnego inwestowania lub osoby prawnej, bezpośrednio lub pośrednio, stanowią nieruchomości położone na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub prawa do takich nieruchomości;
  5. tytułu należności regulowanych, w tym stawianych do dyspozycji, wypłacanych lub potrącanych, przez osoby fizyczne, osoby prawne albo jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, mające miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, niezależnie od miejsca zawarcia umowy i wykonania świadczenia.

Zgodnie art. 3 ust. 5 updop, za dochody (przychody), o których mowa w ust. 3 pkt 5, uważa się przychody wymienione w art. 21 ust. 1 i art. 22 ust. 1, jeżeli nie stanowią dochodów (przychodów), o których mowa w ust. 3 pkt 1-4. W stosunku do niektórych przychodów uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podmioty zagraniczne, obowiązek potrącenia podatku spoczywa na podmiocie polskim dokonującym wypłaty należności będącej źródłem tego przychodu. Takie rodzaje przychodów zostały określone w art. 21 ust. 1 i art. 22 ust. 1 updop. Stosownie do art. 21 ust. 1 updop, podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów:

1. z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how),

2. z opłat za świadczone usługi w zakresie działalności widowiskowej, rozrywkowej lub sportowej, wykonywanej przez osoby prawne mające siedzibę za granicą, organizowanej za pośrednictwem osób fizycznych lub osób prawnych prowadzących działalność w zakresie imprez artystycznych, rozrywkowych lub sportowych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,

2a. z tytułu świadczeń: doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze

-ustala się w wysokości 20% przychodów.

Przepis art. 21 ust. 2 updop stanowi, że przepisy ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska. W art. 21 updop wymienione zostały określone rodzaje należności wypłacane przez podmioty polskie podmiotom zagranicznym, w przypadku uzyskania których, podmiot zagraniczny podlega opodatkowaniu w Polsce podatkiem dochodowym, a obowiązanym do jego naliczenia, potrącenia i odprowadzenia do urzędu skarbowego jest podmiot polski. Podatek ten nazywany jest podatkiem „u źródła” ze względu na szczególny sposób jego poboru, który dokonywany jest przez polski podmiot wypłacający określone należności na rzecz nierezydenta, w trybie i na zasadach wymienionych w art. 26 updop. Zgodnie natomiast z art. 26 ust. 1 updop, osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2, 2b i 2d, w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat, z uwzględnieniem odliczeń przewidzianych w art. 22 ust. 1a-1e. Zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego wynika, że Spółka jest producentem artykułów gospodarstwa domowego. Oferowane przez Spółkę produkty są sprzedawane na rynku krajowym i zagranicznym. Spółka prawa włoskiego, uznając iż jeden z wyrobów, który Wnioskodawca produkuje i wprowadza do obrotu narusza wyłączne prawa przyznane spółce włoskiej, wniosła powództwo przeciwko Spółce, domagając się m.in.:

  • potwierdzenia i orzeczenia, że produkcja, handel, ekspozycja i każde inne użycie na rynku, wykonywane w ramach działalności Spółki modelu wyrobu X narusza wyłączne prawa przyznane spółce włoskiej patentu na wzór użytkowy 2, wydanego dnia 26 stycznia 2005 r. na podstawie wniosku złożonego dnia 11 lipca 2001 r.;
  • orzeczenia, że Spółka jest odpowiedzialna za prowadzenie nieuczciwej konkurencji;
  • wydania ostatecznego zakazu, na całym terytorium Unii Europejskiej produkcji, handlu, ekspozycji i każdego innego użycia na rynku wyrobu X oraz wyznaczenie kary pieniężnej za każde stwierdzone naruszenie lub niezastosowanie się do zakazu, a także za każdy dzień opóźnienia w wykonywaniu wydanego wyroku;
  • zobowiązania Spółki do zapłaty odszkodowania za wszelkie szkody poniesione przez spółkę włoską na skutek naruszeń;
  • nakazania publikacji zarządzenia wydanego wyroku,
  • zwrotu całości kosztów, opłat i wynagrodzeń związanych przedstawicielstwem w sprawie sądowej.

W analizowanym sporze sądowym stronami pozwanymi była zarówno Spółka jak i dwa inne podmioty X oraz Y wobec których spółka włoska równolegle wniosła w/w zarzuty tym samym pozwem sądowym. Sąd Gospodarczy w M., Republika Włoska, orzekł o naruszeniu praw dot. wzoru wspólnotowego 1 przyznanego spółce włoskiej zakazując pozwanym, w tym Spółce, produkcji i dalszej sprzedaży tych produktów oraz ustalił nałożenie kary w wysokości 100 € za każde pojedyncze naruszenie zakazu, nakazał publikację na koszt oskarżonych wyroku w gazecie, skazał strony pozwane, solidarnie, na wypłatę odszkodowania na rzecz powoda, za szkody w wysokości 1.500 € oraz na zapłatę na rzecz strony powodowej połowy kosztów postępowania w łącznej wysokości 2.500 €, plus VAT i CPA. Spółka oraz X złożyły apelację do Sądu Apelacyjnego w M. Wydział Specjalny ds. Przedsiębiorstw, Republika Włoska. Stronami postępowania apelacyjnego była również spółka włoska jako skarżąca oraz Y jako strona, która nie złożyła odpowiedzi na skargę. Sąd Apelacyjny w sprawie apelacyjnej przyjął odwołanie w zakresie kwantyfikacji szkody i potwierdził w pozostałej części zaskarżony wyrok z 1 lipca 2013 r. Zobowiązał również Spółkę, X i Y, solidarnie, do zapłaty na rzecz spółki włoskiej kwoty 1.200 €, tytułem odszkodowania oraz zobowiązał Spółkę, X i Y do zwrotu spółce włoskiej kosztów postępowania apelacyjnego, w łącznej wysokości 1.830 € plus zwrot ryczałtowy w wysokości 15%, VAT i CPA. Spółka włoska wystąpiła do polskiego Sądu okręgowego w (…) z wnioskiem o stwierdzenie wykonalności orzeczenia Sądu Apelacyjnego w M. w postaci wyroku z 12 czerwca 2014 r. Postanowieniem z dnia 14 listopada 2017 r. polski Sąd Okręgowy w (…) stwierdził na terytorium RP wykonalność wyroku sądu zagranicznego. Spółka wniosła zażalenie na postępowanie polskiego Sądu Okręgowego w (…), które zostało oddalone przez polski Sąd Apelacyjny w (…) I Wydział Cywilny, postanowieniem z dnia 23 lutego 2018 r. Przed polskim Sądem Okręgowym w (…) toczyło się postępowanie sądowe z powództwa spółki włoskiej przeciwko Wnioskodawcy. Powód w tej sprawie wnosił m.in. o:

  • w pkt. I o nakazanie pozwanemu zaniechania naruszania wzoru wspólnotowego 1 poprzez nakazanie pozwanemu zaniechania w szczególności wytwarzania, oferowania, wprowadzania do obrotu, importowania, eksportowania lub składowania wyrobu X o określonym kształcie niezależnie od zastosowanej kolorystyki, oferowanych wówczas przez pozwanego;
  • w pkt. II o nakazanie pozwanemu na jego koszt w terminie 30 dni od uprawomocnienia się wyroku zniszczenia produktów o kształcie wskazanym w pkt. I niezależnie od zastosowanej kolorystyki, znajdujących się we wszelkich zakładach produkcyjnych lub magazynach pozwanego;
  • w pkt. III o nakazanie pozwanemu na jego koszt w terminie 30 dni, od uprawomocnienia się wyroku zniszczenia będących własnością pozwanego części służących do wytwarzania ww. produktów;
  • w pkt. IV o nakazanie pozwanemu na jego koszt w terminie 30 dni od uprawomocnienia się wyroku zniszczenia będących własnością pozwanego form służących do wytworzenia ww. produktów;
  • w pkt. V o nakazanie pozwanemu usunięcia z treści strony internetowej zdjęć oraz wizualizacji produktów o kształcie wskazanym w pkt. I niezależnie od kolorystyki w oferowanych wówczas przez pozwanego, w terminie 7 dni od uprawomocnienia się wyroku;
  • w pkt. VI o nakazanie pozwanemu na jego koszt w terminie 30 dni kalendarzowych od uprawomocnienia się wyroku umieszczenia na okres 3 miesięcy na głównej stronie internetowej pozwanego w każdej jej wersji językowej informacji o orzeczeniu w niniejszej sprawie o treści wskazanej w pozwie;
  • w pkt. VII o zobowiązanie pozwanego do opublikowania na własny koszt w czasopiśmie, na pierwszej dostępnej stronie w części redakcyjnej, informacji o orzeczeniu o treści wskazanej w pozwie;
  • w pkt. VIII o upoważnienie powoda do dokonania zniszczenia produktów, części służących do ich wytwarzania oraz form do ich wytwarzania zgodnie z żądaniami zawartymi w pkt. II, III, IV oraz publikacji informacji o wyroku zgodnie z żądaniami zawartymi w pkt. VII na koszt pozwanego, na wypadek gdyby pozwany nie wykonał nałożonych na niego nakazów w terminie wskazanym w wyroku.

Spółka w pozwie wzajemnym z dnia 26 września 2016 r. wniosła natomiast o unieważnienie wzoru wspólnotowego 1 zarejestrowanego na rzecz Pozwanego Wzajemnego. Polski Sąd Okręgowy w (…) Wydział XXII (Sąd Wspólnotowych Znaków Towarowych i Wzorów Przemysłowych) wyrokiem z dnia 24 lutego 2017 r.:

  1. w sprawie z powództwa głównego odrzucił pozew w zakresie roszczenia z pkt. I pozwu oraz oddalił powództwo w dalszej części;
  2. w sprawie z powództwa wzajemnego odrzucił pozew.

Powód główny wniósł zażalenie na postanowienie Sądu Okręgowego o odrzuceniu pozwu głównego w części oraz apelację od ww. wyroku Sądu Okręgowego o oddaleniu powództwa zaskarżając wyrok w całości. Powód wzajemny wniósł natomiast zażalenie na postanowienie o odrzuceniu pozwu wzajemnego. Polski Sąd Apelacyjny w (…) I Wydział Cywilny postanowieniem z dnia 18 lipca 2017 r. oddalił zażalenie powoda na postanowienie zawarte w punkcie 1.1. oraz zażalenia powoda wzajemnego na postanowienie zawarte w pkt. II. 1,3,4 wyroku polskiego Sądu Okręgowego w (…) z dnia 24 lutego 2017 r. Oprócz wyżej opisanych sporów, pomiędzy Spółką a spółką włoską toczyło się również postępowanie sądowe w Niemczech, dotyczące tych samych wzorów wspólnotowych. W ocenie Wnioskodawcy, z tytułu braku sprecyzowania definicji „pojedyncze naruszenie zakazu” zgodnie z wyrokiem Sądu w M., mogły nastąpić znaczne roszczenia wobec Spółki. Zgodnie ze sporządzoną analizą szacowana kwota roszczenia jakie mogło przysługiwać spółce włoskiej z tytułu naruszenia zakazu mogła wynosić ok. 141.000.000 €. W dniu 30 marca 2018 r. Wnioskodawca oraz spółka włoska zawarły ostatecznie porozumienie, które miało na calu zakończyć wszelkie spory sądowe zaistniałe między nimi oraz ustalić kwotę do zapłaty na rzecz spółki włoskiej przez Spółkę. Na mocy porozumienia Spółka zobowiązała się m.in. do zapłacenia na rzecz spółki włoskiej, kwoty 6.500.000 €. Płatność tej kwoty zostanie zrealizowana w następujący sposób: 1.000.000 € do dnia 15 kwietnia 2018r.; 2.000.000 € do dnia 30 czerwca 2018 r., 2.000.000 € do dnia 30 sierpnia 2018 r., 1.500.000 € do dnia 31 października 2018r. Płatności zostaną zrealizowane przelewem bankowym. W celu prawidłowego wykonania przewidzianych zobowiązań, Spółka oraz spółka włoska zobowiązały się do wycofania wszystkich bieżących powództw i do niewytaczania żadnych innych w przyszłości, w związku ze sprawami będącymi przedmiotem sporów sądowych. Spółka oraz spółka włoska rezygnują z wszelkich roszczeń, finansowych i niefinansowych, związanych ze wspomnianymi powództwami oraz oświadczają, że akceptują wzajemne rezygnacje. Ponadto spółka włoska rezygnuje z wszczynania lub kontynuowania wszelkich powództw, także wobec wszystkich klientów Spółki, którzy nabyli i/lub rozprowadzili wyrób X. Spółka rezygnuje z wszelkich powództw i wszczynania w przyszłości sporów sądowych wobec spółki włoskiej. Strony oświadczyły, że są w pełni usatysfakcjonowane i stwierdzają, że w żadnym przypadku nie będzie można zaskarżyć podpisanego porozumienia, które uznaje się za porozumienie ogólne, obejmujące wszelkie sprawy i biznesy.

Mając na uwadze przedstawiony opis stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego należy zauważyć, że dokonane przez Wnioskodawcę wypłaty tytułem odszkodowania będącego wynikiem zawartego porozumienia pomiędzy Spółką a spółką włoską nie zostały objęte dyspozycją art. 21 ust. 1 updop. Stosownie bowiem do art. 21 ust. 1 updop, podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how) ustala się w wysokości 20% przychodów. Zatem z powołanego przepisu wynika, że podatkiem „u źródła” są objęte dochody podatników uzyskane m.in. ze znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, czy też za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego lub handlowego. Przepis ten nie obejmuje natomiast swoim zakresem przychodów uzyskanych z tytułu odszkodowań w związku z naruszeniem ustawowo określonego zakazu, jakim było naruszenie przez Spółkę prawa dotyczącego wzoru wspólnotowego. Jak wynika z opisu sprawy, kwota ustalona w przedmiotowym porozumieniu, stanowi swoiste odszkodowanie za naruszenie przez Spółkę wyłącznego prawa dotyczącego wzoru wspólnotowego jednego z wyrobów produkowanych i wprowadzanych do obrotu przez Spółkę, a należącego do spółki włoskiej. Nie można jej zatem utożsamiać z wypłatą świadczenia z tytułu bezumownego korzystania z wzorów wspólnotowych, jak we własnym stanowisku wskazał Wnioskodawca, bowiem, porozumienie zawarte pomiędzy Wnioskodawcą, a spółką włoską jest następstwem toczącego się uprzednio postępowania sądowego, toczących się innych postępowań sądowych, jak i widma wszczęcia kolejnych. Bez znaczenia jest w tej mierze również fakt, że wysokość wynagrodzenia należnego spółce włoskiej została uzgodniona w porozumieniu, a więc umowie zawartej pomiędzy stronami, bowiem charakter czynności prawnej stwierdzającej przyznanie otrzymanego wynagrodzenia, nie może wypaczać jej odszkodowawczego (sankcyjnego) charakteru. Zauważyć przy tym należy, że zawierając wskazane we wniosku porozumienie Wnioskodawca nie uzyskał żadnych praw do korzystania, czy też użytkowania zastrzeżonych wzorów wspólnotowych należących do spółki włoskiej, lecz w istocie zapłacił odszkodowanie za bezprawne użycie tych wzorów i wycofanie postawionych wobec niego roszczeń oraz nie stawianie nowych. Bez wpływu na rozstrzygnięcie niniejszej sprawy pozostają również powołane przez Wnioskodawcę przepisy umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, zawartej między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Włoskiej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania, sporządzonej w Rzymie dnia 21 czerwca 1985 r. Zgodnie bowiem z art. 12 ust. 1 ww. umowy, należności licencyjne, powstające w Umawiającym się Państwie, wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie, mogą być opodatkowane w tym drugim Państwie. Art. 12 ust. 2 ww. umowy stanowi natomiast, że należności te mogą być także opodatkowane w tym Umawiającym się Państwie, w którym powstają, i zgodnie z prawem tego Państwa, lecz gdy odbiorca tych należności jest ich właścicielem, podatek ustalony w ten sposób nie może przekroczyć 10 procent kwoty brutto tych należności. Ponadto zgodnie z art. 12 ust. 3 ww. umowy, określenie „należności licencyjne”, użyte w niniejszym artykule, oznacza wszelkiego rodzaju należności uzyskiwane z tytułu użytkowania lub prawa do użytkowania każdego prawa autorskiego do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego, włącznie z filmami dla kin oraz filmami i taśmami dla telewizji lub radia, patentu, znaku towarowego, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego albo za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego oraz za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej. Analizując powyższe przepisy, należy stwierdzić, że również z tych przepisów nie wynika, aby obejmowały one swoim zakresem należności wynikające z tytułu zapłaty odszkodowania za naruszenie praw do wspólnotowych znaków towarowych. W związku z powyższym bez znaczenia pozostaje fakt, że posiadają one pierwszeństwo w stosunku do przepisów updop. Tym samym nie można zgodzić się z Wnioskodawcą, ze będzie on zobowiązany do poboru podatku „u źródła” od kwot wypłaconych spółce włoskiej.

Reasumując, Wnioskodawca nie jest i nie będzie zobowiązany do poboru podatku „u źródła” od kwot wypłaconych spółce włoskiej tytułem odszkodowania za bezprawne korzystanie z zastrzeżonych, a przysługujących tej spółce wzorów wspólnotowych.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy jest nieprawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

  1. z zastosowaniem art. 119a;
  2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym,
a w zakresie zdarzenia przyszłego dotyczy stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Świętego Mikołaja 78-79, 50-126 Wrocław, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.


doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
Dołącz do zarejestrowanych użytkowników i korzystaj wygodnie z epodatnik.pl.   Rejestracja jest prosta, szybka i bezpłatna.

Reklama

Przejrzyj zasięgi serwisu epodatnik.pl od dnia jego uruchomienia. Zobacz profil przeciętnego użytkownika serwisu. Sprawdź szczegółowe dane naszej bazy mailingowej. Poznaj dostępne formy reklamy: display, mailing, artykuły sponsorowane, patronaty, reklama w aktywnych formularzach excel.

czytaj

O nas

epodatnik.pl to źródło aktualnej i rzetelnej informacji podatkowej. epodatnik.pl to jednak przede wszystkim źródło niezależne. Niezależne w poglądach od aparatu skarbowego, od wymiaru sprawiedliwości, od inwestorów kapitałowych, od prasowego mainstreamu.

czytaj

Regulamin

Publikacje mają charakter informacyjny. Wydawca dołoży starań, aby informacje prezentowane w serwisie były rzetelne i aktualne. Treści prezentowane w serwisie stanowią wyraz przekonań autorów publikacji, a nie źródło prawa czy urzędowo obowiązujących jego interpretacji.

czytaj