Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL1-1.4012.666.2018.1.AK
z 1 października 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1, art. 14r ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku wspólnym z dnia 2 sierpnia 2018 r. (data wpływu 9 sierpnia 2018 r.), uzupełniony pismem z dnia 10 września 2018 r. (data wpływu 13 września 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia podstawy opodatkowania dla usług świadczonych przez Gminę na rzecz mieszkańców (pytanie oznaczone we wniosku nr 2) – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 9 sierpnia 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek wspólny o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia podstawy opodatkowania dla usług świadczonych przez Gminę na rzecz mieszkańców (pytanie oznaczone we wniosku nr 2). Przedmiotowy wniosek uzupełniono pismem w dniu 13 września 2018 r. o określenie przedmiotu wniosku.

We wniosku złożonym przez:

• Zainteresowanego będącego stroną postępowania:
  Gmina A
• Zainteresowanego niebędącego stroną postępowania:
  Gmina B

przedstawiono następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe.

Gmina A i Gmina B są czynnymi, zarejestrowanymi podatnikami VAT. W latach 2018 i 2019 Gminy zrealizują projekt pt. „Odnawialne źródła energii (…)” polegający na zaprojektowaniu i budowie infrastruktury, służącej do wytwarzania energii cieplnej ulub elektrycznej pochodzącej ze źródeł odnawialnych z możliwością podłączenia do sieci dystrybucyjnej/przesyłowej.

Jest to projekt partnerski („parasolowy”) realizowany przez dwie gminy, w którym Beneficjentem realizowanego projektu są Gminy A i B. Odbiorcami ostatecznymi (użytkownikami instalacji) będą mieszkańcy tych gmin.

W celu realizacji Projektu Gmina A i Gmina B (dalej łącznie jako: Partnerzy) zawarły umowę partnerską, w ramach której Gmina A jako Lider Projektu zobowiązuje się do:

• złożenia wniosku o dofinansowanie projektu do Instytucji Zarządzającej,
• reprezentowania Partnerów przed Urzędem Marszałkowskim Województwa jako Instytucją Zarządzającą,
• koordynowania, monitorowania, nadzorowania prawidłowości działań Partnera przy realizacji Projektu,
• wsparcia Partnera w realizacji powierzonych zadań w ramach realizacji Projektu,
• zapewnienie sprawnego systemu komunikacji z Partnerem,
• rozliczenia finansowania Projektu w terminach przewidzianych w umowie o dofinansowanie,
• pozyskiwania, gromadzenia i archiwizację dokumentacji związanej z realizacją umowy,
• przedkładania sprawozdań z realizacji Projektu.
  
  

Prawa i obowiązki partnera projektu, Gminy B:

• partner jest współrealizującym Projekt, odpowiedzialnym za realizację zadań określonych w Projekcie,
• partner zobowiązuje się do oddelegowania przedstawiciela i wspólnego przygotowania dokumentacji przetargowej, w tym Specyfikacji Istotnych Warunków Zamówienia oraz odpowiada za treść przygotowanej dokumentacji przetargowej, jej zgodności z UZP i wytycznymi Instytucji Zarządzającej,
• partner zobowiązuje się do wyznaczenia swego przedstawiciela i aktywnego udziału w pracach komisji przetargowej,
• partner zobowiązuje się do założenia wyodrębnionego dla projektu rachunku bankowego i przekazania Liderowi, kopii umów prowadzenia rachunku bankowego oraz zaświadczenia z banku o prowadzeniu takiego rachunku,
• rozliczenie finansowe swojej części projektu.
  
  

Każdy z Partnerów zobowiązuje się do założenia wyodrębnionych dla projektu rachunków bankowych. Wszelkie przepływy finansowe z Instytucją Zarządzającą będą się odbywały za pośrednictwem wyodrębnionego do tego celu rachunku bankowego Lidera Projektu. Następnie będą one przekazywane (redystrybuowane) na odpowiedni rachunek bankowy Partnera w kwotach przewidzianych we wnioskach o płatność i na ściśle określone w nich cele.

Koszty wspólne realizacji projektu Partnerzy ponosić będą w wysokości równoważnej do niezbędnego udziału własnego wynikającego z wniosku o dofinansowanie. Wszelkie płatności za koszty kwalifikowane i niekwalifikowane przewidziane w ramach Projektu dokonywane będą indywidualnie. W przypadku poniesienia wydatków przez którąkolwiek ze stron przed podpisaniem umowy partnerstwa, koszty te zaliczane będą do udziału Partnera pod warunkiem poniesienia ich na zasadach zapewniających ich kwalifikowalność.

W przypadku wystąpienia płatności zaliczkowej Lider Projektu – Gmina A, przekaże Partnerowi – Gminie B, środki finansowe na rachunek projektu, bezpośrednio po otrzymaniu kwoty zaliczki od Instytucji Zarządzającej, w kwocie jaka została przewidziana w danym wniosku o płatność zaliczkową i na ściśle określony cel (wydatek) wraz z kopią wniosku o płatność i informacją na pokrycie jakich wydatków Partner może wydatkować otrzymaną zaliczkę. Partner projektu otrzymaną zaliczkę może wydatkować tylko i wyłącznie na działania przewidziane w załączonej kopii wniosku o płatność zaliczkową. Partnerzy zobowiązani są do wydatkowania otrzymanych środków w terminie do 5 dni roboczych od ich otrzymania (wpływu na rachunek bankowy Partnera) i najpóźniej w ciągu kolejnych 2 dni roboczych przekazania Liderowi wszelkich niezbędnych dokumentów wymaganych do prawidłowego rozliczenia wydatków dokumentujących wykonane zadania w ramach projektu, zgodnie z umową z Wykonawcą, tj. w szczególności: faktur, protokołów odbioru robót i dowodów zapłaty (wyciągi bankowe), wydruki z ewidencji księgowej oraz innych niezbędnych do rozliczenia projektu, dokumentów. Terminy ponoszenia wydatków od dnia wpływu na rachunek bankowy Partnera mogą ulec zmianie, w razie konieczności dostosowania ich do zasad rozliczania projektów ustalonych przez instytucje Zarządzającą. Za opóźnienia w zakresie wydatkowania zaliczki odpowiada Partner, łącznie z ewentualnymi odsetkami naliczonymi za nieterminowe rozliczenie otrzymanej zaliczki.

W przypadku płatności refundacyjnej Lider projektu przekaże Partnerowi środki na rachunek projektowy bezpośrednio po otrzymaniu refundacji z Instytucji Zarządzającej, po wcześniejszym przedłożeniu wszelkich niezbędnych dokumentów wymaganych do prawidłowego złożenia wniosku o płatność refundacyjną (w tym wniosek o płatność końcowa) niezbędnego do rozliczenia wydatków dokumentujących wykonane zadania w ramach projektu, zgodnie z umową z Wykonawcą, tj. w szczególności: faktur, rachunków lub innych równoważnych dokumentów, protokołów odbioru robót i dowodów zapłaty (wyciągi bankowe), wydruki z ewidencji księgowej, oraz innych niezbędnych do rozliczenia projektu dokumentów. Partner projektu przekaże Liderowi dokumenty potwierdzające zapłatę za wykonane zadania zgodnie z dowodami zapłaty i umową z Wykonawcą.

W dniu 22 grudnia 2017 r. Gmina A zawarła z Województwem umowę o dofinansowanie projektu pn. „Odnawialne źródła energii (…)” współfinansowanego z Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego w ramach Osi priorytetowej nr 3 „Czysta energia” Regionalnego Programu Operacyjnego Województwa na lata 2014-2020.

Koszty całkowite projektu obejmują:

• opracowanie Programu Funkcjonalno-Użytkowego,
• opracowanie Studium Wykonalności,
• dostawę i montaż instalacji fotowoltaicznych, kolektorów słonecznych, pomp ciepła i kotłów na biomasę,
• nadzór inwestorski,
• promocję projektu.
  
  

Głównym założeniem i celem programu jest:

• wzrost wykorzystania odnawialnych źródeł energii oraz zmniejszenie emisji zanieczyszczeń powietrza na terenie Gmin A i B poprzez montaż na obiektach mieszkalnych nowoczesnych instalacji OZE,
• zmniejszenie w powyższych gminach emisji CO₂ i innych zanieczyszczeń do atmosfery,
• obniżenie kosztów zużycia energii cieplnej w wyniku produkcji energii z OZE,
• obniżenie kosztów zużycia energii elektrycznej w wyniku produkcji energii z OZE.
  
  

Przedmiotem projektu jest dostawa i montaż urządzeń służących do pozyskania energii cieplnej ze źródeł odnawialnych.

Gminy, w ramach realizacji projektu, wypełniają swoje ustawowe zadania wynikające z art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2018 r. poz. 994), który stanowi, że gminy wykonują zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność, natomiast zgodnie z art. 6 ust. 1 tej ustawy, do zakresu działania gmin należą wszystkie sprawy publiczne o znaczeniu lokalnym niezastrzeżone ustawami na rzecz innych podmiotów.

Zgodnie z treścią art. 7 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, sprawy ochrony środowiska i przyrody należą do zadań własnych gmin. Ustawa z dnia 27 kwietnia 2001 r. Prawo ochrony środowiska (Dz. U. z 2017 r., poz. 519 z późn. zm.) w art. 403 ust. 2 w zw. z art. 400a ust. 1 pkt 21 i pkt 22 określa, że finansowanie ochrony środowiska w zakresie przedsięwzięć związanych z ochroną powietrza i wspomagania wykorzystania lokalnych źródeł energii odnawialnej oraz wprowadzania bardziej przyjaznych dla środowiska nośników energii jest jednym z podstawowych zadań własnych jednostek samorządu terytorialnego. Powyższe zadania publiczne wyłączone są z opodatkowania podatkiem VAT zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy o VAT.

Realizacja projektu pozwoli zarówno Gminie A jak i Gminie B na ograniczenie zużycia surowców konwencjonalnych, których spalanie powoduje emisję zanieczyszczeń powietrza. Celem projektu jest ochrona środowiska, w szczególności spełnienie norm jakości powietrza atmosferycznego, poprzez redukcję emisji zanieczyszczeń i wzrost wykorzystania odnawialnych źródeł energii, a także poprawa jakości warunków życia mieszkańców oraz zwiększenie atrakcyjności turystycznej i inwestycyjnej Gminy A i Gminy B w wyniku zastosowania nowoczesnej infrastruktury i technologii wykorzystujących odnawialne źródła energii.

Korzyścią wynikającą z montażu zestawów kolektorów słonecznych, Zestawów fotowoltaicznych, pomp ciepła pieców na biomasę dla mieszkańców tych gmin, będzie możliwość uzyskania tańszego źródła energii, które pozwoli na znaczne zmniejszenie energochłonności budynków oraz wzrost bezpieczeństwa energetycznego.

W ramach Projektu przewidziano dostawę i montaż:

• paneli fotowoltaicznych typu on-gird (z możliwością dystrybucji uzyskanej energii elektrycznej i jej nośników uzyskanych ze źródeł odnawialnych do istniejącej sieci energetycznej lub urządzeń wytwarzających energię w oparciu o OZE), w budynkach mieszkalnych, budynkach gospodarczych lub przy wykorzystaniu konstrukcji wolnostojących na gruncie, w Gminie A i Gminie B. W jednym przypadku w Gminie A instalacje fotowoltaiczne będą montowane na budynku wielorodzinnym, w którym są trzy lokale mieszkalne;
• kolektorów słonecznych, w budynkach mieszkalnych, budynkach gospodarczych lub przy wykorzystaniu konstrukcji wolnostojących na gruncie, w Gminie A i Gminie B;
• pomp ciepła służących do przygotowywania c.w.u. oraz c.o w budynkach mieszkalnych na terenie Gmin P oraz w budynkach mieszkalnych i 1 budynku gospodarczym na terenie Gminy B;
• kotłów na biomasę w budynkach mieszkalnych na terenie Gminy A oraz w budynkach mieszkalnych i 1 budynku gospodarczym na terenie Gminy B.

Powyższe urządzenia zostaną zamontowane w budynkach jednorodzinnych będących własnością prywatną mieszkańców Gminy A i Gminy B i będą służyły zaspokajaniu potrzeb bytowych mieszkańców. Budynki objęte przedmiotową inwestycją są:

• budynkami mieszkalnymi stałego zamieszkania i sklasyfikowane w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych PKOB 111. Budynki mieszkalne jednorodzinne, o powierzchni użytkowej nieprzekraczającej 300 m² każdy, zaliczane do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym,
• budynek wielorodzinny PKOB 112, Budynki o dwóch mieszkaniach i wielomieszkaniowe, o powierzchni użytkowej nieprzekraczającej 150 m² każdy z lokali,
• budynkami niemieszkalnymi sklasyfikowane w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 12. Budynki niemieszkalne.
  
  

W niektórych przypadkach w Gminie A w budynkach mieszkalnych, część tego budynku przeznaczona jest na prowadzenie działalności gospodarczej. W takim przypadku mieszkaniec przystępując do projektu, w zawartej umowie z gminą składa oświadczenie, że nie będzie wykorzystywał zamontowanej instalacji do działalności gospodarczej. We wszystkich tych przypadkach mieszkańcy złożyli również oświadczenie, że co najmniej połowa całkowitej powierzchni użytkowej jest wykorzystywana do celów mieszkalnych.

Źródłem finansowania projektu będą środki unijne, tj. 78,18 procent kwoty całkowitych wydatków kwalifikowalnych projektu oraz wkład własny mieszkańca obejmujący 21,82 procent kwoty całkowitych wydatków kwalifikowalnych projektu oraz całość wydatków niekwalifikowanych projektu (wydatkiem niekwalifikowanym jest podatek VAT oraz promocja projektu, nadzór inwestorski, studium wykonalności oraz opracowanie Programu Funkcjonalno-Użytkowego).

Wydatkiem kwalifikowanym Projektu są wydatki poniesione na dostawę i montaż urządzeń instalacji OZE.

Dokonane wpłaty mieszkańców są warunkiem niezbędnym uczestnictwa w projekcie i traktowane są jak zaliczka na poczet usługi polegającej na wykonaniu usługi montażu zestawów solarnych, zestawów fotowoltaicznych, kotłów na biomasę oraz pomp ciepła (instalacji odnawialnych źródeł energii) w ramach termomodernizacji budynków mieszkalnych.

W cenie świadczonych usług na rzecz mieszkańców, uwzględniona jest wartość wszystkich kosztów związanych z wykonaniem kolektorów słonecznych, instalacji fotowoltaicznych, kotłów na biomasę i pomp ciepła tj. dostawa i montaż urządzeń, nadzór inwestorski, promocja projektu, opracowanie studium wykonalności, opracowanie Programu Funkcjonalno-Użytkowego.

Środki finansowe Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego w ramach Regionalnego Programu Operacyjnego Województwa, które Gmina A i Gmina B uzyskają w ramach dofinansowania przy realizacji przedmiotowego projektu w wysokości 78,18% poniesionych wydatków kwalifikowanych, tj. wydatków związanych z dostawą i montażem urządzeń OZE, będą mogły zostać wykorzystane wyłącznie na realizację projektu polegającego na wybudowaniu konkretnej instalacji odnawialnych źródeł energii, na konkretnym budynku. Dofinansowanie zostanie przekazane na całość wydatków kwalifikowanych, które będą realizowane w projekcie a nie na poszczególne nieruchomości czy instalacje na tych nieruchomościach. Przedmiotowa dotacja jest dotacją kosztową przeznaczoną na pokrycie kosztów budowy instalacji, których właścicielem przez okres trwałości projektu będą Gmina A i Gmina B.

Instytucja Zarządzająca Projektem przekaże środki na wyodrębnione konto Gminy A jako dofinansowanie w postaci zaliczek i refundacji, a następnie Gmina A, będzie wydatkować w swojej Gminie część tych środków, a część przekaże swojemu Partnerowi Gminie B (w wysokości przypadającej na tą właśnie Gminę). Środki te zostaną w całości przeznaczone na pokrycie kosztów kwalifikowanych projektu. Jest to projekt parasolowy, w którym Gmina A jako Lider przygotowuje, zleca i koordynuje wykonanie mikroinstalacji OZE, z których korzystać będą gospodarstwa domowe z terenu danej Gminy. Otrzymana dotacja będzie miała bezpośredni wpływ na cenę, tj. bezpośredni wpływ na wysokość odpłatności uiszczanej przez mieszkańców.

Na pokrycie wkładu własnego oraz w celu realizacji projektu zarówno Gmina A jak i Gmina B podpisały w lutym 2018 r. umowy cywilnoprawne z mieszkańcami którzy chcieli wziąć udział w Projekcie, na wybrany przez siebie system odnawialnego źródła energii.

Przedmiotem umowy cywilnoprawnej zawartej z mieszkańcami jest wykonanie kompleksowej usługi montażu instalacji odnawialnych źródeł energii (dostawa i montaż instalacji odnawialnych źródeł energii, nadzór inwestorski, promocja projektu, opracowanie studium wykonalności, opracowanie Programu Funkcjonalno-Użytkowego).

Jedna z umów określa wzajemne zobowiązania organizacyjne i finansowe związane z montażem indywidualnego zestawu OZE. Zgodnie z treścią umowy mieszkańcy m.in.:

• deklarują chęć uczestnictwa w projekcie;
• zobowiązują się do partycypacji w kosztach realizacji projektu poprzez wpłaty kwoty wkładu własnego w wysokości 21,82% kosztu kwalifikowanego, powiększony o podatek VAT od wartości całej instalacji oraz całość kosztów niekwalifikowanych występujących w projekcie. Wpłaty będą dokonywane w dwóch transzach;
• pierwsza transza w wysokości 80% całkowitych kosztów kwalifikowanych i niekwalifikowanych wraz z należnym podatkiem VAT, z terminem płatności do 20 lutego 2018 r.;
• druga transza do wysokości pełnego udziału własnego w Projekcie, po rozstrzygnięciu postępowania przetargowego na wyłonienie wykonawcy instalacji i wyliczeniu pełnej kwoty udziału mieszkańca w inwestycji;
• oświadczają, że instalacja będzie wykorzystywana tylko na potrzeby socjalno-bytowe domowników.
  
  

Przedmiotem drugiej umowy jest bezpłatne użyczenie Gminom A i B części nieruchomości, użytkownika tej nieruchomości, na potrzeby zamontowania instalacji. Mieszkaniec użycza i oddaje do bezpłatnego używania gminie niezbędną część dachu, elewacji lub gruntu oraz część wewnętrzną budynku mieszkalnego o powierzchni niezbędnej do zainstalowania i jej prawidłowego funkcjonowania. Ponadto mieszkaniec wyraża zgodę na udostępnienie gminie w użyczenie lub osobom przez niego wskazanym nieruchomości w celu przeprowadzenia niezbędnych prac związanych z montażem zestawu.

Zgodnie z zawartymi umowami z mieszkańcami, po zakończeniu prac montażowych, sprzęt i urządzenia wchodzące w skład zestawu OZE, pozostają własnością każdej z gmin przez cały czas trwania projektu, tj. minimum 5 lat, licząc od dnia wpływu i rozliczenia ostatecznej transzy dofinansowania, jednocześnie przez ten okres zarówno Gmina A jak i Gmina B użyczy nieodpłatnie mieszkańcowi wyposażenie i urządzenia wchodzące w skład instalacji do korzystania zgodnie z jego przeznaczeniem. Po tym okresie całość zestawu OZE zostanie przekazana na własność każdemu uczestnikowi projektu. Forma, w jakiej nastąpi przeniesienie prawa własności, zostanie uregulowana odrębną umową.

Zadaniem zarówno Gminy A jak i Gminy B w ramach realizacji Projektu jest zabezpieczenie rzeczowe i finansowe, na które składa się: wyłonienie wykonawcy instalacji oraz nadzoru inwestorskiego, zgodnie przepisami ustawy Prawo zamówień publicznych. ustalenie harmonogramu montażu instalacji, sprawowanie bieżącego nadzoru nad przebiegiem prac, przeprowadzenie odbiorów końcowych oraz rozliczenie finansowe Projektu.

Realizując przedmiotową usługę na rzecz mieszkańca, Gmina będzie posiłkować się podmiotami trzecimi, tj. firmami które będą na jej zlecenie wykonywać oraz montować instalacje. Firmy te będą czynnymi podatnikami podatku VAT i nie będą posiadały umów bezpośrednio z mieszkańcami, a swoje czynności będą wykonywać bezpośrednio na zlecenie Gminy.

Umowy z wykonawcami wyłonionymi w drodze przetargu, dotyczące dostawy i montażu instalacji odnawialnych źródeł energii, nadzoru inwestorskiego, promocji projektu, opracowania studium wykonalności, opracowania Programu Funkcjonalno-Użytkowego zawierane są przez Lidera projektu tj. Gminę A, w imieniu i na rzecz następujących zamawiających:

• Gminę A,
• Gminę B.
  
  

Gmina A jak i Gmina B, podpisując umowy z mieszkańcami występować będą jako inwestorzy organizujący cały proces inwestycyjny oraz jako główni wykonawcy, realizujący odpłatne świadczenie na rzecz mieszkańców.

Wszystkie wydatki dotyczące realizacji projektu udokumentowane zostaną fakturami VAT wystawianymi osobno na Gminę A i osobno na Gminę B. Faktury z wykonawcami będą wystawiane odrębnie dla wydatków poniesionych na dostawę i montaż kolektorów słonecznych, instalacji fotowoltaicznych, kotłów na biomasę i pomp ciepła. Odrębne faktury będą wystawiane dla wydatków poniesionych na nadzór inwestorski, na promocję projektu, na opracowanie studium wykonalności, na opracowanie Programu Funkcjonalno-Użytkowego.

W zakresie usług budowlanych polegających na dostawie i montażu kolektorów słonecznych, instalacji fotowoltaicznych, kotłów na biomasę i pomp ciepła, Lider Projektu, Gmina A wystąpiła do Głównego Urzędu Statystycznego w Łodzi o nadanie symboli wg. klasyfikacji PKWiU, który usługi w zakresie robót budowlanych związanych z realizacją inwestycji (instalacją układów solarnych, fotowoltaicznych, pomp ciepła i kotłów na biomasę) zaklasyfikował następująco:

• montaż kotłów centralnego ogrzewania opalanych biomasą w budynkach mieszkalnych jedno i dwurodzinnych – PKWiU 43.22.12.0 tj. „Roboty związane z wykonywaniem instalacji cieplnych, wentylacyjnych i klimatyzacyjny”,
• montaż instalacji powietrznych pomp ciepła z zasobnikami ciepłej wody – PKWiU 43.22.12.0 „Roboty związane z wykonywaniem instalacji cieplnych, wentylacyjnych i klimatyzacyjnych”,
• montaż paneli fotowoltaicznych – PKWiU 33.20.50.0 „Usługi instalowania urządzeń elektrycznych”,
• montaż kolektorów słonecznych niezależnie od rodzaju budynku – PKWiU 43.22.12.10 „Roboty związane z wykonywaniem instalacji cieplnych, wentylacyjnych i klimatyzacyjnych”.
  
  

Zakupione przez Gminę A i Gminę B powyższe usługi wykonania instalacji będą usługami budowlanymi polegającymi na instalacji urządzeń z materiałów wykonawcy.

Usługi wykonywane przez wykonawców na rzecz Gminy w zakresie montażu instalacji kotłów centralnego ogrzewania opalanych biomasą, montażu instalacji powietrznych pomp ciepła, montażu kolektorów słonecznych są usługami budowlanymi wymienionymi w załączniku nr 14 do ustawy o VAT. Natomiast usługi montażu paneli fotowoltaicznych nie są wymienione w załączniku Nr 14 do ustawy o VAT.

Wszystkie towary i usługi związane z realizacją przedmiotowego projektu, będą wykorzystywane wyłącznie do czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. Czynności opodatkowane to wykonanie usługi montażu zestawów solarnych, zestawów fotowoltaicznych, kotłów na biomasę i pomp ciepła, za które pobierane będą opłaty, od mieszkańców uczestniczących w tym projekcie.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy za podstawę opodatkowania należy uznać tylko wpłatę otrzymaną od mieszkańca, czy także kwotę dotacji otrzymaną na realizację tego przedsięwzięcia?

Zdaniem Zainteresowanych, za podstawę opodatkowania usług świadczonych przez Gminy na rzecz mieszkańców w związku z realizacją Projektu OZE, należy przyjąć tylko kwotę należną od mieszkańca (uczestnika projektu), pomniejszoną o podatek należny.

UZASADNIENIE

Jak wynika z art. 29a ust. 1 ustawy o VAT, podstawą opodatkowania. z zastrzeżeniem ust. 25 art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 5, jest wszystko. co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami. subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

W przypadku świadczenia usług, o którym mowa w art. 8 ust. 2, podstawą opodatkowania jest koszt świadczenia tych usług poniesiony przez podatnika (myśl art. 29a ust. 5 ustawy).

W trakcie realizacji projektu mieszkańcy. którzy się do mego zakwalifikują wniosą wkład własny w dwóch ratach I transzę, stanowiącą 80% kosztów prognozowanych wkładu własnego, mieszkańcy wpłacili w miesiącu lutym 2018 r. oraz II transzę po rozstrzygnięciu przetargu i wyliczeniu rzeczywistych kosztów każdej instalacji OZE. Wpłaty mieszkańców są bezpośrednio związane ze świadczeniem usług realizowanych przez Gminy na rzecz tych mieszkańców. Zachodzi bezpośredni związek między dokonanymi wpłatami a zobowiązaniem Gminy do wykonania określonych czynności. Wpłaty, które Gmina otrzymała od osób fizycznych (mieszkańców) stanowią zapłatę z tytułu świadczonych przez Gminę usług na rzecz tych osób fizycznych. Wpłaty te stanowią więc zaliczkę na poczet przyszłej kompleksowej usługi montażu instalacji fotowoltaiczne, solarnej, pomp ciepła czy kotłów na biomasę, której to usługi zakończenie nastąpi po upływie 5 lat (efekty rzeczowe w postaci konkretnej instalacji zostaną przekazane każdemu mieszkańcowi po upływie trwałości projektu).

Gmina A i Gmina B otrzymają dofinansowanie w związku z realizacją Projektu, ale tylko do wydatków związanych z dostawą i montażem urządzeń OZE. Gminy nie otrzymają dofinansowania do kosztów niekwalifikowalnych, którymi są koszty związane z promocją projektu, inspektora nadzoru, koszty opracowania programu Funkcjonalno-Użytkowego oraz opracowania studium uwarunkowań. Środki te będą przekazywane przez Instytucję Zarządzającą Projektem na wyodrębnione konto Gminy A jako dofinansowanie w postaci zaliczek i refundacji, a następnie Gmina A, będzie przekazywać część tych środków swojemu Partnerowi Gminie R w wysokości przypadającej na tą właśnie gminę. Po zakończeniu realizacji projektu nastąpi zakończenie finansowe i projekt wejdzie w okres trwałości.

Zdaniem Gminy A i Gminy B, do podstawy opodatkowania nie należy wliczać otrzymanej przez Gminy dotacji z Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego.

Dotacja przyznana Gminie z EFRR zapewni przeprowadzenie całego projektu, na który składa się realizacja szeregu różnorodnych zadań m.in. prowadzenie działań promocyjnych oraz działania w zakresie instalacji urządzeń służących do pozyskiwania energii z odnawialnych źródeł (instalacje OZE).

Przyznana dotacja przyczyni się do urzeczywistnienia głównego założenia projektu jakim jest poprawa stanu środowiska przez redukcję emisji zanieczyszczeń i zwiększenie wykorzystywania odnawialnych źródeł energii. Jest to dofinansowanie przeznaczone na pokrycie kosztów związanych z realizacją projektu. Środki z Regionalnego Programu Operacyjnego Województwa na lata 2014-2020 wpływać będą na założony w celu realizacji projektu, wyodrębniony rachunek Gminy A. Ze środków tych, Gmina A regulować będzie zobowiązania wobec wykonawców robót budowlanych w zakresie montażu instalacji OZE na terenie swojej Gminy oraz część przekaże swojemu Partnerowi – Gminie B na pokrycie jej wydatków w zakresie OZE. Dlatego w niniejszym przypadku za podstawę opodatkowania, należy przyjąć kwotę należną od mieszkańca Gminy z tytułu umowy o wzajemnych zobowiązaniach, pomniejszoną o podatek należny.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą”, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary – stosownie do art. 2 pkt 6 ustawy – rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Według art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Na podstawie art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Stosownie do art. 8 ust. 2a ustawy, w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi.

Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie). Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do grona usług każde świadczenie, które nie jest dostawą w myśl art. 7 ustawy. Zauważyć również należy, iż usługą będzie tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący korzyść o charakterze majątkowym.

W związku z powyższym czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Przy czym związek pomiędzy otrzymywaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie.

Z powyższego wynika, iż opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania, podlegają wszelkie transakcje, których przedmiotem jest dostawa towarów lub świadczenie usług, pod warunkiem, że są one realizowane przez „podatników” w rozumieniu ustawy i wykonywane w ramach działalności gospodarczej.

Na mocy art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Pod pojęciem działalności gospodarczej, na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy, rozumie się wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Stosownie do art. 15 ust. 6 ustawy, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Powyższy zapis jest odzwierciedleniem art. 13 obowiązującej od dnia 1 stycznia 2007 r. Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347 z 11.12.2006 s. 1, z późn. zm.), zgodnie z którym krajowe, regionalne i lokalne organy władzy oraz inne podmioty prawa publicznego nie są uważane za podatników w związku z działalnością, którą podejmują lub transakcjami, których dokonują jako organy władzy publicznej, nawet jeśli pobierają należności, opłaty, składki lub płatności w związku z takimi działaniami lub transakcjami.

Jednakże, w świetle unormowań prawa wspólnotowego w przypadku, gdy organy władzy publicznej bądź urzędy obsługujące te organy podejmują takie działania lub dokonują takich transakcji, są uważane za podatników w odniesieniu do tych działań, lub transakcji, gdyby wykluczenie ich z kategorii podatników prowadziło do znaczących zakłóceń konkurencji.

Z powołanych wyżej przepisów wynika, że jednostki samorządu terytorialnego są podatnikami podatku od towarów i usług jedynie w zakresie wszelkich czynności, które mają charakter cywilnoprawny, tzn. są przez nie realizowane na podstawie umów cywilnoprawnych. Będą to zatem wszystkie realizowane przez te jednostki (urzędy) czynności w sferze ich aktywności cywilnoprawnej, np. czynności sprzedaży, zamiany (nieruchomości i ruchomości), wynajmu, dzierżawy itp., umów prawa cywilnego (nazwanych i nienazwanych). Bowiem tylko w tym zakresie ich czynności mają charakter działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy.

Stosownie do przepisu art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2018 r., poz. 994, z późn. zm.), gmina wykonuje zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność. Natomiast zgodnie z art. 6 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym, do zakresu działania gminy należą wszystkie sprawy publiczne o znaczeniu lokalnym, niezastrzeżone ustawami na rzecz innych podmiotów. Do zadań własnych gminy należy zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty (art. 7 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym).

Analiza przedstawionych okoliczności sprawy oraz treści przywołanych przepisów prawa prowadzi do stwierdzenia, że w rozpatrywanej sprawie będą występowały skonkretyzowane świadczenia, które będą wykonane między dwiema stronami umowy, tj. między Gminą (która zobowiązała się do montażu instalacji odnawialnych źródeł energii) a mieszkańcami, którzy zobowiążą się do wniesienia wkładu do przedmiotowego projektu.

Wobec powyższego wystąpi bezpośredni związek (ekwiwalentność) pomiędzy świadczeniem Gminy a płatnościami wnoszonymi przez mieszkańców. Z uwagi na zaistnienie bezpośredniego związku pomiędzy otrzymanymi wpłatami a zindywidualizowanymi świadczeniami na rzecz mieszkańców należy stwierdzić, że usługi montażu instalacji odnawialnych źródeł energii, które wykona Gmina w zamian za otrzymane wpłaty od mieszkańców, stanowią czynności podlegające opodatkowaniu, na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Obowiązek podatkowy, zgodnie z art. 19a ust. 1 ustawy, powstaje z chwilą dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 5 i 7-11, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

Według art. 19a ust. 5 pkt 3 lit. a ustawy, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wystawienia faktury w przypadkach, o których mowa w art. 106b ust. 1, z tytułu świadczenia usług budowlanych lub budowlano-montażowych.

Natomiast zgodnie z art. 19a ust. 8 ustawy, jeżeli przed dokonaniem dostawy towaru lub wykonaniem usługi otrzymano całość lub część zapłaty, w szczególności: przedpłatę, zaliczkę, zadatek, ratę, wkład budowlany lub mieszkaniowy przed ustanowieniem spółdzielczego prawa do lokalu mieszkalnego lub lokalu o innym przeznaczeniu, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą jej otrzymania w odniesieniu do otrzymanej kwoty, z zastrzeżeniem ust. 5 pkt 4.

Jak wynika z treści art. 29a ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

W myśl art. 29a ust. 2 ustawy, w przypadku dostawy towarów, o której mowa w art. 7 ust. 2, podstawą opodatkowania jest cena nabycia towarów lub towarów podobnych, a gdy nie ma ceny nabycia – koszt wytworzenia, określone w momencie dostawy tych towarów.

W myśl art. 29a ust. 6 ustawy, podstawa opodatkowania obejmuje:

1. podatki, cła, opłaty i inne należności o podobnym charakterze, z wyjątkiem kwoty podatku;
2. koszty dodatkowe, takie jak prowizje, koszty opakowania, transportu i ubezpieczenia, pobierane przez dokonującego dostawy lub usługodawcę od nabywcy lub usługobiorcy.
   
   

Z przepisu tego wynika, że podstawę opodatkowania w podatku od towarów i usług stanowi wynagrodzenie, które dostawca lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu dostawy towarów albo świadczenia usług. Wynagrodzenie to oznacza wartość rzeczywiście otrzymaną (lub która ma być otrzymana) w konkretnym przypadku.

Dla określenia czy dane dotacje (subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze) są czy też nie są opodatkowane istotne są szczegółowe warunki ich przyznawania, określające cele realizowanego w określonej formie dofinansowania.

Kryterium uznania dotacji za stanowiącą podstawę opodatkowania jest zatem stwierdzenie, że dotacja dokonywana jest w celu sfinansowania konkretnej czynności podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Natomiast dotacje niedające się powiązać z konkretnymi czynnościami podlegającymi opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, nie stanowią podstawy opodatkowania w rozumieniu przepisu art. 29a ust. 1 ustawy.

Włączenie do podstawy opodatkowania podatkiem od towarów i usług dotacji, subwencji i innych dopłat o podobnym charakterze ma miejsce tylko wówczas, gdy jest to dotacja, subwencja i inna dopłata o podobnym charakterze związana bezpośrednio z dostawą towaru lub świadczeniem usługi. Do podstawy opodatkowania zaliczane są tylko takie dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze, które są bezpośrednio przeznaczone na dofinansowanie konkretnego towaru czy też konkretnego rodzaju usługi. Nie jest więc podstawą opodatkowania ogólna dotacja (subwencja, inna dopłata o podobnym charakterze) uzyskana przez podatnika, niezwiązana z dostawą towaru lub świadczeniem usługi. W przypadku natomiast, gdy podatnik otrzyma dofinansowanie, które będzie związane z dostawą lub świadczeniem usług, jako pokrycie części ceny konkretnego świadczenia lub rekompensatę z tytułu wykonania określonego świadczenia po cenach obniżonych, płatność taka będzie zaliczana do podstawy opodatkowania podatkiem od towarów i usług.

Zatem, podstawę opodatkowania podatkiem od towarów i usług zwiększa się tylko o takie dotacje, które w sposób bezwzględny i bezpośredni są związane z daną dostawą towarów lub świadczeniem usług. Jeżeli jednak taki bezpośredni związek nie występuje, dofinansowanie ogólne – na pokrycie kosztów działalności nie zwiększa podstawy opodatkowania, a tym samym nie podlega opodatkowaniu.

Przepis art. 29a ust. 1 ustawy jest odpowiednikiem art. 73 ww. Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, zgodnie z którym podstawa opodatkowania obejmuje wszystko, co stanowi zapłatę otrzymaną lub którą dostawca lub usługodawca otrzyma w zamian za dostawę towarów lub świadczenie usług od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z subwencjami związanymi bezpośrednio z ceną takiej dostawy lub świadczenia.

Należy uznać, że opodatkowanie subwencji (dotacji) stanowi wyjątek od zasad ogólnych wspólnego systemu VAT. Nie wszystkie subwencje (dotacje) stanowią element podstawy opodatkowania VAT. Jedynie takie, które są subwencjami (dotacjami) związanymi bezpośrednio z ceną dostawy towarów czy ceną świadczenia usług. Wyjątek ten należy interpretować w sposób ścisły. Wykładnia ścisła prowadzi do wniosku, że tylko subwencje bezpośrednio wpływające na cenę transakcji podlegają opodatkowaniu. Natomiast inne subwencje (dotacje) nie wchodzą tym samym do podstawy opodatkowania, a w konsekwencji nie podlegają opodatkowaniu VAT.

Istotnym zatem dla wykładni art. 29a ust. 1 ustawy jest wyjaśnienie pojęcia „subwencja bezpośrednio związana z ceną”.

W tym celu istotne znaczenie ma orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. W szczególności wyroki w sprawach C-184/00 (Office des products wallons ASBL v. Belgian State) oraz C-353/00 (Keeping Newcastle Warm Ltd. v. Commisioners od Customs and Excise, w skrócie KNW).

W wyroku C-184/00 Trybunał stwierdził, że pojęcie subwencji (dotacji) bezpośrednio związanych z ceną należy interpretować jako obejmujące wyłącznie subwencję, które stanowią całość lub część wynagrodzenia za dostawę towarów lub świadczenie usług, a które są wypłacane przez podmiot trzeci w stosunku do sprzedawcy lub świadczącego. Trybunał argumentował, że w celu ustalenia, czy dotacja stanowi wynagrodzenie, cena towarów i usług musi, co do zasady, być ustalana nie później, niż w momencie zdarzenia podlegającego opodatkowaniu. Zobowiązanie do zapłaty dotacji dokonane przez osobę, która jej udziela, rodzi korelat, jakim jest prawo beneficjenta do jej otrzymania, ponieważ dokonał on dostawy podlegającej opodatkowaniu. Ten związek pomiędzy dotacją a ceną musi być jednoznacznie widoczny na podstawie indywidualnej analizy okoliczności stanowiących podstawę wypłaty tego wynagrodzenia. Z drugiej strony nie jest konieczne, aby cena towarów lub usług bądź część tej ceny została ustalona. Wystarczy by możliwe było jej ustalenie. Cena jaką płaci nabywca musi być ustalana w taki sposób, że zmniejsza się ona w proporcji do dotacji przyznanej sprzedawcy towarów lub świadczącemu usługi, co zatem stanowi element ustalenia ceny, jakiej żąda ten ostatni. Trybunał w sprawie będącej przedmiotem rozpoznania wskazał sądowi odsyłającemu szereg wskazówek, stwierdzając, że sąd krajowy musi zbadać obiektywnie, czy fakt, iż dotacja jest wypłacana sprzedawcy lub świadczącemu pozwala mu sprzedawać towary lub świadczyć usługi po cenie niższej, niż musiałby on żądać w braku takiej dotacji. Nie jest konieczne, by dotacja odpowiadała bezpośrednio zmniejszeniu ceny dostarczanych towarów, wystarczy by relacja pomiędzy zmniejszeniem ceny a dotacją, która może być wyrażona ryczałtowo, była istotna.

W wyroku C-353/00 Trybunał wyraził pogląd, że niezależnie od tego, czy dofinansowanie spełnia warunek bezpośredniego związku z ceną, czy też nie spełnia takiego warunku, zwiększać będzie podstawę opodatkowania, jeśli osoba trzecia (także organ władzy publicznej) wpłaca pewną kwotę pieniędzy na poczet usług świadczonych na rzecz osoby fizycznej. Orzeczenie to dotyczyło dopłat wypłacanych firmie zajmującej się usługami związanymi z doradztwem w dziedzinie energetyki.

Związek dotacji z ceną nie został szczegółowo przeanalizowany w tym wyroku. Szersze uwagi na ten temat znalazły się natomiast w opinii rzecznika generalnego oraz pisemnym stanowisku rządu Wielkiej Brytanii, które zaaprobował Trybunał. Jak wskazuje rzecznik, dotacje mogą mieć różną formę i charakter. Zwykle przez dotacje (subwencje) rozumie się sumy wypłacane danemu podmiotowi z funduszy publicznych w interesie ogólnym. W praktyce dotacje mogą mieć postać dopłat ogólnych do działalności przedsiębiorstwa (i wówczas nie podlegają opodatkowaniu) albo też stanowić subsydia do konkretnych dostaw lub usług, umożliwiając nabycie ich ostatecznemu odbiorcy po niższej cenie (lub w ogóle bez odpłatności z jego strony). W tym ostatnim przypadku podlegają podatkowi VAT.

Tego rodzaju dotacje występowały w przypadku KNW. Istniał bezpośredni związek pomiędzy usługami podatnika a otrzymywanymi dotacjami (dotacje były korelatem usług i wypłacano je tylko w razie ich świadczenia; również kwotowo zależały od liczby usług). Wpływ na cenę również był oczywisty: ostateczny odbiorca nie musiał płacić za usługę właśnie z powodu pokrycia jej dotacją. Mimo że dotacje oczywiście wpływały na działalność przedsiębiorstwa i w sensie ekonomicznym pokrywały część kosztów jego funkcjonowania, przede wszystkim były one związane z ceną. Dlatego też nie można było ich traktować jako pozostających poza podatkiem VAT.

Jeżeli otrzymana dotacja jest w sposób zindywidualizowany i policzalny związana z ceną danego świadczenia (tj. świadczenie dzięki dotacji ma cenę niższą o konkretną kwotę lub świadczeniobiorca otrzymuje je za darmo), taka dotacja podlega VAT. Jeżeli natomiast związek tego rodzaju nie występuje i równocześnie dotacja nie jest elementem wynagrodzenia związanego z danymi dostawami towarów lub usług, wówczas można – i należy – potraktować ją jako płatność niepodlegającą podatkowi VAT.

Z art. 29a ust. 1 ustawy wynika, że nie ma znaczenia od kogo dostawca towaru lub świadczący usługę otrzymuje zapłatę – czy od nabywcy czy od osoby trzeciej, ważne jest aby było to wynagrodzenie za dane konkretne świadczenie lub za daną konkretną dostawę.

Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, że w przedmiotowej sprawie mamy do czynienia z sytuacją, w której wystąpią skonkretyzowane świadczenia w zamian za określone wynagrodzenie.

W opinii tut. organu, przekazane dla Wnioskodawcy środki w ramach Regionalnego Programu Operacyjnego na lata 2014-2020 na realizację ww. projektu, który będzie polegał na zakupie i montażu zestawów kolektorów słonecznych, instalacji fotowoltaicznych, pomp ciepła i kotłów na biomasę (instalacji OZE), należy uznać za środki otrzymane od osoby trzeciej (dotacje, subwencje lub dopłaty o podobnym charakterze), które mają bezpośredni wpływ na cenę świadczonych przez Wnioskodawcę ww. usług. Źródłem finansowania projektu jest dotacja ze środków unijnych oraz wkład własny mieszkańców. Należy zauważyć, że okoliczności sprawy nie potwierdzają, iż otrzymane przez Gminę środki zostaną przeznaczone na ogólną działalność Wnioskodawcy, lecz będą mogły zostać wykorzystane tylko i wyłącznie na określone działanie, tj. na wykonanie konkretnej instalacji OZE w/na konkretnych budynkach/nieruchomościach mieszkańców Gminy.

W świetle powyższego należy uznać, iż kwota obowiązkowej wpłaty ostatecznego odbiorcy świadczenia, tj. mieszkańca, z tytułu realizacji montażu zestawów kolektorów słonecznych, instalacji fotowoltaicznych, pomp ciepła i kotłów na biomasę, z uwagi na przyznane dofinansowanie, będzie niższa od kwoty, jaką Wnioskodawca musiałby żądać od mieszkańca, gdyby przedmiotowego dofinansowania nie było. Zatem, należy stwierdzić, iż realizacja projektu jest uzależniona od otrzymanego dofinansowania.

Tym samym uwzględniając w rozpatrywanej sprawie treść ww. art. 29a ust. 1 ustawy, należy stwierdzić, że podstawą opodatkowania z tytułu świadczonych przez Gminę usług montażu ww. instalacji OZE będzie nie tylko kwota należna, w postaci wpłaty, którą uiszcza mieszkaniec biorący udział w projekcie zgodnie z zawartą umową, ale także środki otrzymane przez Gminę od podmiotu trzeciego na realizację ww. projektu w części, w jakiej mają one bezpośredni wpływ na cenę świadczonych na rzecz mieszkańców usług, pomniejszone o kwotę podatku należnego.

W przedmiotowej sprawie otrzymane przez Gminę dofinansowanie w ramach Regionalnego Programu Operacyjnego na lata 2014-2020 na realizację projektu pn. „Odnawialne źródła energii (…)” w części dotyczącej montażu instalacji OZE na nieruchomościach prywatnych mieszkańców Gminy, będzie miało bezpośredni wpływ na kwotę należną (cenę) z tytułu świadczenia usług, a zatem stanowić będzie zapłatę otrzymaną od osoby trzeciej. W konsekwencji powyższego, dofinansowanie dotyczące wskazanej wyżej części projektu, stanowić będzie podstawę opodatkowania w myśl art. 29a ust. 1 z uwzględnieniem art. 29a ust. 6 ustawy – i co do zasady – będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 tej ustawy.

Reasumując, podstawą opodatkowania dla usług montażu instalacji OZE świadczonych przez Gminę na rzecz mieszkańców w ramach realizowanego projektu, będzie nie tylko kwota należna w postaci wpłat, które będą uiszczać mieszkańcy biorący udział w projekcie zgodnie z zawartymi umowami, ale także środki otrzymane przez Gminę od podmiotu trzeciego na realizację ww. projektu w części, w jakiej mają bezpośredni wpływ na cenę świadczonych na rzecz mieszkańców usług, pomniejszone o kwotę podatku należnego.

W świetle powyższego, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego w opisie sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

W pozostałych zakresach wniosku w dniu 1 października 2018 r. zostało wydane odrębne rozstrzygnięcie o nr 0112-KDIL1-1.4012.574.2018.1.AK.

Zainteresowanemu będącemu stroną postępowania (art. 14r § 2 Ordynacji podatkowej) przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.