Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT1-2.4012.579.2018.1.JS
z 2 października 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 27 lipca 2018 r. (data wpływu 7 sierpnia 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie nieopodatkowania czynności podwyższenia kapitału zakładowego przez konwersję wierzytelności na akcje Dłużnika w ramach restrukturyzacji zobowiązań Dłużnika – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 7 sierpnia 2018 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie nieopodatkowania czynności podwyższenia kapitału zakładowego przez konwersję wierzytelności na akcje Dłużnika w ramach restrukturyzacji zobowiązań Dłużnika.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jako przedsiębiorca będący osobą fizyczną jest wpisany do Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej, w której pod jednym numerem ewidencyjnym w punkcie zawierającym oznaczenie przedsiębiorcy wpisany jest jako prowadzący działalność gospodarczą pod firmą …. Jako czynny podatnik VAT prowadzi przeważającą działalność gospodarczą w zakresie działalności usługowej związaną z poprawą kondycji fizycznej (PKD: 96.04.Z).

Wnioskodawca dokonywał świadczenia usług na rzecz spółki kapitałowej w sporcie kwalifikowanym (zwanej dalej „Dłużnikiem”), zarejestrowanej jako czynny podatnik VAT, które zostały udokumentowane fakturami VAT wystawionymi w okresie od 2011 roku do 2013 roku. Świadczenie usług było dokonane na rzecz podatnika VAT czynnego, niebędącego w trakcie postępowania restrukturyzacyjnego w rozumieniu ustawy z dnia 15 maja 2015 r. – Prawo restrukturyzacyjne (Dz. U. z 2016 r. poz. 1574, 1579, 1948 i 2260), postępowania upadłościowego lub w trakcie likwidacji.

W związku z nieregulowaniem przez Dłużnika ww. należności w wyznaczonych terminach, w dniach:

1. 31 lipca 2015 roku Sąd Rejonowy w … wydał nakaz zapłaty w postępowaniu nakazowym, nakazując Dłużnikowi zapłatę kwoty wskazanej w pozwie wraz z kosztami procesu;
2. 3 sierpnia 2015 roku Sąd Rejonowy w … wydał nakaz zapłaty w postępowaniu nakazowym, nakazując Dłużnikowi zapłatę kwoty wskazanej w pozwie wraz z kosztami procesu.
   
   

Dłużnik pomimo nakazów zapłaty, nie regulował swoich zobowiązań. Doszło do wszczęcia postępowania egzekucyjnego. Na podstawie postanowienia Sądu Rejonowego … (zwanego dalej „Sądem Restrukturyzacyjnym”) z dnia 23 czerwca 2017 r. zostało otwarte przyśpieszone postępowanie układowe wobec Dłużnika. Dnia 21 lipca 2017 r. Nadzorca Sądowy przygotował Plan restrukturyzacyjny, przygotowany w oparciu o dokumenty i dane finansowe przedstawione przez Spółkę. Dnia 31 lipca 2017 r. Nadzorca Sądowy złożył spis wierzytelności na ręce Sędziego komisarza. Według tego spisu wysokość wszystkich wierzytelności Wnioskodawcy wyniosła 655.065,95 zł (słownie: sześćset pięćdziesiąt pięć złotych 95/100).

Dłużnik oparł działania restrukturyzacyjne na restrukturyzacji zadłużenia wobec wierzycieli Dłużnika. W stosunku do Wnioskodawcy, którego wierzytelności zostały zaliczone do Grupy IV, spłata całości zobowiązań wraz z kosztami i odsetkami liczonymi do dnia poprzedzającego dzień otwarcia przyspieszonego postępowania układowego nastąpiło jednorazowo poprzez konwersję na akcje Dłużnika w ten sposób, że:

1. kapitał zakładowy Dłużnika został podwyższony o sumę równą zobowiązaniom Wnioskodawcy z zastrzeżeniem pkt 5) i pkt 6);
2. zostały utworzone nowe akcje odpowiadające podwyższeniu kapitału zakładowego;
3. cena emisyjna jednej nowej akcji wynosi 1,00 zł (słownie: jeden złoty 00/100);
4. objęcie nowych akcji przez Wnioskodawcę nastąpiło z wyłączeniem prawa poboru nowych akcji przez dotychczasowych akcjonariuszy;
5. Wnioskodawca w wyniku konwersji otrzymał akcje w liczbie całkowitej odpowiadającej podzieleniu jego wierzytelności przez wartość emisyjną jednej akcji – tak aby konwersja dotyczyła tylko i wyłącznie pełnych akcji (a nie ich części).
   
   

W dniu 30 listopada 2017 r. odbyło się Zgromadzenie Wierzycieli, którego przedmiotem było głosowanie nad przyjęciem układu. W wyniku głosowania układ został przyjęty. W dniu 14 grudnia 2017 r. odbyło się posiedzenie Sądu w przedmiocie zatwierdzenia układu restrukturyzacyjnego. Sąd wydał postanowienie zatwierdzające układ. Wskazane postanowienie stało się prawomocne z dniem 13 marca 2018 r.

Wniosek do Krajowego Rejestru Sądowego o podwyższeniu kapitału zakładowego został przez Dłużnika nadany w placówce pocztowej w dniu 20 kwietnia 2018 r. Dnia 14 czerwca 2018 r. do siedziby Dłużnika wpłynęło postanowienie Sądu w przedmiocie dokonania zmian w Krajowym Rejestrze Sądowym poprzez dokonanie wpisu odnośnie zmiany podwyższenia kapitału zakładowego Dłużnika oraz emisji akcji powstałych w wyniku konwersji wierzytelności na akcje z mocy układu zawartego z Wnioskodawcą i pozostałymi wierzycielami.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w przedstawionym stanie faktycznym czynność polegająca na podwyższeniu kapitału zakładowego przez konwersję wierzytelności na akcje Dłużnika w ramach restrukturyzacji zobowiązań Dłużnika, w wyniku której nastąpi wygaśnięcie długu Dłużnika oraz podwyższenie kapitału zakładowego, nie stanowi dostawy towaru, ani świadczenia usługi w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług, oraz nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług po stronie Wnioskodawcy?

Zdaniem Wnioskodawcy, czynność polegająca na podwyższeniu kapitału zakładowego przez konwersję wierzytelności na akcje Dłużnika, w wyniku której nastąpi wygaśnięcie długu Dłużnika oraz podwyższenie kapitału zakładowego, nie stanowi dostawy towaru ani świadczenia usługi w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług, a zatem nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług po stronie Wnioskodawcy.

Jak wynika z art. 2 pkt 6 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jednolity: Dz. U. z 2017 r. poz. 1221), zwanej dalej „VAT”, ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o towarach – rozumie się przez to rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Mając powyższe na uwadze, wniesienie własnej wierzytelności przez Wnioskodawcę nie można uznać za dostawę towarów. Wierzytelność stanowi prawo majątkowe nieobjęte dyspozycją powołanego przepisu.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zwanym dalej „podatkiem”, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej.

Zdaniem Wnioskodawcy, konwersja wierzytelności na akcje Dłużnika nie stanowi świadczenia usługi przez Wnioskodawcę, który przenosząc wierzytelność na Spółkę wykonuje prawo własności w stosunku do wierzytelności powstałej z innego tytułu. Dłużnik nie nabędzie wierzytelności, ponieważ z chwilą jej wniesienia przez Wnioskodawcę, dojdzie do tzw. konfuzji, czyli wygaśnięcia zobowiązania.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą”, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Pojęcie towaru ustawodawca zdefiniował w art. 2 pkt 6 ustawy. Zgodnie z zapisem zawartym w tym przepisie, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Na mocy art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również:

1. przeniesienie z nakazu organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w imieniu takiego organu lub przeniesienie z mocy prawa prawa własności towarów w zamian za odszkodowanie;
2. wydanie towarów na podstawie umowy dzierżawy, najmu, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze zawartej na czas określony lub umowy sprzedaży na warunkach odroczonej płatności, jeżeli umowa przewiduje, że w następstwie normalnych zdarzeń przewidzianych tą umową lub z chwilą zapłaty ostatniej raty prawo własności zostanie przeniesione;
3. wydanie towarów na podstawie umowy komisu: między komitentem a komisantem, jak również wydanie towarów przez komisanta osobie trzeciej;
4. wydanie towarów komitentowi przez komisanta na podstawie umowy komisu, jeżeli komisant zobowiązany był do nabycia rzeczy na rachunek komitenta;
5. ustanowienie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego, ustanowienie spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu oraz przekształcenie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego na spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu, a także ustanowienie na rzecz członka spółdzielni mieszkaniowej odrębnej własności lokalu mieszkalnego lub lokalu o innym przeznaczeniu oraz przeniesienie na rzecz członka spółdzielni własności lokalu lub własności domu jednorodzinnego;
6. oddanie gruntów w użytkowanie wieczyste;
7. zbycie praw, o których mowa w pkt 5 i 6.

Natomiast – w myśl art. 8 ust. 1 ustawy – przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Z powyższych przepisów jednoznacznie wynika, że każde odpłatne świadczenie, które nie jest dostawą towarów, polegające na działaniu, zaniechaniu lub tolerowaniu, czy określonym zachowaniu, mieści się w tak sformułowanej definicji usługi.

Aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę.

Z treści art. 15 ust. 1 ustawy wynika, że podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Stosownie do art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług w świetle powyższych przepisów jest spełnienie dwóch przesłanek łącznie: po pierwsze dana czynność ujęta jest w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, po drugie – czynność została wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Wskazać w tym miejscu należy, że wierzytelność jest prawem majątkowym, które może być przedmiotem obrotu gospodarczego. Instytucja przelewu wierzytelności została uregulowana w przepisach art. 509-518 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2018 r. poz. 1025, z późn. zm.). Zgodnie więc z art. 509 § 1 tej ustawy, wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. W myśl zaś § 2 cyt. artykułu, wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki.

Mając na uwadze powołane przepisy prawa oraz przedstawiony opis sprawy należy stwierdzić, że podwyższenie kapitału zakładowego przez konwersję wierzytelności na akcje Dłużnika w ramach restrukturyzacji zobowiązań Dłużnika nie jest czynnością podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Wierzytelność jest prawem majątkowym i nie stanowi towaru w rozumieniu art. 2 pkt 6 ustawy. Tym samym czynności konwersji wierzytelności na akcje Dłużnika nie należy rozpatrywać w kontekście dostawy towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy w zw. z art. 5 ust. 1 ustawy. Ponadto należy podkreślić, że konwersja wierzytelności na akcje Dłużnika jest skutkiem rozporządzenia tą wierzytelnością przez dotychczasowego wierzyciela i stanowi wykonanie przez niego przysługującego mu prawa własności. Nie można w takim razie utożsamiać jej ze świadczeniem usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy.

Reasumując, czynność polegająca na podwyższeniu kapitału zakładowego przez konwersję wierzytelności na akcje Dłużnika w ramach restrukturyzacji zobowiązań Dłużnika, w wyniku której nastąpi wygaśnięcie długu Dłużnika oraz podwyższenie kapitału zakładowego, nie stanowi dostawy towaru ani świadczenia usługi w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. Tym samym czynność ta nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług po stronie Wnioskodawcy.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Tut. Organ informuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie przedstawione w opisie sprawy oraz we własnym stanowisku, które nie zostały objęte pytaniem nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Jednocześnie podkreślić należy, iż tut. Organ wydając interpretację przepisów prawa podatkowego na podstawie art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej nie prowadzi postępowania podatkowego w rozumieniu tej ustawy. Niniejsza interpretacja indywidualna ogranicza się wyłącznie do udzielenia pisemnej informacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w okolicznościach stanu faktycznego podanego przez Wnioskodawcę. Tut. Organ informuje, iż nie jest właściwy do przeprowadzenia postępowania dowodowego, które w przedmiotowej sprawie umożliwiłoby weryfikację opisanego stanu faktycznego.

Należy także zauważyć, że stosownie do art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej, dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). W przedmiotowej sprawie powyższa interpretacja indywidualna wywiera zatem skutek prawny wyłącznie dla Wnioskodawcy.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, wydana interpretacja traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.