Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT3.4011.313.2017.3.SK
z 5 stycznia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 12 października 2017 r. (data wpływu 27 października 2017 r.), uzupełnionym pismem z dnia 30 listopada 2017 r. (data wpływu 6 grudnia 2017 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika z tytułu wypłat dokonywanych sędziom sportowym jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 października 2017 r. do tutejszego Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika z tytułu wypłat dokonywanych sędziom sportowym.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa m.in. w art. 14b § 3 i § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), w związku z czym pismem z dnia 21 listopada 2017 r., nr 0113 KDIPT3.4011.313.2017.1.SK, na podstawie art. 169 § 1 w zw. z art. 14h ww. ustawy, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano w dniu 21 listopada 2017 r. (data doręczenia 24 listopada 2017 r.). Wnioskodawca uzupełnił ww. wniosek pismem z dnia 30 listopada 2017 r. (data wpływu 6 grudnia 2017 r.), nadanym za pośrednictwem placówki pocztowej w dniu 30 listopada 2017 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny, ostatecznie doprecyzowany w uzupełnieniu wniosku:

Wnioskodawca - … realizuje swoje cele m.in. poprzez organizowanie w sposób bezpośredni lub pośredni zawodów i imprez sportowych na terenie swojego działania, również na zlecenie Polskiego Związku …. Za pośrednictwem organu Zarządu Wnioskodawcy jakim jest Wydział Sędziowski deleguje sędziów na zawody na terenie województwa …. Wnioskodawca jest płatnikiem wynagrodzeń dla sędziów za przeprowadzenie zawodów sportowych na podstawie art. 13 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Płatnika z sędziami nie wiąże umowa o pracę, ani żadna umowa cywilnoprawna zawarta w formie pisemnej. Wypłata wynagrodzenia następuje na podstawie wystawionej delegacji sędziowskiej (rozliczenie kosztów). Na dokumencie tym zamieszczone są dane sędziego, rodzaj zawodów, termin i miejsce oraz kwota brutto, wyliczony podatek i kwota do zapłaty. Wypłata następuje po zakończeniu meczu, a jednorazowe wynagrodzenie za prowadzenie zawodów nie przekracza kwoty 200 zł. Płatnik nie zawiera z sędziami umów regulujących kwotę należności. Jej wysokość wynika z tabeli ekwiwalentów uchwalonych przed każdym sezonem przez Zarząd Wnioskodawcy. Płatnik nie zawiera żadnych umów cywilnoprawnych, na podstawie których sędziowie prowadzą zawody. Jest to uzasadnione zasadami zachowania bezstronności sędziego.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w opisanej sytuacji od wynagrodzenia do 200 zł wypłaconego dla sędziego należy pobrać zryczałtowany podatek w wysokości 18% przychodu, wynikający z art. 30 ust. 1 pkt 5a ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), pomimo że pomiędzy sędzią sportowym, a płatnikiem nie jest zawierana umowa na przeprowadzenie zawodów sportowych, czy pobrać podatek od wynagrodzenia do 200 zł na zasadach ogólnych na podstawie art. 41 ust. 1 ww. ustawy?

Zdaniem Wnioskodawcy, przy wypłacie wynagrodzenia sędziowskiego do 200 zł powinien On zastosować zryczałtowany 18% podatek na podstawie art. 30 ust. 1 pkt 5a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, mimo że nie zawiera żadnych umów z sędziami na piśmie. Wypłaca im jednak ekwiwalent za sędziowanie konkretnego meczu, zatem zostaje sędziemu zlecone wykonywanie określonych czynności. W myśl art. 13 pkt 2 ww. ustawy, za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, uważa się m.in. przychody sędziów z tytułu prowadzenia zawodów sportowych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Ustawodawca w art. 10 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych identyfikuje jako osobne źródło przychodu działalność wykonywaną osobiście.

W myśl art. 13 pkt 2 ww. ustawy, za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2 uważa się przychody z osobiście wykonywanej działalności artystycznej, literackiej, naukowej, trenerskiej, oświatowej i publicystycznej, w tym z tytułu udziału w konkursach z dziedziny nauki, kultury i sztuki oraz dziennikarstwa, jak również przychody z uprawiania sportu, stypendia sportowe przyznawane na podstawie odrębnych przepisów oraz przychody sędziów z tytułu prowadzenia zawodów sportowych.

Zakwalifikowanie przychodów do działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 13 pkt 2 ww. ustawy powoduje, że na osobach fizycznych prowadzących działalność gospodarczą, osobach prawnych i ich jednostkach organizacyjnych oraz jednostkach organizacyjnych niemających osobowości prawnej, jako płatnikach dokonujących wypłat z powyższego tytułu ciąży obowiązek określony w art. 41 ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W myśl art. 41 ust. 1 powołanej ustawy, osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują świadczeń z tytułu działalności, o której mowa w art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18, osobom określonym w art. 3 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 4, zaliczki na podatek dochodowy, stosując do dokonywanego świadczenia, pomniejszonego o miesięczne koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 oraz o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b), najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1.

Zaliczkę od dochodów, o których mowa w ust. 1, obliczoną w sposób określony w tym przepisie zmniejsza się o kwotę składki na ubezpieczenie zdrowotne, o której mowa w art. 27b, pobranej ze środków podatnika przez płatnika, o którym mowa w ust. 1 (art. 41 ust. 1a ww. ustawy).

Stosownie do art. 42 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, płatnicy, o których mowa w art. 41, przekazują kwoty pobranych zaliczek na podatek oraz kwoty zryczałtowanego podatku w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki (podatek) - na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika wykonuje swoje zadania, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Jednakże w przypadku gdy podatek został pobrany zgodnie z art. 30a ust. 2a, płatnicy, o których mowa w art. 41 ust. 10, przekazują kwotę tego podatku na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania.

Zgodnie z art. 42 ust. 1a cyt. ustawy, w terminie do końca stycznia roku następującego po roku podatkowym płatnicy, o których mowa w art. 41, są obowiązani przesłać do urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika wykonuje swoje zadania, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby, roczne deklaracje, według ustalonego wzoru. Jednakże roczne deklaracje dotyczące podatku pobranego zgodnie z art. 30a ust. 2a płatnicy, o których mowa w art. 41 ust. 10, przesyłają do urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania. Przepis art. 38 ust. 1b stosuje się odpowiednio.

Na podstawie art. 42 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy, w terminie do końca lutego roku następującego po roku podatkowym, z zastrzeżeniem art. 45ba ust. 4, płatnicy, o których mowa w ust. 1, są obowiązani przesłać podatnikom, o których mowa w art. 3 ust. 1, oraz urzędom skarbowym przy pomocy których naczelnicy urzędów skarbowych właściwi według miejsca zamieszkania podatnika wykonują swoje zadania - imienne informacje o wysokości dochodu, o którym mowa w art. 41 ust. 1, sporządzone według ustalonego wzoru.

W myśl art. 22 ust. 9 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, koszty uzyskania niektórych przychodów z tytułów określonych w art. 13 pkt 2, 4, 6 i 8 - w wysokości 20% uzyskanego przychodu, z tym że koszty te oblicza się od przychodu pomniejszonego o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe oraz na ubezpieczenie chorobowe, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b), których podstawę wymiaru stanowi ten przychód.

Jednakże, zgodnie z art. 30 ust. 1 pkt 5a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, od dochodów (przychodów) z tytułu, o którym mowa w art. 13 pkt 2 i 5-9, jeżeli kwota należności określona w umowie zawartej z osobą niebędącą pracownikiem płatnika nie przekracza 200 zł, pobiera się zryczałtowany podatek dochodowy w wysokości 18% przychodu.

Zatem, warunkiem opodatkowania należności sędziowskiej podatkiem zryczałtowanym jest łączne spełnienie warunków określonych w tym przepisie, tj. należność musi wynikać z zawartej umowy, jej wysokość nie może przekraczać 200 zł, a ponadto sędzia nie może być pracownikiem płatnika.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca realizuje swoje cele m.in. poprzez organizowanie w sposób bezpośredni lub pośredni zawodów i imprez sportowych na terenie swojego działania, również na zlecenie Polskiego Związku …. Za pośrednictwem organu Zarządu Wnioskodawcy jakim jest Wydział Sędziowski, deleguje sędziów na zawody na terenie województwa lubelskiego. Wnioskodawca jest płatnikiem wynagrodzeń dla sędziów za przeprowadzenie zawodów sportowych na podstawie art. 13 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wnioskodawcę z sędziami nie wiąże umowa o pracę, ani żadna umowa cywilnoprawna zawarta w formie pisemnej. Wypłata wynagrodzenia następuje na podstawie wystawionej delegacji sędziowskiej (rozliczenie kosztów). Na dokumencie tym zamieszczone są dane sędziego, rodzaj zawodów, termin i miejsce oraz kwota brutto, wyliczony podatek i kwota do zapłaty. Wypłata następuje po zakończeniu meczu, a jednorazowe wynagrodzenie za prowadzenie zawodów nie przekracza kwoty 200 zł. Wnioskodawca nie zawiera z sędziami umów regulujących kwotę należności. Jej wysokość wynika z tabeli ekwiwalentów uchwalonych przed każdym sezonem przez Zarząd Wnioskodawcy. Wnioskodawca nie zawiera żadnych umów cywilnoprawnych, na podstawie których sędziowie prowadzą zawody. Jest to uzasadnione zasadami zachowania bezstronności sędziego.

Analiza opisanego stanu faktycznego wskazuje, że w przedstawionym przypadku nie została spełniona przesłanka dotycząca zawarcia między stronami umowy (na podstawie których sędziowie będą prowadzić zawody), z której dodatkowo wynikałaby kwota należności nieprzekraczająca 200 zł. Wnioskodawca nie zawiera z sędziami umów regulujących kwotę należności. Jej wysokość wynika z tabeli ekwiwalentów uchwalonych przed każdym sezonem przez Zarząd Wnioskodawcy, a nie z umów, o których mowa w przepisie art. 30 ust. 1 pkt 5a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Ponadto, wypłaty sędziemu należności (ekwiwalentu sędziowskiego) dokonuje Wnioskodawca na podstawie delegacji sędziowskiej. Sędziego i Wnioskodawcę, z tytułu przeprowadzenia zawodów sportowych, nie łączy więc żadna umowa. Delegacja stanowiąca podstawę wypłaty ekwiwalentu sędziowskiego nie jest bowiem tożsama z umową. Zatem, brak między stronami umowy oznacza, że nawet w sytuacji, gdy kwota ekwiwalentu sędziowskiego wynikająca z delegacji nie przekracza 200 zł, należność ta nie podlega opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem dochodowym, o którym mowa w art. 30 ust. 1 pkt 5a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, że w stosunku do wynagrodzeń wypłacanych przez Wnioskodawcę dla delegowanych sędziów, nie zostały spełnione przesłanki wynikające z art. 30 ust. 1 pkt 5a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, bowiem jak wskazano we wniosku – z sędziami nie są zawierane żadne umowy na przeprowadzenie zawodów sportowych, z których jednocześnie wynikałaby kwota wynagrodzenia w wysokości nieprzekraczającej 200 zł. Wypłata wynagrodzenia następuje jedynie na podstawie wystawionych delegacji sędziowskich.

Zatem, w przedmiotowej sprawie, Wnioskodawca obowiązany jest pobrać od takiego ekwiwalentu zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. według skali podatkowej, uwzględniając na podstawie art. 22 ust. 9 pkt 4 ww. ustawy, koszty uzyskania przychodów.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 14na ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia tego zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.