Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-3.4011.338.2017.2.GG
z 4 stycznia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 10 października 2017 r. (data wpływu 19 października 2017 r.), uzupełnionym pismem z dnia 13 grudnia 2017 r. (data wpływu 19 grudnia 2017 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków dotyczących wyburzenia budynku i rozliczenia jego wartości – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 października 2017 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków dotyczących wyburzenia budynku i rozliczenia jego wartości.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 3 oraz art. 14f § 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) w związku z czym pismem z dnia 4 grudnia 2017 r., nr 0113-KDIPT2-3.4011.338.2017.1.GG, na podstawie art. 13 § 2a, art. 169 § 1 i § 2 w związku z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano w dniu 4 grudnia 2017 r. (data doręczenia 6 grudnia 2017 r.), Wnioskodawca uzupełnił ww. wniosek pismem z dnia 13 grudnia 2017 r. (data wpływu 19 grudnia 2017 r.), nadanym w dniu 13 grudnia 2017 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca prowadzi jako osoba fizyczna jednoosobową działalność pod nazwą Inwestor ….. W przedsiębiorstwie Wnioskodawcy prowadzone są księgi rachunkowe zgodnie z ustawą o rachunkowości. Prowadzona działalność opodatkowana jest podatkiem liniowym (19%). Jako ….. (Wnioskodawca) wniósł aportem nieruchomość niezabudowaną do spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w zamian za objęcie w niej nowych udziałów. Przedmiotem aportu jest niezabudowana działka gruntu. Początkowo działka ta zaksięgowana była w działalności jako inwestycja w nieruchomości. W lutym 2016 r. została przeniesiona do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Budynek, który znajdował się na ww. działce nie stanowił środka trwałego przedsiębiorcy i nie był amortyzowany. Budynek ten został wyburzony w celu wybudowania biurowca, w związku z czym firma poniosła wydatki. Ponadto Wnioskodawca poniósł koszty wykonania mapy. Powyższe koszty oraz wartość początkową wyburzonego budynku zaksięgowane były jako nakłady na środek trwały w budowie (koszty nowej inwestycji). W czerwcu 2017 r. Wnioskodawca wniósł niezabudowaną działkę aportem do spółki z o. o.

Planowana inwestycja nie została w sumie fizycznie rozpoczęta przez Wnioskodawcę, jest teraz przeprowadzana przez Spółkę, do której grunt został wniesiony aportem. Pozwolenie na budowę zostało przeniesione na nową Spółkę, a koszty projektu zostały zrefakturowne na Spółkę, do której grunt został wniesiony aportem.

W piśmie z dnia 13 grudnia 2017 r., stanowiącym uzupełnienie wniosku, Wnioskodawca wskazał, że posiada nieograniczony obowiązek podatkowy na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Głównym przedmiotem działalności gospodarczej Wnioskodawcy jest wynajem i zarządzanie nieruchomościami (PKD 6820.Z).

Przedmiotową nieruchomość Wnioskodawca nabył w dniu 21 czerwca 2013 r. na podstawie umowy sprzedaży sporządzonej w formie aktu notarialnego. Wydanie nieruchomości w posiadanie Wnioskodawcy nastąpiło na podstawie protokołu zdawczo-odbiorczego dnia 16 lipca 2013 r. Wnioskodawca wskazał, że na podstawie umowy sprzedaży nabył prawo wieczystego użytkowania działki gruntu nr z prawem własności budynków i budowli. Ww. działka na mocy decyzji Prezydenta Miasta z dnia 26 sierpnia 2015 r. została podzielona na działki nr i nr . Budynek magazynowy, który w dniu 11 lutego 2016 r. został wyburzony znajdował się na działce nr . Nabycie przedmiotowej nieruchomości nastąpiło w ramach prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej i na potrzeby tej działalności. W skład przedmiotowej nieruchomości wchodził budynek magazynowy oraz prawo wieczystego użytkowania gruntu, które zostało przekształcone w prawo własności dnia 15 kwietnia 2014 r.

Budynek, który został wyburzony był zakupiony wraz z gruntem na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej. Wnioskodawca zakupił ten budynek w celach dalszej odsprzedaży. Pierwotnie Wnioskodawca planował przebudować przedmiotową nieruchomość na budynek mieszkalny wielorodzinny i przekazać go od dalszej odsprzedaży. Z uwagi na fakt, że budynek w momencie nabycia nie był zdatny do użytku Wnioskodawca nie zaliczył go do środków trwałych. Po dokonaniu analizy rynku, Wnioskodawca zrezygnował jednak z przebudowania przedmiotowego budynku na budynek mieszkalny i podjął decyzję o budowie budynku biurowego pod wynajem. Koszty przebudowy przedmiotowego budynku na biurowiec i dostosowanie go do potrzeb najemców byłyby wyższe niż budowa biurowca od podstaw. Została zatem podjęta decyzja o wyburzeniu przedmiotowego budynku i wybudowaniu budynku biurowego od podstaw. Grunt, na którym znajdowała się wyburzona nieruchomość został włączony do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

Budynek został wyburzony dnia 11 lutego 2016 r.

Wnioskodawca ponadto wskazał, że poniósł wydatki związane z wynajmem rusztowań oraz wydatki związane z samym wyburzeniem budynku. Pozwolenie na budowę biurowca Wnioskodawca uzyskał 4 maja 2017 r. na podstawie decyzji Prezydenta Miasta … nr . Wydatki na nabycie projektów, tj. projektu budowlanego oraz projektu konstrukcji Wnioskodawca poniósł 3 kwietnia 2017 r. oraz 18 kwietna 2017 r.

Wycena aportu została wykonana przez Panią – rzeczoznawcę majątkowego, która prowadzi działalność gospodarczą pod nazwą Biuro wyceny obrotu nieruchomościami , …, ul. .

Wycena aportu została dokonana według wartości rynkowej podejściem porównawczym. Wycena nie uwzględniała wartości budynku, albowiem przed dokonaniem wyceny budynek został wyburzony.

Przyczyną zaniechania inwestycji była zmiana celu strategicznego firmy. Wnioskodawca stopniowo wycofuje się z działalności, której przedmiotem jest najem lokali. Dokumentem potwierdzającym fakt zaniechania przedmiotowej inwestycji jest sporządzona w formie aktu notarialnego umowa przekazania do Spółki w formie aportu nieruchomości gruntowej. Momentem, w którym Wnioskodawca podjął decyzję o zaniechaniu inwestycji była chwila podpisania aktu notarialnego.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku):

Czy poniesione przez Wnioskodawcę wydatki na wyburzenie budynku oraz koszty rozliczenia jego wartości można na podstawie art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych uznać za koszty uzyskania przychodu związane z prowadzoną przez Wnioskodawcę jednoosobową działalnością gospodarczą ?

Zdaniem Wnioskodawcy, koszty wyburzenia budynku oraz koszty nabycia przedmiotowego budynku stanowią koszty jednoosobowej działalności gospodarczej prowadzonej przez Wnioskodawcę.

Zgodnie z art. 22 ust 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. 2016 r., poz. 2032, z późn. zm., dalej u.p.d.o.f.), wydatek może zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu jeśli spełnia następujące warunku: jest poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu; nie jest wymieniony w art. 23 ww. ustawy.

Wnioskodawca podkreśla, że w ramach prowadzonej jednoosobowej działalności gospodarczej poniósł koszty związane z nabyciem gruntu wraz z posadowionym na nim przedmiotowym budynkiem. W 2016 r. Wnioskodawca wyburzył tenże budynek. Powodem rozbiórki budynku był brak ekonomicznego uzasadnienia jego remontu. Wnioskodawca wskazuje, że wyburzenie przedmiotowego budynku (który nie figurował w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych) było niezbędne do rozpoczęcia nowej inwestycji, tj. budowy biurowca. Wnioskodawca dopiero po wyburzeniu przedmiotowego budynku podjął decyzję o wniesieniu gruntu, na którym znajdował się przedmiotowy budynek aportem do Spółki. Wobec powyższego ww. koszty należy uznać za koszty uzyskania przychodu, albowiem Wnioskodawca poniósł je w związku z prowadzoną działalnością w celu osiągnięcia przychodu, tj. w celu osiągnięcia przychodu z najmu lokali. Ponadto Wnioskodawca wskazał, że koszty związane z wyburzeniem budynku powinny zostać uznane za koszty zaniechanej inwestycji, które zgodnie z art. 22 ust. 5e u.p.d.o.f. potrącalne są w dacie zbycia inwestycji lub ich likwidacji.

W tym miejscu Wnioskodawca wskazuje, że ustawodawca nie wprowadził jednak do przepisów u.p.d.o.f. definicji legalnej pojęcia „likwidacja inwestycji”, dlatego też dokonując interpretacji tego pojęcia należy posłużyć się wykładnią językową tego pojęcia.

Zgodnie z definicją zawartą w Słowniku języka polskiego PWN (www.sjp.pwn.pl), zlikwidować to „powodować, że coś przestaje istnieć lub traci ważność, usuwać, pozbywać się czegoś”. Wobec powyższego, w niniejszej sprawie, niewątpliwie mamy do czynienia z zaniechaniem inwestycji. Z uwagi na powyższe, koszty wyburzenia budynku oraz koszty nabycia przedmiotowego budynku stanowią koszty jednoosobowej działalności gospodarczej prowadzonej przez Wnioskodawcę.

Wnioskodawca podkreśla, że aportem wniesiono do Spółki jedynie grunt, na którym w chwili wniesienia aportu nie znajdował się żaden budynek. Planowana na przedmiotowym gruncie inwestycja jest dokonywana przez spółkę, do której grunt został wniesiony aportem.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy.

Aby wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powyższego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

• musi pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub ze źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
  

• nie może znajdować się na liście wydatków nieuznanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
  

• musi być właściwie udokumentowany.
  
  

Generalnie przyjmuje się, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie poniesione racjonalnie uzasadnione wydatki, poza enumeratywnie wskazanymi w ustawie, związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Mogą to być więc koszty bezpośrednio lub pośrednio związane z uzyskiwanymi przychodami lub zachowaniem źródła przychodu. Należy przy tym podkreślić, że obowiązek jednoznacznego wykazania związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy poniesionym wydatkiem, a przychodem uzyskanym z działalności, zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła tego przychodu każdorazowo spoczywa na podatniku.

Stosownie do treści art. 23 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na:

1. nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,
2. nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części,
3. ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych

- wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d, oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.

Zgodnie z art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a – 22o, z uwzględnieniem art. 23.

W myśl art. 22a ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością, o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Zgodnie z art. 22c pkt 1 cyt. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji nie podlegają grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów.

Środki trwałe stanowią składniki majątku trwałego prowadzonej działalności gospodarczej.

Składnik majątku może zostać zaliczony do środków trwałych, jeżeli łącznie zostaną spełnione następujące warunki:

• stanowi własność lub współwłasność podatnika,
  

• został nabyty lub wytworzony we własnym zakresie,
  

• jest kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania,
  

• przewidywany okres używania tego składnika na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej jest dłuższy niż rok (decyzja w tym względzie należy do podatnika),
  

• składnik ten jest wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo został oddany do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu, o której mowa w art. 23b ww. ustawy.
  
  

Środkami trwałymi, w świetle cytowanego wyżej przepisu, mogą być m.in. spełniające powyższe kryteria budynki i budowle.

Odnosząc się do możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej wydatków poniesionych na wyburzenie budynku, który nie został zaliczony do środków trwałych tej działalności (ponieważ nie spełniał kryteriów do uznania go za środek trwały), lecz został wyburzony w celu wybudowania w jego miejsce innego obiektu budowlanego, zauważyć należy, że są to wydatki związane z powstaniem nowej inwestycji w postaci budowy biurowca.

Zgodnie bowiem z art. 5a pkt 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ilekroć w ustawie jest mowa o inwestycjach oznacza to środki trwałe w budowie w rozumieniu ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz. U. z 2016 r. poz. 330, z późn. zm.).

W myśl art. 3 ust. 1 pkt 16 ustawy o rachunkowości, przez środki trwałe w budowie rozumie się zaliczane do aktywów trwałych środki trwałe w okresie ich budowy, montażu lub ulepszenia już istniejącego środka trwałego.

Wydatki ponoszone w związku z inwestycją są kosztem uzyskania przychodu – powiększają wartość inwestycji, wpływając na przyszłą wartość początkową środka trwałego, który powstanie po zakończeniu inwestycji. Wydatki poniesione na zakończone inwestycje staną się, co do zasady, kosztami uzyskania przychodów poprzez odpisy amortyzacyjne dokonywane od wartości początkowej tego środka trwałego.

Zgodnie bowiem z art. 22g ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, w razie wytworzenia we własnym zakresie uważa się koszt wytworzenia. Przy czym, kosztem wytworzenia jest wartość, w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych: rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za prace wraz z pochodnymi i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych. Do kosztu wytworzenia nie zalicza się wartości własnej pracy podatnika, jego małżonka i małoletnich dzieci, kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów) i prowizji, z wyłączeniem odsetek i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania (art. 22g ust. 4 ww. ustawy).

Do wartości początkowej wytworzonego środka trwałego zalicza się ogół kosztów poniesionych w związku z jego wytworzeniem od momentu rozpoczęcia inwestycji aż do momentu przekazania środka trwałego do używania. Decydujące znaczenie dla zaliczenia określonego wydatku do wydatków stanowiących koszt wytworzenia środka trwałego ma możliwość powiązania danego wydatku z konkretnym przedsięwzięciem inwestycyjnym, czyli wytwarzanym środkiem trwałym. Wszelkie wydatki pozostające w związku z wytworzeniem środka trwałego mają wpływ na jego koszt wytworzenia, a tym samym stanowią koszty inwestycji. Do kosztu wytworzenia środka trwałego należy zaliczyć te wydatki, które pozostają w bezpośrednim związku z prowadzoną inwestycją.

Zauważyć jednak należy, że w toku prowadzonej inwestycji może dojść do jej zaniechania, z którym mamy do czynienia wówczas, gdy podatnik nie podejmuje kolejnych czynności związanych z prowadzonym procesem inwestycyjnym, pomimo że nie został on zakończony. Innymi słowy, jest to brak działania, zaprzestanie dokonywania następnych czynności, a w konsekwencji rezygnacja z podjętych wcześniej zamierzeń i odstąpienie od inwestycji. Przy czym, zaniechanie inwestycji dotyczy także rezygnacji z inwestycji na etapie wstępnych czynności związanych z planowaną budową, a także na etapie już rozpoczętej budowy i poczynionych konkretnych nakładów materialnych.

Ustawodawca pozwala także rozliczyć w kosztach podatkowych koszty inwestycji, która nie została dokończona, nie żądając spełnienia jakichś dodatkowych warunków, np. zaniechania z określonych powodów. Niewątpliwie jednak podatnik rozliczający w kosztach podatkowych wydatki poniesione na taką inwestycję powinien być w stanie wykazać, że podejmując ją zakładał jej związek z uzyskiwaniem przychodów lub zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów. Warunek ten jest podstawowy w zaliczeniu wydatku do kosztu uzyskania przychodów na podstawie art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie do art. 22 ust. 5e ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, koszty zaniechanych inwestycji są potrącalne w dacie zbycia inwestycji lub ich likwidacji.

Zatem, na podstawie art. 22 ust. 5e ww. ustawy, wydatki poniesione na niedokończoną inwestycję, mogą być kosztami uzyskania przychodów w dwóch sytuacjach:

• zbycia niedokończonej inwestycji; w takim przypadku poniesione koszty posłużą osiągnięciu przychodu ze zbycia inwestycji, a zatem wystąpi bezpośredni związek przyczynowo-skutkowy,
  

• zlikwidowania zaniechanej inwestycji.
  
  

Ustawodawca nie wprowadził do przepisów podatkowych definicji pojęcia „likwidacja inwestycji”, dlatego też dokonując interpretacji przepisów dotyczących likwidacji należy posłużyć się wykładnią językową tego pojęcia. Zgodnie z definicją zawartą w Słowniku Języka Polskiego PWN (www.sjp.pwn.pl), zlikwidować to powodować, że coś przestaje istnieć lub traci ważność, usuwać, pozbywać się czegoś. W związku z powyższym, zlikwidowanie inwestycji należy, co do zasady, traktować dosłownie, tzn. tylko fizyczna likwidacja inwestycji (np. jej rozbiórka, złomowanie, zniszczenie), umożliwi uznanie poniesionych na nią wydatków za koszty uzyskania przychodów. Z czynności tej sporządza się protokół fizycznej likwidacji, który oznacza zakończenie procesu likwidacji środka trwałego. Natomiast w odniesieniu do nakładów, określonych jako intelektualne i niematerialne, które mogą być zawarte w dokumentacjach, analizach, ekspertyzach i opiniach, itd. nieracjonalna byłaby ich fizyczna likwidacja, również ze względów dowodowych, bowiem zniszczenie nośników, na których są one przechowywane pozbawiłoby podatnika możliwości udowodnienia rzeczywistego poniesienia kosztu w celu osiągnięcia przychodów. W takim przypadku wystarczające do uznania kosztów zaniechanej inwestycji jest podjęcie decyzji o zaniechaniu inwestycji i sporządzenie protokołu likwidacyjnego.

Zatem, do uznania za koszty podatkowe strat wynikających z zaniechanych inwestycji konieczne jest spełnienie warunku podjęcia decyzji o trwałym i definitywnym odstąpieniu od dalszego prowadzenia zadania inwestycyjnego, a także niewykorzystywanie efektów nakładów poniesionych na zaniechaną inwestycję w przyszłości.

W opisie stanu faktycznego przedstawionego we wniosku wskazano, że wyburzenie budynku niestanowiącego środka trwałego związane było z planowaną inwestycją, ponieważ w jego miejsce miał powstać nowy budynek (biurowiec). Fakt wyburzenia podyktowany był względami inwestycyjnymi, było to najlepsze koncepcyjnie rozwiązanie pod względem inwestycyjno-budowlanym, uwzględniające również aspekt finansowy. Z przestawionego stanu faktycznego wynika zatem, że wydatki poniesione na nabycie i wyburzenie budynku niestanowiącego środka trwałego miały związek z realizowaną przez Wnioskodawcę inwestycją polegającą na budowie nowego biurowca. Winny być one zatem uznane za wydatki inwestycyjne, a tym samym w momencie likwidacji tej inwestycji za koszty zaniechanych inwestycji, o których mowa w art. art. 22 ust. 5e ww. ustawy, które są potrącane w momencie podjęcia decyzji o zaniechaniu inwestycji i sporządzenia protokołu likwidacyjnego.

Reasumując stwierdzić należy, że wydatki poniesione na nabycie i wyburzenie budynku niestanowiącego środka trwałego mogą zostać zaliczone do kosztów podatkowych związanych z prowadzoną przez Wnioskodawcę jednoosobową działalnością gospodarczą jako zaniechana inwestycja w momencie podjęcia decyzji o zaniechaniu tej inwestycji i sporządzenia protokołu likwidacyjnego.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Zgodnie z art. 14na ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w ….. w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17,43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.