Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP3-3.4011.505.2017.1.JK3
z 9 stycznia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 8 listopada 2017 r. (data wpływu 15 listopada 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z odliczenia w ramach ulgi rehabilitacyjnej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 15 listopada 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z odliczenia w ramach ulgi rehabilitacyjnej.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawczyni jest osobą fizyczną, zatrudnioną na stałą umowę o pracę, posiadającą orzeczenie o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności - symbol 05-R 10-N wydanym przez Miejski Zespół ds. Orzekania o Niepełnosprawności dnia 2 lutego 2017 r. Ustalony stopień niepełnosprawności datuje się od dnia 5 stycznia 2017 r. Orzeczenie o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności wydano do dnia 21 lutego 2020 r. Wnioskodawczyni jest właścicielem samochodu osobowego. W 2017 r. korzystała z dwóch turnusów rehabilitacyjnych w okresie: od 3 do 17 czerwca 2017 r. oraz od 8 do 15 lipca 2017 r. Na turnusy rehabilitacyjne Wnioskodawczyni pojechała własnym samochodem, do miejscowości oddalonej od miejsca zamieszkania o ponad 500 km. Na każdy z dwóch turnusów Wnioskodawczyni została skierowana przez lekarza neurologa.

Wnioskodawczyni posiada kopię skierowań na turnusy rehabilitacyjne (oryginały pozostają w ośrodkach rehabilitacyjnych) oraz zaświadczenia o przebytej rehabilitacji - karty z leczenia rehabilitacyjnego z informacją o zastosowanych zabiegach. W jednym przypadku jest to oryginał zaświadczenia, w drugim jest to kopia poświadczona za zgodność z oryginałem przez pracownika Działu Spraw Personalnych (oryginał dokumentu został u pracodawcy -potwierdzenie wykorzystania urlopu na rehabilitację).

W 2017 r. Wnioskodawczyni korzystała również, ze względu na potrzebę regularnej i stałej rehabilitacji, z 10 zabiegów rehabilitacyjnych w formie fizjoterapii, w prywatnej klinice oddalonej o ok. 20 km od miejsca zamieszkania. Potrzebę zajęć rehabilitacyjnych potwierdzają skierowania od lekarzy prowadzących (trzy skierowania wystawione w ciągu 2017 r. przez lekarzy: neurochirurga, ortopedę oraz neurologa).

Za przeprowadzoną rehabilitację – fizjoterapię Wnioskodawczyni posiada imienną fakturę (pakiet 10h fizjoterapii) oraz potwierdzoną przez klinikę ilość odbytych zajęć (dzień, godzina, osoba prowadząca). Do kliniki Wnioskodawczyni dojeżdżała samochodem, którego jest właścicielem.

W 2017 r. Wnioskodawczyni poniosła szereg wydatków związanych z utrzymaniem samochodu. Były to wydatki obowiązkowe, jak ubezpieczenie OC oraz pozostałe wydatki wynikające z niezbędnych napraw, zakupu i wymiany części: amortyzatorów, tarcz i klocków hamulcowych, filtrów oleju i powietrza, płynu hamulcowego, wymiany opon, sprawdzenie stanu technicznego samochodu. Na wszystkie ww. wydatki Wnioskodawczyni posiada dokumenty potwierdzające poniesione koszty.

Ww. wydatki (opłata za zabiegi rehabilitacyjne w formie fizjoterapii, dojazdy na dwa turnusy rehabilitacyjne oraz na zabiegi rehabilitacyjne - fizjoterapię, utrzymanie samochodu osobowego) Wnioskodawczyni pokrywała sama, z własnego dochodu - nie zostały sfinansowane lub zwrócone z innych źródeł.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy w ramach ulgi rehabilitacyjnej Wnioskodawczyni może odliczyć od dochodu wydatki poniesione na rehabilitację w formie fizjoterapii?
2. Czy w ramach ulgi rehabilitacyjnej Wnioskodawczyni może odliczyć od dochodu koszty dojazdu własnym samochodem osobowym na turnusy rehabilitacyjne i zajęcia fizjoterapii?
3. Czy w ramach ulgi rehabilitacyjnej Wnioskodawczyni może odliczyć od dochodu niezbędne wydatki związane z utrzymaniem swojego samochodu, z którego korzystała na dojazdy na turnusy rehabilitacyjne oraz zajęcia rehabilitacyjne, tj.: obowiązkowe ubezpieczenie OC, sprawdzenie jego stanu technicznego, przegląd rejestracyjny, koszty napraw, zakupu i wymiany części takich, jak amortyzatory, opony, tarcze i klocki hamulcowe, olej silnikowy, filtry, płyn hamulcowy?
4. Czy obliczając koszt dojazdu własnym samochodem osobowym na turnusy rehabilitacyjne i zajęcia rehabilitacyjne Wnioskodawczyni może oprzeć się o cenę użytkowanego paliwa, ilości spalanego paliwa przez mój samochód na 100 km oraz biorąc pod uwagę ilość faktycznie przejechanych kilometrów?
   
   

Niniejsza interpretacja dotyczy pytania Nr 1, 2 i 3, natomiast w zakresie pyt. Nr 4 zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 26 ust. 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, od podstawy obliczenia podatku można odliczyć wydatki na cele rehabilitacyjne poniesione przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną.

Posiadając orzeczenie o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności, w myśl art. 26 ust. 7d pkt 1, według którego warunkiem odliczenia wydatków jest posiadanie orzeczenia o zakwalifikowaniu do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, Wnioskodawczyni jest osobą uprawnioną do korzystania z tzw. ulgi rehabilitacyjnej.

Zatem w myśl art. 26 ust. 7a ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych w ramach tzw. ulgi rehabilitacyjnej wszystkie wydatki określone w pytaniach 1-3, zdaniem Wnioskodawczyni, mogą zostać odliczone od dochodu w ramach tzw. ulgi rehabilitacyjnej.

Ad. 1

Przepis z art. 26 ust. 7a pkt 6 ww. ustawy stanowi, że wydatkiem na cel rehabilitacyjny, który można odliczyć od podstawy obliczenia podatku jest odpłatność za zabiegi rehabilitacyjne.

Posiłkując się specjalistyczną literaturą medyczną i słownikami Wnioskodawczyni uważa, że ustawowe pojęcie „rehabilitacja” oraz „rehabilitacja lecznicza” obejmuje zabiegi m.in. z zakresu fizjoterapii, na którą została skierowana przez lekarzy (na jednym skierowaniu lekarz neurolog zaznaczył: „wskazana jest regularna rehabilitacja ruchowa usprawniająca -fizjoterapia”).

Zatem, posiadając skierowania i zaświadczenia od lekarzy o potrzebie dalszej rehabilitacji, potwierdzenie odbytych zabiegów, fakturę imienną (opłaconą z własnych środków - bez żadnego dofinansowania), Wnioskodawczyni może odliczyć od podstawy opodatkowania wydatki poniesione na zakup zabiegów rehabilitacyjnych w formie fizjoterapii.

Ad. 2

Zgodnie z art. 26 ust. 7a pkt 14 ww. ustawy, odliczeniu podlegają wydatki na używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność osoby niepełnosprawnej zaliczonej do I lub do II grupy inwalidztwa(...) dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne - w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym 2.280 zł.

W myśl art. 26 ust. 7f pkt 2b ww. ustawy Wnioskodawczyni jest osobą zaliczoną do II grupy inwalidztwa, tj. osobą w stosunku do której orzeczono umiarkowany stopień niepełnosprawności. Jest właścicielem samochodu osobowego. Posiada skierowania lekarskie na dwa turnusy rehabilitacyjne oraz zabiegi rehabilitacyjne - fizjoterapię.

Wnioskodawczyni posiada również dokumenty potwierdzające odbycie zabiegów na turnusach rehabilitacyjnych (karty z leczenia rehabilitacyjnego z informacją o zastosowanych zabiegach) oraz, w przypadku zabiegów rehabilitacyjnych, potwierdzenie odbytych zajęć rehabilitacyjnych (fizjoterapia).

Zatem, posiadając ww. dokumenty i będąc właścicielem samochodu osobowego, zdaniem Wnioskodawczyni, ma prawo odliczyć od dochodu wydatki poniesione na używanie własnego samochodu w związku z dojazdem na turnusy rehabilitacyjne i zajęcia z fizjoterapii.

Wysokość odliczenia dotyczyć będzie przejazdu „z” i „do” miejsca zamieszkania na każdy z turnusów rehabilitacyjnych oraz każde z odbytych zajęć rehabilitacyjnych (fizjoterapeutycznych) w ramach limitu 2.280 zł.

Ad. 3

Zgodnie z art. 26 ust. 7a pkt 14 ww. ustawy, odliczeniu podlegają wydatki na używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność osoby niepełnosprawnej zaliczonej do I lub do II grupy inwalidztwa (...) dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne - w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym 2.280 zł.

Jako osoba niepełnosprawna, poruszająca się własnym samochodem (dojazdy na turnusy rehabilitacyjne i zajęcia rehabilitacyjne w formie fizjoterapii), Wnioskodawczyni ponosi nie tylko koszty związane z zakupem paliwa, ale również inne niezbędne wydatki związane z utrzymaniem samochodu w stanie umożliwiającym Jej bezpieczne z niego korzystanie, tj.: obowiązkowe ubezpieczenie OC, sprawdzenie jego stanu technicznego, przegląd rejestracyjny, koszty napraw, zakupu i wymiany części takich, jak amortyzatory, opony, tarcze i klocki hamulcowe, olej silnikowy, filtry, płyn hamulcowy.

Zatem, spełniając ustawowe wymogi pozwalające na odliczenie wydatków na używanie samochodu osobowego w ramach limitu 2.280 zł, w oparciu o dokumenty finansowe potwierdzające poniesiony koszt (faktury imienne), Wnioskodawczyni uważa, że może odliczyć niezbędne i faktycznie poniesione wydatki związane z utrzymaniem swojego samochodu, tj.: obowiązkowe ubezpieczenie OC, sprawdzenie jego stanu technicznego, przegląd rejestracyjny, koszty napraw, zakupu i wymiany części takich, jak amortyzatory, opony, tarcze i klocki hamulcowe, olej silnikowy, filtry, płyn hamulcowy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podstawę obliczenia podatku z zastrzeżeniem art. 29-30c oraz art. 30e, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4, 4a-4e, ust. 6 lub art. 24b ust. 1 i 2 lub art. 25, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Przepis art. 26 ust. 7a ww. ustawy stanowi, że za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się wydatki poniesione m. in. na:

• pkt 6. odpłatność za pobyt na leczeniu w zakładzie lecznictwa uzdrowiskowego, za pobyt w zakładzie rehabilitacji leczniczej, zakładach opiekuńczo-leczniczych i pielęgnacyjno-opiekuńczych oraz odpłatność za zabiegi rehabilitacyjne;
  

• pkt 14. używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną zaliczoną do I lub II grupy inwalidztwa albo dzieci niepełnosprawne, które nie ukończyły 16 roku życia, dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne - w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2.280 zł;
  
  
  

Ponadto wydatki, o których mowa w ust. 7a - stosownie do art. 26 ust. 7b tejże ustawy - podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie.

Przepis art. 26 ust. 7c (w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2017 r.) stanowi, że w przypadku wydatków, o których mowa w ust. 7a pkt 7, 8 i 14, nie jest wymagane posiadanie dokumentów stwierdzających ich wysokość. Jednakże na żądanie organów podatkowych podatnik jest obowiązany przedstawić dowody niezbędne do ustalenia prawa do odliczenia, w szczególności:

1. wskazać z imienia i nazwiska osoby, które opłacono w związku z pełnieniem przez nie funkcji przewodnika;
2. okazać certyfikat potwierdzający status psa asystującego;
3. okazać dokument potwierdzający zlecenie i odbycie niezbędnych zabiegów leczniczo-rehabilitacyjnych.
   
   

Zgodnie z art. 26 ust. 7d ww. ustawy warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

1. orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach, lub
2. decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną, albo
3. orzeczenia o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, wydanego na podstawie odrębnych przepisów.
   
   

Z ww. przepisu wynika, że podstawowym warunkiem odliczenia wydatków na cele rehabilitacyjne wymienione w art. 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest posiadanie przez osobę, która poniosła wydatek m.in. orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności. Co do zasady więc, odliczeniu podlegają wydatki poniesione przez osobę niepełnosprawną od daty uzyskania orzeczenia o niepełnosprawności, chyba że w orzeczeniu tym wskazano, że stopień niepełnosprawności lub istnienie niepełnosprawności datowane są wcześniej niż data wydania orzeczenia. W takiej sytuacji podatnik, który posiada orzeczenie o niepełnosprawności może - od dnia wskazanego w orzeczeniu jako data istnienia niepełnosprawności - odliczać te wydatki, które uprawniają do odliczeń niezależnie od tego, do której grupy inwalidztwa dana osoba została zakwalifikowana, zaś od dnia wskazanego w orzeczeniu jako data ustalenia stopnia niepełnosprawności – te wydatki, których odliczenie zostało uzależnione od posiadania określonej grupy inwalidztwa.

W myśl art. 26 ust. 7f ww. ustawy ilekroć w przepisach ust. 7a jest mowa o osobach zaliczonych do:

1. I grupy inwalidztwa - należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
   1. całkowitą niezdolność do pracy oraz niezdolność do samodzielnej egzystencji albo
   2. znaczny stopień niepełnosprawności;
2. II grupy inwalidztwa - należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
   1. całkowitą niezdolność do pracy albo
      
   2. umiarkowany stopień niepełnosprawności.
      
   
   

Natomiast ustawą z dnia 27 października 2017 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz. U z 2017 r. poz. 2175) zmieniono m. in. treść art. 26 ust. 7a pkt 14, w ust. 7c uchylono pkt 3. Zmiany weszły w życie 1 stycznia 2018 r. i mają zastosowanie do dochodów (przychodów) uzyskanych od dnia 1 stycznia 2017 r.

Zgodnie z art. 26 ust. 7a pkt 14 ww. ustawy, za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się wydatki poniesione m. in. na używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną albo dziecko niepełnosprawne, które nie ukończyło 16 roku życia - w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2280 zł.

Przepis art. 26 ust. 7c natomiast stanowi, że w przypadku wydatków, o których mowa w ust. 7a pkt 7, 8 i 14, nie jest wymagane posiadanie dokumentów stwierdzających ich wysokość. Jednakże na żądanie organów podatkowych podatnik jest obowiązany przedstawić dowody niezbędne do ustalenia prawa do odliczenia, w szczególności:

1. wskazać z imienia i nazwiska osoby, które opłacono w związku z pełnieniem przez nie funkcji przewodnika;
2. okazać certyfikat potwierdzający status psa asystującego;
3. uchylony.
   
   

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawczyni jest osobą fizyczną, zatrudnioną na stałą umowę o pracę, posiadającą orzeczenie o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności - symbol 05-R 10-N. Ustalony stopień niepełnosprawności datuje się od dnia 5 stycznia 2017 r. Orzeczenie o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności wydano do dnia 21 lutego 2020 r. Wnioskodawczyni jest właścicielem samochodu osobowego. W 2017 r. korzystała z dwóch turnusów rehabilitacyjnych w okresie: od 3 do 17 czerwca 2017 r. oraz od 8 do 15 lipca 2017 r. Na turnusy rehabilitacyjne Wnioskodawczyni pojechała własnym samochodem, do miejscowości oddalonej od miejsca zamieszkania o ponad 500 km. Na każdy z dwóch turnusów Wnioskodawczyni została skierowana przez lekarza neurologa.

W 2017 r. Wnioskodawczyni korzystała również, ze względu na potrzebę regularnej i stałej rehabilitacji, z 10 zabiegów rehabilitacyjnych w formie fizjoterapii, w prywatnej klinice oddalonej o ok. 20 km od miejsca zamieszkania. Potrzebę zajęć rehabilitacyjnych potwierdzają skierowania od lekarzy prowadzących (trzy skierowania wystawione w ciągu 2017 r. przez lekarzy: neurochirurga, ortopedę oraz neurologa).

Za przeprowadzoną rehabilitację – fizjoterapię Wnioskodawczyni posiada imienną fakturę (pakiet 10h fizjoterapii) oraz potwierdzoną przez klinikę ilość odbytych zajęć (dzień, godzina, osoba prowadząca). Do kliniki Wnioskodawczyni dojeżdżała samochodem, którego jest właścicielem.

W 2017 r. Wnioskodawczyni poniosła szereg wydatków związanych z utrzymaniem samochodu. Były to wydatki obowiązkowe, jak ubezpieczenie OC oraz pozostałe wydatki wynikające z niezbędnych napraw, zakupu i wymiany części: amoryzatorów, tarcz i klocków hamulcowych, filtrów oleju i powietrza, płynu hamulcowego, wymiany opon, sprawdzenie stanu technicznego samochodu. Na wszystkie ww. wydatki Wnioskodawczyni posiada dokumenty potwierdzające poniesione koszty.

Ww. wydatki (opłata za zabiegi rehabilitacyjne w formie fizjoterapii, dojazdy na dwa turnusy rehabilitacyjne oraz na zabiegi rehabilitacyjne - fizjoterapię, utrzymanie samochodu osobowego) Wnioskodawczyni pokrywała sama, z własnego dochodu - nie zostały sfinansowane lub zwrócone z innych źródeł.

W kwestii odliczenia od dochodu w ramach ulgi rehabilitacyjnej wydatków poniesionych na odpłatne zabiegi rehabilitacyjne w formie fizjoterapii (Wnioskodawczyni jednoznacznie wskazała, że są to zabiegi rehabilitacyjne), które nie zostały sfinansowane (dofinansowane) w jakiejkolwiek formie, są odpowiednio udokumentowane i były zalecone przez lekarza neurologa należy wskazać, że przepis art. 26 ust. 7a pkt 6 ww. ustawy, stanowi m.in., że wydatkami, które uprawniają do skorzystania z przedmiotowej ulgi, są wydatki poniesione na odpłatność za zabiegi rehabilitacyjne.

Należy zwrócić uwagę, że ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera definicji pojęcia „zabieg” i „rehabilitacja”. Zgodnie z definicją tych pojęć zawartą w „Słowniku wyrazów obcych” (PWN, Warszawa 1991 r.) oraz „Encyklopedii” PWN, zabieg stanowi interwencję mającą na celu wywołanie określonego skutku, zwykle będącą środkiem zaradczym przeciwdziałającym czemuś (np. skutkom choroby); rehabilitacja jest to przywrócenie choremu sprawności fizycznej i psychicznej poprzez stosowanie odpowiednich zabiegów leczniczych.

Rehabilitacja osób niepełnosprawnych oznacza zespół działań, w szczególności organizacyjnych, leczniczych, psychologicznych, technicznych, szkoleniowych, edukacyjnych, społecznych, zmierzających do osiągnięcia, przy aktywnym uczestnictwie tych osób, możliwie najwyższego poziomu ich funkcjonowania, jakości życia i integracji społecznej.

Z całokształtu sprawy zaprezentowanej przez Wnioskodawczynię oraz przywołanych wyżej przepisów prawa wynika, że odbywane przez Wnioskodawczynię zabiegi rehabilitacyjne w formie fizjoterapii wypełniają przesłanki do uznania ich za zabiegi rehabilitacyjne, o których mowa w cytowanym wyżej art. 26 ust. 7a pkt 6 ustawy podatkowej.

Wobec powyższego, skoro odbywane świadczenia stanowią zabiegi rehabilitacyjne, stwierdzić należy, że poniesiona przez Wnioskodawczynię odpłatność na ww. zabiegi stanowi tytuł do odliczenia poniesionych przez Wnioskodawczynię wydatków od dochodu w ramach tzw. ulgi rehabilitacyjnej.

W kwestii odliczenia od dochodu w ramach ulgi rehabilitacyjnej wydatków poniesionych przez Wnioskodawczynię na dojazd własnym samochodem osobowym na turnusy rehabilitacyjne i zajęcia fizjoterapii wskazać należy, że zgodnie z wcześniej już powołanym art. 26 ust. 7a pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się wydatki poniesione na używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną albo dziecko niepełnosprawne, które nie ukończyło 16 roku życia - w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2.280 zł.

Stosownie do art. 26 ust. 7c ww. ustawy w przypadku wydatków poniesionych na używanie samochodu osobowego, nie jest wymagane posiadanie dokumentów stwierdzających ich wysokość, jednakże na żądanie organów podatkowych podatnik jest obowiązany przedstawić dowody niezbędne do ustalenia prawa do odliczenia.

Należy również wyjaśnić, że pod pojęciem wydatków poniesionych na używanie samochodu osobowego należy rozumieć nie tylko koszty samego przejazdu, ale i koszty utrzymania samochodu takie jak koszty przeglądów technicznych, napraw, zakupu części czy obowiązkowego ubezpieczenia OC.

Zaznaczyć należy, że określona w ustawie kwota 2.280 zł jest maksymalną kwotą, która może być odliczona tytułem poniesienia ww. wydatków. Użycie przez ustawodawcę, przy określaniu wielkości limitu, wyrażenia „w wysokości nieprzekraczającej kwoty 2 280 zł” wskazuje, że wysokość odliczenia uzależniona jest od intensywności (częstości) używania samochodu.

Wskazany przez ustawodawcę limit 2.280 zł dotyczy wyłącznie wydatków poniesionych na używanie samochodu osobowego będącego własnością (współwłasnością) osoby niepełnosprawnej. Kwota 2.280 zł nie jest bowiem odliczeniem z tytułu bycia osobą niepełnosprawną, lecz z tytułu używania samochodu osobowego będącego własnością (współwłasnością) osoby niepełnosprawnej. Kwota ta jest wyłącznie limitem, powyżej którego wydatki poniesione na korzystanie z samochodu nie podlegają odliczeniu.

Zatem, podatnik może odliczyć tylko te wydatki, które faktycznie poniósł (do kwoty 2.280 zł), to oznacza, że nie może odliczyć kwoty 2.280 zł, jeżeli poniósł wydatki w kwocie niższej od wyżej wskazanej.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku opis oraz powołane przepisy prawa stwierdzić należy, że Wnioskodawczyni będąca osobą niepełnosprawną, posiadająca orzeczenie o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności w sytuacji, gdy dojeżdżała na turnus rehabilitacyjny oraz zajęcia fizjoterapii w celu odbycia niezbędnych zabiegów leczniczo-rehabilitacyjnych zleconych przez lekarza, jeżeli wydatki związane z dojazdem na turnus rehabilitacyjny nie zostały sfinansowane ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone Wnioskodawczyni w jakiejkolwiek formie, może odliczyć od dochodu osiągniętego za 2017 r. – na podstawie art. 26 ust. 7a pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – wydatki poniesione na używanie samochodu osobowego stanowiącego własność Wnioskodawczyni, w ramach obowiązującego limitu 2.280 zł.

Ponadto wydatki z tytułu używania własnego samochodu stanowiącego własność Wnioskodawczyni (osoby niepełnosprawnej), dotyczące nabycia paliwa zużytego do przejazdu, opłacenia ubezpieczenia OC, przeglądu technicznego, zakupu części oraz naprawy samochodu mogą zostać odliczone od podstawy obliczenia podatku na podstawie art. 26 ust. 7a pkt 14 ww. ustawy w ramach obowiązującego limitu 2.280 zł, co oznacza, że wydatki podlegające odliczeniu od dochodu nie mogą przekroczyć ww. kwoty.

Zatem stanowisko Wnioskodawczyni jest prawidłowe.

Należy jednocześnie zaznaczyć, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. W postępowaniu o wydanie interpretacji indywidualnej organ nie prowadzi postępowania dowodowego, ogranicza się do dokonania subsumcji przedstawionego przez stronę stanu faktycznego pod określony przepis prawa podatkowego i wyjaśnienia przyczyn, dla których w określonym stanie faktycznym dany przepis ma zastosowanie.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawczynię w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 24, 00-013 Warszawa, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.