Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP2-1.4016.1.2017.1.PW
z 12 stycznia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 9 listopada 2017 r. (data wpływu 15 listopada 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od niektórych instytucji finansowych w zakresie podlegania ustawie o podatku od niektórych instytucji finansowych – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 15 listopada 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej m.in podatku od niektórych instytucji finansowych w zakresie podlegania ustawie o podatku od niektórych instytucji finansowych.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością prowadząca działalność pod firmą: K. z ograniczoną odpowiedzialnością, zwana dalej stroną, Spółką lub wnioskodawcą, prowadzi działalność gospodarczą w zakresie wynajmu lokalu użytkowego dla podmiotu gospodarczego. Spółka jest podatnikiem czynnym VAT, w zakresie podatku od towarów i usług zobowiązana do składania deklaracji miesięcznych. W zakresie podatku dochodowego od osób prawnych rokiem obrotowym (podatkowym) dla Spółki jest rok kalendarzowy. Strona nie przywiduje aby po dniu 01 stycznia 2018 r. dokonała zmiany roku obrotowego (podatkowego). Zaliczki na podatek dochodowy od osób prawnych Spółka opłaca, kwartalnie. Wspólnikami wnioskodawcy są dwie osoby fizyczne, małżonkowie Anita M., oraz Grzegorz M., pomiędzy małżonkami nie jest zniesiona lub ograniczona majątkowa wspólność małżeńska. Grzegorz M. jest jednoosobowo prezesem zarządu Spółki, który prowadzi jest samodzielną działalność gospodarczą. Spółka posiada w dyspozycji wolne środki finansowe w kwocie ok. 100.000,00 zł. Prezes zarządu ma zamiar wystąpić do Spółki o udzielenie ww kwoty na okres dwóch lat w formie pożyczki z przeznaczeniem na finansowanie prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej, za wynagrodzeniem w wysokości 6,00 % odsetek liczonych rocznie. W najbliższym okresie zostanie zwołane do dnia 31 grudnia 2017 r. Nadzwyczajne Zgromadzenie Wspólników w celu wyrażenia zgody na udzielenie Grzegorzowi M., zwanym dalej pożyczkobiorcą, przez Spółkę pożyczki w kwocie opisanej powyżej. Strona przewiduje, iż umowa pożyczki będzie przewidywała, iż odsetki zostaną naliczone i zapłacone w dniu wymagalności pożyczki tj. po upływie dwóch lat od daty na który umowa pożyczki będzie zawarta. Na dzień 31 grudnia 2016 r. suma wartości aktywów wykazanych w bilansie Spółki wynosiła 4.140.570,21 zł, natomiast na dzień 31 października 2017 r. ww suma aktywów wynosi 4.046.255,93 zł. Strona przewiduje, iż w przyszłości suma aktywów Spółki nie przekroczy kwoty w wysokości 200.000.000,00 zł. Między innymi w zakres działalności strony, zgodnie z jej umową Spółki, co nie jest wykazane w Krajowym Rejestrze Sądowym, wchodzi wykonywanie między innymi usług, a mianowicie: PKD 64.92.Z. Pozostałe formy udzielania kredytów oraz PKD 96.09.Z Pozostała działalność usługowa, gdzie indziej nie sklasyfikowana.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

1. Czy na Spółce będzie spoczywać obowiązek dokumentowania należnych od pożyczkobiorcy tj. osoby fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą, odsetek od pożyczki fakturą, ze wskazaniem niniejszej fakturze, że są to usługi finansowe zwolnione z opodatkowania oraz czy będzie spoczywał na stronie obowiązek zaewidencjonowania ww faktury w ewidencjach prowadzonych dla celów podatku od towarów i usług?
   
2. Czy na Spółce będzie w przyszłości spoczywać obowiązek uznania, iż uzyskanie od pożyczkobiorcy tj: osoby fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą odsetek od pożyczki stanowi podstawę do uznania, iż strona będzie podlegała ustawie z dnia 12 maja 2011 r. o podatku od niektórych instytucji finansowych i będzie na niej spoczywał obowiązek naliczenia oraz zadeklarowania podatku w wysokości określonej w art. 7 powyżej wymienionej ustawy?
   
   

Niniejsza interpretacja odnosi się do pytania oznaczonego numerem 2 dotyczącego podatku od niektórych instytucji finansowych. W zakresie pytania numer 1 dotyczącego podatku od towarów i usług zostało wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 4 pkt 9 ustawy PIF podatnikiem tego podatku są między innymi instytucje pożyczkowe w rozumieniu art. 5 pkt 2a ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim (Dz.U. z 2016 r. poz. 1528 ze zm.) dalej ustawa o kredycie konsumenckim. Wskazany przepis zdaniem strony oznacza, że dla ustalenia czy Spółka jest instytucją pożyczkową, kluczowe jest dokonanie wykładni przepisów o kredycie konsumenckim. Regulacja art. 5 pkt 2a ustawy o kredycie konsumenckim stanowi że za instytucję pożyczkową może być uznana wyłącznie instytucja która prowadzi działalność w zakresie udzielania kredytów lub pożyczek. Zdaniem strony udzielając pożyczki przedsiębiorcy Grzegorzowi M. Spółkę należy uznać za instytucję pożyczkową o której mowa w art. 5a pkt 2 o kredycie konsumenckim.

Wskazać jednakże należy w przedmiotowej sprawie, iż posiadane przez Spółkę aktywa są niewielkiej wartości, co stanowi, iż ich suma nie przekroczy w przyszłości kwoty w wysokości 200.000.000,00 zł tj. kwoty o której mowa w art. 5 ust. 3 PIF. Reasumując powyższe należy uznać, iż na Spółce w przyszłości z tytułu zawarcia ww. umowy pożyczki nie będzie spoczywać obowiązek uznania, iż uzyskanie od pożyczkobiorcy tj: osoby fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą i jej prezesa zarządu odsetek od pożyczki stanowi podstawę do uznania, iż strona będzie podlegała ustawie z dnia 12 maja 2011 r. o podatku od niektórych instytucji finansowych. Powyższe stanowi także, że będzie na Spółce spoczywał obowiązek naliczenia oraz zadeklarowania podatku w wysokości określonej w art. 7 powyżej wymienionej ustawy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 4 pkt 9 ustawy z dnia 15 stycznia 2016 r. o podatku od niektórych instytucji finansowych (Dz. U. z 2017 r., poz. 1410 z późn. zm.), podatnikami podatku są m.in. instytucje pożyczkowe w rozumieniu art. 5 pkt 2a ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim (Dz. U. z 2016 r. poz. 1528 oraz z 2017 r. poz. 819).

Natomiast w myśl art. 5 pkt 2a ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim (Dz. U. z 2017 r. poz. 819 z późn. zm.), instytucja pożyczkowa to kredytodawca inny niż:

1. bank krajowy, bank zagraniczny, oddział banku zagranicznego, instytucja kredytowa lub oddział instytucji kredytowej w rozumieniu ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe (Dz.U. z 2015 r. poz. 128, z późn. zm.),
   
2. spółdzielcza kasa oszczędnościowo-kredytowa oraz Krajowa Spółdzielcza Kasa Oszczędnościowo-Kredytowa,
   
3. podmiot, którego działalność polega na udzielaniu kredytów konsumenckich w postaci odroczenia zapłaty ceny lub wynagrodzenia na zakup oferowanych przez niego towarów i usług.
   
   

Ponadto art. 5 pkt 2 ww. ustawy stanowi, że kredytodawcą jest przedsiębiorca w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny, który w zakresie swojej działalności gospodarczej lub zawodowej, udziela lub daje przyrzeczenie udzielenia konsumentowi kredytu.

W ustawie tej szczegółowo określono także formę i zasady funkcjonowania instytucji pożyczkowych. Podkreślić należy sformułowany tamże wymóg zachowania odpowiedniej formy prawnej (sp. z o.o., spółka akcyjna - art. 59a ust. 1). Ponadto, istniejące w ustawie o kredycie konsumenckim odwołanie (w art. 5 ust. 2 ww. ustawy) do definicji kredytodawcy w rozumieniu ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2017 r. poz. 459 z późn. zm., dalej: „KC”) precyzuje, że za kredytodawcę uważa się przedsiębiorcę, który w zakresie swojej działalności gospodarczej lub zawodowej, udziela lub daje przyrzeczenie udzielenia konsumentowi kredytu.

Zgodnie z art. 22¹ KC, za konsumenta uważa się osobę fizyczną dokonującą z przedsiębiorcą czynności prawnej niezwiązanej bezpośrednio z jej działalnością gospodarczą lub zawodową. Z powyższego wynika, że definicja konsumenta odnosi się wyłącznie do osób fizycznych, które nie dokonują czynności prawnej w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą lub zawodową. Status konsumenta powiązany jest jednoznacznie tylko z osobą fizyczną, co wyłącza możliwość objęcia tym pojęciem osób prawnych oraz jednostek organizacyjnych niebędących osobami prawnymi, którym ustawa przyznaje zdolność prawną.

Dla pojęcia konsumenta obojętne jest przy tym, czy osoba fizyczna prowadzi działalność gospodarczą lub zawodową. Istotne jest natomiast to, aby dokonywana przez nią, konkretna czynność nie dotyczyła bezpośrednio tego rodzaju działalności. Za konsumenta będzie więc można uznać zarówno osobę fizyczną dokonującą czynności prawnej niezwiązanej w żaden sposób z jej działalnością gospodarczą, jak i czynności związanej co prawda z tą działalnością, ale tylko pośrednio.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie wynajmu lokalu użytkowego dla podmiotu gospodarczego. Rokiem obrotowym (podatkowym) dla Spółki jest rok kalendarzowy. Strona nie przywiduje aby po dniu 01 stycznia 2018 r. dokonała zmiany roku obrotowego (podatkowego). Zaliczki na podatek dochodowy od osób prawnych Spółka opłaca, kwartalnie. Wspólnikami wnioskodawcy są dwie osoby fizyczne. Jeden ze wspólników jest jednoosobowo prezesem zarządu Spółki, który prowadzi jest samodzielną działalność gospodarczą. Wnioskodawca posiada w dyspozycji wolne środki finansowe w kwocie ok. 100.000,00 zł. Prezes zarządu ma zamiar wystąpić do Spółki o udzielenie ww kwoty na okres dwóch lat w formie pożyczki z przeznaczeniem na finansowanie prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej, za wynagrodzeniem w wysokości 6,00 % odsetek liczonych rocznie. W najbliższym okresie zostanie zwołane do dnia 31 grudnia 2017 r. Nadzwyczajne Zgromadzenie Wspólników w celu wyrażenia zgody na udzielenie pożyczki w kwocie opisanej powyżej. Wnioskodawca przewiduje, iż umowa pożyczki będzie przewidywała, iż odsetki zostaną naliczone i zapłacone w dniu wymagalności pożyczki tj. po upływie dwóch lat od daty na który umowa pożyczki będzie zawarta. Na dzień 31 grudnia 2016 r. suma wartości aktywów wykazanych w bilansie Spółki wynosiła 4.140.570,21 zł, natomiast na dzień 31 października 2017 r. ww. suma aktywów wynosi 4.046.255,93 zł. Wnioskodawca przewiduje, iż w przyszłości suma aktywów Spółki nie przekroczy kwoty w wysokości 200.000.000,00 zł. Między innymi w zakres działalności strony, zgodnie z jej umową Spółki, co nie jest wykazane w Krajowym Rejestrze Sądowym, wchodzi wykonywanie między innymi usług, a mianowicie: PKD 64.92.Z. Pozostałe formy udzielania kredytów oraz PKD 96.09.Z Pozostała działalność usługowa, gdzie indziej nie sklasyfikowana.

Mając na uwadze powyższe, należy wskazać, że w przypadku zawierania umów pożyczek z osobami fizycznymi prowadzącymi działalność gospodarczą, należy mieć na uwadze cel na jaki pożyczka ta zostanie przeznaczona.

W przypadku zawierania umów pożyczek z osobami fizycznymi prowadzącymi działalność gospodarczą, u których pożyczki te nie będą przeznaczane na potrzeby bezpośrednio związane z prowadzeniem tej działalności uznać należy, że osoba fizyczna na rzecz której udzielona zostaje pożyczka spełnia definicję konsumenta, o której mowa w wyż. cyt. art. 22¹ KC. W takich przypadkach pożyczkodawcy będą traktowani jak podmioty opisane w art. 4 pkt 9 ustawy o podatku od niektórych instytucji finansowych, a co za tym idzie będą opodatkowane na zasadach opisanych w tej ustawie.

W przypadku umów pożyczek zawieranych z osobami fizycznymi, którym pożyczki te zostają udzielone wyłącznie w związku z prowadzoną przez nich działalnością gospodarczą lub zawodową, pożyczkodawca nie będzie spełniał przesłanek do uznania go za kredytodawcę, bowiem osoby te nie będą spełniały definicji konsumenta. Tym samym pożyczkodawca nie będzie podlegał opodatkowaniu na podstawie ustawy o podatku od niektórych instytucji finansowych.

W opisie zdarzenia przyszłego Wnioskodawca wskazał, że pożyczka zostanie udzielona na finansowanie działalności gospodarczej prowadzonej przez osobę fizyczną.

Odnosząc powyższe do przedstawionego zdarzenia przyszłego, należy stwierdzić, że w zakresie ustalenia, czy Wnioskodawca zawierając jako pożyczkodawca umowę pożyczki pieniężnej z osobą fizyczną prowadzącą działalność gospodarczą, powinien być traktowany jak podmiot opisany w art. 4 pkt 9 ustawy o podatku od niektórych instytucji finansowych, a co za tym idzie czy powinien podlegać opodatkowaniu na zasadach opisanych w tej ustawie, w przypadku gdy pożyczka udzielane zostanie wyłącznie w związku z prowadzoną przez osobę fizyczną działalnością gospodarczą – stanowisko jest nieprawidłowe. Osoba fizyczna (pożyczkobiorca) nie będzie bowiem spełniała definicji konsumenta o której w art. 22¹ KC, a zatem Wnioskodawca nie będzie spełniał definicji kredytodawcy zawartej w ustawie o kredycie konsumenckim, a co z tym idzie nie będzie spełniał definicji instytucji pożyczkowej zawartej w ustawie o kredycie konsumenckim.

Reasumując, należy stwierdzić, że Wnioskodawca, w związku z udzieleniem ww. pożyczki, nie będzie podlegał ustawie o podatku od niektórych instytucji finansowych.

Biorąc pod uwagę powyższe, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie podlegania ustawie o podatku od niektórych instytucji finansowych jest nieprawidłowe.

W związku z powyższym rozpatrywanie wniosku w zakresie obowiązku naliczenia oraz zadeklarowania podatku w wysokości określonej w art. 7 ustawy o podatku od niektórych instytucji finansowych stało się bezprzedmiotowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
   
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.