Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB2-1.4010.249.2017.3.ZK
z 11 stycznia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 21 września 2017 r. (data wpływu 27 września 2017 r.), uzupełnionym 6 grudnia 2017 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie skutków podatkowych związanych z rozliczeniem wskazanych we wniosku nakładów inwestycyjnych – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 września 2017 r. do tut. organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie skutków podatkowych związanych z rozliczeniem wskazanych we wniosku nakładów inwestycyjnych. Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 20 listopada 2017 r. Znak: 0111-KDIB3-2.4012.588. 2017.1.MGO, 0111-KDIB2-1.4010.249.2017.2.ZK wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło 6 grudnia 2017 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca - Spółka z o.o., (dalej: „Spółka”) zawarła w dniu 13 kwietnia 2010 r. umowę najmu nieruchomości budynkowej (dalej: „Umowa”) ze spółką z o.o. (dalej: „Kontrahent”) dla potrzeb prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej.

Spółka wykonała szereg prac adaptacyjnych w przedmiocie najmu, których wartość - zgodnie z Umową - miała zostać zwrócona przez Kontrahenta do kwoty 500.000 zł netto.

W celu realizacji tego postanowienia, przez okres pierwszych 6 miesięcy od dnia zawarcia Umowy, tj. w miesiącach przypadających od maja do października 2010 r., Kontrahent wystawiał na rzecz Wnioskodawcy faktury w wysokości 1 zł.

Następnie, w listopadzie i grudniu 2010 r. oraz w miesiącach przypadających na lata 2011-2015, Kontrahent, stosownie do postanowień umownych, wystawiał, co miesiąc, na rzecz Spółki, faktury opiewające na kwotę 50% umówionego czynszu (14.318,25 zł), czyli na kwotę 7.159 zł.

W styczniu 2016 r., kiedy upust udzielony w latach 2010-2015, skonsumował kwotę 500.000 zł netto, strony postanowiły, że Wnioskodawca wystawi fakturę z tytułu poniesionych nakładów na kwotę 500.000 zł netto (dalej: „Faktura Spółki”), zaś Kontrahent wystawi fakturę tytułem pozostałego do zapłaty czynszu za lata 2010-2015 (dalej: Faktura Kontrahenta).

Na potwierdzenie ostatecznego rozliczenia nakładów poniesionych przez Spółkę strony spisały protokół odbiorczy w dniu 31 stycznia 2016 r.

Należności wynikające ze wskazanych faktur zostały rozliczone metodą wzajemnej kompensaty należności - Kontrahent potrącił swoją wierzytelność z tytułu czynszu z wierzytelnością wzajemną Spółki wynikającą z poniesionych nakładów.

Zgodnie z treścią Umowy, termin płatności czynszu przypadał w ciągu 7 dni od dnia doręczenia faktury. Faktury wystawiane były (i są) natomiast do 5 dnia danego miesiąca za miesiąc bieżący.

Wnioskodawca amortyzuje nakłady poniesione w przedmiocie najmu, jako inwestycję w obcym środku trwałym, począwszy od stycznia 2012 r. (przyjęcie środka trwałego do używania nastąpiło w dniu 31 grudnia 2011 r.).

Faktura Kontrahenta, rozliczająca obniżoną w latach 2010-2015 stawkę czynszu najmu, została wystawiona w dniu 13 stycznia 2016 r. Wnioskodawca wykazał podatek VAT naliczony wynikający z Faktury Kontrahenta w deklaracji za styczeń 2016 r.

Faktura Spółki została wystawiona w dniu 14 stycznia 2016 r. Wnioskodawca wykazał podatek VAT należny wynikający z wystawionej przez siebie Faktury w deklaracji za styczeń 2016 r. W dniu 15 stycznia 2016 r. Wnioskodawca wystawił korektę do swojej Faktury wskazując, że została ona wystawiona tytułem „nakładów inwestycyjnych”, a nie, jak pierwotnie wskazano, tytułem „czynszu najmu”.

Wnioskodawca rozpoznał przychód (500.000 zł) z tytułu zwrotu nakładów w styczniu 2016 r. W tym samym miesiącu Wnioskodawca rozpoznał koszt uzyskania przychodów (500.000 zł), wynikający z Faktury Kontrahenta.

Na dzień składania wniosku w niniejszej sprawie, umowa najmu pomiędzy Wnioskodawcą a Kontrahentem dalej obowiązuje oraz nie doszło do zwrotu najmowanej nieruchomości na rzecz Kontrahenta.

W uzupełnieniu wniosku, ujętym w piśmie z 29 listopada 2017 r. wskazano m.in., że:

1. Wydatki związane z wykonywanymi pracami były ponoszone od sierpnia 2010 r. do grudnia 2014 r. Prace polegały na dostosowaniu budynku do prowadzenia działalności sklasyfikowanej w dziale 93 PKD - czyli do działalności sportowej, a konkretnie, do prowadzenia klubu fitness (siłowni). Były to prace polegające m.in. na przygotowaniu hali do squasha, przystosowaniu oświetlenia, przygotowaniu sanitariatów, przygotowaniu szatni, zainstalowaniu monitoringu i nagłośnienia.
   
2. Nakłady na wskazaną we wniosku nieruchomość wyniosły 2.618.137,88 zł.
   
3. Przedmiotowa nieruchomość wykorzystywana jest przez Wnioskodawcę do prowadzenia działalności sklasyfikowanej w dziale 93 PKD - czyli do działalności sportowej, a konkretnie, do prowadzenia klubu fitness (siłowni).
   
4. Umowa stanowi, co następuje:
   Strony ustalają miesięczne stawki czynszu za najem obiektu w wysokości 25 zł netto za m² (572,73 m² x 25 zł), tj. 14.318,25 zł (czternaście tysięcy trzysta osiemnaście złotych dwadzieścia pięć groszy) netto miesięcznie powiększone o 22% VAT, płatny z góry od dnia 4 maja 2010 r.
   W okresie prowadzenia przez Najemcę prac adaptacyjnych, jednak nie dłuższym niż sześć miesięcy od dnia wydania obiektu Najemcy, w związku z adaptacją przez Najemcę obiektu stawka czynszu najmu za obiekt wynosi 1 zł (słownie: jeden złoty) netto miesięcznie (rabat).
   Z chwilą wcześniejszego zakończenia przez Najemcę prac adaptacyjnych (uruchomienia przez Najemcę działalności) w obiekcie, obowiązuje stawka określona w § 4 ust. 1 umowy.
   Do dnia 5-go każdego miesiąca Wynajmujący wystawi Najemcy fakturę VAT obejmującą czynsz najmu na dany miesiąc, z terminem płatności 7 dni od dnia doręczenia faktury Najemcy. Zapłata nastąpi na rachunek bankowy Wynajmującego.
   Za nieterminowe regulowanie należności wynikających z umowy Wynajmujący będzie naliczał Najemcy odsetki ustawowe.
   
5. Kwota wydatków adaptacyjnych poniesiona do dnia rozpoczęcia amortyzacji wyniosła 2.275.354,13 zł.
   
6. Ustalona wartość obniżenia czynszu w latach 2010-2015 stanowiła zwrot poniesionych przez Wnioskodawcę wydatków inwestycyjnych. Tak jak wskazano we wniosku:
   W styczniu 2016 r., kiedy upust udzielony w latach 2010-2015, skonsumował kwotę 500.000 zł netto, strony postanowiły, że (…) wystawi fakturę z tytułu poniesionych nakładów na kwotę 500.000 zł netto (dalej: Faktura Spółki), zaś (…) wystawi fakturę tytułem pozostałego do zapłaty czynszu za lata 2010-2015 (dalej: Faktura Kontrahenta). (...) Faktura Kontrahenta, rozliczająca obniżoną w latach 2010-2015 stawkę czynszu najmu, została wystawiona w dniu 13 stycznia 2016 r. (…) wykazało podatek VAT naliczony wynikający z Faktury Kontrahenta w deklaracji za styczeń 2016 r.
   
7. Ustalony w styczniu 2016 r. czynsz pozostały do zapłaty to kwota 500.000 zł netto (615.000 zł brutto). Wskazany czynsz ustalono w taki sposób, iż był to czynsz, którym Wnioskodawca powinien był być obciążony we wcześniejszym okresie, ale nie był z uwagi na wykonywane prace adaptacyjne i właściwie postanowienia umowne.
   
8. Wartość wskazanej we wniosku inwestycji w obcym środku trwałym ustalono na podstawie faktur dokumentujących poniesione wydatki zaewidencjonowane do dnia rozpoczęcia amortyzacji na środki trwałe w budowie.
   
9. Obniżenie czynszu najmu, jak również zwrot nakładów nie wpłynął na amortyzację podatkową ww. inwestycji w obcym środku trwałym.

W związku z powyższym opisem zadano m.in. następujące pytanie:

W jakim okresie rozliczeniowym powstał obowiązek podatkowy w podatku dochodowym od osób prawnych z tytułu czynności w postaci rozliczenia poniesionych przez Spółkę nakładów?

(pytanie oznaczone we wniosku Nr 3)

Zdaniem Wnioskodawcy, powinien on był rozpoznać przychód w podatku dochodowym od osób prawnych z tytułu czynności w postaci przeniesienia prawa majątkowego do nakładów (inwestycji w obcym środku trwałym) za styczeń 2016 r., w związku ze zbyciem prawa majątkowego (wykonaniem usługi) w tymże miesiącu i w konsekwencji wystawieniem we wskazanym miesiącu faktury dokumentującej przedmiotową transakcję.

Odnosząc się do powyższego zagadnienia należy w pierwszej kolejności zauważyć, że zgodnie z art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: „UCIT”), za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Natomiast zgodnie z art. 12 ust. 3a UCIT, za datę powstania przychodu, o którym mowa w ust. 3, uważa się, z zastrzeżeniem ust. 3c-3g oraz 3j-3m, dzień wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego lub wykonania usługi, albo częściowego wykonania usługi, nie później niż dzień: 1.wystawienia faktury albo

2. uregulowania należności.

Biorąc pod uwagę powyższe, moment powstania obowiązku podatkowego w podatku dochodowym wyznacza zatem, co do zasady, zaistnienie pierwszego z następujących zdarzeń:

• wykonania usługi (zbycia prawa majątkowego),
• wystawienia faktury,
• uregulowania należności.

W świetle powyższego koniecznym jest zatem określenie, w którym momencie usługę należy uznać za wykonaną, względnie, kiedy dochodzi do zbycia prawa majątkowego. Wyjaśniając ten dualizm warto bowiem zwrócić uwagę na to, że przeniesienie nakładów (inwestycji w obcym środku trwałym) na wynajmującego, możemy postrzegać zarówno, jako wykonanie usługi (analogicznie do ustawy o VAT), jak i jako zbycie prawa majątkowego (nakłady takim prawem bowiem niewątpliwe są).

Podobnie jak ustawa o podatku od towarów i usług, tak ustawy o podatkach dochodowych, nie określają wprost, w jaki sposób określić zaistnienie takiego momentu. Wydaje się jednak, że aktualne pozostaną na gruncie ustawy o CIT, uwagi poczynione w punkcie 2 powyżej, a dotyczące ustawy o VAT. I tak, należałoby stwierdzić, że do wykonania usługi - w rozumieniu ustawy o CIT - polegającej na przeniesieniu nakładów (inwestycji w obcym środku trwałym), doszło w styczniu 2016 r. W tym miesiącu bowiem doszło do porozumienia co do przeniesienia tychże nakładów i w konsekwencji do wystawienia faktury VAT oraz protokolarnego odbioru przedmiotowych nakładów.

Gdyby zaś traktować przeniesienie nakładów (inwestycji w obcym środku trwałym), jako przeniesienie prawa majątkowego, to analogicznie jak powyżej - miało to miejsce w styczniu 2016 r. W tym miesiącu bowiem strony porozumiały się co do przeniesienia tego prawa majątkowego, w tym miesiącu została wystawiona faktura VAT z tego tytułu oraz w tym miesiącu doszło do protokolarnego odbioru nakładów.

W konsekwencji, jeżeli przyjmiemy, że moment powstania przychodu wyznacza w opisanym stanie faktycznym moment wykonania usługi (tudzież moment zbycia prawa majątkowego), to przychód po stronie Wnioskodawcy powstał w styczniu 2016 r.

Podobnie, w styczniu 2016 r. powstałby po stronie Wnioskodawcy przychód, jeżeli należałoby przyjąć, że moment powstania obowiązku podatkowego wyznaczył moment wystawienia faktury z tytułu przeniesienia nakładów. Tak więc również wzięcie pod uwagę tej koncepcji prowadzi do wniosku, że słusznym było rozpoznanie przez Wnioskodawcę przychodu z powyższego tytułu w styczniu 2016 r.

Na marginesie, Wnioskodawca zwraca uwagę na stanowisko co do momentu powstania przychodu w przypadku przeniesienia przez dzierżawcę na wydzierżawiającego nakładów, zajęte przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji z 13 września 2016 r. Znak: IPPB6/4510-411/16-5/AZ. W przedmiotowej interpretacji wskazano, co następuje:

W konsekwencji do powstania przychodu na gruncie Ustawy o CIT, z tytułu zwrotu nakładów, dojdzie z chwilą wydania przez Wnioskodawcę nakładów wydzierżawiającemu za wynagrodzeniem, o czym stanowi art. 12 ust. 3a. Wydanie nakładów wydzierżawiającemu nastąpi po rozwiązaniu/wypowiedzeniu Umowy dzierżawy z chwilą faktycznego przekazania Nieruchomości, na której nakłady zostały poczynione.

Z powyższej interpretacji wynika, że moment powstania przychodu po stronie dzierżawcy (w niniejszym stanie faktycznym - po stronie najemcy) wyznacza moment wydania przez dzierżawcę nakładów wydzierżawiającemu.

Przez moment wydania tych nakładów natomiast, organ podatkowy rozumiał faktyczne przekazanie (zwrot) nieruchomości przez dzierżawcę wydzierżawiającemu po rozwiązaniu/ wypowiedzeniu umowy dzierżawy (tutaj: umowy najmu).

Zgodnie z powyższą interpretacją zatem, do powstania przychodów po stronie dzierżawcy (najemcy) dochodzi po kumulatywnym spełnieniu dwóch warunków:

• rozwiązaniu/wypowiedzeniu umowy dzierżawy (umowy najmu), oraz
• faktycznym przekazaniu (wydaniu/zwrocie) dzierżawionej (najmowanej) nieruchomości.

Powyższe mogłoby sugerować, że w niniejszej sprawie nie doszło jeszcze do powstania obowiązku podatkowego w CIT, bowiem nie doszło jeszcze do rozwiązania Umowy oraz nie doszło do zwrotu najmowanej nieruchomości na rzecz kontrahenta. Należy mieć jednak na uwadze, że w niniejszej sprawie doszło zarówno do wystawienia faktury z tytułu przeniesienia nakładów, jak i do uregulowania należności z tego tytułu (w postaci potrącenia wierzytelności Kontrahenta z wierzytelnością Spółki) - te momenty miały miejsce, w opisanym stanie fatycznym, w styczniu 2016 r. Stanowi to kolejne potwierdzenie tego, że Wnioskodawca prawidłowo uczynił rozpoznając przychód z tytułu przeniesienia nakładów (inwestycji w obcym środku trwałym) w styczniu 2016 r.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Na wstępie zauważyć należy, że z uwagi na fakt, iż przedmiotem wniosku złożonego 27 września 2017 r., jest stan faktyczny, niniejszą interpretację indywidualną oparto o przepisy ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych w brzmieniu obowiązującym przed 1 stycznia 2018 r. (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz.2343 ze zm. - dalej: „updop”).

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych, nie zawiera definicji przychodu. Art. 12 updop regulujący kwestię przychodów nie wymienia źródeł przychodu, lecz określa zdarzenia, których wystąpienie powoduje powstanie obowiązku podatkowego. Przez przykładowe wyliczenie zawarte w kolejnych ustępach art. 12 ustawodawca precyzuje więc jedynie rodzaje przychodów.

Ponadto enumeratywnie wylicza jakiego rodzaju wpływy pieniężne podmiotu gospodarczego nie są zaliczane do przychodów.

W myśl art. 12 ust. 1 pkt 1 updop, przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności: otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe.

Zgodnie z art. 12 ust. 3 updop, za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Zatem przychodami są więc w szczególności: otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe, a w zakresie przychodów związanych z działalnością gospodarczą także przychody należne, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Natomiast przychody neutralne podatkowo, a więc niestanowiące podstawy ustalania dochodu podatnika podlegającego opodatkowaniu, wymienia art. 12 ust. 4 updop, dokonując ich wyczerpującego wyliczenia. Przepis ten tworzy zamknięty katalog, którego zakres nie podlega rozszerzeniu, czy też zawężeniu, poprzez stosowanie analogii, czy wykładni rozszerzającej. Do przychodów neutralnych podatkowo należą, stosownie do art. 12 ust. 4 pkt 6a updop, zwrócone inne wydatki nie zaliczone do kosztów uzyskania przychodów.

Wydatki niepodlegające zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów wymienia art. 16 updop. Zatem te wszystkie wydatki wymienione w tym przepisie, które zostały podatnikowi zwrócone, wyłączone są z przychodów podatnika.

Skutki podatkowe związane ze zwrotem kosztów, będą generalnie uzależnione od tego, czy wydatki, które będą zwracane podlegały zaliczeniu do kosztów podatkowych, czy też nie. Jeżeli zwracane wydatki podlegały zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, wówczas kwota zwrotu powinna podlegać zaliczeniu do przychodów.

Natomiast, jeżeli zwrot poniesionych wydatków dotyczyć będzie kosztów, które zgodnie z przepisami podatkowymi nie mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, wówczas zwrócone wydatki nie będą dla podatnika przychodem podatkowym.

Ponadto aby dany wydatek mógł być zaliczony do kategorii „zwróconych innych wydatków”, o których mowa w art. 12 ust. 4 pkt 6a updop, konieczne jest by „wydatek ten nie został zaliczony do kosztów uzyskania przychodów” oraz by wydatek został wcześniej przez podatnika poniesiony, a następnie zwrócony podatnikowi, przy czym wydatek poniesiony jest odpowiednikiem wydatku zwróconego. Tak więc „wydatek zwrócony” to ten sam, a nie taki sam, wydatek, który został poniesiony. Zwróconym wydatkiem nie jest bowiem uzyskana przez podatnika kwota, która tylko odpowiada wartości poniesionego w przyszłości wydatku lecz nie stanowi jego zwrotu.

W myśl art. 16a ust. 2 pkt 1 updop, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, niezależnie od przewidywanego okresu używania, m.in. przyjęte do używania „inwestycje w obcych środkach trwałych” - zwane także środkami trwałymi.

Dla celów podatkowych za inwestycje w obcym środku trwałym uznać należy ogół kosztów poniesionych (zarachowanych) przez podatnika od dnia rozpoczęcia inwestycji do dnia przyjęcia do używania odnoszących się do niestanowiącego jego własności środka trwałego, które zmierzają do ulepszenia, tzn. polegające na jego przebudowie, rozbudowie, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji lub stworzeniu składnika majątku mającego cechy środka trwałego (Ożóg I. Inwestycje w obcych środkach trwałych, P. Pod. 1997, nr 7, str. 1).

Ustawodawca umożliwił bowiem tym podatnikom, którzy ponoszą wydatki na obce środki trwałe, dokonywanie odpisów amortyzacyjnych od sumy tych wydatków (nakładów), niezależnie od przewidywanego okresu używania i zaliczanie ich do kosztów uzyskania przychodów. Nakłady podatnika ustawodawca nazywa środkami trwałymi. W tym miejscu należy podkreślić, że mimo nazwania nakładów środkami trwałymi, de facto środkiem trwałym nie staje się jakaś rzecz, ale dokonane wydatki.

Jak wynika z art. 16g ust. 7 updop, wartość początkową inwestycji w obcych środkach trwałych oraz budynków i budowli wybudowanych na obcym gruncie ustala się stosując odpowiednio ust. 3-5. Zatem, wartość początkową inwestycji w obcym środki trwałym wyznacza cena nabycia lub koszt jej wytworzenia, które koryguje się o ewentualne różnice kursowe naliczone do dnia przekazania jej do używania. Zgodnie z art. 16g ust. 1 pkt 2 updop, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-14, uważa się w razie wytworzenia we własnym zakresie - koszt wytworzenia. W myśl art. 16g ust. 4 updop, za koszt wytworzenia uważa się wartość w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych: rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za prace wraz z pochodnymi, i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych. Do kosztu wytworzenia nie zalicza się: kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów) i prowizji, z wyłączeniem odsetek i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania.

Przy czym, zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 48 updop, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonywanych, według zasad określonych art. 16a - 16m, od tej części ich wartości, która odpowiada poniesionym wydatkom na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie tych środków lub wartości niematerialnych i prawnych, odliczonym od podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym albo zwróconym podatnikowi w jakiejkolwiek formie. Nie stanowią zatem kosztów podatkowych, odpisy amortyzacyjne w części odpowiadającej kwocie nakładów inwestycyjnych zwróconych podatnikowi m.in. przez wynajmującego.

Z przedstawionego we wniosku oraz jego uzupełnieniu opisu stanu faktycznego wynika m.in., że w dniu 13 kwietnia 2010 r. Wnioskodawca - Sp. z o.o. zawarł umowę najmu nieruchomości budynkowej ze spółką z o.o. (Kontrahentem) na potrzeby prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej. Wnioskodawca wykonał szereg prac adaptacyjnych w przedmiocie najmu, których wartość, zgodnie z umową, miała zostać zwrócona przez wynajmującego do kwoty 500.000 zł netto. W celu realizacji tego postanowienia, przez okres pierwszych 6 miesięcy od dnia zawarcia umowy, tj. od maja do października 2010 r., wynajmujący wystawiał Wnioskodawcy faktury w wysokości 1 zł, a w listopadzie i grudniu 2010 r. oraz w miesiącach przypadających na lata 2011-2015, stosownie do postanowień umownych, co miesiąc, faktury opiewające na kwotę 50% umówionego czynszu. W styczniu 2016 r., kiedy upust udzielony w latach 2010-2015, skonsumował kwotę 500.000 zł netto, strony postanowiły, że Wnioskodawca wystawi fakturę z tytułu poniesionych nakładów na kwotę 500.000 zł netto, a wynajmujący wystawi fakturę tytułem pozostałego do zapłaty czynszu za lata 2010-2015. Na potwierdzenie ostatecznego rozliczenia nakładów poniesionych przez Wnioskodawcę w dniu 31 stycznia 2016 r. strony spisały protokół odbiorczy. W dniu 14 stycznia 2016 r. Wnioskodawca wystawił fakturę VAT, a w dniu 15 stycznia 2016 r. korektę do tej faktury wskazując, że została ona wystawiona tytułem „nakładów inwestycyjnych”, a nie, jak pierwotnie wskazano, tytułem „czynszu najmu”.

Należności wynikające ze wskazanych faktur zostały rozliczone metodą wzajemnej kompensaty należności - wynajmujący potrącił swoją wierzytelność z tytułu czynszu z wierzytelnością wzajemną Wnioskodawcy wynikającą z poniesionych nakładów.

Wnioskodawca, począwszy od stycznia 2012 r. amortyzuje nakłady poniesione w przedmiocie najmu, jako inwestycję w obcym środku trwałym. Umowa najmu pomiędzy Wnioskodawcą a Kontrahentem dalej obowiązuje, nie doszło do zwrotu najmowanej nieruchomości na rzecz wynajmującego. Otrzymany zwrot nakładów nie wpłynął na amortyzację podatkową ww. inwestycji w obcym środku trwałym.

Ze złożonego wniosku jednoznacznie wynika zatem, że Wnioskodawca w toku trwania umowy najmu wskazanego we wniosku budynku, otrzymał od wynajmującego częściowy zwrot wydatków (do wysokości 500.000 zł) poniesionych na ulepszenie tego budynku (inwestycję w obcym środku trwałym), poprzez obniżenie wysokości czynszu najmu. Strony umowy najmu od razu (z chwilą podpisania umowy najmu) uzgodniły, że wynajmujący zwróci określoną część poniesionych przez najemcę nakładów inwestycyjnych i jak wskazano we wniosku, „W celu realizacji tego postanowienia …”, strony uzgodniły, że przez 6 miesięcy czynsz wyniesie 1 zł, a później ½ czynszu miesięcznego, aż do skompensowania kwoty zwrotu (500.000 zł). Oznacza to w istocie, że zwrot ww. nakładów inwestycyjnych nastąpił już w latach 2010-2015, poprzez stosowne obniżenie czynszu miesięcznego, a nie jak twierdzi Wnioskodawca, dopiero po rozliczeniu, które nastąpiło w 2016 r. Z wniosku wynika także, że od stycznia 2012 r. poniesione przez Wnioskodawcę nakłady, jako inwestycja w obcym środku trwałym były przedmiotem amortyzacji podatkowej.

W świetle powyższego stwierdzić należy, że z chwilą rozpoczęcia amortyzacji inwestycji w obcym środku trwałym Wnioskodawca na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 48 updop, winien był pomniejszyć dokonywane odpisy amortyzacyjne o tą ich część, jaka odpowiada kwocie nakładów inwestycyjnych zwróconych mu przez wynajmującego. Dotyczy to zarówno zwrotu ww. nakładów poniesionych od rozpoczęcia realizacji wskazanej we wniosku inwestycji do dnia rozpoczęcia amortyzacji, jak i nakładów zwróconych później do umówionej kwoty zwrotu, co nastąpiło ostatecznie w 2015 r. W omawianej sytuacji, zwracane przez wynajmującego wydatki inwestycyjne Wnioskodawcy winny poprzez stosowną korektę odpisów amortyzacyjnych podlegać wyłączeniu z kosztów podatkowych. Tym samym nie doszłoby do zwrotu wydatków zaliczonych do kosztów podatkowych, a więc do uzyskania przychodu podatkowego.

Na gruncie niniejszej sprawy fakt zwrotu wydatków nie został jednak (jak wynika z wniosku) uwzględniony przy dokonywaniu odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej inwestycji w obcym środku trwałym, co oznacza, że Wnioskodawca winien w tym zakresie dokonać stosownej korekty kosztów podatkowych, a nie wykazywać z tytułu zwrotu nakładów inwestycyjnych przychód podatkowy.

W związku z powyższym, stanowisko Wnioskodawcy jest nieprawidłowe.

Odnosząc się do powołanej przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnej, stwierdzić należy, że została ona wydana w indywidualnej sprawie innego podmiotu, a ponadto dotyczy innego niż przedstawiony przez Wnioskodawcę, stanu faktycznego - zwrotu nakładów po zakończeniu umowy najmu.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny/zdarzenie przyszłe sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym/zdarzeniem przyszłym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Nadmienić należy, że w zakresie podatku od towarów i usług zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, aleja Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.