Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP2-3.4010.329.2017.1.JBB
z 16 stycznia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 8 listopada 2017 r. (data wpływu 22 listopada 2017 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie przychodów i kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 listopada 2017 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej w zakresie konsekwencji podatkowych związanych z zasilaniem Funduszu Wsparcia Kredytobiorców.

W złożonym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca S.A. (dalej „Bank” lub „Wnioskodawca”) jest podmiotem działającym w oparciu o ustawę z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe (Dz. U. z 2016 r., poz. 1888 z późń. zm.; dalej: „Prawo Bankowe”). Bank świadczy za wynagrodzeniem usługi finansowe na rzecz klientów indywidualnych i instytucjonalnych, na które składają się m.in. czynności wymienione w treści art. 5 ust. 1 i ust. 2 oraz art. 6 ust. 1 Prawa Bankowego, w tym usługi w zakresie udzielania kredytów hipotecznych.

W dniu 9 października 2015 r. uchwalona została Ustawa o wsparciu kredytobiorców znajdujących się w trudnej sytuacji finansowej, którzy zaciągnęli kredyt mieszkaniowy (Dz. U. z 2015 r. poz. 1925, dalej: „Ustawa”). Ustawa miała zapewnić wsparcie finansowe osobom fizycznym zobowiązanym do spłaty kredytu mieszkaniowego, które znalazły się w trudnej sytuacji finansowej a jednocześnie są zobowiązani do spłaty rat kredytu mieszkaniowego stanowiących znaczne obciążenie dla ich domowych budżetów. W konsekwencji, stosownie do treści art. 5 ust. 1 Ustawy, wsparcie polega na przekazywaniu kredytodawcy przez Bank Gospodarstwa Krajowego kwoty środków pieniężnych (dalej: „Kwota Wsparcia”) z przeznaczeniem na spłatę zobowiązań kredytobiorcy z tytułu kredytu mieszkaniowego, przez okres nie dłuższy niż 18 miesięcy.

Stosownie do treści art. 6 ust. 1 Ustawy, w celu uzyskania wsparcia kredytobiorca składa do kredytodawcy (tj. banku krajowego, oddziału instytucji kredytowych, oddziału banków zagranicznych oraz spółdzielczej kasy oszczędnościowo-kredytowe, które udzieliły kredytu mieszkaniowego) wniosek w terminie do dnia 31 grudnia 2018 r. Ustawa określa więc horyzont czasowy przedmiotowego wsparcia, ograniczając go do możliwości składania wniosków przez kredytobiorców do dnia 31 grudnia 2018 r.

Źródłem finansowania ww. wsparcia oraz kosztów jego realizacji jest powołany przez Ustawę Fundusz Wsparcia Kredytobiorców (dalej: „Fundusz”). Głównym zadaniem Funduszu jest zapewnienie wsparcia określonej grupie kredytobiorców, poprzez przekazywanie (za pośrednictwem Banku Gospodarstwa Krajowego) kredytodawcom, kwoty środków pieniężnych na spłatę zobowiązań kredytobiorcy, z tytułu kredytu mieszkaniowego, w sytuacji gdy ten kredytobiorca nie ma możliwości dokonania spłaty kredytu, bądź spłata taka zagrażałaby jego egzystencji. W konsekwencji zobowiązanie kredytobiorcy wobec Banku zostaje uregulowane/spełnione poprzez wpłatę dokonaną przez Fundusz. Należy jednak zaznaczyć, że wysokość przedmiotowego wsparcia jest ograniczona przepisami określonymi w art. 5 ust. 2 Ustawy.

Ustawa precyzuje równocześnie podstawowe zasady oraz parametry gospodarki finansowej Funduszu, określając sposób jego funkcjonowania, finansowania, wykorzystywania zgromadzonych środków, horyzont czasowy istnienia Funduszu, a także zwrotu środków Funduszu po wygaśnięciu okresu jego funkcjonowania. Ponadto Ustawa – w art. 14 – określa źródła finansowania Funduszu, którymi są:

• wpłaty kredytodawców,
  

• zwroty wsparcia, zgodnie z zasadami określonymi w art. 19, art. 20 oraz art. 22 Ustawy,
  

• dochody z inwestowania środków Funduszu oraz
  

• inne wpływy.
  
  
  

Ustawa określa wysokość środków którymi będzie dysponował Fundusz w okresie jego funkcjonowania. W konsekwencji, kredytodawcy są zobowiązani do:

• zasilenia Funduszu, w dniu jego uruchomienia, kwotą 600 mln PLN – proporcjonalne do wielkości posiadanego portfela kredytów mieszkaniowych dla gospodarstw domowych, których opóźnienie w spłacie kapitału lub odsetek przekracza 90 dni (art. 16 ust. 1 oraz 2 Ustawy); (dalej: „Wpłata Główna”),
  

• uzupełniania środków Funduszu, w wysokości proporcjonalnej do wielkości wsparcia udzielonego klientom danego kredytodawcy w okresie od dnia utworzenia Funduszu lub jego ostatniego zasilenia w przypadku gdy ich wielkość w Funduszu spadnie poniżej 100 mln PLN, przy czym kwota przedmiotowego uzupełnienia musi zapewnić aby stan środków pieniężnych w Funduszu był w wysokości nie mniejszej niż 300 mln PLN (art. 17 ust. 1 oraz 2 Ustawy); (dalej: „Wpłata Uzupełniająca”).
  
  
  

Jak zostało już wspomniane powyżej, w celu uzyskania wsparcia kredytobiorca składa wniosek do kredytodawcy - np. do Banku. Wniosek ten jest następnie rozpatrywany przez Bank. W przypadku spełnienia przez kredytobiorcę warunków szczegółowo określonych w art. 6 Ustawy (m.in. złożenie oświadczenia o istnieniu okoliczności stanowiących podstawę przyznania wsparcia czy współczynniku wyrażającym relację o wysokości płaconej raty z tytułu kredytu mieszkaniowego do osiąganych miesięcznie dochodów), Bank zawiera umowę z Bankiem Gospodarstwa Krajowego w sprawie realizacji założeń Ustawy. Finalnie, zgodnie z art. 8 Ustawy, wsparcie przyznawane jest na podstawie umowy o udzieleniu wsparcia zawartej przez kredytobiorcę z kredytodawcą, a przekazywane jest (za pośrednictwem Banku Gospodarstwa Krajowego) przez Fundusz.

Sposób rozdysponowania środków Funduszu, które nie zostały użyte lub zarezerwowane na udzielenia wsparcia, po upływie 6 miesięcy od ostatecznego terminu na złożenie wniosku przed kredytobiorcę (tj. po upływie 6 miesięcy od dnia 31 grudnia 2018 r.), określony został w art. 16 ust. 7 Ustawy. W myśl przedmiotowego przepisu, środki Funduszu, które nie zostały użyte lub zarezerwowane na udzielenie wsparcia (dalej: „Kwota Zwrotu”), zwracane są kredytodawcom, proporcjonalnie do sumy dokonanych wpłat (tj. Wpłat Głównych) i uzupełnień (tj. Wpłat Uzupełniających), pomniejszonej o wartość wsparcia przyznanego kredytobiorcom, będącym klientami danego kredytodawcy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy w świetle przedstawionego stanu faktycznego Wpłata Główna, dokonana przez Bank na rzecz Funduszu na podstawie art. 16 ust. 2 Ustawy oraz ewentualne Wpłaty Uzupełniające dokonywane przez Bank na podstawie art. 17 ust. 1 Ustawy stanowią koszty uzyskania przychodów Banku w myśl art. 15 ust. 1 UPDOP?
2. Czy w świetle przedstawionego stanu faktycznego w przypadku otrzymania przez Bank Kwoty Zwrotu, o której mowa w art. 16 ust. 7 Ustawy, stanowić będzie ona przychód podatkowy Banku na podstawie art. 12 ust. 1 pkt 1 UPDOP?
3. Czy w świetle przedstawionego stanu faktycznego Kwota Wsparcia, przekazana Bankowi przez Fundusz na zasadach określonych w art. 5 ust. 1 Ustawy, stanowi przychód podatkowy Banku w części w jakiej dotyczy ona rat kapitałowych, na podstawie art. 12 ust. 4 pkt 1 UPDOP?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy (w zakresie pytanie pierwszego), w sytuacji opisanej w stanie faktycznym, Wpłata Główna, dokonana przez Bank na rzecz Funduszu na podstawie art. 16 ust. 2 Ustawy oraz ewentualne Wpłaty Uzupełniające dokonywane przez Bank na podstawie art. 17 ust. 1 Ustawy stanowią koszty uzyskania przychodów Banku w myśl art. 15 ust. 1 UPDOP.

Zgodnie z treścią przepisu art. 15 ust. 1 UPDOP, zgodnie z którym kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyłączeniem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 UPDOP.

W myśl przywołanych przepisów, by zaliczyć dany wydatek do kosztów uzyskania przychodów muszą zostać spełnione następujące warunki:

• pomiędzy wydatkiem a przychodami podatnika musi istnieć związek przyczynowy, tj. dany koszt jest ponoszony w celu osiągnięcia przychodów lub też zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów;
  

• dany koszt nie jest wymieniony w art. 16 ust. 1 UPDOP, a tym samym wyłączony z kosztów uzyskania przychodów podatnika;
  

• poniesiony wydatek musi zostać należycie udokumentowany.
  
  
  

W doktrynie prawa podatkowego, praktyce organów podatkowych oraz w orzecznictwie sądowoadministracyjnym, powszechnie przyjmuje się, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie uzasadnione wydatki związane z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą. Przy czym, związek pomiędzy wydatkami poniesionymi przez podatnika a osiągniętymi przychodami nie musi być bezpośredni.

Do kosztów uzyskania przychodów można bowiem zaliczać również koszty pozostające z przychodami w związku pośrednim (a więc koszty inne niż bezpośrednio związane z przychodami), których nie można wprost przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako zmierzające do ich osiągnięcia (lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów). Co istotne, poniesienie wydatku powinno pozostawać z uzyskaniem przychodu w związku przyczynowym, a nie przyczynowo-skutkowym, co oznacza, że poniesienie wydatku powinno mieć wpływ na wielkość osiąganego przychodu lub może mieć taki wpływ (wyjątkiem od tej zasady są koszty ponoszone w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, których celowość jest oceniana z perspektywy innych kryteriów). Wystąpienie przychodu nie jest bowiem warunkiem koniecznym dla rozstrzygnięcia, czy dany wydatek może być zaliczony do kosztów uzyskania przychodów. Wystarczające dla uznania wystąpienia związku przyczynowego jest by dany wydatek obiektywnie mógł przyczyniać się do osiągnięcia przychodu z danego źródła. Przykładowo można wskazać stanowisko Naczelnego Sądu Administracyjnego zaprezentowane w wyroku z dnia 16 czerwca 2005 r. (sygn. akt II FSK 279/05), zgodnie z którym wydatek musi przyczynić się do osiągnięcia przychodu, a przynajmniej podatnik oceniając związek wydatku z prowadzoną działalnością gospodarczą powinien zakładać, że dany koszt może obiektywnie przyczynić się do osiągnięcia przychodów. Podatnik powinien więc wykazać, że w momencie dokonywania wydatku istniały obiektywne przesłanki pozwalające na uznanie, że wydatek może przynieść podatnikowi przychody. Powyższe tezy znajdują potwierdzenie w utrwalonej linii orzecznictwa sądów administracyjnych (por. wyroki Wojewódzkich Sądów Administracyjnych w: Gdańsku, z dnia 1 grudnia 2015 r., sygn. akt I SA/Gd 1320/15; Łodzi, z dnia 21 listopada 2014 r., sygn. akt I SA/Łd 1047/14; Olsztynie, z dnia 27 czerwca 2013 r., sygn. akt I SA/Ol 276/13).

Przenosząc powyższe do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego, uznać należy że wydatki ponoszone przez Bank na rzecz Funduszu, będą stanowiły dla Banku koszty uzyskania przychodów.

Wnioskodawca podkreśla, że koszty ponoszone przez Bank z tytułu obowiązkowych wpłat tj. Wpłaty Głównej oraz Wpłat Uzupełniających na rzecz Funduszu nie zostały wymienione w art. 16 ust. 1 UPDOP. Wyżej wymienionych wpłat na Fundusz nie można również utożsamić z żadną sytuacją, o której mowa w art. 16 ust. 1 UPDOP. Charakter Wpłaty Głównej oraz Wpłaty Uzupełniającej nie odpowiada bowiem żadnemu z przypadków wymienionych w:

• art. 16 ust. 1 pkt 9 UPDOP gdyż Fundusz stworzony został w drodze ustawy, a nie suwerennej decyzji Banku, zaś norma ta wskazuje, iż za koszty uzyskania przychodów nie uważa się odpisów i wpłat na różnego rodzaju fundusze tworzone przez podatnika,
  

• art. 16 ust. 1 pkt 14 UPDOP, ponieważ przepis ten odnosi się do darowizn i ofiar udzielanych przez podatnika, czyli świadczeń co do zasady dobrowolnych, w przeciwieństwie do obowiązkowego charakteru wpłaty na Fundusz;
  

• art. 16 ust 1 pkt 37 UPDOP, który to przepis traktuje o składkach na rzecz organizacji, do których przynależność nie jest obowiązkowa, podczas gdy wydatek ponoszony jest obligatoryjnie.
  
  
  

W związku z powyższym, o możliwości podatkowego rozpoznawania kosztu z tytułu Wpłaty Głównej oraz Wpłaty Uzupełniającej na rzecz Funduszu decyduje spełnienie warunku dotyczącego celu w jakim dany koszt jest ponoszony.

Nie ulega wątpliwości, że zarówno Wpłata Główna jak i Wpłaty Uzupełniające na rzecz Funduszu ponoszone są zarówno w celu zabezpieczenia źródła przychodów, jak i w celu osiągnięcia przychodów i stoją bezpośrednio w związku z prowadzoną działalnością przez Bank. Tak jak zostało to przedstawione w stanie faktycznym, z punktu widzenia kredytodawców, Fundusz ten zapewnia jego uczestnikom, na zasadzie wzajemności i proporcjonalności, dodatkową ochronę najważniejszego aktywa finansowego jakim w działalności bankowej są udzielone kredyty (w przedmiotowym stanie faktycznym kredyty mieszkaniowe). W zamian za uczestnictwo w tak zorganizowanym Funduszu, tj. w zamian za partycypowanie we Wpłatach Głównych i Wpłatach Uzupełniających na rzecz Funduszu, Bank zyskuje dodatkową ochronę powierzonych klientom środków pieniężnych w postaci udzielonych kredytów mieszkaniowych oraz korzyści w postaci należnych Bankowi odsetek.

W myśl bowiem art. 5 ust. 1 i 2 Ustawy, kredytodawca – w sytuacjach określonych Ustawą – otrzymuje od Funduszu za pośrednictwem Banku Gospodarstwa Krajowego kwoty środków pieniężnych na spłatę zobowiązań kredytobiorcy z tytułu kredytu mieszkaniowego. Powyższe wnioski zachowują swoją aktualność niezależnie od tego, że metodologia ponoszenia Wpłat Głównych oraz Wpłat Uzupełniających versus metodologia otrzymywania przez Bank quasi „odszkodowania” od Funduszu może prowadzić do sytuacji, w której kwoty wpłacone przez kredytodawcę do Funduszu będą wyższe niż kwota uzyskanej Kwoty Wsparcia, co nie zmienia faktu, iż uczestnictwo przez Bank w Funduszu zapewnia mu realne korzyści (w zamian za ponoszone koszty).

W konsekwencji, Bank stoi na stanowisku, że w sytuacji opisanej w stanie faktycznym, Wpłata Główna, dokonana przez Bank na rzecz Funduszu na podstawie art. 16 ust. 2 Ustawy oraz ewentualne Wpłaty Uzupełniające dokonywane przez Bank na podstawie art. 17 ust. 1 Ustawy stanowią koszty uzyskania przychodów Banku w myśl art. 15 ust. 1 UPDOP.

Zdaniem Wnioskodawcy (w zakresie pytanie drugiego), w sytuacji opisanej w stanie faktycznym, w przypadku otrzymania przez Bank Kwoty Zwrotu, o której mowa w art. 16 ust. 7 Ustawy, stanowić będzie ona przychód podatkowy Banku na podstawie art. 12 ust. 1 pkt 1 UPDOP.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 1 UPDOP, co do zasady, przychodami są otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe. Jak wskazuje się w judykaturze oraz doktrynie podatkowej, powyższy przepis wskazuje, że, do przychodów podatkowych zalicza się takie przychody, które są trwale definitywne i ostateczne. W konsekwencji, decydujące znaczenie dla ustalenia, czy Kwota Zwrotu będzie stanowiła dla Banku przychód podatkowy będzie miało ustalenie jej ostateczności oraz definitywności.

Zdaniem Wnioskodawcy otrzymane przez niego przysporzenie tytułem Kwoty Zwrotu będzie miało charakter ostateczny i definitywny. Definitywność przedmiotowego przysporzenia wynika z treści art. 16 ust. 7 Ustawy, w związku z art. 6 ust. 1 Ustawy, które wskazują, że Kwota Zwrotu to środki niewykorzystane na cele statutowe Funduszu, do wypłaty których dochodzi w określonym terminie, tj. 6 miesięcy po ostatecznym terminie składania przez kredytobiorców wniosków o wsparcie. Wysokość Kwoty Zwrotu ustalona jest proporcjonalnie do sumy Wpłat Głównych oraz Wpłat Uzupełniających, pomniejszonych o wartość wsparcia przyznanego kredytobiorcom, będących klientem danego kredytodawcy.

Jednocześnie Wnioskodawca zwraca uwagę, że nie jest dysponentem wpłaconych uprzednio środków pieniężnych do Funduszu. W szczególności, ani Bank, ani żaden uczestnik Funduszu nie jest uprawniony do żądania, w okresie funkcjonowania Funduszu, zwrotu przekazanych Funduszowi środków finansowych. Co więcej, uczestnicy Funduszu nie mają wpływu na sposób rozdysponowywania środków Funduszu. Zgodnie ze stanem faktycznym opisanym w niniejszym wniosku, rola uczestników Funduszu sprowadza się do pełnienia funkcji techniczno-administracyjnych.

W kontekście powyższego istotne jest, że ewentualnie otrzymywane w przyszłości, w wyniku likwidacji Funduszu Kwoty Zwrotu, są „innymi" środkami niż te wpłacone do Funduszu. W myśl bowiem art. 14 Ustawy, Fundusz ma możliwość inwestowania niewykorzystanych środków pieniężnych, a w konsekwencji czerpania korzyści z tych inwestycji. Zatem środki wypłacone po likwidacji Funduszu mogą stanowić zasadniczo środki wynikające z korzyści ekonomicznych uzyskanych przez Fundusz w wyniku podjętych inwestycji, a tym samym nie będącymi środkami pochodzącymi z wpłat kredytobiorców.

Zdaniem Wnioskodawcy, definitywnego oraz ostatecznego charakteru Kwoty Zwrotu nie zmienia użycie w art. 16 ust. 7 Ustawy sformułowania „zwrot”. W szczególności, Wnioskodawca pragnie zaznaczyć, że w momencie dokonywania Wpłaty Głównej oraz Wpłat Uzupełniających możliwość otrzymania Kwoty Zwrotu na moment likwidacji Funduszu jest niemożliwa do przewidzenia i oszacowania, gdyż ustalana ona jest w oparciu o sumę dokonanych Wpłat Głównych oraz Wpłat Uzupełniających jak i wartość wsparcia przyznanego kredytobiorcom, będącym klientem Banku.

Biorąc pod uwagę powyższe, w ocenie Wnioskodawcy Kwota Zwrotu, tj. środki zwrócone Bankowi proporcjonalnie do sumy dokonanych wypłat głównych i wpłat uzupełniających, pomniejszonej o wartość wsparcia przyznanego kredytobiorcom, będącymi klientami danego kredytodawcy, stanowią przychód podatkowy Wnioskodawcy na podstawie art. 12 ust. 1 pkt 1 UPDOP.

Zdaniem Wnioskodawcy (w zakresie pytanie trzeciego), w sytuacji opisanej w stanie faktycznym, Kwota Wsparcia, przekazana Bankowi przez Fundusz na zasadach określonych w art. 5 ust. 1 Ustawy, nie stanowi przychodu podatkowego Banku w części w jakiej dotyczy ona rat kapitałowych, na podstawie art. 12 ust. 4 pkt 1 UPDOP.

Zgodnie z treścią art. 12 ust. 4 pkt 1 UPDOP, do przychodów nie zalicza się pobranych wpłat lub zarachowanych należności na poczet dostaw towarów i usług, które zostaną wykonane w następnych okresach sprawozdawczych, a także otrzymanych lub zwróconych pożyczek (kredytów), w tym również uregulowanych w naturze, z wyjątkiem skapitalizowanych odsetek od tych pożyczek (kredytów). Innymi słowy, w przypadku spłaty pożyczki (kredytu), tylko jej część odsetkowa stanowi przychód podatkowy. W szczególności, przychodem podatkowym nie jest część kapitałowa pożyczki (kredytu).

Odnosząc powyższe do analizowanego stanu faktycznego, należy zwrócić uwagę, że stosownie do treści art. 5 ust. 1 Ustawy, przedmiotowe wsparcie polega na przekazywaniu Banku przez Bank Gospodarstwa Krajowego Kwoty Wsparcia z przeznaczeniem na spłatę zobowiązań kredytobiorcy z tytułu kredytu mieszkaniowego, przez okres nie dłuższy niż 18 miesięcy.

Ponadto, zgodnie z treścią art. 5 ust. 2 Ustawy, wysokość wsparcia (tj. Kwotę Wsparcia) określa się w złotych jako równowartość przewidywanych 18 miesięcznych rat kapitałowych i odsetkowych kredytu. Innymi słowy, Kwota Wsparcia obejmuje zarówno część kapitałową jak i odsetkową raty należnej kredytodawcy (tu: Bankowi) z tytułu uzyskania kredytu.

Mając na uwadze powyższe, należy stwierdzić, że Kwota Wsparcia na gruncie Ustawy – z punktu widzenia Banku – pełni funkcję spłaty, dokonanej przez kredytobiorcę.

W konsekwencji, biorąc pod uwagę treść art. 12 ust. 4 pkt 1 UPDOP, w przypadku otrzymania przez Bank Kwoty Wsparcia, nie będzie ona stanowiła dla Banku przychodu podatkowego w części w jakiej spłata ta dotyczy raty kapitałowej.

Dla potwierdzenia stanowiska przedstawionego we wniosku Bank powołuje się na. interpretacje indywidualne wydane przez Ministra Finansów w analogicznych stanach faktycznych tj.:

• Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach w dniu 18 maja 2016 r. sygn. IBPB-1-2/4510-240/16/MM oraz z 5 lipca 2016r. sygn. IBPB-1-2/4510-454/16/BD
  

• Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu w dniu 20 maja 2016 r. sygn. ILPB4/4510-1-122/16-4/KP
  

• Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 17 maja 2016 r. sygn. IPPB3/4510-163/16-3/JBB
  

• Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie w dniu 25 maja 2016 r. sygn. IPPB3/4510-214/16-2/JBB oraz z dnia 25 listopada 2016r. sygn. 1462-IPPB3.4510.927.2016.1.JBB
  

• Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu w dniu 30 stycznia 2017r. 3063-ILPB2.4510.206.2016.2.EK
  
  
  

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej w tym zakresie oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.