Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
ITPB2/415-719/14-5/17-S/BK
z 17 stycznia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, ze zm.) oraz zgodnie z art. 223 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2016 r., poz. 1948, ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej po ponownym rozpatrzeniu sprawy w związku z wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy z dnia 6 maja 2015 r., sygn. akt I SA/Bd 228/15 (data wpływu prawomocnego orzeczenia 18 października 2017 r.) stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 22 lipca 2014 r. (data wpływu 25 lipca 2014 r.) uzupełnionym w dniu 15 października 2014 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych zbycia lokalu mieszkalnego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 25 lipca 2014 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek, uzupełniony w dniu 15 października 2014 r. o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych zbycia lokalu mieszkalnego.

Dotychczasowy przebieg postępowania.

W dniu 4 listopada 2014 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów wydał dla Wnioskodawcy indywidualną interpretację znak ITPB2/415-719a/14/MN, w której uznał stanowisko Wnioskodawcy za nieprawidłowe. Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny stwierdził, że nabycie przez Wnioskodawcę lokalu mieszkalnego, sprzedaży którego dokonał w 2010 r., nastąpiło w 2002 r. oraz w 2009 r., w związku z tym jego sprzedaż, w części odpowiadającej udziałowi nabytemu w 2002 r. w ramach wspólności małżeńskiej nie powoduje powstania obowiązku zapłaty podatku z uwagi na upływ 5 letniego terminu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Natomiast sprzedaż ww. mieszkania, w części odpowiadającej udziałowi nabytemu w 2009 r. w drodze spadku po zmarłej żonie stanowi źródło przychodu i uzyskany w tej części dochód podlega opodatkowaniu 19% podatkiem dochodowym od osób fizycznych na zasadach określonych w art. 30e ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, chyba że do końca 2012 r. uzyskany przychód wydatkowany został na własne cele mieszkaniowe Wnioskodawcy.

Dyrektor Izby Skarbowej zwrócił również uwagę, iż kwestię sukcesji w zakresie prawa podatkowego reguluje art. 97 § 1 i 2 Ordynacji podatkowej. Zgodnie z ww. przepisami spadkobiercy podatnika, z zastrzeżeniem § 2, przejmują przewidziane w przepisach prawa podatkowego majątkowe prawa i obowiązki spadkodawcy (art. 97 § 1), przy czym, jeżeli, na podstawie przepisów prawa podatkowego, spadkodawcy przysługiwały prawa o charakterze niemajątkowym, związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, uprawnienia te przechodzą na spadkobierców pod warunkiem dalszego prowadzenia tej działalności na ich rachunek (§ 2). Podkreślił przy tym, że prawa i obowiązki wynikające z przepisów prawa podatkowego nie należą do spadku. Ich sukcesja jest możliwa jedynie na podstawie i w granicach przepisów Ordynacji podatkowej. Zarówno prawa i obowiązki, aby mogły być nabyte przez spadkobiercę, muszą nie tylko wynikać z przepisów prawa podatkowego, ale również przynależeć do konkretnej osoby, w tym wypadku spadkodawcy.

Zatem wejście spadkobiercy na podstawie art. 97 Ordynacji podatkowej w prawa i obowiązki podatnika (spadkodawcy) – nie uzasadnia utożsamiania go z podatnikiem.

Wnioskodawca na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego z dnia 4 listopada 2014 r., znak ITPB2/415-719a/14/MN wniósł pismem z dnia 21 listopada 2014 r. (data wpływu 26 listopada 2014 r.) wezwanie do usunięcia naruszenia prawa.

W odpowiedzi na powyższe wezwanie do usunięcia naruszenia prawa Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, działający w imieniu Ministra Finansów, pismem z dnia 22 grudnia 2014 r. znak ITPB2/415W-118/14/RH stwierdził brak podstaw do zmiany ww. indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego.

Wnioskodawca na interpretację przepisów prawa podatkowego z dnia 4 listopada 2014 r., znak ITPB2/415-719a/14/MN złożył skargę z dnia 22 stycznia 2015 r. (data wpływu 27 stycznia 2015 r.).

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy wyrokiem z dnia 6 maja 2015 r., sygn. akt I SA/Bd 228/15 uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną z dnia 4 listopada 2014 r., znak ITPB2/415-719a/14/MN.

Od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy z dnia 6 maja 2015 r., sygn. akt I SA/Bd 228/15, Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, działający w imieniu Ministra Finansów, złożył skargę kasacyjną z dnia 12 czerwca 2015 r., znak ITPB2/4511-3-4/15/RH/87/15 do Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie.

Natomiast pismem z dnia 23 sierpnia 2017 r., znak 0110-KWR4.4021.57.2017.1.MK uznając, że stanowisko prezentowane w zaskarżonym wyroku zgodne jest z poglądem i ukształtowaną linią orzecznictwa NSA, tutejszy organ cofnął złożoną skargę kasacyjną.

Postanowieniem z dnia 7 września 2017 r., sygn. akt II FSK 2110/15 Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie umorzył postępowanie kasacyjne.

W myśl art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie organy, których działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania było przedmiotem zaskarżenia, a także sądy, chyba że przepisy prawa uległy zmianie.

Wskutek powyższego, wniosek Strony w zakresie zwolnienia przedmiotowego wymaga ponownego rozpatrzenia przez tut. organ.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W dniu 24 lipca 2002 r. Wnioskodawca razem z żoną nabył strych o powierzchni 44 m² położony w B. Decyzją Prezydenta Miasta uzyskali pozwolenie na użytkowanie lokalu jako mieszkalnego. Był to udział 44/983 części we własności nieruchomości. Za lokal zapłacili 75 000 zł. Małżonkowie na sfinansowanie zakupu tego lokalu zaciągnęli kredyt hipoteczny. Lokal wymagał dalszych nakładów. Miały w nim zamieszkać córki w czasie studiów w B. W dniu 6 marca 2009 r. żona Wnioskodawcy zmarła. Zaszła konieczność zbycia lokalu, jednak aby zbyć nieruchomość musieli przyjąć spadek. W związku z tym, że cały czas wszyscy wspólnie prowadzili gospodarstwo domowe, po sporządzeniu w dniu 2 listopada 2009 r. aktu dziedziczenia, w dniu 11 lutego 2010 r. Wnioskodawca zbył lokal za kwotę 159 500 zł. Z tej kwoty spłacił kredyt hipoteczny w kwocie 56 260 zł 81 gr. Z ostrożności spytał w urzędzie skarbowym o wykładnię co do podatku od tej transakcji. Pismem z 19 listopada 2013 r. Naczelnik Urzędu Skarbowego wezwał Wnioskodawcę i Jego córki do złożenia zeznań podatkowych oraz naliczył odsetki, a także wszczął egzekucję należności.

Wnioskodawca wraz z córkami został obciążony podatkiem, bo zbyli nieruchomość przed upływem pięciu lat od nabycia. Nie pozwolono także na odliczenie wszystkich wydatków związanych z wcześniejszą spłatą kredytu hipotecznego oraz na nakłady poniesione na zajmowaną posesję. Argument - córki nie są właścicielkami. To, że nieprzerwanie prowadzą wspólnie gospodarstwo domowe nikogo nie interesuje. W stanie faktycznym zmieniła się tylko jedna okoliczność – zmarła żona Wnioskodawcy. Gdyby żona żyła mogliby zbyć lokal nie płacąc żadnego podatku.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Kiedy Wnioskodawca nabył lokal nr 10 przy ul. Z. w B.?
2. Czy dziedzicząc po żonie dziedziczy wszystkie prawa i obowiązki jej przynależne, czy wybrane?

Zdaniem Wnioskodawcy, nie można mówić o nabyciu lokalu w 2010 r., gdyż nie są wypełnione znamiona niezbędne tej czynności. Zdaniem Wnioskodawcy dziedzicząc po żonie wchodzi we wszystkie jej prawa i obowiązki w związku z czym ma prawo zbyć lokal i czas od nabycia liczyć od faktycznego wspólnego nabycia go, a nie od chwili dziedziczenia. Według Wnioskodawcy nabycie nastąpiło w 2002 r. i do 2010 r. upłynęło więcej niż 5 lat. Dziedzicząc po zmarłej, wszedł we wszystkie jej prawa i obowiązki – żona Wnioskodawcy prawo do zbycia lokalu nabyła bez obowiązku zapłaty podatku. Uprawnienie do przechodzi na spadkobierców.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Na wstępie należy zaznaczyć, że niniejszą interpretację oparto na przepisach prawa podatkowego obowiązujących w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym we wniosku stanie faktycznym, bowiem niniejsza interpretacja stanowi ponowne rozstrzygnięcie tej samej sprawy w wyniku orzeczenia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy.

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a, 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy, źródłem przychodów jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
3. prawa wieczystego użytkowania gruntów,
4. innych rzeczy,

• jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a-c – przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych rzeczy – przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie; w przypadku zamiany okresy te odnoszą się do każdej z osób dokonującej zamiany.

W świetle powyższego, jeżeli odpłatne zbycie nieruchomości lub praw majątkowych następuje przed upływem 5 lat licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie i nie zostaje dokonane w wykonywaniu działalności gospodarczej stanowi źródło przychodu, o którym mowa w ww. przepisie.

Zatem dla określenia skutków podatkowych odpłatnego zbycia nieruchomości i ww. praw majątkowych istotne jest ustalenie daty ich nabycia.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że w dniu 24 lipca 2002 r. Wnioskodawca razem z żoną nabył strych o powierzchni 44 m² położony w B. Decyzją Prezydenta Miasta uzyskali pozwolenie na użytkowanie lokalu jako mieszkalnego. Był to udział 44/983 części we własności nieruchomości. Za lokal zapłacili 75 000 zł. Małżonkowie na sfinansowanie zakupu tego lokalu zaciągnęli kredyt hipoteczny. Lokal wymagał dalszych nakładów. Miały w nim zamieszkać córki w czasie studiów w B. W dniu 6 marca 2009 r. żona Wnioskodawcy zmarła. Zaszła konieczność zbycia lokalu, jednak aby zbyć nieruchomość musieli przyjąć spadek. W związku z tym, że cały czas wszyscy wspólnie prowadzili gospodarstwo domowe, po sporządzeniu w dniu 2 listopada 2009 r. aktu dziedziczenia, w dniu 11 lutego 2010 r. Wnioskodawca zbył lokal za kwotę 159 500 zł. Z tej kwoty spłacił kredyt hipoteczny w kwocie 56 260 zł 81 gr. Z ostrożności spytał w urzędzie skarbowym o wykładnię co do podatku od tej transakcji. Pismem z 19 listopada 2013 r. Naczelnik Urzędu Skarbowego wezwał Wnioskodawcę i Jego córki do złożenia zeznań podatkowych oraz naliczył odsetki, a także wszczął egzekucję należności.

Wnioskodawca wraz z córkami został obciążony podatkiem, bo zbyli nieruchomość przed upływem pięciu lat od nabycia. Nie pozwolono także na odliczenie wszystkich wydatków związanych z wcześniejszą spłatą kredytu hipotecznego oraz na nakłady poniesione na zajmowaną posesję. Argument - córki nie są właścicielkami. To, że nieprzerwanie prowadzą wspólnie gospodarstwo domowe nikogo nie interesuje. W stanie faktycznym zmieniła się tylko jedna okoliczność – zmarła żona Wnioskodawcy. Gdyby żona żyła mogliby zbyć lokal nie płacąc żadnego podatku.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy w wyroku z dnia 6 maja 2015 r., sygn. akt I SA/Bd 228/15 stwierdził, że ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera własnej definicji pojęcia „nabycie” co oznacza, że dla prawidłowego rozumienia treści przepisu należy pojęcie to zinterpretować z użyciem możliwych reguł interpretacyjnych. Odwołując się do rozumienia tego pojęcia w języku potocznym, a więc wykładni językowej, należy wskazać, że słowo „nabyć – nabywać” oznacza „otrzymać coś na własność za pieniądze lub przez wymianę, kupić” (por. „Słownik języka polskiego” Tom II L-P str. 240, PWN Warszawa 1979). Definicja słownikowa wskazuje, że pojęcie to na gruncie języka potocznego może być rozumiane szeroko, jednakże skłania się ku najbardziej typowej jego postaci, tj. kupna.

Sąd wskazał, że rozważając zbycie nieruchomości, która nabyta została uprzednio do majątku wspólnego małżonków, należy uwzględnić kontekst systemowy i celowościowy interpretowanego przepisu zawierającego pojęcie „nabycia”, szczególnie, że wywołuje on wątpliwości w zakresie jego wykładni i stosowania.

W sytuacji prawnej małżonków, których ustrój majątkowy objęty został wspólnością ustawową, trzeba szczególnie – w ocenie Sądu – podkreślić, że zgodnie z art. 31 § 1 k.r.o. z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków. Przedmiotami majątkowymi w rozumieniu tego przepisu są wszelkie prawa majątkowe, zarówno bezwzględne (prawo własności rzeczy oraz inne prawa rzeczowe), jak i względne (np. przysługujące małżonkom wierzytelności). Wspólność ustawowa obejmuje wszelkie przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich. Sąd podkreślił, że wspólność małżeńska ma specyficzny charakter, została ukształtowana jako wspólność łączna, którą charakteryzuje to, że w czasie jej trwania małżonkowie nie mają określonych udziałów w majątku wspólnym, nie mogą rozporządzać udziałami, a także nie mogą żądać podziału majątku objętego wspólnością ustawową.

Współwłasność polega na tym, że własność tej samej rzeczy przysługuje niepodzielnie kilku osobom. Każdemu ze współuprawnionych przysługuje to samo prawo, którego zakres jest zależny od wielkości udziałów w nim. Istotę prawa współwłasności charakteryzują trzy cechy: 1) jedność przedmiotu, co polega na tym, że jest nim ta sama konkretna rzecz; taką jednością podmiotu jest również mienie (jak np. spadek czy majątek wspólny małżonków), 2) wielość podmiotów, co polega na tym, że wspólne prawo należy do kilku osób (co najmniej dwóch), 3) niepodzielność wspólnego prawa, co polega na tym, że każdy ze współuprawnionych ma prawo do całej rzeczy, a żaden nie ma prawa do jej wyodrębnionej części. Wspólność trwa dopóty, dopóki istnieje stosunek współwłasności. Współwłaściciele zatem mogą układać się między sobą co do sposobu korzystania i używania wspólnego prawa w granicach określonych niepodzielnością tego prawa. Wzajemne stosunki między współwłaścicielami są stosunkami prawno-rzeczowymi, z których wynikają także stosunki o charakterze obligacyjnym. Przykładem jest korzystanie z rzeczy i zarząd wspólnym prawem. Źródłem współwłasności może być czynność prawna (np. sprzedaż udziału przez właściciela całości), jak również zdarzenia prawne (np. otwarcie spadku, zawarcie małżeństwa lub jego ustanie). Współwłasność ułamkowa polega na tym, że udział każdego współwłaściciela we wspólnym prawie jest określony liczbowo ułamkiem, który określa zakres uprawnień współwłaściciela w stosunkach zewnętrznych i wewnętrznych wobec innych współwłaścicieli. Wielkość udziałów wynika z umowy, czynności prawnej jednostronnej (testament), zdarzeń prawnych (śmierć osoby – otwarcie spadku).

Sąd wskazał również, że współwłasność łączna może powstać tylko z określonych stosunków prawnych na podstawie przepisów regulujących te stosunki. Jej istotą jest bezudziałowy charakter i dlatego współwłaściciel nie może rozporządzać swoim prawem dopóty, dopóki trwa współwłasność łączna. W odróżnieniu od współwłasności w częściach ułamkowych, współwłasność łączna nie jest samoistnym stosunkiem prawnym, zawsze bowiem jest nierozerwalnie związana z podstawowym stosunkiem prawnym o charakterze osobistym, bez którego nie może ani powstać ani istnieć np. małżeństwo albo stosunek spółki cywilnej, jawnej lub komandytowej.

Niewątpliwie sytuacja prawna małżonków objętych wspólnością ustawową jest szczególna. Oznacza bowiem, według wskazanych wyżej regulacji, że nabycie w czasie jej trwania nieruchomości wiąże się z nabyciem przez każdego z małżonków tego prawa w całości, a nie w określonym ułamkowo udziale. Konsekwencją takiego rozwiązania, w przypadku sprzedaży tego prawa, jest uznanie, że każdy z małżonków zbywałby to prawo w całości, skoro nie w określonym udziale.

Odnosząc specyficzne zasady obowiązujące na gruncie prawa rodzinnego oraz skutki prawne, jakie wywołują czynności małżonków objętych wspólnością ustawową, do będącego przedmiotem sporu art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w ocenie Sądu, trudno funkcjonalnie obronić tezy, że nabycie własności nieruchomości w warunkach ustawowej wspólności majątkowej małżeńskiej, skuteczne wobec całej nieruchomości na gruncie prawa rodzinnego i cywilnego, dla potrzeb podatku dochodowego, powinno być ustalane powtórnie, w kontekście śmierci małżonka i zbycia nieruchomości. Oceny tej nie zmienia konieczność opodatkowania nabycia spadku podatkiem od spadków i darowizn, która to danina publicznoprawna jest przedmiotem odrębnej regulacji, według określonych w niej kryteriów i zasad.

Nade wszystko – w ocenie Sądu – należy mieć na uwadze funkcję i cel, jaki art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych pełni w systemie prawa podatkowego. Jego wprowadzenie miało przeciwdziałać pozostawieniu poza opodatkowaniem obrotu przedmiotami i prawami w nim wymienionymi. Tych mających swoje uzasadnienie w realiach gospodarczych założeń prawodawcy, nie narusza zbycie nieruchomości przez współmałżonka, nabytej do wspólnego majątku w 2002 r.

Sąd zauważył, że podobnie co do oceny sytuacji prawnej małżonków wypowiadał się Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 25 lutego 2014 r. (II FSK 211/12), w którym stwierdzono, że nie będzie odpłatnym zbyciem włączenie do majątku małżonków, w drodze umowy rozszerzającej ustawową wspólność majątkową, nieruchomości stanowiącej majątek odrębny jednego małżonka.

Akceptując w pełni przytoczone tezy Sąd stwierdził, że wywodzenie przedmiotu opodatkowania w sposób pośredni, rozszerzający przedmiot opodatkowania podatkiem dochodowym, prowadzi do objęcia obowiązkiem podatkowym stanów faktycznych, które nie zostały w ustawie podatkowej wyraźnie i jednoznacznie przez prawodawcę wskazane. Nie sposób przy tym nie zauważyć, że sporna w tej sprawie kwestia prawna mająca swoje źródło w prawie cywilnym, rodzinnym i podatkowym, przy występujących problemach interpretacyjnych, powinna być rozstrzygana na korzyść podatnika. Zwłaszcza, że w szeregu przypadkach, stosowanie art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w drodze budzącej wątpliwości w orzecznictwie sądowoadministracyjnym wykładni dokonywanej przez organy podatkowe dotyczy osób zbywających majątek nabyty wiele lat wcześniej do majątku wspólnego, które następnie „nabywają” go w wyniku nie swoich działań, lecz losowego zdarzenia, jakim jest np. śmierć współmałżonka i pozostają w przekonaniu, że z tego tytułu nie muszą uiszczać podatku dochodowego.

W świetle przedstawionej argumentacji, Sąd podzielił stanowisko, że nie stanowi „nabycia” w rozumieniu art. 10 ust 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nabycie w drodze spadku po współmałżonku, zakupionej w ramach ustawowej wspólności małżeńskiej do majątku wspólnego nieruchomości. Konsekwentnie, Jego zdaniem, w takim przypadku nie można przyjąć, że pięcioletni termin, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych biegnie od daty nabycia nieruchomości w drodze otwarcia spadku. Skutkiem tego, w niniejszej sprawie, zważywszy na okoliczność, że zakup nieruchomości nastąpił w 2002 r., brak jest możliwości opodatkowania jej zbycia w 2010 r. na podstawie tego przepisu.

Jednocześnie Sąd uznał za prawidłowe wywody organu w zakresie sukcesji podatkowej, jednak - w Jego ocenie - nie dotykały one istoty wątpliwości, z którą w ramach interpretacji wystąpił Wnioskodawca. Końcowo Sąd podkreślił, że Jego stanowisko w niniejszym wyroku nie uwzględnia i nie odnosi się do córek Wnioskodawcy, jako spadkobierców żony.

Mając na uwadze stanowisko Sądu wyrażone w wyroku z dnia 6 maja 2015 r., sygn. akt I SA/Bd 228/15, stwierdzić należy, że za datę nabycia przez Wnioskodawcę nieruchomości, od której należy liczyć bieg terminu pięcioletniego, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy, należy uznać dzień 24 lipca 2002 r., kiedy to ww. nieruchomość nabyta została do majątku wspólnego małżonków, w konsekwencji jej sprzedaż nie stanowi dla Wnioskodawcy źródła przychodu w rozumieniu wskazanego przepisu i nie skutkuje obowiązkiem zapłaty podatku dochodowego od osób fizycznych.

Końcowo podkreślić należy, że niewątpliwie Wnioskodawca jako spadkobierca zmarłej żony przejął wszystkie jej prawa i obowiązki majątkowe wynikające z przepisów prawa podatkowego zgodnie z art. 97 § 1 Ordynacji podatkowej. Jednakże brak obowiązku zapłaty przez Niego - w przedstawionym stanie faktycznym – podatku wynika z faktu, iż jak stwierdził Sąd, nie stanowi nabycia w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nabycie w drodze spadku po współmałżonku zakupionej w ramach ustawowej wspólności małżeńskiej do majątku wspólnego nieruchomości. To zaś oznacza, że do nabycia przez Wnioskodawcę nieruchomości w znaczeniu ww. przepisu doszło w 2002 r., dlatego też jej sprzedaż uznać należy za dokonaną po upływie pięcioletniego okresu, o którym w nim mowa, a więc nie wywołującą dla Wnioskodawcy skutków podatkowych.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.