Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-1.4010.188.2017.1.BK
z 25 stycznia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 201 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 11 grudnia 2017 r. (data wpływu 15 grudnia 2017 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia, czy w przypadku odpłatnej sprzedaży lub zezłomowania środka trwałego (linii produkcyjnej), po przeprowadzeniu procesu likwidacji, podstawą opodatkowania CIT będzie kwota uzyskana od nabywcy zlikwidowanego środka trwałego lub nabywcy poszczególnych składników wchodzących uprzednio w skład linii produkcyjnej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 15 grudnia 2017 r. do Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia, czy w przypadku odpłatnej sprzedaży lub zezłomowania środka trwałego (linii produkcyjnej), po przeprowadzeniu procesu likwidacji, podstawą opodatkowania CIT będzie kwota uzyskana od nabywcy zlikwidowanego środka trwałego lub nabywcy poszczególnych składników wchodzących uprzednio w skład linii produkcyjnej.

We wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca - Sp. z o.o. (dalej: „Spółka”) posiada siedzibę działalności gospodarczej na terytorium Polski oraz prowadzi działalność gospodarczą w zakresie produkcji izolacji technicznych, których sprzedaż podlega opodatkowaniu CIT oraz VAT. Spółka jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług (dalej: „VAT”) oraz podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych (dalej: „CIT”).

Wnioskodawca w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą, wykorzystuje należące do Spółki linie produkcyjne, składające się m.in. z szeregu maszyn i urządzeń. Przedmiotowe linie produkcyjne zaliczane są przez Spółkę do środków trwałych w rozumieniu CIT, od których dokonywane są odpisy amortyzacyjne. Przy nabyciu linii produkcyjnych, jak również towarów i usług zwiększających wartość początkową poszczególnych linii, Spółka korzystała z prawa do odliczenia VAT na podstawie faktur dokumentujących poszczególne nabycia.

Z uzasadnionych względów biznesowych Spółka planuje przeprowadzić likwidację jednej z posiadanych linii produkcyjnych. Przedmiotowa likwidacja nie jest spowodowana utratą przydatności gospodarczej przedmiotowego środka trwałego na skutek zmiany rodzaju działalności. Spółka po dokonaniu likwidacji w dalszym ciągu będzie prowadziła działalność gospodarczą w zakresie produkcji izolacji technicznych.

Likwidacja zostanie przeprowadzona poprzez spisanie protokołu likwidacyjnego. Po jego sporządzeniu, Spółka nie będzie wykorzystywać linii produkcyjnej na potrzeby prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej. Spółka nie wyklucza przy tym, że w zależności od potrzeb biznesowych, cała linia produkcyjna lub jej wybrane składniki (maszyny i urządzenia) mogą zostać w przyszłości sprzedane lub zezłomowane.

W związku z powyższym opisem zadano m.in. następujące pytanie:

Czy w przypadku odpłatnej sprzedaży lub zezłomowania środka trwałego (linii produkcyjnej), po przeprowadzeniu procesu likwidacji, podstawą opodatkowania CIT będzie kwota uzyskana od nabywcy zlikwidowanego środka trwałego lub nabywcy poszczególnych składników wchodzących uprzednio w skład linii produkcyjnej?

(pytanie oznaczone we wniosku nr 3)

Zdaniem Wnioskodawcy, w przypadku odpłatnej sprzedaży lub zezłomowania środka trwałego (linii produkcyjnej), po przeprowadzeniu procesu likwidacji, podstawą opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych będzie kwota uzyskana od nabywcy zlikwidowanego środka trwałego lub od nabywcy poszczególnych składników wchodzących uprzednio w skład linii produkcyjnej.

Uzasadniając powyższe twierdzenie Wnioskodawca wskazał, że zgodnie z art. 12 ust. 1 (winno być: art. 18 ust. 1) ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 1888, z późn. zm. – winno być: t.j. Dz.U. z 2017 r. poz. 2343 z późn. zm., dalej: „ustawa o CIT”), podstawę opodatkowania co do zasady stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 7 albo art. 7a ust. 1. Natomiast zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy o CIT, przedmiotem opodatkowania podatkiem dochodowym jest dochód. W wypadkach, o których mowa w art. 21 i 22, przedmiotem opodatkowania jest przychód. Z kolei, zgodnie z art. 7 ust. 2 ustawy o CIT, dochodem, jest nadwyżka sumy przychodów nad kosztami ich uzyskania, osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przychodów przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą.

Biorąc pod uwagę powyższe, w ocenie Wnioskodawcy, kwota otrzymana od nabywcy zlikwidowanego środka trwałego (linii produkcyjnej), lub poszczególnych składników wchodzących w skład zlikwidowanego środka trwałego, będzie stanowiła przychód podlegający opodatkowaniu CIT. Przedmiotowa kwota będzie stanowiła jednocześnie co do zasady podstawę opodatkowania - dochód - gdyż ewentualne koszty poniesione na nabycie linii produkcyjnej, zostaną ujęte w kosztach podatkowych, jako straty wynikające z tytułu likwidacji tego środka trwałego.

Podsumowując, Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż w przypadku odpłatnej sprzedaży lub zezłomowania środka trwałego (linii produkcyjnej), po przeprowadzeniu procesu likwidacji, podstawą opodatkowania CIT będzie kwota uzyskana od nabywcy zlikwidowanego środka trwałego lub nabywcy poszczególnych składników wchodzących uprzednio w skład linii produkcyjnej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Na wstępie zauważyć należy, że w wydanej dla Wnioskodawcy interpretacji indywidualnej z 25 stycznia 2018 r. Znak: 0111-KDIB1-1.4010.186.2017.1.BK uznano za prawidłowe stanowisko Wnioskodawcy wskazujące, iż w przypadku przeprowadzenia likwidacji nie w pełni umorzonego środka trwałego (linii produkcyjnej), Spółka upoważniona będzie do zaliczenia w ciężar kosztów podatkowych straty powstałej w wyniku przedmiotowej likwidacji, albowiem w sprawie nie znajdzie zastosowania wyłączenie, o którym mowa w art. 16 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2017 r. poz. 2343 z późn. zm., dalej: „ustawa o CIT”).

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika m.in., że po likwidacji środka trwałego (linii produkcyjnej), która to okoliczność zostanie udokumentowana protokołem likwidacyjnym oraz wykreśleniu środka trwałego z ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych może zaistnieć sytuacja, że w zależności od potrzeb biznesowych, cała linia produkcyjna lub jej wybrane składniki (maszyny i urządzenia) mogą zostać w przyszłości sprzedane lub zezłomowane. Stąd Wnioskodawca zastanawia się w jaki sposób winien zostać ustalony dochód z tej sprzedaży tego składnika majtku spółki.

Mając na uwadze powyższe wskazać należy, że do opodatkowania zbycia zlikwidowanej uprzednio linii produkcyjnej (niezależnie czy dojdzie do zbycia poszczególnych jej elementów, czy też do jej zezłomowania), zastosowanie znajdą ogólne zasady ustalania dochodu.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy o CIT, przedmiotem opodatkowania podatkiem dochodowym jest dochód stanowiący sumę dochodu osiągniętego z zysków kapitałowych oraz dochodu osiągniętego z innych źródeł przychodów. W przypadkach, o których mowa w art. 21, art. 22 i art. 24b, przedmiotem opodatkowania jest przychód.

Stosownie do treści art. 7 ust. 2 ustawy o CIT, dochodem ze źródła przychodów, z zastrzeżeniem art. 11, art. 24a i art. 24b, jest nadwyżka sumy przychodów uzyskana z tego źródła przychodów nad kosztami ich uzyskania, osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przychodów przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów.

Przy czym, stosownie do art. 18 ust. 1 ustawy o CIT, podstawę opodatkowania, zastrzeżeniem art. 21, art. 22, art. 24a i 24b, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 7 albo art. 7a, po dokonaniu odliczeń (…).

Powołana ustawa nie zawiera definicji przychodu. Ustawodawca ograniczył się w tym zakresie do wskazania w art. 12 ust. 1 ustawy o CIT, przykładowych przysporzeń, zaliczanych do tej kategorii. Stosownie do art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT, przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe. Oznacza to, że co do zasady – przychodem jest każda wartość wchodząca do majątku podatnika, mająca definitywny charakter, powiększająca jego aktywa. Dotyczy to zarówno należności będących wprost wynikiem prowadzonej działalności gospodarczej, jak również innych definitywnych przysporzeń finansowych.

W myśl art. 12 ust. 3 ustawy o CIT, za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, a także za przychody uzyskane z zysków kapitałowych, z wyłączeniem przychodów, o których mowa w art. 7b ust. 1 pkt 1, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Jednakże jak stanowi art. 14 ust. 1 ustawy o CIT, przychodem z odpłatnego zbycia rzeczy, praw majątkowych lub świadczenia usług jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie. Jeżeli jednak cena bez uzasadnionej przyczyny znacznie odbiega od wartości rynkowej tych rzeczy, praw lub usług, organ podatkowy określa ten przychód w wysokości wartości rynkowej.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. (…)

Konstrukcja przepisu dotyczącego kosztów uzyskania przychodów daje podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (niewymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT), pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu.

Kosztem uzyskania przychodów będzie zatem taki koszt, który spełnia łącznie następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika,
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

W myśl natomiast art. 16 ust. 1 pkt 6 ustawy o CIT, do kosztów uzyskania przychodów nie zalicza się strat powstałych w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli środki te utraciły przydatność gospodarczą na skutek zmiany rodzaju działalności.

Jednakże w okolicznościach wskazanych we wniosku, jak wskazano na wstępie, Wnioskodawca uprawniony będzie do zaliczenia w ciężar kosztów podatkowych straty powstałej w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonej linii produkcyjnej. Z tej też przyczyny, zgodzić się należy z Wnioskodawcą, iż co do zasady, uzyskany ze zbycia zlikwidowanej linii produkcyjnej lub poszczególnych jej składników dochód równy będzie uzyskanemu z tego tytułu przychodowi. Albowiem ponowne zaliczenie w ciężar kosztów podatkowych wydatków na nabycie / wytworzenie środka trwałego jest w istocie niemożliwe.

Zauważyć jednak należy, że jeżeli, po zlikwidowaniu linii produkcyjnej, Wnioskodawca poniesie wydatki związane ze zbyciem zlikwidowanej linii, wówczas, o ile wydatki te będą spełniały warunki określone w art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, będą mogły pomniejszać przychód uzyskany z tej sprzedaży.

W związku z powyższym, stanowisko Wnioskodawcy uznano za prawidłowe.

Organ wydający niniejszą interpretację podkreśla, że jeżeli przedstawiony we wniosku opis zdarzenia przyszłego będzie różnił się od rzeczywistego stanu faktycznego, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego zdarzenia. Należy też zauważyć, że na podatniku spoczywa obowiązek udowodnienia w toku ewentualnego postępowania podatkowego okoliczności faktycznych, z których wywodzi dla siebie korzystne skutki prawne.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a,
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Jednocześnie nadmienić należy, że w pozostałym zakresie objętym wnioskiem, wydane zostaną odrębne rozstrzygnięcia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78-79, 50-126 Wrocław, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę do sądu administracyjnego wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.