2017.07.27 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT2-2.4011.159.2017.1.AG
z 27 lipca 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 23 maja 2017 r. (data wpływu 29 maja 2017 r.), uzupełniony pismem z dnia 23 czerwca 2017 r. (data wpływu 29 czerwca 2017 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29 maja 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek, uzupełniony w dniu 29 czerwca 2017 r., o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jako samorządowa jednostka budżetowa jest pracodawcą, który tworzy Zakładowy Fundusz Świadczeń Socjalnych (ZFŚS). Zgodnie z regulaminem ZFŚS, środki funduszu przeznacza się m.in. na dofinansowanie wycieczki, której organizatorem jest Zarząd, działalność kulturalno-oświatową, rozrywkową i sportową. Część kosztów uczestnictwa pracowników w tych przedsięwzięciach pokrywana jest ze środków ZFŚS. Wysokość finansowania dotycząca konkretnego pracownika jest zróżnicowana w zależności od jego sytuacji materialnej, rodzinnej, finansowej, zgodnie z Regulaminem Świadczeń Socjalnych obowiązującym w jednostce. W wycieczkach oraz imprezach kulturalno-oświatowych, rozrywkowych i sportowych mogą brać udział wszystkie osoby uprawnione do korzystania ze środków ZFŚS, jednak z takiej możliwości korzysta tylko część z nich. Udział we wskazanych imprezach jest całkowicie dobrowolny.

Wnioskodawca zamierza zorganizować imprezy integracyjne, które zostaną dofinansowane ze środków ZFŚS. Organizowanie wskazanych imprez leży w interesie pracodawcy, gdyż integracja załogi wpływa na efektywność pracy pracowników i wzajemne relacje służbowe. Wnioskodawca zamierza zorganizować spotkanie integracyjne (uroczysta kolacja wraz z zabawą taneczną) oraz 3-dniową wycieczkę. Imprezy są dostępne dla wszystkich pracowników i emerytów uprawnionych do korzystania z ZFŚS, jednak nie wszyscy uprawnieni zgłaszają chęć udziału w nich. Organizacją imprez zajmują się wybrane przez Wnioskodawcę podmioty (restauracja i biuro podróży), a zapłata będzie dokonywana na podstawie ilości osób biorących udział w imprezie i oszacowanego przez organizatora kosztu na osobę. Cena spotkania integracyjnego zawiera koszty uroczystej kolacji (serwowanej), napojów, przekąsek (w formie szwedzkiego stołu), oprawy muzycznej. Cena wycieczki obejmuje koszty przejazdu, noclegów, wyżywienia, spotkania integracyjnego, opiekę pilota i przewodnika. Rezygnacja uczestnika z jakiegokolwiek świadczenia nie wpływa na cenę. Uczestnicy korzystają ze świadczeń na zasadzie dobrowolności – nie jest sprawdzana lista obecności podczas posiłków, czy zwiedzania poszczególnych obiektów. Posiłki (w trakcie obu imprez) podawane będą zarówno w formie szwedzkiego stołu, jak również w formie serwowanych kolacji. Uczestnicy imprez ponoszą część kosztów, pozostała kwota jest finansowana ze środków ZFŚS. Wysokość dofinansowania jest uzależniona od kryterium socjalnego (grupy dochodowej, do której należy korzystający ze świadczenia).

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Czy kwota dofinansowania z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych do imprez integracyjnych dla pracowników stanowić będzie dla nich przychód opodatkowany podatkiem dochodowym od osób fizycznych, a co za tym idzie, czy powstaną dla Wnioskodawcy (jako płatnika) obowiązki związane z pobraniem i odprowadzeniem podatku dochodowego od osób fizycznych?
Czy kwota dofinansowania z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych do wycieczki dla pracowników stanowić będzie dla nich przychód opodatkowany podatkiem dochodowym od osób fizycznych, a co za tym idzie, czy powstaną dla Wnioskodawcy (jako płatnika) obowiązki związane z pobraniem i odprowadzeniem podatku dochodowego od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy, w myśl art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.; zwanej dalej u.p.d.o.f.) za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Stosownie do art. 12 ust. 3 u.p.d.o.f, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b.

Z kolei, zgodnie z art. 11 ust. 2 tej ustawy, wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 2, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

W myśl art. 11 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia – według cen stosowanych wobec innych odbiorców;
jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione – według cen zakupu;
jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku – według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku;
w pozostałych przypadkach – na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.

Na podstawie art. 11 ust. 2b, jeżeli świadczenia są częściowo odpłatne, przychodem podatnika jest różnica pomiędzy wartością tych świadczeń, ustaloną według zasad określonych w ust. 2 lub 2a, a odpłatnością ponoszoną przez podatnika.

Trybunał Konstytucyjny rozpatrując wniosek Prezydenta Konfederacji Lewiatan dotyczący opodatkowania świadczeń, które mogą być nawet potencjalnie otrzymane przez pracownika w związku z pozostawaniem przez niego w stosunku pracy, a które są dodatkowo ściśle związane z działalnością gospodarczą prowadzoną przez pracodawcę orzekł, że art. 12 ust. 1 w związku z art. 11 ust. 1 oraz art. 12 ust. 3 w związku z art. 11 ust. 2-2b u.p.d.o.f. rozumiane w ten sposób, że „inne nieodpłatne świadczenie” oznacza wyłącznie przysporzenie majątkowe o indywidualnie określonej wartości, otrzymane przez pracownika, są zgodne z art. 2 w związku z art. 217 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13 wskazał, że „inne nieodpłatne świadczenia”, można uznać za podlegające opodatkowaniu przychody pracownika, jeżeli:

zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie);
zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść;
korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).

Wskazane kryteria warunkujące uznanie za dochody podlegające opodatkowaniu muszą spełniać również świadczenia częściowo odpłatne. Finansowane ze środków ZFŚS spotkania integracyjne i wycieczki organizowane przez Wnioskodawcę nie spełniają wszystkich wskazanych przez Trybunał Konstytucyjny kryteriów, w związku z tym ich wartość nie stanowi podlegającego opodatkowaniu dochodu pracowników.

Spotkania integracyjne i wycieczki są organizowane zarówno w interesie pracowników, jak i pracodawcy. Integracja pracowników znacznie poprawia relacje między pracownikami, co ułatwia współpracę i podnosi jej jakość i wydajność. Trudno mówić o powiększeniu aktywów pracownika w wyniku skorzystania z imprezy organizowanej przez pracodawcę. Uniknięcie wydatku też jest wątpliwe, nie można bowiem zakładać, że gdyby pracodawca nie zorganizował wskazanej imprezy to pracownik we własnym zakresie poszukiwałby podobnej i z niej skorzystał ponosząc odpowiednie wydatki. Organizowane imprezy są dostępne w sposób ogólny dla wszystkich pracowników i nie można przypisać wymiernej korzyści konkretnemu pracownikowi. W związku z tym pracodawca nie powinien przypisywać poszczególnym pracownikom dochodów z tytułu udziału w imprezach współfinansowanych ze środków Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych ani pobierać od nich zaliczek na podatek dochodowy.

Zaprezentowane stanowisko potwierdzono w wydanej w imieniu Ministra Finansów przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach interpretacji indywidualnej z dnia 15 maja 2015 r., znak sprawy IBPBII/1/4511-311/15/MD, poprzez stwierdzenie: „W przypadku organizowania wycieczki integracyjnej, na którą zostaną zaproszeni wszyscy uprawnieni pracownicy, nie można mówić o przychodzie ze świadczenia nieodpłatnego. Sfinansowanie wycieczki integracyjnej przez pracodawcę nie spełnia kryterium wystąpienia po stronie pracownika przysporzenia majątkowego (korzyści). Skoro wycieczka integracyjna będzie miała charakter ogólnodostępny dla wszystkich pracowników i udział w niej jest dobrowolny, po stronie pracowników nie pojawi się korzyść w postaci zaoszczędzenia wydatku. Nie sposób bowiem zakładać, że gdyby nie wycieczka organizowana przez pracodawcę, pracownik wydałby pieniądze na uczestnictwo w takim przedsięwzięciu. Udział w wycieczce integracyjnej organizowanej przez pracodawcę nie oznacza uzyskania przychodu przez pracownika także z tego powodu, że brak jest podstaw, by świadczenie adresowane do wszystkich pracowników – przypisać indywidualnym uczestnikom, jako ich wymierną korzyść.”

Podobnie zaprezentowane stanowisko znaleźć można w wydanej w imieniu Ministra Finansów przez Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy interpretacji indywidualnej z dnia 4 września 2014 r., znak sprawy DD3.8222.2.346.2015.MCA, w której wskazano, że „bez elementu realnego w postaci otrzymania korzyści przez pracownika nie uzyskuje on przychodu; nie występuje zdarzenie, z którym ustawa wiąże powstanie obowiązku podatkowego. Tym bardziej, bez skonkretyzowanego i indywidualnie przypisanego świadczenia, brak podstaw do określenia jego wysokości. Tak więc, udział w spotkaniu (wyjeździe) integracyjnym czy szkoleniu zaoferowanym przez pracodawcę pracownikom, nie oznacza uzyskania przychodu przez pracownika, gdyż (...) nie ma podstaw, by świadczenie adresowane do wszystkich przypisać indywidualnym uczestnikom, jako ich wymierną korzyść.”

Wnioskodawca tworzy listy pracowników, którzy wyrażają chęć udziału w imprezie organizowanej przez Niego, a część kosztów pokrywają sami pracownicy, jednakże oferta udziału w organizowanej imprezie jest zawsze kierowana do wszystkich pracowników i dostępna dla każdego z nich. Dodatkowo w czasie trwania imprezy obecność zgłoszonych pracowników nie jest weryfikowana, więc nie jest ściśle określona lista osób, które skorzystały z zaoferowanego świadczenia. Poza tym nie można jednoznacznie określić wartości świadczenia, z którego skorzystali poszczególni pracownicy. Nawet w przypadku, gdy koszt imprezy jest kalkulowany na osobę, nie oznacza to, że każdy z uczestników skorzystał z oferty w jednakowym zakresie. Nie można jednakowo wycenić korzyści, jakie osiągnie każda z osób biorących udział w spotkaniu integracyjnym, czy wycieczce. Sam fakt postawienia świadczenia do dyspozycji pracownika nie sprawia, że skorzystał on z niego w zakresie zgodnym ze średnią arytmetyczną kosztów zorganizowania całego przedsięwzięcia.

Pogląd ten podzielił Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w wyroku z dnia 16 maja 2012 r. (sygn. akt I SA/Gd 293/12), w którym stwierdził, że „w przypadku świadczeń nieodpłatnych opodatkowaniu może podlegać tylko przychód rzeczywiście otrzymany, a nie możliwy do otrzymania (wartość otrzymanego świadczenia, a nie możliwość skorzystania ze świadczenia). O przychodzie pracownika można mówić wyłącznie w takiej sytuacji, gdy korzysta on z postawionych do dyspozycji świadczeń, a ponadto możliwe jest ustalenie wartości tego świadczenia według metod określonych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych; natomiast gdy wartości świadczeń nie można przyporządkować do świadczeń uzyskiwanych przez konkretnego pracownika (...), gdzie wysokość ponoszonych wydatków nie może być przypisana do konkretnego pracownika bez względu na to, czy skorzystał on z poczęstunku bądź innych atrakcji czy też nie (ewentualnie w jakim zakresie to nastąpiło), brak jest podstaw do ustalenia przychodu z tytułu świadczeń nieodpłatnych w związku z organizacją przez pracodawcę imprezy integracyjnej.”

W świetle przedstawionej powyżej argumentacji, Wnioskodawca stwierdza, że częściowo odpłatne świadczenia otrzymywane przez pracowników w postaci imprez integracyjnych i wycieczek współfinansowanych ze środków Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych nie stanowią podlegającego opodatkowaniu dochodu pracowników.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Na podstawie art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie natomiast do art. 11 ust. 2 ww. ustawy, wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 2-2c, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

Z kolei, zgodnie z treścią art. 11 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia – według cen stosowanych wobec innych odbiorców,
jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione – według cen zakupu,
jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku – według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku,
w pozostałych przypadkach – na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.

Jeżeli świadczenia są częściowo odpłatne, przychodem podatnika jest różnica pomiędzy wartością tych świadczeń, ustaloną według zasad określonych w ust. 2 lub 2a, a odpłatnością ponoszoną przez podatnika (art. 11 ust. 2b ww. ustawy).

Przepisy ustawy nie definiują pojęcia nieodpłatne świadczenie. W uchwałach z dnia 18 listopada 2002 r., sygn. akt FPS 9/02 oraz z dnia 16 października 2006 r., sygn. akt FPS 1/06 NSA ustalił znaczenie terminu nieodpłatne świadczenie na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Stwierdził bowiem, że ma ono szerszy zakres niż w prawie cywilnym, ponieważ obejmuje wszelkie zjawiska o charakterze gospodarczym i zdarzenia prawne, których konsekwencją jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne oraz gospodarcze w działalności osób prawnych, których następstwem jest nieodpłatne, czyli niezwiązane z kosztami lub inną formą świadczenia przysporzenie majątku tej osobie, mające wyraźny finansowy wymiar. W uchwale z dnia 24 maja 2010 r., sygn. akt II FPS 1/10 NSA potwierdził, że powyższe stanowisko ma zastosowanie także odnośnie podatku dochodowego od osób fizycznych w stosunku do sytuacji wynikających z art. 11 ust. 1 w związku z art. 12 ust. 1 i 3 tej ustawy.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ww. ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że wymienione kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym. Ponadto, treść tego przepisu wskazuje, że do przychodów pracownika zaliczyć należy nie tylko wynagrodzenia, czyli świadczenia wprost wynikające z zawartej umowy o pracę, ale również wszystkie inne przychody (świadczenia), niezależnie od podstawy ich wypłaty, jeżeli w jakikolwiek sposób wiążą się z faktem wykonywania pracy. Oznacza to, że do przychodów pracownika ustawodawca zaliczył nie tylko pieniądze, ale także wartość świadczeń w naturze, czy świadczeń nieodpłatnych otrzymanych od pracodawcy.

W myśl art. 12 ust. 2 ustawy, wartość pieniężną świadczeń w naturze przysługujących pracownikom na podstawie odrębnych przepisów ustala się według przeciętnych cen stosowanych wobec innych odbiorców – jeżeli przedmiotem świadczenia są rzeczy lub usługi wchodzące w zakres działalności pracodawcy.

Wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b (art. 12 ust. 3 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nie posiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca jako samorządowa jednostka budżetowa jest pracodawcą, który tworzy Zakładowy Fundusz Świadczeń Socjalnych (ZFŚS). Zgodnie z regulaminem ZFŚS, środki funduszu przeznacza się m.in. na dofinasowanie wycieczki, której organizatorem jest Zarząd, działalność kulturalno-oświatową, rozrywkową i sportową. Część kosztów uczestnictwa pracowników w tych przedsięwzięciach pokrywana jest ze środków ZFŚS. Wysokość finansowania dotycząca konkretnego pracownika jest zróżnicowana w zależności od jego sytuacji materialnej, rodzinnej, finansowej, zgodnie z Regulaminem Świadczeń Socjalnych obowiązującym w jednostce. W wycieczkach oraz imprezach kulturalno-oświatowych, rozrywkowych i sportowych mogą brać udział wszystkie osoby uprawnione do korzystania ze środków ZFŚS, jednak z takiej możliwości korzysta tylko część z nich. Udział we wskazanych imprezach jest całkowicie dobrowolny.

Mając na uwadze powyższe wyjaśnić należy, że dokonując oceny czy udział w spotkaniu integracyjnym i wycieczce prowadzi do powstania przychodu z tytułu nieodpłatnych świadczeń w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych należy kierować się wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13 (Dz. U. z 2014 r., poz. 947), w którym stwierdzono, że za przychód pracownika mogą być uznane świadczenia, które:

po pierwsze, zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),
po drugie, zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,
po trzecie, korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).

W ocenie Trybunału Konstytucyjnego, obiektywne kryterium – wystąpienia po stronie pracownika przysporzenia majątkowego (korzyści) – nie jest natomiast spełnione, gdy pracodawca proponuje swoim pracownikom udział w spotkaniach integracyjnych, choćby organizowanych poza miejscem pracy (imprezy wyjazdowe). W tym przypadku, nawet jeśli pracownik uczestniczy w spotkaniu dobrowolnie to po jego stronie nie pojawia się żadna korzyść, choćby w postaci zaoszczędzenia wydatku.

Natomiast, bez elementu realnego w postaci otrzymania korzyści przez pracownika nie uzyskuje on przychodu. Nie występuje zdarzenie, z którym ustawa wiąże powstanie obowiązku podatkowego. Tym bardziej, bez skonkretyzowanego i indywidualnie przypisanego świadczenia, brak jest podstaw do określenia jego wysokości. Tak więc, udział w spotkaniu integracyjnym zaoferowanym przez pracodawcę pracownikom, nie oznacza uzyskania przychodu przez pracownika, gdyż brak jest podstaw, by świadczenie adresowane do wszystkich przypisać indywidualnym uczestnikom, jako ich wymierną korzyść.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy, wskazać należy, iż udział pracowników w spotkaniu integracyjnym i wycieczce sfinansowanych w części z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych, które będą miały na celu integrację, co jednocześnie wpłynie na poprawę efektywności pracy pracowników oraz wzajemnych relacji służbowych, nie będzie stanowić dla nich przysporzenia majątkowego, a tym samym nieodpłatnego świadczenia, o którym mowa w art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W konsekwencji po stronie pracowników nie powstanie przychód ze stosunku pracy na podstawie art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, dlatego też nie zostaną obciążeni podatkiem dochodowym od części w jakiej Wnioskodawca pokryje koszty wycieczki i imprez integracyjnych, a tym samym, przy obliczaniu zaliczki na podatek dochodowy, Wnioskodawca zgodnie z art. 31 ww. ustawy nie będzie miał obowiązku, wartości świadczenia związanego z udziałem w spotkaniu integracyjnym i wycieczce doliczać do pozostałych przychodów pracowników.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin