Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT1-1.4012.529.2017.1.BS
z 26 września 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy – przedstawione we wniosku z dnia 2 sierpnia 2017 r. (data wpływu 8 sierpnia 2017 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania kosztów poniesionych z tytułu świadczenia usług biegłego sądowego i sposobu określenia podstawy opodatkowania podatkiem wynagrodzenia i kosztów związanych z tym wynagrodzeniem – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 8 sierpnia 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek, o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie w zakresie opodatkowania kosztów poniesionych z tytułu świadczenia usług biegłego sądowego i sposobu określenia podstawy opodatkowania podatkiem wynagrodzenia i kosztów związanych z tym wynagrodzeniem.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą polegającą na świadczeniu usług wyceny przedsiębiorstw oraz oceny projektów inwestycyjnych i innych usług doradczych z zakresu finansów i ekonomii. Wnioskodawca jest podatnikiem podatku od towarów i usług. Od kilku lat Wnioskodawca pełni funkcję biegłego sądowego z zakresu wyceny przedsiębiorstw, analizy ekonomiczno-finansowej, oceny projektów inwestycyjnych oraz projektów związanych z odnawialnymi źródłami energii. Za świadczone na rzecz sądów usługi wystawia szczegółowe rozliczenie kosztów, a następnie po wydaniu przez sąd postanowienia o wypłacie wynagrodzenia Wnioskodawca wystawia fakturę VAT. Szczegółowe rozliczenie kosztów obejmuje wynagrodzenie za czas pracy poświęcony na wykonanie opinii oraz koszty administracyjne i materiałowe konieczne do wydania opinii (są to m.in. koszty wydruku opinii, okładek, dojazdu do miejsca oględzin, opłaty pocztowe dotyczące korespondencji w danej sprawie sądowej itp.). Dotychczas w praktyce Wnioskodawcy zarówno wynagrodzenie za czas pracy poświęcony sporządzeniu opinii, jak i koszty administracyjne i materiałowe stanowiły podstawę opodatkowania podatkiem VAT. Wnioskodawca kierował się zasadą, że każdy koszt bezpośrednio związany ze świadczeniem usług powinien być włączony do podstawy opodatkowania (jako element świadczenia zasadniczego). Wnioskodawca wskazuje, że w dniu 1.08.2017 r. otrzymał od Sądu Rejonowego postanowienie, z którego wynika, że wskazany Sąd zmienił tą praktykę wskazując, że podstawę opodatkowania podatkiem VAT, stanowi jedynie wynagrodzenie biegłego sądowego stosownie do art. 89 ust. 4 ustawy o kosztach sadowych w sprawach cywilnych. Co do kosztów Sąd ten wskazał, że zgodnie z ustawą o kosztach sądowych ww. sprawach cywilnych biegłemu sądowemu należy się zwrot wydatków związanych z wydaniem opinii, jednakże kwoty tej nie podnosi się o stawkę VAT, bowiem z art. 89 ust. 4 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych wynika, że o stawkę podatku VAT podwyższa się jedynie przyznane biegłemu wynagrodzenie. Wnioskodawca załączył przykładowe postanowienia Sądu potwierdzające opisaną praktykę. Wnioskodawca wskazał, że konieczność wystąpienia o interpretację indywidualną wynika również z faktu braku jednolitości postępowania sądów przy wydawaniu postanowień o przyznaniu biegłemu wynagrodzenia o czym świadczy fakt, że inne sądy uwzględniają VAT doliczony do kosztów administracyjnych i materiałowych w tej samej kwestii.

Wątpliwości Wnioskodawcy sprowadzają się do rozstrzygnięcia kwestii opodatkowania kosztów poniesionych z tytułu świadczonych usług biegłego sądowego i na tym tle sposobu określenia podstawy opodatkowania w przypadku świadczenia usług biegłego sądowego w sytuacji, gdy obok wynagrodzenia w rozliczeniu dokonywany jest zwrot kosztów związanych z tym wynagrodzeniem.

Zdaniem Wnioskodawcy, jako podatnik podatku od towarów i usług zobowiązany jest do rozliczenia podatku VAT z tytułu świadczonych usług w zakresie sporządzania opinii sądowych. Sąd wydając postanowienie niejednokrotnie wyklucza VAT od wydatków związanych z kosztami poniesionymi w związku ze świadczoną usługą tj. wydruk opinii, okładki, dojazd do miejsca oględzin, opłat pocztowych.

Wnioskodawca uważa, że skoro poniesione koszty są niezbędne do wykonania opinii, stanowiąc tym samym jeden z elementów kalkulacyjnych otrzymanego od sądu wynagrodzenia (część odpłatności za usługę), to koszty te składają się na całość świadczenia należnego od nabywcy usługi na równi z wypłacanym wynagrodzeniem. Poniesione wydatki stanowią element rachunku kosztów, zmierzających do ustalenia kwoty odpłatności za wykonywaną usługę. Stanowią więc zapłatę, którą dokonujący świadczenia (usługodawca) otrzymał z tytułu sprzedaży od usługobiorcy, w rozumieniu powołanego wyżej art. 29a ust. 1 ustawy o VAT, podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wg stawki właściwej dla usługi głównej (czynność sporządzania opinii sądowej).

W opinii Wnioskodawcy, ponoszone wydatki z tytułu kosztów dodatkowych, ponoszone przez Wnioskodawcę w celu wykonywania czynności biegłego sądowego na zlecenie sądu, winny być traktowane jako wynagrodzenie za usługę i stanowić podstawę opodatkowania z tytułu świadczonych usług. W konsekwencji nie uwzględniając ponoszonych wydatków w podstawie opodatkowania, Wnioskodawca postępowałby nieprawidłowo. W opinii Wnioskodawcy podstawą opodatkowania jest cała wartość usługi, na którą składa się zarówno wynagrodzenie biegłego jak i ponoszone koszty konieczne do wykonania usługi. Wnioskodawca przeszukując dotychczas wydane interpretacje indywidualne, trafił na tożsamy przypadek (ITPP1/4512-442/15/BS), w którym potwierdzono tok rozumowania Wnioskodawcy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 2 pkt 22 ustawy, przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Przez dostawę towarów – w świetle art. 7 ust. 1 ustawy – rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Z kolei świadczeniem usług – na podstawie art. 8 ust. 1 ustawy – jest każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Należy zwrócić uwagę, że opodatkowaniu podatkiem VAT podlega każde świadczenie usług na rzecz innego podmiotu, w zamian za wykonanie którego jest wypłacane wynagrodzenie. Konieczne jest jednak istnienie stosunku prawnego pomiędzy usługobiorcą oraz usługodawcą, w wykonaniu którego następuje świadczenie wzajemne. Zatem z zaistniałego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi płynąć bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę.

W analizowanej sprawie – jak wynika z opisu stanu faktycznego – Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności gospodarczej sporządza opinie na rzecz sądów w zakresie wyceny przedsiębiorstw oraz oceny projektów inwestycyjnych i innych usług doradczych z zakresu finansów i ekonomii. W konsekwencji Wnioskodawca celem udokumentowania tej czynności wystawia fakturę.

W świetle powyższego należy zatem stwierdzić, że czynności biegłego w danym postępowaniu stanowią usługi, na co wskazuje powołany powyżej przepis art. 8 ust. 1 pkt 3 ustawy. Ich istotą jest bowiem dokonanie na zlecenie sądu określonego świadczenia – wydania opinii – za wynagrodzeniem.

Wskazać należy, że prawo do wykonywania funkcji biegłego sądowego nabywane jest w określonym trybie i po spełnieniu ściśle określonych warunków wynikających z przepisów rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 24 stycznia 2005 r. w sprawie biegłych sądowych (Dz. U. Nr 15, poz. 133). Biegły sądowy jest osobą, która posiada teoretyczne i praktyczne wiadomości specjalne w danej dziedzinie, potwierdzone stosownym dokumentem i w pełni samodzielnie sporządza zleconą mu opinię (ekspertyzę), kierując się wyłącznie posiadaną wiedzą w tym zakresie. Opinia wydana przez biegłego jest dowodem w postępowaniu sądowym. Przed objęciem funkcji biegły składa przyrzeczenie, że powierzone mu obowiązki wykonywać będzie z całą sumiennością i bezstronnością. Nikt zatem nie powinien mieć wpływu na treść jego pracy (sporządzenia stosownej opinii).

Jednocześnie jak wynika z art. 288 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. (Dz. U. z 2016 r., poz. 1822, z późn. zm.), biegły ma prawo żądać wynagrodzenia za stawiennictwo do sądu i wykonaną pracę. Przewodniczący może przyznać biegłemu zaliczkę na poczet wydatków.

Ponadto stosownie do art. 89 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. z 2016 r., poz. 623, z późn. zm.), biegłemu powołanemu przez sąd przysługuje wynagrodzenie za wykonaną pracę oraz zwrot poniesionych przez niego wydatków niezbędnych dla wydania opinii.

W myśl art. 89 ust. 2 powyższej ustawy, wysokość wynagrodzenia biegłego za wykonaną pracę ustala się, uwzględniając wymagane kwalifikacje, potrzebny do wydania opinii czas i nakład pracy, a wysokość wydatków, o których mowa w ust. 1 – na podstawie złożonego rachunku.

Z kolei zgodnie z art. 89 ust. 3 ww. ustawy, wynagrodzenie biegłych oblicza się według stawki wynagrodzenia za godzinę pracy albo według taryfy zryczałtowanej określonej dla poszczególnych kategorii biegłych ze względu na dziedzinę, w której są oni specjalistami. Podstawę obliczenia stawki wynagrodzenia za godzinę pracy i taryfy zryczałtowanej stanowi ułamek kwoty bazowej dla osób zajmujących kierownicze stanowiska państwowe, której wysokość określa ustawa budżetowa.

Natomiast art. 89 ust. 4 cyt. ustawy stanowi, że wynagrodzenie biegłego będącego podatnikiem obowiązanym do rozliczenia podatku od towarów i usług podwyższa się o kwotę podatku od towarów i usług, określoną zgodnie ze stawką tego podatku obowiązującą w dniu orzekania o tym wynagrodzeniu.

W konsekwencji prawo biegłego do żądania wynagrodzenia za spełnienie nałożonych na niego obowiązków wynika zarówno z art. 288 ustawy Kodeks postępowania cywilnego oraz z art. 89 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych.

W oparciu o § 11 ww. rozporządzenia z dnia 24 stycznia 2005 r. w sprawie biegłych sądowych, biegłemu przysługuje za wykonanie czynności wynagrodzenie w wysokości określonej odrębnymi przepisami.

Zgodnie z § 7 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 24 kwietnia 2013 r. w sprawie określenia stawek wynagrodzenia biegłych, taryf zryczałtowanych oraz sposobu dokumentowania wydatków niezbędnych dla wydania opinii w postępowaniu cywilnym (Dz. U. z 2013 r. poz. 518), w przypadku gdy opinię sporządził podmiot, o którym mowa w art. 290 § 1 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296, z późn. zm.), wynagrodzenie za wykonaną pracę, w zakresie czynności opisanych w załączniku nr 2 do rozporządzenia, można określić według stawki albo taryfy zryczałtowanej wskazanej w tym załączniku.

Stosownie zaś do § 8 rozporządzenia w sprawie określenia stawek wynagrodzenia biegłych, taryf zryczałtowanych oraz sposobu dokumentowania wydatków niezbędnych dla wydania opinii w postępowaniu cywilnym, wydatki poniesione przez biegłego, niezbędne dla wydania opinii, w tym w szczególności wydatki materiałowe, amortyzację aparatury badawczej oraz koszty dojazdu na miejsce wykonania czynności, biegły dokumentuje za pomocą faktur lub rachunków albo kopii tych dokumentów, a w razie ich braku – za pomocą oświadczenia.

Zgodnie z art. 29a ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

W świetle art. 29a ust. 6 ustawy, podstawa opodatkowania obejmuje:

1. podatki, cła, opłaty i inne należności o podobnym charakterze, z wyjątkiem kwoty podatku;
2. koszty dodatkowe, takie jak prowizje, koszty opakowania, transportu i ubezpieczenia, pobierane przez dokonującego dostawy lub usługodawcę od nabywcy lub usługobiorcy.

Na mocy art. 29a ust. 7 ustawy, podstawa opodatkowania nie obejmuje kwot:

1. stanowiących obniżkę cen w formie rabatu z tytułu wcześniejszej zapłaty;
2. udzielonych nabywcy lub usługobiorcy opustów i obniżek cen, uwzględnionych w momencie sprzedaży;
3. otrzymanych od nabywcy lub usługobiorcy jako zwrot udokumentowanych wydatków poniesionych w imieniu i na rzecz nabywcy lub usługobiorcy i ujmowanych przejściowo przez podatnika w prowadzonej przez niego ewidencji na potrzeby podatku.

W art. 29a ust. 1 ustawy wskazano, że podstawą opodatkowania jest wszystko, co stanowi zapłatę z zastrzeżeniami wynikającymi z dalszych przepisów ustawy, dotyczącymi usług agentów, pośredników itp., wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, przypadków, gdy podstawa opodatkowania może być szacowana przez organ podatkowy oraz opodatkowania niektórych podatników dokonujących obrotów dziełami sztuki, przedmiotami kolekcjonerskimi, antykami i towarami używanymi.

Oznacza to, że ustawodawca nie przewidział szczególnego uregulowania podstawy opodatkowania w zakresie usług biegłych sądowych.

Ww. przepis art. 29a ust. 1 ustawy stanowi odzwierciedlenie art. 73 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 z 11.12.2006, str. 1, z późn. zm.), zwanej dalej Dyrektywą, z treści którego wynika, że w odniesieniu do dostaw towarów i świadczenia usług innych niż te, o których mowa w art. 74-77, podstawa opodatkowania obejmuje wszystko, co stanowi zapłatę otrzymaną lub którą dostawca lub usługodawca otrzyma w zamian za dostawę towarów lub świadczenie usług, od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z subwencjami związanymi bezpośrednio z ceną takiej dostawy lub świadczenia.

Jak stanowi art. 78 Dyrektywy, do podstawy opodatkowania wlicza się następujące elementy:

1. podatki, cła, opłaty i inne należności, z wyjątkiem samego VAT;
2. koszty dodatkowe, takie jak koszty prowizji, opakowania, transportu i ubezpieczenia, pobierane przez dostawcę lub usługodawcę od nabywcy lub usługobiorcy.

Do celów akapitu pierwszego lit. b, państwa członkowskie mogą uznać koszty objęte odrębną umową za koszty dodatkowe.

Przepis ten wyjaśnia, jakie elementy uwzględnia się przy ustalaniu wynagrodzenia, stanowiącego podstawę opodatkowania i wymienia przykładowo kilka rodzajów kosztów mieszczących się w pojęciu podstawy opodatkowania. Dotyczy on kosztów bezpośrednio związanych z zasadniczą dostawą towarów lub usług, które zwiększają łączną kwotę należną z tytułu transakcji. Zgodnie z tą regulacją, każdy koszt bezpośrednio związany z dostawą towarów lub świadczeniem usług, którym dostawca obciążył nabywcę lub klienta, powinien być włączony do podstawy opodatkowania. Zasada włączenia tych świadczeń do podstawy opodatkowania oznacza, że wartości tego typu kosztów, których ciężar przerzucany jest na nabywcę, nie wykazuje się jako odrębnego świadczenia, lecz traktuje, jako element świadczenia zasadniczego, z zastosowaniem stawki podatku właściwej dla świadczenia zasadniczego.

Treść wniosku wskazuje, że Wnioskodawca będący czynnym podatnikiem VAT wykonuje czynności jako biegły z dziedziny wyceny przedsiębiorstw analizy ekonomiczno-finansowej, oceny projektów inwestycyjnych oraz projektów związanych z odnawialnymi źródłami energii i następnie sporządza opinie. Za świadczone na rzecz sądów usługi wystawia szczegółowe rozliczenie kosztów, a następnie po wydaniu przez sąd postanowienia o wypłacie wynagrodzenia Wnioskodawca wystawia fakturę VAT. Szczegółowe rozliczenie kosztów obejmuje wynagrodzenie za czas pracy poświęcony na wykonanie opinii oraz koszty administracyjne i materiałowe konieczne do wydania opinii (są to m.in. koszty wydruku opinii, okładek, dojazdu do miejsca oględzin, opłaty pocztowe dotyczące korespondencji w danej sprawie sądowej itp.).

Przy tak przedstawionym opisie sprawy Wnioskodawca powziął wątpliwości, czy do podstawy opodatkowania podatkiem VAT wlicza się ponoszone wydatki tj. kosztów wydruku opinii, okładek, dojazdu do miejsca oględzin, opłat pocztowych dotyczących korespondencji w danej sprawie sądowej.

W związku z powyższym należy wskazać, że podstawę opodatkowania stanowi wszystko co jest zapłatą otrzymaną przez sprzedawcę z tytułu wykonania usługi, tj. sporządzenia opinii. Jednocześnie z treści art. 29a ust. 6 ustawy bezpośrednio wynika, że podstawa opodatkowania w podatku od towarów i usług obejmuje także koszty dodatkowe. Przy czym chodzi tu o koszty bezpośrednio związane z konkretnym świadczeniem usług, pobierane przez sprzedawcę od nabywcy usługi. Powyższe przesądza o tym, że koszty te są wliczane do podstawy opodatkowania, czyli nie podlegają opodatkowaniu jako odrębne świadczenia. Co więcej, koszty te wpływają bezpośrednio na wysokość zapłaty (wynagrodzenia) należnej z tytułu sprzedaży.

Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy należy stwierdzić, że skoro poniesione przez biegłego koszty są niezbędne do wykonania opinii, stanowiąc tym samym jeden z elementów kalkulacyjnych otrzymanego wynagrodzenia (część odpłatności za usługę), to koszty te składają się na całość świadczenia należnego od nabywcy usługi na równi z wypłacanym wynagrodzeniem. Poniesione wydatki stanowią element rachunku kosztów, zmierzających do ustalenia kwoty odpłatności za wykonywaną usługę. Stanowią więc zapłatę, którą dokonujący świadczenia (usługodawca) otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od usługobiorcy, opodatkowaną podatkiem od towarów i usług według stawki właściwej dla usługi głównej (czynność biegłego).

Jak wskazano powyżej, podstawą opodatkowania jest wartość usługi, na którą w przedmiotowej sprawie składają się zarówno wynagrodzenie biegłego sądowego za wydanie opinii, jak i poniesione przez niego koszty (wydatki) konieczne do wykonania tej usługi, zatem wartość całego świadczenia jest opodatkowana jedną stawką podatku VAT.

W konsekwencji w rozpatrywanej sprawie do podstawy opodatkowania Wnioskodawca powinien wliczyć wszystkie składniki wynagrodzenia należnego za wykonaną usługę wydania opinii. Zatem są to wszystkie elementy kalkulacyjne wyświadczonej usługi, tj. wynagrodzenie biegłego oraz poniesione wydatki w celu wydania opinii.

Odpowiadając na zadane pytania tut. organ stwierdza, że w świetle obowiązujących przepisów ustawy na wynagrodzenie Wnioskodawcy za wykonanie usług jako biegłego składa się wartość całego świadczenia, które jest opodatkowane podatkiem od towarów i usług w wysokości 23%. Zatem Wnioskodawca jest zobowiązany doliczyć VAT zarówno do wynagrodzenia za pracę (opracowanie opinii), jak i do pozostałych poniesionych wydatków celem sporządzenia ww. opinii, tj. koszty wydruku opinii, okładek, dojazdu do miejsca oględzin, opłaty pocztowe dotyczące korespondencji w danej sprawie sądowej itp.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należy ocenić jako prawidłowe.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź straci swą aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.