Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT2-3.4010.152.2017.1.JG
z 27 września 2017 r.

 

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA


Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 29 lipca 2017 r. (data wpływu 2 sierpnia 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie powstania przychodu z odszkodowania z tytułu ubezpieczenia majątku firmy wypłaconej przez ubezpieczyciela na rzecz banku, na którego przeniesiono w drodze cesji wierzytelność z tytułu polisy – jest nieprawidłowe.


UZASADNIENIE



W dniu 2 sierpnia 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie powstania przychodu z odszkodowania z tytułu ubezpieczenia majątku firmy wypłaconej przez ubezpieczyciela na rzecz banku, na którego przeniesiono w drodze cesji wierzytelność z tytułu polisy.



We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.


Wnioskodawca jest podmiotem mającym osobowość prawną, który działa w obrocie jako Sp. z o.o.. Spółka została utworzona na mocy aktu notarialnego. Do Spółki zostało wniesione aportem przedsiębiorstwo osoby fizycznej.

Bank zawarł w dniu 9 września 2005 r. z panem (…) prowadzącym działalność gospodarczą pod nazwą „A” umowę kredytu inwestycyjnego denominowanego w złotowej równowartości (…) CHF na okres od 9 września 2005 r. do 31 marca 2018 r. z przeznaczeniem na finansowanie inwestycji „Rozbudowa kompleksu hotelowego”.

W związku z aportem przedsiębiorstwa osoby fizycznej do Sp. z o.o. – na mocy aneksu nr 6 z dnia 12 sierpnia 2008 r. Sp. z o.o. przystąpiła do długu osoby fizycznej wobec Banku wynikającego z zawartej umowy kredytu inwestycyjnego.

W dniu 27 listopada 2009 r. Sp. z o.o. zawarła z Ubezpieczycielem umowę ubezpieczenia mienia od wszystkich ryzyk, co potwierdzone zostało polisą nr (…). Przedmiotem ubezpieczenia były m.in. budynki, budowle, maszyny, urządzenia oraz wyposażenie wchodzące w skład Kompleksu Hotelowego składającego się z budynku hotelowego wraz z karczmą, oddanego do użytku w 2002 r. („stary hotel”) oraz z nowej części budynku hotelowego wraz z basenem, SPA i łącznikiem łączącym ze starym obiektem, których użytkowanie rozpoczęło się w 2009 r. („nowy hotel”). Sumy ubezpieczenia ustalone zostały na (…) zł dla budynków, (…) zł dla budowli (…) zł dla maszyn i urządzeń oraz (…) zł dla wyposażenia.

Co istotne, w dniu 29 marca 2010 r. pomiędzy Bankiem a Sp. z o.o. zawarta została umowa cesji praw, na mocy której Sp. z o.o. przelała na Bank swoje uprawnienia wynikające z umowy ubezpieczenia, czyniąc Bank jedynym uprawnionym do odbioru odszkodowań w celu zmniejszenia zadłużenia Sp. z o.o. z tytułu umowy kredytu do czasu całkowitej spłaty kredytu.

Ubezpieczyciel potwierdził otrzymanie informacji o cesji i w dniu 27 kwietnia 2010 r. wyraził na nią zgodę. Zawarta umowa ubezpieczenia dotyczyła majątku związanego z prowadzeniem działalności gospodarczej przez Sp. z o.o.

W dniu 30 kwietnia 2010 r. wybuchł pożar, w wyniku którego całkowicie zniszczone zostały wszystkie budynki kompleksu hotelowo-gastronomicznego Hotelu.

Ponadto zniszczone zostały maszyny, urządzenia i wyposażenie znajdujące się w obiekcie. Nie było wątpliwości, że wyżej wskazane zdarzenie objęte było ochroną ubezpieczeniową oraz że nie zachodzą okoliczności wyłączające odpowiedzialność Ubezpieczyciela.

W związku z tym Ubezpieczyciel w dniu 14 czerwca 2010 r. dokonał na rzecz Banku wypłaty zaliczki na poczet odszkodowania w wysokości (…) zł z tytułu szkody w budynkach i budowlach.

Następnie Ubezpieczyciel określił wielkość ostatecznej kwoty odszkodowania i dopłacił na rzecz Banku (…)zł, a (…) zł na rzecz wykonawców dezynfekcji oraz demontażu i utylizacji czujek.

Bank nie zgodził się z założeniami przyjętymi przez Ubezpieczyciela przy ustalaniu wysokości szkody skutkującymi zaniżeniem odszkodowania i wystąpił z pozwem do sądu wzywając Ubezpieczyciela do wypłaty różnicy pomiędzy należnym Spółce w ramach umowy cesji odszkodowaniem równym sumie ubezpieczenia, a kwotami uprzednio wypłaconymi przez ubezpieczyciela.

Sąd Okręgowy wyrokiem z dnia 22 lipca 2015 r. zasądził od Ubezpieczyciela na rzecz Banku kwotę (…) zł.

Sąd Apelacyjny wyrokiem z dnia 23 marca 2017 r. w pełni podzielił ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd I instancji oraz ich ocenę prawną, oddalając tym samym apelację wniesioną przez Ubezpieczyciela.

Ubezpieczyciel wypłacił powyższą kwotę na rzecz Banku w dniu 5 kwietnia 2017 r. W celu jej rozliczenia zostało zawarte porozumienie pomiędzy Bankiem a Sp. z o.o., osobą fizyczną, (dłużnikami głównymi i dłużnikiem solidarnym).

Na mocy ww. porozumienia (aneksowanego w dniu 19 kwietnia 2017 r.) Bank przelał na rachunek bankowy Sp. z o.o. kwotę (…) zł.

Reasumując, środki pieniężne z przyznanego odszkodowania zostały przekazane bezpośrednio na rachunek banku kredytodawcy, który udzielił kredytu inwestycyjnego na nabycie nieruchomości na rzecz którego w umowie kredytowej przeniesiono w drodze cesji wierzytelności z zawartej polisy ubezpieczeniowej.

Jedynie niewielka część z tych środków przekraczająca kwotę zabezpieczonego cesją kredytu, została przekazana na rachunek bankowy Sp. z o.o.


W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.


Czy odszkodowanie z tytułu ubezpieczenia majątku firmy Sp. z o.o. uzyskane częściowo na drodze sądowej w związku z kwestionowaniem wysokości wypłaconej kwoty przez ubezpieczyciela podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych w sytuacji, gdy środki z tytułu ubezpieczenia zostały przelane nie na rachunek ubezpieczonego podatnika, lecz banku na rzecz którego przeniesiono w drodze cesji wierzytelność z tytułu polisy?


Zdaniem Wnioskodawcy odszkodowanie ma na celu wyrównanie poszkodowanemu uszczerbku majątkowego powstałego w wyniku zdarzenia wyrządzonego szkodą, a zatem odszkodowanie to pokrycie wyrządzonych strat. Pod względem podatkowym istotne jest to, czy w każdej sytuacji odszkodowanie staje się przychodem podatkowym w dacie otrzymania, czy może być niezaliczone do przychodów lub podlegać zwolnieniu od podatku dochodowego.


Odszkodowania uregulowane są w prawie cywilnym, ale o ich podatkowych skutkach wobec osób prawnych decydują przepisy ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2016 r., poz. 1888, z późn. zm. – dalej: ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych).


Zasady zawierania i wykonania umów ubezpieczenia zostały określone w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2017 r., poz. 459 z późn. zm.; dalej: Kodeks Cywilny), a dokładnie w art. 805-820 tej ustawy. Dodatkowo do umów ubezpieczenia mają zastosowanie następujące przepisy:


  • ustawa z dnia 22 maja 2003 r. o działalności ubezpieczeniowej (Dz. U. z 2015 r. poz. 1206, 1273 i 1348),
  • ustawa z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2060, z późn. zm.).


Stosownie do art. 805 § 1 Kodeksu cywilnego, przez umowę ubezpieczenia ubezpieczyciel zobowiązuje się, w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa, spełnić określone świadczenie w razie zajścia przewidzianego w umowie wypadku, a ubezpieczający zobowiązuje się zapłacić składkę.

Przy ubezpieczeniu majątkowym świadczenie ubezpieczyciela polega w szczególności na zapłacie określonego odszkodowania za szkodę powstałą wskutek przewidzianego w umowie wypadku (art. 805 § 2 pkt 1 Kodeks cywilny). Wysokość odszkodowania określa najczęściej zakład ubezpieczeniowy, co nie wyklucza możliwości dochodzenia przez ubezpieczonego wyższej kwoty odszkodowania na drodze sądowej.

Z podatkowego punktu widzenia zasadą jest opodatkowanie odszkodowań otrzymanych w związku z prowadzoną działalnością gospodarcza. Opodatkowaniu podlegają bowiem zarówno odszkodowania za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą (otrzymane również z tytułu ubezpieczeń majątkowych i osobowych), a także inne odszkodowania otrzymane w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Dochodem podlegającym opodatkowaniu jest nadwyżka sumy przychodów nad kosztami ich uzyskania. Według definicji zawartej w przepisach art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, przychodami, z pewnymi zastrzeżeniami, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Do przychodów podatkowych zalicza się takie przychody, które są trwałe, definitywne i bezwarunkowe. Podatek dochodowy od osób prawnych obejmuje swoim zakresem wszelkie wpływy majątkowe powstałe przy prowadzeniu działalności gospodarczej.

W myśl art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. Konstrukcja tego fundamentalnego przepisu ustawy podatkowej oparta jest na przychodach „związanych” z działalnością gospodarczą. W takiej sytuacji odnosi się on do przychodów będących następstwem prowadzonej działalności gospodarczej, związanych z nią bezpośrednio lub pośrednio.

Przepis ten obejmuje również przychody z tytułu wszelkiego rodzaju otrzymanych odszkodowań i kar umownych, określonych w umowach zawartych przez podatników w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

W konsekwencji, do przychodów podatkowych, podatnik winien zaliczyć takie przychody, które są mu należne. Nie są to jednak jakiekolwiek przychody, lecz przychody, w stosunku do których podatnikowi przysługiwać będzie prawo do ich otrzymania i które stanowić będą jego trwałe przysporzenie majątkowe. O zaliczeniu danego przysporzenia majątkowego do przychodów decyduje definitywny charakter tego przysporzenia w tym sensie, że w sposób ostateczny faktycznie powiększa ono aktywa podatnika, a więc takie przysporzenia, którymi podatnik może rozporządzać jak właściciel.

Terminy osiągania przychodów związanych z działalnością gospodarczą regulują przepisy art. 12 ust. 3a i 3c-3e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. W myśl art. 12 ust. 3a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, za datę powstania przychodu związanego z działalnością gospodarczą uważa się, z zastrzeżeniem ust. 3c-3e, dzień wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego lub wykonania usługi, nie później niż dzień wystawienia faktury albo uregulowania należności. Biorąc pod uwagę, że otrzymana kwota odszkodowania lub kary umownej nie stanowi wydania rzeczy, zbycia praw majątkowych ani wykonania usług, a zatem nie mają zastosowania przepisy art. 12 ust. 3a, ust. 3c i 3d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych – w tej sytuacji datę powstania przychodu ustala się na podstawie art. 12 ust. 3e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W myśl tego ostatniego przepisu, w przypadkach innych niż świadczenie usług, wydanie towarów oraz zbycie praw majątkowych, za dzień powstania przychodu uważa się dzień otrzymania zapłaty, zatem w tym również otrzymania pieniędzy z tytułu odszkodowania lub kary umownej.

Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji indywidualnej z dnia 17 listopada 2009 r. (IBPBI/2/423-927/09/MO) podsumował, że przychód podatkowy stanowić będą środki pieniężne faktycznie otrzymane, w chwili ich wpływu na rachunek bankowy (art. 12 ust. 3e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych), a nie wartość wynikająca z wystawionych przez Spółkę not obciążeniowych.

Analogicznie Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji z dnia 7 października 2007 r. (sygn. IP-PB3-423-51/07-4/AJ) uznał, że otrzymane odszkodowanie powinno być zaliczane do przychodów podatkowych w dacie otrzymania.

Podobne stanowisko prezentuje także Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji indywidualnej z 7 października 2011 r., nr: ILPB3/423-310/11-3/EK „odszkodowanie w kwocie odpowiadającej poniesionym stratom i utraconym korzyściom będzie stanowiło przychód podatkowy (odpowiadający kwocie dochodu) w dniu jego faktycznego otrzymania, rzutujący na wysokość podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych. (...)”

Na gruncie podatkowym katalog przychodów jest otwarty. Są to w szczególności otrzymane pieniądze. W katalogu negatywnym określono rodzaje przychodów, których nie zalicza się do przychodów podatkowych, ale brak w nim wyłączenia z tytułu otrzymanego odszkodowania lub kary umownej. W sytuacji gdy podatnik osiągnął przysporzenie majątkowe w postaci otrzymanego odszkodowania lub kary umownej, przysporzenie to może nie być przychodem podatkowym, albowiem zgodnie z art. 12 ust. 4 pkt 6a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, do przychodów nie zalicza się zwróconych wydatków, np. w postaci otrzymanego odszkodowania, niezaliczonych do kosztów uzyskania przychodów.

Podstawowym warunkiem do zastosowania powołanego przepisu jest fakt, że dany wydatek nie może być zaliczony do kosztów podatkowych. W sytuacji gdyby wydatki nie stanowiły u podatnika kosztów uzyskania przychodów, wówczas otrzymane odszkodowania, jako przychody stanowiące zwrot wydatków, które nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, nie powinny zwiększać przychodów podatkowych (Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, interpretacja z 3 grudnia 2008 r., ITPB3/423-513a/08/DK).

Orzecznictwo potwierdza możliwość zastosowania art. 12 ust. 4 pkt 6a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych do świadczeń o charakterze kompensacyjnym (odszkodowawczym).

Ponadto, jak słusznie uznał Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 29 kwietnia 2003 r., sygn. III SA 2013/01 „najogólniej można powiedzieć, że przychodami są te wszystkie otrzymane pieniądze i nieodpłatne świadczenia rzeczowe (art. 12 ust. 1 pkt 1 i 2), które nie zostały wyłączone na podstawie art. 12 ust. 4 (...) okoliczność o rekompensacyjnym charakterze świadczenia (...) mogła natomiast uzasadniać zastosowanie wyjątku z art. 12 ust. 4 pkt 6a u.p.d.o.p. Warunkiem zastosowania wspomnianego wyjątku było jednak niezaliczenie równowartości świadczenia do kosztów uzyskania przychodów”. Jednocześnie Sąd wyraźnie podkreślił, że pod pojęciem „zwróconych innych wydatków”, należy rozumieć wszelkie wydatki, które zostały zwrócone, a których nie wymieniono w innych punktach art. 12 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W innym wyroku z dnia 12 czerwca 2007 r., I SA/Gd 358/07, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku przyjął z kolei, że „(...) kwota odszkodowania wypłacona podatnikowi, który uprzednio poniósł wydatki związane ze zdarzeniem wywołującym szkodę, a które nie mogły zostać zaliczone w ciężar kosztów uzyskania przychodów, w wysokości odpowiadającej poniesionym wydatkom, na podstawie art. 12 ust. 4 pkt 6a u.p.d.o.p. nie stanowi przychodu podatnika. Przychodem będzie natomiast nadwyżka otrzymanego odszkodowania nad poniesionymi wydatkami (...)”.

Dyrektor Izby Skarbowej w Gdańsku w wyjaśnieniach z dnia 23 października 2007 r. nr BI/4218-0039/07, wyraził pogląd, że „odszkodowanie otrzymane od sprawcy kolizji lub jego ubezpieczyciela tytułem naprawienia wyrządzonej szkody stanowi zwrot innych wydatków niezaliczanych do kosztów uzyskania przychodu”.

Powołane orzeczenia i interpretacje organów podatkowych odnoszą się do wszelkich świadczeń o charakterze rekompensacyjnym. W dominującym zakresie organy podatkowe uznają, że odszkodowania otrzymane na pokrycie wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodu nie podlegają opodatkowaniu.

Z przedmiotowego stanu faktycznego dotyczącego Sp. z o.o. wynika, że odszkodowanie z tytułu zniszczenia majątku firmy ubezpieczyciel, przelał na rachunek banku, który udzielił uprzednio podatnikowi kredytu na inwestycje. Na zabezpieczenie kredytu w umowie kredytowej podatnik przeniósł cesją na bank swoją wierzytelność przysługującą z tytułu ubezpieczenia majątku stwierdzonego polisą ubezpieczeniową. Z istoty umowy cesji (art. 509-519 Kodeksu cywilnego) wynika, że w momencie przelewu wierzytelności w rozumieniu art. 509 Kodeksu cywilnego przechodzi na nabywcę ogół uprawnień przysługujących dotychczasowemu wierzycielowi, który zostaje wyłączony ze stosunku zobowiązaniowego jaki wiązał go z dłużnikiem.

Gdy zatem doszło do przeniesienia wierzytelności na zaspokojenie roszczeń kredytodawcy z tytułu udzielonego kredytu, zobowiązanie kredytobiorcy do spłaty kredytu w następstwie likwidacji szkody wygasło w części odpowiadającej wysokości przekazanej wierzytelności, tj. przyznanego i wypłaconego odszkodowania. W konsekwencji dokonując cesji ubezpieczenia podatnik, tj. Sp. z o.o., przeniósł prawo do odszkodowania na bank, a tym samym przyznane przez ubezpieczyciela odszkodowanie z tytułu szkody majątkowej nie zostało przez podatnika otrzymane.

Reasumując, środki pieniężne z przyznanego odszkodowania zostały przekazane bezpośrednio na rachunek banku kredytodawcy, który udzielił kredytu inwestycyjnego na nabycie nieruchomości na rzecz którego w umowie kredytowej przeniesiono w drodze cesji wierzytelności z zwartej polisy ubezpieczeniowej. Jedynie niewielka część z tych środków przekraczająca kwotę zabezpieczonego cesją kredytu, tj. (…) zł została przekazana na rachunek bankowy Sp. z o.o. i w związku z tym podlega ona opodatkowaniu jako przychód związany z prowadzeniem działalności gospodarczej przez Sp. z o.o.


W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.


Ustawa z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2016 r., poz. 1888, z późn. zm.; dalej: ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych) nie zawiera definicji przychodu. Przepis art. 12 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych regulujący kwestię przychodów nie wymienia źródeł przychodu, lecz określa zdarzenia, których wystąpienie powoduje powstanie obowiązku podatkowego. Przez przykładowe wyliczenie zawarte w kolejnych ustępach art. 12 ustawodawca precyzuje więc jedynie rodzaje przychodów.

Ponadto enumeratywnie wylicza jakiego rodzaju wpływy pieniężne podmiotu gospodarczego nie są zaliczane do przychodów.

W myśl art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności: otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Zatem przychodami są więc w szczególności: otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe, a w zakresie przychodów związanych z działalnością gospodarczą także przychody należne, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Przychody należne to wszelkiego rodzaju przychody, co do których przysługuje podatnikowi uprawnienie do ich dochodzenia, czyli takie, które wynikają z konkretnego stosunku prawnego. „Należność” wynika z treści stosunku prawnego, a odnosi się zarówno do możliwości dochodzenia konkretnego świadczenia oraz do powinności jego spełnienia. Oznacza to, że powstanie przychodów należnych związane jest z powstaniem wierzytelności. Ponieważ wierzytelność to termin wywodzący się z prawa cywilnego, to przychodami należnymi są przychody wymagalne w rozumieniu prawa cywilnego, tj. możliwe do prawnie skutecznego ich dochodzenia.

Pojęcie „przychodu” ma również utrwalone znaczenie w doktrynie i orzecznictwie. Przyjmuje się, że przychodem podatkowym jest przysporzenie majątkowe podatnika, o charakterze trwałym i definitywnym. Na podstawie tej definicji można wskazać na dwie zasadnicze przesłanki, które pozwalają uznać przysporzenie za przychód podatkowy.

Po pierwsze, przychodem jest przysporzenie majątkowe podatnika. Przysporzenie to może mieć postać zwiększenia aktywów albo zmniejszenia pasywów podatnika. Innymi słowy przychodem jest przyrost majątku podatnika. Przysporzenie majątkowe będące przychodem musi mieć konkretny wymiar finansowy.

Po drugie, przychodem jest przysporzenie o charakterze trwałym i definitywnym. Przysporzenie to musi być ostateczne, a podatnik powinien móc otrzymanymi np. środkami pieniężnymi rozporządzać jak własnymi. Nie będzie zatem przychodem podatkowym przysporzenie o charakterze niepewnym, tymczasowym czy zwrotnym.

Ustawodawca nie zastrzega, że przychodem są tylko wymienione w art. 12 ustawy pożytki, które są wprost wynikiem realizacji celu działalności gospodarczej osoby prawnej. Wszelkie wpłaty pieniężne, o ile spełniają inne wymagania podane w rozdziale 2 ustawy, mogą być uznane za przychód osoby prawnej zwłaszcza, że listę pożytków – stanowiącą katalog zamknięty, którego zakres nie podlega rozszerzeniu czy też zawężeniu – które nie mogą być zaliczone do przychodów, zawarto w ust. 4 cytowanego przepisu (brak w nim jednakże przychodu pochodzącego z odszkodowania).

Zgodnie z art. 12 ust. 4 pkt 6a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, do przychodów nie zalicza się zwróconych innych wydatków niezaliczonych do kosztów uzyskania przychodów.

Należy przy tym podkreślić, że cytowany przepis odnosi się wyłącznie do poniesionych i zwróconych podatnikowi wydatków niezaliczonych z mocy art. 16 tej ustawy do kosztów uzyskania przychodów. Aby dany wydatek mógł być zaliczony do kategorii „innych wydatków”, o których mowa w art. 12 ust. 4 pkt 6a cytowanej ustawy, konieczne jest, by „wydatek ten nie został zaliczony do kosztów uzyskania przychodów” w rozumieniu przepisu art. 16 tej ustawy oraz by wydatek został wcześniej przez podatnika poniesiony, a następnie zwrócony podatnikowi. Przy czym wydatek poniesiony powinien być odpowiednikiem wydatku zwróconego.

Biorąc pod uwagę wyłączenia ustawowe wymienione w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, brak jest w nich wykluczenia z kosztów uzależnionego od zawarcia umowy ubezpieczenia, tj. analogicznego do wyłączenia wynikającego z art. 16 ust. 1 pkt 50 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zgodnie z którym do kosztów uzyskania przychodów nie zalicza się strat powstałych w wyniku utraty lub likwidacji samochodów oraz kosztów ich remontów powypadkowych, jeżeli samochody nie były objęte ubezpieczeniem dobrowolnym.

Natomiast zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat powstałych w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli środki te utraciły przydatność gospodarczą na skutek zmiany rodzaju działalności. Jak z powyższego wynika wyłączeniem tym nie zostały objęte straty będące skutkiem zdarzeń losowych takich jak pożar.

Biorąc powyższe pod uwagę stwierdzić należy, że kwota pieniężna otrzymana przez Spółkę nie może być uznana za pożytek, o którym mowa w art. 12 ust. 4 pkt 6a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ponieważ stanowi ona odszkodowanie będące wykonaniem świadczenia z umowy ubezpieczenia, a nie zwrot wydatków poniesionych przez Spółkę niezaliczonych do kosztów uzyskania przychodów.


Natomiast moment powstania przychodu związanego z działalnością gospodarczą reguluje art. 12 ust. 3a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych stanowiący, że za datę powstania przychodu, o którym mowa w ust. 3, uważa się, z zastrzeżeniem ust. 3c-3e, dzień wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego lub wykonania usługi albo częściowego wykonania usługi, nie później niż dzień:


  1. wystawienia faktury albo
  2. uregulowania należności.



W przypadku otrzymania przychodu, o którym mowa w ust. 3, do którego nie stosuje się ust. 3a, 3c i 3d, za datę powstania przychodu uznaje się dzień otrzymania zapłaty – art. 12 ust. 3e ustawy.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że w dniu 30 kwietnia 2010 r. całkowitemu zniszczeniu na skutek pożaru uległy wszystkie budynki kompleksu hotelowo-gastronomicznego Hotelu oraz maszyny, urządzenia i wyposażenie znajdujące się w obiekcie. Wyżej wskazane zdarzenie objęte było ochroną ubezpieczeniową, a Wnioskodawca zaznaczył, że nie zaszły okoliczności wyłączające odpowiedzialność ubezpieczyciela. Wnioskodawca prawo do odszkodowania mocą zawartej w dniu 29 marca 2010 roku z Bankiem umowy cesji praw przelał swoje uprawnienia na Bank, w celu zmniejszenia zadłużenia z tytułu zawartej umowy kredytu inwestycyjnego na rozbudowę kompleksu hotelowego należącego do Wnioskodawcy.

W opisanej sytuacji otrzymane wpłaty tytułem odszkodowania za poniesiona szkodę majątkową Wnioskodawca powinien zaliczyć do przychodów podatkowych w dniu ich faktycznego otrzymania, zgodnie z art. 12 ust. 3e ustawy. Tym samym odszkodowanie, które było mu należne, a które w związku z zawartą umową cesji praw Wnioskodawca przekazał Bankowi w celu zmniejszenia zadłużenia Wnioskodawcy, stanowi przychód podatkowy Wnioskodawcy w dniu, w którym zmniejszyły się jego pasywa z tytułu zobowiązań kredytowych, czyli wskutek realizacji zawartej umowy cesji praw do odszkodowania.

Bowiem podkreślić należy, że przychodem podatnika (przysporzeniem prowadzącym do uzyskania dochodu) jest każde zwiększenie aktywów lub zmniejszenie pasywów.

Przychód ten powstaje w dacie otrzymania odszkodowania, w tym przypadku będzie to dzień przekazania przez firmę ubezpieczeniową kwoty odszkodowania do Banku.

Na podatkowo-prawną kwalifikację tego odszkodowania nie ma wpływu sposób rozliczeń wynikający z umowy cesji zawartej między Wnioskodawcą, a Bankiem. Bowiem źródłem odszkodowania było zdarzenie zaistniałe w majątku Wnioskodawcy prowadzącego działalność gospodarczą, dlatego też decyzja o jego przeznaczeniu na pokrycie określonych zobowiązań z pominięciem rachunku Wnioskodawcy, nie eliminuje go jako źródła przychodu podlegającego opodatkowaniem podatkiem dochodowym od osób prawnych.

W odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych i wyroków sądów administracyjnych organ informuje, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.


Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:


  1. z zastosowaniem art. 119a;
  2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.


Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.



Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.


Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r, poz. 1369) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.


Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.


doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
Dołącz do zarejestrowanych użytkowników i korzystaj wygodnie z epodatnik.pl.   Rejestracja jest prosta, szybka i bezpłatna.

Reklama

Przejrzyj zasięgi serwisu epodatnik.pl od dnia jego uruchomienia. Zobacz profil przeciętnego użytkownika serwisu. Sprawdź szczegółowe dane naszej bazy mailingowej. Poznaj dostępne formy reklamy: display, mailing, artykuły sponsorowane, patronaty, reklama w aktywnych formularzach excel.

czytaj

O nas

epodatnik.pl to źródło aktualnej i rzetelnej informacji podatkowej. epodatnik.pl to jednak przede wszystkim źródło niezależne. Niezależne w poglądach od aparatu skarbowego, od wymiaru sprawiedliwości, od inwestorów kapitałowych, od prasowego mainstreamu.

czytaj

Regulamin

Publikacje mają charakter informacyjny. Wydawca dołoży starań, aby informacje prezentowane w serwisie były rzetelne i aktualne. Treści prezentowane w serwisie stanowią wyraz przekonań autorów publikacji, a nie źródło prawa czy urzędowo obowiązujących jego interpretacji.

czytaj