Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-1.4011.148.2017.1.MG
z 3 października 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a i art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 201 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 12 lipca 2017 r. (data wpływu 13 lipca 2017 r.), uzupełnionym 9 i 16 sierpnia 2017 r. oraz 26 września 2017 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej, podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacji dla wskazanego we wniosku budynku - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 13 lipca 2017 r. do tut. Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych m.in. w zakresie możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacji dla wskazanego we wniosku budynku.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 2 sierpnia 2017 r., Znak: 0111-KDIB1-1.4011.110.2017.1.MG oraz pismem z 13 września 2017 r., Znak: 0111-KDIB1-1. 4011.110.2017.1.MG, 0111-KDIB1-1.4011.147.2017.1.MG, 0111-KDIB1-1.4011.148.2017.1.MG, 0111-KDIB1-1.4011.149.2017.1.MG, wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło 9 i 16 sierpnia 2017 r. oraz 26 września 2017 r.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawczyni jest współwłaścicielem budynku (kamienicy). Udział w budynku otrzymała w darowiźnie od swoich rodziców. Drugim współwłaścicielem jest siostra Wnioskodawczyni, która również otrzymała udział w budynku w darowiźnie od rodziców. Wnioskodawczyni w chwili obecnej wraz drugim współwłaścicielem (siostrą), działając w formie spółki cywilnej, prowadzi w budynku kamienicy działalność hotelarską. Budynek nie jest wykazany w ewidencji środków trwałych spółki cywilnej, ani jej wspólników. Nakłady poczynione na budynek są amortyzowane jako inwestycje w obcym środku trwałym przez wspólników spółki cywilnej.

Budynek nie ma charakteru mieszkalnego - prowadzona jest tam działalność gospodarcza (branża hotelarska, wynajem krótkoterminowy). W niedalekiej przyszłości do spółki cywilnej przystąpi nowy wspólnik, a następnie spółka cywilna zostanie przekształcona w spółkę osobową prawa handlowego (dalej: „Spółka’’). W związku z tym Wnioskodawczyni rozważa wynajęcie przedmiotowego udziału w budynku ww. Spółce.

Opis zdarzenia przyszłego został uzupełniony ww. pismem z 9 sierpnia 2017 r. (data wpływu 16 sierpnia 2017 r.) m.in. o informację, że budynek zostanie sklasyfikowany do rodzaju 109 Klasyfikacji Środków Trwałych.

W związku z powyższym opisem zadano m.in. następujące pytanie.

Czy jeżeli Wnioskodawczyni wprowadzi budynek do własnej ewidencji środków trwałych, to będzie mogła dokonywać odpisów wg tzw. indywidualnej stawki amortyzacyjnej, tj. na zasadach określonych w art. 22j ust. 1 pkt 3 lit. a) albo pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

(pytanie oznaczone we wniosku Nr 3)

Zdaniem Wnioskodawczyni, będzie ona uprawniona do amortyzowania budynku (udziału) z zastosowaniem tzw. indywidualnej stawki amortyzacyjnej, na zasadach określonych w art. 22j ust. 1 pkt 3 lit. a) albo pkt 4 ustawy o PDOF.

Zgodnie z przepisem art. 22a ust. 1 ustawy o PDOF amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

-o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Natomiast zgodnie z przepisem art. 23 ust. 1 pkt 45a lit. a ustawy o PDOF, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nabytych nieodpłatnie, z wyjątkiem nabytych w drodze spadku lub darowizny, jeżeli nabycie to nie stanowi przychodu z tytułu nieodpłatnego otrzymania rzeczy lub praw.

Zgodnie z art. 22h ust. 2 ustawy o PDOF, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonych w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

W odniesieniu do budynków i budowli, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w określonych warunkach mogą być stosowane wyższe od zwykłych indywidualne stawki amortyzacyjne. Kwestie te uregulowano w art. 22j ust. 1 pkt 3 i 4 oraz ust. 3 ustawy o PDOF.

Należy stwierdzić, że w niniejszej sprawie istotne znaczenie ma art. 22j ust. 1 pkt 3 lit. a) ustawy o PDOF, który stanowi, iż podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 - 10 lat, z wyjątkiem trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji trwale, związanych z gruntem - dla których okres amortyzacji nie może być krótszy niż 3 lata.

Zgodnie z art. 22j ust. 3 ustawy o PDOF, środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za:

1. używane, jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy, lub
2. ulepszone, jeżeli przed wprowadzeniem do ewidencji wydatki poniesione przez podatnika na ulepszenie stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.
   
   

Stosownie do art. 22g ust. 13 ustawy o PDOF, jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1 i 3- 11, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 3.500 zł. Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 3.500 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.

Budynek na moment wprowadzenia do ewidencji będzie spełniać przynajmniej jeden z warunków dotyczących możliwości uznania go za używany lub ulepszony środek trwały, o którym mowa w przepisie art. 22j ust. 3 ustawy o PDOF - budynek przed jego nabyciem był wykorzystywany co najmniej przez okres 60 miesięcy, ponieważ budynek jest kamienicą z XIX wieku. Podkreślić trzeba, że budynek ten zostanie po raz pierwszy wprowadzony do ewidencji Wnioskodawczyni. Wnioskodawczyni pragnie przy tym wskazać, że w jej ocenie budynek otrzymany w darowiźnie mieści się w grupie 1 podgrupie 10 rodzaju 109 „Pozostałe budynki niemieszkalne” Klasyfikacji Środków Trwałych (dalej: ,,KŚT’’). Rodzaj ten obejmuje m.in. hotele i podobne budynki krótkotrwałego zakwaterowania z wyjątkiem hoteli robotniczych i taka działalność będzie w nim prowadzona przed podmiot, któremu Wnioskodawczyni wraz z drugim współwłaścicielem zamierza wynająć przedmiotowy budynek. W tym miejscu Wnioskodawczyni pragnie wskazać, że jej zdaniem do używanych i/lub ulepszonych budynków niemieszkalnych, w odniesieniu do których podstawowa stawka amortyzacji wynosi 2,5% co do zasady okres amortyzacji nie może być krótszy niż 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat (art. 22j ust. 1 pkt 4). W odniesieniu do wszystkich pozostałych budynków – z zastrzeżeniem art. 22j ust. 1 pkt 3 lit. a i b - zgodnie z art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o PDOF okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

W odniesieniu natomiast do budynków wymienionych w art. 22j ust. 1 pkt 3 lit. a i b (tj. trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 KŚT i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 KŚT trwale związanych z gruntem oraz kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m3, domków kempingowych i budynków zastępczych) okres amortyzacji nie może być krótszy niż 3 lata.

Odnosząc powyższe przepisy do przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego Wnioskodawczyni będzie mogła, zgodnie z art. 22j ust. 1 pkt 3 lit. a ustawy o PDOF, indywidualnie ustalić stawkę amortyzacyjną przed rozpoczęciem amortyzacji i przyjąć okres amortyzacji nie krótszy niż 3 lata.

Na koniec należy wskazać, iż w ocenie Wnioskodawczyni, w przypadku kwalifikacji budynku jako niemieszczącego się w grupie 1 podgrupie 10 rodzaju 109 „Pozostałe budynki niemieszkalne” KŚT, zastosowanie powinien znaleźć przepis art. 22j ust. 1 pkt 4) ustawy o PDOF, który pozwala indywidualnie ustalić stawkę amortyzacyjną przed rozpoczęciem amortyzacji i przyjąć okres amortyzacji nie krótszy niż 10 lat, gdyż od dnia oddania budynku po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika upłynęło więcej niż 40 lat.

Zdaniem Wnioskodawczyni, będzie ona uprawniona do zastosowania tzw. indywidualnej stawki amortyzacyjnej, a okres amortyzacji wyniesie nie krócej niż 3 lub 10 lat, w zależności od tego, czy przedmiotowy budynek można zakwalifikować jako mieszczący się w grupie 1 podgrupie 10 rodzaju 109 „Pozostałe budynki niemieszkalne” KŚT.

W uzupełnieniu wniosku, ujętym w piśmie z 9 sierpnia 2017 r. Wnioskodawczyni doprecyzowała stanowisko w zakresie indywidualnej stawki amortyzacyjnej wskazując, że budynek zostanie zakwalifikowany do rodzaju 109 KŚT, zatem właściwym będzie zastosowanie stawki amortyzacyjnej 10% i taką też stawkę zamierza zastosować.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 2032 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy.

W myśl art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Zgodnie z art. 22f ust. 1 ww. ustawy, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

W ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych przewidziano następujące metody amortyzacji:

• tzw. „amortyzację liniową”, zgodnie z Wykazem rocznych stawek amortyzacyjnych, stanowiącym Załącznik nr 1 do ustawy podatkowej (art. 22i ust. 1 ww. ustawy),
• amortyzację przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych ustalonych indywidualnie (art. 22j ww. ustawy),
• tzw. „amortyzację metodą degresywną” (art. 22k ust. 1 ww. ustawy),
• amortyzację przy zastosowaniu tzw. metody „jednorazowego odpisu dla małych i rozpoczynających działalność podatników” (art. 22k ust. 7 ww. ustawy).
  
  

Do podatnika należy wybór metody amortyzacji. Wyboru tego dokonuje dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzowania i ma obowiązek stosować wybraną metodę do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego. W myśl bowiem art. 22h ust. 2 ww. ustawy, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Możliwość ustalenia przez podatnika indywidualnej stawki amortyzacyjnej dla budynków (lokali) przewiduje art. 22j ust. 1 pkt 3 i 4 ww. ustawy.

Stosownie do jego treści, z zastrzeżeniem art. 22l, podatnicy mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym, że okres amortyzacji nie może być krótszy niż:

• dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 - 10 lat, z wyjątkiem:
• trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem,
• kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m3, domków kempingowych i budynków zastępczych
• dla których okres amortyzacji - nie może być krótszy niż 3 lata (pkt 3),
• dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5 % - 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika z tym, że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat (pkt 4).
  
  

Powyższy zapis należy rozumieć w ten sposób, że indywidualne stawki amortyzacyjne mogą być ustalane jedynie dla takich środków trwałych, które - w rozumieniu ustawy - są albo używane albo ulepszone, a ponadto nie były wcześniej wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, prowadzonej przez podatnika.

Przy czym, w myśl art. 22j ust. 3 ww. ustawy, środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za:

1. używane - jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy, lub
2. ulepszone - jeżeli przed wprowadzeniem do ewidencji wydatki poniesione przez podatnika na ulepszenie stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.
   
   

Natomiast dla środków trwałych, o których mowa w art. 22j ust. 1 pkt 4 ww. ustawy, minimalnym okresem używania, uprawniającym do zastosowania stawek indywidualnych, jest 1 pełny rok.

Należy wskazać, że sposób ustalenia indywidualnej stawki amortyzacyjnej dla środków trwałych uzależniony jest również od tego, do jakiego rodzaju środków trwałych, zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 3 października 2016 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (Dz.U. Nr 2016, poz. 1864), określony środek zostanie zakwalifikowany. Klasyfikacja Środków Trwałych jest usystematyzowanym wykazem środków trwałych (obiektów) służących do celów ewidencyjnych, ustalania stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych.

W Klasyfikacji Środków Trwałych za podstawową jednostkę ewidencji przyjmuje się pojedynczy obiekt majątku trwałego spełniający określone funkcje w procesie wytwarzania wyrobów i świadczenia usług. Może być nim budynek, maszyna, pojazd mechaniczny.

Zgodnie z komunikatem Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 24 stycznia 2005 r. w sprawie trybu udzielania informacji dotyczących standardów klasyfikacyjnych (Dz. Urz. GUS Nr 1, poz. 11): zasadą jest, że zainteresowany podmiot sam klasyfikuje prowadzoną działalność, swoje produkty (wyroby i usługi), towary, środki trwałe i obiekty budowlane według zasad określonych w poszczególnych klasyfikacjach i nomenklaturach, wprowadzonych rozporządzeniami Rady Ministrów lub stosowanych bezpośrednio na podstawie przepisów Wspólnoty Europejskiej. Natomiast w przypadku trudności w ustaleniu właściwego grupowania m.in. środka trwałego według Klasyfikacji Środków Trwałych, zainteresowany podmiot może zwrócić się z wnioskiem do Urzędu Statystycznego, który udziela informacji w zakresie stosowania takiej klasyfikacji.

Z przedstawionego we wniosku oraz jego uzupełnieniu opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawczyni jest współwłaścicielem budynku (kamienicy). Udział w budynku otrzymała w darowiźnie od rodziców. Drugim współwłaścicielem jest siostra Wnioskodawczyni. Wnioskodawczyni w chwili obecnej wraz drugim współwłaścicielem (siostrą), działając w formie spółki cywilnej, prowadzi w budynku kamienicy działalność hotelarską. Budynek nie jest wykazany w ewidencji środków trwałych spółki cywilnej, ani jej wspólników. Nakłady poczynione na budynek są amortyzowane jako inwestycje w obcym środku trwałym przez wspólników spółki cywilnej. Budynek nie ma charakteru mieszkalnego - prowadzona jest tam działalność gospodarcza (branża hotelarska, wynajem krótkoterminowy). W niedalekiej przyszłości do spółki cywilnej przystąpi nowy wspólnik, a następnie spółka cywilna zostanie przekształcona w spółkę osobową prawa handlowego (dalej: „Spółka’’). W związku z tym Wnioskodawczyni rozważa wynajęcie przedmiotowego udziału w budynku ww. Spółce. Budynek zostanie sklasyfikowany do rodzaju 109 Klasyfikacji Środków Trwałych.

Biorąc pod uwagę wskazane przepisy prawa oraz przedstawiony opis sprawy, stwierdzić należy, że jeżeli w istocie, jak wskazano we wniosku oraz w jego uzupełnieniu, ww. budynek zostanie przez Wnioskodawczynię prawidłowo sklasyfikowany do rodzaju 109 Klasyfikacji Środków Trwałych (kwestii tej nie regulują przepisy prawa podatkowego i tym samym nie mogą być przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej), a przed nabyciem przez Wnioskodawczynię budynek ten był używany co najmniej 60 miesięcy i zostanie przez nią po raz pierwszy wprowadzony do ewidencji środków trwałych, to Wnioskodawczyni będzie mogła dla tego środka trwałego indywidualnie ustalić stawkę amortyzacyjną na postawie art. 22j ust. 1 pkt 3 lit. a ww. ustawy i przyjąć okres amortyzacji nie krótszy niż 3 lata. Oznacza to, tym samym, że dla wskazanego budynku Wnioskodawczyni będzie mogła zastosować stawkę amortyzacyjną w wysokości 10%.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawczyni, z powyższym zastrzeżeniem, należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Podkreślić należy, że kwalifikacji środka trwałego do określonej grupy Klasyfikacji Środków Trwałych dokonuje sam podatnik. Kwestii tej nie regulują bowiem przepisy prawa podatkowego, a tylko te przepisy, zgodnie z art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej mogą być przedmiotem interpretacji indywidualnej.

W niniejszej interpretacji tut. Organ nie odniósł się zatem do poprawności zakwalifikowania wskazanego we wniosku budynku do określonego rodzaju Klasyfikacji Środków Trwałych.

Jednocześnie wskazać należy, że w niniejszej interpretacji indywidualnej nie odniesiono się do tej części stanowiska, która dotyczy przypadku kwalifikacji budynku, jako niemieszczącego się w rodzaju 109 Klasyfikacji Środków Trwałych i zastosowania art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy PDOF bowiem Wnioskodawczyni w uzupełnieniu wniosku wskazała, że zakwalifikuje ww. budynek pod symbolem 109 KŚT.

Niniejszą interpretacją tut. Organ podatkowy dokonał oceny prawnej stanowiska Wnioskodawczyni tylko i wyłącznie w zakresie objętym pytaniem oznaczonym we wniosku Nr 3. W pozostałym zakresie (objętym wnioskiem) wydane zostaną odrębne rozstrzygnięcia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawczynię w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy oraz zmiany stanu prawnego, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 1369 ze zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.