Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-1.4011.149.2017.2.MG
z 3 października 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a i art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 201 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 12 lipca 2017 r. (data wpływu 13 lipca 2017 r.), uzupełnionym 9 i 16 sierpnia 2017 r. oraz 26 września 2017 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej, podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie sposobu ustalenia wartości początkowej wskazanego we wniosku budynku oraz możliwości dokonywania odpisów amortyzacyjnych od ustalonej wartości początkowej i zaliczenia ich do kosztów uzyskania przychodu prowadzonej działalności gospodarczej - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 13 lipca 2017 r. do tut. Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych m.in. w zakresie sposobu ustalenia wartości początkowej wskazanego we wniosku budynku oraz możliwości dokonywania odpisów amortyzacyjnych od ustalonej wartości początkowej i zaliczenia ich do kosztów uzyskania przychodu prowadzonej działalności gospodarczej.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 2 sierpnia 2017 r., Znak: 0111-KDIB1-1.4011.110.2017.1.MG oraz pismem z 13 września 2017 r., Znak: 0111-KDIB1-1. 4011.110.2017.1.MG, 0111-KDIB1-1.4011.147.2017.1.MG, 0111-KDIB1-1.4011.148.2017.1.MG, 0111-KDIB1-1.4011.149.2017.1.MG, wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło
9 i 16 sierpnia 2017 r. oraz 26 września 2017 r.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawczyni jest współwłaścicielem budynku (kamienicy). Udział w budynku otrzymała w darowiźnie od swoich rodziców. Drugim współwłaścicielem jest siostra Wnioskodawczyni, która również otrzymała udział w budynku w darowiźnie od rodziców. Wnioskodawczyni w chwili obecnej wraz drugim współwłaścicielem (siostrą), działając w formie spółki cywilnej, prowadzi w budynku kamienicy działalność hotelarską. Budynek nie jest wykazany w ewidencji środków trwałych spółki cywilnej, ani jej wspólników. Nakłady poczynione na budynek są amortyzowane jako inwestycje w obcym środku trwałym przez wspólników spółki cywilnej. Budynek nie ma charakteru mieszkalnego - prowadzona jest tam działalność gospodarcza (branża hotelarska, wynajem krótkoterminowy). W niedalekiej przyszłości do spółki cywilnej przystąpi nowy wspólnik, a następnie spółka cywilna zostanie przekształcona w spółkę osobową prawa handlowego (dalej: „Spółka’’). W związku z tym Wnioskodawczyni rozważa wynajęcie przedmiotowego udziału w budynku ww. Spółce.

Opis zdarzenia przyszłego został uzupełniony ww. pismem z 9 sierpnia 2017 r. (data wpływu 16 sierpnia 2017 r.) m.in. o informację, że budynek zostanie sklasyfikowany do rodzaju
109 Klasyfikacji Środków Trwałych.

W związku z powyższym opisem zadano m.in. następujące pytania.

1. Czy Wnioskodawczyni może ustalić wartość początkową budynku, które będzie przedmiotem wynajmu, w wysokości jego wartości rynkowej z chwili dokonania darowizny?
   (pytania sformułowane w ww. piśmie z 9 sierpnia 2017 r.)
   
2. Czy Wnioskodawczyni może ujawnić ww. budynek jako środek trwały oraz dokonywać od jego wartości początkowej odpisów amortyzacyjnych?
   (część pytania oznaczonego we wniosku Nr 2 – dot. możliwości dokonywania odpisów amortyzacyjnych)
   
   
   

Zdaniem Wnioskodawczyni, po założeniu działalności gospodarczej może ona ujawnić ww. budynek jako środek trwały i dokonywać od jego wartości początkowej odpisów amortyzacyjnych. Decyzja o założeniu działalności gospodarczej oraz ujawnieniu ww. budynku jako środka trwałego spowoduje, iż będzie on stanowił składnik majątku związany z działalnością gospodarczą (przejdzie z majątku całkowicie prywatnego, jak do tej pory, do majątku „firmowego”).

Zgodnie z przepisem art. 22a ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (j.t. Dz.U. z 2016 r., poz. 2032 ze zm., dalej: „ustawa” lub „ustawa o PDOF”) amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

-o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Natomiast zgodnie z przepisem art. 23 ust. 1 pkt 45a lit. a ustawy o PDOF, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nabytych nieodpłatnie, z wyjątkiem nabytych w drodze spadku lub darowizny, jeżeli nabycie to nie stanowi przychodu z tytułu nieodpłatnego otrzymania rzeczy lub praw.

Z powyższego przepisu wynika więc, że nabycie składników majątkowych w formie darowizny nie stanowi przeszkody do ich amortyzacji i zaliczania odpisów amortyzacyjnych do kosztów uzyskania przychodów, pod warunkiem, że składniki są środkami trwałymi.

Podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych stanowi wartość początkowa środków trwałych ustalona zgodnie z zasadami określonymi w przepisach art. 22g ustawy o PDOF.

Zgodnie z przepisem art. 22g ust. 1 pkt 3 ustawy o PDOF za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie nabycia w drodze spadku, darowizny lub w inny nieodpłatny sposób - wartość rynkową z dnia nabycia, chyba że umowa darowizny albo umowa o nieodpłatnym przekazaniu określa tę wartość w niższej wysokości. Zgodnie z art. 22g ust. 16 ustawy o PDOF przy ustalaniu wartości początkowej poszczególnych środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, zgodnie z ust. 1 pkt 3-5 oraz ust. 2, 8, 9, 14 i 15, przepis art. 19 stosuje się odpowiednio.

W myśl art. 19 ust. 3 ustawy o PDOF wartość rynkową o której mowa w ust. 1, rzeczy lub praw majątkowych określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca odpłatnego zbycia.

Ponieważ, jak wskazano, Wnioskodawczyni nabyła w drodze darowizny współwłasność budynku użytkowego oraz będzie ją wykorzystywała w prowadzonej działalności gospodarczej, za spełnione należy uznać określone w 22a ust. 1 pkt 1 ustawy o PDOF przesłanki „nabycia i wykorzystywania przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą warunkujące możliwość dokonywania amortyzacji”.

Zdaniem Wnioskodawczyni, w związku z tym będzie mogła dokonywać odpisów amortyzacyjnych od otrzymanego w drodze darowizny budynku (współwłasności) w ramach prowadzonej działalności w zakresie wynajmu tegoż budynku. Zgodnie z przepisem art. 22f ust. 1 ustawy o PDOF odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych.

Sposób określenia wartości początkowej wskazuje art. 22g ust. 1 pkt 3 ustawy o PDOF, zgodnie z którym w przypadku nabycia środka trwałego w drodze darowizny w inny nieodpłatny sposób - wartość początkową stanowi wartość rynkową z dnia nabycia, chyba że umowa darowizny albo umowa o nieodpłatnym przekazaniu określa tę wartość w niższej wysokości.

Zatem w myśl art. 22g ust. 16 ustawy o PDOF przy ustalaniu wartości początkowej poszczególnych środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, zgodnie m.in. z art. 22g ust. 1 pkt 3), przepis art. 19 powołanej ustawy stosuje się odpowiednio. Przepis ten stanowi, że wartość rynkową rzeczy lub praw majątkowych określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca odpłatnego zbycia. Również ustawa z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 833 - dalej jako: „ustawa o PSD”) wskazuje, iż na potrzeby ustalenia podstawy opodatkowania tym podatkiem należy się posługiwać wartością rynkową nabytych rzeczy i praw. Wartość rynkową w myśl przepisu art. 8 ust. 3 ustawy o PSD ustala się na podstawie przeciętnych cen stosowanych w obrocie rzeczami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem ich miejsca położenia stanu i stopnia zużycia oraz w obrocie prawami majątkowymi tego samego rodzaju.

Reasumując powyższe, zdaniem Wnioskodawczyni, będzie można ustalić wartość początkową budynku, który będzie przedmiotem wynajmu w ramach działalności gospodarczej, w wysokości jego wartości rynkowej z chwili dokonania darowizny. Ponieważ zgodnie z przepisem art. 22f ust. 11 ustawy o PDOF w sytuacji, gdy składnik majątku stanowi współwłasność podatnika, wartość początkową tego składnika ustala się w takiej proporcji jego wartości, w jakiej pozostaje udział podatnika we własności tego składnika majątku, to odpowiednia część, określona na podstawie udziału ujawnionego w księdze wieczystej Wnioskodawczyni prawa, będzie stanowić wartość początkową budynku w ewidencji środków trwałych Wnioskodawczyni.

Jednocześnie, zdaniem Wnioskodawczyni, od tak ustalonej wartości początkowej budynku będzie ona uprawniona do dokonywania odpisów amortyzacyjnych.

Reasumując, zdaniem Wnioskodawczyni, będzie mogła dokonywać odpisów amortyzacyjnych od otrzymanego w drodze darowizny budynku w ramach prowadzonej działalności w zakresie wynajmu budynku a odpisy z tego tytułu będą stanowić koszt uzyskania przychodu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawczyni.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Niniejszą interpretacją tut. Organ podatkowy dokonał oceny prawnej stanowiska Wnioskodawczyni tylko i wyłącznie w zakresie objętym pytaniem oznaczonym we wniosku Nr 2 (w części dotyczącej możliwości dokonywania odpisów amortyzacyjnych) oraz pytaniem sformułowanym w piśmie Wnioskodawczyni z 9 sierpnia 2017 r. (dotyczącym sposobu ustalenia wartości początkowej wskazanego we wniosku budynku) wyznaczających zakres rozpatrzenia wniosku w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych. Tym samym nie odniesiono się w niniejszej interpretacji indywidualnej do tej części stanowiska Wnioskodawczyni, która dotyczyła przepisów ustawy o spadkach i darowiznach.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawczynię w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy oraz zmiany stanu prawnego, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Nadmienia się również, że w pozostałym zakresie (objętym wnioskiem) wydane zostaną odrębne rozstrzygnięcia.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 1369 ze zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17,

43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.