Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT2-1.4011.174.2017.2.MT
z 23 października 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 6 lipca 2017 r. (data wpływu 10 lipca 2017 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych czynności sprzedaży mieszkania – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 lipca 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych. Został on następnie uzupełniony – w odpowiedzi na wezwanie organu – pismem z dnia 11 września 2017 r. (data wpływu 13 września 2017 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W dniu 6 maja 2016 r. został sporządzony akt poświadczenia dziedziczenia po zmarłym w dniu 29 kwietnia 2016 roku J. K. W drodze nabycia spadku, Wnioskodawczyni wraz z dziećmi zmarłego przyjęli spadek wprost, przyjmując zarówno majątek, jak i zadłużenie J. K. W skład majątku wchodziło mieszkanie w G., dom w B., dodatkowo kredyt hipoteczny na dom w B.

W dniu 25 sierpnia mieszkanie w G. zostało sprzedane przez wszystkich spadkobierców. Oznacza to, że wszyscy spadkobiercy poprzez odpłatne zbycie nieruchomości przed upływem 5 lat podlegają z tego tytułu opodatkowaniu podatkiem dochodowym. W tym celu, do 30 kwietnia 2017 r. każdy złożył PIT- 39, w którym uwzględnił przychód z odpłatnego zbycia nieruchomości.

Po sprzedaży mieszkania, w dniu 15 października 2016 r. został znaleziony testament po zmarłym J. K., w którym wolą zmarłego było powołanie Wnioskodawczyni do całości pozostawionego majątku. Sprawa została skierowana do Sądu, aby unieważnić wcześniejszy akt poświadczenia dziedziczenia na rzecz istniejącego testamentu. Sąd w dniu 19 maja 2017 r. przychylił się do składanego wniosku i tym samym wydał decyzję - jedynym prawomocnym spadkobiercą całości majątku została Wnioskodawczyni.

W tej sytuacji dzieci zmarłego nie są już właścicielami ani nieruchomości ani też kredytu pozostawionego przez zmarłego. Po wyroku sądu dzieci przekazały Wnioskodawczyni swoje części, które otrzymały ze sprzedanego mieszkania, aby spełnić wolę zmarłego.

J. K. w dniu swojej śmierci był mężem Wnioskodawczyni. Małżeństwo zostało zawarte w 2008 r., a pomiędzy małżonkami obowiązywał ustrój małżeńskiej wspólności ustawowej.

Mieszkanie w G. – opisane we wniosku – nabyte zostało przez J. K. w 1994 r. i wchodziło do jego majątku osobistego. Stan taki nigdy nie uległ zmianie.

Po wydaniu przez Sąd Rejonowy w dniu 19 maja 2017 r. postanowienia mocą którego uchylono akt poświadczenia dziedziczenia z dnia 6 maja 2016 r. i stwierdzono, że spadek po J. K. nabyła wyłącznie Wnioskodawczyni – na podstawie testamentu, nie dokonywano czynności mających na celu konwalidację czynności prawnej sprzedaży mieszkania w G. z uwagi na brzmienie art. 1028 Kodeksu cywilnego. Mając na względzie treść wskazanej normy prawnej oraz orzecznictwa z nią związanej, nie doszło również do stwierdzenia nieważności czynności prawnej sprzedaży mieszkania w G. dokonanej w sierpniu 2016 roku i zawarcia nowej umowy sprzedaży.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy kwota uzyskana ze sprzedaży mieszkania w G. w sierpniu 2016 roku (a więc po sporządzeniu aktu poświadczenia dziedziczenia i przed jego uchyleniem i stwierdzeniem nabycia spadku przez Sąd) stanowi w całości przychód Wnioskodawczyni w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawczyni:

Zgodnie z art. 59 Kodeksu cywilnego, w razie zawarcia umowy, której wykonanie czyni całkowicie lub częściowo niemożliwym zadośćuczynienie roszczeniu osoby trzeciej, osoba ta może żądać uznania umowy za bezskuteczną w stosunku do niej, jeżeli strony o jej roszczeniu wiedziały albo jeżeli umowa była nieodpłatna. Uznania umowy za bezskuteczną nie można żądać po upływie roku od jej zawarcia.

Przepis art. 1028 Kodeksu cywilnego stanowi jednak, że: „Jeżeli ten, kto uzyskał stwierdzenie nabycia spadku albo poświadczenie dziedziczenia, lecz spadkobiercą nie jest, rozporządza prawem należącym do spadku na rzecz osoby trzeciej, osoba, na której rzecz rozporządzenie następuje, nabywa prawo lub zostaje zwolniona od obowiązku, chyba że działa w złej wierze”.

Jak wskazuje Wnioskodawczyni, na gruncie powyższych przepisów Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 9 marca 2005 r. (sygn. akt II CK 438/04) stwierdził, że spadkobiercy nie przysługuje roszczenie o uznanie za bezskuteczną umowy zbycia nieruchomości przez osobę, która uzyskała stwierdzenie nabycia spadku, lecz spadkobiercą nie jest. W tym samym orzeczeniu Sąd Najwyższy stwierdził, że zbycie spadku lub przedmiotów należących do spadku również podlega ogólnej regule nieskuteczności zbycia przez nieuprawnionego (nemo plus iuris), od której wyjątek ustanowiono właśnie w art. 1028 Kodeksu cywilnego. Sąd Najwyższy wskazał, że zawarta w nim dyspozycja stanowi o nabyciu prawa przez osobę trzecią i nie budzi wątpliwości, że pod tym określeniem kryje się również nabycie przedmiotów należących do spadku.

Przepis art. 1028 Kodeksu cywilnego przewiduje zatem odstępstwo od zasady nemo plus iuris. Osoba trzecia nabywa prawo lub zostaje zwolniona z obowiązku, jeżeli działa w dobrej wierze, a jej kontrahent legitymuje się postanowieniem o stwierdzeniu nabycia spadku albo zarejestrowanym aktem poświadczenia dziedziczenia. Nabycie to pozostaje skuteczne nawet gdy postanowienie lub akt zostaną następnie uchylone (Jacek Gudowski, Kodeks cywilny. Komentarz, Tom VI, Spadki, wyd. II). Uchylenie aktu poświadczenia dziedziczenia nie ma wpływu na skutki prawne czynności dokonanej przez rzekomego spadkobiercę z osobą trzecią w warunkach zakreślonych przepisem art. 1028 Kodeksu cywilnego. Rzeczywistemu spadkobiercy mogą przysługiwać jedynie roszczenia przeciwko rzekomemu spadkobiercy z tytułu rozporządzenia prawem należącym do spadku. W zależności od okoliczności roszczenia te mogą zostać oparte na odpowiedzialności z tytułu czynów niedozwolonych, jeżeli rozporządzający wiedział, że nie jest spadkobiercą, bądź też mogą znajdować uzasadnienie w przepisach o bezpodstawnym wzbogaceniu, jeżeli w chwili dokonywania rozporządzenia rzekomy spadkobierca nie wiedział o tym, że spadkobiercą w rzeczywistości nie jest (Andrzej Kidyba, Kodeks cywilny. Komentarz. Tom IV. Spadki, wyd. IV).

Wnioskodawczyni wskazuje, że w przedmiotowej sprawie wszystkie osoby (zarówno po stronie sprzedającej, jak i kupujący) działały w dobrej wierze. Co więcej, działanie to było zgodne z wolą Wnioskodawczyni – jak się okazało – jedynego spadkobiercy. W świetle art. 1028 Kodeksu cywilnego nie ma zatem podstaw prawnych do unieważniania lub konwalidowania czynności prawnej związanej ze sprzedażą nieruchomości.

Nie ulega też wątpliwości, że w świetle powyższego środki ze sprzedaży nieruchomości (mieszkanie w G.) są należne wyłącznie Wnioskodawczyni. Jak podnosi Zainteresowana, faktu tego nie negują jej dzieci, które w akcie poświadczenia dziedziczenia wskazane były również jako spadkobiercy. Po wydaniu postanowienia o uchyleniu aktu poświadczenia dziedziczenia i stwierdzeniu, że spadek Wnioskodawczyni nabyła samodzielnie, dzieci zwróciły jej części zapłaty za mieszkanie, które przypadały im na podstawie uchylonego aktu poświadczenia dziedziczenia. W ten sposób bezprzedmiotowe stało się dochodzenie tych należności na drodze postępowania sądowego przy wykorzystaniu przepisów o bezpodstawnym wzbogaceniu.

Z uwagi na powyższe, Wnioskodawczyni uważa, że całość ceny uzyskanej ze sprzedaży mieszkania w G. w sierpniu 2016 roku stanowi jej przychód w rozumieniu art. 10 ust 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i winna być rozliczona przez nią, stosownie do obowiązujących w tym względzie przepisów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Jeżeli podatnik uzyskuje dochody z więcej niż jednego źródła, przedmiotem opodatkowania w danym roku podatkowym jest – z zastrzeżeniem art. 25e, art. 29-30c, art. 30e, art. 30f oraz art. 44 ust. 7e i 7f – suma dochodów z wszystkich źródeł przychodów (art. 9 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Dochodem ze źródła przychodów, jeżeli przepisy art. 24-25 oraz art. 30f nie stanowią inaczej, jest natomiast – stosownie do art. 9 ust. 2 omawianej ustawy – nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym.

Ogólne określenie „przychodów” zawiera art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Stosownie do tego przepisu przychodami (z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f) są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Jak wynika z powołanych przepisów, ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych przewiduje zasadę powszechności opodatkowania. Ustawodawca tworząc system opodatkowania dochodów osób fizycznych miał przy tym na względzie, że przysporzenia uzyskiwane przez osoby fizyczne mogą być skutkiem różnych rodzajów czynności i zdarzeń. Stworzył więc klasyfikację tych przysporzeń w oparciu o kryterium źródła przychodów i system ich opodatkowania uwzględniający specyfikę poszczególnych źródeł przychodów.

Źródła przychodów zostały określone w art. 10 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jako jedno z nich ustawodawca wskazał – w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy – odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
3. prawa wieczystego użytkowania gruntów,
4. innych rzeczy,

– jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a-c - przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych rzeczy - przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie; w przypadku zamiany okresy te odnoszą się do każdej z osób dokonującej zamiany.

Odpłatne zbycie nieruchomości, praw do nieruchomości lub innych rzeczy to czynność polegająca na przeniesienia prawa własności nieruchomości, praw do nieruchomości lub własności innych rzeczy ze zbywcy (tj. osoby, której przysługują te prawa) na nabywcę w zamian za określony ekwiwalent – odpłatność, która może przyjąć różne formy.

Na mocy cytowanego art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy, odrębnym źródłem przychodów jest m.in. czynność odpłatnego zbycia nieruchomości i określonych praw do nieruchomości, pod warunkiem, że:

• nie jest dokonywana w wykonywaniu działalności gospodarczej (brak spełnienia tego warunku przesądza o powiązaniu przychodów z odpłatnego zbycia ww. składników majątku ze źródłem przychodów „pozarolnicza działalność gospodarcza” określonym w art. 10 ust. 1 pkt 3 omawianej ustawy) oraz
• następuje przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło odpowiednio nabycie lub wybudowanie nieruchomości i praw do nieruchomości (odpłatne zbycie dokonywane po upływie tych terminów nie stanowi źródła przychodów w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a tym samym nie wiąże się z powstaniem obowiązków podatkowych w tym podatku po stronie zbywającego).

Co istotne, przychód z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw majątkowych, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy powstaje w momencie ich odpłatnego zbycia (tj. przeniesienia własności nieruchomości lub prawa majątkowego na nabywcę).

O tym, co stanowi przychody z ww. źródła rozstrzyga art. 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z ust. 1 tego przepisu, przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw majątkowych oraz innych rzeczy, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8, jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie, pomniejszona o koszty odpłatnego zbycia. Jeżeli jednak cena, bez uzasadnionej przyczyny, znacznie odbiega od wartości rynkowej tych rzeczy lub praw, przychód ten określa organ podatkowy lub organ kontroli skarbowej w wysokości wartości rynkowej. Przepis art. 14 ust. 1 zdanie drugie (dotyczące podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług) stosuje się odpowiednio.

Jak wynika z powołanego przepisu art. 19 ust. 1 zdanie pierwsze ustawy, określenie przychodu z odpłatnego zbycia rzeczy lub praw majątkowych wymaga uwzględnienia dwóch elementów:

• wartości tych rzeczy lub praw określonej przez strony umowy (tj. zbywcę i nabywcę) jako cena zbycia;
• ewentualnych kosztów odpłatnego zbycia, tj. kosztów koniecznych dla przeprowadzenia czynności odpłatnego zbycia, kosztów bezpośrednio związanych z transakcją odpłatnego zbycia, niezbędnych dla dojścia tej transakcji do skutku (np. koszty sporządzenia aktu notarialnego, prowizje pośredników w sprzedaży nieruchomości, koszty wyceny nieruchomości przez rzeczoznawcę, wypis z ksiąg wieczystych, opłaty sądowe i opłata skarbowa ponoszone w związku ze zbyciem).

Tym samym, z zastrzeżeniem art. 19 ust. 1 zdanie 2 ustawy, cena odpłatnego zbycia nieruchomości (prawa do nieruchomości) generuje przychód należny właścicielowi zbywanej nieruchomości (prawa do nieruchomości) z tytułu tego zbycia. W przypadku, gdy nieruchomość (prawo do nieruchomości) jest współwłasnością kilku osób, przychodem każdego ze współwłaścicieli będzie cena odpłatnego zbycia w części odpowiadającej jego udziałowi we współwłasności nieruchomości.

W kontekście omówionych przepisów, dla podatkowego rozliczenia skutków konkretnej czynności odpłatnego zbycia nieruchomości (praw do nieruchomości) – tj. dla określenia podmiotu, przedmiotu i zasad opodatkowania – decydujące znaczenie ma treść czynności prawnej w ramach której następuje to odpłatne zbycie. Treść czynności prawnej obejmuje w szczególności:

• wskazanie podmiotów, które dokonują odpłatnego zbycia nieruchomości (praw do nieruchomości) jako osoby, którym – na moment dokonywania tej czynności – przysługuje prawo własności nieruchomości (inne prawo do nieruchomości);
• określenie ceny odpłatnego zbycia.

W opisanym stanie faktycznym doszło do następujących zdarzeń i czynności:

• w dniu 6 maja 2016 r. – sporządzenie aktu poświadczenia dziedziczenia po zmarłym w 2016 roku mężu Wnioskodawczyni, zgodnie z którym za spadkobierców uznano Wnioskodawczynię wraz z dziećmi zmarłego;
• w dniu 25 sierpnia 2016 r. – sprzedaż przez wszystkich spadkobierców mieszkania wchodzącego w skład spadku, które należało do majątku osobistego zmarłego;
• w dniu 15 października 2016 r. – odnalezienie testamentu, zgodnie z którym wolą zmarłego było powołanie Wnioskodawczyni do całości pozostawionego majątku;
• w dniu 19 maja 2017 r. – wyrok Sądu unieważniający ww. akt poświadczenia dziedziczenia na rzecz istniejącego testamentu, uznający Wnioskodawczynię za jedyną spadkobierczynię całości majątku;
• po ww. wyroku – przekazanie Wnioskodawczyni części należności ze sprzedaży mieszkania, które otrzymali pozostali sprzedający.

W związku z powyższym, Wnioskodawczyni rozważa, czy w efekcie opisanych zdarzeń cała kwota uzyskana ze sprzedaży mieszkania dokonanego w sierpniu 2016 roku stanowi jej przychód, stosownie do art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Dla oceny tego zagadnienia istotne znaczenie ma – powoływany przez Wnioskodawczynię – art. 1028 Kodeksu cywilnego. Zgodnie z tym przepisem, jeżeli ten, kto uzyskał stwierdzenie nabycia spadku albo poświadczenie dziedziczenia, lecz spadkobiercą nie jest, rozporządza prawem należącym do spadku na rzecz osoby trzeciej, osoba, na której rzecz rozporządzenie następuje, nabywa prawo lub zostaje zwolniona od obowiązku, chyba że działa w złej wierze. Powołany przepis jest jednym z wyjątków ograniczających zasadę prawa cywilnego, zgodnie z którą nikt nie może przenieść na inną osobę więcej praw niż sam posiada (tzw. zasada nemo plus iuris). Wskazany wyjątek jest uzasadniony potrzebą zachowania pewności obrotu prawnego.

Z uwagi na brzmienie art. 1028 Kodeksu cywilnego, w analizowanym przypadku, po wydaniu orzeczenia Sądu nie dokonywano żadnych czynności mających na celu konwalidację czynności prawnej sprzedaży mieszkania w G. (nie było takiej konieczności, bo zawarta umowa sprzedaży jest ważna). Nie doszło również do stwierdzenia nieważności czynności prawnej sprzedaży mieszkania w G. dokonanej w sierpniu 2016 roku (nie było podstaw do stwierdzenia takiej nieważności) i zawarcia nowej umowy sprzedaży. Tym samym, dokonana w dniu 25 sierpnia 2016 r. czynność sprzedaży mieszkania przez Wnioskodawczynię i dzieci zmarłego jest ważna, a jej treść (w tym określenie strony sprzedającej) nie uległa zmianie.

W związku z powyższym, wydanie problemowego orzeczenia Sądu nie daje podstaw do zmian w zakresie dokonanych przez Wnioskodawczynię rozliczeń skutków podatkowych sprzedaży mieszkania. Jej przychodem z odpłatnego zbycia mieszkania, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jest wartość wyrażona w cenie sprzedaży mieszkania, pomniejszona o koszty odpłatnego zbycia – w części odpowiadającej jej udziałowi we współwłasności mieszkania, wynikającemu z aktu poświadczenia dziedziczenia.

Wyrok Sądu spowodował natomiast, że po stronie Wnioskodawczyni – jako „ostatecznej” jedynej spadkobierczyni – pojawiło się roszczenie względem dzieci zmarłego o zwrot uzyskanych przez nie części ceny sprzedaży tego mieszkania. Co istotne, prawo Wnioskodawczyni do uzyskania tych należności nie wynika bezpośrednio z umowy sprzedaży mieszkania. Wynika ono z późniejszego w stosunku do tej czynności uznania Wnioskodawczyni za jedyną spadkobierczynię sprzedanego mieszkania i z braku możliwości wydania jej tego składnika majątku w naturze. W opisanych okolicznościach, fakt „oddania” Wnioskodawczyni części środków ze sprzedaży mieszkania przez pozostałych zbywających powinien być więc rozpatrywany – dla celów podatkowych – jako odrębne zdarzenie.

Dla oceny skutków podatkowych otrzymania tych należności kluczowym jest, że stanowią one przekazanie Wnioskodawczyni korzyści uzyskanych przez dzieci zmarłego w zamian za udziały we współwłasności mieszkania przyznane im w unieważnionym później poświadczeniu dziedziczenia i sprzedane przed ujawnieniem testamentu. Otrzymanie ww. środków przez Wnioskodawczynię nie skutkuje powstaniem obowiązku podatkowego w podatku dochodowym, z uwagi na treść art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Należy bowiem uznać, że – jako „zamiennik” rzeczowego składnika majątku wchodzącego do masy spadkowej po zmarłym mężu Wnioskodawczyni – są one przychodem podlegającym podatkowi od spadków i darowizn.

A zatem, okoliczność, że całość środków ze sprzedaży nieruchomości (mieszkania) ostatecznie jest należna wyłącznie Wnioskodawczyni nie jest wystarczająca dla uznania, że stanowią one w całości przychód Wnioskodawczyni z tytułu tej sprzedaży. Podstawą do uzyskania przez nią części tych środków, które pierwotnie przypadły pozostałym zbywającym (według ich udziałów we współwłasności nieruchomości wynikających z poświadczenia dziedziczenia), nie jest bezpośrednio umowa sprzedaży mieszkania. Moment powstania roszczenia Wnioskodawczyni o przekazanie jej tych środków nie jest związany z umową sprzedaży, ale z odrębnym zdarzeniem – wyrokiem Sądu unieważniającym poświadczenie dziedziczenia i uznającym Wnioskodawczynię za jedyną spadkobierczynię. Tym samym, środki pieniężne uzyskane przez Zainteresowaną od dzieci zmarłego po wyroku Sądu nie są jej przychodem ze źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W odpowiedzi na pytanie postawione we wniosku, należy więc wskazać, że przychodem Wnioskodawczyni z art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest wyłącznie ta część kwoty uzyskanej ze sprzedaży mieszkania w sierpniu 2016 roku (a więc po sporządzeniu aktu poświadczenia dziedziczenia i przed jego uchyleniem przez Sąd i stwierdzeniem nabycia spadku wyłącznie przez Wnioskodawczynię), która odpowiada udziałowi Wnioskodawczyni we współwłasności mieszkania wynikającemu z aktu poświadczenia dziedziczenia.

Niniejsza interpretacja indywidualna dotyczy skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego wyłącznie po stronie Wnioskodawczyni. Nie rozstrzyga natomiast o sytuacji podatkowej pozostałych uczestników opisanego stanu faktycznego.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna może pełnić funkcję ochronną, określoną w art. 14k-14na ustawy Ordynacja podatkowa, tylko wtedy, gdy sytuacja faktyczna rzeczywiście zaistniała po stronie zainteresowanego jest tożsama (pokrywa się) ze stanem faktycznym (zdarzeniem przyszłym) opisanym we wniosku o wydanie interpretacji. W przeciwnym wypadku wnioskodawca (zainteresowany) nie ma bowiem możliwości skutecznego zastosowania się do uzyskanej interpretacji indywidualnej, co jest warunkiem realizacji funkcji ochronnej (gwarancyjnej) tego rozstrzygnięcia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r, poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.