Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-3.4010.296.2017.3.PC
z 9 listopada 2017 r.

 

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a i art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 201 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 5 września 2017 r. (data wpływu 11 września 2017 r.), uzupełnionym 30 października 2017 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy wymienione we wniosku Sprzęty stanowią w rozumieniu art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych „urządzenia przemysłowe”, których najem od kontrahentów z zagranicy obliguje do pobrania podatku u źródła (pytanie oznaczone we wniosku numerem 2 dotyczące podatku dochodowego o osób prawnych) – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 11 września 2017 r. wpłynął do tut. Organu wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy wymienione we wniosku Sprzęty stanowią w rozumieniu art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych „urządzenia przemysłowe”, których najem od kontrahentów z zagranicy obliguje do pobrania podatku u źródła. Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 24 października 2017 r. Znak: 0111-KDIB3-3.4012.111.2017.1.PK, 0111-KDIB1-1.4011.173.2017.2.BK, 0111-KDIB1-3.4010.296.2017.2.PC wezwano do ich uzupełnienia. Uzupełnienia dokonano 30 października 2017 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca (dalej również jako: „Spółka”) prowadzi działalność gospodarczą w zakresie usług o charakterze budowlano-montażowym, w ramach której zajmuje się m.in. przygotowaniem powierzchni handlowej w galeriach handlowych.

Wnioskodawca realizuje inwestycje polegające na przygotowaniu powierzchni handlowej w galeriach handlowych (dalej: „Inwestycje”) m.in. na terenie państw należących do Unii Europejskiej innych niż Polska, w tym na terenie Niemiec, Czech, Anglii i Chorwacji. Przy realizacji Inwestycji Wnioskodawca najmuje od miejscowych dostawców m.in.: kontenery na odpady budowlane, podnośniki, sztaplarki, wózki widłowe, dźwigi, rusztowania, płoty, ogrodzenia budowlane, młoty, tarcze, piły do betonu, nagrzewnice, osuszacze oraz samochody (dalej: „Sprzęt”). Zaznaczenia wymaga przy tym, że Wnioskodawca wynajmuje od kontrahentów wyłącznie sprzęt - nie korzysta z usług personelu kontrahentów.

Spółka nie posiada na terenie krajów, w których wykonuje Inwestycje, siedziby działalności gospodarczej ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. Wnioskodawca nie zarejestrował się w żadnym z tych Państw jako podatnik VAT.

W związku z powyższym opisem zadano m.in. następujące pytanie.

Czy wyżej wymienione Sprzęty stanowią - w rozumieniu art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: „ustawa o CIT”) - „urządzenia przemysłowe”, których najem od kontrahentów z zagranicy obliguje do pobrania podatku u źródła? (pytanie oznaczone we wniosku numerem 2 dotyczące podatku dochodowego od osób prawnych)

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT, podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego - ustala się w wysokości 20% przychodów.

Z powyższego przepisu wynika, że podatek u źródła należy pobrać m.in. wtedy, gdy polski podmiot wypłaca na rzecz podmiotu zagranicznego wynagrodzenie z tytułu użytkowania lub prawa do użytkowania „urządzeń przemysłowych”.

W ocenie Wnioskodawcy, Sprzęt, który najmuje on od kontrahentów zagranicznych, nie stanowi „urządzeń przemysłowych”, których najem obliguje Wnioskodawcę do potrącania podatku u źródła. Ustawa o CIT, nie zawiera definicji legalnej pojęcia „urządzeń przemysłowych”. Przy odkodowywania znaczenia przedmiotowego pojęcia należy więc odwołać się do definicji obowiązującej na gruncie języka potocznego.

I tak, w myśl znaczenia słownikowego, „urządzenie” to „przedmiot o złożonej konstrukcji, wykonujący lub ułatwiający określoną pracę” (Wielki Słownik Języka Polskiego, http://www.wsjp.pl). Z kolei, według Nowego Słownika Języka Polskiego (red. B. Dunaja, s. 749); urządzeniem jest rodzaj „mechanizmu bądź zespołu mechanizmów, niekiedy bardzo skomplikowanych technicznie, służących do wykonywania określonych czynności, pełniących jakąś funkcję; przyrządu”.

Dla oceny zakresu przedmiotowego omawianych przepisów niezbędne jest także zinterpretowanie słowa „przemysłowy”. Według Nowego Słownika Języka Polskiego (red. B. Dunaja, s. 543) słowo to oznacza „związany z przemysłem, używany, stosowany w przemyśle”.

Z kolei wyraz „przemysł” oznacza:

  • „działalność polegającą na produkcji towarów określonego rodzaju na dużą skalę, przy użyciu maszyn” (Wielki Słownik Języka Polskiego, www.wsip.pl);
  • „podstawowy dział gospodarki, obejmujący masowe wytwarzanie za pomocą środków technicznych określonej grupy wyrobów” (Nowy Słownik Języka Polskiego, pod red. B. Dunaja, s. 543).

Przenosząc powyższe definicje na grunt analizowanej sprawy stwierdzić należy, że urządzenia, wchodzące w zakres najmowanego przez Wnioskodawcę Sprzętu, nie stanowią „urządzeń przemysłowych”.

Sprzęt najmowany przez Wnioskodawcę nie bierze udziału w produkcji przemysłowej, nie służy on bowiem do masowej produkcji dóbr. Brak bezpośredniego związku z masową produkcją powoduje, że wynajmowane maszyny są urządzeniami, ale nie przemysłowymi, więc mogą zostać zaliczone do kategorii urządzeń budowlanych, ewentualnie do urządzeń technicznych i do urządzeń ogólnego zastosowania. W ocenie Wnioskodawcy, dotyczy to wszystkich wymienionych Sprzętów, w tym również samochodów. Samochody te bowiem nie służą celom przemysłowym, a wyłącznie pracom budowlanym, montażowym, instalacyjnym oraz porządkowym.

Stanowisko co do tego, że urządzenia wykorzystywane w procesie budowlanym nie stanowią „urządzeń przemysłowych”, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT, potwierdzają liczne orzeczenia sądów administracyjnych. Jako przykład warto przywołać wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 5 marca 2014 r. (sygn. akt II FSK 820/12), w którym stwierdzono, co następuje: Skład orzekający w sprawie za prawidłowe uznaje stanowisko WSA we Wrocławiu zajęte w prawomocnym wyroku z dnia 10 lipca 2013 r., sygn. akt I SA/Wr 1336/12. W wyroku tym Sąd stwierdził, że pojęcie „urządzenie przemysłowe” należy rozumieć jako „składnik majątku pełniącego pomocniczą funkcję w ramach procesu przemysłowego rozumianego jako ciąg działań mechanicznych lub chemicznych służących do masowej produkcji towarów”. Takim zaś urządzeniem nie jest koparka wykorzystywana przez skarżącą w robotach budowlanych (...). Dlatego też, wykładnia przyjęta, iż w rozumieniu przepisu art. 21 ust. 1 pkt 1 jako „urządzenia przemysłowe” należy traktować „wszelkie możliwe urządzenia”, stanowi niedopuszczalna wykładnie rozszerzającą art. 21 ust. 1 pkt 1 u.p.d.o.p.

Podobny wniosek płynie z wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z 3 października 2013 r. (sygn. akt I SA/Kr 1371/13), w myśl którego: Przy uwzględnieniu powyższych definicji językowych, budownictwo nie jest tożsame z przemysłem, a urządzenie przemysłowe z urządzeniem budowlanym. Budownictwo nie polega na masowym wytwarzaniu powtarzalnych wyrobów przy zagwarantowaniu ciągłości procesów wytwórczych, a maszyny używane w budownictwie nie służą procesom przemysłowym (podobnie Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w wyroku z dnia 10 lipca 2013 r., sygn. akt I SA/Kr 1336/12).

Warto również przywołać - choć nie dotyczy on bezpośrednio sprzętu budowlanego - wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z 31 marca 2014 r. (sygn. akt I SA/Po 844/13), w myśl którego: Pojęcie „urządzenie przemysłowe” należy rozumieć jako składnik majątku pełniącego pomocniczą funkcję w ramach procesu przemysłowego rozumianego jako ciąg działań mechanicznych lub chemicznych służących do masowej produkcji towarów. Takim zaś urządzeniem nie jest oczyszczalnia kompaktowa w zabudowie modułowej dla ścieków bytowych wykorzystywana wyłącznie do oczyszczania ścieków bytowych wytwarzanych przez personel administracyjno-biurowy.

Mając powyższe na uwadze stwierdzić należy, że Sprzęt, który Wnioskodawca najmuje od zagranicznych kontrahentów, nie mieści się w zakresie pojęcia „urządzenia przemysłowe”, a w konsekwencji - Wnioskodawca nie ma obowiązku potrącania podatku u źródła od wynagrodzeń wypłacanych zagranicznym kontrahentom.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Na wstępie zauważyć należy, że w kontekście zadanego pytania oraz stanowiska Wnioskodawcy, wyznaczających zakres rozpatrzenia wniosku, przedmiotem niniejszego rozstrzygnięcia była wyłącznie kwestia dot. określenia na gruncie przepisów ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 1888 z późn. zm., dalej: „updop”), czy wykorzystywany przez Wnioskodawcę w prowadzonej działalności gospodarczej Sprzęt wynajmowany od kontrahentów zagranicznych, stanowi „urządzenie przemysłowe”, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 1 updop, obligujące Wnioskodawcę do poboru zryczałtowanego podatku dochodowego od należności wypłacanych tym kontrahentom, tzw. podatku u źródła. Nie była tym samym przedmiotem niniejszego rozstrzygnięcia kwestia opodatkowania otrzymanych przez kontrahentów Wnioskodawcy przysporzeń, na gruncie umów o unikaniu podwójnego opodatkowania zawartych między Rzecząpospolitą Polską, a państwami miejsca zamieszkania tych kontrahentów.

Zgodnie z art. 3 ust. 2 updop, podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

W myśl z art. 3 ust. 3 updop, za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w ust. 2, uważa się w szczególności dochody (przychody) z:

  1. wszelkiego rodzaju działalności prowadzonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, w tym poprzez położony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zagraniczny zakład;
  2. położonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nieruchomości lub praw do takiej nieruchomości, w tym ze zbycia jej w całości albo w części lub zbycia jakichkolwiek praw do takiej nieruchomości;
  3. papierów wartościowych oraz pochodnych instrumentów finansowych niebędących papierami wartościowymi, dopuszczonych do publicznego obrotu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w ramach regulowanego rynku giełdowego, w tym uzyskane ze zbycia tych papierów albo instrumentów oraz z realizacji praw z nich wynikających;
  4. tytułu przeniesienia własności udziałów (akcji) w spółce, ogółu praw i obowiązków w spółce niebędącej osobą prawną lub tytułów uczestnictwa w funduszu inwestycyjnym albo instytucji wspólnego inwestowania, w których co najmniej 50% wartości aktywów, bezpośrednio lub pośrednio, stanowią nieruchomości położone na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub prawa do takich nieruchomości;
  5. tytułu należności regulowanych, w tym stawianych do dyspozycji, wypłacanych lub potrącanych, przez osoby fizyczne, osoby prawne albo jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, mające miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, niezależnie od miejsca zawarcia umowy i wykonania świadczenia.

Natomiast, zgodnie z art. 3 ust. 5 updop, za dochody (przychody), o których mowa w ust. 3 pkt 5, uważa się przychody wymienione w art. 21 ust. 1 i art. 22 ust. 1, jeżeli nie stanowią dochodów (przychodów), o których mowa w ust. 3 pkt 1-4.

Stosownie do art. 21 ust. 1 updop, podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów:

    1. z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how),
    2. z opłat za świadczone usługi w zakresie działalności widowiskowej, rozrywkowej lub sportowej, wykonywanej przez osoby prawne mające siedzibę za granicą, organizowanej za pośrednictwem osób fizycznych lub osób prawnych prowadzących działalność w zakresie imprez artystycznych, rozrywkowych lub sportowych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,
    2a. z tytułu świadczeń: doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze
    • ustala się w wysokości 20% przychodów;
    3. z tytułu należnych opłat za wywóz ładunków i pasażerów przyjętych do przewozu w portach polskich przez zagraniczne przedsiębiorstwa morskiej żeglugi handlowej, z wyjątkiem ładunków i pasażerów tranzytowych,
    4. uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez zagraniczne przedsiębiorstwa żeglugi powietrznej
    • ustala się w wysokości 10% tych przychodów.


Art. 21 ust. 2 updop, stanowi, że przepisy ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 updop, osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz w art. 22 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy, pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2, 2b i 2d, w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat, z uwzględnieniem odliczeń przewidzianych w art. 22 ust. 1a-1e. Zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie usług o charakterze budowlano-montażowym, w ramach której zajmuje się m.in. przygotowaniem powierzchni handlowej w galeriach handlowych. Wnioskodawca realizuje inwestycje polegające na przygotowaniu powierzchni handlowej w galeriach handlowych m.in. na terenie państw należących do Unii Europejskiej innych niż Polska, w tym na terenie Niemiec, Czech, Anglii i Chorwacji. Przy realizacji Inwestycji Wnioskodawca najmuje od miejscowych dostawców m.in.: kontenery na odpady budowlane, podnośniki, sztaplarki, wózki widłowe, dźwigi, rusztowania, płoty, ogrodzenia budowlane, młoty, tarcze, piły do betonu, nagrzewnice, osuszacze oraz samochody (dalej: „Sprzęt”). Zaznaczenia wymaga przy tym, że Wnioskodawca wynajmuje od kontrahentów wyłącznie sprzęt - nie korzysta z usług personelu kontrahentów. Spółka nie posiada na terenie krajów, w których wykonuje Inwestycje, siedziby działalności gospodarczej ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Kluczowym dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy jest rozumienie użytego w art. 21 ust. 1 pkt 1 updop zwrotu „użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu”, a w szczególności pojęcia „urządzenie przemysłowe”. W ustawie podatkowej brak jest definicji legalnej słowa „urządzenie przemysłowe”. Niezbędnym jest zatem odwołanie do języka potocznego albowiem regułom języka normatywnego odpowiadają określone dyrektywy wykładni językowej, w myśl których (...) przy tłumaczeniu znaczenia normy należy jej przypisać takie znaczenie, jakie ma ona w języku potocznym, chyba, że ważne względy przemawiają za odstępstwem od tego znaczenia (por. L. Morawski, Zasady wykładni prawa, Toruń 2010, s. 99). Za punkt wyjścia przy interpretacji znaczenia wyrazów „urządzenie” i „przemysłowe” należy przyjąć ich znaczenie słownikowe. Otóż, wyraz „urządzenie” występuje w znaczeniu: „przedmiotu o złożonej konstrukcji, wykonującego lub ułatwiającego określoną pracę” (Wielki Słownik Języka Polskiego, http://www.wsjp.pl); „mechanizmu bądź zespołu mechanizmów, niekiedy bardzo skomplikowanych technicznie, służących do wykonywania określonych czynności, pełniących jakąś funkcję; przyrządu” (Nowy Słownik Języka Polskiego, pod red. B. Dunaja, s. 749); „mechanizmu lub zespołu mechanizmów, służącego do wykonania określonych czynności” (Słownik Języka Polskiego PWN, http://sjp.pwn.pl). Zaś wyraz „przemysłowy” oznacza „związany z przemysłem, używany, stosowany w przemyśle” (Nowy Słownik Języka Polskiego, por red. B. Dunaja, s. 543). Z kolei wyraz „przemysł” oznacza „działalność polegającą na produkcji towarów określonego rodzaju na dużą skalę, przy użyciu maszyn” (Wielki Słownik Języka Polskiego, www.wsjp.pl); „podstawowy dział gospodarki, obejmujący masowe wytwarzanie za pomocą środków technicznych określonej grupy wyrobów” (Nowy Słownik Języka Polskiego, pod red. B. Dunaja, s. 543).

W świetle powyższych definicji oraz zgodnie z ugruntowanym w doktrynie i orzecznictwie stanowiskiem przyjąć należy, że pojęcie „urządzenie przemysłowe” (podobnie jak handlowe lub naukowe), powinno być rozumiane maksymalnie szeroko (orzecznictwo NSA przyznało status urządzenia przemysłowego np. samochodom, naczepom, samolotom, koparkom, kontenerom, zbiornikom - por. m.in. wyroki NSA z 6 grudnia 1996 r., sygn. akt III SA 1091/94, z 12 stycznia 1996 r., sygn. akt SA/Ka 2296/94, z 16 maja 1995 r., sygn. akt SA/Sz 183/95); ma ono bowiem charakter sformułowania ogólnego, mieszczącego w sobie wszelkie możliwe urządzenia, stanowiące pewien zespół mechanizmów, elementów technicznych, które mogą mieć zastosowanie w działalności podmiotów o określonej specyfice - przemysłowej, handlowej lub naukowej.

Zatem pojęcie „urządzenie przemysłowe” lub „handlowe” należy rozumieć jako rodzaj mechanizmu lub zespół elementów, przyrządów, służący do wykonywania określonych czynności zarobkowych w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, ułatwiający szeroko rozumiane prace materialne lub proces sprzedaży towarów i usług. Nie ulega wątpliwości, że wszelka działalność gospodarcza, tj. budowlana, przemysłowa, handlowa, naukowa, to działalność komercyjna, nastawiona na osiągnięcie zysku.

Dlatego też w pojęciu urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego w myśl art. 21 ust. 1 pkt 1 updop, mieszczą się także np. urządzenia transportowe i budowlane.

W związku z powyższym nie można zgodzić się z Wnioskodawcą, że sprzęt, wynajmowany dla celów prowadzonej działalności gospodarczej (budowlanej) nie stanowi urządzenia przemysłowego. Zgodnie z tym co zostało stwierdzone, ww. sprzęty jako urządzenia mające zastosowanie w szeroko rozumianej działalności gospodarczej (profesjonalnej) obejmują swoim zakresem również szeroko rozumiany przemysł oraz handel, tj. sprzedaż określonych usług o charakterze komercyjnym, zarobkowym, w rozpatrywanym przypadku usług budowlanych.

Jak zostało wskazane powyżej, za taką interpretacją przemawia również wykładnia celowościowa art. 21 ust. 1 pkt 1 updop. Zamiarem ustawodawcy było opodatkowanie wszelkich korzyści uzyskiwanych z wynajmu, leasingu i innych praw do użytkowania określonych urządzeń przez podmioty zagraniczne w Polsce.

Również konstrukcja i brzmienie tego artykułu włączającego jednoznacznie do urządzeń przemysłowych, handlowych oraz naukowych środki transportu wskazuje, że wykładnia zawężająca rozumienie urządzenia przemysłowego, handlowego tylko do związanego ściśle z przemysłem jako gałęzią gospodarki (w odróżnieniu od transportu, czy budownictwa) nie znajduje logicznego uzasadnienia.

Wnioskodawca w niniejszej sprawie opiera swoje stanowisko na ścisłej kwalifikacji słownikowej pojęć urządzenie i przemysłowy. W ocenie Organu, należy jednak pamiętać, że słownikowe znaczenie wyrażeń używanych w tekstach prawnych nie może być absolutyzowane i to z wielu powodów. Za najlepszą strategię korzystania ze słownika uznaje się traktowanie znaczeń słownikowych jako punkt wyjścia do analiz prowadzących do ostatecznego wyboru znaczenia terminu prawnego (B. Brzeziński, Podstawy wykładni prawa podatkowego, Gdańsk 2008, s. 51). Bezkrytyczne posługiwanie się definicją słownikową, bez odniesienia do okoliczności sprawy, należy uznać za źródło nadmiernych uproszczeń poddanego analizie zagadnienia.

Argumentacja Wnioskodawcy, jakoby wypłata czynszu z tytułu najmu sprzętu budowlanego nie podlegała opodatkowaniu podatkiem „u źródła” na podstawie art. 21 ust. 1 updop, prowadzi do wniosków, że celem ustawodawcy było opodatkowanie jedynie podmiotów prowadzących działalność w zakresie wąsko rozumianego przemysłu, handlu oraz nauki. W ocenie Organu powyższą argumentację należy odrzucić z tego względu, że podmioty z branży np. budowlanej, transportowej, byłyby uprzywilejowane względem podmiotów prowadzących działalność stricte przemysłową, handlową czy naukową. Zatem termin urządzenie przemysłowe, handlowe oraz naukowe należy rozumieć szeroko jako wszelkie urządzenia wykorzystywane w prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej (komercyjnej), nastawionej na cele zarobkowe.

Jednocześnie takie rozumowanie wydaje się nieuzasadnione, gdyż przyjęcie wykładni proponowanej przez Wnioskodawcę prowadziłoby do sytuacji, w której podobne urządzenie jest różnie kwalifikowane do celów podatkowych w zależności od przedmiotu działalności podatnika.

Termin „urządzenie przemysłowe, handlowe” powinno być rozumiane autonomicznie, z uwzględnieniem celu, który chciał osiągnąć ustawodawca. Nie sposób zatem uznać, że celem ustawodawcy było wyłączenie z zakresu przedmiotowego przepisu art. 21 updop opodatkowania płatności z tytułu używania urządzeń budowlanych. W podobnej kwestii (opodatkowania prawa do korzystania z urządzeń budowlanych) m.in. WSA w Warszawie zajął analogiczne stanowisko w wyroku sygn. akt III SA/Wa 516/10.

Kontenery na odpady budowlane, podnośniki, sztaplarki, wózki widłowe, dźwigi, rusztowania, płoty, ogrodzenia budowlane, młoty, tarcze, piły do betonu, nagrzewnice, osuszacze oraz samochody, niewątpliwie stanowią mechanizmy lub zespoły elementów służących do wykonywania przez wynajmującego czynności. Są zatem urządzeniem przemysłowym.

Mając na uwadze powyższe, na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 1 updop, Spółka będzie zobowiązana do potrącenia zryczałtowanego podatku u źródła z tytułu tych należności wypłacanych na rzecz podmiotów z rezydencją na terenie Niemiec, Czech, Anglii i Chorwacji.

W świetle powyższego, stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za nieprawidłowe.

Odnosząc się do powołanych we wniosku o wydanie interpretacji wyroków – wspierających argumentację Wnioskodawcy – Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, ze względów wskazanych w powyższym uzasadnieniu, nie podziela prezentowanego w nich stanowiska. Zauważyć bowiem należy, że postępowanie w sprawie dot. wydania interpretacji indywidualnej jest postępowaniem szczególnym, mającym charakter uproszczony, odrębny od postępowania podatkowego, uregulowanego w dziale IV Ordynacji podatkowej. W jego wyniku, organ wydając interpretację, przedstawia swój pogląd dotyczący rozumienia treści przepisów prawa podatkowego i sposobu ich zastosowania w odniesieniu do sytuacji indywidualnej wskazanej przez Wnioskodawcę. Powołane przez Wnioskodawcę wyroki zostały wydane w indywidualnych sprawach podmiotów, które o ich wydanie wystąpiły, zatem nie wiążą one Organu przy wydawaniu niniejszego rozstrzygnięcia.

Jednocześnie zauważyć należy, że stanowisko tut. Organu, dotyczące szerokiego rozumienia pojęcia „urządzenie przemysłowe”, określonego w art. 21 ust. 1 pkt 1 updop, potwierdzają m.in. niżej wymienione orzeczenia sądów administracyjnych:

  • Naczelnego Sądu Administracyjnego z 20 stycznia 2016 r. sygn. akt II FSK 771/14, z 22 listopada 2016 r. sygn. akt II FSK 1828/16, z 9 sierpnia 2017 r. sygn. akt II FSK 1963/15, z 3 sierpnia 2016 r. sygn. akt II FSK 2111/14,
  • Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 25 lutego 2015 r. sygn. akt III SA/Wa 1761/14,
  • Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie z 3 kwietnia 2014 r. sygn. akt I SA/Sz 950/13.

Nadmienić należy że w zakresie pytania oznaczonego we wniosku Nr 1 oraz 2 (dotyczącego podatku dochodowego od osób fizycznych) zostaną wydane odrębne rozstrzygnięcia.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

  1. z zastosowaniem art. 119a;
  2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2017 r., poz. 1369 ze zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.


doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
Dołącz do zarejestrowanych użytkowników i korzystaj wygodnie z epodatnik.pl.   Rejestracja jest prosta, szybka i bezpłatna.

Reklama

Przejrzyj zasięgi serwisu epodatnik.pl od dnia jego uruchomienia. Zobacz profil przeciętnego użytkownika serwisu. Sprawdź szczegółowe dane naszej bazy mailingowej. Poznaj dostępne formy reklamy: display, mailing, artykuły sponsorowane, patronaty, reklama w aktywnych formularzach excel.

czytaj

O nas

epodatnik.pl to źródło aktualnej i rzetelnej informacji podatkowej. epodatnik.pl to jednak przede wszystkim źródło niezależne. Niezależne w poglądach od aparatu skarbowego, od wymiaru sprawiedliwości, od inwestorów kapitałowych, od prasowego mainstreamu.

czytaj

Regulamin

Publikacje mają charakter informacyjny. Wydawca dołoży starań, aby informacje prezentowane w serwisie były rzetelne i aktualne. Treści prezentowane w serwisie stanowią wyraz przekonań autorów publikacji, a nie źródło prawa czy urzędowo obowiązujących jego interpretacji.

czytaj