Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-3.4010.349.2017.1.IZ
z 14 listopada 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 11 września 2017 r. (data wpływu 15 września 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie m.in. ustalenia, czy kwota otrzymanych Bonusów nie pomniejszy wartości wydatków kwalifikujących się do objęcia pomocą publiczną w rozumieniu § 6 ust. 1 Rozporządzenia Strefowego, jakie będą powstawać w związku z ponoszonym przez Spółkę Czynszem za Najem oraz kwotą Wynagrodzenia dla A i kwotą Wynagrodzenia dla C (pytanie oznaczone we wniosku nr 3) – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 15 września 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie m.in. ustalenia, czy kwota otrzymanych Bonusów nie pomniejszy wartości wydatków kwalifikujących się do objęcia pomocą publiczną w rozumieniu § 6 ust. 1 Rozporządzenia Strefowego, jakie będą powstawać w związku z ponoszonym przez Spółkę Czynszem za Najem oraz kwotą Wynagrodzenia dla A i kwotą Wynagrodzenia dla C.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

X Sp. z o.o. (dalej: „Wnioskodawca” lub „Spółka”) należy do międzynarodowej grupy Y z siedzibą w Danii. Głównym przedmiotem działalności Wnioskodawcy jest produkcja konstrukcji metalowych związanych z wytwarzaniem siłowni wiatrowych. W ofercie Spółki znajdują się złożone elementy metalowe składające się na elementy wyposażenia wież wiatrowych, w tym zamki, zawiasy, narzędzia, złącza, śruby, itd.

W związku z planowaną inwestycją (dalej: „Inwestycja”) polegającą na uruchomieniu zakładu produkcyjnego (dalej: „Zakład”), 28 czerwca 2016 r. Spółka uzyskała Zezwolenie nr (…) na prowadzenie działalności gospodarczej na terenie (…) Specjalnej Strefy Ekonomicznej (…) (dalej: „Zezwolenie Strefowe”).

Spółka nie jest mikro, małym lub średnim przedsiębiorstwem w rozumieniu art. 2 ust. 1 Załącznika 1 do Rozporządzenie Komisji (UE) nr 651/2014 z dnia 17 czerwca 2014 r. uznającego niektóre rodzaje pomocy za zgodne z rynkiem wewnętrznym w zastosowaniu art. 107 i 108 Traktatu Tekst mający znaczenie dla EOG (Dz. U UE L 187/1 26.6.2014).

Konsekwentnie, Wnioskodawca będzie prowadził działalność zwolnioną na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 1888, z późn. zm., dalej: „Ustawa o CIT”).

Zgodnie z treścią Zezwolenia Strefowego, Wnioskodawca został zobowiązany do spełnienia następujących warunków:

1. zatrudnienia 41 nowych pracowników do 31 sierpnia 2019 r. oraz utrzymania średniorocznego zatrudnienia na terenie (…) (dalej: „SSE”) na poziomie co najmniej 42 pracowników do dnia 31 sierpnia 2022 r.,
   
2. poniesienia na terenie SSE wydatków inwestycyjnych w rozumieniu § 6 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2008 r. w sprawie pomocy publicznej udzielanej przedsiębiorcom działającym na podstawie zezwolenia na prowadzenie działalności gospodarczej na terenach specjalnych stref ekonomicznych (t.j. Dz.U. z 2015 r., poz. 465, z późn. zm., dalej: „Rozporządzenie Strefowe”):
   
   1. nie mniej niż 13.873.665,00 PLN do 31 sierpnia 2019 r.,
   2. nie mniej niż 14.022.953,00 PLN w okresie od 01 września 2019 r. do 30 czerwca 2026 r.,
3. zakończenia inwestycji w terminie do 31 sierpnia 2019 r.
   
   

Maksymalna wysokość kosztów kwalifikowanych została określona w treści Zezwolenia Strefowego w następujący sposób:

1. w przypadku korzystania ze zwolnienia z tytułu kosztów nowej inwestycji - maksymalna wysokość kosztów kwalifikowanych, o których mowa w § 6 Rozporządzenia Strefowego, wynosi 36.265.603,00 PLN;
2. w przypadku korzystania ze zwolnienia podatkowego z tytułu tworzenia nowych miejsc pracy, o którym mowa w § 3 Rozporządzenia Strefowego, do obliczenia maksymalnej wysokości dwuletnich kosztów pracy przyjmuje się koszty pracy 41 nowo zatrudnionych pracowników.
   
   

Zgodnie z § 5 ust. 1 Rozporządzenia Strefowego, Spółce przysługuje zwolnienie od podatku dochodowego od osób prawnych (dalej: „CIT”) począwszy od miesiąca, w którym poniosła wydatki inwestycyjne, aż do wyczerpania dopuszczalnej pomocy regionalnej.

W związku z Inwestycją, intencją Spółki było zawarcie umowy najmu (dalej: „Umowa Najmu”) z A Sp. z o.o. (dalej: „A”) hali produkcyjnej wraz z pomieszczeniami biurowymi (dalej: „Nieruchomości”), w których Wnioskodawca docelowo chce uruchomić Zakład po dniu uzyskania Zezwolenia. Drugim podmiotem odpowiedzialnym za techniczne dostosowanie Nieruchomości miała być B Sp. z o.o. (dalej: „B”), członek grupy, do której należy A.

Przed zawarciem Umowy Najmu Spółka uczestniczyła w projektowaniu Nieruchomości. Dla celów zachęcenia Spółki do zawarcia Umowy Najmu, A i B zawarły z Nią następujące dodatkowe porozumienia.

Umowa z A.

A zawarła ze Spółką umowę, na podstawie której A zobowiązała się do wypłaty jednorazowej zachęty w formie dodatkowego bonusu pieniężnego (ang. Additional Cash Incentive Bonus, dalej: „Bonus I”) na rzecz Spółki (dalej: „Umowa o Bonus I”) w wysokości 220.660,16 EUR. Zgodnie z zapisami preambuły Umowy o Bonus I, Spółka aktywnie uczestniczyła w projektowaniu części biurowej i produkcyjnej Nieruchomości, jaka miała być przedmiotem Umowy Najmu.

Zgodnie z postanowieniami Umowy o Bonus I, Spółka miała wystawić fakturę na rzecz A. A zobligowała się do wypłaty Bonusu I Spółce po otrzymaniu przedmiotowej faktury.

Po zawarciu Umowy o Bonus I Spółka zawarła Umowę Najmu z A w czerwcu 2016 r. Stosunek najmu zgodnie z postanowieniami Umowy Najmu ma trwać 7 lat z możliwością jej przedłużenia - Spółka zamierza bowiem utrzymać stosunek najmu przez okres wymieniony w § 6 ust. 1 pkt 5 Rozporządzenia Strefowego. Na podstawie Umowy Najmu został określony czynsz z tytułu najmu Nieruchomości, który Spółka będzie comiesięcznie uiszczać na rzecz A (dalej: „Czynsz za Najem”).

Ponadto, A jako Wynajmujący zobowiązała się na podstawie Umowy Najmu do technicznego dostosowania Nieruchomości do celów prowadzenia działalności gospodarczej na terenie Zakładu przez Spółkę.

Niezależnie od powyższego zobowiązania się A do technicznego dostosowania Nieruchomości, pojawiła się w późniejszym czasie konieczność odrębnego i dodatkowego przeprowadzenia adaptacji Nieruchomości dla potrzeb prowadzenia działalności gospodarczej Spółki (dalej: „Prac Adaptacyjnych”).

Konsekwentnie, w grudniu 2016 r. Spółka oraz A zdecydowały się na modyfikację Umowy o Bonus I poprzez zawarcie aneksu (dalej: „Aneks I”), na podstawie którego kwota Bonusu I wypłacanego przez A miała zostać zwiększona o należny podatek od towarów i usług. Ponadto, A zobowiązała się do wykonania na terenie Nieruchomości Prac Adaptacyjnych na żądanie Spółki. Wynagrodzenie z tego tytułu miało wynieść 58.803,14 EUR netto (dalej: „Wynagrodzenie dla A”) i miało zostać uiszczone przez Spółkę w drodze kompensaty z wypłatą Bonusu I.

Niewykluczone, że Prace Adaptacyjne będą miały charakter inwestycji w obcym środku trwałym, o której mowa w art. 16a ust. 2 pkt 1 Ustawy o CIT. W takim przypadku, Spółka zamierza je amortyzować zgodnie z przepisami cytowanej ustawy.

Spółka 12 grudnia 2016 r. wystawiła fakturę VAT na rzecz A opiewającą na kwotę wynikającą z Bonusu I.

Umowa z B (później: „C”).

Przed zawarciem Umowy Najmu, B zawarła ze Spółką umowę, na podstawie której B zobowiązała się do wypłaty jednorazowej zachęty w formie dodatkowego bonusu pieniężnego (ang. Additional Cash Incentive Bonus, dalej: „Bonus II”) na rzecz Spółki (dalej: „Umowa o Bonus II”) w wysokości 221.196,86 EUR. Zgodnie z zapisami preambuły Umowy o Bonus II, Spółka aktywnie uczestniczyła w projektowaniu części biurowej i produkcyjnej Nieruchomości, jaka miała być przedmiotem Umowy Najmu. Ponadto, zgodziła się na umieszczanie przez B informacji dotyczących Umowy Najmu w materiałach reklamowych i broszurach przygotowanych przez B.

Zgodnie z postanowieniami Umowy o Bonus II, Spółka miała wystawić fakturę na rzecz B opiewającą na kwotę Bonusu II. B zobligowała się do wypłaty Bonusu II Spółce po otrzymaniu przedmiotowej faktury.

W późniejszym czasie pojawiła się konieczność zakupu dodatkowego wyposażenia technicznego dla potrzeb prowadzenia działalności gospodarczej Spółki (dalej: „Wyposażenie”).

Ponadto, B scedowała prawa i obowiązki wynikające z Umowy o Bonus II na rzecz C Sp. z o.o. (dalej: „C”).

Następnie, w grudniu 2016 r. Spółka oraz C zdecydowały się na modyfikację Umowy o Bonus II poprzez zawarcie aneksu (dalej: „Aneks II”), na mocy którego kwota Bonusu II miała zostać zwiększona o należny podatek od towarów i usług. Ponadto, C zobowiązała się do dostarczenia i przekazania na własność Spółce Wyposażenia. Wynagrodzenie z tytułu dostawy Wyposażenia miało wynieść 221.196,86 EUR netto (dalej: „Wynagrodzenie dla C”) i miało zostać uiszczone przez Spółkę w drodze kompensaty z wypłatą Bonusu II.

Niewykluczone, że na Wyposażenie składać się będą pojedyncze i niezależne składniki majątkowe o wartości zarówno nieprzekraczającej, jak i przekraczającej 3.500 PLN, o okresie użytkowania dłuższym niż jeden rok.

Spółka 12 grudnia 2016 r. wystawiła fakturę VAT na rzecz C opiewającą na kwotę wynikającą z Bonusu II.

Na dzień złożenia niniejszego wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej, Spółka otrzymała od A fakturę za dokonane Prace Adaptacyjne. Zobowiązanie z tytułu wykonania tych prac zostało skompensowane z należnościami z tytułu Bonusu I. Pozostała nieskompensowana należność z tytułu Bonusu I została uregulowana przez A przelewem bankowym na rzecz Wnioskodawcy. Tym samym, spółka A wywiązała się z obowiązków wynikających z Aneksu I. Spółka na dzień złożenia niniejszego wniosku nie otrzymała od C faktury za dostarczone Wyposażenie. Tym samym, należność z tytułu Bonusu II nie mogła zostać skompensowana zgodnie z aneksem II. C na dzień złożenia niniejszego wniosku nie wywiązała się z obowiązków wynikających z Aneksu II.

Wszelkie płatności z tytułu Czynszu za Najem oraz Wynagrodzenia dla A i Wynagrodzenia dla B Spółka zamierza dokumentować zgodnie z obowiązującymi regulacjami w tym zakresie oraz traktować jako wydatki kwalifikujące się do objęcia pomocą publiczną w rozumieniu § 6 ust. 1 Rozporządzenia Strefowego.

W związku z powyższym opisem zadano m.in. następujące pytanie.

Czy kwota otrzymanych Bonusów nie pomniejszy wartości wydatków kwalifikujących się do objęcia pomocą publiczną w rozumieniu § 6 ust. 1 Rozporządzenia Strefowego, jakie będą powstawać w związku z ponoszonym przez Spółkę Czynszem za Najem oraz kwotą Wynagrodzenia dla A i kwotą Wynagrodzenia dla C? (pytanie oznaczone we wniosku nr 3)

Zdaniem Wnioskodawcy, kwota otrzymanych Bonusów nie pomniejszy wartości wydatków kwalifikujących się do objęcia pomocą publiczną w rozumieniu § 6 ust. 1 Rozporządzenia Strefowego, jakie będą powstawać w związku z ponoszonym przez Spółkę Czynszem za Najem oraz kwotą Wynagrodzenia dla A i kwotą Wynagrodzenia dla C.

Zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 34 Ustawy o CIT, zwolnienie obejmuje dochody uzyskane z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie SSE na podstawie zezwolenia, o którym mowa w art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 20 października 1994 o specjalnych strefach ekonomicznych (t.j. Dz.U. z 2015 r., poz. 282, z późn. zm. – winno być t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 1010, z późn. zm., dalej: „Ustawa o SSE”). Tym samym, Zezwolenie Strefowe stanowi podstawę dla Spółki do uzyskania zwolnienia podatkowego, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 34 Ustawy o CIT.

Przy interpretacji powyższej normy należy uwzględnić również art. 12 Ustawy o SSE, zgodnie z którym dochody uzyskane z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie strefy w ramach zezwolenia, o którym mowa w art. 16 ust. 1, przez osoby prawne lub osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą są zwolnione od podatku dochodowego, odpowiednio na zasadach określonych w przepisach o podatku dochodowym od osób prawnych lub w przepisach o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zwolnienie to stanowi pomoc publiczną, przy czym wielkość tej pomocy nie może przekroczyć jej maksymalnej wielkości określonej w przepisach wydanych na podstawie art. 4 ust. 4 Ustawy o SSE, tj. Rozporządzenia Strefowego.

W myśl § 3 ust. 1 pkt 1 Rozporządzenia Strefowego, pomoc publiczna udzielana przedsiębiorcy w formie zwolnień podatkowych na podstawie Ustawy o CIT stanowi pomoc regionalną z tytułu m.in. kosztów nowej inwestycji. Wysokość dostępnej pomocy regionalnej z tytułu kosztów inwestycji podlega obliczeniu jako iloczyn maksymalnej intensywności pomocy określonej dla danego obszaru i kosztów inwestycji kwalifikujących się do objęcia pomocą, o których mowa jest w § 6 Rozporządzenia Strefowego.

Natomiast, na podstawie § 6 ust. 1 Rozporządzenia Strefowego, za wydatki kwalifikujące się do objęcia pomocą uznaje się koszty inwestycji, pomniejszone o naliczony podatek od towarów i usług oraz o podatek akcyzowy, jeżeli możliwość ich odliczeń wynika z odrębnych przepisów, poniesione na terenie strefy w trakcie obowiązywania zezwolenia, będące:

1. ceną nabycia gruntów lub prawa ich użytkowania wieczystego,
2. ceną nabycia albo kosztem wytworzenia we własnym zakresie środków trwałych, pod warunkiem zaliczenia ich, zgodnie z odrębnymi przepisami, do składników majątku podatnika,
3. kosztem rozbudowy lub modernizacji istniejących środków trwałych,
4. ceną nabycia wartości niematerialnych i prawnych związanych z transferem technologii przez nabycie praw patentowych, licencji, know-how lub nieopatentowanej wiedzy technicznej, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3,
5. kosztem związanym z najmem lub dzierżawą gruntów, budynków i budowli pod warunkiem że okres najmu lub dzierżawy trwa co najmniej 5 lat, a w przypadku małych i średnich przedsiębiorców co najmniej 3 lata, licząc od przewidywanego terminu zakończenia nowej inwestycji,
6. ceną nabycia aktywów innych niż grunty, budynki i budowle objęte najmem lub dzierżawą, w przypadku gdy najem lub dzierżawa ma postać leasingu finansowego oraz obejmuje zobowiązanie do nabycia aktywów z dniem upływu okresu najmu lub dzierżawy.
   
   

Jak wynika z treści cytowanego przepisu, ponoszone przez Spółkę wydatki inwestycyjne będą mogły zostać uznane za koszty kwalifikowane, jeżeli:

1. będą należały do kategorii kosztów inwestycji wymienionych w § 6 ust. 1 Rozporządzenia Strefowego,
2. zostaną poniesione na terenie SSE, oraz
3. zostaną poniesione w trakcie obowiązywania Zezwolenia.
   
   

Jak podano w opisie zdarzenia przyszłego, Spółka zamierza traktować wydatki w postaci Czynszu za Najem oraz Wynagrodzeń jako wydatki kwalifikujące się do objęcia pomocą publiczną w rozumieniu § 6 ust. 1 Rozporządzenia Strefowego ze względu na to, że zostaną poniesione w związku z Inwestycją na terenie SSE.

Pytanie dotyczy jednakże wpływu wypłacanych Bonusów na zmniejszenie tych przedmiotowych kosztów kwalifikowanych. Kluczowa, zdaniem Spółki, w rozstrzygnięciu tej kwestii jest analiza spełnienia przesłanki poniesienia wydatku na terenie SSE i w trakcie obowiązywania Zezwolenia Strefowego.

Równolegle należy mieć na względzie, że zwolnienia podatkowe są odstępstwem od zasady powszechności opodatkowania, a przepisy dotyczące zwolnień powinny być interpretowane ściśle, zgodnie przede wszystkim z ich wykładnią językową.

Wnioskodawca zauważa, że ani ustawa o SSE, ani Rozporządzenie Strefowe nie definiują wyrażenia „poniesione wydatki inwestycyjne”. Należy podkreślić, że w Rozporządzeniu Strefowym jedynie w § 7 ust. 6 ustawodawca wspomniał o praktycznych konsekwencjach poniesienia wydatków. Zgodnie z przywołanym przepisem, dla celów wyliczenia zdyskontowanej wartości wydatków kwalifikowanych określono jedynie, jaki dzień przyjmuje się za dzień poniesienia wydatku.

W szczególności, brakuje w Rozporządzeniu Strefowym bezpośredniego odwołania się do Ustawy o CIT czy innych aktów prawnych w zakresie rozumienia pojęcia „poniesione wydatki”.

Ponadto, Ustawodawca nie posługuje się dla potrzeb Rozporządzenia Strefowego zwrotem „ponieść koszty”, przez co zgodnie z zasadami wykładni przepisów prawa, instytucje przewidziane przepisami Ustawy o CIT, w tym przesłanka poniesienia kosztu uzyskania przychodu na podstawie art. 15 ust. 1 Ustawy o CIT, nie mają zastosowania w wykładni zwrotu „ponieść wydatki inwestycyjne”.

Z literalnego brzmienia przepisów Rozporządzenia Strefowego wynika zatem, że wydatkiem jest koszt faktycznie zrealizowany, a przez poniesienie wydatku należy rozumieć definitywne pokrycie kosztów z własnych zasobów majątkowych podatnika.

Powyższa koncepcja jest wspierana w ugruntowanej linii interpretacyjnej prezentowanej przez organy podatkowe: Chodzi zatem o wydatki inwestycyjne, które zostały przez dany podmiot zrealizowane i to w określonym czasie, objętym zezwoleniem, na prowadzenie działalności na danym terenie (strefy). Ograniczenie czasowe jak również fakt pośredniego zwrotu poniesionych wydatków inwestycyjnych wskazuje, że chodzi o wartości, które zostały przez przedsiębiorcę faktycznie wydatkowane. Należy więc uznać, że aby przedsiębiorca mógł skorzystać ze zwolnienia od podatku dochodowego, którego wartość uzależniona jest od wielkości poniesionych przez tego przedsiębiorcę wydatków kwalifikowanych jako koszty inwestycji, to poniesienie musi oznaczać wydatek faktycznie zrealizowany, a nie samą deklarację o zamiarze jego poniesienia, czy też zobowiązanie do poniesienia go w przyszłości (interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z 20 października 2015 r., sygn. ITPB3/4510-444/15/PS, podobnie interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 21 września 2016 r., sygn. 2461-IBPB-1-2.4510.768.2016.1.MS).

Spółka wskazała, że płatność z tytułu Czynszu za Najem i Wynagrodzeń będzie faktycznie zrealizowana, ponieważ dochodzi do rzeczywistego uszczuplenia majątku Spółki o kwotę odpowiadającą Wynagrodzeniom oraz Czynszowi za Najem. Będzie się to przejawiać m.in. w wartości płatności dokonywanej z rachunku bankowego Spółki odpowiadającej całkowitej wartości Czynszu za Najem; w przypadku Wynagrodzeń przejawiać się to będzie w postaci kompensaty roszczeń Spółki o Bonusy z zobowiązaniami z tytułu Wynagrodzeń.

Mając na względzie powyższe, należy stwierdzić, że na wartość poniesionego wydatku inwestycyjnego w postaci całkowitej kwoty Czynszu za Najem oraz Wynagrodzeń nie będą miały zatem wpływu Bonusy. Bonusy nie pomniejszają bowiem wartości faktycznie uiszczonych kwot Czynszu za Najem oraz Wynagrodzeń. Wnioskodawca będzie w dalszym ciągu wypłacał miesięczny Czynsz za Najem w zgodzie z postanowieniami Umowy Najmu w pełnej wysokości oraz skompensuje Wynagrodzenia w pełnej wysokości zgodnie z postanowieniami Aneksów do Umowy o Bonus I i Umowy o Bonus II.

Dodatkowo, jak wynika z opisu zdarzenia przyszłego kwota Bonusu I i Bonusu II stanowi odrębne zdarzenie prawne w stosunku do obowiązku wypłaty Wynagrodzeń oraz Czynszu za Najem. Celem wypłaty zachęty przez A i C nie było zwrócenie wydatków poniesionych na rzecz Czynszu za Najem/Wynagrodzeń, a jedynie zachęcenie do zawarcia Umowy Najmu.

Na marginesie, Wnioskodawca podkreślił, że zapłata Wynagrodzeń w formie kompensaty z Bonusami nie wpływa również na kwalifikowalność danego wydatku jako faktycznie poniesionego; przyjmuje się bowiem w obrocie gospodarczym, że kompensata stanowi normalną formę uregulowania zobowiązań na kanwie art. 498 Kodeksu Cywilnego.

Podsumowując, w ocenie Spółki, należy stwierdzić, że warunek poniesienia Czynszu za Najem w pełnej wysokości przewidzianej w Umowie Najmu oraz Wynagrodzeń w pełnej wysokości przewidzianej w Umowie o Bonus I i Umowie o Bonus II za wydatek kwalifikujący się do objęcia pomocą publiczną w momencie ich wypłaty/kompensaty jest spełniony i kwota otrzymanych Bonusów nie pomniejszy przedmiotowych wartości wydatków kwalifikujących się do objęcia pomocą publiczną w rozumieniu § 6 ust. 1 Rozporządzenia Strefowego.

Uwzględniając powyższą analizę, Spółka stwierdza, że kwota otrzymanych Bonusów nie pomniejszy wartości wydatków kwalifikujących się do objęcia pomocą publiczną w rozumieniu § 6 ust. 1 Rozporządzenia Strefowego, jakie będą powstawać w związku z ponoszonym przez Spółkę Czynszem za Najem oraz kwotą Wynagrodzenia dla A i kwotą Wynagrodzenia dla C.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Zaznacza się, że ze względu na zakres pytania, przedmiotem niniejszej interpretacji jest wyłącznie kwestia oceny czy wypłaty Bonusów będą pomniejszać wydatki kwalifikowane. Przedmiotem oceny nie było natomiast ustalenie, czy wypłaty zachęt w formie Bonusów stanowią wydatki kwalifikowane w ramach prowadzonej przez Spółkę działalności strefowej. Zagadnienie to, jako nieobjęte zakresem wyznaczonym przez zadane pytanie, zostało potraktowane jako element opisu sprawy.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Nadmienić należy, że w zakresie przedstawionych we wniosku pytań oznaczonych nr 1 i 2 zostały wydane odrębne rozstrzygnięcia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.