Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-1.4011.327.2017.1.KU
z 16 listopada 2017 r.

 

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 22 września 2017 r. (data wpływu za pomocą platformy ePUAP 22 września 2017 r., identyfikator poświadczenia ePUAP – …) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej (pytanie Nr 3) – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 września 2017 r. za pośrednictwem platformy ePUAP do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Dnia 10 lipca 2017 r. Wnioskodawczyni wraz z mężem nabyła spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu przy ulicy …. Mieszkanie nabyto w celu najmu. Wnioskodawczyni wraz z mężem rozlicza się z najmu na zasadach ogólnych. Nieruchomość stanowi prawo wspólne, a pomiędzy małżonkami istnieje wspólnota majątkowa. Wnioskodawczyni posiada łącznie z nowo nabytym mieszkaniem przy ulicy …pięć mieszkań pod wynajem. Przed wynajmem każdego z mieszkań Izba Skarbowa wydała osobną interpretację indywidualną, która traktowała o zasadności zaliczenia kosztów remontu do wartości początkowej, kosztów wyposażenia w koszty bieżące i ewentualnie o zastosowaniu indywidualnej stawki amortyzacyjnej.

Dnia 20 stycznia 2016 r. w siedzibie Pierwszego Urzędu Skarbowego … złożono oświadczenie o wyborze opodatkowania całości przychodów/dochodów z najmu przez jednego z małżonków, tj. …. Jako, że oświadczenie ma moc prawną do odwołania, a takiego odwołania nie złożono, całość przychodów/dochodów z najmu rozlicza …. Wnioskodawczyni i Jej mąż są osobami fizycznymi nieprowadzącymi działalności gospodarczej. Głównym źródłem utrzymania jest praca etatowa Wnioskodawczyni i Jej męża, najem mieszkań nie jest, ani podstawowym, ani jedynym źródłem utrzymania.

Ww. mieszkanie znajduje się w bloku z wielkiej płyty z końcówki lat 70-tych, w dniu nabycia wymagało gruntownego, kapitalnego remontu, gdyż przez wiele lat było zaniedbywane, ponieważ zamieszkiwane było przez osoby starsze. W celu znalezienia najemców i otrzymania planowanych przychodów z tytułu najmu Wnioskodawczyni planuje przeprowadzić generalny remont składający się z następujących koniecznych prac: wymiany stolarki okiennej, wymiany instalacji elektrycznej, w tym gniazdek, wyłączników, wymiany instalacji wodno-kanalizacyjnej, sanitarnej, położenia glazury i terakoty w kuchni i łazience, wymiany sanitariatów (WC, umywalka, kabina prysznicowa, zlew), szpachlowania, gipsowania, malowania ścian, wymiany podłóg w pokoju, przedpokoju, wymiany drzwi wewnętrznych, zewnętrznych. Koszty ww. prac remontowych zostaną zaliczone przez Wnioskodawczynię do wartości początkowej wynajmowanej nieruchomości. Lokal mieszkalny zostanie przed rozpoczęciem najmu przekwalifikowany na pełną własność z udziałem w gruncie, za zgodą spółdzielni mieszkaniowej. Wnioskodawczyni planuje zastosować wówczas indywidualną stawkę podatkową w wysokości 7% rocznie. Naliczanie amortyzacji zostanie rozpoczęte od miesiąca otrzymania pierwszego wpływu z tytułu najmu (tj. w miesiącu oddania nieruchomości do używania). Miesięczne odpisy amortyzacyjne stanowić będą dla Wnioskodawczyni koszt uzyskania przychodu.

Ponadto, mieszkanie zostanie wyposażone w konieczne sprzęty i meble, tj.: piekarnik elektryczny, płytę indukcyjną, lodówkę, szafy, meble kuchenne, rolety okienne, stół z krzesłami, szafki, celem maksymalizacji ceny najmu i zmniejszenia okresów pustostanu mieszkania. Wartość jednostkowa żadnego składnika wyposażenia nie przekroczy kwoty 3 500 zł. Koszty zakupu ww. wyposażenia wynajmowanego mieszkania zaliczone zostaną do kosztów uzyskania przychodów uzyskiwanych z najmu bezpośrednio w miesiącu oddania składników wyposażenia do używania (tj. w miesiącu pierwszego wpływu z tytułu najmu). Stan mieszkania, w tym poszczególnych jego elementów (podłóg, ścian, sufitów, okien, drzwi, sprzętów, mebli), zostanie w sposób dokładny opisany w protokole zdawczo-odbiorczym, stanowiącym integralną część do umowy najmu podpisanej z najemcą. W protokole znajdować się będzie lista wszystkich składowych elementów wynajętego mieszkania wraz z opisem ich stanu początkowego. Protokół zostanie odczytany w dniu podpisania umowy najmu oraz podpisany przez obie strony (właścicieli i najemców). Protokół stanowić będzie tym samym potwierdzenie wynajęcia mieszkania wraz ze wszystkimi jego elementami. Wszystkie poniesione nakłady udokumentowane będą imiennymi fakturami.

Wartość początkowa przedmiotowej nieruchomości zostanie ustalona jako suma:

  1. ceny nabycia, zgodnie z aktem notarialnym zakupu nieruchomości (na cenę nabycia składać się będzie: cena zakupu, podatek od czynności cywilnoprawnych, opłata sądowa, taksa notarialna, podatek od towarów i usług);
  2. ceny przekształcenia spółdzielczego prawa do lokalu w pełną własność, zgodnie z aktem notarialnym przekształcenia (podatek od czynności cywilnoprawnych, opłata sądowa, taksa notarialna).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

  1. Czy Wnioskodawczyni prawidłowo postępuje zaliczając koszty remontu do wartości początkowej wynajmowanej nieruchomości?
  2. Czy Wnioskodawczyni prawidłowo postępuje zaliczając koszty wyposażenia do bieżących kosztów uzyskania przychodów?
  3. Czy zasadne jest zastosowanie przez Wnioskodawczynię indywidualnej stawki amortyzacyjnej w wysokości 7% rocznie?

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest ocena stanowiska Wnioskodawczyni w odniesieniu do pytania oznaczonego Nr 3. Natomiast, w odniesieniu do pytań oznaczonych Nr 1 i Nr 2, wydane zostaną odrębne rozstrzygnięcia.

Zdaniem Wnioskodawczyni, przepis art. 22a i art. 22j ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych dopuszcza możliwość zastosowania indywidualnej stawki amortyzacji. Stosownie do treści pkt 3 tego przepisu - z zastrzeżeniem art. 22i, podatnicy mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4, okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

Stosownie do postanowień art. 22j ust. 3 pkt 1 ww. ustawy - środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3 uznaje się za używane, jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy.

Wnioskodawczyni uważa, że w świetle powyższych przepisów, może skorzystać z indywidualnej stawki amortyzacji w wysokości 7%, ponieważ nabyła lokal mieszkalny w drodze umowy sprzedaży po 60 miesiącach użytkowania go przez poprzednich właścicieli. Zatem spełniony został warunek do zastosowania indywidualnej stawki podatkowej w kontekście minimalnego okresu wcześniejszego użytkowania.

Zgodnie ze słownikową definicją, przez pojęcie używania rozumie się wykorzystywanie, czyli używanie czegoś z korzyścią, pożytkiem (Słownik współczesny języka polskiego pod red. prof. dr hab. Bogusława Dunaja, wyd. Wilga, Warszawa 1996, s. 1296). Przepisy podatkowe nie doprecyzowują przez kogo i na jakie cele dany składnik majątku miał być wykorzystywany. Przepisy podatkowe nie określają również jakimi dowodami należy udokumentować okres używania środka trwałego. Z przepisów nie wynika także na podstawie jakiego dokumentu należy ustalić dzień oddania lokalu mieszkalnego po raz pierwszy do używania. Dlatego w omawianym przypadku należy odwołać się do art. 180 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, w którym zapisano, że jako dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy.

Z powyższego przepisu wynika, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie koszty, a więc bezpośrednio i pośrednio związane z uzyskiwaniem przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 powołanej ustawy. Jednakże, aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, podatnik musi wykazać jego związek z prowadzoną działalnością oraz to, że poniesienie tego wydatku miało lub mogło mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu, ewentualnie na zachowanie lub zabezpieczenie źródła tego przychodu.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych – wydatki na nabycie, wytworzenie i ulepszenie środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nie są jednorazowo zaliczane do kosztów uzyskania przychodów.

Z treści art. 23 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy wynika bowiem, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na:

  1. nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,
  2. nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a) środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części,
  3. ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych

-wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d), oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarcza, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.

Jak stanowi art. 22 ust. 8 wyżej powołanej ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Definicja środków trwałych – dla celów podatku dochodowego od osób fizycznych – określona została w art. 22a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przez wskazanie składników majątku, które przy spełnieniu określonych w tym przepisie warunków uznać można za środki trwałe, które podlegają amortyzacji oraz w art. 22c ww. ustawy, w którym wymieniono również składniki majątku uznawane m.in. za środki trwałe, niepodlegające amortyzacji. Definicja środków trwałych została więc dla celów podatkowych ściśle powiązana z pojęciem amortyzacji.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

  1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
  2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
  3. inne przedmioty

-o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

W myśl art. 22c pkt 1 i 2 ww. ustawy, amortyzacji nie podlegają:

  • grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów,
  • budynki mieszkalne wraz ze znajdującymi się w nich dźwigami lub lokale mieszkalne, służące prowadzonej działalności gospodarczej lub wydzierżawiane albo wynajmowane na podstawie umowy, jeżeli podatnik nie podejmie decyzji o ich amortyzowaniu,

-zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Z przytoczonych przepisów wynika, że środkami trwałymi podlegającymi amortyzacji są m.in. nabyte lokale, o ile spełniają następujące warunki:

  • stanowią własność lub współwłasność podatnika,
  • są kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania,
  • przewidywany okres ich używania jest dłuższy niż rok,
  • są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą, bądź też najmem.

Ponadto, budynki (lokale) mieszkalne podlegają amortyzacji, o ile podatnik podejmie decyzję o ich amortyzowaniu. Amortyzacji nie podlegają zaś grunty oraz prawa wieczystego użytkowania gruntów, udział w gruncie przypadający na wyodrębniony lokal mieszkalny.

Jak stanowi art. 22d ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego, o którym mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4 tej ustawy.

W myśl art. 22h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

W świetle powyższego, dopiero w momencie, gdy lokal mieszkalny przekazany zostanie do użytkowania jako kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania składnik majątkowy, może zostać wprowadzony do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z tym że zapis w ewidencji winien być dokonany najpóźniej w miesiącu przekazania środka trwałego do używania. Późniejsze wprowadzenie stanowi ujawnienie środka trwałego i umożliwia zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych.

Zgodnie z art. 22h ust. 2 ww. ustawy, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, w razie odpłatnego nabycia uważa się cenę ich nabycia.

Na podstawie art. 22g ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. W przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku.

Stosownie do treści art. 22f ust. 1 powołanej ustawy, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

W myśl art. 22i ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1.

Zgodnie z Wykazem rocznych stawek amortyzacyjnych, stanowiącym Załącznik Nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, lokale mieszkalne amortyzuje się przy zastosowaniu stawki 1,5%. Oznacza to, że standardowa stawka z wykazu stawek amortyzacyjnych dla lokali mieszkalnych wynosi 1,5%.

Natomiast możliwość ustalenia indywidualnej stawki amortyzacyjnej dla środka trwałego, jakim jest lokal mieszkalny, przewiduje art. 22j ust. 1 powoływanej wyżej ustawy.

Stosownie do treści art. 22j ust. 1 pkt 3 cytowanej ustawy, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 nie może być krótszy niż 10 lat, z wyjątkiem:

  1. trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem,
  2. kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m3, domków kempingowych i budynków zastępczych

-dla których okres amortyzacji - nie może być krótszy niż 3 lata.

W myśl art. 22j ust. 3 ww. ustawy środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za:

  1. używane – jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy, lub
  2. ulepszone – jeżeli przed wprowadzeniem do ewidencji wydatki poniesione przez podatnika na ulepszenie stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

Powyższy zapis należy rozumieć w ten sposób, że indywidualne stawki amortyzacyjne mogą być ustalane m.in. dla takich środków trwałych, które w rozumieniu ustawy są używane, a ponadto nie były wcześniej wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, prowadzonej przez podatnika. Ustalenie przez ustawodawcę minimalnego okresu amortyzacji środka trwałego na 10 lat oznacza, że maksymalna wysokość rocznej stawki amortyzacji będzie wynosić 10%.

Z przywołanego przepisu art. 22j ust. 3 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że podatnik może zastosować indywidualną stawkę amortyzacyjną, jeżeli nabył używany (budynek, lokal lub budowlę), który był wykorzystywany przed nabyciem przez podatnika przez okres co najmniej 60 miesięcy.

W podanej definicji występują dwa istotne sformułowania: pojęcie „przed nabyciem”, które oznacza, że chodzi o przeniesienie własności oraz udowodnienie „wykorzystania”, bez doprecyzowania przez kogo i na jakie cele dany składnik majątku miał być wykorzystywany. Zgodnie ze słownikową definicją, przez pojęcie używania rozumie się wykorzystywanie, czyli używanie czegoś z korzyścią, pożytkiem (Słownik współczesny języka polskiego pod red. prof. dr hab. Bogusława Dunaja, wyd. Wilga, Warszawa 1996, s. 1296).

Używanie środka trwałego musi zatem nastąpić przed jego nabyciem przez podatnika, co oznacza, że podatnik może zastosować indywidualną stawkę amortyzacji, jeżeli nabył używany środek trwały, który przed jego nabyciem był wykorzystywany u poprzedniego właściciela (właścicieli) przez wymagany okres 60 miesięcy.

Stosownie do przedstawionych powyżej regulacji prawnych, amortyzacji nie podlega środek trwały, jeżeli podatnik nie podejmie decyzji o jego amortyzacji. Jeśli natomiast zamierza skorzystać z możliwości dokonywania odpisów amortyzacyjnych, to aby stanowiły one koszty uzyskania przychodów – w myśl art. 22n ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – środki trwałe muszą być objęte ewidencją środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Ponadto, aby istniała możliwość zastosowania indywidualnej stawki amortyzacji używanego środka trwałego muszą być spełnione dwa podstawowe warunki: przed nabyciem środek trwały musiał być wykorzystywany co najmniej przez okres 60 miesięcy oraz musi być po raz pierwszy wprowadzony do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych danego podatnika.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że dnia 10 lipca 2017 r. Wnioskodawczyni wraz z mężem nabyła spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego. Mieszkanie nabyto w celu najmu. Ww. mieszkanie znajduje się w bloku z wielkiej płyty z końcówki lat 70-tych, w dniu nabycia wymagało gruntownego, kapitalnego remontu, gdyż przez wiele lat było zaniedbywane. W celu znalezienia najemców i otrzymania planowanych przychodów z tytułu najmu Wnioskodawczyni planuje przeprowadzić generalny remont. Koszty ww. prac remontowych zostaną zaliczone przez Wnioskodawczynię do wartości początkowej wynajmowanej nieruchomości. Lokal mieszkalny zostanie przed rozpoczęciem najmu przekwalifikowany na pełną własność z udziałem w gruncie, za zgodą spółdzielni mieszkaniowej. Wnioskodawczyni planuje zastosować wówczas indywidualną stawkę amortyzacyjną w wysokości 7% rocznie. Naliczanie amortyzacji zostanie rozpoczęte od miesiąca otrzymania pierwszego wpływu z tytułu najmu (tj. w miesiącu oddania nieruchomości do używania). Miesięczne odpisy amortyzacyjne stanowić będą dla Wnioskodawczyni koszt uzyskania przychodu.

Mając na względzie powołane wyżej przepisy prawa oraz przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe stwierdzić należy, że skoro lokal mieszkalny, przed jego nabyciem przez Wnioskodawczynię, był wykorzystywany przez poprzednich właścicieli przez okres przekraczający 60 miesięcy i zostanie on po raz pierwszy wprowadzony do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez Wnioskodawczynię dla potrzeb najmu, to lokal ten spełnia warunki do uznania go za używany środek trwały, o którym mowa w art. 22j ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a zatem Wnioskodawczyni może zastosować indywidualną stawkę amortyzacyjną w wysokości 7% w skali roku.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za prawidłowe.

Ponadto wskazać należy, że z uwagi na to, że interpretacje prawa podatkowego wydawane są w indywidualnej sprawie zainteresowanego, co wynika z art. 14b § 1 z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późń. zm.) – niniejsza interpretacja dotyczy Wnioskodawczyni. Nie wywołuje skutków prawnych dla małżonka Wnioskodawczyni.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

  1. z zastosowaniem art. 119a;
  2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.


doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
Dołącz do zarejestrowanych użytkowników i korzystaj wygodnie z epodatnik.pl.   Rejestracja jest prosta, szybka i bezpłatna.

Reklama

Przejrzyj zasięgi serwisu epodatnik.pl od dnia jego uruchomienia. Zobacz profil przeciętnego użytkownika serwisu. Sprawdź szczegółowe dane naszej bazy mailingowej. Poznaj dostępne formy reklamy: display, mailing, artykuły sponsorowane, patronaty, reklama w aktywnych formularzach excel.

czytaj

O nas

epodatnik.pl to źródło aktualnej i rzetelnej informacji podatkowej. epodatnik.pl to jednak przede wszystkim źródło niezależne. Niezależne w poglądach od aparatu skarbowego, od wymiaru sprawiedliwości, od inwestorów kapitałowych, od prasowego mainstreamu.

czytaj

Regulamin

Publikacje mają charakter informacyjny. Wydawca dołoży starań, aby informacje prezentowane w serwisie były rzetelne i aktualne. Treści prezentowane w serwisie stanowią wyraz przekonań autorów publikacji, a nie źródło prawa czy urzędowo obowiązujących jego interpretacji.

czytaj