Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-1.4011.201.2017.2.SG
z 29 grudnia 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 201 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 13 października 2017 r. (data wpływu 20 października 2017 r.), uzupełnionym 18 grudnia 2017 r., o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie ustalenia daty nabycia nieruchomości dla celów ustalenia wartości początkowej tej nieruchomości w przypadku nabycia udziału w ww. nieruchomości:

• w drodze spadku – jest prawidłowe,
• w drodze działu spadku – jest nieprawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 20 października 2017 r. do tut. Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, m.in. w zakresie ustalenia daty nabycia nieruchomości dla celów ustalenia wartości początkowej tej nieruchomości w przypadku nabycia udziału w ww. nieruchomości w drodze spadku oraz działu spadku.

Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 5 grudnia 2017 r., Znak: 0111-KDIB1-1.4011.201.2017.1.SG, 0111-KDIB1-1.4011.202.2017.1.SG, 0111-KDIB1-1.4011.203.2017.1.SG, 0111-KDIB1-1.4011.204.2017.1.SG wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło 18 grudnia 2017 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest osobą fizyczną prowadzącą jednoosobową działalność gospodarczą. Przedsiębiorstwo Wnioskodawcy rozpoczęło swoją działalność z dniem 1 czerwca 2013 r. Przeważająca działalność gospodarcza przedsiębiorstwa Wnioskodawcy polega na wynajmie i zarządzaniu nieruchomościami (PKD nr 68.20.Z).

Wnioskodawca jest właścicielem nieruchomości gruntowej (dalej jako: „Nieruchomość”). Nieruchomość jest zabudowana budynkiem mieszkalnym wielorodzinnym z lokalami usługowymi na kondygnacji parteru, złożonym z części frontowej i oficynowej (kamienica) o kondygnacjach parteru, I piętra, II piętra i poddasza nieużytkowego (strych), podpiwniczonym, obejmującym 4 lokale użytkowe na parterze i 7 lokali mieszkalnych na kondygnacjach I i II piętra, o łącznej powierzchni użytkowej 640,93 m2 (dalej jako: „Kamienica”). Pierwszy budynek na ww. działce został wybudowany w XIV wieku, a sam budynek Kamienicy został wybudowany w XIX wieku. Do rodziny Wnioskodawcy trafił w roku 1916.

Uprzednim właścicielem Nieruchomości był ojciec Wnioskodawcy, który zmarł 16 marca 1990 r. Na podstawie własnoręcznego testamentu z 4 kwietnia 1988 r. spadek nabyły po nim jego dzieci - Wnioskodawca oraz drugi spadkobierca - w równych częściach po 1/2 spadku każde z nich. Nabycie spadku zostało stwierdzone postanowieniem Sądu Rejonowego Wydział I Cywilny z 17 grudnia 1990 r. Postanowienie to stało się prawomocne 8 stycznia 1991 r. Postanowieniem z dnia 6 marca 2009 r. Sąd Rejonowy Wydział I Cywilny dokonał częściowego działu spadku po ojcu Wnioskodawcy w zakresie prawa własności Nieruchomości w ten sposób, że prawo własności do Nieruchomości przyznał w całości na rzecz Wnioskodawcy bez spłat i dopłat na rzecz drugiego spadkobiercy. Z uwagi na uprawomocnienie się tego postanowienia Wnioskodawca uzyskał 14 lipca 2009 r. wpis prawa własności Nieruchomości do księgi wieczystej.

W okresie od otwarcia spadku i wydania przez Sąd postanowienia o stwierdzeniu nabycia spadku do faktycznego działu spadku (tj. w latach 1990 -2009) Wnioskodawca mieszkał na stałe w Irlandii i nie prowadził w Nieruchomości żadnej działalności gospodarczej. Nieruchomość i Kamienica były w tym okresie zarządzane przez zarządcę, który dbał o utrzymanie Kamienicy w prawidłowym stanie fizycznym dokonując drobnych napraw i nakładów, które jednak nie powodowały zwiększenia wartości Kamienicy. Z uwagi na oszustwa dokonane przez tego administratora na szkodę Wnioskodawcy i Kamienicy Wnioskodawca nie posiada żadnych dokumentów związanych z zarządzaniem Nieruchomością w tym okresie i dokonywanych w Kamienicy remontach i nakładach. W 2009 r. dotychczasowy zarządca zaprzestał bowiem pełnienia funkcji i uciekł przywłaszczając znaczną ilość środków pieniężnych i wszystkie dokumenty związane z zarządzaniem Nieruchomością w latach 1990-2009. Pomimo podejmowanych przez Wnioskodawcę prób odzyskania tych dokumentów i wydania przez sądy wyroków nakazujących byłemu zarządcy zwrot mienia. Wnioskodawca do dnia dzisiejszego nie uzyskał żadnej dokumentacji z tego okresu. Z uwagi na ww. utratę dokumentów związanych z zarządzaniem Nieruchomością w latach 1990-2009 Wnioskodawca nie posiada dokładnych informacji co do zakresu prac remontowych prowadzonych w Kamienicy, jak również nie posiada żadnych informacji co do wartości tych nakładów. Z posiadanych przez Wnioskodawcę informacji wynika, iż oprócz drobnych prac związanych z bieżącą konserwacją budynku i usuwaniem awarii prawdopodobnie jedynymi pracami prowadzonymi w tych latach w Kamienicy, które mogły doprowadzić do zwiększenia jej wartości, była częściowa wymiana stolarki okiennej i generalny remont instalacji grzewczej polegający na wymianie węglowej instalacji grzewczej na elektryczną.

W 2009 r. Wnioskodawca mianował nowego zarządcę Nieruchomości i zaczął stopniowo przeprowadzać prace remontowe, modernizacyjne i adaptacyjne Kamienicy, która była w bardzo złym stanie technicznym. W ramach tych prac przeprowadzony został generalny remont Kamienicy obejmujący m.in. wymianę dotychczasowego pokrycia dachowego, generalną wymianę instalacji grzewczej budynku z elektrycznej na gazową, stabilizację fundamentów Kamienicy i podwórza poprzez montaż betonowych pali, wyremontowanie i adaptację wnętrz kamienicy (lokali i klatek schodowych) i dostosowanie ich do planowanej działalności gospodarczej polegającej na wynajmie apartamentów, kompleksową wymianę stolarki okiennej i zastąpienie dotychczasowych drewnianych okien nowoczesnymi oknami plastikowymi i wykonanie instalacji wodnej i grzewczej mającej na celu podłączenie Kamienicy w następnym roku kalendarzowym do miejskiego ogrzewania. Wykonane zostały także prace adaptacyjne pomieszczeń parteru i piwnic Kamienicy w celu otwarcia i prowadzenia w nich restauracji. Wartość ww. prac, a co za tym idzie nakładów na Kamienicę, oscyluje wokół kwoty jednego miliona złotych. Przeprowadzone w tym okresie prace stanowią więc ulepszenie środka trwałego, o którym mowa w art. 22g ust. 17 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej jako: „u.p.d.o.f.”).

Wnioskodawca dysponuje w większości dokumentami wykazującymi kwotę nakładów poniesionych na Kamienicy w tym okresie, a co za tym idzie także zwiększającymi jej wartość.

Stosownie do operatu szacunkowego, sporządzonego przez rzeczoznawcę majątkowego 20 sierpnia 2016 r. wartość rynkowa Nieruchomości (która to kwota uwzględnia wartość usadowionej na niej Kamienicy) na ten dzień wynosiła 6.459.630,00 złotych.

Kondygnacja parteru Kamienicy została w całości wynajęta Spółce, która to Spółka prowadzi restaurację. W pozostałej części Kamienicy (tj. w lokalach znajdujących się na I i II piętrze) Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą polegającą na stałym i prowadzonym w sposób ciągły wynajmie tych lokali dla osób trzecich, a co za tym idzie osiąga przychód z tego tytułu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy u.p.d.o.f.

Nieruchomość i Kamienica stanowią więc środek trwały przedsiębiorstwa Wnioskodawcy, w rozumieniu art. 3 ust. 1 pkt 15 lit. a ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości. W przedsiębiorstwie Wnioskodawcy jest prowadzona ewidencja środków trwałych, która została założona w miesiącu sierpniu 2014 r.

Pomimo istnienia ewidencji środków trwałych Kamienica nie została jeszcze wprowadzona przez Wnioskodawcę do ewidencji środków trwałych jego przedsiębiorstwa (stosownie do wymogu art. 22d ust. 2 u.p.d.o.f.), wobec czego nie stanowi ona środka trwałego w rozumieniu art. 22a ust. 1 pkt 1 u.p.d.o.f., a co za tym idzie Wnioskodawca nie dokonuje odpisów amortyzacyjnych Kamienicy i nie uwzględnia tych wartości jako kosztów uzyskania przychodów.

W uzupełnieniu wniosku, ujętym w piśmie z 12 grudnia 2017 r., wskazano ponadto, że Wnioskodawca, przed formalnym rozpoczęciem prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej w zakresie wynajmu i zarzadzania nieruchomości w dniu l czerwca 2013 r., wynajmował lokale znajdujące się w Kamienicy w ramach tzw. najmu prywatnego i osiągał z tego tytułu przychody. Wynajem ten był prowadzony przez Wnioskodawcę od 2009 r. bowiem - jak zostało to wskazane przez Wnioskodawcę w opisie stanu faktycznego przedstawionego we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej z dnia 13 października 2017 r. - w latach 1990-2009 Wnioskodawca mieszkał na stałe w Irlandii i nie prowadził w Nieruchomości żadnej działalności gospodarczej, jak również nie wynajmował lokali w ramach najmu prywatnego.

Wnioskodawca wskazał również, że Kamienica nie była amortyzowana podatkowo w ramach osiąganych przez Wnioskodawcę źródeł przychodu z najmu prywatnego tej Kamienicy w latach 2009-2013, jak również nie była amortyzowana w latach 1990-2009, z uwagi na brak prowadzenia w tym okresie przez Wnioskodawcę żadnej działalności gospodarczej czy wynajmowaniu lokali w ramach najmu prywatnego.

Przed rozpoczęciem prowadzenia przez Wnioskodawcę w 2009 r. prac remontowych, modernizacyjnych i adaptacyjnych w Kamienicy, spełniała ona ustawowe kryteria do uznania jej za środek trwały stosownie do art. 22a u.p.d.o.f., tj. była kompletna i zdatna do użytku. Jak opisane zostało przez Wnioskodawcę w opisie stanu faktycznego przedstawionego we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej z dnia 13 października 2017 r., przeprowadzane od 2009 r. remonty miały na celu poprawienie jej bardzo złego stanu technicznego i jej ulepszenie w celu poprawy stanu Kamienicy i zwiększenia osiąganych przez Wnioskodawcę przychodów z jej wynajmu.

Wnioskodawca dysponuje w przeważającej większości dokumentami potwierdzającymi poniesione wydatki na odbywające się w Kamienicy od 2009 r. prace remontowe, modernizacyjne i adaptacyjne. Jednakże, jak wskazane zostało to już przez Wnioskodawcę w opisie stanu faktycznego przedstawionego we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej z dnia 13 października 2017 r. - Wnioskodawca nie dysponuje takimi dokumentami potwierdzającymi poniesione wydatki na prace remontowe, modernizacyjne i adaptacyjne dot. Kamienicy prowadzone w latach 1990-2009.

W związku z powyższym opisem zadano m.in. następujące pytanie.

Czy w opisanym powyżej stanie faktycznym za datę nabycia przez Wnioskodawcę Nieruchomości, w rozumieniu art. 22g ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, należy uznać dzień 16 marca 1990 r., tj. dzień śmierci ojca Wnioskodawcy?

(pytanie oznaczone we wniosku Nr 1)

Zdaniem Wnioskodawcy, w przedmiotowym stanie faktycznym za dzień nabycia przez Wnioskodawcę Nieruchomości, o którym mowa w art. 22g ust. 1 pkt 3 u.p.d.o.f., należy uznać dzień 16 marca 1990 r., tj. dzień śmierci ojca Wnioskodawcy.

Co do zasady wartość początkową środka trwałego ustala się zgodnie z zasadami przewidzianymi w art. 22g ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych - t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 2032 z późn. zm., dalej: „u.p.d.o.f.”).

Zgodnie z ust. 1 pkt 3 tego przepisu za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie nabycia w drodze spadku, darowizny lub w inny nieodpłatny sposób - wartość rynkową z dnia nabycia, chyba że umowa darowizny albo umowa o nieodpłatnym przekazaniu określa tę wartość w niższej wysokości. Ponadto, zgodnie z art. 22g ust. 16 u.p.d.o.f., przy ustalaniu wartości początkowej poszczególnych środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, zgodnie z ust. 1 pkt 3-5 oraz ust. 2, 8, 9, 14 i 15, przepis art. 19 stosuje się odpowiednio, którego ust. 3 stanowi, że wartość rynkową, o której mowa w ust. 1 rzeczy lub praw majątkowych określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca odpłatnego zbycia. Natomiast, w razie dokonania przez podatnika nakładów i ulepszenia środka trwałego, zastosowanie znajdzie przepis art. 22g ust. 17 u.p.d.o.f., który stanowi, że jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1, 3-9 i 11-15, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 3.500 zł. Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 3.500 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji. Przez nakłady i ulepszenie środka trwałego nie należy rozumieć prac remontowych, bowiem nie zwiększają one faktycznie wartości przedmiotu.

Prace te można natomiast zaliczyć jako koszty uzyskania przychodu już z momentem ich poniesienia. Natomiast poniesione nakłady na środku trwałym można zaliczyć jako koszty uzyskania przechodu wyłącznie poprzez zwiększenie wartości początkowej środka trwałego i dokonywanie odpisów amortyzacyjnych (art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. c u.p.d.o.f.).

W celu ustalenia wartości rynkowej środka trwałego nabytego w drodze spadkobrania ustalić należy dzień nabycia. Ustawa nie definiuje dokładnie co należy rozumieć pod pojęciem „w razie dziedziczenia”, dlatego też odwołać należy się do przepisów ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 459 z późn. zm., dalej jako: „k.c.”) regulujących prawo spadkowe. I tak, zgodnie z art. 922 § 1 k.c., prawa i obowiązki majątkowe zmarłego przechodzą z chwilą jego śmierci na jedną lub kilka osób stosownie do przepisów księgi niniejszej. Z kolei art. 924 k.c. i art. 925 k.c. wyraźnie stanowią, że spadek otwiera się z chwilą śmierci spadkodawcy a spadkobierca nabywa spadek z chwilą otwarcia spadku. W ocenie Wnioskodawcy przez dzień nabycia, o którym mowa w art. 22g u.p.d.o.f., należy rozumieć dzień śmierci spadkodawcy będący jednocześnie dniem otwarcia spadku, tj. w powyżej opisanym stanie faktycznym - 16 marca 1990 r.

Powyższe znajduje potwierdzenie w orzecznictwie sądów administracyjnych oraz w interpretacjach organów podatkowych.

Przykładowo:

• wyroki:
  
  
  • 
    Naczelnego Sądu Administracyjnego z 28 listopada 2013 r., sygn. akt II FSK 2983/11,
    
  • Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z 15 września 2011 r., sygn. akt I SA/Kr 1078/11,
    
  • Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 15 grudnia 2010 r., sygn. akt II FSK 1437/09,
    
  • Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach z 18 listopada 2010 r., sygn. akt I SA/Ke 468/10,
    
  • Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z 27 listopada 2013 r., sygn. akt I SA/Gd 1217/13
    
  
  
• interpretacje indywidualne wydane przez:
  
  
  • 
    Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 14 czerwca 2013 r., Znak: IBPBI/1/415-299/13/AP,
    
  • Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z 6 marca 2015 r., ITPBI/415-1205/14/WM.
    

W związku z powyższym, w ocenie Wnioskodawcy, w przedmiotowym stanie faktycznym za dzień nabycia przez Wnioskodawcę Nieruchomości, o którym mowa w art. 22g ust. 1 pkt 3 u.p.d.o.f., należy uznać dzień 16 marca 1990r., tj. dzień śmierci ojca Wnioskodawcy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się w części za prawidłowe a w części za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 922 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 459 z późn. zm.) prawa i obowiązki majątkowe zmarłego przechodzą z chwilą jego śmierci na jedną lub kilka osób stosownie do przepisów księgi niniejszej. Natomiast z § 2 powołanego przepisu wynika, że nie należą do spadku prawa i obowiązki zmarłego ściśle związane z jego osobą, jak również prawa, które z chwilą jego śmierci przechodzą na oznaczone osoby niezależnie od tego, czy są one spadkobiercami. W myśl art. 924 ww. ustawy spadek otwiera się z chwilą śmierci spadkodawcy, natomiast stosownie do art. 925 spadkobierca nabywa spadek z chwilą otwarcia spadku.

Z treści przytoczonych przepisów Kodeksu cywilnego można wywieść, że z chwilą śmierci spadkodawcy wszystkie jego prawa i obowiązki, poza wyraźnie wskazanymi wyjątkami, ściśle związanymi z osobą spadkodawcy, przechodzą na spadkobierców.

Zgodnie natomiast z art. 1035 ustawy Kodeks cywilny, jeżeli spadek przypada kilku spadkobiercom, do wspólności majątku spadkowego stosuje się przepisy o współwłasności w częściach ułamkowych. Do momentu zniesienia tej współwłasności lub dokonania działu spadku, spadkobiercy są współwłaścicielami rzeczy i praw wchodzących w skład spadku. Jednak zgodnie z art. 1036 ww. ustawy istnieje możliwość rozporządzenia przez spadkobierców prawem lub rzeczą należącą do spadku, mimo istnienia współwłasności, jeśli następuje to za zgodną wolą wszystkich spadkobierców.

Artykuł 1037 § 1 Kodeksu cywilnego stanowi natomiast, że dział spadku może nastąpić bądź na mocy umowy między wszystkimi spadkobiercami, bądź na mocy orzeczenia sądu na żądanie któregokolwiek ze spadkobierców.

Z instytucją działu spadku mamy więc do czynienia w sytuacji, w której spadek przypada kilku spadkobiercom. Wskutek działu spadku poszczególni spadkobiercy stają się podmiotami wyłącznie uprawnionymi względem przyznanych im praw majątkowych, stanowiących do chwili działu przedmiot wspólności. Nie zmienia to faktu, iż dział spadku jest zawsze konsekwencją wcześniejszego nabycia spadku. Na skutek działu spadku następuje konkretyzacja składników masy spadkowej przypadających poszczególnym spadkobiercom. Dział spadku jest więc czynnością wtórną do nabycia spadku, nie można nabyć własności rzeczy tylko i wyłącznie w drodze działu spadku, bez nabycia spadku.

Z przestawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika m.in., że Wnioskodawca jest osobą fizyczną prowadzącą jednoosobową działalność gospodarczą. Wnioskodawca jest właścicielem nieruchomości gruntowej. Nieruchomość jest zabudowana budynkiem mieszkalnym wielorodzinnym z lokalami usługowymi na kondygnacji parteru, złożonym z części frontowej i oficynowej (kamienica) o kondygnacjach parteru, I piętra, II piętra i poddasza nieużytkowego (strych), podpiwniczonym, obejmującym 4 lokale użytkowe na parterze i 7 lokali mieszkalnych na kondygnacjach I i II piętra, o łącznej powierzchni użytkowej 640,93 m2 (dalej jako: „Kamienica”). Pierwszy budynek na ww. działce został wybudowany w XIV wieku, a sam budynek Kamienicy został wybudowany w XIX wieku. Do rodziny Wnioskodawcy trafił w roku 1916. Uprzednim właścicielem Nieruchomości był ojciec Wnioskodawcy, który zmarł 16 marca 1990 r. Na podstawie własnoręcznego testamentu z 4 kwietnia 1988 r. spadek nabyły po nim jego dzieci - Wnioskodawca oraz drugi spadkobierca - w równych częściach po 1/2 spadku każde z nich. Nabycie spadku zostało stwierdzone postanowieniem Sądu Rejonowego Wydział I Cywilny z 17 grudnia 1990 r. Postanowienie to stało się prawomocne 8 stycznia 1991 r. Natomiast postanowieniem z dnia 6 marca 2009 r. Sąd Rejonowy Wydział I Cywilny dokonał częściowego działu spadku po ojcu Wnioskodawcy w zakresie prawa własności Nieruchomości w ten sposób, że prawo własności do Nieruchomości przyznał w całości na rzecz Wnioskodawcy bez spłat i dopłat na rzecz drugiego spadkobiercy. Z uwagi na uprawomocnienie się tego postanowienia Wnioskodawca uzyskał 14 lipca 2009 r. wpis prawa własności Nieruchomości do księgi wieczystej.

Zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 2032 z późn. zm.), za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie nabycia w drodze spadku, darowizny lub w inny nieodpłatny sposób - wartość rynkową z dnia nabycia, chyba że umowa darowizny albo umowa o nieodpłatnym przekazaniu określa tę wartość w niższej wysokości.

Mając powyższe na uwadze stwierdzić należy, że zgodnie z teorią prawa rzeczowego przyznanie danej osobie na wyłączną własność rzeczy w drodze zniesienia współwłasności, podziału majątku wspólnego czy działu spadku, jest nabyciem tych rzeczy. Tym samym wszelkie przypadki gdy udział danej osoby ulega powiększeniu, traktowane być muszą w kategorii nabycia, gdyż w ten sposób ulega powiększeniu zarówno zakres dotychczasowego władztwa tej osoby nad rzeczą (nieruchomością), jak też stan jej majątku osobistego.

Mając powyższe na uwadze stwierdzić należy, że skoro jak wynika z wniosku Wnioskodawca 1/2 udziału w Nieruchomości nabył w 1990 r. w drodze spadku po zmarłym ojcu, natomiast pozostałą część udziału w tej nieruchomości nabył w 2009 r. w drodze działu spadku, to za datę nabycia przez Wnioskodawcę Nieruchomości, w rozumieniu art. 22g ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, należy uznać dzień śmierci ojca Wnioskodawcy i dzień działu spadku.

Zatem, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie ustalenia daty nabycia nieruchomości dla celów ustalenia wartości początkowej tej nieruchomości w przypadku nabycia udziału w ww. nieruchomości:

• w drodze spadku – jest prawidłowe,
• w drodze działu spadku – jest nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy oraz zmiany stanu prawnego, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Wskazać przy tym należy, że stosownie do przedstawionego opisu stanu faktycznego oraz zadanego pytania oznaczonego we wniosku Nr 1 (wyznaczających zakres wniosku) przedmiotem niniejszej interpretacji była wyłącznie kwestia ustalenia daty nabycia nieruchomości dla celów ustalenia wartości początkowej tej nieruchomości. Nie była przedmiotem interpretacji ta część przedstawionego stanowiska, która odnosiła się do ustalenia wartości początkowej środka trwałego, kwestia ta została rozstrzygnięta w wydanej dla Wnioskodawcy interpretacji indywidualnej z dnia 29 grudnia 2017 r., Znak: 0111-KDIB1-1.4011.202.2017.1.SG.

Ponadto odnosząc się do powołanych we wniosku wyroków sądów administracyjnych oraz interpretacji indywidualnej należy stwierdzić, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach innych podatników, którzy o ich wydanie wystąpili i nie wiążą tut. Organu.

Zauważyć również należy, iż postępowanie w sprawie dot. wydania interpretacji indywidualnej jest postępowaniem szczególnym, mającym charakter uproszczony, odrębny od postępowania podatkowego, uregulowanego w dziale IV Ordynacji podatkowej. W jego wyniku, organ udzielając interpretacji, przedstawia swój pogląd dotyczący rozumienia treści przepisów prawa podatkowego i sposobu ich zastosowania w odniesieniu do sytuacji indywidualnej wskazanej przez Wnioskodawcę. Nie można zatem utożsamiać „trybu interpretacji” z postępowaniem podatkowym, a w konsekwencji i żądać, aby wydając interpretację organ, odnosił się do każdego powołanego we wniosku wyroku sądowego, czy też prowadził szeroko rozumianą polemikę z każdym poglądem Wnioskodawcy.

Jednocześnie nadmienić należy, że w pozostałym zakresie objętym wnioskiem, wydane zostaną odrębne rozstrzygnięcia.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2017 r., poz. 1369 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.