Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-1.4011.202.2017.2.SG
z 29 grudnia 2017 r.

 

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 201 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 13 października 2017 r. (data wpływu 20 października 2017 r.), uzupełnionym 18 grudnia 2017 r., o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie ustalenia:

  • czy Wnioskodawca jest uprawniony do samodzielnego ustalenia wartości początkowej Nieruchomości z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu oraz stanu i stopnia ich zużycia, tj. z grudnia 2013 r., powiększonej o wartość dokonanych od tego okresu ulepszeń, stosownie do dyspozycji art. 22g ust. 8 i ust. 17 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (pytanie oznaczone we wniosku Nr 2),
  • czy Wnioskodawca jest uprawniony do ustalenia wartości początkowej Nieruchomości na dzień nieodpłatnego przekazania jej na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej, stosownie do dyspozycji art. 22g ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (pytanie oznaczone we wniosku Nr 3)

-jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 października 2017 r. do tut. Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, m.in. w zakresie ustalenia czy Wnioskodawca jest uprawniony do samodzielnego ustalenia wartości początkowej Nieruchomości z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu oraz stanu i stopnia ich zużycia, tj. z grudnia 2013 r., powiększonej o wartość dokonanych od tego okresu ulepszeń, stosownie do dyspozycji art. 22g ust. 8 i ust. 17 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz czy Wnioskodawca jest uprawniony do ustalenia wartości początkowej Nieruchomości na dzień nieodpłatnego przekazania jej na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej, stosownie do dyspozycji art. 22g ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (pytania oznaczone we wniosku Nr 2 i 3). Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 5 grudnia 2017 r., Znak: 0111-KDIB1-1.4011.201.2017.1.SG, 0111-KDIB1-1.4011.202.2017.1.SG, 0111-KDIB1-1.4011.203.2017. 1.SG, 0111-KDIB1-1.4011.204.2017.1.SG wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło 18 grudnia 2017 r.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest osobą fizyczną prowadzącą jednoosobową działalność gospodarczą. Przedsiębiorstwo Wnioskodawcy rozpoczęło swoją działalność z dniem 1 czerwca 2013 r. Przeważająca działalność gospodarcza przedsiębiorstwa Wnioskodawcy polega na wynajmie i zarządzaniu nieruchomościami (PKD nr 68.20.Z).

Wnioskodawca jest właścicielem nieruchomości gruntowej (dalej jako: „Nieruchomość”). Nieruchomość jest zabudowana budynkiem mieszkalnym wielorodzinnym z lokalami usługowymi na kondygnacji parteru, złożonym z części frontowej i oficynowej (kamienica) o kondygnacjach parteru, I piętra, II piętra i poddasza nieużytkowego (strych), podpiwniczonym, obejmującym 4 lokale użytkowe na parterze i 7 lokali mieszkalnych na kondygnacjach I i II piętra, o łącznej powierzchni użytkowej 640,93 m2 (dalej jako: „Kamienica”). Pierwszy budynek na ww. działce został wybudowany w XIV wieku, a sam budynek Kamienicy został wybudowany w XIX wieku. Do rodziny Wnioskodawcy trafił w roku 1916.

Uprzednim właścicielem Nieruchomości był ojciec Wnioskodawcy, który zmarł 16 marca 1990 r. Na podstawie własnoręcznego testamentu z 4 kwietnia 1988 r. spadek nabyły po nim jego dzieci - Wnioskodawca oraz drugi spadkobierca - w równych częściach po 1/2 spadku każde z nich. Nabycie spadku zostało stwierdzone postanowieniem Sądu Rejonowego Wydział I Cywilny z 17 grudnia 1990 r. Postanowienie to stało się prawomocne 8 stycznia 1991 r. Postanowieniem z dnia 6 marca 2009 r. Sąd Rejonowy Wydział I Cywilny dokonał częściowego działu spadku po ojcu Wnioskodawcy w zakresie prawa własności Nieruchomości w ten sposób, że prawo własności do Nieruchomości przyznał w całości na rzecz Wnioskodawcy bez spłat i dopłat na rzecz drugiego spadkobiercy. Z uwagi na uprawomocnienie się tego postanowienia Wnioskodawca uzyskał 14 lipca 2009 r. wpis prawa własności Nieruchomości do księgi wieczystej.

W okresie od otwarcia spadku i wydania przez Sąd postanowienia o stwierdzeniu nabycia spadku do faktycznego działu spadku (tj. w latach 1990-2009) Wnioskodawca mieszkał na stałe w Irlandii i nie prowadził w Nieruchomości żadnej działalności gospodarczej. Nieruchomość i Kamienica były w tym okresie zarządzane przez zarządcę, który dbał o utrzymanie Kamienicy w prawidłowym stanie fizycznym dokonując drobnych napraw i nakładów, które jednak nie powodowały zwiększenia wartości Kamienicy. Z uwagi na oszustwa dokonane przez tego administratora na szkodę Wnioskodawcy i Kamienicy Wnioskodawca nie posiada żadnych dokumentów związanych z zarządzaniem Nieruchomością w tym okresie i dokonywanych w Kamienicy remontach i nakładach. W 2009 r. dotychczasowy zarządca zaprzestał bowiem pełnienia funkcji i uciekł przywłaszczając znaczną ilość środków pieniężnych i wszystkie dokumenty związane z zarządzaniem Nieruchomością w latach 1990-2009. Pomimo podejmowanych przez Wnioskodawcę prób odzyskania tych dokumentów i wydania przez sądy wyroków nakazujących byłemu zarządcy zwrot mienia. Wnioskodawca do dnia dzisiejszego nie uzyskał żadnej dokumentacji z tego okresu. Z uwagi na ww. utratę dokumentów związanych z zarządzaniem Nieruchomością w latach 1990-2009 Wnioskodawca nie posiada dokładnych informacji co do zakresu prac remontowych prowadzonych w Kamienicy, jak również nie posiada żadnych informacji co do wartości tych nakładów. Z posiadanych przez Wnioskodawcę informacji wynika, iż oprócz drobnych prac związanych z bieżącą konserwacją budynku i usuwaniem awarii prawdopodobnie jedynymi pracami prowadzonymi w tych latach w Kamienicy, które mogły doprowadzić do zwiększenia jej wartości, była częściowa wymiana stolarki okiennej i generalny remont instalacji grzewczej polegający na wymianie węglowej instalacji grzewczej na elektryczną.

W 2009 r. Wnioskodawca mianował nowego zarządcę Nieruchomości i zaczął stopniowo przeprowadzać prace remontowe, modernizacyjne i adaptacyjne Kamienicy, która była w bardzo złym stanie technicznym. W ramach tych prac przeprowadzony został generalny remont Kamienicy obejmujący m.in. wymianę dotychczasowego pokrycia dachowego, generalną wymianę instalacji grzewczej budynku z elektrycznej na gazową, stabilizację fundamentów Kamienicy i podwórza poprzez montaż betonowych pali, wyremontowanie i adaptację wnętrz kamienicy (lokali i klatek schodowych) i dostosowanie ich do planowanej działalności gospodarczej polegającej na wynajmie apartamentów, kompleksową wymianę stolarki okiennej i zastąpienie dotychczasowych drewnianych okien nowoczesnymi oknami plastikowymi i wykonanie instalacji wodnej i grzewczej mającej na celu podłączenie Kamienicy w następnym roku kalendarzowym do miejskiego ogrzewania. Wykonane zostały także prace adaptacyjne pomieszczeń parteru i piwnic Kamienicy w celu otwarcia i prowadzenia w nich restauracji. Wartość ww. prac, a co za tym idzie nakładów na Kamienicę, oscyluje wokół kwoty jednego miliona złotych. Przeprowadzone w tym okresie prace stanowią więc ulepszenie środka trwałego, o którym mowa w art. 22g ust. 17 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej jako: „u.p.d.o.f.”).

Wnioskodawca dysponuje w większości dokumentami wykazującymi kwotę nakładów poniesionych na Kamienicy w tym okresie, a co za tym idzie także zwiększającymi jej wartość.

Stosownie do operatu szacunkowego, sporządzonego przez rzeczoznawcę majątkowego 20 sierpnia 2016 r. wartość rynkowa Nieruchomości (która to kwota uwzględnia wartość usadowionej na niej Kamienicy) na ten dzień wynosiła 6.459.630,00 złotych.

Kondygnacja parteru Kamienicy została w całości wynajęta Spółce, która to Spółka prowadzi restaurację. W pozostałej części Kamienicy (tj. w lokalach znajdujących się na I i II piętrze) Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą polegającą na stałym i prowadzonym w sposób ciągły wynajmie tych lokali dla osób trzecich, a co za tym idzie osiąga przychód z tego tytułu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy u.p.d.o.f.

Nieruchomość i Kamienica stanowią więc środek trwały przedsiębiorstwa Wnioskodawcy, w rozumieniu art. 3 ust. 1 pkt 15 lit. a ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości. W przedsiębiorstwie Wnioskodawcy jest prowadzona ewidencja środków trwałych, która została założona w miesiącu sierpniu 2014 r.

Pomimo istnienia ewidencji środków trwałych Kamienica nie została jeszcze wprowadzona przez Wnioskodawcę do ewidencji środków trwałych jego przedsiębiorstwa (stosownie do wymogu art. 22d ust. 2 u.p.d.o.f.), wobec czego nie stanowi ona środka trwałego w rozumieniu art. 22a ust. 1 pkt 1 u.p.d.o.f., a co za tym idzie Wnioskodawca nie dokonuje odpisów amortyzacyjnych Kamienicy i nie uwzględnia tych wartości jako kosztów uzyskania przychodów.

W uzupełnieniu wniosku, ujętym w piśmie z 12 grudnia 2017 r., wskazano ponadto, że Wnioskodawca, przed formalnym rozpoczęciem prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej w zakresie wynajmu i zarzadzania nieruchomości w dniu l czerwca 2013 r., wynajmował lokale znajdujące się w Kamienicy w ramach tzw. najmu prywatnego i osiągał z tego tytułu przychody. Wynajem ten był prowadzony przez Wnioskodawcę od 2009 r. bowiem - jak zostało to wskazane przez Wnioskodawcę w opisie stanu faktycznego przedstawionego we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej z dnia 13 października 2017 r. - w latach 1990-2009 Wnioskodawca mieszkał na stałe w Irlandii i nie prowadził w Nieruchomości żadnej działalności gospodarczej, jak również nie wynajmował lokali w ramach najmu prywatnego.

Wnioskodawca wskazał również, że Kamienica nie była amortyzowana podatkowo w ramach osiąganych przez Wnioskodawcę źródeł przychodu z najmu prywatnego tej Kamienicy w latach 2009-2013, jak również nie była amortyzowana w latach 1990-2009, z uwagi na brak prowadzenia w tym okresie przez Wnioskodawcę żadnej działalności gospodarczej czy wynajmowaniu lokali w ramach najmu prywatnego.

Przed rozpoczęciem prowadzenia przez Wnioskodawcę w 2009 r. prac remontowych, modernizacyjnych i adaptacyjnych w Kamienicy, spełniała ona ustawowe kryteria do uznania jej za środek trwały stosownie do art. 22a u.p.d.o.f., tj. była kompletna i zdatna do użytku. Jak opisane zostało przez Wnioskodawcę w opisie stanu faktycznego przedstawionego we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej z dnia 13 października 2017 r., przeprowadzane od 2009 r. remonty miały na celu poprawienie jej bardzo złego stanu technicznego i jej ulepszenie w celu poprawy stanu Kamienicy i zwiększenia osiąganych przez Wnioskodawcę przychodów z jej wynajmu.

Wnioskodawca dysponuje w przeważającej większości dokumentami potwierdzającymi poniesione wydatki na odbywające się w Kamienicy od 2009 r. prace remontowe, modernizacyjne i adaptacyjne. Jednakże, jak wskazane zostało to już przez Wnioskodawcę w opisie stanu faktycznego przedstawionego we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej z dnia 13 października 2017 r. - Wnioskodawca nie dysponuje takimi dokumentami potwierdzającymi poniesione wydatki na prace remontowe, modernizacyjne i adaptacyjne dot. Kamienicy prowadzone w latach 1990-2009.

W związku z powyższym opisem zadano m.in. następujące pytania.

  1. Czy Wnioskodawca jest uprawniony do samodzielnego ustalenia wartości początkowej Kamienicy z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu oraz stanu i stopnia ich zużycia, tj. z grudnia 2013 roku, powiększonej o wartość dokonanych od tego okresu ulepszeń Kamienicy, stosownie do dyspozycji art. 22g ust. 8 i ust. 17 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?
    (pytanie oznaczone we wniosku Nr 2)
  2. Czy Wnioskodawca jest uprawniony do ustalenia wartości początkowej Kamienicy na dzień nieodpłatnego przekazania jej na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej, stosownie do dyspozycji art. 22g ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?
    (pytanie oznaczone we wniosku Nr 3)

Ad. 1.

Zdaniem Wnioskodawcy, jak zostało już to przez Wnioskodawcę opisane w uzasadnieniu do pytania Nr 1, wartość początkową środka trwałego ustala się co do zasady wg jego wartości rynkowej z dnia nabycia, chyba że umowa darowizny albo umowa o nieodpłatnym przekazaniu określa tę wartość w niższej wysokości, a w razie dokonania przez podatnika nakładów i ulepszenia środka trwałego wartość początkową środka trwałego powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 3.500 zł.

Art. 22g ust. 8 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych - t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 2032 z późn. zm., dalej: „u.p.d.o.f.”), przewiduje jednakże odstępstwo od ww. ogólnej zasady ustalania wartości początkowej środków trwałych. Zgodnie z tym przepisem jeżeli nie można ustalić ceny nabycia środków trwałych lub ich części nabytych przez podatników przed dniem założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu, o których mowa w art. 22n, wartość początkową tych środków przyjmuje się w wysokości wynikającej z wyceny dokonanej przez podatnika, z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu oraz stanu i stopnia ich zużycia. W szczególności przepis ten nie wymaga (w przeciwieństwie np. do art. 22g ust. 9 u.p.d.o.f.), aby wycena ta była dokonywana przez biegłego, przy czym trzeba jednak pamiętać, że do tej wyceny stosuje się postanowienia art. 19 u.p.d.o.f. Oznacza to, że oszacowana wartość nieruchomości musi odpowiadać wartości rynkowej, w związku z czym wyceny powinien dokonać rzeczoznawca majątkowy.

W ocenie Wnioskodawcy, w powyżej opisanym stanie faktycznym (winno być: zdarzeniu przyszłym) zachodzi możliwość zastosowania przez niego dyspozycji art. 22g ust. 8 u.p.d.o.f. i ustalenia wartości początkowej Kamienicy na podstawie operatu szacunkowego sporządzonego przez rzeczoznawcę majątkowego na grudzień 2013 r., tj. grudzień roku poprzedzającego założenie przez Wnioskodawcę ewidencji środków trwałych jego przedsiębiorstwa (sierpień 2014 r.), powiększonej o sumę wydatków na jej ulepszenie poniesionych od tego okresu do dnia wprowadzenia Kamienicy do ewidencji środków trwałych.

Za możliwością zastosowania przez Wnioskodawcę dyspozycji art. 22g ust. 8 u.p.d.o.f. przemawia w pierwszej kolejności fakt, iż do nabycia Nieruchomości (Kamienicy) doszło w roku 1990, a więc 27 lat temu. Z uwagi na tak długi okres czasu praktycznie niemożliwym jest oszacowanie wartości tego środka trwałego wg cen rynkowych (stosownie do wymogu z art. 22g ust. 1 pkt 3 u.p.d.o.f.) obowiązujących w roku 1990. Wnioskodawca, ani biegli rzeczoznawcy majątkowi, z którymi Wnioskodawca konsultował kwestię wyceny Kamienicy, nie dysponują danymi dot. wartości nieruchomości w miejscowości, w której znajduje się Nieruchomość Wnioskodawcy w roku 1990. Do tego dochodzi również kwestia obowiązywania w tamtym czasie waluty o innej wartości (denominacja nastąpiła dopiero z dniem 1 stycznia 1995 r.).

Ponadto w okresie od 1990 r. do 2009 r. w Kamienicy były prowadzone różnego rodzaju prace remontowe, w tym również prace polegające na jej ulepszeniu i zwiększające jej wartość. Jednakże z uwagi na przywłaszczenie przez byłego zarządcę Kamienicy dokumentów związanych z tymi pracami - Wnioskodawca nie ma obiektywnej możliwości dokładnego ustalenia zakresu robót jak również ich wartości. Niemniej wskazania wymaga, że Wnioskodawca i tak nie miał prawnego obowiązku gromadzenia faktur oraz innych dokumentów potwierdzających wysokość poniesionych wydatków związanych z remontami i nakładami na Kamienicę. W okresie od 1990 r. do 2013 r. nie prowadził on bowiem działalności gospodarczej. Nieruchomość i Kamienica nie wchodziła w skład jego przedsiębiorstwa, a wszystkie środki na prace remontowe i modernizacyjne Kamienicy pochodziły z jego prywatnego majątku.

W związku z powyższym, w ocenie Wnioskodawcy, w niniejszej sprawie zaszły szczególne, obiektywne okoliczności, dające podstawę do odstąpienia od ogólnej zasady ustalenia wartości początkowej środka trwałego według daty jego nabycia i do ustalenia wartości początkowej Kamienicy samodzielnie przez Wnioskodawcę na podstawie operatu szacunkowego sporządzonego przez rzeczoznawcę majątkowego na grudzień 2013 r., tj. grudzień roku poprzedzającego założenie przez Wnioskodawcę ewidencji środków trwałych jego przedsiębiorstwa i powiększonej o sumę wydatków na jej ulepszenie poniesionych od tego okresu do dnia wprowadzenia Kamienicy do ewidencji środków trwałych.

Powyższe stanowisko znajduje potwierdzenie w licznych interpretacjach indywidualnych, wydawanych przez:

  • Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 30 maja 2011 r., Znak: IPPB1/415-278/11-2/ES, w której Organ stwierdził, że mając na względzie przedstawione we wniosku informacje, a w szczególności fakt, iż przedmiotowa nieruchomość została zakupiona w 1987 r. przez osobę fizyczną i nie była wcześniej wynajmowana ani wykorzystywana w działalności gospodarczej, należy stwierdzić, iż Wnioskodawczym może ustalić wartość początkową ww. nieruchomości stosownie do treści art. 22g ust. 8 ww. ustawy oraz z 30 maja 2011 r., Znak: IPPB1/415-278/11-2/ES,
  • Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z 3 września 2015 r., Znak: IPPB1/4511-730/15/PSZ,
  • Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z 21 września 2015 r., Znak: IPPP2/4512-606/15-2/MAO,
  • Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 28 listopada 2014 r., Znak: ILPB 1/415-1021/14-2/TW oraz z 10 lipca 2009 r., Znak: ILPBI/415- 492/09-2/AA.

Także orzecznictwo sądów administracyjnych potwierdza możliwość zastosowania przez Wnioskodawcę dyspozycji art. 22g ust. 8 u.p.d.o.f. do ustalenia wartości początkowej Kamienicy. Przykładowo:

  • wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 25 marca 2014 r., sygn. akt II FSK 874/12, w którym Sąd stwierdził, iż gdy zakup dotyczy przedmiotu niekompletnego lub niezdatnego do użytku w znacznym odstępie czasu przed dniem założenia ewidencji, a jego doprowadzenie do stanu kompletności i używalności jest połączone z nakładami zwiększającymi jego wartość, zachodzi sytuacja, że nie można ustalić wartości początkowej środka trwałego przed jego nabyciem: w takim wypadku ma zastosowanie art. 22g ust. 8 wymienionej ustawy,
  • wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z 3 czerwca 2013 r., sygn. akt I SA/GI 489/13, w którym Sąd wprost stwierdził, że podatnik dokonując ulepszeń danej rzeczy przed przekazaniem jej na cele prowadzonej działalności gospodarczej lub przez wprowadzeniem jej do ewidencji środków trwałych nie ma obowiązku gromadzenia dokumentów (np. faktur) wykazujących wysokość poniesionych nakładów na rzecz,
  • wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 12 października 2007 r., sygn. akt II FSK 804/17, w którym Sąd stwierdził, że przepisy przewidują tylko jeden przypadek ustalenia wartości początkowej środka trwałego w oparciu o opinię biegłego - wtedy gdy nie można ustalić ceny nabycia środków trwałych lub ich części nabytych przez podatników przed dniem założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu, o których mowa w art. 22n (art. 22g ust. 8 ustawy z 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych). Powyższy przepis nie ma zastosowania w sytuacji, gdy podatnik założył ewidencję środków trwałych przed nabyciem nieruchomości, a ponadto znał wartość nieruchomości w momencie jej przekazania do użytkowania, gdyż wynikała ona z umowy sprzedaży,
  • wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z 13 maja 2016 r., sygn. akt I SA/Wr 157/16,
  • wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 27 października 2009 r., sygn. akt I SA/Gd 536/09.

W związku z powyższym, z uwagi na przedstawiony stan faktyczny (winno być: zdarzenie przyszłe) (nabycie nieruchomości 27 lat temu, obowiązująca w tamtym czasie waluta o innej wartości oraz brak możliwości pełnego udokumentowania poniesionych od tego czasu wszystkich nakładów na kamienicy podnoszących jej wartość) w ocenie Wnioskodawcy zachodzą uzasadnione i obiektywne przesłanki do odstąpienia od ustalenia wartości Kamienicy wg daty jej nabycia, tj. wg jej wartości z 16 marca 1990 r. W związku z tym ustalenie jej wartości początkowej może być dokonane samodzielnie przez Wnioskodawcę wg wartości rynkowej obowiązującej na grudzień roku poprzedzającego założenie przez niego ewidencji środków trwałych, tj. na grudzień 2013 r. przy czym tak ustaloną wartość Kamienicy należy powiększyć o wartość nakładów dokonanych na niej w okresie od dnia, na który ustalono jej wartość do dnia ujawnienia jej w ewidencji.

Ad.2.

Zdaniem Wnioskodawcy, jak zostało już to przez Wnioskodawcę opisane w uzasadnieniu do pytania Nr l, wartość początkową środka trwałego ustala się co do zasady wg jego wartości rynkowej z dnia nabycia, chyba że umowa darowizny albo umowa o nieodpłatnym przekazaniu określa tę wartość w niższej wysokości, a w razie dokonania przez podatnika nakładów i ulepszenia środka trwałego wartość początkową środka trwałego powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 3.500 zł, a w przypadku, w którym nie ma obiektywnej możliwości ustalenia wartości początkowej środka trwałego z dnia jego nabycia, podatnik może samodzielnie ustalić wartość tego środka trwałego, stosownie do dyspozycji art. 22g ust. 8 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych - t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 2032 z późn. zm., dalej: „u.p.d.o.f.”). W ocenie Wnioskodawcy, w opisanym powyżej stanie faktycznym (winno być: zdarzeniu przyszłym), istnieje jeszcze możliwość ustalenia wartości początkowej Kamienicy na dzień inny, niż dzień spadkobrania bądź na grudzień roku poprzedzającego założenie w przedsiębiorstwie Wnioskodawcy ewidencji środków trwałych, a mianowicie na dzień przekazania Kamienicy na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej.

Zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 3 u.p.d.o.f., za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18 uważa się w razie nabycia w drodze spadku, darowizny lub w inny nieodpłatny sposób - wartość rynkową z dnia nabycia, chyba że umowa darowizny albo umowa o nieodpłatnym przekazaniu określa tę wartość w niższej wysokości. W ocenie Wnioskodawcy, przekazanie Kamienicy na potrzeby prowadzonej przez niego działalności gospodarczej, a więc wprowadzenie Kamienicy do ewidencji środka trwałych przedsiębiorstwa Wnioskodawcy, spełnia wymóg „nabycia w inny nieodpłatny sposób”, o którym mowa w tym przepisie, a co za tym idzie Wnioskodawca byłby uprawniony do ustalenia wartości początkowej Kamienicy wg jej wartości z dnia faktycznie wprowadzenia Kamienicy do ewidencji środków trwałych.

Powyższe stanowisko Wnioskodawcy znajduje potwierdzenie w orzecznictwie sądów administracyjnych. W wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 10 listopada 2006 r., sygn. akt II FSK 1231/05, Sąd ten stwierdził, że w ocenie Sądu odwoławczego ustawodawca celowo użył w art. 22g ust. 1 pkt 3 u.p.d.o.f. klauzuli generalnej "w inny nieodpłatny sposób", odnosząc ją do nabycia środka trwałego. Interpretacja przytoczonej regulacji prowadzi do wniosku, że intencją prawodawcy było ujęcie w hipotezie tego przepisu jak najszerszej grupy stanów faktycznych i prawnych mogących prowadzić do nieodpłatnego nabywania przez podatników środków trwałych na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej. Wobec tego uznać trzeba, że ustawodawca w żaden sposób nie ograniczył działań podatników co do formy nieodpłatnego nabywania środków trwałych dla celów tejże działalności. Można zatem przyjąć na gruncie przedmiotowej sprawy, iż prawodawca w tym przepisie umożliwił również podatnikom swoiste nabywanie na potrzeby działalności gospodarczej (np. poprzez wprowadzenie do ewidencji środków trwałych), rzeczy stanowiących własność podatnika, a wykorzystywanych dotychczas jedynie prywatnie. W konsekwencji nabycie "w inny nieodpłatny sposób" może oznaczać także przekazanie przez podatnika rzeczy dotychczas używanej do celów osobistych podatnika dla celów prowadzonej działalności gospodarczej. Wprawdzie w sytuacji takiej prawo własności - jak wskazał Sąd I instancji - przysługuje tej samej osobie, jednakże sposób wykorzystywania danej rzeczy wskazuje na istotną zmianę przeznaczenia, statusu środka trwałego (z rzeczy używanej na potrzeby osobiste na środek trwały wykorzystywany w działalności gospodarczej podatnika), o doniosłych skutkach prawnych. Taka rzecz jako wykorzystywana na cele związane z wykonywaną działalnością gospodarczą (a nie jedynie dla prywatnych celów podatnika) poddana jest bowiem zupełnie innemu reżimowi prawnemu (przykładowo, jak w niniejszej sprawie, podatnik nabywa prawo do jej amortyzowania). Uprawniony jest w efekcie wniosek, iż przekazanie przedmiotowych samochodów na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej było swoistym ich nieodpłatnym nabyciem przez skarżącego, występującego tutaj w podwójnej roli - zbywcy (prywatnej osoby fizycznej) i nabywcy (przedsiębiorcy). Stanowisko to zostało także zaprezentowane w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 3 lutego 2016 r., sygn. akt III SA/Wa 608/15. W związku z powyższym, Wnioskodawca jest uprawniony do ustalenia wartości początkowej Kamienicy także na dzień przekazania Kamienicy na potrzeby prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Na wstępie zauważyć należy, że stosownie do zadanych pytań (wyznaczających zakres wniosku), przedmiotem niniejszej interpretacji była wyłącznie ocena stanowiska Wnioskodawcy w zakresie ustalenie wartości początkowej Kamienicy, o której mowa we wniosku.

Zgodnie z art. 922 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 459 z późn. zm.) prawa i obowiązki majątkowe zmarłego przechodzą z chwilą jego śmierci na jedną lub kilka osób stosownie do przepisów księgi niniejszej. Natomiast z § 2 powołanego przepisu wynika, że nie należą do spadku prawa i obowiązki zmarłego ściśle związane z jego osobą, jak również prawa, które z chwilą jego śmierci przechodzą na oznaczone osoby niezależnie od tego, czy są one spadkobiercami. W myśl art. 924 ww. ustawy spadek otwiera się z chwilą śmierci spadkodawcy, natomiast stosownie do art. 925 spadkobierca nabywa spadek z chwilą otwarcia spadku.

Z treści przytoczonych przepisów Kodeksu cywilnego można wywieść, że z chwilą śmierci spadkodawcy wszystkie jego prawa i obowiązki, poza wyraźnie wskazanymi wyjątkami, ściśle związanymi z osobą spadkodawcy, przechodzą na spadkobierców.

Zgodnie natomiast z art. 1035 ww. ustawy, jeżeli spadek przypada kilku spadkobiercom, do wspólności majątku spadkowego stosuje się przepisy o współwłasności w częściach ułamkowych. Do momentu zniesienia tej współwłasności lub dokonania działu spadku, spadkobiercy są współwłaścicielami rzeczy i praw wchodzących w skład spadku. Jednak zgodnie z art. 1036 ww. ustawy istnieje możliwość rozporządzenia przez spadkobierców prawem lub rzeczą należącą do spadku, mimo istnienia współwłasności, jeśli następuje to za zgodną wolą wszystkich spadkobierców.

Artykuł 1037 § 1 ww. ustawy stanowi natomiast, że dział spadku może nastąpić bądź na mocy umowy między wszystkimi spadkobiercami, bądź na mocy orzeczenia sądu na żądanie któregokolwiek ze spadkobierców.

Z instytucją działu spadku mamy więc do czynienia w sytuacji, w której spadek przypada kilku spadkobiercom. Wskutek działu spadku poszczególni spadkobiercy stają się podmiotami wyłącznie uprawnionymi względem przyznanych im praw majątkowych, stanowiących do chwili działu przedmiot wspólności. Nie zmienia to faktu, iż dział spadku jest zawsze konsekwencją wcześniejszego nabycia spadku. Na skutek działu spadku następuje konkretyzacja składników masy spadkowej przypadających poszczególnym spadkobiercom. Dział spadku jest więc czynnością wtórną do nabycia spadku, nie można nabyć własności rzeczy tylko i wyłącznie w drodze działu spadku, bez nabycia spadku.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 2032 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy.

Stosownie do art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 45a lit. a ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nabytych nieodpłatnie, z wyjątkiem nabytych w drodze spadku lub darowizny, jeżeli:

  • nabycie to nie stanowi przychodu z tytułu nieodpłatnego otrzymania rzeczy lub praw lub
  • dochód z tego tytułu jest zwolniony od podatku dochodowego, lub
  • nabycie to stanowi dochód, od którego na podstawie odrębnych przepisów zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 22a ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

  1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
  2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
  3. inne przedmioty

-o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Amortyzacji nie podlegają grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów - zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi (art. 22c pkt 1 ww. ustawy).

Sposób ustalenia wartości początkowej środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych jest zróżnicowany (m.in. z uwagi na sposób ich nabycia) i określony został w art. 22g ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 3 ww. ustawy, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, w razie nabycia w drodze spadku, darowizny lub w inny nieodpłatny sposób uważa się wartość rynkową z dnia nabycia, chyba że umowa darowizny albo umowa o nieodpłatnym przekazaniu określa tę wartość w niższej wysokości.

Zgodnie z art. 22g ust. 3 ww. ustawy, za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. W przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku.

Natomiast zgodnie z art. 22g ust. 8 ww. ustawy, jeżeli nie można ustalić ceny nabycia środków trwałych lub ich części nabytych przez podatników przed dniem założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu, o których mowa w art. 22n, wartość początkową tych środków przyjmuje się w wysokości wynikającej z wyceny dokonanej przez podatnika, z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu oraz stanu i stopnia ich zużycia.

Zgodnie z art. 22g ust. 16 ww. ustawy, przy ustalaniu wartości początkowej poszczególnych środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, zgodnie z ust. 1 pkt 3-5 oraz ust. 2, 8, 9, 14 i 15, przepis art. 19 stosuje się odpowiednio.

W myśl art. 19 ust. 3 powołanej ustawy, wartość rynkową, o której mowa w ust. 1, rzeczy lub praw majątkowych określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca odpłatnego zbycia.

W myśl art. 22g ust. 17 ww. ustawy, jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1, 3-9 i 11-15, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 3.500 zł. Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 3.500 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.

Zgodnie z art. 22d ust. 2 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4.

Przy czym w myśl art. 22g ust. 11 ww. ustawy, w razie gdy składnik majątku stanowi współwłasność podatnika, wartość początkową tego składnika ustala się w takiej proporcji jego wartości, w jakiej pozostaje udział podatnika we własności tego składnika majątku; zasada ta nie ma zastosowania do składników majątku stanowiących wspólność majątkową małżonków, chyba że małżonkowie wykorzystują składnik majątku w działalności gospodarczej prowadzonej odrębnie.

Z przedstawionego we wniosku oraz jego uzupełnieniu opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca jest osobą fizyczną prowadzącą jednoosobową działalność gospodarczą. Przedsiębiorstwo Wnioskodawcy rozpoczęło swoją działalność z dniem 1 czerwca 2013 r. Przeważająca działalność gospodarcza przedsiębiorstwa Wnioskodawcy polega na wynajmie i zarządzaniu nieruchomościami (PKD nr 68.20.Z). Wnioskodawca jest właścicielem nieruchomości gruntowej (dalej jako: „Nieruchomość”). Nieruchomość jest zabudowana budynkiem mieszkalnym wielorodzinnym z lokalami usługowymi na kondygnacji parteru, złożonym z części frontowej i oficynowej (kamienica) o kondygnacjach parteru, I piętra, II piętra i poddasza nieużytkowego (strych), podpiwniczonym, obejmującym 4 lokale użytkowe na parterze i 7 lokali mieszkalnych na kondygnacjach I i II piętra, o łącznej powierzchni użytkowej 640,93 m2 (dalej jako: „Kamienica”). Pierwszy budynek na ww. działce został wybudowany w XIV wieku, a sam budynek Kamienicy został wybudowany w XIX wieku. Do rodziny Wnioskodawcy trafił w roku 1916. Uprzednim właścicielem Nieruchomości był ojciec Wnioskodawcy, który zmarł 16 marca 1990 r. Na podstawie własnoręcznego testamentu z 4 kwietnia 1988 r. spadek nabyły po nim jego dzieci - Wnioskodawca oraz drugi spadkobierca - w równych częściach po 1/2 spadku każde z nich. Nabycie spadku zostało stwierdzone postanowieniem Sądu Rejonowego Wydział I Cywilny 17 grudnia 1990 r. Postanowienie to stało się prawomocne 8 stycznia 1991 r. Postanowieniem z dnia 6 marca 2009 r. Sąd Rejonowy Wydział I Cywilny dokonał częściowego działu spadku po ojcu Wnioskodawcy w zakresie prawa własności Nieruchomości w ten sposób, że prawo własności do Nieruchomości przyznał w całości na rzecz Wnioskodawcy bez spłat i dopłat na rzecz drugiego spadkobiercy. Z uwagi na uprawomocnienie się tego postanowienia Wnioskodawca uzyskał 14 lipca 2009 r. wpis prawa własności Nieruchomości do księgi wieczystej. W okresie od otwarcia spadku i wydania przez Sąd postanowienia o stwierdzeniu nabycia spadku do faktycznego działu spadku (tj. w latach 1990 -2009) Wnioskodawca mieszkał na stałe w Irlandii i nie prowadził w Nieruchomości żadnej działalności gospodarczej. Nieruchomość i Kamienica były w tym okresie zarządzane przez zarządcę, który dbał o utrzymanie Kamienicy w prawidłowym stanie fizycznym dokonując drobnych napraw i nakładów, które jednak nie powodowały zwiększenia wartości Kamienicy. Z uwagi na oszustwa dokonane przez tego administratora na szkodę Wnioskodawcy i Kamienicy Wnioskodawca nie posiada żadnych dokumentów związanych z zarządzaniem Nieruchomością w tym okresie i dokonywanych w Kamienicy remontach i nakładach. W 2009 r. dotychczasowy zarządca zaprzestał bowiem pełnienia funkcji i uciekł przywłaszczając znaczną ilość środków pieniężnych i wszystkie dokumenty związane z zarządzaniem Nieruchomością w latach 1990-2009. Pomimo podejmowanych przez Wnioskodawcę prób odzyskania tych dokumentów i wydania przez sądy wyroków nakazujących byłemu zarządcy zwrot mienia. Wnioskodawca do dnia dzisiejszego nie uzyskał żadnej dokumentacji z tego okresu. Z uwagi na ww. utratę dokumentów związanych z zarządzaniem Nieruchomością w latach 1990-2009 Wnioskodawca nie posiada dokładnych informacji co do zakresu prac remontowych prowadzonych w Kamienicy, jak również nie posiada żadnych informacji co do wartości tych nakładów. Z posiadanych przez Wnioskodawcę informacji wynika, iż oprócz drobnych prac związanych z bieżącą konserwacją budynku i usuwaniem awarii prawdopodobnie jedynymi pracami prowadzonymi w tych latach w Kamienicy, które mogły doprowadzić do zwiększenia jej wartości, była częściowa wymiana stolarki okiennej i generalny remont instalacji grzewczej polegający na wymianie węglowej instalacji grzewczej na elektryczną. W 2009 r. Wnioskodawca mianował nowego zarządcę Nieruchomości i zaczął stopniowo przeprowadzać prace remontowe, modernizacyjne i adaptacyjne Kamienicy, która była w bardzo złym stanie technicznym. W ramach tych prac przeprowadzony został generalny remont Kamienicy obejmujący m.in. wymianę dotychczasowego pokrycia dachowego, generalną wymianę instalacji grzewczej budynku z elektrycznej na gazową, stabilizację fundamentów Kamienicy i podwórza poprzez montaż betonowych pali, wyremontowanie i adaptację wnętrz kamienicy (lokali i klatek schodowych) i dostosowanie ich do planowanej działalności gospodarczej polegającej na wynajmie apartamentów, kompleksową wymianę stolarki okiennej i zastąpienie dotychczasowych drewnianych okien nowoczesnymi oknami plastikowymi i wykonanie instalacji wodnej i grzewczej mającej na celu podłączenie Kamienicy w następnym roku kalendarzowym do miejskiego ogrzewania. Wykonane zostały także prace adaptacyjne pomieszczeń parteru i piwnic Kamienicy w celu otwarcia i prowadzenia w nich restauracji. Wartość ww. prac, a co za tym idzie nakładów na Kamienicę, oscyluje wokół kwoty jednego miliona złotych. Przeprowadzone w tym okresie prace stanowią więc ulepszenie środka trwałego, o którym mowa w art. 22g ust. 17 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wnioskodawca dysponuje w większości dokumentami wykazującymi kwotę nakładów poniesionych na Kamienicy w tym okresie, a co za tym idzie także zwiększającymi jej wartość. Stosownie do operatu szacunkowego, sporządzonego przez rzeczoznawcę majątkowego 20 sierpnia 2016 r. wartość rynkowa Nieruchomości (która to kwota uwzględnia wartość usadowionej na niej Kamienicy) na ten dzień wynosiła 6.459.630,00 złotych. Kondygnacja parteru Kamienicy została w całości wynajęta Spółce, która to Spółka prowadzi restaurację. W pozostałej części Kamienicy (tj. w lokalach znajdujących się na I i II piętrze) Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą polegającą na stałym i prowadzonym w sposób ciągły wynajmie tych lokali dla osób trzecich, a co za tym idzie osiąga przychód z tego tytułu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy u.p.d.o.f. Nieruchomość i Kamienica stanowią więc środek trwały przedsiębiorstwa Wnioskodawcy, w rozumieniu art. 3 ust. 1 pkt 15 lit. a ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości. W przedsiębiorstwie Wnioskodawcy jest prowadzona ewidencja środków trwałych, która została założona w miesiącu sierpniu 2014 r. Pomimo istnienia ewidencji środków trwałych Kamienica nie została jeszcze wprowadzona przez Wnioskodawcę do ewidencji środków trwałych jego przedsiębiorstwa (stosownie do wymogu art. 22d ust. 2 u.p.d.o.f.), wobec czego nie stanowi ona środka trwałego w rozumieniu art. 22a ust. 1 pkt 1 u.p.d.o.f., a co za tym idzie Wnioskodawca nie dokonuje odpisów amortyzacyjnych Kamienicy i nie uwzględnia tych wartości jako kosztów uzyskania przychodów. Wnioskodawca, przed formalnym rozpoczęciem prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej w zakresie wynajmu i zarzadzania nieruchomości w dniu l czerwca 2013 r., wynajmował lokale znajdujące się w Kamienicy w ramach tzw. najmu prywatnego i osiągał z tego tytułu przychody. Wynajem ten był prowadzony przez Wnioskodawcę od 2009 r. bowiem - jak zostało to wskazane przez Wnioskodawcę w opisie stanu faktycznego przedstawionego we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej z dnia 13 października 2017 r. - w latach 1990-2009 Wnioskodawca mieszkał na stałe w Irlandii i nie prowadził w Nieruchomości żadnej działalności gospodarczej, jak również nie wynajmował lokali w ramach najmu prywatnego. Wnioskodawca wskazał również, że Kamienica nie była amortyzowana podatkowo w ramach osiąganych przez Wnioskodawcę źródeł przychodu z najmu prywatnego tej Kamienicy w latach 2009-2013, jak również nie była amortyzowana w latach 1990-2009, z uwagi na brak prowadzenia w tym okresie przez Wnioskodawcę żadnej działalności gospodarczej czy wynajmowaniu lokali w ramach najmu prywatnego. Przed rozpoczęciem prowadzenia przez Wnioskodawcę w 2009 r. prac remontowych, modernizacyjnych i adaptacyjnych w Kamienicy, spełniała ona ustawowe kryteria do uznania jej za środek trwały stosownie do art. 22a u.p.d.o.f., tj. była kompletna i zdatna do użytku. Jak opisane zostało przez Wnioskodawcę w opisie stanu faktycznego przedstawionego we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej z dnia 13 października 2017 r., przeprowadzane od 2009 r. remonty miały na celu poprawienie jej bardzo złego stanu technicznego i jej ulepszenie w celu poprawy stanu Kamienicy i zwiększenia osiąganych przez Wnioskodawcę przychodów z jej wynajmu. Wnioskodawca dysponuje w przeważającej większości dokumentami potwierdzającymi poniesione wydatki na odbywające się w Kamienicy od 2009 r. prace remontowe, modernizacyjne i adaptacyjne. Jednakże, jak wskazane zostało to już przez Wnioskodawcę w opisie stanu faktycznego przedstawionego we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej z dnia 13 października 2017 r. - Wnioskodawca nie dysponuje takimi dokumentami potwierdzającymi poniesione wydatki na prace remontowe, modernizacyjne i adaptacyjne dot. Kamienicy prowadzone w latach 1990-2009.

Odnosząc powołane wyżej przepisy do przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego dot. sposobu ustalenia wartości początkowej nieruchomości, o której mowa we wniosku, wskazać należy, że zasadnicze znaczenie dla sposobu ustalenia wartości początkowej środka trwałego ma sposób jego nabycia. Przy czym, możliwość ustalenia wartości początkowej środka trwałego poprzez wycenę dokonaną przez podatnika dotyczy jedynie przypadków, w których środek trwały został nabyty przed dniem założenia ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych i brak jest możliwości ustalenia tej wartości (w przypadku nabycia). Ten sposób ustalenia wartości początkowej stanowi wyjątek od obowiązujących zasad ustalania tejże wartości wg zasad określonych w art. 22g ust. 1 ustawy. Niemożność ustalenia wartości początkowej środka trwałego zgodnie z generalną zasadą winna mieć przy tym charakter obiektywny, a więc dotyczyć np. tych sytuacji, w których podatnik nie posiada – bo nie musiał posiadać stosownych dokumentów stwierdzających wysokość poniesionych przez niego wydatków na nabycie lub wytworzenie określonego składnika majątku. W przedmiotowej sprawie taka sytuacja nie ma miejsca, bowiem Wnioskodawca nabył ww. nieruchomość (tj. 1/2 udziału w tej nieruchomości) w drodze spadku i (pozostałą część tej nieruchomości) w drodze działu spadku.

W związku z powyższym wartość początkową nieruchomości nabytej w drodze spadku (a w istocie tą część wartości początkowej nieruchomości, która została nabyta w drodze spadku) Wnioskodawca winien określić w takiej proporcji jej wartości, w jakiej pozostawał udział Wnioskodawcy we własności tego składnika majątku (tj. 1/2 udziału) według wartości rynkowej z dnia nabycia spadku, zgodnie z cyt. wyżej art. 22g ust. 1 pkt 3 ww. ustawy. Innymi słowy, nabytą w drodze spadku nieruchomość (z uwzględnieniem przypadającego udziału we współwłasności) Wnioskodawca może wycenić wg wartości rynkowej z dnia nabycia spadku, z zastosowaniem cyt. wyżej art. 19 ww. ustawy, nie wyższej jednak niż jej wartość określona dla celów podatku od spadków i darowizn.

Natomiast z dniem zawarcia umowy działu spadku, Wnioskodawca winien uwzględnić w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych wartość udziału we współwłasności Kamienicy nabytej w wyniku działu spadku, określając jej wartość według wartości rynkowej z dnia zawarcia umowy działu spadku, (a nie z dnia otwarcia spadku), zgodnie z cytowanym powyżej art. 22g ust. 1 pkt 3 ww. ustawy.

Powyższe oznacza, że Wnioskodawca winien określić wartość początkową Kamienicy określając jej wartość według wartości rynkowej z dnia nabycia w drodze spadku udziału we współwłasności oraz na dzień zawarcia umowy działu spadku, gdy stanie się jej wyłącznym właścicielem. Do ustalonej w ww. sposób wartości początkowej Wnioskodawca może doliczyć poniesione i udokumentowane przez niego nakłady na prace remontowe, modernizacyjne i adaptacyjne w Kamienicy prowadzone od 2009 r., przed przyjęciem tego środka trwałego do używania.

Zauważyć przy tym należy, że nakłady jakie Wnioskodawca poniósł na prace remontowe w Kamienicy przed dokonaniem działu spadku zostały uwzględnione w jej wartości w związku z dokonaniem działu spadku, gdzie ta wartość została określona, bowiem dział spadku polega na tym, że wraz z zakończeniem trwania wspólności określa się wielkość sched spadkobierców. W tym celu określa się wartość całego majątku. W związku z tym, Wnioskodawca jest w stanie określić jej wartość.

Odnosząc się natomiast do stanowiska Wnioskodawcy sprowadzającego się do twierdzenia, że przekazanie Kamienicy na potrzeby prowadzonej przez niego działalności gospodarczej, a więc wprowadzenie Kamienicy do ewidencji środka trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych przedsiębiorstwa Wnioskodawcy, spełnia wymóg „nabycia w inny nieodpłatny sposób”, o którym mowa w art. 22g ust. 1 pkt 3 ww. ustawy, a co za tym idzie Wnioskodawca byłby uprawniony do ustalenia wartości początkowej Kamienicy wg jej wartości z dnia faktycznie wprowadzenia Kamienicy do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, wskazać należy, że pojęcie „nabycia w nieodpłatny sposób” nie można utożsamić z jego przekazaniem na cele prowadzonej działalności gospodarczej. Sama bowiem zmiana przeznaczenia składnika majątku (Kamienicy), nie powoduje zmiany jego statusu właścicielskiego. Wnioskodawca nie zbywa na rzecz samego siebie ani od siebie nie nabywa tej Kamienicy. Nie można bowiem nabyć rzeczy od samego siebie. Właściciel Kamienicy podejmuje jedynie decyzję o zmianie formy jej wykorzystywania. Tym samym dla celów ustalenia wartości początkowej nie można utożsamiać „nabycia w nieodpłatny sposób”, o którym mowa w art. 22g ust. 1 pkt 3 ww. ustawy z przekazaniem składnika majątku prywatnego do majątku prowadzonej jednoosobowo przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej.

Biorąc pod uwagę powyższe, stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za nieprawidłowe.

Jednocześnie zauważyć należy, że w kontekście zadanego pytania oraz własnego stanowiska Wnioskodawcy w sprawie, wyznaczających zakres rozpatrzenia wniosku przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej była wyłącznie kwestia sposobu ustalenia wartości początkowej Nieruchomości, o której mowa we wniosku. Natomiast nie była przedmiotem niniejszej interpretacji możliwość dokonywania odpisów amortyzacyjnych od tej wartości początkowej oraz możliwość zaliczenia ww. odpisów w ciężar kosztów podatkowych w kontekście art. 23 ust. 1 pkt 45a lit. a tirtet drugie ww. ustawy, zgodnie z którym nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nabytych nieodpłatnie, z wyjątkiem nabytych w drodze spadku lub darowizny, jeżeli dochód z tego tytułu jest zwolniony od podatku dochodowego.

Na marginesie wskazać należy, że nieodpłatne nabycie udziału we współwłasności Kamienicy, które nastąpiło w wyniku zawartej umowy działu spadku, nie mieści się w zakresie sposobu nabycia, który umożliwia zaliczenie odpisów amortyzacyjnych do kosztów uzyskania przychodów. Zatem odpisy amortyzacyjne od tej części wartości początkowej środków trwałych, w której środki te nabyte zostały nieodpłatnie w wyniku działu spadku, stosownie do treści cytowanego powyżej art. 23 ust. 1 pkt 45a lit. a) ww. ustawy, nie stanowią kosztów uzyskania przychodów.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy oraz zmiany stanu prawnego, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Ponadto odnosząc się do powołanych we wniosku wyroków sądów administracyjnych oraz interpretacji indywidualnej należy stwierdzić, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach innych podatników, którzy o ich wydanie wystąpili i nie wiążą tut. Organu.

Zauważyć również należy, iż postępowanie w sprawie dot. wydania interpretacji indywidualnej jest postępowaniem szczególnym, mającym charakter uproszczony, odrębny od postępowania podatkowego, uregulowanego w dziale IV Ordynacji podatkowej. W jego wyniku, organ udzielając interpretacji, przedstawia swój pogląd dotyczący rozumienia treści przepisów prawa podatkowego i sposobu ich zastosowania w odniesieniu do sytuacji indywidualnej wskazanej przez Wnioskodawcę. Nie można zatem utożsamiać „trybu interpretacji” z postępowaniem podatkowym, a w konsekwencji i żądać, aby wydając interpretację organ, odnosił się do każdego powołanego we wniosku wyroku sądowego, czy też prowadził szeroko rozumianą polemikę z każdym poglądem Wnioskodawcy.

Jednocześnie nadmienić należy, że w pozostałym zakresie objętym wnioskiem, wydane zostaną odrębne rozstrzygnięcia.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

  1. z zastosowaniem art. 119a;
  2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2017 r., poz. 1369 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.


doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
Dołącz do zarejestrowanych użytkowników i korzystaj wygodnie z epodatnik.pl.   Rejestracja jest prosta, szybka i bezpłatna.

Reklama

Przejrzyj zasięgi serwisu epodatnik.pl od dnia jego uruchomienia. Zobacz profil przeciętnego użytkownika serwisu. Sprawdź szczegółowe dane naszej bazy mailingowej. Poznaj dostępne formy reklamy: display, mailing, artykuły sponsorowane, patronaty, reklama w aktywnych formularzach excel.

czytaj

O nas

epodatnik.pl to źródło aktualnej i rzetelnej informacji podatkowej. epodatnik.pl to jednak przede wszystkim źródło niezależne. Niezależne w poglądach od aparatu skarbowego, od wymiaru sprawiedliwości, od inwestorów kapitałowych, od prasowego mainstreamu.

czytaj

Regulamin

Publikacje mają charakter informacyjny. Wydawca dołoży starań, aby informacje prezentowane w serwisie były rzetelne i aktualne. Treści prezentowane w serwisie stanowią wyraz przekonań autorów publikacji, a nie źródło prawa czy urzędowo obowiązujących jego interpretacji.

czytaj