Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-1.4011.204.2017.2.SG
z 29 grudnia 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 201 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 13 października 2017 r. (data wpływu 20 października 2017 r.), uzupełnionym 18 grudnia 2017 r., o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej dla wskazanych we wniosku nieruchomości - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 października 2017 r. do tut. Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, m.in. w zakresie możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej dla wskazanych we wniosku nieruchomości. Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 5 grudnia 2017 r., Znak: 0111-KDIB1-1.4011.201.2017.1.SG, 0111-KDIB1-1.4011.202.2017. 1.SG, 0111-KDIB1-1.4011.203.2017.1.SG, 0111-KDIB1-1.4011.204.2017.1.SG wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło 18 grudnia 2017 r.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest osobą fizyczną prowadzącą jednoosobową działalność gospodarczą. Przedsiębiorstwo Wnioskodawcy rozpoczęło swoją działalność z dniem 1 czerwca 2013 r. Przeważająca działalność gospodarcza przedsiębiorstwa Wnioskodawcy polega na wynajmie i zarządzaniu nieruchomościami (PKD nr 68.20.Z).

Wnioskodawca jest właścicielem nieruchomości gruntowej (dalej jako: „Nieruchomość”). Nieruchomość jest zabudowana budynkiem mieszkalnym wielorodzinnym z lokalami usługowymi na kondygnacji parteru, złożonym z części frontowej i oficynowej (kamienica) o kondygnacjach parteru, I piętra, II piętra i poddasza nieużytkowego (strych), podpiwniczonym, obejmującym 4 lokale użytkowe na parterze i 7 lokali mieszkalnych na kondygnacjach I i II piętra, o łącznej powierzchni użytkowej 640,93 m² (dalej jako: „Kamienica”). Pierwszy budynek na ww. działce został wybudowany w XIV wieku, a sam budynek Kamienicy został wybudowany w XIX wieku. Do rodziny Wnioskodawcy trafił w roku 1916.

Uprzednim właścicielem Nieruchomości był ojciec Wnioskodawcy, który zmarł 16 marca 1990 r. Na podstawie własnoręcznego testamentu z 4 kwietnia 1988 r. spadek nabyły po nim jego dzieci - Wnioskodawca oraz drugi spadkobierca - w równych częściach po 1/2 spadku każde z nich. Nabycie spadku zostało stwierdzone postanowieniem Sądu Rejonowego Wydział I Cywilny z 17 grudnia 1990 r. Postanowienie to stało się prawomocne 8 stycznia 1991 r. Postanowieniem z dnia 6 marca 2009 r. Sąd Rejonowy Wydział I Cywilny dokonał częściowego działu spadku po ojcu Wnioskodawcy w zakresie prawa własności Nieruchomości w ten sposób, że prawo własności do Nieruchomości przyznał w całości na rzecz Wnioskodawcy bez spłat i dopłat na rzecz drugiego spadkobiercy. Z uwagi na uprawomocnienie się tego postanowienia Wnioskodawca uzyskał 14 lipca 2009 r. wpis prawa własności Nieruchomości do księgi wieczystej.

W okresie od otwarcia spadku i wydania przez Sąd postanowienia o stwierdzeniu nabycia spadku do faktycznego działu spadku (tj. w latach 1990 -2009) Wnioskodawca mieszkał na stałe w Irlandii i nie prowadził w Nieruchomości żadnej działalności gospodarczej. Nieruchomość i Kamienica były w tym okresie zarządzane przez zarządcę, który dbał o utrzymanie Kamienicy w prawidłowym stanie fizycznym dokonując drobnych napraw i nakładów, które jednak nie powodowały zwiększenia wartości Kamienicy. Z uwagi na oszustwa dokonane przez tego administratora na szkodę Wnioskodawcy i Kamienicy Wnioskodawca nie posiada żadnych dokumentów związanych z zarządzaniem Nieruchomością w tym okresie i dokonywanych w Kamienicy remontach i nakładach. W 2009 r. dotychczasowy zarządca zaprzestał bowiem pełnienia funkcji i uciekł przywłaszczając znaczną ilość środków pieniężnych i wszystkie dokumenty związane z zarządzaniem Nieruchomością w latach 1990-2009. Pomimo podejmowanych przez Wnioskodawcę prób odzyskania tych dokumentów i wydania przez sądy wyroków nakazujących byłemu zarządcy zwrot mienia. Wnioskodawca do dnia dzisiejszego nie uzyskał żadnej dokumentacji z tego okresu. Z uwagi na ww. utratę dokumentów związanych z zarządzaniem Nieruchomością w latach 1990-2009 Wnioskodawca nie posiada dokładnych informacji co do zakresu prac remontowych prowadzonych w Kamienicy, jak również nie posiada żadnych informacji co do wartości tych nakładów. Z posiadanych przez Wnioskodawcę informacji wynika, iż oprócz drobnych prac związanych z bieżącą konserwacją budynku i usuwaniem awarii prawdopodobnie jedynymi pracami prowadzonymi w tych latach w Kamienicy, które mogły doprowadzić do zwiększenia jej wartości, była częściowa wymiana stolarki okiennej i generalny remont instalacji grzewczej polegający na wymianie węglowej instalacji grzewczej na elektryczną.

W 2009 r. Wnioskodawca mianował nowego zarządcę Nieruchomości i zaczął stopniowo przeprowadzać prace remontowe, modernizacyjne i adaptacyjne Kamienicy, która była w bardzo złym stanie technicznym. W ramach tych prac przeprowadzony został generalny remont Kamienicy obejmujący m.in. wymianę dotychczasowego pokrycia dachowego, generalną wymianę instalacji grzewczej budynku z elektrycznej na gazową, stabilizację fundamentów Kamienicy i podwórza poprzez montaż betonowych pali, wyremontowanie i adaptację wnętrz kamienicy (lokali i klatek schodowych) i dostosowanie ich do planowanej działalności gospodarczej polegającej na wynajmie apartamentów, kompleksową wymianę stolarki okiennej i zastąpienie dotychczasowych drewnianych okien nowoczesnymi oknami plastikowymi i wykonanie instalacji wodnej i grzewczej mającej na celu podłączenie Kamienicy w następnym roku kalendarzowym do miejskiego ogrzewania. Wykonane zostały także prace adaptacyjne pomieszczeń parteru i piwnic Kamienicy w celu otwarcia i prowadzenia w nich restauracji. Wartość ww. prac, a co za tym idzie nakładów na Kamienicę, oscyluje wokół kwoty jednego miliona złotych. Przeprowadzone w tym okresie prace stanowią więc ulepszenie środka trwałego, o którym mowa w art. 22g ust. 17 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej jako: „u.p.d.o.f.”).

Wnioskodawca dysponuje w większości dokumentami wykazującymi kwotę nakładów poniesionych na Kamienicy w tym okresie, a co za tym idzie także zwiększającymi jej wartość.

Stosownie do operatu szacunkowego, sporządzonego przez rzeczoznawcę majątkowego 20 sierpnia 2016 r. wartość rynkowa Nieruchomości (która to kwota uwzględnia wartość usadowionej na niej Kamienicy) na ten dzień wynosiła 6.459.630,00 złotych.

Kondygnacja parteru Kamienicy została w całości wynajęta Spółce, która to Spółka prowadzi restaurację. W pozostałej części Kamienicy (tj. w lokalach znajdujących się na I i II piętrze) Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą polegającą na stałym i prowadzonym w sposób ciągły wynajmie tych lokali dla osób trzecich, a co za tym idzie osiąga przychód z tego tytułu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy u.p.d.o.f.

Nieruchomość i Kamienica stanowią więc środek trwały przedsiębiorstwa Wnioskodawcy, w rozumieniu art. 3 ust. 1 pkt 15 lit. a ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości. W przedsiębiorstwie Wnioskodawcy jest prowadzona ewidencja środków trwałych, która została założona w miesiącu sierpniu 2014 r.

Pomimo istnienia ewidencji środków trwałych Kamienica nie została jeszcze wprowadzona przez Wnioskodawcę do ewidencji środków trwałych jego przedsiębiorstwa (stosownie do wymogu art. 22d ust. 2 u.p.d.o.f.), wobec czego nie stanowi ona środka trwałego w rozumieniu art. 22a ust. 1 pkt 1 u.p.d.o.f., a co za tym idzie Wnioskodawca nie dokonuje odpisów amortyzacyjnych Kamienicy i nie uwzględnia tych wartości jako kosztów uzyskania przychodów.

W uzupełnieniu wniosku, ujętym w piśmie z 12 grudnia 2017 r., wskazano ponadto, że Wnioskodawca, przed formalnym rozpoczęciem prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej w zakresie wynajmu i zarzadzania nieruchomości w dniu l czerwca 2013 r., wynajmował lokale znajdujące się w Kamienicy w ramach tzw. najmu prywatnego i osiągał z tego tytułu przychody. Wynajem ten był prowadzony przez Wnioskodawcę od 2009 r. bowiem - jak zostało to wskazane przez Wnioskodawcę w opisie stanu faktycznego przedstawionego we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej z dnia 13 października 2017 r. - w latach 1990-2009 Wnioskodawca mieszkał na stałe w Irlandii i nie prowadził w Nieruchomości żadnej działalności gospodarczej, jak również nie wynajmował lokali w ramach najmu prywatnego.

Wnioskodawca wskazał również, że Kamienica nie była amortyzowana podatkowo w ramach osiąganych przez Wnioskodawcę źródeł przychodu z najmu prywatnego tej Kamienicy w latach 2009-2013, jak również nie była amortyzowana w latach 1990-2009, z uwagi na brak prowadzenia w tym okresie przez Wnioskodawcę żadnej działalności gospodarczej czy wynajmowaniu lokali w ramach najmu prywatnego.

Przed rozpoczęciem prowadzenia przez Wnioskodawcę w 2009 r. prac remontowych, modernizacyjnych i adaptacyjnych w Kamienicy, spełniała ona ustawowe kryteria do uznania jej za środek trwały stosownie do art. 22a u.p.d.o.f., tj. była kompletna i zdatna do użytku. Jak opisane zostało przez Wnioskodawcę w opisie stanu faktycznego przedstawionego we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej z dnia 13 października 2017 r., przeprowadzane od 2009 r. remonty miały na celu poprawienie jej bardzo złego stanu technicznego i jej ulepszenie w celu poprawy stanu Kamienicy i zwiększenia osiąganych przez Wnioskodawcę przychodów z jej wynajmu.

Wnioskodawca dysponuje w przeważającej większości dokumentami potwierdzającymi poniesione wydatki na odbywające się w Kamienicy od 2009 r. prace remontowe, modernizacyjne i adaptacyjne. Jednakże, jak wskazane zostało to już przez Wnioskodawcę w opisie stanu faktycznego przedstawionego we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej z dnia 13 października 2017 r. - Wnioskodawca nie dysponuje takimi dokumentami potwierdzającymi poniesione wydatki na prace remontowe, modernizacyjne i adaptacyjne dot. Kamienicy prowadzone w latach 1990-2009.

Istotny element opisu zdarzenia przyszłego został również zawarty we własnym stanowisku Wnioskodawcy, który wskazał, iż Kamienica stanowi budynek niemieszkalny (wg Klasyfikacji Środków Trwałych), dla którego stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5%. Stosownie bowiem do Klasyfikacji Środków Trwałych (pozycja 109) hotele i podobne budynki krótkotrwałego zakwaterowania wchodzą w skład podgrupy „Pozostałe Budynki Niemieszkalne”.

W związku z powyższym opisem zadano m.in. następujące pytanie.

Czy Wnioskodawca jest uprawniony do indywidualnego ustalenia stawki amortyzacyjnej dla Kamienicy, stosownie do dyspozycji art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

(pytanie oznaczone we wniosku Nr 4)

Zdaniem Wnioskodawcy, w art. 22j ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych - t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 2032 z późn. zm., dalej: „u.p.d.o.f.”), ustawodawca umożliwił podatnikom zastosowanie indywidualnych stawek amortyzacyjnych. Przepis ten dotyczy środków trwałych o obniżonej wartości użytkowej (środki trwałe używane) oraz środków trwałych, na które podatnik poniósł znaczne nakłady inwestycyjne o charakterze ulepszeniowym przed ich przyjęciem do używania (środki trwałe ulepszone). Indywidualne stawki amortyzacyjne mogą być zastosowane tylko względem środków trwałych, które zostały po raz pierwszy wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych danego podatnika.

W ocenie Wnioskodawcy, w opisanym powyżej stanie faktycznym (winno być: zdarzeniu przyszłym) zachodzą przesłanki do indywidualnego ustalenia przez niego stawki amortyzacyjnej Kamienicy, po wprowadzeniu jej do ewidencji środków trwałych swojego przedsiębiorstwa. Stosownie do treści art. 22j ust. 1 u.p.d.o.f. podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika (...). Podatnik musi jednak wykazać, iż środek trwały był, przed wprowadzeniem go do ewidencji środków trwałych, używany przez pewien określony ustawą okres czasu lub został ulepszony, co spowodowało zwiększenie jego wartości w odpowiedniej wysokości.

W pierwszej kolejności Wnioskodawca wskazuje, iż Kamienica stanowi budynek niemieszkalny (wg Klasyfikacji Środków Trwałych), dla którego stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5%. Stosownie bowiem do Klasyfikacji Środków Trwałych (pozycja 109) hotele i podobne budynki krótkotrwałego zakwaterowania wchodzą w skład podgrupy „Pozostałe Budynki Niemieszkalne”. Wnioskodawca prowadzi w kamienicy działalność gospodarczą polegającą na stałym i prowadzonym w sposób ciągły wynajmie tych lokali dla osób trzecich i żaden z lokali nie jest przeznaczony na cele mieszkalne w rozumieniu Klasyfikacji Środków Trwałych (pozycja 110). W związku z tym do Kamienicy zastosowanie znajdzie przepis art. 22j ust. 1 pkt 4 u.p.d.o.f. który stanowi, że podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5% - 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

Konstrukcja art. 22j ust. 1 pkt 4 u.p.d.o.f. wskazuje, że dla zastosowania stawki indywidualnej istotne znaczenie ma okres, jaki upłynął od dnia oddania budynku (lokalu) do używania do dnia wprowadzenia go po raz pierwszy do ewidencji środków trwałych prowadzonej przez, podatnika. Z konstrukcji tej wynika więc, że preferencja nie jest związana z dokonaniem ulepszenia o określonej wartości, tak jak w przypadku budynków (lokali), o których mowa w art. 22j ust. 1 pkt 3 u.p.d.o.f.

W związku z powyższym, w ocenie Wnioskodawcy, w przedstawionym stanie faktycznym (winno być: zdarzeniu przyszłym) zaszły przesłanki do indywidualnego ustalenia przez Wnioskodawcę stawki amortyzacyjnej Kamienicy, po wprowadzeniu jej do ewidencji środków trwałych przedsiębiorstwa. Budynek Kamienicy został wybudowany w XIX wieku i nabyty pierwotnie przez rodzinę Wnioskodawcy w 1916 r., a więc spełniony został warunek, o którym mowa w art. 22j ust. 1 pkt 4 u.p.d.o.f., tj. upłynęło już 40 lat od momentu oddania po raz pierwszy Kamienicy do używania.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 2032 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Stosownie do art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością, o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Natomiast w myśl art. 22c pkt 1 ww. ustawy, amortyzacji nie podlegają grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów - zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Z powyższego wynika, że określony składnik majątku podatnika może zostać zaliczony do środków trwałych, jeżeli łącznie zostaną spełnione następujące warunki:

• stanowi on własność lub współwłasność podatnika,
• został nabyty lub wytworzony we własnym zakresie,
• jest kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania,
• przewidywany okres jego używania na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej jest dłuższy niż rok (decyzja w tym względzie należy do podatnika),
• jest wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo został oddany do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu, o której mowa w art. 23b ww. ustawy.
  
  

Przy czym, podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych stanowi wartość początkowa środków trwałych, której zasady ustalania zawarte są w art. 22g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W myśl bowiem art. 22f ust. 1 ww. ustawy, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmują likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

Zgodnie z art. 22i ust. 1 cyt. ustawy, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1.

Stosownie do art. 22h ust. 2 ww. ustawy, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Możliwość ustalenia przez podatnika indywidualnej stawki amortyzacyjnej reguluje natomiast art. 22j ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z art. 22j ust. 1 pkt 3 i 4 ww. ustawy, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż:

• dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 - 10 lat, z wyjątkiem:
  
  1. trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem,
     
  2. kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m³, domków kempingowych i budynków zastępczych
  - dla których okres amortyzacji - nie może być krótszy niż 3 lata (pkt 3);
  
• dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5 % - 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat (pkt 4).
  
  
  

Stosownie natomiast do art. 22j ust. 3 ww. ustawy, środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za:

1. używane - jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy, lub
2. ulepszone - jeżeli przed wprowadzeniem do ewidencji wydatki poniesione przez podatnika na ulepszenie stanowiły co najmniej 30 % wartości początkowej.
   
   

Natomiast dla środków trwałych, o których mowa w art. 22j ust. 1 pkt 4 ww. ustawy, minimalnym okresem używania, uprawniającym do zastosowania stawek indywidualnych, jest 1 pełny rok.

Powyższy zapis należy rozumieć w ten sposób, że indywidualne stawki amortyzacyjne mogą być ustalane jedynie dla takich środków trwałych, które - w rozumieniu ustawy - są albo używane albo ulepszone, a ponadto nie były wcześniej wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, prowadzonej przez podatnika.

Analizując przepisy dotyczące możliwości zastosowania indywidualnych stawek amortyzacyjnych dla używanych środków trwałych, należy stwierdzić, że nie mają one zastosowania do każdego wyremontowanego składnika majątkowego, ale wyłącznie do składników majątku, które przed wprowadzeniem do ewidencji spełniały ustawowe kryteria uznania ich za środki trwałe. Ponadto wskazać należy, że sposób ustalenia indywidualnej stawki amortyzacyjnej dla ww. środków trwałych uzależniony jest również od tego, do jakiego rodzaju środków trwałych zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 3 października 2016 r. r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT) (Dz.U. z 2016 r. poz. 1864) określony środek zostanie zakwalifikowany.

Z przedstawionego we wniosku oraz jego uzupełnieniu opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca jest osobą fizyczną prowadzącą jednoosobową działalność gospodarczą. Przedsiębiorstwo Wnioskodawcy rozpoczęło swoją działalność z dniem 1 czerwca 2013 r. Przeważająca działalność gospodarcza przedsiębiorstwa Wnioskodawcy polega na wynajmie i zarządzaniu nieruchomościami (PKD nr 68.20.Z). Wnioskodawca jest właścicielem nieruchomości gruntowej (dalej jako: „Nieruchomość”). Nieruchomość jest zabudowana budynkiem mieszkalnym wielorodzinnym z lokalami usługowymi na kondygnacji parteru, złożonym z części frontowej i oficynowej (kamienica) o kondygnacjach parteru, I piętra, II piętra i poddasza nieużytkowego (strych), podpiwniczonym, obejmującym 4 lokale użytkowe na parterze i 7 lokali mieszkalnych na kondygnacjach I i II piętra, o łącznej powierzchni użytkowej 640,93 m² (dalej jako: „Kamienica”). Pierwszy budynek na ww. działce został wybudowany w XIV wieku, a sam budynek Kamienicy został wybudowany w XIX wieku. Do rodziny Wnioskodawcy trafił w roku 1916. Uprzednim właścicielem Nieruchomości był ojciec Wnioskodawcy, który zmarł 16 marca 1990 r. Na podstawie własnoręcznego testamentu z 4 kwietnia 1988 r. spadek nabyły po nim jego dzieci - Wnioskodawca oraz drugi spadkobierca - w równych częściach po 1/2 spadku każde z nich. Nabycie spadku zostało stwierdzone postanowieniem Sądu Rejonowego Wydział I Cywilny 17 grudnia 1990 r. Postanowienie to stało się prawomocne 8 stycznia 1991 r. Postanowieniem z dnia 6 marca 2009 r. Sąd Rejonowy Wydział I Cywilny dokonał częściowego działu spadku po ojcu Wnioskodawcy w zakresie prawa własności Nieruchomości w ten sposób, że prawo własności do Nieruchomości przyznał w całości na rzecz Wnioskodawcy bez spłat i dopłat na rzecz drugiego spadkobiercy. Z uwagi na uprawomocnienie się tego postanowienia Wnioskodawca uzyskał 14 lipca 2009 r. wpis prawa własności Nieruchomości do księgi wieczystej. W okresie od otwarcia spadku i wydania przez Sąd postanowienia o stwierdzeniu nabycia spadku do faktycznego działu spadku (tj. w latach 1990 -2009) Wnioskodawca mieszkał na stałe w Irlandii i nie prowadził w Nieruchomości żadnej działalności gospodarczej. Nieruchomość i Kamienica były w tym okresie zarządzane przez zarządcę, który dbał o utrzymanie Kamienicy w prawidłowym stanie fizycznym dokonując drobnych napraw i nakładów, które jednak nie powodowały zwiększenia wartości Kamienicy. Z uwagi na oszustwa dokonane przez tego administratora na szkodę Wnioskodawcy i Kamienicy Wnioskodawca nie posiada żadnych dokumentów związanych z zarządzaniem Nieruchomością w tym okresie i dokonywanych w Kamienicy remontach i nakładach. W 2009 r. dotychczasowy zarządca zaprzestał bowiem pełnienia funkcji i uciekł przywłaszczając znaczną ilość środków pieniężnych i wszystkie dokumenty związane z zarządzaniem Nieruchomością w latach 1990-2009. Pomimo podejmowanych przez Wnioskodawcę prób odzyskania tych dokumentów i wydania przez sądy wyroków nakazujących byłemu zarządcy zwrot mienia. Wnioskodawca do dnia dzisiejszego nie uzyskał żadnej dokumentacji z tego okresu. Z uwagi na ww. utratę dokumentów związanych z zarządzaniem Nieruchomością w latach 1990-2009 Wnioskodawca nie posiada dokładnych informacji co do zakresu prac remontowych prowadzonych w Kamienicy, jak również nie posiada żadnych informacji co do wartości tych nakładów. Z posiadanych przez Wnioskodawcę informacji wynika, iż oprócz drobnych prac związanych z bieżącą konserwacją budynku i usuwaniem awarii prawdopodobnie jedynymi pracami prowadzonymi w tych latach w Kamienicy, które mogły doprowadzić do zwiększenia jej wartości, była częściowa wymiana stolarki okiennej i generalny remont instalacji grzewczej polegający na wymianie węglowej instalacji grzewczej na elektryczną. W 2009 r. Wnioskodawca mianował nowego zarządcę Nieruchomości i zaczął stopniowo przeprowadzać prace remontowe, modernizacyjne i adaptacyjne Kamienicy, która była w bardzo złym stanie technicznym. W ramach tych prac przeprowadzony został generalny remont Kamienicy obejmujący m.in. wymianę dotychczasowego pokrycia dachowego, generalną wymianę instalacji grzewczej budynku z elektrycznej na gazową, stabilizację fundamentów Kamienicy i podwórza poprzez montaż betonowych pali, wyremontowanie i adaptację wnętrz kamienicy (lokali i klatek schodowych) i dostosowanie ich do planowanej działalności gospodarczej polegającej na wynajmie apartamentów, kompleksową wymianę stolarki okiennej i zastąpienie dotychczasowych drewnianych okien nowoczesnymi oknami plastikowymi i wykonanie instalacji wodnej i grzewczej mającej na celu podłączenie Kamienicy w następnym roku kalendarzowym do miejskiego ogrzewania. Wykonane zostały także prace adaptacyjne pomieszczeń parteru i piwnic Kamienicy w celu otwarcia i prowadzenia w nich restauracji. Wartość ww. prac, a co za tym idzie nakładów na Kamienicę, oscyluje wokół kwoty jednego miliona złotych. Przeprowadzone w tym okresie prace stanowią więc ulepszenie środka trwałego, o którym mowa w art. 22g ust. 17 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wnioskodawca dysponuje w większości dokumentami wykazującymi kwotę nakładów poniesionych na Kamienicy w tym okresie, a co za tym idzie także zwiększającymi jej wartość. Stosownie do operatu szacunkowego, sporządzonego przez rzeczoznawcę majątkowego 20 sierpnia 2016 r. wartość rynkowa Nieruchomości (która to kwota uwzględnia wartość usadowionej na niej Kamienicy) na ten dzień wynosiła 6.459.630,00 złotych. Kondygnacja parteru Kamienicy została w całości wynajęta Spółce, która to Spółka prowadzi restaurację. W pozostałej części Kamienicy (tj. w lokalach znajdujących się na I i II piętrze) Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą polegającą na stałym i prowadzonym w sposób ciągły wynajmie tych lokali dla osób trzecich, a co za tym idzie osiąga przychód z tego tytułu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy u.p.d.o.f. Nieruchomość i Kamienica stanowią więc środek trwały przedsiębiorstwa Wnioskodawcy, w rozumieniu art. 3 ust. 1 pkt 15 lit. a ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości. W przedsiębiorstwie Wnioskodawcy jest prowadzona ewidencja środków trwałych, która została założona w miesiącu sierpniu 2014 r. Pomimo istnienia ewidencji środków trwałych Kamienica nie została jeszcze wprowadzona przez Wnioskodawcę do ewidencji środków trwałych jego przedsiębiorstwa (stosownie do wymogu art. 22d ust. 2 u.p.d.o.f.), wobec czego nie stanowi ona środka trwałego w rozumieniu art. 22a ust. 1 pkt 1 u.p.d.o.f., a co za tym idzie Wnioskodawca nie dokonuje odpisów amortyzacyjnych Kamienicy i nie uwzględnia tych wartości jako kosztów uzyskania przychodów. Wnioskodawca, przed formalnym rozpoczęciem prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej w zakresie wynajmu i zarzadzania nieruchomości w dniu l czerwca 2013 r., wynajmował lokale znajdujące się w Kamienicy w ramach tzw. najmu prywatnego i osiągał z tego tytułu przychody. Wynajem ten był prowadzony przez Wnioskodawcę od 2009 r. bowiem - jak zostało to wskazane przez Wnioskodawcę w opisie stanu faktycznego przedstawionego we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej z dnia 13 października 2017 r. - w latach 1990-2009 Wnioskodawca mieszkał na stałe w Irlandii i nie prowadził w Nieruchomości żadnej działalności gospodarczej, jak również nie wynajmował lokali w ramach najmu prywatnego. Wnioskodawca wskazał również, że Kamienica nie była amortyzowana podatkowo w ramach osiąganych przez Wnioskodawcę źródeł przychodu z najmu prywatnego tej Kamienicy w latach 2009-2013, jak również nie była amortyzowana w latach 1990-2009, z uwagi na brak prowadzenia w tym okresie przez Wnioskodawcę żadnej działalności gospodarczej czy wynajmowaniu lokali w ramach najmu prywatnego. Przed rozpoczęciem prowadzenia przez Wnioskodawcę w 2009 r. prac remontowych, modernizacyjnych i adaptacyjnych w Kamienicy, spełniała ona ustawowe kryteria do uznania jej za środek trwały stosownie do art. 22a u.p.d.o.f., tj. była kompletna i zdatna do użytku. Jak opisane zostało przez Wnioskodawcę w opisie stanu faktycznego przedstawionego we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej z dnia 13 października 2017 r., przeprowadzane od 2009 r. remonty miały na celu poprawienie jej bardzo złego stanu technicznego i jej ulepszenie w celu poprawy stanu Kamienicy i zwiększenia osiąganych przez Wnioskodawcę przychodów z jej wynajmu. Wnioskodawca dysponuje w przeważającej większości dokumentami potwierdzającymi poniesione wydatki na odbywające się w Kamienicy od 2009 r. prace remontowe, modernizacyjne i adaptacyjne. Jednakże, jak wskazane zostało to już przez Wnioskodawcę w opisie stanu faktycznego przedstawionego we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej z dnia 13 października 2017 r. - Wnioskodawca nie dysponuje takimi dokumentami potwierdzającymi poniesione wydatki na prace remontowe, modernizacyjne i adaptacyjne dot. Kamienicy prowadzone w latach 1990-2009.

Mając powyższe na względzie, stwierdzić należy, że jeżeli Kamienica, o której mowa we wniosku, (w świetle odrębnych przepisów niebędących przepisami prawa podatkowego, a tym samym niemogących być przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej) jest budynkiem niemieszkalnym dla którego stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5%, wybudowanym w 1916 r. i zostanie przez niego po raz pierwszy wprowadzona do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej, to można do jej amortyzacji zastosować indywidualną stawkę amortyzacyjną, o której mowa w art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie wyższą niż 10%.

Wobec powyższego, przedstawione we wniosku stanowisko Wnioskodawcy z ww. zastrzeżeniem należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy oraz zmiany stanu prawnego, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Końcowo zaznaczyć należy, że tut. Organ wydając interpretacje w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i jego stanowiskiem, tym samym Organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności faktycznych podanych we wniosku.

Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny/zdarzenie przyszłe jest zgodne ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego (w tym dot. prawidłowego sklasyfikowania środków trwałych) stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego, kontroli podatkowej lub postępowania kontrolnego organu kontroli celno-skarbowej. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku ww. postępowań okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Jednocześnie nadmienić należy, że w pozostałym zakresie objętym wnioskiem, wydane zostaną odrębne rozstrzygnięcia.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2017 r., poz. 1369 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.