Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT2-3.4010.344.2017.1.AW
z 15 stycznia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 28 listopada 2017 r. (data wpływu 4 grudnia 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości wyłączenia z przychodów na podstawie art. 12 ust. 4 pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wartości umorzonej pożyczki – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 4 grudnia 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości wyłączenia z przychodów na podstawie art. 12 ust. 4 pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wartości umorzonej pożyczki.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest bankiem spółdzielczym w rozumieniu art. 2 pkt 1 ustawy z dnia 7 grudnia 2000 r. o funkcjonowaniu banków spółdzielczych, ich zrzeszaniu się i bankach zrzeszających.

Na podstawie umowy pożyczki zawartej w dniu 14 kwietnia 2017 roku z Bankowym Funduszem Gwarancyjnym z siedzibą w W. Wnioskodawca Bank Spółdzielczy w D. z siedzibą w L. uzyskał pożyczkę z funduszu restrukturyzacji banków spółdzielczych Bankowego Funduszu Gwarancyjnego w kwocie 218 000 zł (dwieście osiemnaście tysięcy złotych 00/100). Pożyczka zgodnie z par. 1 ust. 1 przedmiotowej umowy przeznaczona była na pokrycie poniesionych przez Bank wydatków według stanu na dzień złożenia wniosku o udzielenie pożyczki, związanych z przystąpieniem Banku do Systemu Ochrony SGB utworzonego na podstawie art. 22a i nast. ustawy z dnia 7 grudnia 2000 r. o funkcjonowaniu banków spółdzielczych, ich zrzeszaniu się i bankach zrzeszających, uznanego decyzją Komisji Nadzoru Finansowego z dnia 3 listopada 2015 r. Wydatki związane z przystąpieniem Banku do systemu Ochrony SGB w wysokości 125 558,67 zl (słownie: sto dwadzieścia pięć tysięcy pięćset pięćdziesiąt osiem złotych sześćdziesiąt siedem groszy) nie stanowiły dla Banku kosztów uzyskania przychodów.

Pożyczka zgodnie z umową została udzielona Bankowi na okres 1 roku, tj. od dnia 12 maja 2017 r. do dnia 11 maja 2018 r. Z tytułu udzielenia pożyczki Bankowy Fundusz Gwarancyjny pobrał od Banku bezzwrotną prowizję stanowiącą 0,1% kwoty udzielonej pożyczki, tj. 218 zł (dwieście osiemnaście złotych).

Kwota pożyczki, pomniejszona o ww. prowizję została przekazana przez Bankowy Fundusz Gwarancyjny na wskazany przez Bank rachunek bankowy po ustanowieniu przez Bank zabezpieczeń prawnych spłaty pożyczki.

Pożyczka była oprocentowana według zmiennej stopy procentowej w wysokości równej stopie referencyjnej określanej przez Radę Polityki Pieniężnej powiększonej o marżę w wysokości 1 punktu procentowego w stosunku rocznym. W dniu zawarcia umowy pożyczki oprocentowanie wynosiło 2,500%. Zmiana oprocentowania związana ze zmianą wysokości stopy referencyjnej obowiązywała Bank od dnia obowiązywania zmienionej stopy referencyjnej. Oprocentowanie pożyczki ustalano z dokładnością do tysięcznej części procenta, a do obliczania odsetek od pożyczki przyjęto rzeczywistą liczbę dni w danym miesiącu oraz rzeczywistą liczbę dni w roku, przy założeniu, że rok liczy 365 dni.

Spłata pożyczki miała nastąpić jednorazowo na koniec okresu korzystania z pożyczki, w dniu 11 maja 2018 r., natomiast odsetki od pożyczki płatne były w okresach miesięcznych, począwszy od 11 czerwca 2017 r. do 11 maja 2018 r. Spłata pożyczki i odsetek miała następować w wysokościach i w terminach określonych w harmonogramie stanowiącym załącznik do umowy pożyczki na wskazany w umowie rachunek bankowy. Po każdej zmianie oprocentowania Bankowy Fundusz Gwarancyjny miał obowiązek przekazania Bankowi aktualnego harmonogramu uwzględniającego zmianę oprocentowania pożyczki.

W przypadku powstania zaległości w spłacie należności z tytułu udzielonej pożyczki Bankowemu Funduszowi Gwarancyjnemu przysługiwały odsetki ustawowe za opóźnienie naliczone za okres opóźnienia.

Umowa pożyczki stanowiła, że umowa pożyczki wygasa w całości w przypadku umorzenia przez Radę Bankowego Funduszu Gwarancyjnego wierzytelności i należności wynikających z pożyczki pozostałych do spłaty na rzecz Funduszu. W przypadku częściowego umorzenia Fundusz miał obowiązek przekazania Bankowi odpowiednio skorygowanego harmonogramu spłaty pożyczki i należnych odsetek.

Pismem z dnia 15 maja 2017 r. Bank wystąpił do Bankowego Funduszu Gwarancyjnego z wnioskiem o umorzenie całości udzielonej pożyczki.

W dniu 21 czerwca 2017 r. Rada Bankowego Funduszu Gwarancyjnego podjęła decyzję o umorzeniu pożyczki udzielonej Bankowi. Decyzja o umorzeniu dotyczyła całej kwoty kapitału pożyczki, tj. 218 000 zł (dwieście osiemnaście tysięcy złotych 00/100).

W związku z umorzeniem kwoty kapitału pożyczki w całości Bank wpłacił odsetki naliczone za okres następujący po dniu spłaty ostatniej raty odsetkowej do dnia umorzenia pożyczki, tj. za okres od dnia 12 czerwca 2017 r. do dnia 21 czerwca 2017 r. w kwocie 149,32 zł.

Wpłacone odsetki zamykały rozliczenia stron z tytułu udzielonej pożyczki, w związku z podjętą decyzją o umorzeniu całej kwoty kapitału pożyczki, albowiem z uwagi na umorzenie kapitału pożyczki odsetki za dalsze okresy już nie naliczały się. Łączna wysokość odsetek zapłaconych przez Bank od otrzymanej pożyczki wyniosła 612,20 zł (słownie: sześćset dwanaście złotych dwadzieścia groszy).

Stosownie do art. 35 ust. 7 ustawy o funkcjonowaniu banków spółdzielczych, ich zrzeszaniu się i bankach zrzeszających umorzenie pożyczki stanowiło pomoc de minimis udzielaną na zasadach określonych w rozporządzeniu Komisji (UE) nr 1407/2013 z dnia 18 grudnia 2013 r. w sprawie stosowania art. 107 i 108 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej do pomocy de minimis (D.Urz. UE L. 352 z 24.12.2013, str. 1).

W związku z powyższym Bank otrzymał zaświadczenie z dnia 21 czerwca 2017 r. od Bankowego Funduszu Gwarancyjnego o otrzymaniu w dniu 21 czerwca 2017 r. pomocy de minimis o wartości brutto 218 000 zł stanowiącej równowartość 51 364,21 euro. Zgodnie z zaświadczeniem pomoc de minimis spełnia warunki określone w rozporządzeniu Komisji (UE) nr 1407/2013 z dnia 18 grudnia 2013 r. w sprawie stosowania art. 107 i 108 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej do pomocy de minimis (Dz.Urz. UE E 352 z 24.12.2013, str. 1) i nie została udzielone z przeznaczeniem na działalność w sektorze transportu drogowego towarów.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w opisanym wyżej stanie faktycznym wartość otrzymanej pożyczki będącej pomocą de minimis stanowi przychód Banku do opodatkowania w części umorzonej?

Zdaniem Wnioskodawcy, wartość otrzymanej pomocy de minimis czyli wartość umorzonej pożyczki nie stanowi przychodu do opodatkowania na podstawie art. 12 ust. 4 pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2016 r., poz. 1888, z późn. zm.) przedmiotem opodatkowania podatkiem dochodowym jest dochód bez względu na rodzaj źródeł przychodów, z jakich dochód ten został osiągnięty: w wypadkach, o których mowa w art. 21 i 22, przedmiotem opodatkowania jest przychód.

Zgodnie z art. 7 ust. 2 ww. ustawy, dochodem, z zastrzeżeniem art. 10, art. 11 i art. 24a. jest nadwyżka sumy przychodów nad kosztami ich uzyskania, osiągnięta w roku podatkowym; jeżeli koszty uzyskania przychodów przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą.

Zgodnie z art. 12 ust. 4 pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, do przychodów nie zalicza się wartości otrzymanych nieodpłatnie lub częściowo odpłatnie rzeczy lub praw, a także wartości innych nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych świadczeń finansowanych lub współfinansowanych ze środków budżetu państwa, jednostek samorządu terytorialnego, ze środków agencji rządowych, agencji wykonawczych lub ze środków pochodzących od rządów państw obcych, organizacji międzynarodowych lub międzynarodowych instytucji finansowych, w ramach rządowych programów.

Zdaniem Wnioskodawcy pomoc de minimis otrzymana w postaci umorzenia całości kapitału pożyczki spełnia kryteria wymagane przepisem art. 12 ust. 4 pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych do uznania tej pomocy za wartość nie stanowiącą przychodu.

Wskazana wartość umorzonej pożyczki stanowiąca pomoc de minimis – zdaniem Wnioskodawcy – powinna być uznana za wartość innych nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych świadczeń finansowanych lub współfinansowanych ze środków budżetu państwa, jednostek samorządu terytorialnego, ze środków agencji rządowych, agencji wykonawczych lub ze środków pochodzących od rządów państw obcych, organizacji międzynarodowych lub międzynarodowych instytucji finansowych, w ramach rządowych programów.

Powyższe wynika z faktu, że wartość umorzonej pożyczki stanowi pomoc de minimis spełniającą warunki określone w rozporządzeniu Komisji (UE) nr 1407/2013 z dnia 18 grudnia 2013 r. w sprawie stosowania art. 107 i 108 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej do pomocy de minimis (Dz.Urz. UE L 352 z 24.12.2013, str. I), co stwierdzone jest zaświadczeniem wydanym przez Bankowy Fundusz Gwarancyjny.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2017 r., poz. 2343, z późn. zm.) przedmiotem opodatkowania podatkiem dochodowym jest dochód stanowiący sumę dochodu osiągniętego z zysków kapitałowych oraz dochodu osiągniętego z innych źródeł przychodów. W przypadkach, o których mowa w art. 21, art. 22 i art. 24b, przedmiotem opodatkowania jest przychód.

W myśl art. 7 ust. 2 ww. ustawy, dochodem ze źródła przychodów, z zastrzeżeniem art. 11, art. 24a i art. 24b, jest nadwyżka sumy przychodów uzyskanych z tego źródła przychodów nad kosztami ich uzyskania, osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przychodów przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów.

Taka, a nie inna konstrukcja przepisu art. 7 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych powoduje więc, że kluczowe znaczenie dla ustalenia zasad opodatkowania podatkiem dochodowym mają: po pierwsze – przychód, a po drugie – koszty jego uzyskania.

I tak, przychodami podatkowymi, o których mowa w regulacjach ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe (art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych).

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 2 ww. ustawy, przychodem jest wartość otrzymanych rzeczy lub praw, a także wartość innych świadczeń w naturze, w tym wartość rzeczy i praw otrzymanych nieodpłatnie lub częściowo odpłatnie, a także wartość innych nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych świadczeń, z wyjątkiem świadczeń związanych z używaniem środków trwałych otrzymanych przez samorządowe zakłady budżetowe w rozumieniu ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych oraz spółki użyteczności publicznej z wyłącznym udziałem jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków od Skarbu Państwa, jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków w nieodpłatny zarząd lub używanie.

Stosownie natomiast do art. 12 ust. 1 pkt 3 tej ustawy, przychodem jest wartość, z zastrzeżeniem ust. 4 pkt 8, umorzonych lub przedawnionych:

1. zobowiązań, w tym z tytułu zaciągniętych pożyczek (kredytów), z wyjątkiem umorzonych pożyczek z Funduszu Pracy,
2. środków na rachunkach bankowych – w bankach.

Jednocześnie – na podstawie art. 12 ust. 4 pkt 8 ww. ustawy – do przychodów nie zalicza się kwot stanowiących równowartość umorzonych zobowiązań, w tym także z tytułu pożyczek (kredytów), jeżeli umorzenie zobowiązań jest związane z:

1. bankowym postępowaniem ugodowym w rozumieniu przepisów o restrukturyzacji finansowej przedsiębiorstw i banków lub
2. postępowaniem restrukturyzacyjnym, postępowaniem upadłościowym lub
3. realizacją programu restrukturyzacji na podstawie odrębnych ustaw lub
4. przymusową restrukturyzacją w rozumieniu ustawy z dnia 10 czerwca 2016 r. o Bankowym Funduszu Gwarancyjnym, systemie gwarantowania depozytów oraz przymusowej restrukturyzacji.

W myśl art. 12 ust. 4 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, do przychodów nie zalicza się pobranych wpłat lub zarachowanych należności na poczet dostaw towarów i usług, które zostaną wykonane w następnych okresach sprawozdawczych, a także otrzymanych lub zwróconych pożyczek (kredytów), w tym również uregulowanych w naturze, z wyjątkiem skapitalizowanych odsetek od tych pożyczek (kredytów).

Z treści art. 12 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, wynika, że przychodem jest m.in. wartość umorzonych zobowiązań. Wyjątek uczyniono tylko dla zobowiązań, w tym kredytów i pożyczek, umorzonych w związku z bankowym postępowaniem ugodowym, z postępowaniem restrukturyzacyjnym, upadłościowym albo z realizacją programu restrukturyzacji na podstawie odrębnych ustaw.

W powyższych przepisach ustawodawca używa w odniesieniu do wymienionych w nich kategorii przychodów m.in. terminu umorzone zobowiązania. Jednakże pojęcie to w ww. ustawie podatkowej nie zostało zdefiniowane. „Umorzenie” – według Słownika Języka Polskiego (Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 1998, t. III, str. 557) oznacza: „zmniejszenie lub zlikwidowanie zobowiązania pieniężnego poprzez uzyskanie zrzeczenia się należności przez wierzyciela lub spłatę stopniową długu. Umorzyć dług. Umorzyć podatek, należność”.

Zgodnie z przepisami ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2017 r., poz. 459, z późn. zm.) wierzytelność jest prawem i nie ma przeszkód, aby zrzec się tego prawa w każdej chwili. Zrzeczenie się, polega na umorzeniu zobowiązania bez uzyskania świadczenia ze strony dłużnika. W oparciu o art. 508 Kodeksu cywilnego, zobowiązanie wygasa, gdy wierzyciel zwalnia dłużnika z długu, a dłużnik przyjmuje zwolnienie. Zatem, skutkiem umorzenia jest zmniejszenie lub zlikwidowanie w całości lub części zobowiązania dłużnika w stosunku do wierzyciela, za jego zgodą, co prowadzi do wygaśnięcia zobowiązania.

Podsumowując powyższe rozważania należy stwierdzić, że wartość umorzonej pożyczki stanowi przychód, o którym mowa w art. 12 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Co ważne na tle analizowanej sprawy, z omawianych przepisów wynika, że wartość umorzonej pożyczki stanowi przychód bez wprowadzenia jakiegokolwiek rozróżnienia na źródło, z którego pochodziła udzielona pożyczka.

W analizowanym stanie faktycznym, Wnioskodawca – bank spółdzielczy – zawarł umowę pożyczki z Bankowym Funduszem Gwarancyjnym i uzyskał pożyczkę z funduszu restrukturyzacji banków spółdzielczych Bankowego Funduszu Gwarancyjnego. Umowa pożyczki stanowiła, że wygasa w całości w przypadku umorzenia przez Radę Bankowego Funduszu Gwarancyjnego wierzytelności i należności wynikających z pożyczki pozostałych do spłaty na rzecz Funduszu. Rada Bankowego Funduszu Gwarancyjnego podjęła decyzję o umorzeniu pożyczki udzielonej Bankowi. Decyzja o umorzeniu dotyczyła całej kwoty kapitału pożyczki. Umorzenie pożyczki stanowiło pomoc de minimis.

Wątpliwości Wnioskodawcy budzi kwestia, czy wartość otrzymanej pożyczki będącej pomocą de minimis stanowi przychód Banku do opodatkowania w części umorzonej. W ocenie Wnioskodawcy, wartość otrzymanej pomocy de minimis czyli wartość umorzonej pożyczki nie stanowi przychodu do opodatkowania. Przy czym stanowisko swoje opiera o treść art. 12 ust. 4 pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zgodnie z tym unormowaniem, do przychodów nie zalicza się wartości otrzymanych nieodpłatnie lub częściowo odpłatnie rzeczy lub praw, a także wartości innych nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych świadczeń finansowanych lub współfinansowanych ze środków budżetu państwa, jednostek samorządu terytorialnego, ze środków agencji rządowych, agencji wykonawczych lub ze środków pochodzących od rządów państw obcych, organizacji międzynarodowych lub międzynarodowych instytucji finansowych, w ramach rządowych programów.

Przywołana regulacja wprowadza szeroki wachlarz wyłączeń z przychodów, przy czym z wyłączenia z przychodów podatkowych mogą korzystać przysporzenia spełniające łącznie następujące warunki:

1. uzyskany przychód musi stanowić przychód z otrzymanych nieodpłatnie lub częściowo odpłatnie rzeczy lub praw, a także wartości innych nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych świadczeń,
2. źródłem jego finansowania (współfinansowania) są środki pochodzące ze środków budżetu państwa, jednostek samorządu terytorialnego, ze środków agencji rządowych, agencji wykonawczych lub ze środków pochodzących od rządów państw obcych, organizacji międzynarodowych lub międzynarodowych instytucji finansowych,
3. przychody są uzyskane w ramach rządowych programów.

W przypadku przychodu z tytułu umorzonej pożyczki bez wątpienia nie zostanie spełniona pierwsza przesłanka wskazana w przepisie art. 12 ust. 4 pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Nie może on bowiem zostać uznany za przychód z otrzymanych nieodpłatnie lub częściowo odpłatnie rzeczy, praw czy też innych nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych świadczeń, gdyż stanowi on – jak wykazano powyżej – przychód, o którym mowa w art. 12 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (wartość umorzonych zobowiązań) a nie przychód, o którym mowa w art. 12 ust. 1 pkt 2 tej ustawy (nieodpłatne świadczenie).

Należy wskazać, że umorzenie pożyczki nie może skutkować zmianą kwalifikacji prawnej uprzednio zawartej umowy. Skoro Wnioskodawca zawarł umowę pożyczki to fakt jej późniejszego umorzenia nie może skutkować uznaniem jej za świadczenie pod tytułem darmym (częściowo odpłatnym), o którym mowa w art. 12 ust. 4 pkt 14 ustawy o ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Wobec tego pierwszy z wyliczonych powyżej warunków, które – jak również wskazano powyżej – muszą być spełnione łącznie – nie został w analizowanym stanie faktycznym spełniony.

Co więcej, z opisu sprawy nie wynika, żeby umorzenie pożyczki było związane z bankowym postępowaniem ugodowym w rozumieniu przepisów o restrukturyzacji finansowej przedsiębiorstw i banków lub postępowaniem restrukturyzacyjnym, postępowaniem upadłościowym lub realizacją programu restrukturyzacji na podstawie odrębnych ustaw lub przymusową restrukturyzacją w rozumieniu ustawy z dnia 10 czerwca 2016 r. o Bankowym Funduszu Gwarancyjnym, systemie gwarantowania depozytów oraz przymusowej restrukturyzacji.

W konsekwencji, wartość pożyczki uzyskanej z funduszu restrukturyzacji banków spółdzielczych Bankowego Funduszu Gwarancyjnego w części umorzonej stanowić będzie dla Wnioskodawcy przychód, o którym mowa w art. 12 ust. 1 pkt 3 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (wartość umorzonych zobowiązań). W rozpatrywanej sprawie nie będzie miał zatem zastosowania art. 12 ust. 4 pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43300 BielskoBiała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.