Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-3.4011.136.2017.1.AC
z 7 czerwca 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 6 kwietnia 2017 r. (data wpływu 10 kwietnia 2017 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w zakresie prawa do złożenia korekty zeznań podatkowych za lata 2013 i 2014 – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 kwietnia 2017 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w zakresie prawa do złożenia korekty zeznań podatkowych za lata 2013 i 2014.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

W styczniu 2013 r. Wnioskodawczyni przeszła na zwolnienie lekarskie (powodem była zagrożona ciąża), zwolnienie było przedłużane, w rezultacie trwało aż do porodu. W lipcu 2013 r. Wnioskodawczyni urodziła córkę. Kiedy jeszcze była w ciąży ZUS zarzucił Jej pozorność zatrudnienia.

Wnioskodawczyni założyła sprawę cywilną, ale niestety procedury sądowe trwały bardzo długo i przez 15 miesięcy nie dostawała żadnych świadczeń. ZUS pozostawił Wnioskodawczynię na tak długi czas bez środków do życia, nie reagując na Jej pisma, w których przedstawiała ówczesną sytuację, czyli, że była wówczas w ciąży, potrzebowała swoich pieniędzy na lekarzy, na odpowiednie odżywianie się w tym trudnym i ważnym dla przyszłego dziecka okresie, ciężko zarobionych swoich pieniędzy potrzebowała po prostu na życie.

Ostatecznie ZUS przegrał sprawę w sądzie pierwszej instancji, ale kolejnym krokiem było zakwestionowanie wysokości zarobków Wnioskodawczyni (a co za tym idzie wysokość świadczeń najpierw za zwolnienie lekarskie w okresie ciąży, potem za zasiłek macierzyński wypłacany w trakcie urlopu macierzyńskiego). Sprawę o wysokość tych świadczeń ZUS przegrał w styczniu 2016 r. w Sądzie Apelacyjnym. Wysokość zaległych świadczeń to ok. 115 tys. zł. Wnioskodawczyni wskazuje, że są to pieniądze, które powinna dostać za okres ok. 18 miesięcy, w latach 2013 i 2014.

Następnie Wnioskodawczyni założyła ZUS-owi sprawę o wypłatę odsetek za zwłokę w wypłacie świadczeń. Sprawę tę wygrała w połowie 2016 r. i otrzymała ok. 25 tys. zł odsetek.

Wszystkie zaległe pieniądze zostały wypłacone Wnioskodawczyni przez ZUS w 2016 r., co spowodowało, że gdyby przyjąć je jako dochód, to doliczając Jej roczną pensję wypracowaną w 2016 r., roczne zarobki męża wypracowane w 2016 r., to mimo że rozliczyliby się wspólnie, jak co roku, to i tak znaleźliby się w II progu podatkowym, co dla Wnioskodawczyni i Jej męża byłoby bardzo dużą krzywdą. I to niestety już drugi raz byliby skrzywdzeni, bo okres walki z ZUS-em i życie poniżej standardu (wyłącznie z pensji męża w 3-osobowej rodzinie: Wnioskodawczyni w ciąży, mąż i ich starsza córka) i to wszystko przez niesprawiedliwe stanowisko ZUS-u było dla Wnioskodawczyni i dla Jej rodziny naprawdę mocno stresujące, krzywdzące i robiło z nich bardzo ubogich ludzi, a teraz stali się niesprawiedliwie ocenieni jako „bogaci” ludzie. Tak naprawdę to ZUS po prostu oddał Wnioskodawczyni Jej pieniądze, którymi sam „obracał” przez ponad 3 lata, bo pierwsze świadczenie powinna otrzymać w lutym 2013 r., a ostatecznie całe rozliczenie nastąpiło w sierpniu 2016 r.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy z uwagi na to, że tak duża skumulowana kwota została wypłacona Wnioskodawczyni po ponad 3 latach i nie z Jej winy znalazła się Ona w II progu podatkowym może liczyć na możliwość korekty zeznań podatkowych za lata 2013 i 2014 i rozliczenie części tych dochodów w tych latach, w których tak naprawdę powinny one wystąpić?

Zdaniem Wnioskodawczyni, kumulacja dochodów w roku podatkowym 2016 nastąpiła z winy ZUS. Dodatkowo były to pieniądze, na które ciężko zapracowała w poprzednich latach, a które ZUS bezprawnie przetrzymywał przez ponad 3 lata. Wypłata całości skumulowanej kwoty w 2016 r. spowodowała to, że nie z Jej winy znalazła się w II progu podatkowym. Gdyby wszystkie świadczenia, które powinien zapłacić Jej ZUS, zostały wypłacone w odpowiednim czasie, podatek rozłożyłby się na lata podatkowe 2013 oraz 2014 i w związku z tym w żadnym z wymienionych lat podatkowych nie znalazłaby się w II progu podatkowym.

Mając na uwadze całą zaistniałą sytuację i to jak wielką krzywdę ZUS wyrządził Wnioskodawczyni i Jej rodzinie, Wnioskodawczyni uważa, że powinna mieć możliwość korekty zeznań podatkowych za lata 2013 i 2014 i rozliczenie części tych dochodów w tych latach, w których tak naprawdę powinny one wystąpić.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W myśl art. 20 ust. 1 ww. ustawy, za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i art. 17.

Przepis art. 20 ust. 1 ww. ustawy wymienia jako przychód z innych źródeł zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że w styczniu 2013 r. Wnioskodawczyni przeszła na zwolnienie lekarskie (powodem była zagrożona ciąża), zwolnienie było przedłużane, w rezultacie trwało aż do porodu. W lipcu 2013 r. Wnioskodawczyni urodziła córkę. Kiedy jeszcze była w ciąży ZUS zarzucił Jej pozorność zatrudnienia. Wnioskodawczyni założyła sprawę cywilną, ale niestety procedury sądowe trwały bardzo długo i przez 15 miesięcy nie dostawała żadnych świadczeń. Ostatecznie ZUS przegrał sprawę w sądzie pierwszej instancji, ale kolejnym krokiem było zakwestionowanie wysokości zarobków Wnioskodawczyni (a co za tym idzie wysokość świadczeń najpierw za zwolnienie lekarskie w okresie ciąży, potem za zasiłek macierzyński wypłacany w trakcie urlopu macierzyńskiego). Sprawę o wysokość tych świadczeń ZUS przegrał w styczniu 2016 r. w Sądzie Apelacyjnym. Wysokość zaległych świadczeń to ok. 115 tys. zł. Wnioskodawczyni otrzymała również odsetki za zwłokę z tytułu nieterminowej wypłaty ww. świadczeń w kwocie ok. 25 tys. zł. Wszystkie zaległe pieniądze zostały wypłacone Wnioskodawczyni przez ZUS w 2016 r.

Zagadnienia związane z korektą deklaracji regulują przepisy ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.).

Zgodnie z definicją zawartą w art. 3 pkt 5 ww. ustawy, ilekroć w ustawie jest mowa o deklaracjach, rozumie się przez to również zeznania, wykazy oraz informacje, do których składania obowiązani są, na podstawie przepisów prawa podatkowego podatnicy, płatnicy i inkasenci.

Z przepisu art. 81 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa wynika, że jeżeli odrębne przepisy nie stanowią inaczej, podatnicy, płatnicy i inkasenci mogą skorygować uprzednio złożoną deklarację. Natomiast z § 2 tego artykułu wynika, że skorygowanie deklaracji następuje przez złożenie korygującej deklaracji wraz z dołączonym pisemnym uzasadnieniem przyczyn korekty.

Z treści art. 81 ustawy Ordynacja podatkowa wynika zatem, że korekta zeznania ma na celu poprawienie błędu, który został popełniony przy poprzednim jego sporządzeniu i może dotyczyć każdej jego pozycji – o ile odrębne przepisy nie stanowią inaczej. Może więc ona dotyczyć m.in. błędów rachunkowych, oczywistych omyłek, a także gdy wypełniono je niezgodnie z wymaganiami lub istnieją wątpliwości co do prawidłowości danych w nim zawartych. Błędnie mogła zostać określona m.in. wysokość zobowiązania podatkowego, wysokość nadpłaty lub zwrotu podatku, a także inne dane zawarte w treści zeznania. Dlatego też powołane wyżej przepisy znajdują zastosowanie do korekt m.in. zeznań podatkowych.

Korekta zeznania ma więc na celu umożliwienie podatnikom poprawienia błędu, który został popełniony przy jego sporządzeniu. Skorygowanie zeznania polega na ponownym poprawnym wypełnieniu formularza z zaznaczeniem, że w tym przypadku mamy do czynienia z korektą uprzednio złożonego zeznania z dołączonym pisemnym uzasadnieniem przyczyn korekty.

Kluczowym dla oceny stanowiska Wnioskodawczyni jest ustalenie, w świetle art. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w którym momencie powstał uzyskany przez Nią przychód.

Z ogólnej definicji przychodów zawartej w art. 11 ww. ustawy wynika, że przychodami są w szczególności otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Przy czym przez pojęcie „otrzymane” – zgodnie ze Słownikiem języka polskiego – należy rozumieć takie pieniądze i wartości pieniężne, które zostały podatnikowi dane. Mając na uwadze istnienie wielu form rozliczeń, należy uznać, że otrzymane pieniądze to nie tylko wypłacona gotówka, ale również kwota, która wpłynęła na rachunek bankowy podatnika.

Natomiast „postawionymi do dyspozycji” są takie pieniądze i wartości pieniężne, które podatnik – wykazując określoną aktywność – ma możliwość włączyć do swojego władztwa. Innymi słowy, podatnik ma możliwość skorzystania z tych pieniędzy, a nie jest to uzależnione od dodatkowej zgody osoby stawiającej określone środki do dyspozycji.

Na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych konieczne jest zatem, określenie momentu uzyskania przychodu, by przyporządkować przychód do danego okresu rozliczeniowego – roku podatkowego.

W świetle art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wypłacone Wnioskodawczyni w 2016 r. na mocy wyroku sądowego zaległe świadczenia z Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (zasiłek chorobowy i zasiłek macierzyński) za okres ok. 18 miesięcy za lata 2013-2014 wraz z odsetkami za zwłokę stanowią dla Wnioskodawczyni przychód 2016 r.

To oznacza, że otrzymane przez Wnioskodawczynię w 2016 r. zaległe świadczenia z Zakładu Ubezpieczeń Społecznych nie mogą być uznane za przychód osiągnięty w latach 2013 i 2014, ponieważ w tych latach nie zostały otrzymane przez Wnioskodawczynię ani postawione do Jej dyspozycji. Tym samym, nie mogą być wykazane w korektach zeznań podatkowych za 2013 r. i 2014 r. i opodatkowane jako przychód tych lat.

Zgodnie z art. 45 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy są obowiązani składać urzędom skarbowym zeznanie, według ustalonego wzoru, o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym, w terminie do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym, z zastrzeżeniem ust. 7 i 8.

Biorąc po uwagę opisany we wniosku stan faktyczny oraz powołane przepisy prawa podatkowego należy stwierdzić, że brak jest na podstawie przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podstaw prawnych do złożenia przez Wnioskodawczynię korekt zeznań podatkowych za lata 2013 i 2014 r., bowiem zeznania złożone za wymienione lata odzwierciedlały zaistniały stan faktyczny w tamtych latach.

Przychód z tytułu zaległych świadczeń z Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Wnioskodawczyni obowiązana była wykazać zgodnie z art. 11 ust. 1 i art. 45 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w zeznaniu podatkowym za 2016 r., łącznie z innymi przychodami osiągniętymi w tym właśnie roku, gdyż świadczenia te stanowią przychód otrzymany w 2016 r.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za nieprawidłowe.

Jednocześnie nadmienia się, że wydając interpretację w trybie art. 14b ustawy Ordynacja podatkowa, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej nie przeprowadza postępowania dowodowego, w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony do oceny załączonych do wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej dokumentów, jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez Wnioskodawczynię i Jej stanowiskiem.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zgodnie z art. 14na ustawy Ordynacja podatkowa przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.