Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP2-2.4010.65.2017.1.AG
z 7 lipca 2017 r.

 

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA


Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 26 kwietnia 2017 r. (data wpływu 10 maja 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie:

  • zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów innych niż koszty bezpośrednio związane z przychodami wydatków na usługi budowlane i projektowe związanych z budową drogi jest prawidłowe;
  • ustalenia dnia poniesienia kosztu w związku z rozpoznaniem kosztów innych niż bezpośrednio związane z przychodami – jest nieprawidłowe;
  • zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na nabycie prawa do użytkowania wieczystego na moment jego zbycia – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE


W dniu 10 maja 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów innych niż koszty bezpośrednio związane z przychodami wydatków na usługi budowlane i projektowe związanych z budową drogi, ustalenia dnia poniesienia kosztu w związku z rozpoznaniem kosztów innych niż bezpośrednio związane z przychodami oraz zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na nabycie prawa do użytkowania wieczystego na moment jego zbycia.


We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.


C. Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej: „Wnioskodawca”) jest wspólnikiem, będącym komandytariuszem Spółki S. Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółka komandytowa (zwanej dalej jako: „Spółka”). Spółka jest spółką komandytową, a zatem jest transparentna podatkowo, a jej podatnikami są jej wspólnicy, czyli m.in. Wnioskodawca, co można wywieźć z art. 5 ust. 1 Ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2016 r., poz. 1888 z późn. zm.; dalej: ustawa o CIT). Jako że Wnioskodawca jest spółką z ograniczoną odpowiedzialnością, a zatem jest osobą prawną, to skutkuje to opodatkowaniem go podatkiem dochodowym od osób prawnych. Będąc podatnikiem Wnioskodawca jest podmiotem „zainteresowanym” mającym legitymację do złożenia wniosku.

Spółka jest podmiotem zajmującym się działalnością deweloperską. Spółka realizuje inwestycję deweloperską, w związku z którą to inwestycją była zobowiązana na podstawie art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych, (Dz. U. z 2016 r. poz. 1440 ze zm.) do budowy drogi publicznej na trzech działkach gruntowych, do których miała prawo użytkowania wieczystego. Działki te zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego stanowiły drogi publiczne. Wybudowana droga na tych trzech działkach miała zapewnić dojazd do budowanego przez Spółkę osiedla. W ramach budowy tej drogi Spółka poniosła następujące wydatki:

  • wydatki na nabycie prawa wieczystego użytkowania gruntów;
  • wydatki na usługi budowlane;
  • wydatki na usługi projektowe.

Następnie Spółka zbyła na rzecz miasta Warszawa wspomniane trzy działki drogowe (prawo użytkowania wieczystego nieruchomości) za symboliczną złotówkę, zgodnie z przyjętymi w tym zakresie zasadami, uwzględniając, że zbywanie działek drogowych o statusie drogi publicznej za symboliczną złotówkę za rzecz gminy, jest niezbędne do przeniesienia prawa na zarządcę drogi publicznej i późniejszego funkcjonowania osiedla.


W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.


Czy wskazane w opisie stanu faktycznego wydatki stanowią koszty uzyskania przychodów w momencie poniesienia (ujęcia wydatku w księgach rachunkowych) oraz w odniesieniu do prawa użytkowania wieczystego na moment jego zbycia?


Stanowisko Wnioskodawcy.


Przedstawione w opisie stanu faktycznego wydatki stanowią koszt uzyskania przychodów w momencie poniesienia (ujęcia wydatku w księgach rachunkowych) zgodnie z art. 15 ust. 4d w związku z art. 15 ust. 4e ustawy o CIT.


Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.


Powyższe oznacza, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów. Przyjmuje się, że aby wydatek stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, powinny być spełnione następujące warunki: wydatek został poniesiony przez podatnika, wydatek pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą, wydatek poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów, wydatek ma charakter definitywny (jego wartość nie jest zwracana), wydatek został właściwie udokumentowany, wydatek nie został wymieniony w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

Opisane w stanie faktycznym wydatki zostały poniesione przez Spółkę, w związku z prowadzoną przez nią działalnością deweloperską. Celem poniesienia wskazanych kosztów było zapewnienie dostępu do budowanego osiedla mieszkaniowego, gdzie sprzedaż lokali będzie źródłem przychodu Spółki. Wydatki te mają charakter definitywny i zostały właściwie udokumentowane. Wskazane wydatki nie zostały wymienione w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT. Jakkolwiek koszt nabycia prawa użytkowania wieczystego stanowi koszt uzyskania przychodów Spółki w momencie zbycia tego prawa.


Ustawa o CIT rozróżnia dwie kategorie kosztów uzyskania przychodów: koszty bezpośrednio związane z przychodami i koszty inne niż bezpośrednio związane z przychodami. Rozróżnienie to ma znaczenie dla kwestii rozliczenia kosztów w czasie.


Przez koszty inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami należy rozumieć koszty, których związek z przychodami ma charakter pośredni, tj. gdy nie jest możliwe ustalenie tego, jakich przychodów konkretnie dotyczą.


Wskazane w opisie stanu faktycznego wydatki winny być zaliczane do kosztów pośrednich – to jest wydatków związanych bardziej z ogólną działalnością dewelopera niż z konkretnym źródłem przychodu (np. sprzedażą zindywidualizowanego mieszkania). Spółka budując drogę chciała zapewnić dostęp do inwestycji – osiedla mieszkaniowego. Budowa drogi jest niezbędnym jego elementem i warunkiem powodzenia ekonomicznego inwestycji. Wskazane wydatki więc nie mają bezpośredniego odzwierciedlenia w uzyskanych przez podatnika przychodach ze sprzedaży konkretnych mieszkań, jednakże ich poniesienie jest warunkiem koniecznym uzyskania przychodów z działalności deweloperskiej.

Kwestia związana z ustaleniem momentu uwzględnienia wydatku jako kosztu w zakresie kosztów pośrednich została uregulowana w art. 15 ust. 4d ustawy o CIT, w myśl którego koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą. W myśl art. 15 ust. 4e ustawy o CIT, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji, gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów. Powyższe oznacza, że datą rozpoznania przychodu (winno być: kosztu uzyskania przychodu – przyp. organu) będzie dzień wprowadzania wydatku do ksiąg rachunkowych (na jakimkolwiek koncie) Por. wyrok NSA z 30 marca 2016 r. sygn. akt II FSK 182/14: „W potocznym rozumieniu „księgować” znaczy wpisać wydatki lub wpływy do księgi rachunkowej (Słownik języka polskiego Wydawnictwa Naukowego PWN). Innymi słowy, czynność księgowania, czyli wpisania do ksiąg, oznacza wprowadzenie do ksiąg rachunkowych w postaci zapisu zdarzenia związanego z poniesieniem kosztu uzyskania przychodów”.

Natomiast w odniesieniu do wydatków na nabycie praw do użytkowania wieczystego gruntu to Spółka ze względu na art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. a) ustawy o CIT będzie mogła uznać za koszt uzyskania przychodu w momencie zbycia tego prawa (data zawarcia umowy w formie aktu notarialnego).


W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego w zakresie:

  • zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów innych niż koszty bezpośrednio związane z przychodami wydatków na usługi budowlane i projektowe związanych z budową drogi jest prawidłowe;
  • ustalenia dnia poniesienia kosztu w związku z rozpoznaniem kosztów innych niż bezpośrednio związane z przychodami – jest nieprawidłowe;
  • zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na nabycie prawa do użytkowania wieczystego na moment jego zbycia – jest prawidłowe.

Na wstępie zauważyć należy, że zasady kwalifikowania wydatków jako kosztów uzyskania przychodów określają przepisy art. 15 i 16 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2016 r., poz. 1888 z późn. zm.; dalej: „updop”).


Zgodnie z art. 15 ust. 1 updop, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.


Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy.


W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

  • został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
  • jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
  • pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
  • poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
  • został właściwie udokumentowany,
  • nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.


Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu wydatków enumeratywnie wymienionych w przywołanym art. 16 ust. 1 updop, stanowić mogą koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami. Właściwa i zgodna z treścią ustawowej regulacji kwalifikacja kosztów uzyskania przychodów powinna brać pod uwagę:

  • przeznaczenie wydatku (jego celowość, zasadność dla funkcjonowania podmiotu) oraz
  • potencjalną możliwość (analizowaną w dacie poniesienia wydatku na podstawie obiektywnych przesłanek) przyczynienia się danego wydatku do osiągnięcia przychodu.


Dla ustalenia momentu zaliczenia wydatków w ciężar kosztów uzyskania przychodów, podatnik powinien rozpoznać rodzaj powiązania kosztów z przychodami. W oparciu o kryterium stopnia tego powiązania, koszty podatkowe można podzielić na:

  • bezpośrednio związane z przychodami, których poniesienie przekłada się wprost na uzyskanie konkretnych przychodów (możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód),
  • inne niż bezpośrednio związane z przychodami, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie).


Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca jest wspólnikiem będącym komandytariuszem spółki komandytowej („Spółka”). Spółka jest podmiotem zajmującym się działalnością deweloperską. Spółka realizuje inwestycję deweloperską, w związku z którą była zobowiązana na podstawie odrębnych przepisów do budowy drogi publicznej na trzech działkach gruntowych, do których miała prawo użytkowania wieczystego. Działki te zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego stanowiły drogi publiczne. Wybudowana droga na tych trzech działkach miała zapewnić dojazd do budowanego przez Spółkę osiedla. W ramach budowy tej drogi Spółka poniosła m.in. wydatki na usługi budowlane i projektowe.

Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, że wydatki poniesione na usługi budowlane i projektowe związane z budową drogi dojazdowej pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z przyszłym przychodem uzyskiwanym z działalności gospodarczej. Wydatki te mają pośredni związek z prowadzoną przez Spółkę działalnością (nie mają one bezpośredniego odzwierciedlenia w uzyskanych przez Wnioskodawcę przychodach, ale ich poniesienie jest warunkiem ich uzyskania). Tym samym, przedmiotowe wydatki stanowią koszty uzyskania przychodów inne niż bezpośrednio związane z przychodami.


Kwestia związana z momentem potrącalności kosztów innych niż koszty bezpośrednio związane z przychodami została uregulowana w przepisach art. 15 ust. 4d-4e updop.


Stosownie do art. 15 ust. 4d updop, koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Z kolei, zgodnie z art. 15 ust. 4e updop, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f–4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.


Z przywołanych powyżej regulacji wynika, że istnieją dwa sposoby potrącenia kosztów uzyskania przychodów, których związek z uzyskiwanymi przychodami jest pośredni, tj.:

  • w dacie poniesienia, czyli w dniu, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku) albo dniu, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów, bądź
  • proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą – w przypadku, gdy koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego.


Organ podziela stanowisko Wnioskodawcy zawarte w uzasadnieniu, a mianowicie, że wydatki na usługi budowlane i projektowe dotyczące drogi dojazdowej można zakwalifikować do kosztów innych niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, zgodnie z art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w dacie poniesienia. Jednocześnie nie można zgodzić się ze stanowiskiem Wnioskodawcy, w którym przedstawia on własną interpretację pojęcia dnia poniesienia kosztu, o którym mowa w art. 15 ust. 4e ustawy.


W przedmiotowej sprawie konieczne jest zatem ustalenie zakresu pojęcia „dzień poniesienia kosztu”.


W ocenie organu podatkowego, pod tym pojęciem, należy rozumieć dzień, na który podatnik uwzględnia koszt w prowadzonych przez niego księgach rachunkowych. Tym samym jest to dzień, który podatnik wskazuje w księgach rachunkowych jako dzień (okres), do którego dany wydatek został przypisany. Dnia poniesienia kosztu nie należy utożsamiać z dniem faktycznego księgowania kosztów, tj. z dniem technicznego zapisu operacji gospodarczej w księgach rachunkowych. Z literalnego brzmienia przepisu art. 15 ust. 4e updop wynika jednoznacznie, że ustawodawca uzależnia moment, w którym wydatek staje się kosztem uzyskania przychodów od momentu ujęcia go w księgach zgodnie z zasadami ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz. U. z 2016 r., poz. 1047, z późn. zm.). Przy czym nie chodzi w tym przypadku o jakiekolwiek ujęcie wydatku w księgach (np. na koncie rozliczeń międzyokresowych kosztów), tylko jego „ujęcie jako kosztu”, tzn. uznanie przez podatnika za taki koszt przy zachowaniu zasad rachunkowości: współmierności przychodów i kosztów (art. 6 ustawy o rachunkowości), istotności (art. 8 ust. 1 ww. ustawy) i ostrożności (art. 7 cytowanej ustawy). Dzień, na który ujęto koszt w księgach, to dzień, w którym w księgach pojawił się koszt na koncie kosztowym.

Powyższe oznacza, że dla celów podatkowych koszt ten należy rozpoznać w oparciu o uregulowania wynikające z ustawy o rachunkowości. Dodatkowym potwierdzeniem na słuszność powyższego stwierdzenia jest też art. 9 updop, który wyraźnie wskazuje, że księgi rachunkowe prowadzone zgodnie z ustawą o rachunkowości powinny zapewnić określenie wysokości dochodu do opodatkowania (straty) i wysokości należnego podatku za rok podatkowy. Przepisy ustawy o rachunkowości nie są co prawda podatkotwórcze to jednak w pewnych obszarach rozwiązania przyjęte w rachunkowości niejako wprost (automatycznie) przekładają się na skutki rachunku podatkowego.

Podkreślić należy, że elementem decydującym o momencie rozpoznania kosztów uzyskania przychodów dla celów podatkowych jest więc data „na którą” (pod którą) dany koszt został prawidłowo ujęty w księgach rachunkowych. W przypadku, gdyby intencją ustawodawcy było dążenie do ujmowania kosztów pośrednich dla celów podatkowych w momencie ich fizycznego księgowania, przepis wyraźnie wskazywałby, że za dzień poniesienia kosztu uważa się dzień „w którym” ujęto koszt dla celów rachunkowych, a nie jak stanowi ustawa dzień „na który” ujęto dany koszt. Skoro ustawodawca używa specyficznych zwrotów, zaczerpniętych z ustawy o rachunkowości, oznacza to, że wiąże z tym określone konsekwencje w zakresie podatkowym.

Należy zwrócić uwagę, że ustawa o rachunkowości konsekwentnie posługuje się zwrotem „na dzień”, odróżniając go od zwrotu „w dniu”. Na określony dzień zamyka się księgi rachunkowe (art. 12 ustawy o rachunkowości), czy sporządza się sprawozdanie finansowe. Użycie przez ustawodawcę zwrotu „na dzień” oznacza, że ustawodawca przewidział, że określone czynności faktyczne wykonywane są w okresie następującym po okresie sprawozdawczym, którego dotyczą określone zapisy księgowe. Przykładowo sprawozdanie finansowe sporządza się na ostatni dzień roku obrotowego, ale z natury rzeczy jest ono sporządzane już w roku kolejnym. Podobnie z zamykaniem ksiąg rachunkowych, zamyka się je na ostatni dzień okresu sprawozdawczego, jednak sama czynność zamknięcia ksiąg może mieć miejsce znacznie później, przy czym ustawa nie wskazuje dokładnej daty, tego zamknięcia. Jednak, co istotne mimo że księgi za dany rok zamykane są już w kolejnym roku, zamykane są na ostatni dzień roku obrotowego, co ma na celu realizację zasady współmierności kosztów i przychodów. Zatem użycie zwrotu „na dzień” miało na celu wskazanie określonej daty z ostatniego roku obrotowego (okresu sprawozdawczego), do której przyporządkowano określony koszt.

W opinii organu, brak jest podstaw do innego rozumienia zwrotu „na dzień” dla celów podatkowych. Przemawia za tym, przede wszystkim fakt, że art. 15 ust. 4e updop odnosi się do czynności zaksięgowania kosztu (ujęcia w księgach), skoro jednocześnie posługuje się zwrotem konsekwentnie używanym w ustawie o rachunkowości, należy go interpretować zgodnie z tą ustawą. W przeciwnym przypadku, koszt podatkowy byłby ujmowany w okresie, w którym nie został ujęty w księgach (zaksięgowany). Zatem regulacja zawierałaby sprzeczność.

W związku z powyższym, nie można zgodzić się z Wnioskodawcą, że datą rozpoznania kosztów innych niż bezpośrednio związane z przychodami będzie dzień ich wprowadzenia do ksiąg rachunkowych. Datą rozpoznania kosztów będzie w tym przypadku dzień, na który ujęto te koszty na podstawie przepisów ustawy o rachunkowości.


W odniesieniu natomiast do wydatków na nabycie prawa do użytkowania wieczystego gruntu należy zwrócić uwagę na treść przepisu art. 16 ust. 1 pkt 1 updop, zgodnie z którym nie uważa się za koszty uzyskania przychodów m.in. wydatków na:

  1. nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,
  2. nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części.

Powyższy podział ma swoje uzasadnienie w zasadach amortyzacji. Zgodnie bowiem z art. 16c pkt 1 updop, amortyzacji nie podlegają grunty i prawa użytkowania wieczystego gruntów. Zatem podatnik, ponosząc wydatki na nabycie gruntu bądź prawa użytkowania wieczystego gruntu, nie ma prawa do zaliczenia tego wydatku do kosztu podatkowego ani jednorazowo, ani poprzez odpisy amortyzacyjne. Jedyną możliwością uwzględnienia takich wydatków w kosztach podatkowych jest odpłatne zbycie powyższych składników majątkowych. Dopiero wówczas w myśl art. 16 ust. 1 pkt 1 podatnik nabywa prawo do zaliczenia do kosztu podatkowego poniesionego w przeszłości wydatku. Nie ma przy tym znaczenia moment poniesienia wydatku.

Jak wskazał Wnioskodawca w opisanym zdarzeniu przyszłym, w ramach budowy drogi Spółka poniosła również wydatki na nabycie prawa wieczystego użytkowania gruntu. Następnie Spółka zbyła na rzecz miasta działki drogowe (prawo do użytkowania wieczystego nieruchomości) za symboliczną złotówkę, zgodnie z przyjętymi w tym zakresie zasadami, uwzględniając, że zbywanie działek drogowych o statusie drogi publicznej za symboliczną złotówkę jest niezbędne do przeniesienia prawa na zarządcę drogi publicznej i późniejszego funkcjonowania osiedla.


Mając na uwadze powyższe należy zgodzić się z Wnioskodawcą, że będzie on mógł rozpoznać koszt uzyskania przychodu na moment odpłatnego zbycia prawa wieczystego użytkowania gruntu.


Podsumowując, wydatki na usługi budowlane i projektowe związane z budową drogi dojazdowej mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów innych niż koszty bezpośrednio związane z przychodami. Jednocześnie, datą rozpoznania kosztów będzie w tym przypadku dzień, na który ujęto te koszty na podstawie przepisów ustawy o rachunkowości, nie zaś, jak twierdzi Wnioskodawca, w dniu wprowadzenia wydatków do ksiąg rachunkowych. W przypadku wydatków na nabycie prawa do użytkowania wieczystego gruntu, Wnioskodawca będzie mógł rozpoznać koszt uzyskania przychodu na moment odpłatnego zbycia tego prawa w dacie zawarcia umowy w formie aktu notarialnego. Mając na uwadze fakt, że w przedmiotowej sprawie Wnioskodawca jest komandytariuszem spółki komandytowej, w odniesieniu do ww. wydatków zastosowanie znajdzie art. 5 ust. 1 i 2 updop.


Zatem, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie:

  • zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów innych niż koszty bezpośrednio związane z przychodami wydatków na usługi budowlane i projektowe związanych z budową drogi – jest prawidłowe;
  • ustalenia dnia poniesienia kosztu w związku z rozpoznaniem kosztów innych niż bezpośrednio związane z przychodami – jest nieprawidłowe;
  • zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na nabycie prawa do użytkowania wieczystego na moment jego zbycia – jest prawidłowe.


Odnosząc się do powołanego we wniosku wyroku sądowego należy zauważyć, że wyroki sądowe nie stanowią powszechnej wykładni przepisów prawa podatkowego, ponieważ wydawane są w indywidualnych sprawach, w konkretnym indywidualnie określonym stanie faktycznym i wiążą tylko strony postępowania. Przywołany wyrok nie wiąże zatem tut. organu w sprawie będącej przedmiotem wniosku. Każdą sprawę tut. organ jest zobowiązany rozpatrzyć indywidualnie.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.


Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

  1. z zastosowaniem art. 119a;
  2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.


Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.


doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
Dołącz do zarejestrowanych użytkowników i korzystaj wygodnie z epodatnik.pl.   Rejestracja jest prosta, szybka i bezpłatna.

Reklama

Przejrzyj zasięgi serwisu epodatnik.pl od dnia jego uruchomienia. Zobacz profil przeciętnego użytkownika serwisu. Sprawdź szczegółowe dane naszej bazy mailingowej. Poznaj dostępne formy reklamy: display, mailing, artykuły sponsorowane, patronaty, reklama w aktywnych formularzach excel.

czytaj

O nas

epodatnik.pl to źródło aktualnej i rzetelnej informacji podatkowej. epodatnik.pl to jednak przede wszystkim źródło niezależne. Niezależne w poglądach od aparatu skarbowego, od wymiaru sprawiedliwości, od inwestorów kapitałowych, od prasowego mainstreamu.

czytaj

Regulamin

Publikacje mają charakter informacyjny. Wydawca dołoży starań, aby informacje prezentowane w serwisie były rzetelne i aktualne. Treści prezentowane w serwisie stanowią wyraz przekonań autorów publikacji, a nie źródło prawa czy urzędowo obowiązujących jego interpretacji.

czytaj