Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-3.4011.69.2017.2.MK
z 24 lipca 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 11 kwietnia 2017 r. (data wpływu 13 kwietnia 2017 r.), uzupełnionym pismem z dnia 19 czerwca 2017 r. (data wpływu 22 czerwca 2017 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu wydatków rozliczonych poprzez kompensatę (potrącenie) oraz przy pomocy karty płatniczej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 13 kwietnia 2017 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków rozliczonych poprzez kompensatę (potrącenie) oraz przy pomocy karty płatniczej.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 3 i art. 14f § 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), w związku z czym pismem z dnia 8 czerwca 2017 r., nr 0113-KDIPT2-3.4011.69.2017.1.MK na podstawie art. 169 § 1 i § 2 w związku z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano w dniu 9 czerwca 2017 r. (data doręczenia 13 czerwca 2017 r.). Wnioskodawca uzupełnił ww. wniosek pismem z dnia 19 czerwca 2017 r. (data wpływu 22 czerwca 2017 r.), nadanym za pośrednictwem Poczty Polskiej S.A. w dniu 20 czerwca 2017 r.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest wspólnikiem Spółki jawnej. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej, na podstawie ustaleń z kontrahentami lub jednostronnie, Spółka zamierza dokonywać potrącenia (kompensaty) wierzytelności. Potrącenie będzie dokonywane zgodnie z przepisami Kodeksu cywilnego. Zatem potrącenie będzie dotyczyło tylko wierzytelności wzajemnych, jednorodzajowych, wymagalnych, których można dochodzić przed sądem. Zatem może zaistnieć sytuacja, w której nastąpi kompensata zobowiązań z należnościami m.in. kompensata kwot wynikających z faktur z kwotami z faktur korygujących, kompensata zobowiązania z odszkodowaniem lub uznaną reklamacją czy karą umowną. Na skutek dokonanego potrącenia wierzytelności będą umarzane do wysokości wierzytelności niższej. Fizycznie regulowana będzie zatem ta część zobowiązania, która nie była objęta kompensatą. W pozostałym zakresie strony przyjmą, że z chwilą dokonania kompensaty zobowiązania zostały zaspokojone i tym samym wygasną. Spółka zamierza dokonywać potrąceń dwustronnych i trójstronnych. Ponadto Spółka zamierza też regulować zobowiązania za pomocą karty płatniczej. W ocenie Wnioskodawcy, powyższe sposoby rozliczania pomiędzy stronami skutkujące wygaśnięciem wzajemnych zobowiązań nie stanowią zapłaty gotówkowej i tym samym Wnioskodawca będzie uprawniony do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków regulowanych w ten sposób, bez względu na kwotę rozliczonego zobowiązania.

W uzupełnieniu wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej Wnioskodawca podał, że posiada nieograniczony obowiązek podatkowy w Polsce. Siedziba Spółki jawnej, której wspólnikiem jest Wnioskodawca znajduje się na terenie Polski.

Zakres działalności Spółki jawnej, w której Wnioskodawca jest wspólnikiem to:

• produkcja artykułów spożywczych,
  

• produkcja napojów,
  

• działalność związana ze zbieraniem, przetwarzaniem i unieszkodliwianiem odpadów; odzysk surowców,
  

• działalność związana z rekultywacją i pozostała działalność usługowa związana z gospodarką odpadami,
  

• roboty budowlane związane ze wznoszeniem budynków,
  

• roboty związane z budową obiektów inżynierii lądowej i wodnej,
  

• roboty budowlane specjalistyczne,
  

• handel hurtowy i detaliczny pojazdami samochodowymi; naprawa pojazdów samochodowych,
  

• handel hurtowy, z wyłączeniem handlu pojazdami samochodowymi,
  

• handel detaliczny, z wyłączeniem handlu detalicznego pojazdami samochodowymi,
  

• transport drogowy towarów oraz działalność usługowa związana z przeprowadzkami,
  

• magazynowanie i działalność usługowa wspomagająca transport,
  

• zakwaterowanie,
  

• działalność usługowa związana z wyżywieniem,
  

• leasing finansowy,
  

• działalność związana z obsługą rynku nieruchomości,
  

• doradztwo związane z zarządzaniem,
  

• działalność w zakresie architektury i inżynierii; badania i analizy techniczne,
  

• wynajem i dzierżawa,
  

• działalność związana z zatrudnieniem,
  

• działalność związana z administracyjną obsługą biura i pozostała działalność wspomagająca prowadzenie działalności gospodarczej.
  
  

Przychody Wnioskodawcy jako wspólnika Spółki jawnej opodatkowane są podatkiem liniowym 19%, zgodnie z art. 30c ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Spółka jawna dla potrzeb podatku dochodowego od osób fizycznych prowadzi podatkową książkę przychodów i rozchodów. Wnioskodawca posiada 33,3 % udziałów w Spółce jawnej, w ramach której prowadzi działalność gospodarczą. Ogólna kwota zobowiązania przekroczy 15 000 zł, a pozostała kwota zobowiązania objętego w części kompensatą będzie regulowana za pośrednictwem rachunku bankowego Spółki jawnej. Kompensata i płatność kartą płatniczą będzie dotyczyć zobowiązań z tytułu dostaw towarów i usług. Płatność kartą płatniczą będzie dotyczyła całości lub części regulowanego zobowiązania nieobjętego kompensatą.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy po dniu 1 stycznia 2017 r., w sytuacji, gdy spełnione zostaną przesłanki wynikające z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, Wnioskodawca będzie uprawniony do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków rozliczonych poprzez kompensatę (potrącenie dwustronne lub trójstronne), przy pomocy karty płatniczej, bez względu na kwotę rozliczonego zobowiązania?

Zdaniem Wnioskodawcy, po dniu 1 stycznia 2017 r., w sytuacji, gdy spełnione zostaną przesłanki wynikające z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, Wnioskodawca będzie uprawniony do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków rozliczonych poprzez kompensatę (potrącenie dwustronne lub trójstronne), przy pomocy karty płatniczej bez względu na kwotę rozliczonego zobowiązania.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ust. 1 ww. ustawy. Przepis ten zawiera przesłanki, od spełnienia których zależy kwalifikacja poszczególnych wydatków do kategorii kosztów uzyskania przychodów.

Należy zwrócić uwagę, że jedną z tych przesłanek, o kluczowym znaczeniu w niniejszej sprawie jest znaczenie sformułowania „koszty poniesione”. Analiza orzecznictwa i interpretacji pozwala sformułować wniosek, że wydatki będą mogły zostać uznane za koszt uzyskania przychodów, o ile będą to wydatki rzeczywiście, faktycznie poniesione oraz będą to wydatki o charakterze definitywnym, cechujące się racjonalnością i realizacją w zgodzie z przepisami prawa. Wydatki takie muszą być poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów oraz należycie udokumentowane.

Skoro zatem, w świetle art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami mają być wydatki rzeczywiście poniesione, to tym samym oznacza to uszczuplenie zasobów majątkowych Spółki w wyniku poniesienia takiego wydatku.

Dokonanie potrącenia wzajemnych wierzytelności (kompensata) niewątpliwie prowadzi do faktycznego poniesienia wydatków, gdyż jego skutkiem jest uregulowanie ciążącego na Spółce stosunku zobowiązaniowego długu.

Jednocześnie Wnioskodawca zwraca uwagę, że art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie precyzuje formy poniesienia wydatku/kosztu, istotne jest natomiast faktyczne poniesienie kosztu, jego definitywny charakter oraz racjonalność, celowość, a także należyte udokumentowanie. Kompensata, jako jeden ze sposobów wykonania zobowiązania skutkujący zaspokojeniem wierzyciela, jest akceptowalna jako jedna z form poniesienia kosztu.

Ponadto Spółka zauważa, że ustawodawca w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych posługuje się pojęciem „poniesienia”, a nie „zapłaty”, co jednoznacznie wskazuje na jego intencję co do szerokiego pojmowania możliwych form ponoszenia kosztu.

Pogląd ten potwierdza również najnowsze orzecznictwo sądów administracyjnych, wyrażone przykładowo w wyroku NSA z dnia 30 listopada 2015 r., sygn. akt I FSK 1292/14, odnoszące się co prawda do art. 87 ust. 6 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, jednakże w przypadku Spółki istotne jest meritum, w którym stwierdzono, że w pojęciu „zapłaty” użytym w tym przepisie nie mieści się potrącenie zobowiązania. Przyjęcie zatem, że na gruncie ustawy CIT nie jest możliwe poniesienie kosztu w drodze kompensaty byłoby naruszeniem zakazu wykładni synonimicznej, zgodnie z którym różnym zwrotom użytym w przepisach prawnych nie należy nadawać tego samego znaczenia. Na gruncie obowiązujących przepisów potrącenie stanowi formę wygaśnięcia zobowiązania i, co za tym idzie, jest ekwiwalentem zapłaty na gruncie podatkowym zarówno pod względem prawnym, jak i ekonomicznym. Ustawodawca bowiem zrównuje potrącenie z dokonaniem zapłaty rozumianej jako rzeczywisty transfer środków pieniężnych. Zrównanie skutków prawnych kompensaty wzajemnych wierzytelności z faktyczną zapłatą dostrzeżono również w wyrokach sądów administracyjnych.

W wyroku NSA z dnia 5 kwietnia 2012 r., sygn. akt I FSK 1731/11: „(...) zobowiązanie pieniężne wygasa także poprzez kompensację (potrącenie) wzajemnych wierzytelności (...). Tym samym potrącenie jako sposób wygaszenia stosunku zobowiązaniowego uznaje się za równoważny zapłacie”.

Podobną tezę zawarto także przykładowo w wyrokach: WSA w Warszawie z dnia 15 kwietnia 2014 r., sygn. akt III SA/Wa 2374/13, NSA z dnia 23 lipca 2013 r., sygn. akt I FSK 1069/12.

Ustawą z dnia 13 kwietnia 2016 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. z 2016 r., poz. 780) znowelizowano ustawę o podatku dochodowym od osób fizycznych poprzez dodanie art. 22p ust. 1-3, zgodnie z którym: podatnicy nie zaliczają do kosztów uzyskania przychodów kosztu w tej części, w jakiej płatność dotycząca transakcji określonej w art. 22 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. z 2015 r. poz. 584, z póżn. zm.) została dokonana bez pośrednictwa rachunku płatniczego.

Natomiast art. 22 ust. 1 wskazanej wyżej ustawy o swobodzie działalności gospodarczej od dnia 1 stycznia 2017 r. brzmi: Dokonywanie lub przyjmowanie płatności związanych z wykonywaną działalnością gospodarczą następuje za pośrednictwem rachunku płatniczego przedsiębiorcy, w każdym przypadku gdy:

1. stroną transakcji, z której wynika płatność, jest inny przedsiębiorca oraz
2. jednorazowa wartość transakcji, bez względu na liczbę wynikających z niej płatności, przekracza równowartość 15 000 zł, przy czym transakcje w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego walut obcych ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień dokonania transakcji.
   
   

Zarówno przepisy ustawy o podatku dochodowego od osób fizycznych, jak i ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, nie odnoszą się wprost do kwestii rozliczania zobowiązań w drodze kompensaty (potrącenia). Przepisy tych ustaw nie definiują również tych pojęć. Niemniej jednak, zasady i skutki dokonywania kompensaty (potrącenia) regulują przepisy ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2016 r., poz. 380 z późn. zm.; dalej: „KC”). Z uwagi na brak definicji w ustawie CIT oraz ustawie o swobodzie działalności gospodarczej, zdaniem Spółki, zgodnie z regułami wykładni prawa, należy sięgnąć do definicji tych pojęć określonych w innych dziedzinach prawa – w tym przypadku do KC.

Art. 498 KC stanowi, że:

• § 1 Gdy dwie osoby są jednocześnie względem siebie dłużnikami i wierzycielami, każda z nich może potrącić swoją wierzytelność z wierzytelnością drugiej strony, jeżeli przedmiotem obu wierzytelności są pieniądze lub rzeczy tej samej jakości oznaczone tylko co do gatunku, a obie wierzytelności są wymagalne i mogą być dochodzone przed sądem lub przed innym organem państwowym;
  

• § 2 Wskutek potrącenia obie wierzytelności umarzają się nawzajem do wysokości wierzytelności niższej.
  
  

Powyższa regulacja KC stanowi podstawę powszechnie występujących w obrocie gospodarczym rozliczeń dokonywanych pomiędzy kontrahentami. Z KC wynikają następujące warunki dokonania potracenia (kompensaty):

• wierzytelności muszą być wzajemne, co oznacza, że każda ze stron jest wierzycielem drugiej i jednocześnie jej dłużnikiem,
  

• wierzytelności muszą być jednorodzajowe oraz
  

• obie wierzytelności są wymagalne i mogą być dochodzone przed sądem lub przed innym organem państwowym.
  
  

Co istotne, w art. 498 § 2 KC postanowiono, że skutkiem potrącenia jest wzajemne umorzenie wierzytelności do wysokości wierzytelności niższej. KC nie definiuje pojęcia umorzenia zobowiązania czy należności.

Niemniej jednak, z internetowego Słownika Języka Polskiego Wydawnictwa Naukowego PWN S.A. wynika, że „umorzyć, umarzać” oznacza zrezygnować całkowicie lub częściowo ze ściągania jakichś należności pieniężnych. Zatem, czynności dokonywania potrącenia (kompensaty) nie należy postrzegać jako formy płatności za daną transakcję.

W rozumieniu wyżej wskazanego Słownika „płatność” oznacza obowiązek regulowania zobowiązań pieniężnych w określonym terminie. Tymczasem istotą i skutkiem potrącenia jest to, że strony transakcji fizycznie nie dokonują płatności z uwagi na wzajemność ich świadczeń. Zatem pomimo braku transferów środków, dochodzi do zaspokojenia i wygaśnięcia zobowiązania. W związku z powyższym, zdaniem Wnioskodawcy, art. 22p ust. 1-3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych obowiązujący od dnia 1 stycznia 2017 r., nie będzie miał zastosowania w przypadku dokonywania potrącenia (kompensaty).

Prawidłowość takiego stanowiska znajduje także potwierdzenie w uzasadnieniu do projektu nowelizacji, z którego wynika, że: „Zmniejszenie tego limitu wraz z określeniem skutków w podatkach dochodowych dla działania niezgodnego z przepisami ustawy o swobodzie działalności gospodarczej powinno sprawić, że znacząco większa część transakcji pomiędzy podmiotami gospodarczymi będzie rejestrowana na rachunkach płatniczych, co powinno pozytywnie wpłynąć nie tylko na ograniczanie szarej strefy w gospodarce, ale również pełne realizowanie obowiązków podatkowych przedsiębiorców. Należy zauważyć przy tym, że proponowane działanie wpisuje się w tendencję widoczną w działaniach innych państw członkowskich Unii Europejskiej. Polega ona bowiem bądź na wprowadzaniu ograniczeń podobnych do istniejącego na gruncie ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, tj. wskazywaniu obowiązku rozliczania transakcji dokonywanych między podmiotami profesjonalnymi (przedsiębiorcami) w formie bezgotówkowej, bądź systematycznym obniżaniu progu dokonywanych transakcji gotówkowych”.

Według Wnioskodawcy, z powyższego uzasadnienia wynika, że istotą nowelizacji było ograniczenie praktyki gotówkowego regulowania zobowiązań na rzecz form bezgotówkowych. Tym samym, potrącenie (kompensata) jako inna niż gotówkowa forma prowadząca do zaspokojenia i wygaśnięcia zobowiązania, powinna być uznana za niemieszczącą się w dyspozycji art. 22p ust. 1-3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W trakcie prac legislacyjnych, na etapie konsultacji publicznych zgłoszono m.in. konieczność doprecyzowania treści proponowanych przepisów z uwagi na to, że rozliczenia pomiędzy przedsiębiorcami mogą być dokonywane w innych formach, np. drodze potrącenia/kompensaty. W odpowiedzi na to Minister Finansów uznał uwagę za niezasadną. Zdaniem Ministra Finansów: „Przepisy art. 22 ustawy SDG odnoszą się do płatności gotówkowych/bezgotówkowych, a nie do regulowania zobowiązań (które to pojęcie ma szerszy zakres). W przypadku płatności może ona być dokonana w formie gotówkowej lub bezgotówkowej. Jeżeli zatem ma miejsce uregulowanie lub wygaśnięcie zobowiązania z innych powodów niż dokonanie płatności, wówczas omawianych przepisów nie stosuje się. Jednocześnie przyjęcie stanowiska odmiennego prowadziłoby do absurdalnych konsekwencji w obrocie gospodarczym. Gdyby bowiem przyjąć, że potrącenie (kompensata) to płatność dokonana bez pośrednictwa rachunku płatniczego, to na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – strony nie mogłyby zaliczać do kosztów podatkowych wydatków „regulowanych” w formie kompensaty (gdyby potrącenie dotyczyło kwoty wyższej niż 15 000 zł, na gruncie ustawy o swobodzie działalności gospodarczej – strony transakcji, w świetle tej ustawy, nie będą mogły dokonywać kompensaty należności większych niż 15 000 zł. Ustawa o swobodzie działalności, wprowadzając limit transakcji gotówkowych, również posługuje się zwrotem: płatność dokonana bez pośrednictwa rachunku płatniczego. Tak dalece idące wnioski nie są racjonalne i nie znajdują uzasadnienia w przepisach prawa. Skutkowałyby one bowiem bezpodstawnym ograniczeniem zasady swobody prowadzenia działalności gospodarczej. Również w odniesieniu do regulacji zobowiązań przy pomocy kart płatniczych trudno uznać, że ta forma płatności nie spełnia przesłanki zapłaty bez pośrednictwa rachunku płatniczego. Zapłata kartą płatniczą jest obecnie powszechnie stosowaną formą bezgotówkowego regulowania zobowiązań, pomimo że służyć może również do wpłaty i wypłaty gotówki (art. 2 pkt 15a ustawy z dnia 19 sierpnia 2011 r. o usługach płatniczych – Dz. U. z 2014 r., poz. 873, z późń. zm.). Rozliczenie transakcji uregulowanych kartą płatniczą następuje na podstawie wyciągu bankowego, na którym zarejestrowany jest wpływ środków pieniężnych z tytułu sprzedaży. Zatem i w odniesieniu do tej formy płatności ww. okoliczności związane z procesem legislacyjnym i wyjaśnienia Ministra Finansów potwierdzają, że zapłata przy użyciu karty płatniczej nie będzie stanowiła podstawy do stosowania art. 22p ust. 1-3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W piśmie z dnia 19 czerwca 2017 r. (data wpływu 22 czerwca 2017 r.), stanowiącym uzupełnienie wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego, Wnioskodawca zauważa, że sposoby rozliczania między stronami, wskazane w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, skutkujące wygaśnięciem wzajemnych zobowiązań, nie stanowią zapłaty gotówkowej i tym samym, Wnioskodawca będzie uprawniony do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków regulowanych w ten sposób, bez względu na kwotę rozliczonego zobowiązania. Wnioskodawca dodaje również, że, potrącenie (kompensata), jako inna niż gotówkowa forma prowadząca do zaspokojenia i wygaśnięcia zobowiązania, nie będzie stanowiła podstawy do stosowania art. 22p ust. 1-3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zdaniem Wnioskodawcy, zapłata przy użyciu karty płatniczej nie będzie stanowiła podstawy do stosowania art. 22p ust. 1-3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201), odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej w tym zakresie oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Niniejsza interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Przedmiotową interpretację oparto o przepisy ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2023, z poźn. zm.).

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na ustawy Ordynacja podatkowa przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego …, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.