UZASADNIENIE

W dniu 30 marca 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek, uzupełniony pismem z dnia 22 maja 2017 r., o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie stosowania art. 21 ustawy CIT.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Podstawowym przedmiotem działalności Spółki jest produkcja domów prefabrykowanych i ich sprzedaż do klientów indywidualnych. Spółka projektuje domy, wytwarza prefabrykaty do ich montażu, kompletuje niezbędne materiały budowlane i wykończeniowe oraz transportuje je na place budowy w Polsce i za granicą. Spółka współpracuje przy tym ze swoimi zagranicznymi oddziałami - są one zaangażowane przede wszystkim w działania sprzedażowe na lokalnych rynkach oraz współuczestniczą w montażu domów. Za pośrednictwem zagranicznych oddziałów Spółka prowadzi działalność na rynkach niemieckim, brytyjskim i austriackim. W związku z powyższym, w ramach rozliczeń pomiędzy centralą Spółki oraz jej oddziałami przeprowadzona zostaje szczegółowa alokacja dochodu. Jej celem jest ustalenie wynagrodzenia oddziałów na poziomie odpowiadającym pełnionym faktycznie przez nie funkcjom.

Wysokość dochodu wypracowanego przez oddziały w danym roku jest korygowana na podstawie not obciążeniowych wystawianych okresowo przez centralę Spółki.

Najwięcej budów realizowanych jest na terenie Republiki Federalnej Niemiec. Niemiecki oddział Spółki stanowi zakład w rozumieniu Umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku zawartej pomiędzy Polską a Niemcami (UPO Polska-Niemcy). Podobnie odziały Spółki położone na terytorium Wielkiej Brytanii oraz Austrii stanowią zakład, odpowiednio w rozumieniu Umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku zawartej pomiędzy Polską a Republiką Austrii (UPO Polska-Austria) oraz pomiędzy Polską a Zjednoczonym Królestwem Wielkiej Brytanii i Irlandii (UPO Polska-Wielka Brytania) (wszystkie oddziały dalej zwane łącznie: „Oddziałami”, a każdy pojedynczo „Oddziałem”).

W celu zapewnienia prawidłowej i sprawnej obsługi prowadzonych tam projektów, Oddziały zawierają lub będą zawierały umowy z odpowiednio niemieckimi, brytyjskimi i austriackimi podmiotami na świadczenie różnego rodzaju usług objętych katalogiem z art. 21 ust. 1 Ustawy o CIT, m.in. umowy dzierżawy, najmu, leasingu samochodów oraz sprzętu budowlanego, umowy na świadczenie usług doradczych, księgowych, usług prawnych, usług reklamowych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, które są wykorzystywane przez Oddziały do prowadzenia przez niego działalności.

Co do zasady, powyższe usługi, dzierżawa, najem oraz leasing samochodów oraz sprzętu budowlanego służą do prawidłowej realizacji projektów odpowiednio na terenie Niemiec, Wielkiej Brytanii i Austrii

Jeżeli jednak sprzęt budowlany, samochody lub usługi w danym momencie nie są potrzebne na rynku niemieckim, brytyjskim czy austriackim a istnieje możliwość ich wykorzystania w związku z projektem prowadzonym przez Spółkę w innym kraju, sprzęt wraz z brygadą wysyłany jest do montażu czy wykończenia domu na teren Polski bądź innego państwa, w którym Spółka posiada swój Oddział.

Ponieważ umowy dotyczące świadczenia usług objętych katalogiem art. 21 ust. 1 Ustawy o CIT zawierane są przez poszczególne Oddziały w związku z prowadzoną przez nie działalnością i obowiązek zapłaty wynagrodzenia z tytułu tych umów spoczywa na Oddziałach, a Oddziały te należności faktycznie pokrywają, koszty tych umów ujmowane są w księgach rachunkowych poszczególnych Oddziałów.

W przypadku korzystania z ww. usług lub wykorzystywania dzierżawionego, wynajmowanego lub leasingowanego sprzętu lub samochodów przez brygady pracownicze w związku z projektami prowadzonymi poza terytorium Niemiec, Wielkiej Brytanii czy Austrii koszty usług, sprzętu lub samochodów uwzględniane są w alokacji dochodu pomiędzy oddziałami a centralą Spółki, która dokonywana jest ostatecznie notami księgowymi.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

1. Czy w opisanym stanie faktycznym, koszty wynagrodzenia wypłacanego w związku z umowami na świadczenie usług objętych katalogiem z art. 21 ust. 1 Ustawy o CIT ponoszone przez niemiecki, brytyjski lub austriacki zakład Spółki podlegają w Polsce opodatkowaniu podatkiem zryczałtowanym na podstawie art. 21 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych?
2. W przypadku uznania, że koszty wynagrodzenia ponoszone przez niemiecki, brytyjski lub austriacki zakład Spółki, o którym mowa w pytaniu nr 1 nie podlegają w Polsce opodatkowaniu podatkiem zryczałtowanym na podstawie art. 21 ust. 1 Ustawy o CIT, czy Spółka powinna posiadać certyfikaty rezydencji odpowiednio niemieckich, brytyjskich lub austriackich podmiotów świadczących usługi, w celu udokumentowania braku obowiązku pobierania podatku zryczałtowanego przez Spółkę?

Wnioskodawca przedstawił następujące stanowisko:

Ad. 1

W ocenie Wnioskodawcy w zaistniałym stanie faktycznym koszty wynagrodzenia wypłacanego w związku z umowami na świadczenie usług objętych katalogiem z art. 21 ust. 1 Ustawy o CIT ponoszone przez niemiecki, brytyjski lub austriacki zakład Spółki, nie podlegają w Polsce opodatkowaniu podatkiem zryczałtowanym na podstawie art. 21 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Nie ma przy tym znaczenia, że w ramach rozliczeń pomiędzy centralą Spółki oraz jej oddziałami przeprowadzana jest szczegółowa kalkulacja dochodu, której celem jest ustalenie wynagrodzenia oddziałów na poziomie odpowiadającym pełnionym faktycznie przez nie funkcjom, ponoszonym ryzykom oraz zaangażowanym aktywom, a następnie wysokość dochodu wypracowanego przez oddziały w danym roku jest korygowana na podstawie not obciążeniowych wystawianych okresowo przez centralę Spółki.

W związku z powyższym, na Wnioskodawcy nie ciążą obowiązki płatnika podatku dochodowego w związku z tymi umowami zawieranymi przez odpowiednio niemiecki, brytyjski lub austriacki zakład Spółki z podmiotami niemieckimi, brytyjskimi lub austriackimi.

Zgodnie z art. 3 ust. 2 Ustawy o CIT podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Jednocześnie ustawodawca w ust. 3 pkt 5) tegoż artykułu, który wszedł w życie w dniu 1 stycznia 2017 r. wskazał, że za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w ust. 2, uważa się w szczególności dochody (przychody) z tytułu należności regulowanych, w tym stawianych do dyspozycji, wypłacanych lub potrącanych, przez osoby fizyczne, osoby prawne albo jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, mające miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, niezależnie od miejsca zawarcia umowy i wykonania świadczenia. Z kolei w ust. 5 ustawodawca wskazał, że za dochody (przychody), o których mowa w ust. 3 pkt 5), uważa się przychody wymienione w art. 21 ust. 1 i art. 22 ust. 1, jeżeli nie stanowią dochodów (przychodów), o których mowa w ust. 3 pkt 1-4.

W tym miejscu należy wskazać, że wprowadzony ust. 3 i 5 do art. 3 nie wprowadza nowych regulacji do Ustawy o CIT, w zakresie ograniczonego obowiązku podatkowego, a służy jedynie doprecyzowaniu, jakie dochody (przychody) należy uznać za osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Do dnia 1 stycznia 2017 r. Ustawa o CIT nie zawierała nawet przykładowego katalogu takich dochodów (przychodów). Powyższe, w ocenie ustawodawcy mogło doprowadzać do niewykazywania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dochodów przez nierezydentów, pomimo iż prawo do opodatkowania tego rodzaju dochodu przyznawane jest Polsce na mocy umów o unikaniu podwójnego opodatkowania. Zgodnie z uzasadnieniem do projektu ustawy wprowadzającej niniejszą zmianę: „brak korespondencyjnej regulacji w zakresie określenia źródła dochodów w Ustawie o CIT, wymieniających wprost przykładowe kategorie takich dochodów, może skutkować brakiem realizacji tego prawa do opodatkowania. Celem proponowanej zmiany jest wskazanie - w katalogu otwartym - przykładowych sytuacji, w których dochód nierezydenta uznaje się jednoznacznie za osiągnięty „na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej ”, dla celów ustalania ograniczonego obowiązku podatkowego. ’’

Zgodnie z art. 21 ust. 1 Ustawy o CIT, podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how), ustala się w wysokości 20% przychodów. Zgodnie zaś z ust. 2, przepisy ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Z powyższych przepisów wynika, że nierezydenci podlegają w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w zakresie należności z tytułu umów objętych katalogiem art. 21 ust. 1 Ustawy o CIT, jednakże pod warunkiem, że przepisy umów o unikaniu podwójnego opodatkowania nie stanowią inaczej. Zatem, rozstrzygające znaczenie w tej sytuacji będzie mieć umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania.

W analizowanej sytuacji zastosowanie znajdą odpowiednio UPO Polska-Niemcy, UPO Polska-Wielka Brytania oraz UPO Polska-Austria.

Stosownie do art. 7 UPO Polska-Niemcy zyski przedsiębiorstwa Umawiającego się Państwa podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że przedsiębiorstwo prowadzi działalność gospodarczą w drugim Umawiającym się Państwie poprzez położony tam zakład. Jeżeli przedsiębiorstwo wykonuje działalność w ten sposób, to zyski przedsiębiorstwa mogą być opodatkowane w drugim Państwie, jednak tylko w takiej mierze, w jakiej mogą być przypisane temu zakładowi.

Na podstawie art. 7 ust. 7 UPO Polska-Niemcy, jeżeli w zyskach mieszczą się dochody, które zostały odrębnie uregulowane w innych artykułach niniejszej umowy, to postanowienia tych innych artykułów nie będą naruszane przez postanowienia niniejszego artykułu.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 UPO Polska-Niemcy należności licencyjne, powstające w Umawiającym się Państwie i wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie, mogą być opodatkowane w tym drugim Państwie. Ust. 2 art. 12 UPO Polska-Niemcy stanowi zaś, że należności licencyjne, o których mowa w ustępie 1 niniejszego artykułu, mogą być także opodatkowane w Umawiającym się Państwie, w którym powstają, i zgodnie z jego ustawodawstwem, ale jeżeli osoba uprawniona do należności licencyjnych ma miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie, to podatek w ten sposób ustalony nie może przekroczyć 5 procent kwoty brutto należności licencyjnych.

Należy jednak mieć na uwadze, że zgodnie z art. 12 ust. 5 UPO Polska-Niemcy uważa się, że należności licencyjne powstają w Umawiającym się Państwie, jeżeli ich płatnikiem jest osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w tym Państwie. Jednakże, jeżeli osoba płacąca należności licencyjne, bez względu na to, czy ma ona miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie, posiada w Umawiającym się Państwie zakład lub stałą placówkę, w związku z działalnością, której powstał obowiązek zapłaty należności licencyjnych, a należności te są pokrywane przez ten zakład lub stałą placówkę, wówczas uznaje się, iż należności licencyjne powstają w Państwie, w którym położony jest zakład lub stała placówka.

Analogiczne postanowienia zawierają UPO Polska-Wielka Brytania w art. 7 oraz 12 ust. 1, 2 i 5 oraz UPO Polska-Austria w art. 7 oraz art. 12 ust. 1, 2 i 5.

W opisanym w niniejszym wniosku stanie faktycznym niewątpliwie zachodzi sytuacja opisana w art. 7 (co do części należności) oraz art. 12 ust. 5 UPO Polska-Niemcy oraz odpowiednio w art. 7 i art. 12 ust. 5 UPO Polska-Wielka Brytania oraz art. 7 i art. 12 ust. 5 UPO Polska-Austria.

Powyższe wynika z tego, że:

1. umowy podpisywane są przez zakład (niemiecki, brytyjski lub austriacki Oddział Spółki) w związku z prowadzoną przez niego działalnością,
2. w związku z powyższym obowiązek zapłaty należności z tytułu tych umów powstaje w związku z prowadzoną przez zakład działalnością,
3. należności z tytułu ww. umów pokrywane są przez ten zakład - płatności dokonywane są z rachunku bankowego Oddziału niemieckiego, brytyjskiego lub austriackiego.

Z powyższego jednoznacznie wynika, że zgodnie z UPO Polska-Niemcy, UPO Polska-Wielka Brytania i UPO Polska-Austria w niniejszym stanie faktycznym należności z tytułu umów o świadczenie usług objętych katalogiem art. 21 ust. 1 Ustawy o CIT powstają odpowiednio w Niemczech, Wielkiej Brytanii lub Austrii, a nie na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej. Powyższe jest niezależne od tego, czy należności wynikające z umów zawieranych przez Oddziały można zakwalifikować jako należności licencyjne zgodnie z art. 12 ust. 2 UPO Polska-Niemcy, UPO Polska-Wielka Brytania lub UPO Polska-Austria, czy też jako zyski przedsiębiorstwa opodatkowane zgodnie z art. 7 ww. umów o unikaniu podwójnego opodatkowania.

W obydwu bowiem sytuacjach umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania dają prawo do opodatkowania tych należności jedynie odpowiednio Niemcom, Wielkiej Brytanii lub Austrii.

Dlatego też, w niniejszym stanie faktycznym nie znajdzie zastosowania art. 3 ust. 2, 3 i 5 Ustawy o CIT oraz art. 21 ust. 1 Ustawy o CIT. Podmioty świadczące usługi objęte art. 21 ust. 1 Ustawy o CIT nie stają się podatnikiem podatku dochodowego w Polsce, ponieważ zgodnie z UPO Polska-Niemcy, UPO Polska-Wielka Brytania oraz UPO Polska-Austria przychody z tych umów powstają odpowiednio w Niemczech, Wielkiej Brytanii lub Austrii, a nie w Polsce i są opodatkowane odpowiednio w Niemczech, Wielkiej Brytanii lub Austrii. Innymi słowy dochód, o którym mowa w art. 21 ust. 1 nie powstanie, ponieważ zgodnie z UPO dochód ten powinien być opodatkowany odpowiednio w Niemczech, Wielkiej Brytanii lub Austrii. Z powyższych względów, Wnioskodawca nie jest płatnikiem podatku dochodowego w Polsce w związku z umowami obejmującymi świadczenie usług z katalogu art. 21 ust. 1 Ustawy o CIT zawieranymi przez Oddziały Spółki.

Należy przy tym wskazać, że powyższe wnioski pozostają niezmienne również z uwzględnieniem faktu, że dla celów wykonania art. 7 UPO Polska-Niemcy, UPO Polska-Wielka Brytania lub UPO Polska-Austria wartość dochodu jest korygowana następnie przez zakład na inne rynki, w tym polski za pomocą not księgowych. Czynność ta jest jedynie zabiegiem księgowym i nie kreuje stosunku usługowego między niemieckim, brytyjskim, austriackim zakładem Spółki i innymi jej oddziałami.

Ad. 2

W ocenie Wnioskodawcy, w związku z tym, że w zaistniałym stanie faktycznym Spółka nie jest płatnikiem podatku dochodowego w Polsce w związku z umowami na świadczenie usług z katalogu art. 21 ust. I Ustawy o CIT zawieranymi przez niemiecki, brytyjski lub austriacki Oddział Spółki, Wnioskodawca nie jest zobowiązany do posiadania certyfikatów rezydencji odpowiednio niemieckich, brytyjskich lub austriackich podmiotów w celu udokumentowania braku obowiązku pobierania podatku zryczałtowanego przez Spółkę.

Obowiązek posiadania certyfikatu rezydencji wynika jedynie z art. 26 ust. 1 Ustawy o CIT. Zgodnie z art. 26 ust. 1 Ustawy o CIT osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2, 2b i 2d, w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat, z uwzględnieniem odliczeń przewidzianych w art. 22 ust. la-le. Zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji.

W niniejszej sytuacji artykuł 26 ust. 1 Ustawy o CIT w ogóle nie znajdzie zastosowania, ponieważ Wnioskodawca zgodnie z art. 3 ust. 2 i 3 Ustawy o CIT, jak i art. 21 Ustawy o CIT oraz odpowiednio UPO Polska-Niemcy, UPO Polska-Wielka Brytania lub UPO Polska- Austria, w ogóle nie jest płatnikiem podatku dochodowego w Polsce od ww. należności z tytułu zawartych umów. Wynika to z faktu, iż umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania są nadrzędne w stosunku do zapisów polskiej Ustawy o CIT, a kwestię miejsca opodatkowania ww. przychodów rozstrzyga się z uwzględnieniem umów międzynarodowych, w tym przypadku odpowiednio UPO Polska-Niemcy, UPO Polska-Wielka Brytania lub UPO Polska- Austria. Jak wskazano w uzasadnieniu stanowiska Wnioskodawcy odnośnie pytania 1, zgodnie z art. 12 ust. 5 UPO Polska-Niemcy oraz odpowiednio UPO Polska-Wielka Brytania oraz UPO Polska-Austria uważa się, że należności licencyjne powstają w Umawiającym się Państwie, jeżeli ich płatnikiem jest osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w tym Państwie. Jednakże, jeżeli osoba płacąca należności licencyjne, bez względu na to, czy ma ona miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie, posiada w Umawiającym się Państwie zakład lub stałą placówkę, w związku z działalnością, której powstał obowiązek zapłaty należności licencyjnych, a należności te są pokrywane przez ten zakład lub stałą placówkę, wówczas uznaje się, iż należności licencyjne powstają w Państwie, w którym położony jest zakład lub stała placówka. Z kolei należności, które nie dadzą zakwalifikować się jako należności licencyjne zgodnie z art. 12 ust.2 UPO Polska-Niemcy, powinny być opodatkowane zgodnie z art. 7 UPO Polska-Niemcy (lub odpowiednio UPO Polska-Wielka Brytania lub UPO Polska-Austria) a zatem w zakresie, w jakim mogą być przypisane zakładowi podlegają opodatkowaniu odpowiednio w Niemczech, Wielkiej Brytanii lub Austrii. A zatem, skoro należności z tytułu tych umów powstają jedynie w Niemczech, Wielkiej Brytanii lub Austrii tym samym Wnioskodawca nie jest zobowiązany do posiadania odpowiednich certyfikatów rezydencji.

Mając na uwadze powyższe, należy stwierdzić, że nie ma normy prawnej, która w niniejszej sytuacji nakazywałaby Wnioskodawcy posiadanie certyfikatu rezydencji odpowiednio niemieckich, brytyjskich lub austriackich podmiotów w związku z zawartymi umowami obejmującymi usługi z katalogu art. 21 ust, 1 Ustawy o CIT.

Ze wskazanych powyżej względów, w ocenie Wnioskodawcy, w zaistniałej sytuacji faktycznej Wnioskodawca nie jest zobowiązany do posiadania certyfikatu rezydencji odpowiednio niemieckich, brytyjskich lub austriackich podmiotów w celu udokumentowania braku obowiązku pobierania podatku zryczałtowanego przez Spółkę od płatności dokonywanych na ich rzecz przez Oddziały.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest:

• w zakresie pytania nr 1 - nieprawidłowe
• w zakresie pytania nr 2 - nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2016 r., poz. 1888 z późn. zm.), podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Zasada ograniczonego obowiązku podatkowego stanowi, że Polska, na terytorium której znajduje się źródło uzyskiwania przychodów, ma suwerenne prawo do opodatkowania podmiotów niebędących jej rezydentami podatkowymi w zakresie dochodów uzyskiwanych z takiego źródła. Podmioty podlegające ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce zobowiązane są do wykazania jedynie tych dochodów, których źródło położone jest na terytorium Polski i nie są w Polsce opodatkowane z tytułu dochodów, których źródło jest położone za granicą. Warunkiem posiadania w Polsce statusu podmiotu o ograniczonym obowiązku podatkowym jest brak na terytorium Polski zarówno siedziby, jak i faktycznego zarządu podatnika.

Z przedstawionego opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca za pośrednictwem swoich zagranicznych oddziałów prowadzi działalność na rynkach niemieckim, brytyjskim i austriackim. Ponadto wskazano, że Oddziały te stanowią zakład w rozumieniu:

• umowy między Rzecząpospolitą Polska a Republiką Federalna Niemic w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, podpisaną w Berlinie dnia 14 maja 2003 r. ( Dz. U. z 2005 r., nr 206. poz. 90),
• umowy między Rzecząpospolitą Polska a Republiką Austrii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, podpisaną w Wiedniu dnia 13 stycznia 2004 r. ( Dz. U. z 2005 r., nr 224. poz. 1921),
• konwencji między Rzecząpospolitą Polska a Zjednoczonym Królestwem Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i zysków majątkowych, ( Dz. U. z 2006 r., nr 250, poz. 1840).

Wskazano również, że w celu zapewnienia prawidłowej i sprawnej obsługi prowadzonych tam projektów, Oddziały zawierają lub będą zawierały umowy z odpowiednio niemieckimi, brytyjskimi i austriackimi podmiotami na świadczenie różnego rodzaju usług objętych katalogiem z art. 21 ust. 1 Ustawy o CIT, m.in. umowy dzierżawy, najmu, leasingu samochodów oraz sprzętu budowlanego, umowy na świadczenie usług doradczych, księgowych, usług prawnych, usług reklamowych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, które są wykorzystywane przez Oddziały do prowadzenia przez nie działalności.

Przepis art. 21 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych stanowi, iż podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów:

• z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej lub naukowej (know-how),
• z tytułu świadczeń: doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze -

ustala się w wysokości 20% przychodów.

W związku z powyższymi uregulowaniami należy stwierdzić, że na podstawie ww. przepisu art. 21 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, przychody z tytułu świadczonych usług wymienionych przez Wnioskodawcę we wniosku co do zasady podlegają opodatkowaniu w wysokości 20% przychodów.

Jednak wskazany przepis stosuje się, zgodnie z postanowieniami art. 21 ust. 2 powyższej ustawy, z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

W przedmiotowej sprawie zastosowanie będą miały ww. umowy między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec, Austrią i Wielką Brytanią.

Nabywane przez Oddziały usługi mieszczą się w katalogu usług wymienionych w art. 7 (zyski przedsiębiorstw) oraz w art. 12 (należności licencyjne) ww. umów o unikaniu podwójnego opodatkowania.

W myśl art. 7 ust. 1 ww. umów, zyski przedsiębiorstwa Umawiającego się Państwa podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że przedsiębiorstwo prowadzi w drugim Umawiającym się Państwie działalność gospodarczą poprzez położony tam zakład. Jeżeli przedsiębiorstwo wykonuje działalność w ten sposób, to zyski przedsiębiorstwa mogą być opodatkowane w drugim Państwie, jednak tylko w takiej mierze, w jakiej można przypisać je temu zakładowi.

Natomiast zgodnie z postanowieniami art. 12 ust. 1 ww. umów, należności licencyjne w Umawiającym się Państwie i wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie, mogą być opodatkowane w tym Państwie. Zgodnie z art. 12 ust. 3 ww. umów, określenie „należności licencyjne” oznacza wszelkiego rodzaju należności płacone za użytkowanie lub prawo do użytkowania wszelkich praw autorskich do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego (włącznie z filmami dla kin oraz filmami lub taśmami transmitowanymi w radiu lub telewizji), wszelkiego patentu, znaku towarowego, wzoru do modelu, planu, tajemnicy technologii lub procesu produkcyjnego lub za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego lub za informacje związane z doświadczeniem zawodowym w dziedzinie przemysłowej, handlowej, lub naukowej (know-how).

W myśl art. 12 ust. 5 ww. konwencji z Wielką Brytania, uważa się, że należności licencyjne powstają w Umawiającym się Państwie, jeśli płatnikiem jest osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w tym państwie. Jeśli jednak, osoba wypłacająca należności licencyjne bez względu na to, czy ma ona w Umawiającym się Państwie miejsce zamieszkania lub siedzibę, posiada w Umawiającym się Państwie zakład, w związku z którym powstał obowiązek wypłaty należności licencyjnych i zapłata tych należności jest pokrywana przez ten zakład, wówczas uważa się, że należności licencyjne powstają w tym umawiającym się Państwie, w którym zakład jest położony. Tożsame uregulowania zawiera art. 12 ust. 5 ww. umowy z Austrią oraz z Republiką Federalną Niemiec.

W omawianej kwestii należy zwrócić uwagę na postanowienia art. 26 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, który stanowi, że osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2, 2b i 2d, w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat, z uwzględnieniem odliczeń przewidzianych w art. 22 ust. la-le. Zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji.

W związku z powyższym, należy stwierdzić, że nabywane przez Oddziały usługi powodują powstawanie przychodów, o których mowa w art. 21 ust. 1, co również potwierdził Wnioskodawca w złożonym wniosku. Jednak postanowienia ww. umów o unikaniu podwójnego opodatkowania dają możliwość opodatkowania tych przychodów w Umawiającym się państwie, gdzie Spółka posiada Oddziały, tj. w Republice Federalnej Niemiec, Wielkiej Brytanii oraz w Austrii. Jednak aby można było zastosować postanowienia umów o unikaniu podwójnego opodatkowania (niepobranie podatku w Polsce), konieczne jest uzyskanie od podatników certyfikatów rezydencji, co jednoznacznie nakazują postanowienia ww. art. 26 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W świetle przedstawionego stanu faktycznego i powołanych przepisów prawa, stwierdzić należy, iż w związku z zapisem art. 7 oraz art. 12 ww. umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, należności z tytułu opłat za nabyte usługi nie będą podlegały opodatkowaniu na terenie Rzeczypospolitej, a tym samym Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do potrącenia zryczałtowanego podatku dochodowego od osób prawnych od tych należności, pod warunkiem udokumentowania przez Wnioskodawcę, miejsca siedziby odbiorców należności dla celów podatkowych certyfikatem rezydencji, wydanym przez właściwe organy administracji podatkowej.

Biorąc pod uwagę powyższe przepisy podatkowe i przedstawiony we wniosku stan faktyczny należy stwierdzić, iż stanowisko Spółki jest nieprawidłowe.

Jednocześnie należy dodać, że niniejsza interpretacja nie dotyczy oceny prawidłowości dokonywanych przez Spółkę kalkulacji dochodu i korygowania go notami obciążeniowymi, co stanowi element własnego stanowiska w sprawie.

Procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego czy kontrolnego. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. Pełna weryfikacja prawidłowości zakwalifikowania nabywanych usług może być dokonana jedynie w toku postępowania podatkowego lub kontrolnego, będącego poza zakresem instytucji interpretacji indywidualnej, do której zastosowanie mają przepisy określone w art. 14h (w zamkniętym katalogu) ustawy – Ordynacja podatkowa. Dokonując interpretacji indywidualnej organ interpretacyjny przedstawia jedynie swój pogląd dotyczący wykładni treści analizowanych przepisów i sposobu ich zastosowania w odniesieniu do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego bądź zdarzenia przyszłego (którego elementy przyjmuje jako podstawę rozstrzygnięcia bez weryfikacji).

W świetle powyższego, w procesie wydawania interpretacji indywidualnych właściwy organ nie dokonuje żadnych własnych ustaleń w ramach postępowania dowodowego, ale przedstawia wyłącznie ocenę stanowiska Wnioskodawcy na tle przedstawionego przez niego zdarzenia przyszłego. Innymi słowy, podane przez Wnioskodawcę fakty nie podlegają weryfikacji ani konfrontacji z dokumentami źródłowymi, ponieważ w oparciu o wydaną w indywidualnej sprawie interpretację, Wnioskodawca uzyskuje jedynie informację o poglądzie organu w konkretnej, przedstawionej we wniosku sprawie.

Reasumując, zaznaczyć należy, że niniejsza interpretacja została wydana w oparciu o przedstawiony we wniosku opis stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego, co oznacza, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź skarbowej zostanie określony odmienny stan faktyczny, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku, ul. H. Sienkiewicza 84,15-950 Białystok, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.