Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB2-1.4010.157.2017.1.EN
z 10 sierpnia 2017 r.

 

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2017 r., poz. 201 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 30 maja 2017 r. (data wpływu do Organu 5 czerwca 2017 r.), uzupełnionym 4 lipca 2017 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów opłaty za skrócenie okresu obowiązywania umowy leasingu operacyjnego – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 5 czerwca 2017 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów opłaty za skrócenie okresu obowiązywania umowy leasingu operacyjnego. Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 20 czerwca 2017 r. Znak: 0111-KDIB2-1.4010.89.2017.1.EN wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło 4 lipca 2017 r.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca - Sp. z o.o. zawarł dwie umowy leasingu operacyjnego na samochody osobowe na czas określony (jedna na 48 miesięcy, druga na 36 miesięcy). Suma ustalonych opłat w umowach leasingu (opłata wstępna, miesięczne raty leasingowe i wartość końcowa, tj. wykupu) jest wyższa niż wartość początkowa samochodów, tj. cena samochodów. Spółka wykorzystuje samochody w działalności gospodarczej. Spółka planuje skrócenie umów i ostatecznie faktyczny czas ich trwania będzie krótszy niż 2 lata (tj. krótszy niż 40% normatywnego czasu amortyzacji). Spółka planuje wtedy dokonać wykupu samochodów od leasingodawcy, a następnie rozważa możliwość ich sprzedaży.

W uzupełnieniu wniosku ujętym w piśmie z 30 czerwca 2017 r, Wnioskodawca wskazał, że:

Powód skrócenia leasingu to powód ekonomiczny. Leasingowane przez Spółkę samochody jako nowe i z małym przebiegiem km bardziej opłaca się sprzedać, ponieważ można osiągnąć większy zysk.

Ponadto Zarząd Spółki chce dostosować kwoty ponoszonych rat leasingowych do sytuacji finansowo - gospodarczej Spółki. W przypadku gdy następuje spadek zamówień, a co za tym idzie i spadek przychodów Spółki, Zarząd pragnie zmniejszyć wydatki celem przetrwania gorszej koniunktury. Takie skrócenie leasingu pozwala zaoszczędzić na wydatkach, a tym samym zwiększyć dochód. Natomiast jeżeli sytuacja Spółki się poprawi Zarząd może podjąć decyzję o podpisaniu nowej umowy leasingu na bardziej atrakcyjnych finansowo warunkach niż obecnie (np. serwis i naprawa samochodu w cenie leasingu).

W związku z powyższym opisem zadano m.in. następujące pytanie:

Czy opłata za skrócenie okresu obowiązywania umowy będzie kosztem uzyskania przychodów?

(pytanie oznaczone we wniosku nr 2)

Zdaniem Wnioskodawcy, opłata za skrócenie okresu obowiązywania umowy leasingu samochodu osobowego powinna być kosztem uzyskania przychodu na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Konieczność poniesienia tej opłaty jest bezpośrednio związana z prowadzoną przez Spółkę działalnością gospodarczą (skoro umowa leasingu została podpisana w toku prowadzonej działalności gospodarczej, a przedmiot leasingu był w tej działalności wykorzystywany), a w konsekwencji - wydatek ten jako koszt tej działalności, stanowi koszty uzyskania przychodów tej działalności.

W uzupełnieniu wniosku, ujętym w piśmie z 30 czerwca 2017 r. wskazano ponadto, że wydatek poniesiony na skrócenie okresu obowiązywania umowy leasingu nie został wymieniony w art. 16 ust. 1 updop, jako niestanowiący kosztu uzyskania przychodu. W przypadku podjęcia decyzji o skróceniu leasingu i wykupie auta opłata za skrócenie umowy pozostaje w związku właśnie z tą decyzją ekonomiczną. Decyzja Zarządu o zmniejszeniu wydatków Spółki i pozbyciu się leasingu w czasach gorszej koniunktury jest w ocenie Zarządu uważana za racjonalną i uzasadnioną, jest ona związana z prowadzoną działalnością gospodarcza tak żeby zabezpieczyć źródło przychodu i żeby firma przetrwała gorszą koniunkturę.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Na wstępie zauważyć należy, że stosownie do zadanego pytania wyznaczającego zakres rozpatrzenia wniosku przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej jest możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów opłaty za skrócenie okresu obowiązywania umowy leasingu operacyjnego. Tym samym przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej nie jest kwestia możliwości uznania zawartych przez Wnioskodawcę umów za umowy leasingu operacyjnego - wskazanie w tym zakresie zostało przyjęte, jako element opisu zdarzenia przyszłego niepodlegający ocenie przez tut. Organ.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (j.t. Dz.U. z 2016 r., poz. 1888 ze zm., dalej: „updop”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Powyższe oznacza, że wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami lub służą zachowaniu bądź zabezpieczeniu źródła przychodów. Kosztami będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w tym celu, nawet wówczas gdy z obiektywnych powodów przychód nie zostanie osiągnięty. Zatem do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów. Podatnik, zaliczając dany wydatek do kosztów uzyskania przychodów, winien wykazać jego związek z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz to, że poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu lub że wydatek ten jest związany z konkretnym przedsięwzięciem gospodarczym.

Katalog wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, pomimo ich związku przychodami i prowadzoną działalnością gospodarczą zawarty został w art. 16 ust. 1 updop. Należy jednak pamiętać, że samo wyliczenie kosztów, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodów, nie stwarza domniemania, iż wszelkie pozostałe koszty, które nie są zamieszczone w art. 16 updop, zostaną ex lege uznane za koszty uzyskania przychodów.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

  • został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
  • jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
  • pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
  • poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
  • został właściwie udokumentowany,
  • nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 updop, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu wydatków enumeratywnie wymienionych w przywołanym art. 16 ust. 1 updop, stanowić mogą koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo – skutkowym z osiąganymi przychodami. Właściwa i zgodna z treścią ustawowej regulacji kwalifikacja kosztów uzyskania przychodów powinna brać pod uwagę:

  1. przeznaczenie wydatku (jego celowość, zasadność dla funkcjonowania podmiotu), oraz
  2. potencjalną możliwość (analizowaną w dacie poniesienia wydatku na podstawie obiektywnych przesłanek) przyczynienia się danego wydatku do osiągnięcia przychodu.

W większości przypadków związek z przychodem nie nasuwa żadnych wątpliwości. Są jednak sytuacje, w których ów związek przyczynowy nie jest tak jednoznaczny. Wszystkie te sytuacje należy zatem rozwiązywać według zasad racjonalnego rozumowania, odrębnie w odniesieniu do każdego przypadku.

Zasady opodatkowania stron umowy leasingu podatkiem dochodowym od osób prawnych reguluje rozdział 4a updop.

Zgodnie z art. 17a pkt 1 updop, ilekroć w rozdziale tym jest mowa o umowie leasingu - rozumie się przez to umowę nazwaną w kodeksie cywilnym, a także każdą inną umowę, na mocy której jedna ze stron, zwana dalej „finansującym”, oddaje do odpłatnego używania albo używania i pobierania pożytków na warunkach określonych w ustawie drugiej stronie, zwanej dalej „korzystającym”, podlegające amortyzacji środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne, a także grunty oraz prawo wieczystego użytkowania gruntów.

Stosownie do art. 17b ust. 1 updop, opłaty ustalone w umowie leasingu, ponoszone przez korzystającego w podstawowym okresie umowy z tytułu używania środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych stanowią przychód finansującego i odpowiednio w przypadku, o którym mowa w pkt 1, koszt uzyskania przychodów korzystającego, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3, jeżeli:

  1. umowa leasingu, w przypadku gdy korzystającym nie jest osoba wymieniona w pkt 2, została zawarta na czas oznaczony, stanowiący co najmniej 40% normatywnego okresu amortyzacji, jeżeli przedmiotem umowy leasingu są podlegające odpisom amortyzacyjnym rzeczy ruchome lub wartości niematerialne i prawne, albo została zawarta na okres co najmniej 5 lat, jeżeli jej przedmiotem są podlegające odpisom amortyzacyjnym nieruchomości;
  2. umowa leasingu, w przypadku gdy korzystającym jest osoba fizyczna nieprowadząca działalności gospodarczej, została zawarta na czas oznaczony;
  3. suma ustalonych opłat w umowie leasingu, o której mowa w pkt 1 lub 2, pomniejszona o należny podatek od towarów i usług, odpowiada co najmniej wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, a w przypadku zawarcia przez finansującego następnej umowy leasingu środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej będących uprzednio przedmiotem takiej umowy odpowiada co najmniej jego wartości rynkowej z dnia zawarcia następnej umowy leasingu; przepis art. 14 stosuje się odpowiednio.

W myśl natomiast art. 17b ust. 2 updop, jeżeli finansujący w dniu zawarcia umowy leasingu korzysta ze zwolnień w podatku dochodowym przysługujących na podstawie:

  1. art. 6,
  2. przepisów o specjalnych strefach ekonomicznych,
  3. art. 23 i 37 ustawy z dnia 14 czerwca 1991 r. o spółkach z udziałem zagranicznym (Dz.U. z 1997 r. poz. 143 ze zm.),

-do umowy tej stosuje się zasady opodatkowania określone w art. 17f - 17h.

Jak wynika z powyższego, jeżeli zawarto umowę leasingu spełniającą wymienione wyżej warunki, to ponoszone na jej podstawie opłaty stanowią przychód finansującego i odpowiednio koszt uzyskania przychodów korzystającego.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca zawarł dwie umowy leasingu operacyjnego na samochody osobowe na czas określony (jedna na 48 miesięcy, druga na 36 miesięcy). Spółka wykorzystuje samochody w działalności gospodarczej. Wnioskodawca planuje skrócenie umów i ostatecznie faktyczny czas ich trwania będzie krótszy niż 2 lata. Następnie Spółka planuje dokonać wykupu samochodów od leasingodawcy, oraz rozważa możliwość ich sprzedaży. Czas obowiązywania ww. umów leasingu operacyjnego zostanie skrócony z powodów ekonomicznych. Leasingowane przez Spółkę samochody jako nowe i z małym przebiegiem km bardziej opłaca się sprzedać, ponieważ można osiągnąć większy zysk. Ponadto Zarząd Spółki chce dostosować kwoty ponoszonych rat leasingowych do sytuacji finansowo - gospodarczej Spółki. W przypadku gdy następuje spadek zamówień, a co za tym idzie i spadek przychodów Spółki, Zarząd pragnie zmniejszyć wydatki celem przetrwania gorszej koniunktury. Wnioskodawca wskazał również, że wydatek poniesiony na skrócenie okresu obowiązywania umowy leasingu nie został wymieniony w art. 16 ust. 1 updop, jako niestanowiący kosztu uzyskania przychodu.

Mając na uwadze powyższe wskazać należy, że regulacje zawarte w art. 17a-17l updop nie określają skutków podatkowych rozwiązania umowy przed czasem oznaczonym w umowie leasingowej. Odnoszą się tylko do rozporządzania przedmiotem leasingu po upływie okresu podstawowego oraz w trakcie trwania umowy. W związku z powyższym skutki podatkowe przedterminowego rozwiązania umowy leasingu należy wywodzić z ogólnych przepisów prawa podatkowego. Zgodnie z wcześniej już wskazanym art. 15 ust. 1 updop, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (…).

W świetle powyższego należy zgodzić się z Wnioskodawcą, że w niniejszej sprawie nie znajdzie zastosowania żaden z przepisów art. 16 ust. 1 updop. Wskazać bowiem należy, że opłata za skrócenie okresu obowiązywania umowy leasingu samochodu osobowego będąca przedmiotem zapytania Wnioskodawcy nie znajduje się w katalogu wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów. Należy zatem rozważyć, czy poniesienie przez Wnioskodawcę ww. opłaty za skrócenie okresu obowiązywania umowy leasingowej, na rzecz leasingodawcy realizuje cele wskazane w przepisie art. 15 ust. 1 updop.

Dokonując rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy należy mieć na uwadze, iż tut. Organ wezwał Wnioskodawcę aby jednoznacznie wyjaśnił związek przyczynowo-skutkowy pomiędzy poniesieniem ww. opłaty a osiągnięciem (zachowaniem albo zabezpieczeniem) przychodu z działalności gospodarczej. W uzupełnieniu wniosku wskazano, że okres obowiązywania umowy leasingu zostanie skrócony ze względów ekonomicznych. Leasingowane przez Spółkę samochody jako nowe i z małym przebiegiem km bardziej opłaca się sprzedać, ponieważ można osiągnąć większy zysk. Jednakże, należy mieć na uwadze, opis zdarzenia przyszłego, z którego jednoznacznie wynika, iż Wnioskodawca jedynie rozważa możliwość sprzedaży leasingowanych samochodów. W konsekwencji pozostaje to wyłącznie w sferze potencjalnych i niepewnych działań Wnioskodawcy. Zatem, poniesienie opłaty za skrócenie umowy leasingu nie ma na celu uzyskania przychodu. Ponadto Wnioskodawca wskazał również, że gdy następuje spadek zamówień, co przedkłada się na spadek przychodów Spółki, Zarząd pragnie zmniejszyć wydatki celem przetrwania gorszej koniunktury. Decyzja ta w ocenie Wnioskodawcy, uważana jest za racjonalną i uzasadnioną, związaną z prowadzoną działalnością gospodarczą tak aby zabezpieczyć źródło przychodów.

Z powyższego wynika, iż opłata za skrócenie obowiązywania leasingu nie zostanie poniesiona w celu osiągnięcia przychodów. Trudno jest bowiem racjonalnie założyć, iż opłata ta wpływa na osiągnięcie przychodów w sensie pozytywnym, a mianowicie wpływa na ich zwiększenie (osiągnięcie). W rezultacie, powyższe wydatki mogą ewentualnie podlegać pod tę cześć normy art. 15 ust. 1 updop, która odnosi się do zachowania, albo zabezpieczenia źródła przychodów.

W tym miejscu wskazać należy na kwestię ogólną, nieporuszaną na wstępie niniejszego rozstrzygnięcia, a dotyczącą samej interpretacji normy art. 15 ust. 1 updop. Otóż, w ocenie organu interpretacyjnego, niedopuszczalne jest przeprowadzanie takiej wykładni art. 15 ust. 1 updop, która racjonalność działań podatnika utożsamia z celowością wydatku. Organ stoi na stanowisku, iż pojęcia racjonalności poniesienia wydatku oraz jego celowości nie nakładają się na siebie, w tym znaczeniu, iż nie są one równoważne. Pomiędzy tymi kategoriami nie istnieje tożsamość znaczeń. Pojęcia racjonalności oraz celowości rozumiane przez pryzmat art. 15 ust. 1 updop wzajemnie się uzupełniają, w tym sensie, iż trudno jest mówić o celowości wydatku, bez wcześniejszego wykazania jego racjonalności. Relacja odwrotna, jak się jednak wydaje w świetle wykładni literalnej art. 15 ust. 1 updop nie zachodzi. Oznacza to, iż wykazanie, że mamy do czynienia z racjonalnym postępowaniem podatnika, samo w sobie nie determinuje uznania wydatku za celowy pod kątem zachowania, czy zabezpieczenia źródła przychodów. Racjonalność postępowania podatnika, jest bowiem jednym z elementów oceny celowości wydatku, pomocnym przy wykładni zwrotu normatywnego „w celu”. Ustawodawca konstruując normę art. 15 ust. 1 updop, nie wskazał, iż wystarczającym dla podatkowej kwalifikacji kosztów uzyskania przychodów jest racjonalność prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej. Gdyby bowiem intencją ustawodawcy było położenie nacisku na ową racjonalność, norma art. 15 ust. 1 updop przybrałaby z pewnością inne brzmienie, sprowadzające się do formuły, iż kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie poniesione wydatki związane z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą.

Dokonując interpretacji normy art. 15 updop należy mieć także na uwadze wnioski płynące z analizy orzeczeń sądów administracyjnych. Jak bowiem orzekł WSA w Poznaniu w wyroku z 9 listopada 2010 r., sygn. akt I SA/Po 748/10: Nie ulega wątpliwości, że w praktyce życia gospodarczego zdarzają się sytuacje, w których podatnik ponosi wydatki, które zmierzają w istocie nie do osiągnięcia przychodów, lecz do zmniejszenia lub uniknięcia strat. Jednakże poprzez zabiegi interpretacyjne nie można im przypisać cechy wydatku dokonanego w celu uzyskania przychodu bądź jego zabezpieczenia, albo zachowania. Odszkodowanie bowiem za wcześniejsze rozwiązanie umowy, dyktowane dążeniem do zapobieżenia stratom finansowym, grożącym w razie dalszego trwania zobowiązania, nie może być uznana za koszt uzyskania przychodu. Przepis art. 15 ust.1 u.p.d.o.p. nie przewiduje możliwości wpisywania w ciężar kosztów podatkowych odszkodowań, które ponoszone są w celu uniknięcia strat. Celem poniesionego kosztu wyartykułowanym w tym przepisie jest jedynie osiąganie przychodów. Jedynie de lege ferenda celowe byłoby wprowadzenie takich regulacji prawnych, które umożliwiałyby zaliczanie do kosztów podatkowych wydatków z tytułu zapobiegania czy też zminimalizowania strat. Jednakże de lege lata proponowana przez stronę skarżącą wykładnia analizowanego przepisu nie jest możliwa (por. A.Bartosiewicz, R.Kubacki, t.25 do art. 22 w PIT. Komentarz, Lex, 2009). W innym orzeczeniu ten sam Sąd stwierdził, że samo działanie polegające na ograniczeniu uszczuplenia majątku podatnika nie stanowi jeszcze wystarczającej podstawy do uznania, iż mamy do czynienia z zabezpieczeniem źródła przychodów (wyrok z 2 września 2010 r. sygn. akt I SA/Po 436/10). Należy podkreślić, że cel rozumiany jako chęć minimalizowania strat nie może być utożsamiany z pojęciem zabezpieczenia źródła przychodów. Przepis art. 15 ust. 1 updop nie przewiduje możliwości wpisywania w ciężar kosztów podatkowych wydatków, które ponoszone są w celu uniknięcia strat. Z analizy treści tego przepisu wynika, że nie obejmuje on swoją dyspozycją działań „negatywnych” zmierzających do ograniczenia straty, lecz wyłącznie działania o charakterze pozytywnym zmierzającym do uzyskania przychodu ewentualnie zachowania lub zabezpieczenia jego źródeł (por wyrok NSA z 20 lipca 2011 r., sygn. akt II FSK 460/10). Tut. Organ nie kwestionuje przy tym sensu ekonomicznego poniesionego wydatku, czy też racjonalności podejmowanych przez przedsiębiorcę decyzji gospodarczych i ich efektywności, lecz ocenia czy konkretny wydatek został poniesiony w związku dążeniem do osiągnięcia przychodu (zachowania lub zabezpieczenia jego źródła).

Reasumując, stwierdzić należy, iż w przedmiotowej sprawie, opłata za skrócenie okresu obowiązywania umowy leasingu operacyjnego nie będzie mogła stanowić kosztu uzyskania przychodów prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej, bowiem jak zostało wskazane powyżej nie zostanie ona poniesiona w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, stosownie do art. 15 ust. 1 updop.

W świetle powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

  1. z zastosowaniem art. 119a;
  2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi ul. Piotrkowska 135, 90-434 Łódź, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2017 r., poz. 1369) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.


doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
Dołącz do zarejestrowanych użytkowników i korzystaj wygodnie z epodatnik.pl.   Rejestracja jest prosta, szybka i bezpłatna.

Reklama

Przejrzyj zasięgi serwisu epodatnik.pl od dnia jego uruchomienia. Zobacz profil przeciętnego użytkownika serwisu. Sprawdź szczegółowe dane naszej bazy mailingowej. Poznaj dostępne formy reklamy: display, mailing, artykuły sponsorowane, patronaty, reklama w aktywnych formularzach excel.

czytaj

O nas

epodatnik.pl to źródło aktualnej i rzetelnej informacji podatkowej. epodatnik.pl to jednak przede wszystkim źródło niezależne. Niezależne w poglądach od aparatu skarbowego, od wymiaru sprawiedliwości, od inwestorów kapitałowych, od prasowego mainstreamu.

czytaj

Regulamin

Publikacje mają charakter informacyjny. Wydawca dołoży starań, aby informacje prezentowane w serwisie były rzetelne i aktualne. Treści prezentowane w serwisie stanowią wyraz przekonań autorów publikacji, a nie źródło prawa czy urzędowo obowiązujących jego interpretacji.

czytaj