Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB3-1.4012.1.2017.5.KO
z 10 sierpnia 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) w związku z postanowieniem Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 10 sierpnia 2017 r., znak: 0111-KDB3-1.4012.1.2017.4.PK uchylającym postanowienie organu I instancji z dnia 19 maja 2017 r., znak: 0111-KDIB3-1.4012.1.2017.2.KO, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z 28 lutego 2017 r. (data wpływu 7 marca 2017 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia czy w razie śmierci Ojca Wnioskodawczyni, Wnioskodawczyni jako (ewentualny) spadkobierca zobowiązana będzie do sporządzenia tzw. remanentu likwidacyjnego, o którym mowa w art. 14 ustawy o podatku od towarów i usług, oraz odprowadzenia z tego tytułu podatku należnego VAT – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 7 marca 2017 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia czy w razie śmierci Ojca Wnioskodawczyni, Wnioskodawczyni jako (ewentualny) spadkobierca zobowiązana będzie do sporządzenia tzw. remanentu likwidacyjnego, o którym mowa w art. 14 ustawy o podatku od towarów i usług, oraz odprowadzenia z tego tytułu podatku należnego VAT.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawczyni Pani J.K. nie prowadzi pozarolniczej działalności gospodarczej, działalności rolniczej, ani działów specjalnych produkcji rolnej. Jest właścicielką działki rolnej o pow. ponad 2 ha.

Ojciec Wnioskodawczyni, Pan T.K., prowadzi jednoosobowo działalność rolniczą, która spełnia kryteria sklasyfikowania jej, jako działy specjalne produkcji rolnej, a dokładniej, jako: uprawa roślin „in vitro”, uprawa w szklarniach ogrzewanych powyżej 25 m² roślin ozdobnych oraz uprawa w tunelach foliowych ogrzewanych powyżej 50 m²: roślin ozdobnych i roślin pozostałych.

Ojciec Wnioskodawczyni podatek dochodowy od osób fizycznych z prowadzonej działalności w roku 2015 i 2016, jak również w obecnym roku podatkowym 2017, rozlicza przy zastosowaniu stawki liniowej 19%. Formą prowadzonej ewidencji księgowej są księgi rachunkowe. Ponadto, jest On zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku od towaru i usług. Ojciec Wnioskodawczyni w ramach swojej działalności prowadzonej pod firmą: G (dalej także: G), co do zasady, wykonuje czynności opodatkowane podatkiem VAT (sprzedaż opodatkowana VAT). Jednak incydentalnie zdarzają się czynności zwolnione z opodatkowania tym podatkiem, tj. sprzedaż środka trwałego (samochodu w grudniu 2013 r., czy gruntu rolnego we wrześniu 2014 r.). Ponadto, Panu T.K. nie przysługuje zwolnienie, o którym stanowi art. 113 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tj. Dz.U. 2011 Nr 177, poz. 1054 z późn.zm.). Małżonka Pana T.K., Pani E.K. (Matka Wnioskodawczyni), jest osobą fizyczną nieprowadzącą działalności gospodarczej, nie jest również zarejestrowana jako podatnik podatku od towarów i usług.

Ojciec Wnioskodawczyni rozpoczął działalność polegającą na prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej po zawarciu małżeństwa. Rodziców Wnioskodawczyni łączy ustawowa wspólność majątkowa. Podczas trwania małżeństwa, a także przed jego zawarciem, państwo K. nie zawarli żadnych umów rozszerzających lub ograniczających ustawową wspólność majątkową, jak również o ustanowieniu rozdzielności majątkowej lub rozdzielności majątkowej z wyrównaniem dorobków. Nie doszło także do podziału małżeńskiego majątku wspólnego. Wszystkie składniki majątkowe G były nabywane w trakcie małżeństwa w ramach ustawowej wspólności majątkowej małżeńskiej i za zgodą małżonki wykorzystywane przez Ojca Wnioskodawczyni do prowadzenia działów specjalnych produkcji rolnej na imię i nazwisko Ojca Wnioskodawczyni. Zatem, z uwagi na brak rozdzielności majątkowej, wszystkie składniki G wchodzą w skład majątku wspólnego Pani E.K. i Pana T.K., na zasadzie współwłasności łącznej. Właścicielami G są zatem Rodzice Wnioskodawczyni. Do ewidencji środków trwałych G wprowadzono składniki majątku wspólnego małżonków K., z których, za zgodą Pani E.K., nieodpłatnie korzysta Pan T.K. przy prowadzeniu G. Wśród rzeczy oddanych do nieodpłatnego korzystania znajdują się m.in, nieruchomości gruntowe niezabudowane (tj.; grunty orne, rola, sady), nieruchomości rolne zabudowane oraz w odrębnej grupie - budynki i budowle (które nie są przedmiotem odrębnej własności). Nieruchomości gruntowe Rodzice Wnioskodawczyni nabyli od osób fizycznych na podstawie: darowizny oraz umów sprzedaży. Czynności te nie były opodatkowane podatkiem od towarów i usług.

Większość budynków i budowli posadowionych na zabudowanych nieruchomościach rolnych zlokalizowanych w K, M. i N., od momentu ich wybudowania była i jest w dalszym ciągu wykorzystywana przez Ojca Wnioskodawczyni jedynie w działalności prowadzonej w ramach G. Przedmiotowe budynki i budowle od momentu ich wybudowania były ulepszane (modernizowane) w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym. Nie były one dotychczas nigdy przedmiotem najmu, dzierżawy, leasingu na rzecz innego podmiotu, bądź innej umowy o podobnym charakterze.

Laboratorium, w którym ma miejsce pierwsza faza wzrostu roślin znajduje się na nieruchomości położonej w K. Na nieruchomościach położonych w miejscowości M, mających charakter rolny, częściowo zabudowanych, znajduje się pięć budynków magazynowych oraz trzy bloki namiotów foliowych, budynek biurowy (działka w całości wprowadzona do ewidencji środków trwałych G) oraz szkółka (działka w części wprowadzona do ewidencji środków trwałych G). Nieruchomości położone w N mają charakter wyłącznie rolny, nie są zabudowane (z wyjątkiem jednej działki, w księdze wieczystej której ujawniono zabudowę) i obecnie, pomimo wprowadzenia ich do ewidencji środków trwałych G, nie są wykorzystywane do działalności w ramach działów specjalnych produkcji rolnej.

Do ewidencji środków trwałych G wpisano również wykorzystywane w działalności G: ruchomości, w tym: maszyny, urządzenia, narzędzie, sprzęty, namioty foliowe niezwiązane trwale z gruntem, wyposażenie Laboratorium, biur oraz innych pomieszczeń pracowniczych i produkcyjnych. Ponadto, niezbędnym składnikiem G jest materiał roślinny gotowy i w produkcji, w różnych stadiach rozwoju, a także zbiory kultur roślin rozmnażanych, przechowywany w laboratorium kultur in vitro na sterylnych pożywkach będący unikalnym i niezastąpionym dorobkiem umożliwiającym prowadzenia laboratorium. Reasumując, w skład G wchodzą zarówno prawa majątkowe, jak i prawa o charakterze niemajątkowym.

Ojciec Wnioskodawczyni na wypadek własnej śmierci sporządził testament w formie aktu notarialnego, jednakże na dzień sporządzenia niniejszego wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej nie można jednoznacznie stwierdzić, czy ustanowieni w nim spadkobiercy spadek przyjmą, a także czy będą kontynuować prowadzoną przez Niego działalność, czy też zdecydują się na jej zakończenie. Wnioskodawczyni może być potencjalnym spadkobiercą Pana T.K. (lub jednym z potencjalnych spadkobierców).

Pismem z 17 maja 2017 r. Wnioskodawczyni uzupełniła zdarzenie przyszłe następująco:

Wnioskodawczyni jako spadkobierca będzie prowadzić działalność spadkodawcy na swój rachunek.

W związku z przedstawionym powyżej opisem zdarzenia przyszłego, tj. w razie śmierci Ojca Wnioskodawczyni, Wnioskodawczyni wnosi o udzielenie odpowiedzi na poniższe pytania:

W związku z powyższym opisem zadano m.in. następujące pytanie:

1. Czy w razie śmierci Ojca Wnioskodawczyni, Wnioskodawczyni jako (ewentualny) spadkobierca zobowiązana będzie do sporządzenia tzw. remanentu likwidacyjnego, o którym mowa w art. 14 ustawy o podatku od towarów i usług, oraz odprowadzenia z tego tytułu podatku należnego VAT?
   
   

Stanowisko Wnioskodawcy:

Tytułem wstępu, należy nadmienić, że w wyniku śmierci osoby fizycznej ustaje jej faktyczny i prawny byt jako podatnika podatku VAT, a jego miejsce zajmują następcy prawni, tj. spadkobiercy. Podatkowe aspekty spadkobrania określone zostały w art. 97 i nast. ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (tj. Dz.U. z 2015 r. poz. 613 z późn. zm.). Zgodnie z tymi przepisami spadkobiercy podatnika przejmują przewidziane w przepisach prawa podatkowego majątkowe prawa i obowiązki spadkodawcy (art. 97 § 1 Ordynacji podatkowej). Jeżeli jednak, na podstawie przepisów prawa podatkowego, spadkodawcy przysługiwały prawa o charakterze niemajątkowym, związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, uprawnienia te przechodzą na spadkobierców pod warunkiem dalszego prowadzenia tej działalności na ich rachunek (art. 97 § 2 Ordynacji podatkowej).

Natomiast do odpowiedzialności spadkobierców za zobowiązania podatkowe spadkodawcy stosuje się przepisy ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny, dalej także: KC, o przyjęciu i odrzuceniu spadku oraz o odpowiedzialności za długi spadkowe (art. 98 § 1 Ordynacji podatkowej). Zgodnie z art. 98 § 2 Ordynacji podatkowej, powyższe stwierdzenie dotyczy także odpowiedzialności spadkobierców za:

1. zaległości podatkowe, w tym również za zaległości, o których mowa w art. 52 oraz art. 52a Ordynacji podatkowej;
2. odsetki za zwłokę od zaległości podatkowych spadkodawcy;
3. pobrane, a niewpłacone podatki z tytułu sprawowanej przez spadkodawcę funkcji płatnika lub inkasenta;
4. niezwrócone przez spadkodawcę zaliczki na naliczony podatek od towarów i usług oraz ich oprocentowanie;
5. opłatę prolongacyjną;
6. koszty postępowania podatkowego;
7. koszty upomnienia i koszty postępowania egzekucyjnego prowadzonego wobec spadkodawcy powstałe do dnia otwarcia spadku.
   
   

Przyjęcie i odrzucenie spadku zostało uregulowane w Tytule V Księgi Czwartej Kodeksu cywilnego, tj. w art. 1012-1024 KC. Zgodnie z regulacją cywilnoprawną, spadkobiercy mają trzy możliwości postąpienia w przedmiotowej sytuacji, tj. mogą spadek bądź przyjąć bez ograniczenia odpowiedzialności za długi (przyjęcie proste), bądź przyjąć go z ograniczeniem tej odpowiedzialności (przyjęcie z dobrodziejstwem inwentarza; spadkobierca odpowiada za długi do wysokości odpowiadającej wartości otrzymanego majątku), bądź też spadek odrzucić (art. 1012 KC).

Wyjaśnienia wymaga fakt, że od dnia 18 października 2015 r. nie złożenie przez spadkobiercę oświadczenia o przyjęciu lub odrzuceniu spadku w ustawowym terminie jest równoznaczne przyjęciem spadku z dobrodziejstwem inwentarza (art. 1015 KC). Odrzucenie spadku zaś jest równoznaczne z wyłączeniem od dziedziczenia, tak jakby spadkobierca nie dożył otwarcia spadku (art. 1020 KC). Należy także podkreślić, że oświadczenie złożone w przedmiocie przyjęcia bądź odrzucenia spadku nie może być odwołane (art. 1018 § 2 KC). Ponadto, spadek otwiera się z chwilą śmierci spadkodawcy (art. 924 KC), a spadkobierca nabywa spadek z chwilą otwarcia spadku (art. 925 KC). Prawa i obowiązki zmarłego przechodzą więc z chwilą jego śmierci na spadkobierców. Z tym momentem następuje także ustalenie, kto staje się spadkobiercą oraz co wchodzi w skład masy spadkowej. Oznacza to, że spadkobiercy nie zawsze mogą działać w imieniu spadkodawcy korzystając z jego praw.

Powyższe wyjaśnienie ma zastosowanie do stanowiska prawnego Wnioskodawczyni w przedmiocie pytania nr 1 i 2.

Ad. 1

O obowiązku sporządzenia remanentu likwidacyjnego stanowi przepis art. 14 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tj. Dz.U. z 2016 r. poz. 710 z późn. zm.), dalej także: ustawa o VAT, zgodnie z treścią którego opodatkowaniu podatkiem podlegają towary własnej produkcji i towary, które po nabyciu nie były przedmiotem dostawy towarów, w przypadku rozwiązania spółki cywilnej lub handlowej niemającej osobowości prawnej (art. 14 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT) oraz zaprzestania przez podatnika, o którym mowa w art. 15, będącego osobą fizyczną wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu, obowiązanego, na podstawie art. 96 ust. 6, do zgłoszenia zaprzestania działalności naczelnikowi urzędu skarbowego (art. 14 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT).

Należy zauważyć, że przepis ten reguluje dodatkowy podatkowy przedmiot opodatkowania, poprzez poddanie opodatkowaniu towarów własnej produkcji i towarów, które po nabyciu nie były przedmiotem dostawy towarów, we wskazanych tam przypadkach. W wyniku bowiem zaprzestania prowadzenia działalności osoba fizyczna przestaje być podatnikiem, co za tym idzie nabyte przez nią towary mogą być wykorzystywane na cele prywatne, stąd też istnieje konieczność ich opodatkowania.

Ustawa o podatku od towarów i usług nie precyzuje wprost skutków prawnych związanych ze śmiercią podatnika podatku VAT, jednakże jego śmierć jest jedną z form zakończenia bytu prawnego podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą, a więc również zakończeniem występowania podmiotu w obrocie gospodarczym w charakterze podatnika podatku od towarów usług. W odniesieniu do składania na potrzeby podatku od towarów i usług remanentu likwidacyjnego, tj. spisu z natury towarów, które po nabyciu nie były przedmiotem dostawy, należy wskazać na brzmienie art. 14 ust. 5 ustawy o VAT, zgodnie z którym w przypadkach, o których mowa w ust. 1 i 3, podatnicy są obowiązani sporządzić spis z natury towarów na dzień rozwiązania spółki lub zaprzestania wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu, zwany dalej „spisem z natury”. Podatnicy są obowiązani załączyć informację o dokonanym spisie z natury, o ustalonej na jego podstawie wartości i o kwocie podatku należnego, do deklaracji podatkowej składanej za okres obejmujący dzień rozwiązania spółki lub zaprzestania wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu.

Jak wyjaśnił Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu, cyt.: „wśród wymienionych okoliczności, powodujących powstanie obowiązku sporządzenia spisu z natury, nie wymienia się jednak śmierci podatnika. Wobec powyższego, następca prawny nie jest obowiązany do sporządzenia remanentu likwidacyjnego i tym samym odprowadzenia z tego tytułu podatku należnego. Również na mocy przepisów Ordynacji podatkowej, spadkobierca nie jest obowiązany tego uczynić, gdyż przepisy te przewidują jedynie odpowiedzialność spadkobiercy za zobowiązania spadkodawcy, ale tylko tych powstałych za jego życia, zaś obowiązek sporządzenia remanentu powstaje po zaprzestaniu wykonywania czynności opodatkowanych, czyli po śmierci podatnika” (Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu, interpretacja indywidualna z dnia 10 maja 2011 r., znak: ILPP2/443-288/11-4/AK). Reasumując, następcy prawni (spadkobiercy) nie są obowiązany do sporządzenia remanentu likwidacyjnego i tym samym odprowadzenia z tego tytułu podatku należnego. Na mocy bowiem art. 14 ustawy o VAT obowiązek taki mają wyłącznie podatnicy, a żaden inny przepis nie rozszerza tego obowiązku na spadkobierców. Tym samym, nie powstaje obowiązek odprowadzenia VAT od majątku pozostałego na dzień zakończenia działalności. Ponadto, obowiązek sporządzenia przez następców prawnych remanentu likwidacyjnego nie wynika także z innych przepisów prawą podatkowego.”

Zatem według Wnioskodawczyni, w zdarzeniu przyszłym opisanym we wniosku, Wnioskodawczyni jako następca prawny (spadkobierca) Pana T.K. nie będzie miała obowiązku sporządzenia remanentu likwidacyjnego na dzień śmierci spadkodawcy, przewidzianego w art. 14 ustawy o VAT i tym samym - nie będzie zobowiązana do rozliczania VAT z tytułu pozostałych towarów po śmierci prowadzącego działalność T.K.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2017 r., poz. 1221 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą lub ustawą o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych (art. 15 ust. 2 ustawy).

Na podstawie art. 14 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT opodatkowaniu podatkiem podlegają towary własnej produkcji i towary, które po nabyciu nie były przedmiotem dostawy towarów, w przypadku zaprzestania przez podatnika, o którym mowa w art. 15, będącego osobą fizyczną wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu, obowiązanego, na podstawie art. 96 ust. 6, do zgłoszenia zaprzestania działalności naczelnikowi urzędu skarbowego.

Przepis art. 14 ust. 5 ustawy o VAT stanowi, że w przypadkach, o których mowa w ust. 1 i 3, podatnicy są obowiązani sporządzić spis z natury towarów na dzień rozwiązania spółki lub zaprzestania wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu, zwany dalej "spisem z natury". Podatnicy są obowiązani załączyć informację o dokonanym spisie z natury, o ustalonej na jego podstawie wartości i o kwocie podatku należnego, do deklaracji podatkowej składanej za okres obejmujący dzień rozwiązania spółki lub zaprzestania wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu.

W myśl art. 96 ust. 6 ustawy o VAT, jeżeli podatnik zarejestrowany jako podatnik VAT zaprzestał wykonywania czynności podlegającej opodatkowaniu, jest on obowiązany zgłosić zaprzestanie działalności naczelnikowi urzędu skarbowego; zgłoszenie to stanowi dla naczelnika urzędu skarbowego podstawę do wykreślenia podatnika z rejestru jako podatnika VAT.

Z kolei art. 96 ust. 7 ustawy o VAT stanowi, że zgłoszenia o zaprzestaniu działalności w wyniku śmierci podatnika dokonuje jego następca prawny.

Stosownie do art. 7 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) podatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, podlegająca na mocy ustaw podatkowych obowiązkowi podatkowemu.

Byt prawny podatnika – osoby fizycznej, na którego przepisy podatkowe nakładają obowiązek podatkowy ustaje z chwilą jego śmierci.

Organy podatkowe uzyskują informację o śmierci podatnika na podstawie regulacji z dnia 13 października 1995 r. o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników (Dz.U. z 2017, poz. 869). W myśl art. 12 ust. 2 ww. ustawy w przypadku zgonu lub ustania bytu prawnego podatnika, nadany NIP wygasa, z wyjątkiem przypadków wymienionych w ust. 1 i 1a.

Na podstawie art. 922 § 1 i § 2 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz.U. z 2017 r., poz. 459 z późn. zm.) prawa i obowiązki majątkowe zmarłego przechodzą z chwilą jego śmierci na jedną lub kilka osób stosownie do przepisów księgi niniejszej. Nie należą do spadku prawa i obowiązki zmarłego ściśle związane z jego osobą, jak również prawa, które z chwilą jego śmierci przechodzą na oznaczone osoby niezależnie od tego, czy są one spadkobiercami.

W myśl art. 97 § 2 Ordynacji podatkowej, jeżeli, na podstawie przepisów prawa podatkowego, spadkodawcy przysługiwały prawa o charakterze niemajątkowym, związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, uprawnienia te przechodzą na spadkobierców pod warunkiem dalszego prowadzenia tej działalności na ich rachunek.

Z powyższego wynika, że spadkobiercy nie wstępują w prawa i obowiązki spadkodawcy wynikające z przepisów prawa podatkowego, lecz przejmują z mocy prawa wszelkie prawa i obowiązki o charakterze majątkowym, a prawa niemajątkowe pod warunkiem kontynuacji działalności prowadzonej uprzednio przez spadkodawcę.

Natomiast art. 98 § 1 ww. ustawy Ordynacja podatkowa stanowi, że do odpowiedzialności spadkobierców za zobowiązania podatkowe spadkodawcy stosuje się przepisy Kodeksu cywilnego o przyjęciu i odrzuceniu spadku oraz o odpowiedzialności za długi spadkowe.

Art. 924 Kodeksu cywilnego przesądza, że spadek otwiera się z chwilą śmierci spadkodawcy, natomiast spadkobierca nabywa spadek z chwilą otwarcia spadku (art. 925 Kodeksu cywilnego).

Prawa i obowiązki zmarłego przechodzą z chwilą jego śmierci na spadkobierców. Z tym momentem następuje ustalenie, kto staje się spadkobiercą oraz co wchodzi w skład masy spadkowej.

Wskazać jednocześnie należy, że zgodnie z art. 669 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz.U. z 2016 r., poz. 1822 z późn. zm.), sąd spadku wydaje postanowienie o stwierdzeniu nabycia spadku po przeprowadzeniu rozprawy, na którą wzywa wnioskodawcę oraz osoby mogące wchodzić w rachubę jako spadkobiercy ustawowi i testamentowi.

Jak stanowi art. 680 § 1 Kodeksu postępowania cywilnego, we wniosku o dział spadku należy powołać postanowienie o stwierdzeniu nabycia spadku albo zarejestrowany akt poświadczenia dziedziczenia oraz spis inwentarza, jak również podać, jakie spadkodawca sporządził testamenty, gdzie zostały złożone i gdzie się znajdują. Jeżeli spis inwentarza nie został sporządzony, należy we wniosku wskazać majątek, który ma być przedmiotem działu.

Zgodnie z art. 1025 § 1 ww. ustawy Kodeks cywilny, sąd na wniosek osoby mającej w tym interes stwierdza nabycie spadku przez spadkobiercę. Notariusz na zasadach określonych w przepisach odrębnych sporządza akt poświadczenia dziedziczenia.

Domniemywa się, że osoba, która uzyskała stwierdzenie nabycia spadku albo poświadczenie dziedziczenia, jest spadkobiercą (art. 1025 § 2 Kodeksu cywilnego).

Przeciwko domniemaniu wynikającemu ze stwierdzenia nabycia spadku nie można powoływać się na domniemanie wynikające z zarejestrowanego aktu poświadczenia dziedziczenia (art. 1025 § 3 Kodeksu cywilnego).

Jak stanowi art. 1035 Kodeksu cywilnego, jeżeli spadek przypada kilku spadkobiercom, do wspólności majątku spadkowego oraz do działu spadku stosuje się odpowiednio przepisy o współwłasności w częściach ułamkowych z zachowaniem przepisów niniejszego tytułu.

W myśl art. 1036 Kodeksu cywilnego, spadkobierca może za zgodą pozostałych spadkobierców rozporządzić udziałem w przedmiocie należącym do spadku. W braku zgody któregokolwiek z pozostałych spadkobierców rozporządzenie jest bezskuteczne o tyle, o ile naruszałoby uprawnienia przysługujące temu spadkobiercy na podstawie przepisów o dziale spadku.

Stosownie do art. 1037 § 1 i § 2 Kodeksu cywilnego, dział spadku może nastąpić bądź na mocy umowy między wszystkimi spadkobiercami, bądź na mocy orzeczenia sądu na żądanie któregokolwiek ze spadkobierców. Jeżeli do spadku należy nieruchomość, umowa o dział powinna być zawarta w formie aktu notarialnego.

Zgodnie natomiast z art. 95a ustawy z 14 lutego 1991 r. Prawo o notariacie (Dz.U. z 2016 r. poz. 1796 z późn. zm.), notariusz sporządza akt poświadczenia dziedziczenia ustawowego lub testamentowego, z wyłączeniem dziedziczenia na podstawie testamentów szczególnych.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawczyni jako spadkobierca będzie prowadzić działalność spadkodawcy na swój rachunek.

Wątpliwości Wnioskodawczyni dotyczą kwestii czy w razie śmierci Ojca, Wnioskodawczyni jako (ewentualny) spadkobierca zobowiązana będzie do sporządzenia tzw. remanentu likwidacyjnego, o którym mowa w art. 14 ustawy oraz odprowadzenia z tego tytułu podatku należnego VAT.

Odnosząc się do powyższego, jak również uwzględniając przywołane przepisy prawa wskazać należy, że Wnioskodawczyni jako spadkobierca po zmarłym podatniku, nie ma obowiązku sporządzenia spisu z natury przewidzianego w art. 14 ustawy o podatku od towarów i usług i opodatkowania towarów objętych tych spisem. Wśród okoliczności wymienionych w powołanym przepisie, powodujących powstanie obowiązku sporządzenia spisu z natury, nie została bowiem wskazana śmierć podatnika. W oparciu o przywołane regulacje, spis z natury powinni zatem sporządzić podatnicy, natomiast żaden z przepisów ustawy o podatku od towarów i usług nie nakłada takiego obowiązku na spadkobierców podatnika. Czynności tej Wnioskodawca nie jest zobowiązany dokonać również na mocy przepisów Ordynacji podatkowej, gdyż przepisy powołanej ustawy przewidują jedynie odpowiedzialność spadkobiercy za zobowiązania spadkodawcy, ale tylko powstałe za jego życia, zaś obowiązek sporządzenia remanentu powstaje po zaprzestaniu wykonywania czynności opodatkowanych, czyli po śmierci podatnika.

Reasumując stwierdzić należy, że jako spadkobierca po zmarłym podatniku, Wnioskodawczyni nie jest zobowiązana do sporządzenia spisu z natury i opodatkowania towarów objętych tym spisem.

Natomiast w przypadku gdy zaprzestanie działalności nastąpiło w wyniku śmierci podatnika, zgodnie z art. 96 ust. 7 ustawy o VAT , zawiadomienia o zaprzestaniu dokonuje jego następca prawny.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawczyni jest prawidłowe.

Ocena prawna stanowiska Wnioskodawczyni w zakresie postawionego pytania nr 2 zostanie zawarta w odrębnym rozstrzygnięciu.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawczynię w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Ponadto tut. Organ informuje, że zgodnie z art. 14na ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, Kraków 31-511 w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.