Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT2-3.4010.70.2017.1.AD
z 23 sierpnia 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 15 maja 2017 r. (data wpływu 23 maja 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych przez Wnioskodawcę na organizację imprez integracyjnych, w których uczestniczą zarówno pracownicy Spółki, jak i pracownicy pozostałych spółek należących do grupy kapitałowej oraz osoby pozostające z poszczególnymi spółkami z grupy kapitałowej w stosunkach cywilno-prawnych (podwykonawcy) – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23 maja 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych przez Wnioskodawcę na organizację imprez integracyjnych, w których uczestniczą zarówno pracownicy Spółki, jak i pracownicy pozostałych spółek należących do grupy kapitałowej oraz osoby pozostające z poszczególnymi spółkami z grupy kapitałowej w stosunkach cywilno-prawnych (podwykonawcy).

W ww. wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest spółką holdingową oraz dystrybucyjną należącą do grupy kapitałowej. Grupa prowadzi działalność w zakresie produkcji oraz dystrybucji żywności mrożonej w Polsce.

Wnioskodawca wobec innych spółek z grupy jest bezpośrednim lub pośrednim udziałowcem.

W toku prowadzonej działalności, Wnioskodawca organizuje różnego rodzaju imprezy i spotkania o charakterze integracyjnym. Udział w imprezach integracyjnych biorą zarówno pracownicy poszczególnych spółek z grupy zatrudnieni na podstawie umowy o pracę lub umowy zlecenia (dalej: Pracownicy), jak i osoby pozostające z tymi spółkami w stosunku cywilno-prawnym (dalej: Podwykonawcy).

Wnioskodawca organizuje imprezy integracyjne w celu integracji zespołów z grupy. Imprezy integracyjne mają wpływać na wzmocnienie pozytywnych relacji w ramach grupy, jak również zwiększenie identyfikacji poszczególnych zespołów w ramach grupy. Ponadto w ramach imprez integracyjnych poszczególni pracownicy oraz podwykonawcy mają możliwość wymiany informacji oraz doświadczeń.

Wszystkie powyższe elementy zdaniem Wnioskodawcy przekładają się na podniesienie efektywności pracy i lepszą skuteczność w świadczeniu pracy, a to z kolei wpływa na polepszenie się wyników finansowych grupy, a w konsekwencji Wnioskodawcy, którego dany pracownik lub podwykonawca reprezentuje.

Koszty imprez integracyjnych ponosi w całości Wnioskodawca. Do kosztów tych należą między innymi takie wydatki jak: wynajem miejsca wraz z usługami gastronomicznymi, hotelowymi, transportowymi, szkolenia motywujące oraz team-building. Wnioskodawca ponosi również koszty dodatkowych atrakcji w zależności od charakteru i miejsca imprezy integracyjnej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy w związku z organizacją imprez integracyjnych Wnioskodawca jest uprawniony do zaliczenia poniesionych wydatków w poczet kosztów podatkowych?
2. Czy w związku z organizacją imprez integracyjnych, po stronie podwykonawców powstanie przychód podlegający opodatkowaniu?

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest odpowiedź na pytanie pierwsze. W pozostałym zakresie wniosek zostanie rozpatrzony odrębnym pismem.

Zdaniem Wnioskodawcy – w zakresie pytania oznaczonego we wniosku numerem 1 – koszty organizacji imprez integracyjnych dla pracowników i podwykonawców spółek należących do grupy mogą zostać przez niego zaliczone dla celów podatku dochodowego od osób prawnych do kosztów uzyskania przychodów.

Zgodnie z treścią art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych kosztami uzyskania przychodów są co do zasady koszty poniesione w celu osiągniecia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Biorąc pod uwagę brzmienie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ugruntowane stanowisko organów podatkowych, wydatek może być uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli:

1. został poniesiony przez podatnika i jest definitywny (rzeczywisty);
2. jest związany z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą generującą przychody podatkowe dla tego podatnika i poniesiony został w celu uzyskania tych przychodów, zachowania lub zabezpieczenia ich źródła lub może mieć inny (nawet potencjalny) wpływ na ich osiągnięcie;
3. został właściwie udokumentowany.

W celu ustalenia czy wydatki poniesione w związku z organizacją imprez integracyjnych przez Wnioskodawcę spełniają warunki pozwalające na ich zaliczenie do kosztów przychodów koniecznym jest aby spełniały ww. warunki.

W ocenie Wnioskodawcy wydatki na organizację imprez integracyjnych są ponoszone przez niego w celu uzyskania przychodów/zabezpieczenia ich źródła, bowiem ich głównym celem jest integracja zespołów w ramach całej grupy oraz poprawa wzajemnej komunikacji, co przekłada się na wyniki finansowe. Nie sposób kwestionować tego, że imprezy integracyjne dla zespołów należących do grupy są organizowane w interesie Wnioskodawcy, czyli w celu zwiększenia jego przychodów. Zaangażowanie poszczególnych zespołów w realizowane zadania w ramach grupy oraz wykonywanie usług na najwyższym poziomie wpływa na postrzeganie grupy jako całego ekonomicznego organizmu przez klientów, a tym samym umożliwia generowanie zysków dla całej grupy.

Wnioskodawca szczególnie zwraca uwagę na zależność pomiędzy nim a innymi spółkami należącymi do grupy. Wnioskodawca bowiem pełni funkcję bezpośredniego lub pośredniego udziałowca poszczególnych spółek z grupy. Zatem Wnioskodawca niewątpliwie osiąga realną korzyść finansową z tytułu pozytywnych wyników finansowych poszczególnych spółek. Za taką korzyść finansową należy uznać m.in. dywidendę, która jest wypłacana na rzecz Wnioskodawcy.

Co więcej Wnioskodawca pragnie zauważyć, ze nie jest on tylko spółką holdingową. Istotą działalności Wnioskodawcy nie jest wyłącznie zarządzanie oraz kontrolowanie działalności podmiotów zależnych, ale również działalność dystrybucyjna i sprzedażowa. Zatem podnoszenie wyników sprzedażowych grupy niewątpliwie wpływa na wzrost sprzedaży bezpośrednio u samego Wnioskodawcy.

Wnioskodawca pragnie podkreślić, ze finansowanie imprez integracyjnych dla spółek z grupy nie stanowi wydatków o charakterze reprezentacyjnym. Wydatki na imprezy integracyjne nie są bowiem ponoszone w celu kreowania wizerunku Wnioskodawcy, ale w celu uzyskania przychodów lub zabezpieczenia ich źródła. O działaniach o charakterze reprezentacyjnym możemy mówić w przypadku wszelkiego rodzaju działań skierowanych do istniejących lub potencjalnych kontrahentów i osób trzecich w celu stworzenia oczekiwanego wizerunku dla potrzeb ułatwienia zawarcia kontraktów biznesowych. Nie sposób uznać, ze organizacja imprez integracyjnych dla spółek należących do grupy mieści się w tych ramach. Celem ponoszonych wydatków jest bowiem wyłącznie integracja zespołów poszczególnych spółek, a w efekcie zwiększenie wydajności w pracy w całej grupie, co przekłada się niewątpliwie bezpośrednio na poziom przychodów.

Reasumując, w ocenie Wnioskodawcy wydatki związane z organizacją imprez integracyjnych nie podlegają wyłączeniu z katalogu kosztów na mocy art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Jako takie mogą zatem zostać zaliczone przez Wnioskodawcę do kosztów uzyskania przychodów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Ocena prawna przedstawionego przez Wnioskodawcę zagadnienia wymaga odniesienia się do definicji kosztów uzyskania przychodów, zawartej w art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2016 r., poz. 1888, z późn. zm.). Zgodnie z tym przepisem, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Przepis art. 16 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych zawiera zamknięty katalog kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów. Oznacza to, że przy ustalaniu dochodu, stanowiącego podstawę opodatkowania, podatnik nie może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów takich kosztów, które zostały enumeratywnie wymienione w tym przepisie.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 28 omawianej ustawy, za koszty uzyskania przychodów nie uważa się kosztów reprezentacji, w szczególności poniesionych na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych.

Wyjaśnić należy, że celem kosztów reprezentacyjnych jest stworzenie pewnego wizerunku podatnika, stworzenie dobrego obrazu jego firmy, działalności etc., wykreowanie pozytywnych relacji z kontrahentami. Oceniając, czy dane koszty mają charakter reprezentacyjny, należy rozpatrywać zasadność ich poniesienia przez pryzmat ich celu. Jeśli wyłącznym bądź dominującym celem ponoszonych kosztów jest właśnie wykreowanie wizerunku podatnika, to koszty te mają charakter reprezentacyjny. Wymienienie jako przykładowych kosztów reprezentacyjnych wydatków na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych, nie oznacza, iż wydatki te zawsze muszą zostać wyłączone z kosztów uzyskania przychodów. Nie są one kosztami jedynie wówczas, gdy mają charakter reprezentacyjny. Kwalifikacja każdego przypadku powinna być odrębna, uzależniona od jego okoliczności.

Jednocześnie należy zauważyć, iż w związku z brakiem legalnej definicji pojęcia „reprezentacja”, organy podatkowe oraz sądy administracyjne podejmowały próby nadania właściwego sensu terminowi „reprezentacja” w odniesieniu do konkretnych sytuacji występujących w praktyce gospodarczej, wskazując przy tym, iż każda sprawa powinna być przedmiotem odrębnej oceny ze względu na rodzaj konkretnych wydatków kwalifikowanych jako koszty reprezentacji wymienione w art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Podzielając argumentację wyrażoną w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego, wydanym w składzie siedmiu sędziów, w dniu 17 czerwca 2013 r. sygn. akt II FSK 702/11, skoro ustawodawca nie zdefiniował w sposób jednoznaczny pojęcia „reprezentacja”, należy odwołać
się do etymologii tego terminu. Wyraz „reprezentacja” pochodzi od łacińskiego „repraesentatio”
oznaczającego wizerunek. Zatem ,,reprezentacja” w rozumieniu art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych stanowi działanie w celu wykreowania oraz utrwalenia pozytywnego wizerunku podatnika wobec innych podmiotów. W podanym znaczeniu reprezentacja to przede wszystkim każde działanie skierowane do istniejących lub potencjalnych kontrahentów podatnika lub osoby trzeciej w celu stworzenia oczekiwanego wizerunku podatnika dla potrzeb ułatwienia zawarcia umowy lub stworzenia korzystnych warunków jej zawarcia. W takiej sytuacji wydatki na reprezentację to koszty, jakie ponosi podatnik w celu wykreowania swojego pozytywnego wizerunku, uwypuklenie swojej zasobności, profesjonalizmu. Jednocześnie, jak wskazał Naczelny Sąd Administracyjny w wyżej przytoczonym wyroku kwalifikacja danego wydatku jako reprezentacji nie może być uzależniona od przypisywania mu cechy „wystawności”, „przepychu” czy też „okazałości”. Oznacza to odejście od uznawania za koszty reprezentacji wydatków ponoszonych na wykreowanie lub umocnienie pozytywnego wizerunku, tylko w przypadkach, gdy kreacja ta ma charakter ponadstandardowy.

Podkreślić należy, że dla oceny, czy dana działalność stanowi reprezentację, czy też innego rodzaju działalność, konieczna jest analiza całokształtu okoliczności faktycznych konkretnej sprawy. Ze względu na konieczność indywidualnej oceny każdego przypadku ponoszenia przez podatnika tego rodzaju wydatków, które mogą zostać zaliczone do kosztów reprezentacji na podatniku spoczywa obowiązek szczególnej dbałości o ich udokumentowanie oraz wskazanie okoliczności im towarzyszących. Zgodnie z art. 15 ust. 1 oraz art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w związku z art. 21 oraz art. 22 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz. U. z 2016 r., poz. 1047, z późn. zm.) do uznania wydatku za koszt uzyskania przychodów niezbędne jest nie tylko zaistnienie konkretnego zdarzenia gospodarczego polegającego na zakupie towarów lub usług, u konkretnego dostawcy lub wykonawcy, za konkretną cenę, ale i odpowiednie udokumentowanie tej operacji. Zapisy w prawidłowo prowadzonej ewidencji rachunkowej mogą stanowić dowód, iż podatnik rzeczywiście uzyskał przychody i poniósł koszty, które uwzględnił przy ustalaniu dochodu. Nie zamyka to jednak drogi do dokonania ustaleń faktycznych w oparciu o przepisy art. 122, art. 180, art. 187 § 1 i art. 191 Ordynacji podatkowej, w razie wątpliwości co do poszczególnych zapisów ksiąg rachunkowych, stanowiących dowód w sprawie.

Niezależnie od powyższego, wydatki tego rodzaju, dla uznania ich kosztowego charakteru, muszą odpowiadać kryteriom określonym w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, a więc muszą być poczynione w celu uzyskania przychodów lub w celu zachowania lub zabezpieczenia ich źródła. Przepis ten sformułowany na zasadzie klauzuli generalnej ma charakter ogólny, każdorazowo więc wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie i ocenie w celu dokonania jego prawidłowej kwalifikacji podatkowoprawnej. Każdy wchodzący w rachubę jako koszt uzyskania przychodów wydatek (koszt), powinien być poddany swoistemu testowi na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, pod kątem pozostawania w związku przyczynowo-skutkowym z przychodami osiąganymi przez podatnika. Jedynie wydatki, które zostaną pozytywnie zweryfikowane jako celowe, nakierowane na osiągnięcie przychodu lub zachowanie albo zabezpieczenie jego źródła, mogą stanowić koszty uzyskania przychodów.

Przenosząc przedstawione rozważania na grunt rozpoznawanej sprawy stwierdzić należy, że wydatki na organizację imprez integracyjnych, w których uczestniczą pracownicy innych spółek należących do grupy kapitałowej oraz osoby pozostające z poszczególnymi spółkami z grupy kapitałowej w stosunkach cywilno-prawnych (podwykonawcy) nie stanowią kosztów uzyskania przychodów – wydatki te powinny być uznane za koszty reprezentacji, o których mowa w art. 16 ust. 1 pk 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ponieważ ich głównym celem jest tworzenie lub poprawa wizerunku firmy na zewnątrz poprzez kreowanie pozytywnych relacji z uczestnikami spotkań z kontrahentami.

Z kolei, w kwestii wydatków ponoszonych w związku z uczestnictwem pracowników podatnika,

w opisanych w stanie faktycznym imprezach integracyjnych, należy zauważyć, iż jakkolwiek „reprezentacja” stanowi działanie skierowane do innych podmiotów, to nie oznacza to, że każdy
wydatek na pracownika musi zawsze stanowić koszt uzyskania przychodów, czyli np. wynikać z umowy wiążącej pracodawcę i pracownika. Wykluczenie tego rodzaju wydatków z zakresu normy art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oznacza tylko tyle, iż wydatek taki podlegać będzie ocenie art. 15 ust. 1 tej ustawy, o ile uczestnictwo pracownika w imprezie integracyjnej nie jest związane z wykonywaniem czynności służbowych, przewidzianych umową o pracę, jak również o ile nie stanowi formy ekwiwalentu za wynagrodzenie (np. z uwagi na atrakcyjność miejsca organizacji imprezy). Jeśli więc charakter spotkania uwzględnia budowanie pozytywnych relacji między samymi pracownikami lub między pracodawcą a pracownikami w sposób mogący faktycznie przyczynić się do zwiększenia przychodów podatnika, bądź zachowania lub zabezpieczenia źródła jego przychodów to wydatek taki można uznać za koszt uzyskania przychodów.

Podkreślenia jednak wymaga fakt, iż sam fakt przypisania spotkaniom, o których mowa we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej nazwy „spotkanie integracyjne” nie przesądza o automatycznym zaliczeniu kosztów takiego spotkania do kosztów podatkowych organizatora, w zakresie tej części wydatków, która przypada na pracowników podatnika.

Mając na uwadze powyższe stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.