Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-3.4010.195.2017.1.MST
z 6 września 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 201 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 17 lipca 2017 r. (data wpływu 21 lipca 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej do zmodernizowanych środków trwałych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 lipca 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej do zmodernizowanych środków trwałych.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Na podstawie umowy sprzedaży z 29 lipca 2002 r., zawartej przed notariuszem, Spółka (dalej: „Wnioskodawca”), nabyła od syndyka zorganizowaną część przedsiębiorstwa, w skład której weszły m.in. 2 sztuki kotłów parowych OR 10/40, rok budowy 1970 (zwane dalej: „K1” – dla kotła nr 1 i „K2” – dla kotła nr 2). Kotły (wg Klasyfikacji Środków Trwałych, zwanej dalej: „KŚT”, zakwalifikowane do grupy „3”), zostały przyjęte do ewidencji środków trwałych w dniu 1 sierpnia 2002 r.

Dla obydwu kotłów: K1 i K2 zastosowano indywidualną stawkę amortyzacyjną 30%. Stawka amortyzacji bilansowej i podatkowej dla kotłów wynosiła tyle samo.

W latach 2015-2016 dokonano modernizacji wskazanych powyżej kotłów.

W lutym 2016 r., po dokonanej gruntowniej modernizacji kotła K2, podwyższono jego wartość początkową. Jednocześnie, obniżono stawkę amortyzacji bilansowej z 30% na 7% uznając, że dokonana modernizacja w istotny sposób wydłuży okres użytkowania środka. Stawka amortyzacji podatkowej pozostała bez zmian, tj. 30% z uwagi na zapis art. 16j ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 1888 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”).

Sytuacja analogiczna powtórzyła się z kotłem K1, który po zmodernizowaniu został przekazany do używania w listopadzie 2016 r.

W wyniku dokonanej modernizacji, zwiększeniu uległa wartość początkowa środków trwałych. W przypadku kotła K2, wartość początkowa zwiększyła się z 40.692,47 zł do 2.646.933,57 zł, czyli o 2.606.241,10 zł.

Do „nowej” wartości początkowej zmodernizowanego środka trwałego, tj. kwoty 2.646.933,57 zł, Wnioskodawca stosuje nadal stawkę amortyzacyjną (podatkową) w wysokości 30% rocznie.

W przypadku kotła K1, wartość początkowa zwiększyła się z 40.692,47 zł do 2.634.158,10 zł, czyli o 2.593.465,63 zł.

Do „nowej” wartości początkowej zmodernizowanego środka trwałego, tj. kwoty 2.634.158,10 zł, Wnioskodawca stosuje nadal stawkę amortyzacyjną (podatkową) w wysokości 30% rocznie.

Modernizacja kotłów K1 i K2 doprowadziła do zwiększenia ich wartości użytkowej.

Powstałe różnice przejściowe, w związku z rozbieżnymi stawkami amortyzacyjnymi wykazano w księgach w rezerwach na odroczony podatek dochodowy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy po zmodernizowaniu używanego środka trwałego (kocioł parowy OR 10/40 – K1), którego wartość początkowa po zmodernizowaniu wzrosła z 40.692,47 zł do 2.634.158,10 zł, tj. o 2.593.465,63 zł, Wnioskodawca zasadnie kontynuuje stosowanie indywidualnej stawki amortyzacyjnej w wysokości 30% rocznie od „nowej” wartości początkowej, tj. 2.634.158,10 zł, czy też powinien ją zmienić (obniżyć) z 30% do 7%, wskutek zmiany (podwyższenia) wartości początkowej zmodernizowanego środka trwałego?
2. Czy po zmodernizowaniu używanego środka trwałego (kocioł parowy OR 10/40 – K2), którego wartość początkowa po zmodernizowaniu wzrosła z 40.692,47 zł do 2.646.933,57 zł, tj. o 2.606.241,10 zł, Wnioskodawca zasadnie kontynuuje stosowanie indywidualnej stawki amortyzacyjnej w wysokości 30% rocznie od „nowej” wartości początkowej, tj. 2.646.933,57 zł, czy też powinien ją zmienić (obniżyć) z 30% do 7%, wskutek zmiany (podwyższenia) wartości początkowej zmodernizowanego środka trwałego?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy:

Zgodnie z art. 16a ust. 1 ustawy o CIT, środkami trwałymi są w szczególności budowle, budynki, lokale stanowiące odrębną własność, maszyny, urządzenia, środki transportu oraz inne przedmioty stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia ich do używania.

Wobec tego, zakupione kotły jako używane środki trwałe o „pierwotnej” wartości początkowej 40.692,47 zł (każdy) mogły zostać zaliczone do środków trwałych, ponieważ były „kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia ich do używania”.

Jak wynika z art. 16g ust. 13 ustawy o CIT, jeżeli środek trwały uległ ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, to o sumę wydatków na jego ulepszenie, powiększeniu ulega wartość początkowa tego środka trwałego. Równocześnie, środek trwały uważa się za ulepszony, gdy suma wydatków poniesionych na jego przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 3.500,00 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środka trwałego do używania mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonego środka trwałego i kosztami jego eksploatacji (art. 16g ust. 13 zd. 2 ustawy o CIT).

W świetle tego przepisu, o modernizacji środka trwałego można więc mówić tylko wówczas, gdy spełnione są równocześnie dwie przesłanki:

1. wydatki na modernizację środka trwałego w danym roku podatkowym przekraczają 3.500,00 zł, oraz
2. w następstwie poniesienia tych wydatków następuje wzrost wartości użytkowej takiego środka trwałego w stosunku do jego wartości użytkowej z dnia przyjęcia go do używania.
   
   

Zgodnie natomiast z art. 16h ust. 2 ustawy o CIT, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16l i 16ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonych w art. 16i - 16k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji. Wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego. Jedną z metod amortyzacji jest amortyzacja za pomocą indywidualnej stawki amortyzacyjnej, określona w art. 16j ustawy o CIT. Stawka taka jest przewidziana dla używanych lub ulepszonych środków, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji środków trwałych danego podatnika.

Środki trwałe zaliczone do grupy 3-6 i 8 KŚT oraz środki transportu uważa się za:

1. używane – jeśli podatnik udowodni, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 6 miesięcy;
2. ulepszone – jeżeli przed wprowadzeniem do ewidencji, wydatki poniesione przez podatnika na ich ulepszenie stanowiły co najmniej 20% wartości początkowej.
   
   

Ustawodawca określił minimalne okresy amortyzacji, które w przypadku środków trwałych zaliczanych do grupy 3-6 i 8 KŚT uzależnione są od wartości początkowej tych składników majątku.

I tak, w przypadku nabytych przez podatnika kotłów OR 10/40 zaliczonych w KŚT do grupy „3”, okres amortyzacji nie może być krótszy niż:

1. 24 miesiące – gdy ich wartość początkowa nie przekracza 25.000 zł;
2. 36 miesięcy – gdy ich wartość początkowa jest wyższa od 25.000 zł i nie przekracza 50.000 zł;
3. 60 miesięcy – w pozostałych przypadkach.
   
   

W sytuacji Wnioskodawcy, wartość początkowa nabytych przez niego używanych kotłów w momencie wprowadzenia ich do ewidencji środków trwałych była wyższa niż 25.000,00 zł, ale niższa niż 50.000,00 zł. Wnioskodawca miał więc prawo ustalić dla nich indywidualną stawkę amortyzacyjną w wysokości 30% zgodnie z art. 16j ustawy o CIT. Dopiero późniejsze ulepszenie kotłów spowodowało, że ich wartość przekroczyła ww. kwotę pieniężną.

W przedmiotowej sprawie, ulepszenie kotłów nastąpiło już po wprowadzeniu ich do ewidencji środków trwałych oraz po ich całkowitej amortyzacji. Ulepszenie to spowoduje zatem, jedynie zwiększenie wartości początkowej rzeczonych środków trwałych, pozostaje natomiast bez wpływu na przyjętą stawkę amortyzacyjną, nawet jeśli na skutek ulepszenia, wartość początkowa kotłów przekroczyła powyższe pułapy.

Przepisy podatkowe nie przewidują możliwości podwyższenia lub obniżenia indywidualnych stawek amortyzacyjnych. Jest to możliwe jedynie w przypadku metody liniowej, tj. gdy stosowane są stawki z wykazu rocznych stawek amortyzacyjnych.

W zaistniałej sytuacji, zmiana stawki spowodowałaby zmianę metody, a tego regulacje zawarte w ustawie o CIT wprost zakazują. Jak bowiem wskazano w art. 16h ust. 2 ww. ustawy, podatnicy dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji i metodę tę stosują aż do pełnego zamortyzowania środka trwałego.

Reasumując, ulepszenie używanych kotłów po wprowadzeniu ich do ewidencji środków trwałych powoduje podwyższenie ich wartości początkowej, lecz nie wpływa na wysokość indywidualnej stawki amortyzacyjnej, tj. 30%. Nie ma przy tym znaczenia, że na skutek ulepszenia, wartość początkowa kotła przekroczyła pułap 50.000,00 zł. Ulepszenie to miałoby wpływ na wysokość indywidualnej stawki amortyzacyjnej jedynie w przypadku, gdyby nastąpiło przed wprowadzeniem (po raz pierwszy) kotłów do ewidencji środków trwałych podatnika, a wartość tego ulepszenia stanowiłaby co najmniej 20% wartości początkowej. Wnioskodawca po zmodernizowaniu używanego środka trwałego, którego amortyzacja została rozpoczęta według metody określonej w art. 16j ustawy o CIT, przy zastosowaniu indywidualnie ustalonych dla poszczególnych środków trwałych stawek, jest zobowiązany do stosowania tej metody przez cały okres amortyzacji środka trwałego, a ustalonej podatkowej stawki nie może ani obniżać, ani podwyższać. Poniesione przez podatnika nakłady na ulepszenie środka trwałego przekroczyły kwotę 3.500,00 zł, a zatem podwyższają one wartość początkową tego środka trwałego, a tym samym mogą one zostać zaliczone w ciężar kosztów uzyskania przychodów poprzez odpisy amortyzacyjne dokonywane z zastosowaniem wybranej dla tego środka trwałego metody amortyzacji i ustalonej przez podatnika stawki amortyzacyjnej (z uwzględnieniem dotychczasowych odpisów amortyzacyjnych).

Mając te okoliczności na uwadze, Wnioskodawca uważa, że postępuje prawidłowo kontynuując stosowanie pierwotnie przyjętej, rocznej 30% podatkowej stawki amortyzacyjnej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 1888 ze zm., dalej: „updop”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy. Stosownie do art. 15 ust. 6 updop, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

W myśl art. 16a ust. 1 updop, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

-o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 16j - 16ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1 (art. 16i ust. 1 updop).

Stosownie do art. 16h ust. 2 updop, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16l i 16ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonych w art. 16i - 16k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

W konsekwencji, to podatnicy dokonując wyboru metody amortyzacji, dokonują tym samym wyboru stawki amortyzacji, która stanowi integralną część metody amortyzacji, i która nie może ulec zmianie w jej trakcie. Zatem, podatnik kierując się racjonalną oceną skutków podejmowanej decyzji, może dokonać wyboru metody amortyzacji, która winna mieć wpływ na jego sytuację gospodarczą.

Możliwość ustalenia przez podatnika indywidualnej stawki amortyzacji przewiduje art. 16j ust. 1 updop. Stosownie do jego treści, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika. Przepis ten uściśla także minimalny okres amortyzacji poszczególnych grup środków trwałych.

Zgodnie z art. 16j ust. 1 pkt 1 updop, dla środków trwałych zaliczonych do grupy 3-6 i 8 Klasyfikacji okres amortyzacji nie może być krótszy niż:

1. 24 miesiące – gdy ich wartość początkowa nie przekracza 25.000 zł,
2. 36 miesięcy – gdy ich wartość początkowa jest wyższa od 25.000 zł i nie przekracza 50.000 zł,
3. 60 miesięcy – w pozostałych przypadkach
   
   

Zgodnie z art. 16j ust. 2 updop, środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 1 i 2, uznaje się za:

1. używane, jeżeli podatnik udowodni, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 6 miesięcy, lub
2. ulepszone, jeżeli przed wprowadzeniem do ewidencji wydatki poniesione przez podatnika na ich ulepszenie stanowiły co najmniej 20% wartości początkowej.
   
   

Indywidualne stawki amortyzacji mogą być zatem stosowane przez podatnika, gdy spełnione są określone warunki:

1. środki trwałe muszą być po raz pierwszy wprowadzone do ewidencji danego podatnika,
2. środki te muszą spełniać kryteria używanych lub ulepszonych w rozumieniu art. 16j.
   
   

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że 29 lipca 2002 r. Spółka nabyła od syndyka zorganizowaną część przedsiębiorstwa, w skład której weszły m.in. 2 kotły parowe, które zostały przyjęte do ewidencji środków trwałych 1 sierpnia 2002 r. Do obydwu kotłów zastosowano 30% indywidualną stawkę amortyzacji. W latach 2015-2016, Spółka dokonała modernizacji wskazanych powyżej kotłów.

W tym miejscu należy wskazać na art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. c updop, w myśl którego nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 16g ust. 13 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych. Stosownie bowiem do art. 16g ust. 13 powołanej ustawy, jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1 i 3-11, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 3.500 zł. Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 3.500 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.

Przechodząc do oceny stanowiska Wnioskodawcy stwierdzić należy, że art. 16j updop, nie określa liczbowo minimalnej i maksymalnej wysokości indywidualnych stawek amortyzacyjnych, ale ustala minimalne okresy amortyzacji. W ten sposób podatnik może wyliczyć maksymalną wysokość stawek amortyzacyjnych. Należy zatem uznać, że dokonywanie odpisów amortyzacyjnych przy zastosowaniu stawek ustalonych indywidualnie przez podatnika stanowi samodzielną metodę amortyzacji, uregulowaną w art. 16j updop.

W przedstawionym stanie faktycznym to podatnik dokonuje wyboru okresu przez jaki będzie amortyzował dany środek trwały. Wyboru tego, dla poszczególnych środków trwałych, dokonuje się przed rozpoczęciem ich amortyzacji. Jednocześnie, podatnik ma obowiązek stosować wybraną metodę do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego. Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych, w odniesieniu do podatnika dokonującego odpisów wg metody amortyzacji z zastosowaniem stawek amortyzacyjnych ustalonych indywidualnie, nie przewiduje możliwości zmiany wysokości stawki amortyzacyjnej w związku poniesieniem nakładów modernizacyjnych zwiększających wartość początkową środka trwałego. Ustawa ta nie przewiduje również odrębnych zasad amortyzowania samych nakładów modernizacyjnych w oderwaniu od środka trwałego, którego dotyczą. W konsekwencji, Spółka powinna dokonywać odpisów amortyzacyjnych od zwiększonej wartości początkowej środka trwałego według przyjętej indywidualnej 30% stawki amortyzacyjnej.

Zatem, stanowisko Spółki należy uznać za prawidłowe.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi, ul. Piotrkowska 135, 90-434 Łódź, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 1369 ze zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.