Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP3-1.4011.252.2017.1.MG
z 21 września 2017 r.

 

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA


Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 3 sierpnia 2017 r. (data wpływu 8 sierpnia 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie prawa do zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej - jest prawidłowe.


UZASADNIENIE


W dniu 8 sierpnia 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie prawa do zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej.


We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.


Opis do zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej do 10% środka trwałego w postaci części domu jednorodzinnego na wynajem na cele mieszkalne.


Budynek wybudowany został w 1937 roku (przez ciotkę). Jako właścicielka (zamieszkiwała go przez 38 lat, do roku 1975).


Ciotka opłacała stosowne podatki w Urzędach od własności. W roku 1975 Wnioskodawca zamieszkiwał w budynku wraz z ciotką opiekując się nią (takie było jej życzenie).


W roku 1976 po śmierci ciotki (rak) Wnioskodawca stał się drugim właścicielem przedmiotowej posesji. Tak postanowił Sąd Rejonowy dnia 2 lutego 1976 roku, uznając notarialne prawa spadkowe testamentowe Wnioskodawcy z dnia 12 sierpnia 1975 roku.


Wnioskodawca opłacił stosowne podatki zmieniając wpisy w księgach wieczystych hipoteki.


Wnioskodawca zamieszkał dom wraz z rodziną i mieszka tutaj do dnia dzisiejszego (od 1975 roku).


Po ponad 50-letnim użytkowaniu, budynek zbudowany na wilgotnym terenie, częściowo zniszczony pożarem w czasie II wojny światowej, wymagał generalnego remontu do dalszego zamieszkiwania już w latach 90-tych. Przymusowa rewitalizacja była dla Wnioskodawcy dość trudna. Wnioskodawca nie posiadał innego mieszkania. Wnioskodawca był młodym nauczycielem AWF, potem rencista ZUS. Prace remontowe w 90% wykonano w kubaturze starego domu systemem gospodarczym przez wiele lat. Wnioskodawca remontował fundamenty, osuszał ściany budynku z cegły, wymieniał i suszył podłogi parteru. Wnioskodawca przebudował strych niemieszkalny na mieszkalny, pozostawiając część murów strychu, stropy z podłogami. Wnioskodawca wymienił dach.


Na wszelkie prace Wnioskodawca uzyskał akceptację z Urzędu.


Po nakazie mówiącym o zabezpieczeniu ścian sąsiada oraz dopuszczalności rozbudowy – remontu, Wnioskodawca rozbudował parter o 2 m do granicy działki – muru sąsiada, zabezpieczając również i swoje mury nośne tej części budynku.


W myśl art. 22j ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku, przebudowa - ulepszenie, stanowiła co najmniej 30% wartości początkowej. Przed remontem dom liczył 68,8m2 powierzchni do zamieszkania. Po rewitalizacji uzyskano 157,9m2, a więc 56,43% całości.


Pomieszczenia stare i nowe stanowią całość infrastruktury w fundamentach, ścianach, stropach, sufitach, dachu, instalacjach itp.


Mimo zakończenia głównych prac remontowych - (budynek gotowy do zamieszkania), stary dom z 1937 r. oraz materiały z lat 90-tych ulegają szybszej degradacji niż inne nowe domy.


Po wycenie rynkowej, Wnioskodawca wprowadził część domu do ewidencji jako środek trwały. W dniu 13 lutego 2017 r. rzeczoznawca majątkowy dokonał określenia wartości rynkowej.


Obecnie Wnioskodawca czeka na decyzję Dyrektora KIS co do dalszego postępowania w sprawie interpretacji indywidualnej amortyzacji do 10% i ewentualnego wykazania w dokumentach.


W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.


Czy zaistniałe warunki faktyczne i prawne, (między innymi ustawa z dnia 26 lipca 1991 roku z późniejszymi zmianami), upoważniają Wnioskodawcę do zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej do odpisów do 10% z przychodów wynajmu na cele mieszkalne?


Zdaniem Wnioskodawcy.


Wnioskodawca prosi o akceptację indywidualnej interpretacji amortyzacji, części domu 56,43% na wynajem na cele mieszkalne na podstawie ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku z późniejszymi zmianami.


Czytając ustawę art. 22a, 22f, art. 22g, art. 22h oraz inne Wnioskodawca ma przekonanie, że może stosować indywidualne stawki amortyzacji jako drugi właściciel w tej określonej sytuacji.


Dla pewności Wnioskodawca prosi jednak o wydanie opinii.


Wnioskodawca ma nadzieję, że po:

  1. zakończeniu remontu – ulepszenia
  2. wycenie rynkowej domu oraz części domu 56,43% na wynajem
  3. wprowadzeniu do ewidencji jako środka trwałego części domu na wynajem

- ma prawo do odpisów w/g indywidualnej stawki amortyzacyjnej od przychodów na wynajem na cele mieszkalne.

Od 1987 roku Wnioskodawca jest inwalidą II grupy, rencistą i emerytem ZUS o niskich przychodach, leczony psychiatrycznie po urazach sportowych.


W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.


W myśl art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 2032 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.


Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. b) wymienionej ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a) środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części.

W myśl art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.


Z treści przepisu art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

  1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
  2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
  3. inne przedmioty

– o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.


Zatem aby składnik majątku podatnika można było uznać za środek trwały musi spełniać on następujące warunki:

  • musi stanowić własność lub współwłasność podatnika,
  • przewidywany okres jego używania jest dłuższy niż rok,
  • jest wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą.


Przedmiot ten w dniu przyjęcia do używania powinien być kompletny i zdatny do użytku, jednak w przepisach podatkowych brak jest wyjaśnienia tych pojęć. Należy więc przyjąć, że składnik majątku spełnia te kryteria, jeśli jest wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjne umożliwiające jego funkcjonowanie zgodnie z przeznaczeniem oraz jest sprawny technicznie i zalegalizowany prawnie w formie stosownych uprawnień, homologacji i pozwoleń na użytkowanie.


Stosownie do postanowień art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. c) cyt. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów, wydatków na ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych.


Zgodnie z art. 22g ust. 17 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1, 3-9 i 11-15, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 3500 zł. Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 3500 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.

Podstawą do zwiększenia wartości początkowej środków trwałych o wartość wydatków poniesionych na ich ulepszenie, co wiąże się z brakiem możliwości zaliczenia tych wydatków bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów, jest spełnienie warunków zawartych w wyżej powołanym przepisie, tzn. musi nastąpić ulepszenie środków trwałych, a suma wydatków z tego tytułu musi przekroczyć 3.500 zł w danym roku podatkowym.

Zgodnie z art. 22h ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.


Możliwość ustalenia przez podatnika indywidualnej stawki amortyzacji przewiduje art. 22j ust. 1 ww. ustawy.


Zgodnie z treścią art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 – z wyjątkiem:

  • trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem,
  • kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m3, domków kempingowych i budynków

– dla których okres amortyzacji – nie może być krótszy niż 3 lata.


Stosownie do postanowień art. 22j ust. 3 pkt 1 ww. ustawy, środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za używane – jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy.


Z przywołanego przepisu art. 22j ust. 3 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że podatnik może zastosować indywidualną stawkę amortyzacyjną, jeżeli nabył używany (budynek, lokal lub budowlę), który był wykorzystywany u poprzedniego właściciela (przed nabyciem przez podatnika) przez wymagany okres co najmniej 60 miesięcy.

W przeciwnym wypadku, zgodnie z wyżej powołanym art. 22i ust. 1 ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1 cyt. ustawy.


Zgodnie z art. 22j ust. 3 pkt 2 cytowanej ustawy, środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3 uznaje się za ulepszone, jeżeli przed wprowadzeniem do ewidencji wydatki poniesione przez podatnika na ulepszenie stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.


Analizując przepisy dotyczące możliwości zastosowania indywidualnych stawek amortyzacyjnych dla ulepszonych środków trwałych, należy stwierdzić, iż nie mają one zastosowania do każdego ulepszonego składnika majątkowego, ale wyłącznie do składników majątku, które przed wprowadzeniem do ewidencji i przed dokonaniem ulepszenia spełniały ustawowe kryteria uznania je za środki trwałe.

Ze stanu faktycznego przedstawionego we wniosku wynika, że Wnioskodawca stał się współwłaścicielem domu jednorodzinnego, w którym wcześniej zamieszkiwała jego ciotka przez 38 lat. Wnioskodawca wyremontował przedmiotową nieruchomość. Prace remontowe w 90% wykonano w kubaturze starego domu systemem gospodarczym przez wiele lat. Wnioskodawca remontował fundamenty, osuszał ściany budynku z cegły, wymieniał i suszył podłogi parteru. Wnioskodawca przebudował strych niemieszkalny na mieszkalny, pozostawiając część murów strychu, stropy z podłogami i wymienił dach. Wnioskodawca rozbudował parter o 2 m do granicy działki – muru sąsiada, zabezpieczając również i swoje mury nośne tej części budynku. Wnioskodawca wskazał, że w myśl art. 22j ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku, przebudowa- ulepszenie, stanowiła co najmniej 30% wartości początkowej. Wnioskodawca wprowadził część domu do ewidencji jako środek trwały.

Mając na względzie przedstawione we wniosku informacje oraz powołane powyżej przepisy należy stwierdzić, że poniesione nakłady, stanowią ulepszenie środka trwałego, zwiększają jego wartość początkową i od tak ustalonej wartości początkowej Wnioskodawca może dokonywać odpisów amortyzacyjnych według metody amortyzacji wybranej w momencie przyjęcia do używania tego środka trwałego, aż do jego pełnego zamortyzowania.

Reasumując, skoro Wnioskodawca przed wprowadzeniem do ewidencji środków trwałych ulepszył środek trwały, a wydatki na ulepszenie stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej budynku, będzie on mógł zastosować stawkę amortyzacyjną wynoszącą 10% rocznie.


W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.


W tym miejscu wskazać należy, że organ podatkowy nie akceptuje indywidualnych interpretacji jak wskazał Wnioskodawca. Organ podatkowy dokonuje interpretacji przepisów prawa w okolicznościach faktycznych lub przyszłych podanych przez samego wnioskodawcę.


Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będący przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku gdy zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisy sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.


Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.


Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – tj. Dz. U. z 2017 r., poz. 1369) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.


doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
Dołącz do zarejestrowanych użytkowników i korzystaj wygodnie z epodatnik.pl.   Rejestracja jest prosta, szybka i bezpłatna.

Reklama

Przejrzyj zasięgi serwisu epodatnik.pl od dnia jego uruchomienia. Zobacz profil przeciętnego użytkownika serwisu. Sprawdź szczegółowe dane naszej bazy mailingowej. Poznaj dostępne formy reklamy: display, mailing, artykuły sponsorowane, patronaty, reklama w aktywnych formularzach excel.

czytaj

O nas

epodatnik.pl to źródło aktualnej i rzetelnej informacji podatkowej. epodatnik.pl to jednak przede wszystkim źródło niezależne. Niezależne w poglądach od aparatu skarbowego, od wymiaru sprawiedliwości, od inwestorów kapitałowych, od prasowego mainstreamu.

czytaj

Regulamin

Publikacje mają charakter informacyjny. Wydawca dołoży starań, aby informacje prezentowane w serwisie były rzetelne i aktualne. Treści prezentowane w serwisie stanowią wyraz przekonań autorów publikacji, a nie źródło prawa czy urzędowo obowiązujących jego interpretacji.

czytaj