Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP3-1.4011.236.2017.2.KS1
z 22 września 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia z dnia 24 lipca 2017 r. (data wpływu 26 lipca 2017 r.) uzupełnionym pismem z dnia 15 września 2017 r. (data wpływu 18 września 2017 r.) na wezwanie nr 0114-KDIP3-1.4011.236.2017.1.KS1 z dnia 31 sierpnia 2017 r. (data nadania 1 września 2017 r., data odbioru 11 września 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zastosowania jednorazowej amortyzacji samochodu specjalnego (ambulansu) - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 26 lipca 2017 r. wpłynął do tut. organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zastosowania jednorazowej amortyzacji samochodu specjalnego (ambulansu).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie transportu sanitarnego osobowego. W dniu 10.05.2017 r. Wnioskodawca zakupił samochód, który jest samochodem specjalnym. Samochód został wpisany do ewidencji środków trwałych i Wnioskodawca chciałby go jednorazowo zamortyzować. Wnioskodawca spełnia warunki uprawniające do skorzystania z ulgi zgodnie z art. 22k ust. 7-12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – jest małym podatnikiem (co definiuje art. 5a pkt 20 ww. ustawy), dochody Wnioskodawcy w roku ubiegłym nie przekroczyły 800 000 euro, samochód został zakupiony ze środków własnych i zalicza się on do grupy 3-8 Klasyfikacji Środków Trwałych.

Masa całkowita zakupionego przez Wnioskodawcę samochodu sanitarnego nie przekracza 3,5 tony, jednak zgodnie z art. 5a pkt 19a lit. a)-e) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ma jeden rząd siedzeń, który oddzielony jest od części przeznaczonej do przewozu pacjentów trwałą przegrodą, a więc zgodnie z art. 22k ww. ustawy można dokonać odpisu amortyzacyjnego od jego wartości początkowej.

Samochód ten jest także zakwalifikowany na podstawie przepisów o ruchu drogowym jako specjalny – kod 521 – zgodnie z załącznikiem nr 4 „Klasyfikacja pojazdów” rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 27 września 2003 roku, w sprawie szczególnych czynności organów w sprawach związanych z dopuszczeniem pojazdów do ruchu oraz wzorów dokumentów w tych sprawach. Zakupiony samochód posiada dodatkowe badanie techniczne przeprowadzone przez okręgową stację kontroli pojazdów, a w dowodzie rejestracyjnym, jak i w karcie pojazdu znajduje się adnotacja, że jest to samochód specjalny o przeznaczeniu sanitarnym.

Pismem z dnia 15.09.2017 r. (data nadania 15.09.2017 r., data wpływu 18 września 2017 r.) stanowiącym uzupełnienie wniosku Wnioskodawca wskazał, że w poprzednim roku podatkowym nie uzyskał przychodów przekraczających równowartości 1.200.000 euro. Jednocześnie Wnioskodawca poinformował, że zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 18 ustawy z dnia 11 marca 2014 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2011 nr 177 poz. 1054) jest zwolniony z podatku od towarów i usług.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawca postąpi prawidłowo, jeśli jako mały podatnik, prowadzący działalność
z zakresu transportu sanitarnego, dokona jednorazowej amortyzacji samochodu specjalnego – ambulansu?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ww. ustawy. Kosztem uzyskania przychodów mogą być, zgodnie z art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpisy z tytułu zużycia środków trwałych (odpisy amortyzacyjne), dokonane zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23. Przepisy nie wykluczają możliwości stosowania metody jednorazowej amortyzacji dla podatników prowadzących działalność gospodarczą w zakresie transportu sanitarnego osobowego. Odpisy amortyzacyjne stanowią pieniężny wyraz stopniowego zużywania się trwałych składników majątku wykorzystywanego w działalności gospodarczej i są elementem kosztów uzyskania przychodu. Wysokość odpisów wynika z przyjętej metody amortyzacji. Zastosowanie metody jednorazowych odpisów amortyzacyjnych powoduje szybsze zaliczenie do kosztów podatkowych wartości środka trwałego. Biorąc pod uwagę powyższe, według Wnioskodawcy, prowadząc działalność gospodarczą w zakresie transportu sanitarnego osobowego, Wnioskodawca powinien mieć możliwość skorzystania z jednorazowego odpisu amortyzacyjnego od zakupionego dla potrzeb działalności samochodu specjalnego.

Z uwagi na powyższe argumenty Wnioskodawca prosi o indywidualną interpretację zaistniałego stanu faktycznego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032 z późn. zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Z oceny związku z prowadzoną działalnością winno wynikać, iż poniesiony wydatek obiektywnie może się przyczynić do osiągnięcia przychodów z danego źródła. Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodów winien, w myśl powołanego przepisu spełniać łącznie następujące warunki:

• pozostawać w związku przyczynowo-skutkowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
  

• nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
  

• być właściwie udokumentowany.
  
  
  

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 1 ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na:

1. nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,
   
2. nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części,
   
3. ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych

- wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d, oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.

Kosztem uzyskania przychodów mogą być natomiast, zgodnie z art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Stosownie do art. 22a ust. 1 pkt 2 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania maszyny, urządzenia i środki transportu - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

W myśl art. 22h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 22h ust. 2 ww. ustawy, podatnicy z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Jedną z metod amortyzacji przewidzianą przez przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest tzw. jednorazowa amortyzacja.

Zgodnie z art. 22k ust. 7 ww. ustawy podatnicy, w roku podatkowym, w którym rozpoczęli prowadzenie działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 11, oraz mali podatnicy, mogą dokonywać jednorazowo odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych zaliczonych do grupy 3-8 Klasyfikacji, z wyłączeniem samochodów osobowych, w roku podatkowym, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym równowartości kwoty 50.000 euro łącznej wartości tych odpisów amortyzacyjnych.

Podatnicy mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w ust. 7, nie wcześniej niż w miesiącu, w którym środki trwałe zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, lub stosować zasady określone w art. 22h ust. 4. Od następnego roku podatkowego podatnicy dokonują odpisów amortyzacyjnych zgodnie z ust. 1 lub art. 22i; suma odpisów amortyzacyjnych, w tym dokonanych w pierwszym roku podatkowym oraz niezaliczonych do kosztów uzyskania przychodów zgodnie z art. 22 ust. 1, nie może przekroczyć wartości początkowej tych środków trwałych (art. 22k ust. 8 ww. ustawy).

Jak wynika z cyt. przepisów, z „jednorazowej amortyzacji” mogą skorzystać mali podatnicy lub podatnicy, którzy rozpoczęli prowadzenie działalności gospodarczej z wyłączeniem sytuacji, określonych w art. 22k ust. 11 powołanej ustawy, zgodnie z którym przepis ust. 7 nie ma zastosowania do podatnika rozpoczynającego prowadzenie działalności gospodarczej, który w roku rozpoczęcia tej działalności, a także w okresie dwóch lat, licząc od końca roku poprzedzającego rok jej rozpoczęcia, prowadził działalność gospodarczą samodzielnie lub jako wspólnik spółki niebędącej osobą prawną lub działalność taką prowadził małżonek tej osoby, jeżeli między małżonkami istniała w tym czasie wspólność majątkowa.

Przy określaniu limitu, o którym mowa w ust. 7, nie uwzględnia się odpisów amortyzacyjnych od nieprzekraczającej 3.500 zł wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22f ust. 3 (art. 22k ust. 9 ww. ustawy).

Jednorazowa amortyzacja - stosownie do treści art. 22k ust. 10 ww. ustawy - stanowi pomoc de minimis udzielaną w zakresie i na zasadach określonych w bezpośrednio obowiązujących aktach prawa wspólnotowego dotyczących pomocy w ramach zasady de minimis.

Stosownie do art. 22k ust. 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przeliczenia na złote kwoty, o której mowa w ust. 7, dokonuje się według średniego kursu euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski na pierwszy dzień roboczy października roku poprzedzającego rok podatkowy, w którym wystąpiło zdarzenie, o którym mowa w tym przepisie, w zaokrągleniu do 1.000 zł.

Określenie „mały podatnik” zostało zdefiniowane w art. 5a pkt 20 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Oznacza ono podatnika, u którego wartość przychodu ze sprzedaży (wraz z kwotą należnego podatku od towarów i usług) nie przekroczyła w poprzednim roku podatkowym wyrażonej w złotych kwoty odpowiadającej równowartości 1.200.000 euro; przeliczenia kwot wyrażonych w euro dokonuje się według średniego kursu euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski na pierwszy dzień roboczy października poprzedniego roku podatkowego, w zaokrągleniu do 1.000 zł.

Zatem jak wynika z powyższych przepisów, przedsiębiorcy będący małymi podatnikami, mogą dokonywać jednorazowej amortyzacji środków trwałych zaliczonych do grup 3-8 Klasyfikacji środków trwałych do wysokości określonego limitu (równowartości 50.000 euro). Wyjątek stanowią będące środkami trwałymi samochody osobowe, które nie mogą podlegać jednorazowej amortyzacji.

Zgodnie z art. 5a pkt 19a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ilekroć w ustawie jest mowa o samochodzie osobowym - oznacza to pojazd samochodowy w rozumieniu przepisów o ruchu drogowym o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, konstrukcyjnie przeznaczony do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą, z wyjątkiem:

1. pojazdu samochodowego mającego jeden rząd siedzeń, który oddzielony jest od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą:
   • klasyfikowanego na podstawie przepisów o ruchu drogowym do podrodzaju: wielozadaniowy, van lub
     
   • z otwartą częścią przeznaczoną do przewozu ładunków,
2. pojazdu samochodowego, który posiada kabinę kierowcy z jednym rzędem siedzeń i nadwozie przeznaczone do przewozu ładunków jako konstrukcyjnie oddzielne elementy pojazdu,
   
3. pojazdu specjalnego, jeżeli z dokumentów wydanych zgodnie z przepisami o ruchu drogowym wynika, że dany pojazd jest pojazdem specjalnym, i jeżeli spełnione są również warunki zawarte w odrębnych przepisach, określone dla następujących przeznaczeń:
   • agregat elektryczny/spawalniczy,
     
   • do prac wiertniczych,
     
   • koparka, koparko-spycharka,
     
   • ładowarka,
     
   • podnośnik do prac konserwacyjno-montażowych,
     
   • żuraw samochodowy,
4. pojazdu samochodowego określonego w przepisach wydanych na podstawie art. 86a ust. 16 ustawy o podatku od towarów i usług.
   
   
   

W związku z powyższym zgodnie z definicją samochodu osobowego zawartą w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych, aby samochód na gruncie tej ustawy został uznany za samochód osobowy musi spełniać przesłanki zawarte w art. 5a pkt 19a powołanej ustawy.

Zgodnie natomiast z art. 5d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, spełnienie wymagań dla pojazdów samochodowych określonych w:

1. art. 5a pkt 19 a lit. a i b stwierdza się na podstawie dodatkowego badania technicznego przeprowadzonego przez okręgową stację kontroli pojazdów, potwierdzonego zaświadczeniem wydanym przez tę stację, oraz dowodu rejestracyjnego pojazdu zawierającego odpowiednią adnotację o spełnieniu tych wymagań;
   
2. art. 5 a pkt 19 a lit. c stwierdza się na podstawie dokumentów wydanych zgodnie z przepisami o ruchu drogowym.
   
   

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie transportu sanitarnego osobowego. W dniu 10.05.2017 r. Wnioskodawca zakupił samochód, który jest samochodem specjalnym. Samochód został wpisany do ewidencji środków trwałych. Wnioskodawca chciałby go jednorazowo zamortyzować. Wnioskodawca jest małym podatnikiem (art. 5a pkt 20 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Wnioskodawca w poprzednim roku podatkowym nie uzyskał przychodów przekraczających równowartości 1.200.000 euro. Samochód został zakupiony ze środków własnych i zalicza się on do grupy 3-8 Klasyfikacji Środków Trwałych. Masa całkowita zakupionego przez Wnioskodawcę samochodu sanitarnego nie przekracza 3,5 tony, samochód ma jeden rząd siedzeń, który oddzielony jest od części przeznaczonej do przewozu pacjentów trwałą przegrodą. Samochód ten jest zakwalifikowany na podstawie przepisów o ruchu drogowym jako specjalny – kod 521. Zakupiony samochód posiada dodatkowe badanie techniczne przeprowadzone przez okręgową stację kontroli pojazdów, a w dowodzie rejestracyjnym, jak i w karcie pojazdu znajduje się adnotacja, że jest to samochód specjalny o przeznaczeniu sanitarnym.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku o wydanie interpretacji stan faktyczny oraz wskazane wyżej przepisy prawa stwierdzić należy, że jeżeli Wnioskodawca spełnia kryteria „małego podatnika”, a zakupiony samochód jest samochodem specjalnym o przeznaczeniu sanitarnym i jest on zaliczany do grupy 3 - 8 Klasyfikacji Środków Trwałych oraz został wprowadzony do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych Wnioskodawcy, to zgodnie z art. 22k ust. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, Wnioskodawca może dokonać jednorazowego odpisu amortyzacyjnego od wartości początkowej tego samochodu specjalnego, do wysokości określonego w przepisach prawa limitu.

W świetle powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Ponadto nadmienić należy, że wydając interpretację w trybie art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), tut. Organ nie przeprowadza postępowania dowodowego, w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony do oceny załączonych do wniosku dokumentów tj. podsumowania KpiR za 2016 r. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych jest bowiem ocena prawna stanowiska Wnioskodawcy, a nie ustalanie stanu faktycznego, w tym czy Wnioskodawca spełnia kryteria małego podatnika oraz czy dokonał prawidłowej klasyfikacji samochodu specjalnego według Klasyfikacji Środków Trwałych. Powyższe stanowi bowiem domenę ewentualnego postępowania podatkowego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.