Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB3-1.4012.280.2017.2.KO
z 20 września 2017 r.

 

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 201, ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 8 czerwca 2017 r. (data wpływu 14 czerwca 2017 r.), uzupełnionym pismem z 7 sierpnia 2017 r. (data wpływu 11 sierpnia 2017 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia:

  • czy nabycie w drodze przelewu wierzytelności i windykacja roszczeń we własnym imieniu i na własny rachunek w ramach opisanego modelu 1 jest czynnością podlegającą opodatkowaniu VAT – jest prawidłowe,
  • czy oceniając prawo Spółki do skorzystania ze zwolnienia podatkowego przewidzianego w art. 113 ustawy o podatku od towarów i usług należy wziąć pod uwagę wyłącznie wartość przychodów z prowizji uzyskanych w ramach opisanego modelu 2 – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14 czerwca 2017 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia:

  • czy nabycie w drodze przelewu wierzytelności i windykacja roszczeń we własnym imieniu i na własny rachunek w ramach opisanego modelu 1 jest czynnością podlegającą opodatkowaniu VAT,
  • czy oceniając prawo Spółki do skorzystania ze zwolnienia podatkowego przewidzianego w art. 113 ustawy o podatku od towarów i usług należy wziąć pod uwagę wyłącznie wartość przychodów z prowizji uzyskanych w ramach opisanego modelu 2.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z 7 sierpnia 2017 r. (data wpływu 11 sierpnia 2017 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z 1 sierpnia 2017 r. znak: 0111-KDIB3-1.4012.280.2017.1.KO.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Spółka powstała pod koniec 2016 roku i obecnie przygotowuje się do rozpoczęcia działalności w zakresie dochodzenia roszczeń wynikających z umów ubezpieczenia. Spółka zakłada, że jej działalność będzie prowadzona w dwóch modelach:

Model 1:

Spółka będzie nabywała we własnym imieniu, na własny rachunek i na własne ryzyko roszczenia wynikające w umów ubezpieczenia (ubezpieczenia komunikacyjne, OC związane z wykonywaniem niektórych zawodów itp). Nabycie to będzie dokonywane w drodze przelewu wierzytelności (cesji), przy czym w umowie przelewu wierzytelności osoba ubezpieczona będąca cedentem - zbywcą przeniesie na Spółkę będącą cesjonariuszem - nabywcą ogół swoich praw z umowy ubezpieczenia w zamian za uzgodnioną kwotę odpowiadającą wartości rynkowej takiego roszczenia. Wartość rynkowa roszczenia będzie uwzględniać wartość szkody pomniejszoną o już dokonane wypłaty z ubezpieczenia oraz ryzyko związane z prawdopodobieństwem odzyskania od ubezpieczyciela pełnej wartości szkody i koszty związane z dochodzeniem roszczeń (sądowe, prawnicze, rzeczoznawców i inne). Osoby ubezpieczone - cedenci są zainteresowani zawarciem takich umów, kiedy w ich ocenie wypłacone odszkodowanie jest za niskie a równocześnie nie mają możliwości lub środków, aby dochodzić od ubezpieczyciela dalszych kwot na drodze postępowania sądowego. Po zawarciu umowy cesji Spółka podejmie we własnym imieniu działania zmierzające do wyegzekwowania od ubezpieczyciela pełnej wartości szkody. Działania te mogą zakończyć się sukcesem, tj. wartość uzyskanego dodatkowo odszkodowania pokryje koszt nabycia wierzytelności oraz koszty związane z dochodzeniem tych roszczeń. Mogą się jednak zdarzyć takie sytuacje, że Spółka nie uzyska żadnego dodatkowego odszkodowania lub jego wartość nie pokryje kosztów. Ryzyko to w całości obciąża Spółkę, tj. na podstawie umowy cesji Spółka nie może w takiej sytuacji żądać od cedenta powrotnego przelewu wierzytelności lub też zwrotu z jego strony jakichkolwiek kosztów. Spółka jako cesjonariusz ma prawo odstąpienia od umowy jedynie w wypadku niemożności dochodzenia przez Spółkę wierzytelności z przyczyn leżących po stronie cedenta, w szczególności gdy wierzytelność nie przysługuje cedentowi, cedent zawarł ugodę lub inne porozumienie dotyczące wierzytelności z ubezpieczycielem lub sprawcą szkody, o czym nie poinformował cesjonariusza, sprawa o to samo roszczenie z tytułu wierzytelności toczy się lub została prawomocnie rozstrzygnięta lub też cedent uzyskał wypłatę odszkodowania ponad kwotę, o której poinformował Spółkę. W umowie cesji ani w innych dokumentach Spółka nie zobowiązuje się do jakichkolwiek dodatkowych działań na rzecz cedenta poza zapłatą uzgodnionej kwoty z tytułu cesji, a w szczególności nie zobowiązuje się do podjęcia działań windykacyjnych lub też do wypłaty na rzecz cedenta dodatkowych kwot w razie uzyskania dodatkowego odszkodowania.

Model 2:

Spółka nie będzie zawierała umowy przelewu wierzytelności a jedynie uzyska pełnomocnictwo od klienta - osoby ubezpieczonej do reprezentowania go przed ubezpieczycielem, sądami oraz organami egzekucyjnymi w procesie windykacji roszczeń ubezpieczeniowych i podejmie się działań windykacyjnych w jego imieniu w zamian za ustaloną prowizję liczoną od kwot wyegzekwowanych dla klienta z uwzględnieniem poniesionych kosztów.

Spółka przewiduje, że w praktyce będą realizowane oba modele, przy czym większość umów z osobami ubezpieczonymi będzie zawierana w ramach modelu 1.

W chwili obecnej Spółka nie jest zarejestrowana do celów podatku VAT. W razie powstania obowiązku taka rejestracja zostanie dokonana. Zależy to w dużej mierze od rozstrzygnięć dotyczących przedstawionych poniżej pytań.

Pismem z 7 sierpnia 2017 r. Wnioskodawca uzupełnił opis zdarzenia następująco:

Odnośnie modelu 1:

Ad 1) Oprócz działalności opisanej szczegółowo we wniosku, tj. działalności opisanej w modelu 1 (nabywanie roszczeń z tytułu umów ubezpieczenia i ich windykacja we własnym imieniu i na własne ryzyko) oraz modelu 2 (windykacja roszczeń z tytułu umów ubezpieczenia w imieniu klienta na podstawie udzielonego pełnomocnictwa) Spółka nie zamierza prowadzić innej działalności. Przedmiotem działalności Spółki jest więc dochodzenie roszczeń wynikających z umów ubezpieczenia w imieniu własnym lub w imieniu klienta.

Ad 2) Wnioskodawca nie uzyska od zbywcy wierzytelności (cedenta) żadnego przysporzenia majątkowego. Przysporzenie majątkowe Wnioskodawca może uzyskać w razie pozytywnego zakończenia postępowania sądowego od ubezpieczyciela, który jednak nie jest stroną umowy cesji. Ubezpieczyciel jest jedynie stroną wcześniejszej umowy ubezpieczenia zawartej z Cedentem.

Ad 3) Zawierane umowy przelewu (cesji) wierzytelności wynikających z umów ubezpieczenia nie wskazują wartości nominalnej wierzytelności, ponieważ wartość ta na tym etapie nie jest sprecyzowana ostatecznie. Jednakże przed zawarciem umowy cesji Wnioskodawca dokonuje wstępnego oszacowania wartości szkody poniesionej przez cedenta. Oszacowana wartość szkody pomniejszona o już wypłacone cedentowi odszkodowanie stanowi, w przekonaniu Wnioskodawcy, oszacowaną wartość nominalną nabywanych roszczeń. Wnioskodawca zawsze nabywa wierzytelności za cenę niższą od ich oszacowanej wartości nominalnej. Ostateczna wartość nominalna nabytych wierzytelności zostanie ustalona dopiero później na drodze postępowania sądowego mającego na celu wyegzekwowanie roszczeń. W trakcie postępowania sądowego, zazwyczaj przy wykorzystaniu wycen biegłych rzeczoznawców, zostaje ustalona ostateczna wartość szkody i pośrednio ostateczna wartość nominalna nabytej wcześniej wierzytelności. Możliwe są więc pojedyncze przypadki, że wstępnie oszacowana przez Wnioskodawcę przed zawarciem umowy cesji wartość szkody nie znajdzie uznania sądu i w konsekwencji okaże się, że Wnioskodawca nabył wierzytelności za cenę wyższą niż wartość wypłaconego przez ubezpieczyciela dodatkowego odszkodowania. Jest to ryzyko działalności Wnioskodawcy.

Ad 4) Różnica pomiędzy oszacowaną wartością nominalną wierzytelności a ceną ich sprzedaży uwzględnioną w umowie cesji odzwierciedla, zdaniem Wnioskodawcy, rzeczywistą ekonomiczną wartość tych wierzytelności w dacie ich nabycia. Roszczenia wynikające z umów ubezpieczenia mają charakter roszczeń trudnych. Jak podano we wniosku osoby ubezpieczone - cedenci są zainteresowani zawarciem takich umów, kiedy w ich ocenie wypłacone odszkodowanie jest za niskie a równocześnie nie mają możliwości lub środków, aby dochodzić od ubezpieczyciela dalszych kwot na drodze postępowania sądowego, zwłaszcza że wynik takiego postępowania jest niepewny. Stąd też cena sprzedaży zawarta w umowie cesji jest niższa od oszacowanej wartości nominalnej. Różnica musi pokryć koszty związane z postępowaniem sądowym, które poniesie Wnioskodawca w procesie dochodzenia roszczeń oraz premię za ryzyko.

Ad 5) Umowa przelewu (cesji) wierzytelności, poza obowiązkiem zapłaty uzgodnionej ceny, nie nakłada na Wnioskodawcę żadnych innych świadczeń lub zobowiązań do wykonania na rzecz zbywcy wierzytelności - cedenta

Ad 6) Realizując umowę cesji Wnioskodawca dokona jedynie zapłaty uzgodnionej ceny sprzedaży na rzecz cedenta. Cedent nie będzie przekazywał żadnego wynagrodzenia ani żadnych innych świadczeń na rzecz Wnioskodawcy. Uzgodniona w umowie cesji cena jest wynagrodzeniem cedenta z tytułu przelewu wierzytelności na rzecz Wnioskodawcy. Cena ta nie uwzględnia żadnych wynagrodzeń Wnioskodawcy, ponieważ Wnioskodawca nie zobowiązuje się do żadnych dalszych świadczeń na rzecz cedenta, w szczególności Wnioskodawca nie zobowiązuje się wobec cedenta do podejmowania żadnych dalszych działań, a w szczególności nie zobowiązuje się podejmować działań w zakresie dochodzenia roszczeń. Wnioskodawca może nawet odstąpić od dochodzenia tych roszczeń, co może być zasadne, gdy po dalszej szczegółowej analizie sprawy okaże się, że wstępny szacunek wartości nominalnej roszczeń był błędny.

Ad 7) Ani umowa cesji ani żadne inne późniejsze uzgodnienia lub porozumienia nie przewidują możliwości zmiany ceny sprzedaży wierzytelności w zależności od powodzenia czynności związanych z egzekwowaniem roszczeń.

Ad 8) Oprócz umowy cesji pomiędzy cedentem a Wnioskodawcą nie będzie istniał żaden inny stosunek prawny w związku z nabyciem i egzekucją wierzytelności.

Ad 9) Umowa cesji wierzytelności nie zawiera upoważnienia dla Wnioskodawcy do występowania wobec ubezpieczyciela w celu egzekwowania wierzytelności na rachunek zbywcy - cedenta. Dochodzenie roszczeń będzie miało miejsce wyłącznie na rachunek własny Wnioskodawcy.

Ad 10) W dacie nabycia wierzytelności będą one stanowiły wierzytelności wymagalne w związku z zaistniałą w przeszłości szkodą i zawartą wcześniej umową ubezpieczenia pomiędzy cedentem a ubezpieczycielem. Sporna jest jednakże wartość szkody, ponieważ w interesie ubezpieczyciela leży jej zaniżanie. Stąd też wypłacone odszkodowania są często niższe niż wartość rynkowa szkody.

Odnośnie modelu 2:

Ad 1) Wnioskodawca nie prowadzi i nie zamierza prowadzić działalności innej niż działalność opisana we wniosku jako model 1 i model 2.

Ad 2) Spółka powstała pod koniec roku 2016. W pierwszej połowie roku 2017 dokonano rozpoznania aspektów prawnych planowanej działalności, a niniejszy wniosek o dokonanie interpretacji przepisów prawa podatkowego jest elementem tego etapu. Ponadto Wnioskodawca zawarł na razie kilka umów cesji wierzytelności w ramach modelu 1. Część spraw wynikających z tych umów jest w trakcie analizy i przygotowania wniosków do sądu a na drogę postępowania sądowego zostały skierowane pojedyncze sprawy. Żadne z tych postępowań jeszcze się nie zakończyło i Wnioskodawca nie uzyskał na razie żadnych dodatkowych kwot ubezpieczenia od ubezpieczycieli. Wnioskodawca nie zawierał na razie żadnych umów z klientami w ramach modelu 2 i nie uzyskał żadnych prowizji z tego tytułu.

Ad 3) W roku 2016 Wnioskodawca nie uzyskał żadnych przychodów ze sprzedaży.

Ad 4) Do dnia sporządzenia niniejszej odpowiedzi na wezwanie Wnioskodawca nie uzyskał żadnych przychodów (tj. nie uzyskał żadnych dodatkowych kwot odszkodowań w ramach modelu 1 ani żadnych prowizji od klientów z tytułu reprezentowania ich w postępowaniu dotyczącym egzekwowania roszczeń ubezpieczeniowych w ramach modelu 2). Kwoty przychodów szacowane do końca roku 2017 wynoszą:

  1. kwoty dodatkowych odszkodowań w ramach modelu 1 - 50 tys. zł
  2. prowizje od klientów w ramach modelu 2 - 3 tys. zł.

Przedmiotem zapytania Spółki było, czy oceniając prawo Spółki do skorzystania ze zwolnienia podatkowego przewidzianego w art. 113 ustawy o podatku od towarów i usług należy wziąć pod uwagę wyłącznie wartość przychodów z prowizji uzyskanych w ramach opisanego powyżej modelu 2. Na podstawie powyższych szacunków i zakładając, że

  • stanowisko Spółki zostanie ocenione jako prawidłowe to wartość sprzedaży, o której mowa w art. 113 ust. 1 ustawy w roku 2017 wyniesie 3 tys. zł,
  • stanowisko Spółki zostanie ocenione jako nieprawidłowe to wartość sprzedaży, o której mowa w art. 113 ust. 1 ustawy w roku 2017 wyniesie 53 tys. zł.

Obie powyższe wartości uprawniają do skorzystania ze zwolnienia podmiotowego wynikającego z art. 113 ustawy Spółka jednak chciałaby uzyskać stanowisko organów podatkowych również w odniesieniu do lat przyszłych, tj. również w odniesieniu do lat, w których wartość łącznych przychodów w ramach modelu 1 i modelu 2 będzie wyższa niż limit wynikający z art. 113 (obecnie 200.000 zł).

Ad 5) Spółka nie wykonuje i nie zamierza wykonywać w przyszłości żadnych z czynności wymienionych w art. 113 ust. 13 ustawy. W ocenie Spółki prowizje uzyskane w ramach modelu 2 nie są wynagrodzeniami z tytułu usług doradztwa.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

  1. Czy nabycie w drodze przelewu wierzytelności i windykacja roszczeń we własnym imieniu i na własny rachunek w ramach opisanego powyżej modelu 1 jest czynnością podlegającą opodatkowaniu VAT?
  2. Czy oceniając prawo Spółki do skorzystania ze zwolnienia podatkowego przewidzianego w art. 113 ustawy o podatku od towarów i usług należy wziąć pod uwagę wyłącznie wartość przychodów z prowizji uzyskanych w ramach opisanego powyżej modelu 2?

Stanowisko Wnioskodawcy:

Na podstawie art. 5 ustawy o podatku od towarów i usług opodatkowaniu podlegają:

  1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
  2. eksport towarów;
  3. import towarów na terytorium kraju;
  4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
  5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ustawy, w tym również:

  1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
  2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
  3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Równocześnie na podstawie art. 15 ustawy podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2. bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych Z powyższych przepisów wynika, że warunkiem koniecznym podlegania opodatkowaniu VAT jest odpłatne wykonanie usługi i działanie w charakterze usługodawcy. W przekonaniu Spółki realizując opisany powyżej model 1 Spółka nie wykonuje czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem VAT, ponieważ

  • nie realizuje na rzecz cedenta ani na rzecz innej osoby żadnej usługi - ani w umowie cesji ani w innych dokumentach Spółka nie zobowiązuje się do wykonania na rzecz cedenta lub innych osób jakikolwiek świadczeń, brak jest więc w tym wypadku zarówno przedmiotu usługi jak i usługobiorcy.
  • Spółka nie otrzymuje żadnego wynagrodzenia od cedenta lub osób trzecich z tytułu windykacji. W szczególności nie można uznać za wynagrodzenie wyegzekwowanych dodatkowych kwot ubezpieczenia. Za wynagrodzenie takie nie można też uznać różnicy pomiędzy oszacowaną wartością szkody odpowiadającą nominalnej wartości wierzytelności a jej wartością rynkową zapłaconą na rzecz cedenta.

W związku z powyższym Spółka uważa, że czynności wykonane przez nią i uzyskane kwoty dodatkowych odszkodowań w ramach realizacji opisanego powyżej model 1 pozostają poza zakresem opodatkowania przewidzianego przepisami ustawy o podatku od towarów i usług.

Podobne stanowiska w analogicznych sprawach zajmują organy podatkowe i sądy administracyjne, np. w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 5 grudnia 2013 r. sygn. IPPP1/443-123/10/13-6/S/EK wydanej w następstwie wyroku sądu administracyjnego stwierdzono m.in. „Zapłata ceny za wierzytelność nie stanowi wynagrodzenia za usługę, lecz odzwierciedla rzeczywistą, ekonomiczną wartość tych wierzytelności w chwili sprzedaży, która uzależniona jest od wątpliwych perspektyw na ich spłatę i zwiększonego ryzyka niewypłacalności dłużników W przypadku bowiem umów cesji wierzytelności, gdy dochodzi do nabycia wierzytelności przez cesjonariusza od cedenta za umówioną cenę - niższą niż nominalna wartość tej wierzytelności - i nie ustalono między stronami żadnego wynagrodzenia z tytułu tak określonej usługi nabycia wierzytelności, czynność ta - w sytuacji, gdy umowa jest zawarta na własne ryzyko cesjonariusza (nabywcy) - nie stanowiąc odpłatnej usługi w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, nie podlega opodatkowaniu. Stanowisko powyższe potwierdzone zostało w orzeczeniu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 27 października 2011 r. w sprawie C-93/10 Finanzamt Essen-NordOst przeciwko GFKL Financial Services AG, w którym TSUE stwierdził, że „Artykuł 2 pkt 1 i art. 4 szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku, należy interpretować w ten sposób, że podmiot, który na własne ryzyko nabywa trudne wierzytelności po cenie niższej od ich wartości nominalnej, nie świadczy odpłatnej usługi w rozumieniu art. 2 pkt 1 i nie dokonuje tym samym czynności z zakresu działalności gospodarczej objętej zakresem stosowania wspomnianej dyrektywy, jeżeli różnica między wartością nominalną tych wierzytelności a ceną ich sprzedaży odzwierciedla rzeczywistą ekonomiczną wartość owych wierzytelności w chwili sprzedaży”. Również Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 19 marca 2012 r., sygn. akt I FPS 5/11 wskazał: „Przyjąć zatem należy, że podstawowym i koniecznym warunkiem do uznania transakcji za odpłatną usługę, a więc czynność opodatkowaną, jest wystąpienie wynagrodzenia bezpośrednio związanego z tą czynnością, rzeczywiście otrzymanego (bądź należnego), jako świadczenia wzajemnego za wykonaną usługę. Zatem badając konkretną transakcję należy poszukiwać takiego ewentualnego bezpośredniego wynagrodzenia, które otrzymuje kupujący - cesjonariusz, jako świadczenie wzajemne za ewentualnie wykonaną na rzecz zbywcy - cedenta usługę. Plastyczniej rzecz ujmując poszukiwać należy strumienia pieniędzy płynącego od zbywcy - cedenta do nabywcy cesjonariusza za wykonaną usługę, czyli odwrotnie płynącego, niż w przypadku umowy kupna sprzedaży, kiedy zapłatę za wierzytelność otrzymuje zbywca od nabywcy. Podkreślenia wymaga bowiem, że dla rozstrzygnięcia, czy mamy do czynienia z odpłatną usługą, konieczne jest ustalenie, czy - obok transakcji kupna-sprzedaży wierzytelności - wystąpiło świadczenie usługi przez nabywcę wierzytelności na rzecz jej zbywcy za bezpośrednim wynagrodzeniem otrzymanym, co ważne, przez nabywcę. W omawianej sytuacji, kiedy występuje tylko zapłata ceny za wierzytelność, trudno uznać, że do świadczenia takiej usługi dochodzi. Wobec tego należy dojść do wniosku, że żadna transakcja nabycia na własne ryzyko wierzytelności trudnej, po cenie niższej od jej wartości nominalnej, nie będzie mogła być zakwalifikowana jako świadczona przez nabywcę wierzytelności usługa w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 1 u.p.t.u.”.

Pytanie 2.

Zgodnie z art. 113 ustawy o podatku od towarów i usług zwalnia się od podatku sprzedaż dokonywaną przez podatników, u których wartość sprzedaży nie przekroczyła łącznie w poprzednim roku podatkowym kwoty 200 000 zł. Do wartości sprzedaży nie wlicza się kwoty podatku. Analizując prawo do przewidzianego tym przepisem zwolnienia podatkowego należy uwzględnić sprzedaż dokonywaną przez podatnika. Na podstawie art. 2 pkt 22 ustawy przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów. Jak wykazano powyżej czynności realizowane przez Spółkę w ramach modelu 1 nie stanowią odpłatnej dostawy i odpłatnego świadczenia usług. W konsekwencji przychody wynikające z tej działalności (uzyskane dodatkowe kwoty odszkodowania) nie będą brane pod uwagę przy ustaleniu prawa Spółki do skorzystania ze zwolnienia przewidzianego w art. 113 ustawy. Zakładając, że ostatecznie działalność Spółki będzie obejmować wyłącznie realizację czynności opisanych powyżej jako model 1 i model 2, przy ustalaniu przekroczenia progu 200.000 zł należy, zdaniem Spółki, brać pod uwagę wyłącznie prowizje uzyskane w ramach modelu 2.

Wnioskodawca prosi o potwierdzenie powyższych stanowisk Spółki w odniesieniu do pytania 1 i 2. Równocześnie Wnioskodawca zaznacza, że zdaje sobie sprawę, że przytoczone interpretacje i orzeczenia są wiążące jedynie w indywidualnych sprawach. Były one jednak pomocne przy formułowaniu własnego stanowiska Spółki.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą lub ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii (art. 2 pkt 6 ww. ustawy).

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

  1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
  2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
  3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Z cytowanych wyżej przepisów jednoznacznie wynika, że każde odpłatne świadczenie polegające na działaniu, zaniechaniu lub tolerowaniu czy określonym zachowaniu mieści się w tak sformułowanej definicji usługi.

Aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę.

W ramach systemu podatku VAT czynnościami podlegającymi opodatkowaniu są transakcje między stronami, przewidujące zapłatę ceny lub inne wynagrodzenie. Zatem jeżeli czynność polega jedynie na świadczeniu jednej ze stron, bez bezpośredniego wynagrodzenia, nie ma podstawy opodatkowania, w związku z czym świadczenie takie nie podlega podatkowi VAT.

Należy zauważyć, iż świadczenie usługi następuje „odpłatnie” w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 1, a zatem podlega opodatkowaniu, tylko jeżeli pomiędzy usługodawcą a usługobiorcą istnieje stosunek prawny, w ramach którego następuje wymiana świadczeń wzajemnych, gdyż świadczenie otrzymywane przez usługodawcę stanowi rzeczywiste odzwierciedlenie wartości usługi świadczonej usługobiorcy. Świadczenie usług dokonywane odpłatnie w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT wymaga bezpośredniego związku między wyświadczoną usługą a otrzymanym wynagrodzeniem.

Należy zauważyć, iż pojęcie usługi zostało zdefiniowane bardzo szeroko. Taka konstrukcja definicji usług pozwala na objęcie zakresem przedmiotowym podatku VAT wszelkich transakcji wykonywanych w ramach działalności gospodarczej.

Przez świadczenie usług należy zatem rozumieć każde zachowanie niebędące dostawą towarów i świadczone na rzecz innego podmiotu. Powołane przepisy wskazują, iż pojęcie świadczenia usług ma bardzo szeroki zakres, gdyż nie obejmuje wyłącznie działań podatnika, lecz również zobowiązanie do powstrzymania się od dokonywania czynności lub do tolerowania czynności bądź sytuacji. Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy). Należy jednak zaznaczyć, iż nie każde powstrzymanie się od działania czy tolerowanie czynności lub sytuacji może zostać uznane za usługę, w rozumieniu przepisów ustawy.

Z treści powołanego wyżej przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy jednoznacznie wynika, że dostawa towarów i świadczenie usług, co do zasady, podlegają opodatkowaniu VAT wówczas, gdy są wykonywane odpłatnie (z wyjątkiem przypadków ściśle określonych w art. 7 ust. 2 oraz w art. 8 ust. 2 ustawy). Aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Przy czym przepisy ustawy nie określają postaci wynagrodzenia.

W dorobku orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości UE przyjmuje się, że odpłatność ma miejsce wtedy, gdy istnieje bezpośredni związek pomiędzy dostawą towarów lub świadczeniem usług a otrzymanym wynagrodzeniem, przy czym wynagrodzenie jakkolwiek musi być wyrażone w pieniądzu, to jednak nie musi być w tej formie dokonane. Należy podkreślić, że na gruncie przepisów o podatku od towarów i usług bez znaczenia pozostaje to, czy kwota uzyskanego wynagrodzenia (cena) została skalkulowana tak, że stanowi tylko koszt wytworzenia towaru lub wykonania usługi, czy została powiększona także o zysk sprzedającego. Skoro przepisy nie określają formy zapłaty za świadczoną usługę należy uznać, że zobowiązanie usługobiorcy może mieć postać świadczenia nie tylko określonej sumy pieniędzy, ale także świadczenie innej usługi (usługi wzajemnej). Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę. Ponadto, aby dana czynność (świadczenie) podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT musi istnieć bezpośredni związek o charakterze przyczynowym, pomiędzy świadczoną usługą, a świadczeniem wzajemnym. Otrzymana zapłata powinna być konsekwencją wykonania świadczenia.

Odpłatność określana jest przez strony umowy i jeśli strony ustalą zapłatę wówczas wykonane świadczenie staje się odpłatne. W przypadku istnienia świadczenia wzajemnego otrzymanego przez świadczącego usługę, należy uznać czynności wykonywane w ramach zawartej umowy za odpłatne świadczenie usług określone w art. 8 ust. 1 ustawy podlegające opodatkowaniu na zasadach ogólnych.

W konsekwencji, dostawa towarów lub świadczenie usług podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wtedy, gdy są wykonane odpłatnie oraz gdy pomiędzy dostawcą towaru lub świadczącym usługę i ich beneficjentem (odbiorcą) istnieje jawny lub dorozumiany stosunek prawny (umowa), w ramach którego spełniane są świadczenia wzajemne.

Wskazać w tym miejscu należy, że wierzytelność jest prawem majątkowym, które może być przedmiotem obrotu gospodarczego. Instytucja przelewu wierzytelności została uregulowana w przepisach art. 509-518 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2017 r., poz. 459 ze zm.). Zgodnie więc z art. 509 § 1 tej ustawy, wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. W myśl zaś § 2 cyt. artykułu, wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki.

Jak stanowi art. 510 § 1 ww. ustawy, umowa sprzedaży, zamiany, darowizny lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia wierzytelności przenosi wierzytelność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły.

Istotą przelewu wierzytelności jest zatem umowa zawierana przez wierzyciela z osobą trzecią, na podstawie której osoba ta nabywa od wierzyciela przysługującą mu wierzytelność. W wyniku przelewu wierzytelności prawa przysługujące dotychczasowemu wierzycielowi przechodzą na nabywcę wierzytelności, przy czym sam stosunek zobowiązaniowy nie ulega zmianie. W zamian za nabywaną wierzytelność cesjonariusz (nabywca) zobowiązuje się do spełnienia określonego świadczenia na rzecz cedenta. Spełnienie świadczenia wynikającego z umowy przelewu nastąpi, gdy cedent przeniesie wierzytelność na cesjonariusza, a on zapłaci mu cenę za cedowaną wierzytelność (w sytuacji, kiedy cesja będzie miała charakter odpłatny).

Umowa cesji wierzytelności wypełnia znamiona określone w art. 8 ust. 1 ustawy, polega bowiem na przeniesieniu prawa do wartości niematerialnych i prawnych, w związku z tym stanowi świadczenie usług w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. Z punktu widzenia nabywcy wierzytelności do świadczenia usługi dochodzi już w momencie samego nabycia tej wierzytelności, obojętnie czy nabycie zostało dokonane w celu windykacji tej wierzytelności przez samego nabywcę, czy też w celu dalszej jej odsprzedaży. Celem nabycia cudzej wierzytelności nie musi być jej odsprzedaż, ale także inne wykorzystanie do celów prawno-gospodarczych przez nabywcę. Sposób wykorzystania nabytej wierzytelności może decydować o charakterze usługi, nie zaś o istocie czynności prawnej jaką jest nabycie cudzej wierzytelności. Usługą jest nabycie wierzytelności danego podmiotu w celu jej wykorzystania do operacji prawno-podatkowych.

Zakup wierzytelności stanowi usługę polegającą na przeniesieniu wierzytelności z majątku dotychczasowego wierzyciela do majątku osoby trzeciej na mocy umowy zawartej między zbywcą wierzytelności (cedentem), a jej nabywcą (cesjonariuszem). Oznacza to, że w takim przypadku nabywca wierzytelności świadczy na rzecz jej zbywcy usługę, której celem jest uwolnienie sprzedawcy od ciężaru egzekwowania wierzytelności. Jednakże, jak wskazano na wstępie, ww. usługa podlega opodatkowaniu wówczas, gdy jest świadczona odpłatnie.

Stanowisko powyższe potwierdzone zostało w orzeczeniu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 27 października 2011r. w sprawie C-93/10 Finanzamt Essen-NordOst przeciwko GFKL Financial Services AG, w którym TSUE stwierdził, że „Artykuł 2 pkt 1 i art. 4 szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych – wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku, należy interpretować w ten sposób, że podmiot, który na własne ryzyko nabywa trudne wierzytelności po cenie niższej od ich wartości nominalnej, nie świadczy odpłatnej usługi w rozumieniu art. 2 pkt 1 i nie dokonuje tym samym czynności z zakresu działalności gospodarczej objętej zakresem stosowania wspomnianej dyrektywy, jeżeli różnica między wartością nominalną tych wierzytelności a ceną ich sprzedaży odzwierciedla rzeczywistą ekonomiczną wartość owych wierzytelności w chwili sprzedaży”.

Również Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 19 marca 2012r., sygn. akt I FPS 5/11 wskazał: „Przyjąć zatem należy, że podstawowym i koniecznym warunkiem do uznania transakcji za odpłatną usługę, a więc czynność opodatkowaną, jest wystąpienie wynagrodzenia bezpośrednio związanego z tą czynnością, rzeczywiście otrzymanego (bądź należnego), jako świadczenia wzajemnego za wykonaną usługę. Zatem badając konkretną transakcję należy poszukiwać takiego ewentualnego bezpośredniego wynagrodzenia, które otrzymuje kupujący – cesjonariusz, jako świadczenie wzajemne za ewentualnie wykonaną na rzecz zbywcy - cedenta usługę. Plastyczniej rzecz ujmując poszukiwać należy strumienia pieniędzy płynącego od zbywcy-cedenta do nabywcy cesjonariusza za wykonaną usługę, czyli odwrotnie płynącego, niż w przypadku umowy kupna sprzedaży, kiedy zapłatę za wierzytelność otrzymuje zbywca od nabywcy. Podkreślenia wymaga bowiem, że dla rozstrzygnięcia, czy mamy do czynienia z odpłatną usługą, konieczne jest ustalenie, czy – obok transakcji kupna-sprzedaży wierzytelności – wystąpiło świadczenie usługi przez nabywcę wierzytelności na rzecz jej zbywcy za bezpośrednim wynagrodzeniem otrzymanym, co ważne, przez nabywcę. W omawianej sytuacji, kiedy występuje tylko zapłata ceny za wierzytelność, trudno uznać, że do świadczenia takiej usługi dochodzi. Wobec tego należy dojść do wniosku, że żadna transakcja nabycia na własne ryzyko wierzytelności trudnej, po cenie niższej od jej wartości nominalnej, nie będzie mogła być zakwalifikowana jako świadczona przez nabywcę wierzytelności usługa w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 1 u.p.t.u.”.

Z uwagi na przedstawione w sprawie (tj. Modelu 1) okoliczności - fakt, że między Wnioskodawcą a zbywcą wierzytelności nie będzie istniał żaden odrębny stosunek prawny rodzący obowiązek zapłaty wynagrodzenia na rzecz Wnioskodawcy, a w konsekwencji Wnioskodawca nie będzie otrzymywał od zbywcy wierzytelności żadnego przysporzenia (wynagrodzenia) w związku z zawarciem umowy cesji wierzytelności – należy stwierdzić, że w opisanym przypadku nie dojdzie do odpłatnego świadczenia usługi przez Wnioskodawcę, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy o VAT.

W związku z tym, stosownie do art. 5 ust. 1 ustawy o VAT, nabycie wierzytelności na podstawie przepisów kodeksu cywilnego nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Opisana w Modelu 1 transakcja dotyczy jedynie przelewu wierzytelności z cedenta na cesjonariusza, skoro Wnioskodawca wyraźnie wskazał, że nie dojdzie do przekazywania żadnego wynagrodzenia dla Wnioskodawcy w związku z nabyciem wierzytelności. Nabywając we własnym imieniu i na własny rachunek cudzą wierzytelność Wnioskodawca wejdzie w miejsce dotychczasowego wierzyciela, a relacje ze zbywcą wierzytelności zakończą się w momencie zakupu wierzytelności i zapłaty ceny.

Wnioskodawca nie będzie dokonywał również nieodpłatnego świadczenia usług, zrównanego z odpłatnym świadczeniem, o którym mowa w art. 8 ust. 2 ustawy o VAT podlegającym opodatkowaniu, gdyż treść wniosku nie wskazuje, by nabywane przez Wnioskodawcę wierzytelności służyły do celów innych niż jego działalność gospodarcza.

Zatem nabycie wierzytelności na podstawie umowy cesji w przedstawionych okolicznościach w Modelu 1 nie będzie podlegało u Wnioskodawcy opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w oparciu o art. 5 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 8 ust. 1 ustawy o VAT.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie postawionego pytania nr 1 jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 113 ust. 1 ustawy o VAT zwalnia się od podatku sprzedaż dokonywaną przez podatników, u których wartość sprzedaży nie przekroczyła łącznie w poprzednim roku podatkowym kwoty 200 000 zł. Do wartości sprzedaży nie wlicza się kwoty podatku.

W myśl art. 113 ust. 2 ustawy do wartości sprzedaży, o której mowa w ust. 1, nie wlicza się:

  1. wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów oraz sprzedaży wysyłkowej z terytorium kraju oraz sprzedaży wysyłkowej na terytorium kraju;
  2. odpłatnej dostawy towarów i odpłatnego świadczenia usług, zwolnionych od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3, z wyjątkiem:
    1. transakcji związanych z nieruchomościami,
    2. usług, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 7, 12 i 38-41,
    3. usług ubezpieczeniowych

    – jeżeli czynności te nie mają charakteru transakcji pomocniczych;
  3. odpłatnej dostawy towarów, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane przez podatnika do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji.

Stosownie do art. 113 ust. 5 ustawy o VAT jeżeli wartość sprzedaży zwolnionej od podatku na podstawie ust. 1 przekroczy kwotę, o której mowa w ust. 1, zwolnienie traci moc począwszy od czynności, którą przekroczono tę kwotę.

Na podstawie art. 113 ust. 9 ustawy zwalnia się od podatku sprzedaż dokonywaną przez podatnika rozpoczynającego w trakcie roku podatkowego wykonywanie czynności określonych w art. 5, jeżeli przewidywana przez niego wartość sprzedaży nie przekroczy, w proporcji do okresu prowadzonej działalności gospodarczej w roku podatkowym, kwoty określonej w ust. 1.

Artykuł 113 ust 13 ustawy stanowi, że zwolnień, o których mowa w ust. 1 i 9, nie stosuje się do podatników:

1) dokonywujących dostaw:

  1. towarów wymienionych w załączniku nr 12 do ustawy,
  2. towarów opodatkowanych podatkiem akcyzowym, w rozumieniu przepisów o podatku akcyzowym, z wyjątkiem:


    • energii elektrycznej (PKWiU 35.11.10.0),
    • wyrobów tytoniowych,
    • samochodów osobowych, innych niż wymienione w lit. e, zaliczanych przez podatnika, na podstawie przepisów o podatku dochodowym, do środków trwałych podlegających amortyzacji,

  3. budynków, budowli lub ich części, w przypadkach, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10 lit. a i b,
  4. terenów budowlanych,
  5. nowych środków transportu;

2) świadczących usługi:

  1. prawniczych,
  2. w zakresie doradztwa, z wyjątkiem doradztwa rolniczego związanego z uprawą i hodowlą roślin oraz chowem i hodowlą zwierząt, a także związanego ze sporządzaniem planu zagospodarowania i modernizacji gospodarstwa rolnego,
  3. jubilerskich

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca do dnia sporządzenia odpowiedzi na wezwanie nie uzyskał żadnych przychodów (tj. nie uzyskał żadnych dodatkowych kwot odszkodowań w ramach modelu 1 ani żadnych prowizji od klientów z tytułu reprezentowania ich w postępowaniu dotyczącym egzekwowania roszczeń ubezpieczeniowych w ramach modelu 2). Kwoty przychodów szacowane do końca roku 2017 wynoszą:

  1. kwoty dodatkowych odszkodowań w ramach modelu 1 - 50 tys. zł
  2. prowizje od klientów w ramach modelu 2 - 3 tys. zł.

Wnioskodawca nie wykonuje i nie zamierza wykonywać w przyszłości żadnych z czynności wymienionych w art. 113 ust. 13 ustawy. W ocenie Wnioskodawcy prowizje uzyskane w ramach modelu 2 nie są wynagrodzeniami z tytułu usług doradztwa.

Jak wskazano wyżej nabycie wierzytelności na podstawie umowy cesji w ramach Modelu 1 nie będzie podlegało u Wnioskodawcy opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Zatem uzyskane dodatkowe kwoty odszkodowań przez Wnioskodawcę w ramach Modelu 1 nie będą wliczane do wartości sprzedaży, o której mowa w art. 113 ust. 1 ustawy o VAT. Natomiast w odniesieniu do Modelu 2 otrzymywana prowizja stanowi wynagrodzenie Wnioskodawcy za świadczone usługi związane z egzekwowaniem długu. Tym samym wartość prowizji należy wliczyć do wartości sprzedaży. W związku z powyższym do wartości sprzedaży, o której mowa w art. 113 ust. 1 ustawy należy wliczyć prowizje uzyskane w ramach Modelu 2.

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie postawionego pytania nr 2 jest prawidłowe.

Nadmienia się, że niniejsza interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Ponadto tut. Organ informuje, że zgodnie z art. 14na ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

  1. z zastosowaniem art. 119a;
  2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.


doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
Dołącz do zarejestrowanych użytkowników i korzystaj wygodnie z epodatnik.pl.   Rejestracja jest prosta, szybka i bezpłatna.

Reklama

Przejrzyj zasięgi serwisu epodatnik.pl od dnia jego uruchomienia. Zobacz profil przeciętnego użytkownika serwisu. Sprawdź szczegółowe dane naszej bazy mailingowej. Poznaj dostępne formy reklamy: display, mailing, artykuły sponsorowane, patronaty, reklama w aktywnych formularzach excel.

czytaj

O nas

epodatnik.pl to źródło aktualnej i rzetelnej informacji podatkowej. epodatnik.pl to jednak przede wszystkim źródło niezależne. Niezależne w poglądach od aparatu skarbowego, od wymiaru sprawiedliwości, od inwestorów kapitałowych, od prasowego mainstreamu.

czytaj

Regulamin

Publikacje mają charakter informacyjny. Wydawca dołoży starań, aby informacje prezentowane w serwisie były rzetelne i aktualne. Treści prezentowane w serwisie stanowią wyraz przekonań autorów publikacji, a nie źródło prawa czy urzędowo obowiązujących jego interpretacji.

czytaj