Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-2.4010.128.2017.2.BD
z 20 września 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 201 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 14 czerwca 2017 r. (data wpływu do organu 21 czerwca 2017 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu strat w środkach obrotowych - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 czerwca 2017 r. do organu wpłynął wniosek o wydanie w interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu strat w środkach obrotowych.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca, będący zakładem ubezpieczeń, prowadzi działalność ubezpieczeniową głównie w zakresie ubezpieczeń na życie (PKD 65.11.Z). Działalność prowadzona przez Wnioskodawcę jest regulowana ustawą z dnia 11 września 2015 r. o działalności ubezpieczeniowej i reasekuracyjnej (Dz.U. z 2015 poz. 1844, dalej jako: „ustawa o dział. ubezp.”).

W ramach prowadzonej działalności Wnioskodawca w dniu 30 września 2015 r. zawarł z Bankiem Spółdzielczym, (dalej jako: „Bank”) umowę o prowadzenie rachunków bankowych, w tym rachunku lokat, oraz jednocześnie założył w tym Banku lokatę bankową na kwotę 1.500.000,00 zł, na okres 12 miesięcy, oprocentowaną w wysokości 3,50 % w skali roku (oprocentowanie stałe). Umowa lokaty została zawarta z terminem nieodnawialnym i zgodnie z jej treścią Bank zobowiązał się do zwrotu depozytu po upływie okresu 12 miesięcy, tj. 30 września 2016 r. Pismem z dnia 29 września 2016 r. Wnioskodawca złożył dyspozycję wycofania depozytu wraz z należnymi odsetkami. Wnioskodawca ponawiał to wezwanie kilkukrotnie. Do dnia złożenia wniosku roszczenie Wnioskodawcy nie zostało zaspokojone.

W dniu 20 października 2016 r. zarząd Banku poinformował Komisję Nadzoru Finansowego o zaistnieniu okoliczności wskazanych w art. 157f oraz art. 158 ustawy Prawo Bankowe w zakresie zagrożenia upadłością, w szczególności z powodu braku możliwości regulowania przez bank wymaganych zobowiązań wobec klientów. Komisja Nadzoru Finansowego - działając jako organ nadzoru - jednogłośnie zawiesiła z dniem 21 października 2016 r. działalność Banku oraz postanowiła o wystąpieniu do właściwego sądu powszechnego z wnioskiem o ogłoszenie upadłości Banku. Bank nie był uczestnikiem Spółdzielczego Systemu Ochrony SGB, będącego systemem system ochrony instytucjonalnej tworzonym przez banki spółdzielcze.

Pismem z dnia 9 stycznia 2017 r. syndyk masy upadłości Banku poinformował Wnioskodawcę, że właściwy Sąd Rejonowy dla m.st. Warszawy postanowieniem z 19 grudnia 2016 r. ogłosił upadłość Banku. Jednocześnie w piśmie wezwano wierzycieli, aby w terminie 30 dni od dnia ukazania się obwieszczenia o ogłoszeniu upadłości w Monitorze Sądowym i Gospodarczym zgłaszali swoje wierzytelności sędziemu - komisarzowi. Wnioskodawca zgłosił wierzytelność sędziemu komisarzowi 26 stycznia 2017 r.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy w świetle art. 15 ust. 1 i art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2016, poz. 1888 dalej jako: „updop”), Wnioskodawca ma prawo zaliczyć utratę środków pieniężnych ulokowanych na lokacie w Banku, którego upadłość ogłoszono, do kosztów uzyskania przychodów? (pytanie oznaczone we wniosku Nr 1)
2. Czy utrata środków pieniężnych ulokowanych na lokacie w Banku, którego upadłość ogłoszono, stanowić będzie koszt uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 4d updop w okresie, w którym Wnioskodawca ujął zdarzenie w księgach rachunkowych zgodnie z odrębnymi przepisami, tj. w którym ogłoszono upadłość Banku? (pytanie oznaczone we wniosku Nr 2)
   
   

W przypadku stwierdzenia nieprawidłowości stanowiska w zakresie pytania Nr 2 powyżej, Wnioskodawca wnosi o wskazanie stanowiska organu w tym zakresie.

Zdaniem Wnioskodawcy, utrata środków pieniężnych ulokowanych na lokacie bankowej w Banku, którego upadłość ogłoszono, stanowi koszt uzyskania przychodów.

W ocenie Wnioskodawcy utratę środków pieniężnych ulokowanych na lokatach bankowych należy zakwalifikować jako stratę w środkach obrotowych podatnika, która stanowi koszt uzyskania przychodu na podstawie art. 15 ust. 1 updop. W świetle tego przepisu kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 updop. Zgodnie z ugruntowaną wykładnią, za koszty uzyskania przychodów należy uznać wszystkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione oraz definitywnie poniesione wydatki, których celem jest osiągnięcie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie ich źródła, związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, o ile nie zostały one wymienione w katalogu wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów.

Podstawowym kryterium wynikającym z art. 15 ust. 1 updop jest istnienie związku przyczynowego, który wyraża się we wpływie (bezpośrednim lub pośrednim) ponoszonego kosztu na powstanie lub zwiększenie osiąganego przychodu lub we wpływie na zachowanie albo zabezpieczenie jego źródła. Jednocześnie nie każde działanie podatnika w celu uzyskania przychodu lub zachowania/zabezpieczenia jego źródła musi zostać zakończone efektywnym wynikiem w postaci osiągnięcia założonych celów. Istotne jest, że dany wydatek (koszt) obiektywnie mógł przyczynić do realizacji założonego celu.

Analiza, czy dany wydatek (koszt) został poniesiony w związku z przychodami podatnika, musi uwzględniać charakter prowadzonej działalności. Wnioskodawca będąc zakładem ubezpieczeń uzyskuje przychody głównie z tytułu prowadzenia działalności ubezpieczeniowej, to jest ze składek ubezpieczeniowych nabytych i opłaconych przez klientów (ubezpieczonych). Jednocześnie zakład ubezpieczeń jest zobowiązany do prowadzenia działalności lokacyjnej

Zgodnie z art. 4 ust. 8 pkt 6 ustawy o dział. ubezp. lokowanie środków zakładu ubezpieczeń jest jedną z czynności ubezpieczeniowych. Zakłady ubezpieczeń lokują w części środki otrzymane od ubezpieczonych, aby tak pozyskane środki pomnożyć, a przynajmniej ochronić przed utratą ich wartości, co ma zabezpieczać przyszłe płatności na rzecz ubezpieczonych. Powyższe wynika z istoty prowadzenia działalności przez zakład ubezpieczeń, na którą składają się dwa filary: prowadzenie działalności techniczno-ubezpieczeniowej i działalność lokacyjna, pozostające w ścisłym związku i uzupełniające się.

Działalność techniczno-ubezpieczeniowa to działalność stricte ubezpieczeniowa, obejmująca wszystkie czynności związane z zawarciem umowy, inkasem składki oraz likwidacją szkód i wypłatą należnych świadczeń. Natomiast działalność lokacyjna obejmuje wszelkie działania związane z zarządzaniem lokatami towarzystw ubezpieczeniowych. Zależność pomiędzy tymi filarami wynika z tego, że zakłady ubezpieczeń gromadzą znaczne środki pieniężne pochodzące ze składek ubezpieczeniowych, jednocześnie ze względu na odstęp czasowy między momentem inkasa składki, a chwilą wypłaty ewentualnego odszkodowania lub świadczenia, czasowo posiadają wolne środki pieniężne, które są przedmiotem działalności lokacyjnej.

W analizowanej sytuacji nie ma wątpliwości, że lokowanie środków pieniężnych pochodzących ze składek ubezpieczonych jest normalnym działaniem zakładu ubezpieczeń, do którego zobowiązują go obowiązujące przepisy prawa. Jednocześnie należy wskazać, że lokata, jakkolwiek jest zakładana z zamiarem powiększenia majątku, a przynajmniej jego ochrony, obarczona jest również ryzykiem gospodarczym i może przynieść stratę w miejsce oczekiwanego dochodu. Powstanie straty może być pochodną zdarzeń niezależnych od woli wnoszącego środki na lokatę - np. upadłości banku przyjmującego lokatę, jak w analizowanym przypadku.

Dodatkowo, abstrahując od charakteru działalności Wnioskodawcy, należy zauważyć, że między wydatkiem na założenie lokaty przez podatnika a osiągnięciem przychodu zachodzi związek przyczynowy tego typu, że odsetki od tej lokaty zwiększałyby przychód Wnioskodawcy podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym.

Należy również zaznaczyć, że ustawodawca nie wyłączył z góry możliwości zaliczania strat ponoszonych przez podatników do kosztów uzyskania przychodów. Oczywiste jest, że strata rozumiana jako uszczerbek, szkoda, ubytek nie jest wydatkiem poniesionym w celu osiągnięcia przychodów i nie generuje jakichkolwiek korzyści (przychodów) dla podatnika. Tym niemniej jednak prowadzenie jakiejkolwiek działalności gospodarczej związane jest z ryzykiem powstania strat zarówno w środkach trwałych, jak i obrotowych, a uniknięcie powstania niektórych z nich bywa w określonych okolicznościach niemożliwe. Tym samym nie tylko wydatki ponoszone przez podatnika w celu osiągnięcia przychodu lub zabezpieczenia/zapewnienia źródła przychodów są kosztem podatkowym, ale również straty będące ubocznym skutkiem działań podatnika, prowadzonych z zamiarem osiągnięcia przychodów, stanowią koszt uzyskania przychodów. W związku z tym w orzecznictwie sądowym dopuszczona została możliwość zaliczenia ich do kosztów podatkowych na podstawie art. 15 ust. 1 updop (wyrok NSA z 7 sierpnia 2001 r. sygn. akt III SA 2041/00, wyrok WSA we Wrocławiu z 26 kwietnia 2013 r. sygn. akt I SA/Wr 250/13) i dotyczy to również strat w środkach obrotowych podatnika.

Jednocześnie charakter kosztowy mają tylko te straty, które są rzeczywiste, nie powstały z winy podatnika, w szczególności jako wynik jego niedbalstwa, naruszenia przepisów albo w wyniku braku nadzoru nad pracownikami (wyrok NSA z 22 grudnia 2015 r. sygn. akt II FSK 2496/13).

W opisywanym przypadku strata Wnioskodawcy ma charakter rzeczywisty, ponieważ w obliczu ogłoszenia upadłości Banku, Wnioskodawca nie ma realnych szans na odzyskanie środków pieniężnych wpłaconych na lokatę.

Po pierwsze, zgodnie z art. 22 ust. 1 pkt 9 ustawy z dnia 10 czerwca 2016 r. o Bankowym Funduszu Gwarancyjnym, systemie gwarantowania depozytów oraz przymusowej restrukturyzacji (Dz.U. z 2016 poz. 996) środki pieniężne i należności krajowych i zagranicznych zakładów ubezpieczeń nie są objęte systemem ochrony w ramach Bankowego Funduszu Gwarancyjnego. Po drugie, wobec niemożności prowadzenia skutecznej egzekucji wobec Banku od chwili zawieszenia jego działalności, tj. od dnia 21 października 2016 r. Wnioskodawca może żądać jedynie zaspokojenia z masy upadłości. Ze względu na pierwszeństwo zaspokojenia innych grup wierzycieli z masy upadłości, odzyskanie środków jest w najwyższym stopniu wątpliwe, a w najwyższym stopniu prawdopodobne jest, że w ogóle nie dojdzie do zaspokojenia wierzytelności Wnioskodawcy.

Przed wyborem lokaty w tym konkretnym Banku Wnioskodawca zbadał wiarygodność finansową Banku oraz podjął decyzję o lokowaniu w oparciu o obowiązujące w zakładzie procedury działalności lokacyjnej i przepisy prawa. Wewnętrzne procedury są zgodne i spełniają ścisłe restrykcje określone w ustawie ustawy o dział. ubezp., w tym zasadę ostrożnego inwestora (art. 276 ustawy o dział. ubezp.). Zgodnie z tymi przepisami zakłady ubezpieczeń lokują środki finansowe wyłącznie w aktywa i instrumenty finansowe, których ryzyko mogą właściwie określić, mierzyć, monitorować i którym mogą właściwie zarządzać oraz właściwie kontrolować. Obowiązkiem zakładu ubezpieczeń jest również odpowiednie zróżnicowanie i rozproszenie aktywów, tak aby portfel inwestycyjny nie był wrażliwy na zmiany w otoczeniu gospodarczym, w szczególności na zmiany wynikające z sytuacji na rynkach finansowych i rynku nieruchomości.

W opisywanym stanie faktycznym Wnioskodawca przed wyborem oferty Banku przeprowadził analizę rynku oferującego podobne instrumenty oraz dokonał weryfikacji Banku i jego kondycji finansowej. W ramach weryfikacji Bank przedstawił Wnioskodawcy sprawozdanie finansowe za 2015 r. (ostatni zamknięty rok obrotowy). Wnioskodawca po wnikliwej analizie nie stwierdził istnienia przeszkód do ulokowania środków w tym Banku. W przedmiotowym procesie weryfikowano dane finansowe Banku przynajmniej dwukrotnie, tj. w momencie podjęcia rozmów z przedstawicielami Banku oraz w momencie decyzyjnym związanym z zawieraniem lokaty. Na podstawie analizy Dyrektor Finansowy Wnioskodawcy przedstawił Zarządowi Wnioskodawcy do akceptacji warunki zawarcia umowy wraz z rekomendacją (decyzja inwestycyjna ) oraz wymagane przez Bank dokumenty dotyczące zawarcia umowy rachunku lokat.

W tych okolicznościach strata nie powstała z winy podatnika (Wnioskodawcy), w szczególności jako wynik jego niedbalstwa albo naruszenia przepisów. Wnioskodawca stosuje ostrożną strategię lokacyjną i przy wyborze Banku kierował się zasadami działalności lokacyjnej wynikających z przepisów oraz procedurą wewnętrzną. Mimo tego nie był w stanie przewidzieć, że po upływie 12 miesięcy od dnia ulokowania środków Bank stanie się niewypłacalny i zostanie ogłoszona jego upadłość. Jest to zdarzenie niezależne od woli Wnioskodawcy i jego wiedzy, a zatem jest to okoliczność niezawiniona przez podatnika. Co więcej, w momencie gdy Wnioskodawca zorientował się o niewypłacalności Banku złożył zawiadomienie z dnia 13 grudnia 2016 r. do Prokuratury Okręgowej w Warszawie o podejrzeniu popełnienia przestępstwa z art. 302 kodeksu karnego na szkodę Wnioskodawcy.

W związku z powyższym Wnioskodawca stoi na stanowisku, że utrata środków pieniężnych ulokowanych na lokacie w Banku stanowi koszt uzyskania przychodów w myśl updop.

Zdaniem Wnioskodawcy koszty z tytułu opisanej utraty środków pieniężnych będą stanowiły koszty pośrednie, nie są bowiem związane bezpośrednio z konkretnymi przychodami. Potrącalne będą w dacie poniesienia, zgodnie z regulacją art. 15 ust. 4d updop. Natomiast za dzień poniesienia tego kosztu należy przyjąć dzień, na który zgodnie z odrębnymi przepisami o rachunkowości Wnioskodawca ujął w księgach rachunkowych zdarzenie polegające na utracie lokaty, czyli na dzień ogłoszenia upadłości Banku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Z opisu stanu faktycznego przedstawionego we wniosku wynika, że Wnioskodawca dokonał lokaty środków finansowych w Banku, który został postawiony w stan upadłości. Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu straty w środkach obrotowych spowodowanej przez postawienie bank w którym ulokowano środki finansowe w stan upadłości.

Przez lokatę należy rozumieć umowę między klientem a bankiem, w której klient udostępnia bankowi środki pieniężne (zakłada depozyt w banku) na określony czas, otrzymując w zamian wynagrodzenie w postaci odsetek. W związku z powyższym po stronie Wnioskodawcy powstaje Wierzytelność.

Wierzytelność jest to uprawnienie do żądania spełnienia świadczenia z określonego stosunku zobowiązaniowego, przysługujące wierzycielowi wobec dłużnika. Jest ona zbywalnym prawem majątkowym. Z opisu sprawy wynika zatem, że Wnioskodawca posiada wierzytelność wobec banku. Istotą przedłożonego Organowi do rozstrzygnięcia zagadnienia jest ustalenie konsekwencji podatkowych wynikających z nieściągalności wierzytelności.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 1888 ze zm., dalej „updop”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 updop.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 20 updop, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako przedawnione. Stosownie natomiast do art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. a updop, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako nieściągalne, z wyjątkiem wierzytelności, które uprzednio na podstawie art. 12 ust. 3 zostały zarachowane jako przychody należne i których nieściągalność została udokumentowana w sposób określony w ust. 2.

Na podstawie art. 16 ust. 2 updop, za wierzytelności, o których mowa w ust. 1 pkt 25, uważa się te wierzytelności, których nieściągalność została udokumentowana:

1. postanowieniem o nieściągalności, uznanym przez wierzyciela jako odpowiadającym stanowi faktycznemu, wydanym przez właściwy organ postępowania egzekucyjnego, albo
2. postanowieniem sądu o:
1. oddaleniu wniosku o ogłoszenie upadłości, gdy majątek niewypłacalnego dłużnika nie wystarcza na zaspokojenie kosztów postępowania lub wystarcza jedynie na zaspokojenie tych kosztów, lub
   
2. umorzeniu postępowania upadłościowego, jeżeli zachodzi okoliczność wymieniona w lit. a, lub
   
3. zakończeniu postępowania upadłościowego, albo
3. protokołem sporządzonym przez podatnika, stwierdzającym, że przewidywane koszty procesowe i egzekucyjne związane z dochodzeniem wierzytelności byłyby równe albo wyższe od jej kwoty.
   
   

Jednym z warunków koniecznych do spełnienia jest zatem rozpoznanie wierzytelności mającej być uznana za nieściągalną za przychód należny o jakim mowa w art. 12 ust. 3 updop.

Przepis ten stanowi, że za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

W świetle powyższych uregulowań dokonanie przez Wnioskodawcę lokaty środków finansowych w Banku nie wiązało się z rozpoznaniem przez Spółkę przychodu należnego.

Mając zatem na względzie przedstawiony stan prawny sprawy stwierdzić należy, że możliwość uznania wierzytelności za koszt uzyskania przychodu uzależniona jest od łącznego spełnienia poniższych warunków:

• wierzytelności uprzednio zarachowane zostały, zgodnie z art. 12 ust. 3 updop, jako przychody należne,
• zostały odpisane jako nieściągalne, a ich nieściągalność została odpowiednio udokumentowana,
• wierzytelności nie uległy przedawnieniu.
  
  

Zatem w świetle obowiązujących przepisów wierzytelności z tytułu lokat bankowych nie mogą być uznane za koszty uzyskania przychodów, gdyż nie zostały zarachowane jako przychody należne, a więc nie zostały spełnione przesłanki o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. a updop.

Zatem stanowisko, Wnioskodawcy w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu straty w środkach obrotowych wynikającej z niespłaconej przez Bank wierzytelności (pytanie oznaczone we wniosku Nr 1) - jest nieprawidłowe.

Mając powyższe na uwadze, pytanie dotyczące momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu ww. straty w środkach obrotowych wynikającej z niespłaconej przez Bank wierzytelności (pytanie oznaczone we wniosku Nr 2) - jest bezprzedmiotowe.

Należy zaznaczyć, że środki pieniężne zdeponowane na lokacie w banku, który ogłosił upadłość nie stanowią straty w środkach obrotowych lecz stanowią przysługującą deponentowi wierzytelność względem banku.

Zgodnie z obowiązującymi przepisami w wyniku ogłoszenia upadłości wszczynana jest stosowna procedura, która stanowi podstawę do dochodzenia roszczeń na ogólnych zasadach prawa upadłościowego i naprawczego. Do czasu zakończenia tego postępowania istnieje zatem realna szansa na odzyskanie wierzytelności.

W przedmiotowej sprawie Wnioskodawca po ogłoszeniu upadłości banku zgłosił swoje wierzytelności sędziemu-komisarzowi i tym samym skorzystał z możliwości dochodzenia roszczeń i odzyskania ww. wierzytelności.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym/zdarzeniem przyszłym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

W kwestii przytoczonych we wniosku wyroków sądów administracyjnych wskazać należy, że dotyczą one zupełnie innych sytuacji niż przedstawiona we wniosku w związku powyższym tut. Organ nie brał ich pod uwagę wydając niniejsze rozstrzygnięcie.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2017 r., poz. 1369, ze zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.