Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-1.4011.157.2017.2.AG
z 21 września 2017 r.

 

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 5 czerwca 2017 r. (data wpływu 13 czerwca 2017 r.), uzupełnionym pismem z dnia 17 sierpnia 2017 r. (data wpływu 18 sierpnia 2017 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z zakupem i eksploatacją samochodu osobowego – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 13 czerwca 2017 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

Powyższy wniosek nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 3 i w art. 14f § 1 i § 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), w związku z czym Organ podatkowy pismem z dnia 4 sierpnia 2017 r., Nr 0113-KDIPT2-1.4011.157.2017.1.AG, na podstawie art. 169 § 1 i § 2 w zw. z art. 14h wymienionej ustawy, wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano w dniu 4 sierpnia 2017 r., a doręczono w dniu 11 sierpnia 2017 r. Uzupełnienie ww. wniosku wpłynęło w dniu 18 sierpnia 2017 r., nadane zostało w polskiej placówce pocztowej operatora publicznego w dniu 17 sierpnia 2017 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą – usługi budowlane. Wnioskodawca jest czynnym zarejestrowanym podatnikiem VAT oraz posiada NIP UE. Dnia 20 maja 2017 r. zakupsamochód osobowy na terenie Niemiec od firmy handlującej autami. Po sprawdzeniu NIP kontrahenta w systemie VIES Wnioskodawca stwierdził, że NIP jest aktywny. Kwota jaką Wnioskodawca zapłacił za samochód to 3 000 Euro, opłacona gotówką. Wnioskodawca otrzymał dokument potwierdzający transakcję – umowę kupna. Wnioskodawca nie otrzymał faktury, ani rachunku. Na umowie tej nie ma informacji, ani powołanych przepisów, czy sprzedaż była dokonana na warunkach dostawy wewnątrzwspólnotowej, czy też na warunkach VAT marża. Wnioskodawca ma zamiar użytkować samochód do opodatkowanej działalności gospodarczej, lecz nie zamierza składać VAT-26. Wnioskodawca zamierza wykorzystywać samochód ponad rok.

W piśmie z dnia 17 sierpnia 2017 r., stanowiącym uzupełnienie wniosku, Wnioskodawca wskazał, że przychody z działalności gospodarczej opodatkowuje stawką liniową, prowadząc księgę przychodów i rozchodów. Samochód osobowy został zakupiony w dniu 20 maja 2017 r. od niemieckiej firmy. Wnioskodawca jest jedynym właścicielem tego pojazdu. Zakupił samochód osobowy Opel Astra, używany, dopuszczony do ruchu od 5 listopada 2010 r. Wnioskodawca nie ujmował żadnych kosztów dotyczących tego samochodu w księdze przychodów i rozchodów, nie prowadził ewidencji przebiegu pojazdu, gdyż czeka na rozstrzygnięcie wniosku o interpretację. Po zakupie korzystał z samochodu do celów działalności gospodarczej. Zakupiony samochód był kompletny i zdatny do użytku w dniu zakupu. Pojazd będzie wykorzystywany głównie do celów działalności gospodarczej i jedynie sporadycznie może służyć celom prywatnym. Zakupu samochodu Wnioskodawca dokonał w celu wykorzystania go do działalności gospodarczej. Zamierza wprowadzić zakupiony pojazd do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, jeśli pozwoli na to odpowiedź na wystosowany wniosek o wydanie interpretacji. Wtedy wprowadzi pojazd do ewidencji środków trwałych. Z pojazdu będzie korzystał osobiście, głównie do celów działalności gospodarczej. Ponoszone koszty dotyczące pojazdu związane z prowadzeniem działalności gospodarczej to koszty dotyczące części samochodowych, paliwa, płynów, oleju, ubezpieczenia (koszty eksploatacyjne).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

  1. Czy Wnioskodawca jest zobowiązany od transakcji zakupu auta zapłacić VAT należny i jednocześnie posiada prawo do odliczenia 50% VAT naliczonego?
  2. Czy Wnioskodawca ma prawo ująć samochód w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, i dokonywać amortyzacji stanowiącej koszty uzyskania przychodu (tym samym nie prowadzić kilometrówki na potrzeby podatku dochodowego)?

W uzupełnieniu wniosku zadano dodatkowe pytanie w brzmieniu:

  1. Czy po wprowadzeniu wyżej opisanego pojazdu do ewidencji środków trwałych ponoszone koszty dotyczące samochodu, służącego działalności gospodarczej powyżej 1 roku (np. paliwo, oleje, ubezpieczenie, części samochodowe) będą stanowiły koszty uzyskania przychodu bez limitu przejechanych kilometrów (bez obowiązku prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu do celów podatku dochodowego)?

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest ocena stanowiska Wnioskodawcy w zakresie pytania Nr 2 i Nr 3, natomiast w zakresie pytania Nr 1 odnoszącego się do podatku od towarów i usług wydane zostanie odrębne rozstrzygnięcie.

Zdaniem Wnioskodawcy, ma On prawo wprowadzić do ewidencji środków trwałych auto, a tym samym nie będzie musiał prowadzić kilometrówki na potrzeby podatku dochodowego. Natomiast nie będzie miał prawa do naliczania kosztów uzyskania przychodów z tytułu amortyzacji auta, ponieważ zapłacił gotówką 3 000 Euro, po przeliczeniu według średniego kursu NBP z dnia 19 maja 2017 r. kwota transakcji netto wynosi 12 620,70 zł plus Vat 23%, który musi zapłacić na terenie Polski, co daje kwotę powyżej 15 000 zł. Sądzi, że fakt ten nie wyklucza wprowadzenia samochodu do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Skoro wykorzystuje auto do celów działalności gospodarczej nie ma obowiązku prowadzenia kilometrówki, a ponoszone koszty dotyczące auta, mające związek z prowadzoną działalnością gospodarczą będą stanowiły koszty uzyskania przychodów bez stosowania limitu przejechanych kilometrów (bez prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu).

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca doprecyzował, że ma prawo zakupiony pojazd wprowadzić do ewidencji środków trwałych. Samochód jest kompletny i zdatny do użytku, będzie wykorzystywany głównie do celów działalności gospodarczej powyżej 1 roku i spełnia definicję środka trwałego zgodnie z art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Po wprowadzeniu do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych Wnioskodawca ma prawo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów koszty związane z użytkowaniem pojazdu takie jak: paliwo, oleje, części samochodowe, ubezpieczenie, bez konieczności prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu, o której mowa art. 23 ust. 1 pkt 46 ustawy o podatku dochodowym os osób fizycznych.

Wnioskodawca uważa, że na podstawie art. 22p ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie będzie miał prawa zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów rat amortyzacyjnych, ponieważ kwota zakupu samochodu wraz z uiszczonym podatkiem VAT przekroczyła 15 000 zł, a zapłata nastąpiła w formie gotówkowej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zgodnie z generalną zasadą zawartą w cytowanym przepisie, aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, to pomiędzy tym wydatkiem a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek tego typu, że poniesienie wydatku ma, lub może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu, zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów. Podatnik ma zatem możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wszelkich wydatków, pod warunkiem, że mają one bezpośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma wpływ lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu.

Zatem, podatnik ma możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wszelkich wydatków pod warunkiem:

  • faktycznego poniesienia wydatku,
  • istnienia związku przyczynowego pomiędzy wydatkiem a przychodami,
  • braku dokonanego wydatku na liście negatywnej, zawartej w art. 23 ustawy,
  • odpowiedniego udokumentowania poniesionego wydatku.

Przy czym, obowiązek wskazania związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy poniesionym wydatkiem a przychodem uzyskanym z działalności gospodarczej, zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów, spoczywa na podatniku.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. b) wymienionej ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a) środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części (…).

Kosztem uzyskania przychodów, stosownie do art. 22 ust. 8 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

  1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
  2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
  3. inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Zatem, aby dany składnik majątku był uznany za środek trwały musi:

  • stanowić własność lub współwłasność podatnika,
  • zostać nabyty lub wytworzony we własnym zakresie przez podatnika,
  • być kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania,
  • jego przewidywany okres używania być dłuższy niż rok,
  • być wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną działalnością albo oddany do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Przy czym uznaje się, że składnik majątku spełnia kryterium kompletności, jeżeli jest wyposażony we wszystkie elementy umożliwiające jego funkcjonowanie, zgodnie z przeznaczeniem. Natomiast sformułowanie „zdatny do użytku” należy rozumieć jako możliwość faktycznego oraz prawnego użytkowania.

Według art. 22d ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4.

Podstawą dokonywania odpisów amortyzacyjnych jest wartość początkowa środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych. Zgodnie bowiem z art. 22h ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową, lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór.

Stosownie do przepisu art. 22g ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za wartość początkową środków trwałych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie odpłatnego nabycia - cenę ich nabycia.

Za cenę nabycia, w myśl art. 22g ust. 3 powyższej ustawy, uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. W przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku.

W świetle powyższego na cenę nabycia składa się cena uiszczona sprzedawcy za składnik majątku oraz koszty związane z zakupem, tj. wszystkie wydatki, które powstały w bezpośrednim związku z odpłatnym nabyciem i zostały uiszczone do dnia przekazania środka trwałego do używania. Do kosztów tych zalicza się, między innymi, koszty transportu, opłaty skarbowe lub inne związane z zawartą transakcją, cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku.

Stosownie zaś do art. 23 ust. 1 pkt 46 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów poniesionych wydatków zaliczonych do kosztów uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem pkt 36, z tytułu używania niewprowadzonego do ewidencji środków trwałych samochodu osobowego, w tym także stanowiącego własność osoby prowadzącej działalność gospodarczą, dla potrzeb działalności gospodarczej podatnika - w części przekraczającej kwotę wynikającą z pomnożenia liczby kilometrów faktycznego przebiegu pojazdu oraz stawki za 1 km przebiegu, określonej w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra; w celu ustalenia faktycznego przebiegu samochodu podatnik jest obowiązany do prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu.

W świetle powyższych przepisów okoliczność, że samochód osobowy stanowi środek trwały w prowadzonej działalności gospodarczej ma wpływ na kwalifikowanie wydatków związanych z jego używaniem do kosztów uzyskania przychodów. Koszty ponoszone z tytułu używania samochodów na potrzeby działalności gospodarczej zasadniczo są uznawane za koszty uzyskania przychodów, o ile spełnią warunki określone w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Uznanie tych kosztów za koszty podatkowe jest jednak ograniczone w przypadku samochodów osobowych, których nie wprowadzono do ewidencji środków trwałych. Przepis art. 23 ust. 1 pkt 46 ww. ustawy nakłada bowiem na podatnika obowiązek prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu, który nie został wprowadzony do ewidencji środków trwałych i ograniczenie kwoty kosztów do wysokości limitu ustalonego na podstawie dokonanych w niej zapisów.

Dodać jednocześnie należy, że obowiązujący od 1 stycznia 2017 r. przepis art. 22p ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że podatnicy prowadzący pozarolniczą działalność gospodarczą nie zaliczają do kosztów uzyskania przychodów kosztu w tej części, w jakiej płatność dotycząca transakcji określonej w art. 22 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. z 2015 r. poz. 584, z późn. zm.) została dokonana bez pośrednictwa rachunku płatniczego.

W myśl art. 22 ust. 1 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, dokonywanie lub przyjmowanie płatności związanych z wykonywaną działalnością gospodarczą następuje za pośrednictwem rachunku płatniczego przedsiębiorcy, w każdym przypadku gdy:

  1. stroną transakcji, z której wynika płatność, jest inny przedsiębiorca oraz
  2. jednorazowa wartość transakcji, bez względu na liczbę wynikających z niej płatności, przekracza równowartość 15 000 zł, przy czym transakcje w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego walut obcych ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień dokonania transakcji.

Przepis art. 22 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej wprowadza obowiązek posługiwania się rachunkiem bankowym w zakresie wykonywanej działalności gospodarczej. Wskazuje przy tym, że obowiązek dokonywania płatności na rachunek bankowy istnieje, gdy spełnione zostaną następujące warunki:

  • stroną transakcji, z której wynika płatność, jest inny przedsiębiorca;
  • jednorazowa wartość transakcji, bez względu na liczbę wynikających z niej płatności, przekracza równowartość 15 000 euro przeliczonych na złote według średniego kursu walut obcych ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski ostatniego dnia miesiąca poprzedzającego miesiąc, w którym dokonano transakcji;
  • płatność pozostaje w związku z działalnością gospodarczą.

W rozumieniu ustawy o swobodzie działalności gospodarczej transakcją jest umowa, będąca źródłem stosunku zobowiązaniowego. Przez transakcję należy rozumieć zatem taką czynność prawną (umowę) zawieraną w związku z prowadzoną przez strony działalnością gospodarczą, w wykonaniu której dokonywana jest co najmniej jedna płatność. Wskazany przepis art. 22 ust. 1 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej nie określa, co może stanowić przedmiot transakcji (umowy), jednakże można przyjąć, że może nim być w szczególności nabycie towaru lub usługi. W konsekwencji, jednorazowa wartość transakcji oznacza ogólną wartość wierzytelności lub zobowiązań, określoną w umowie zawartej między przedsiębiorcami.

Zatem, obowiązujący od 1 stycznia 2017 r. przepis art. 22p ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w związku ze znowelizowaną treścią art. 22 ust. 1 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej wskazuje, że podatnicy nie będą mogli zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wydatków przekraczających kwotę 15 000 zł, w stosunku do których płatność następować będzie z pominięciem rachunku płatniczego. Zestawienie tych dwóch przepisów prowadzi do wniosku, że w przypadku każdej transakcji o wartości przekraczającej 15 000 zł istnieje obowiązek dokonywania płatności za pośrednictwem rachunku płatniczego, przy czym naruszenie tego obowiązku, a więc dokonanie płatności w całości lub w części z pominięciem takiego rachunku oznacza brak możliwości zaliczenia kosztu w tej części, w jakiej płatność dotycząca tej transakcji została dokonana z pominięciem rachunku płatniczego.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie usług budowlanych. W dniu 20 maja 2017 r. na terenie Niemiec, od firmy handlującej autami, zakupił do celów działalności gospodarczej samochód osobowy używany marki Opel Astra, dopuszczony do ruchu poczynając od dnia 5 listopada 2010 r. Samochód został nabyty na podstawie umowy kupna, za kwotę 3 000 Euro. Należność za samochód Wnioskodawca zapłacił gotówką. W dniu zakupu samochód był kompletny i zdatny do użytku. Z pojazdu będzie korzystał osobiście, głównie do celów działalności gospodarczej, a jedynie sporadycznie samochód może służyć celom prywatnym. Wnioskodawca zamierza wprowadzić zakupiony pojazd do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Wnioskodawca nie ujmował żadnych kosztów dotyczących tego samochodu w księdze przychodów i rozchodów, nie prowadził ewidencji przebiegu pojazdu.

Zauważyć należy, że samochód osobowy nabyty przez Wnioskodawcę, skoro był kompletny i zdatny do użytku w dniu zakupu, stanowi własność Wnioskodawcy, a jego przewidywany okres użytkowania będzie dłuższy niż rok, stanowiłby środek trwały w prowadzonej przez Niego działalności gospodarczej tylko w sytuacji, gdyby był wykorzystywany wyłącznie do dla celów działalności gospodarczej, co wynika z art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Tylko w przypadku środka trwałego istotne byłoby ustalenie związanej z jego nabyciem wartości transakcji. Przy czym należy tu mieć na uwadze, że stosownie do przepisu art. 22 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej byłaby to kwota zapłacona niemieckiemu kontrahentowi, tj. niemieckiemu przedsiębiorcy, od którego samochód został nabyty.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku stan faktyczny oraz powołane wyżej przepisy prawa podatkowego należy stwierdzić, że skoro samochód osobowy wykorzystywany będzie dla celów działalności gospodarczej prowadzonej przez Wnioskodawcę, a jednocześnie dla Jego celów prywatnych, to nie jest możliwe uznanie tego składnika majątku za środek trwały w prowadzonej działalności gospodarczej, w rozumieniu art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W takim przypadku Wnioskodawca nie ma prawa, z uwagi na brak podstaw prawnych, do wprowadzenia tego samochodu do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, naliczania odpisów amortyzacyjnych i ujmowania ich w kosztach uzyskania przychodów. W przypadku wykorzystywania ww. samochodu osobowego do celów działalności gospodarczej Wnioskodawca zobowiązany będzie prowadzić dla tego samochodu ewidencję przebiegu pojazdu, o której mowa w art. 23 ust. 1 pkt 46 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wnioskodawcy przysługiwać będzie prawo do ujmowania w kosztach uzyskania przychodów wszystkich wydatków poniesionych w związku z eksploatacją tego samochodu dla celów działalności gospodarczej, takich jak zakup części samochodowych, paliwa, płynów, oleju, ubezpieczenia, stosownie do art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jednakże w takim przypadku Wnioskodawca będzie obowiązany ograniczyć kwoty poniesionych z ww. tytułu kosztów do wysokości limitu wskazanego w art. 23 ust. 1 pkt 46 ww. ustawy.

Z uwagi na to, że Wnioskodawca we własnym stanowisku uznał, że zakupiony przez Niego samochód osobowy, wykorzystywany do celów działalności gospodarczej i celów osobistych stanowi środek trwały w prowadzonej działalności gospodarczej oraz, że ma prawo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów koszty związane z użytkowaniem ww. pojazdu (takie jak: paliwo, oleje, części samochodowe, ubezpieczenie), bez konieczności prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu, Jego stanowisko uznano za nieprawidłowe.

Jednocześnie podkreślenia wymaga, że przy wydawaniu niniejszej interpretacji Organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych w trybie art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe lub stan faktyczny będą zgodne ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania dowodowego okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Informuje się, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu opisu sprawy przedstawionego we wniosku, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Ponadto nadmienia się, że wydając interpretację w trybie art. 14b ustawy Ordynacja podatkowa, Organ nie przeprowadza postępowania dowodowego, w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony do oceny załączonego do wniosku ORD-IN uwierzytelnionego tłumaczenia z języka niemieckiego umowy kupna przedmiotowego samochodu osobowego, jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez Wnioskodawcę i Jego stanowiskiem.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji indywidualnej.

Zgodnie z art. 14na ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

  1. z zastosowaniem art. 119a;
  2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.


doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
Dołącz do zarejestrowanych użytkowników i korzystaj wygodnie z epodatnik.pl.   Rejestracja jest prosta, szybka i bezpłatna.

Reklama

Przejrzyj zasięgi serwisu epodatnik.pl od dnia jego uruchomienia. Zobacz profil przeciętnego użytkownika serwisu. Sprawdź szczegółowe dane naszej bazy mailingowej. Poznaj dostępne formy reklamy: display, mailing, artykuły sponsorowane, patronaty, reklama w aktywnych formularzach excel.

czytaj

O nas

epodatnik.pl to źródło aktualnej i rzetelnej informacji podatkowej. epodatnik.pl to jednak przede wszystkim źródło niezależne. Niezależne w poglądach od aparatu skarbowego, od wymiaru sprawiedliwości, od inwestorów kapitałowych, od prasowego mainstreamu.

czytaj

Regulamin

Publikacje mają charakter informacyjny. Wydawca dołoży starań, aby informacje prezentowane w serwisie były rzetelne i aktualne. Treści prezentowane w serwisie stanowią wyraz przekonań autorów publikacji, a nie źródło prawa czy urzędowo obowiązujących jego interpretacji.

czytaj