Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB3-2.4012.274.2017.2.ASZ
z 18 września 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 30 maja 2017 r. (data wpływu 2 czerwca 2017 r.), uzupełnionym pismem z 16 sierpnia 2017 r. (data wpływu 21 sierpnia 2017 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia powierzchni użytkowej lokalu mieszkalnego, objętej społecznym programem mieszkaniowym – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 2 czerwca 2017 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia powierzchni użytkowej lokalu mieszkalnego, objętej społecznym programem mieszkaniowym. Wniosek uzupełniono pismem z 16 sierpnia 2017 r. (data wpływu 21 sierpnia 2017 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie z 4 sierpnia 2017 r. znak: 0111-KDIB3-2.4012.274.2017.1.ASZ.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny, uzupełniony pismem z 16 sierpnia 2017 r. :

Spółka jako deweloper sprzedała w dniu 24 maja 2017 r. lokal mieszkalny w budynku dwurodzinnym.

Na podstawie Aktu Notarialnego ustanowiono odrębną własność lokalu mieszkalnego położonego na kondygnacji – 1 (podziemie), 1 (parter) i 2 (poddasze), składającego się z łazienki, komunikacji, przedsionka, hallu, kuchni, pokoju dziennego, łazienki, klatki schodowej, łazienki, hallu, trzech sypialni, garderoby – o powierzchni użytkowej lokalu 134,28 m² (sto trzydzieści cztery i dwadzieścia osiem setnych metra kwadratowego) oraz z pomieszczeń przynależnych: garażu o powierzchni 23,27 m² i magazynu o powierzchni 13,36 m² tj. o łącznej powierzchni użytkowej lokalu i pomieszczeń przynależnych do lokalu – 170,91 m² (sto siedemdziesiąt i dziewięćdziesiąt jeden setnych metra kwadratowego), (do lokalu przylegają: taras o powierzchni 12,69 m² i balkon o powierzchni 7,44 m² ), z własnością którego związany jest udział we współwłasności części wspólnych budynku, z którego lokal został wydzielony).

Wydzielony, samodzielny lokal mieszkalny o łącznej powierzchni użytkowej lokalu i pomieszczeń przynależnych do lokalu – 170,91 m² został wpisany do nowej księgi wieczystej założonej dla lokalu.

Spółka przyjęła do obliczenia stawki podatku VAT zgodnie z art. 41 ust.12 ustawy o VAT jako powierzchnię użytkową lokalu 170,91 m² (sto siedemdziesiąt i dziewięćdziesiąt jeden setnych metra kwadratowego) wliczając powierzchnie pomieszczeń przynależnych (134,28 m² +23,27 m²+13,36 m²), a nie wliczając przylegających tarasu i balkonu. Na tej podstawie ustalono proporcję udziału powierzchni użytkowej przekraczającej 150,00 m² do powierzchni 170,91 m² , która wynosi 12,23451 procent ceny lokalu mieszkalnego i tę proporcję zastosowano do obliczenia podstawy opodatkowania 23% podatku VAT.

W piśmie z 16 sierpnia 2017 r. Wnioskodawca odpowiedział na pytania Organu w następujący sposób:

Na pytanie Organu nr 1 „Czy taras i balkon stanowią integralną część sprzedanego lokalu mieszkalnego?

Wnioskodawca odpowiedział: „Tak, każdy lokal mieszkalny w budynku dwurodzinnym posiada jeden taras i jeden balkon”.

Na pytanie Organu nr 2 „Czy przydzielono nabywcy mieszkania prawo do wyłącznego korzystania z balkonu i tarasu?”

Wnioskodawca odpowiedział: „Tak, do wyłącznego korzystania nabywcy lokalu”.

Na pytanie Organu nr 3 „Czy można nabyć balkon i taras, nie kupując mieszkania?”

Wnioskodawca odpowiedział: „Nie można”.

Na pytanie Organu nr 4 „Czy w ramach sprzedaży balkonu i tarasu założono odrębną księgę wieczystą?”

Wnioskodawca odpowiedział: „Nie założono”.

Na pytanie Organu nr 5 „Czy lokal mieszkalny wraz z pomieszczeniami przynależnymi – garaż i magazyn są objęte jedną księgą wieczystą?”

Wnioskodawca odpowiedział: „Tak, jedną nowozakładaną księgę wieczystą”.

Na pytanie Organu nr 6 „Jaką funkcje spełnia magazyn?”

Wnioskodawca odpowiedział: „Magazyn pełni funkcję pomieszczenia gospodarczego według potrzeb właściciela”.

Na pytanie Organu nr 7 „Czy garaż i magazyn znajdują się w obrębie budynku?”

Wnioskodawca odpowiedział: „Tak w obrębie lokalu mieszkalnego budynku dwurodzinnego.”

Na pytanie Organu nr 8 „Na której kondygnacji budynku znajduje się magazyn (np. w piwnicy, na strychu)?”

Wnioskodawca odpowiedział: „Na kondygnacji minus jeden, tj. piwnica”.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

W ustawie o VAT art. 41 ust. 12b określa, że do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym określonego w ust. 12a nie zalicza się :

1. budynków mieszkalnych jednorodzinnych, których powierzchnia użytkowa przekracza 300 m²;
2. lokali mieszkalnych, których powierzchnia użytkowa przekracza 150 m².
   
   

Ponieważ ustawa o VAT nie definiuje pojęcia powierzchni użytkowej lokalu Spółka ma wątpliwości czy poprawnie wyliczyła powierzchnię użytkową lokalu mieszkalnego objętego społecznym programem mieszkaniowym?

Stanowisko Wnioskodawcy: na tle przedstawionego stanu faktycznego Wnioskodawca stwierdza, że kierując się ustawą o podatku od spadków i darowizn („4. Za powierzchnię użytkową budynku (lokalu) w rozumieniu ustawy uważa się powierzchnie mierzoną po wewnętrznej długości ścian pomieszczeń na wszystkich kondygnacjach (podziemnych i naziemnych z wyjątkiem powierzchni piwnic i klatek schodowych oraz szybów dźwigów)” oraz podatków lokalnych przyjęto prawidłowe wielkości powierzchni użytkowych i wyliczono prawidłową proporcję udziału powierzchni użytkowej objętej społecznym programem mieszkaniowym w całkowitej powierzchni użytkowej lokalu mieszkalnego. Wprawdzie w zacytowanym przepisie stwierdzono, że klatki schodowe są wyłączone, ale w podanym stanie faktycznym klatka schodowa jest częścią składową wydzielonego lokalu i służy wyłącznie użytkowi właściciela lokalu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2017 r., poz. 1221 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą lub ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Natomiast stosownie do art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Z kolei przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się – na mocy art. 8 ust. 1 ustawy – każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Na mocy art. 41 ust. 1 ww. ustawy, stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jednakże zarówno w treści ustawy o podatku od towarów i usług, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

I tak, w myśl art. 41 ust. 2 ustawy dla towarów i usług, wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy, stawka podatku wynosi 7%, z zastrzeżeniem ust. 12 i art. 114 ust. 1.

Art. 146a pkt 1 i pkt 2 stanowi, że w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f:

• stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%;
• stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 2, art. 120 ust. 2 i 3 oraz w tytule załącznika nr 3 do ustawy, wynosi 8%.

Stosownie do art. 41 ust. 12 ustawy o VAT, stawkę podatku, o której mowa w ust. 2, stosuje się do dostawy, budowy, remontu, modernizacji, termomodernizacji lub przebudowy obiektów budowlanych lub ich części zaliczonych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym.

Przez budownictwo objęte społecznym programem mieszkaniowym rozumie się – w oparciu o art. 41 ust. 12a ustawy – obiekty budownictwa mieszkaniowego lub ich części, z wyłączeniem lokali użytkowych, oraz lokale mieszkalne w budynkach niemieszkalnych sklasyfikowanych w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 12, a także obiekty sklasyfikowane w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w klasie ex 1264 – wyłącznie budynki instytucji ochrony zdrowia świadczących usługi zakwaterowania z opieką lekarską i pielęgniarską, zwłaszcza dla ludzi starszych i niepełnosprawnych, z zastrzeżeniem ust. 12b.

Zgodnie z art. 41 ust. 12b ustawy o VAT, do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym określonego w ust. 12a nie zalicza się:

1. budynków mieszkalnych jednorodzinnych, których powierzchnia użytkowa przekracza 300 m²;
2. lokali mieszkalnych, których powierzchnia użytkowa przekracza 150 m².
   
   

W przypadku budownictwa mieszkaniowego o powierzchni przekraczającej limity określone w ust. 12b stawkę podatku, o której mowa w ust. 2, stosuje się tylko do części podstawy opodatkowania odpowiadającej udziałowi powierzchni użytkowej kwalifikującej do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym w całkowitej powierzchni użytkowej (art. 41 ust. 12c ustawy o VAT).

Obiekty budownictwa mieszkaniowego to budynki mieszkalne stałego zamieszkania sklasyfikowane w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 11 (art. 2 pkt 12 ustawy).

Wskazać należy także, że dla celów podatku od towarów i usług stosuje się przepisy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB) (Dz. U. Nr 112, poz. 1316, ze zm.), stanowiącej usystematyzowany wykaz obiektów budowlanych. Rozporządzenie powyższe dzieli budynki na mieszkalne i niemieszkalne. Budynki mieszkalne są to obiekty budowlane, których co najmniej połowa całkowitej powierzchni użytkowej jest wykorzystywana do celów mieszkalnych.

Z objaśnień wstępnych do Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych wynika, że budynki to zadaszone obiekty budowlane wraz z wbudowanymi instalacjami i urządzeniami technicznymi, wykorzystywane dla potrzeb stałych.

Natomiast budynki mieszkalne to obiekty budowlane, których co najmniej połowa całkowitej powierzchni użytkowej jest wykorzystywana do celów mieszkalnych. W przypadku, gdy mniej niż połowa całkowitej powierzchni użytkowej wykorzystywana jest na cele mieszkalne, budynek taki klasyfikowany jest jako niemieszkalny, zgodnie z jego przeznaczeniem.

Z uwagi na fakt, że ustawa o podatku od towarów i usług oraz przepisy wykonawcze do ustawy nie zawierają definicji lokalu mieszkalnego i lokalu użytkowego, należy posiłkować się w tym zakresie przepisami ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (t.j. Dz.U. z 2015 r. poz. 1892).

Zgodnie z art. 2 ust. 2 ustawy o własności lokali, samodzielnym lokalem mieszkalnym jest wydzielona trwałymi ścianami w obrębie budynku izba lub zespół izb przeznaczonych na stały pobyt ludzi, które wraz z pomieszczeniami pomocniczymi służą zaspokajaniu ich potrzeb mieszkaniowych.

Natomiast w myśl ust. 4 ww. artykułu, do lokalu mogą przynależeć, jako jego części składowe, pomieszczenia, choćby nawet do niego bezpośrednio nie przylegały lub były położone w granicach nieruchomości gruntowej poza budynkiem, w którym wyodrębniono dany lokal, a w szczególności: piwnica, strych, komórka, garaż, zwane dalej „pomieszczeniami przynależnymi”.

Treść przywołanych wyżej przepisów wskazuje na wyraźne rozróżnienie pomiędzy pomieszczeniami pomocniczymi, które związane są z izbą lub zespołem izb przeznaczonych na pobyt stały w sposób funkcjonalny, polegający na wykorzystaniu całej przestrzeni bezpośrednio dla zaspokajania mieszkaniowych potrzeb ludzi, a pomieszczeniami przynależnymi, które chociaż w sensie prawnym stanowią część lokalu mieszkalnego, jednak w sensie funkcjonalnym służą do zaspokajania innych niż mieszkaniowe potrzeb ludzi.

Jak wynika z powyższego, ww. ustawa rozróżnia pojęcia lokali mieszkalnych i lokali o innym charakterze.

Jednocześnie należy zwrócić uwagę na definicję pojęcia „lokal użytkowy” zawartą w § 3 pkt 14 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (t.j. Dz.U. z 2015 r. poz. 1422). Zgodnie z tym przepisem, pod pojęciem lokalu użytkowego należy rozumieć jedno pomieszczenie lub zespół pomieszczeń, wydzielone stałymi przegrodami budowlanymi, niebędące mieszkaniem, pomieszczeniem technicznym albo pomieszczeniem gospodarczym.

Mieszkaniem – stosownie do § 3 pkt 9 ww. rozporządzenia – jest zespół pomieszczeń mieszkalnych i pomocniczych, mający odrębne wejście, wydzielony stałymi przegrodami budowlanymi, umożliwiający stały pobyt ludzi i prowadzenie samodzielnego gospodarstwa domowego.

Pod pojęciem pomieszczenia technicznego – zgodnie z pkt 12 wskazanego wyżej paragrafu – należy rozumieć pomieszczenie przeznaczone dla urządzeń służących do funkcjonowania i obsługi technicznej budynku, natomiast przez pomieszczenie gospodarcze – pomieszczenie znajdujące się poza mieszkaniem lub lokalem użytkowym, służące do przechowywania przedmiotów lub produktów żywnościowych użytkowników budynku, materiałów lub sprzętu związanego z obsługą budynku, a także opału lub odpadów stałych (§ 3 pkt 13 cyt. rozporządzenia).

Zgodnie z przepisami art. 1a ust. 1 pkt 5 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r o podatkach i opłatach lokalnych (t. j. Dz. U. z 2016 r. poz. 716 ze zm.) użyte w ustawie określenie – powierzchnia użytkowa budynku lub jego części – oznacza powierzchnię mierzoną po wewnętrznej długości ścian na wszystkich kondygnacjach, z wyjątkiem powierzchni klatek schodowych oraz szybów dźwigowych; za kondygnację uważa się również garaże podziemne, piwnice, sutereny i poddasza użytkowe.

Natomiast w myśl art. 16 ust. 4 i ust. 5 ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (t.j. Dz. U. z 2017 r., poz. 833), za powierzchnię użytkową budynku (lokalu) w rozumieniu ustawy uważa się powierzchnię mierzoną po wewnętrznej długości ścian pomieszczeń na wszystkich kondygnacjach (podziemnych i naziemnych, z wyjątkiem powierzchni piwnic i klatek schodowych oraz szybów dźwigów). Powierzchnie pomieszczeń lub ich części oraz część kondygnacji o wysokości w świetle od 1,40 m do 2,20 m zalicza się do powierzchni użytkowej budynku w 50%, a jeżeli wysokość jest mniejsza niż 1,40 m – powierzchnię tę pomija się.

Z kolei w świetle art. 2 ust. 1 pkt 7 ustawy z 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie kodeksu cywilnego (t.j. Dz. U. z 2016 r., poz. 1610), przez powierzchnię użytkową lokalu należy rozumieć powierzchnię wszystkich pomieszczeń znajdujących się w lokalu, a w szczególności pokoi, kuchni, spiżarni, przedpokoi, alków, holi, korytarzy, łazienek oraz innych pomieszczeń służących mieszkalnym i gospodarczym potrzebom lokatora, bez względu na ich przeznaczenie i sposób używania; za powierzchnię użytkową lokalu nie uważa się powierzchni balkonów, tarasów i loggii, antresoli, szaf i schowków w ścianach, pralni, suszarni, wózkowni, strychów, piwnic i komórek przeznaczonych do przechowywania opału.

Ponadto wskazać należy, że stosownie do art. 47 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz. U. z 2017 r., poz. 459 z pózn. zm.), dalej: k.c., część składowa rzeczy nie może być odrębnym przedmiotem własności i innych praw rzeczowych.

Częścią składową rzeczy jest wszystko, co nie może być od niej odłączone bez uszkodzenia lub istotnej zmiany całości albo bez uszkodzenia lub istotnej zmiany przedmiotu odłączonego (art. 47 § 2 k.c.).

Zgodnie z art. 50 k.c., za części składowe nieruchomości uważa się także prawa związane z jej własnością.

Z opisu sprawy wynika, że Spółka jako deweloper sprzedała lokal mieszkalny w budynku dwurodzinnym. Na podstawie Aktu Notarialnego ustanowiono odrębną własność lokalu mieszkalnego położonego na kondygnacji – 1 (podziemie), 1 (parter) i 2 (poddasze), składającego się z łazienki, komunikacji, przedsionka, hallu, kuchni, pokoju dziennego, łazienki, klatki schodowej, łazienki, hallu, trzech sypialni, garderoby oraz z pomieszczeń przynależnych: garażu i magazynu. Do lokalu przylegają: taras o powierzchni 12,69 m2 i balkon o powierzchni 7,44 m2, z własnością którego związany jest udział we współwłasności części wspólnych budynku, z którego lokal został wydzielony.

Kwestią budzącą wątpliwości Wnioskodawcy jest prawidłowość ustalenia powierzchni użytkowej lokalu mieszkalnego objętego społecznym programem mieszkaniowym.

Zasadniczo każde świadczenie dla celów opodatkowania podatkiem od towarów i usług powinno być uznawane za odrębne i niezależne, jednak w sytuacji gdy kilka świadczeń obejmuje z ekonomicznego punktu widzenia jedną czynność (usługę lub dostawę), to nie powinna ona być sztucznie dzielona dla celów podatkowych. Jeżeli zatem dwa lub więcej niż dwa świadczenia dokonane przez podatnika na rzecz konsumenta są tak ściśle związane, że obiektywnie tworzą one w aspekcie gospodarczym jedną całość, której rozdzielenie miałoby sztuczny charakter, to wszystkie te świadczenia lub czynności stanowią jednolite świadczenie dla celów stosowania przepisów ustawy o podatku od towarów i usług.

W przypadku czynności o charakterze złożonym, o wysokości zastosowanej stawki podatku decydować będzie to, czy w danych okolicznościach mamy do czynienia z jednym świadczeniem kompleksowym, czy też z szeregiem jednostkowych czynności. Ocena tej okoliczności winna odbywać się przy tym w oderwaniu od treści umowy łączącej strony, a jedynie w oparciu o to, czy dokonywane przez podatnika czynności (świadczenia) wykazują ze sobą tak ścisłe powiązanie, że w sensie gospodarczym tworzą jedną całość, której rozdzielenie miałoby sztuczny charakter. Sama wola stron umowy, tzn. określenie w jej treści, że celem transakcji jest nabycie świadczenia kompleksowego, a nie poszczególnych wyodrębnionych świadczeń, nie decyduje o zakresie opodatkowania podatkiem VAT.

Z opisu sprawy jednoznacznie wynika, że każdy lokal mieszkalny w budynku dwurodzinnym posiada jeden taras i jeden balkon. Nabywcy mieszkania przydzielono prawo do wyłącznego korzystania z balkonu i tarasu. Nie można nabyć balkonu i tarasu, nie kupując mieszkania. W ramach sprzedaży balkonu i tarasu nie założono odrębnej księgi wieczystej.

Zatem, w przedstawionych okolicznościach sprawy, gdy sprzedaży podlega także taras i balkon, z własnością których związany jest udział we współwłasności części wspólnych budynku, dla których nie zostaną założone odrębne księgi wieczyste, integralnie związane z prawem własności lokalu mieszkalnego, to sprzedaż lokalu mieszkalnego z wyżej wymienionymi prawami do określonych części składowych nieruchomości stanowi jednolite świadczenie.

Wymienione we wniosku poszczególne części składowe nieruchomości (taras i balkon) nie mogą być wówczas odrębnym od lokalu mieszkalnego przedmiotem obrotu. Tylko w takim przypadku sprzedaż ta ma charakter jednej transakcji zbycia lokalu mieszkalnego wraz z prawem do wyłącznego korzystania z określonej części składowej nieruchomości i w całości stanowi przedmiot jednej czynności cywilnoprawnej.

W konsekwencji powierzchnia balkonu i tarasu stanowi powierzchnię użytkową lokalu mieszkalnego objętego społecznym programem mieszkaniowym.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy, w tym zakresie jest nieprawidłowe.

Z opisu sprawy wynika, że lokalu mieszkalnego położonego na kondygnacji – 1 (podziemie), 1 (parter) i 2 (poddasze), składającego się z łazienki, komunikacji, przedsionka, hallu, kuchni, pokoju dziennego, łazienki, klatki schodowej, łazienki, hallu, trzech sypialni, garderoby.

Zgodnie z przepisami cyt. wyżej stawy z dnia 12 stycznia 1991 r o podatkach i opłatach lokalnych, do powierzchni użytkowej budynku lub jego części nie zalicza się powierzchni klatek schodowych. Z wniosku wynika jednak, że poszczególne części lokalu są położone na kilku kondygnacjach, a klatka schodowa stanowi integralną część lokalu mieszkalnego.

Zatem powierzchnia klatki schodowej, jako służąca wyłącznie do użytku właściciela lokalu, stanowi część powierzchni użytkowej lokalu mieszkalnego.

W konsekwencji stanowisko Wnioskodawcy, w tym zakresie jest prawidłowe.

Ponadto transakcją zostaną objęte również pomieszczenia przynależne (garaż i magazyn).

Z opisu sprawy wynika, że lokal mieszkalny wraz z pomieszczeniami przynależnymi – garaż i magazyn są objęte jedną nowozakładaną księgą wieczystą. Znajdują się one w obrębie lokalu mieszkalnego budynku dwurodzinnego.

W zaistniałej sytuacji analizie poddać należy zatem okoliczność, czy garaż i magazyn mogą być przedmiotem odrębnej własności, a przez to czy mogą stanowić przedmiot samodzielnego obrotu, czy też garaż i magazyn, jako pomieszczeni przynależne do lokalu mieszkalnego i integralnie związane z prawem własności tego lokalu mieszkalnego mogą być sprzedawane tylko i wyłącznie z tym lokalem mieszkalnym.

W sytuacji, z jaką mamy do czynienia w rozpatrywanej sprawie, gdy w ramach jednej transakcji nastąpi sprzedaż obiektu budownictwa mieszkaniowego wraz z pomieszczeniem przynależnym w postaci garażu i magazynu i będą one objęte jedną księgą wieczystą oraz będą one stanowić pomieszczenia integralnie związane z prawem własności lokalu mieszkalnego, to będą one zaliczone do powierzchni użytkowej lokalu mieszkalnego objętego społecznym programem mieszkaniowym.

W konsekwencji, z uwagi na fakt że Wnioskodawca w celu ustalenia powierzchni użytkowej lokalu mieszkalnego objętego społecznym programem mieszkaniowym nie uwzględnił powierzchni balkonu i tarasu, stanowisko Wnioskodawcy oceniane całościowo jest nieprawidłowe.

Ponadto Organ informuje, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie, które nie zostały objęte pytaniem, nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone. Zaznaczyć należy, że w niniejszej interpretacji nie dokonano oceny prawidłowości przyjętego przez Wnioskodawcę udziału procentowego w jakim Wnioskodawcy przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o podatek naliczony. Rolą organu jest wyłącznie interpretacja przepisów prawa podatkowego, a nie badanie poprawności dokonanych wyliczeń. Jednocześnie zauważyć należy, że oceny, czy przyjęty sposób wyliczenia podatku jest prawidłowy może dokonać jedynie organ podatkowy pierwszej instancji, który w toku prowadzonego postępowania posiada odpowiednie kompetencje i dysponuje stosownymi narzędziami – wskazanymi w rozdziale 11 Działu IV Ordynacji podatkowej. Może więc dokonywać ustaleń w kontekście miarodajności, rzetelności i ewentualnej sprzeczności podanych faktów.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2017 r., poz. 1369) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.