2017.10.02 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP1-3.4012.269.2017.1.MT
z 2 października 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 6 lipca 2017 r. (data wpływu 9 sierpnia 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawidłowości postępowania Wnioskodawcy w świetle art. 106h ustawy o VAT - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 9 sierpnia 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawidłowości postępowania Wnioskodawcy w świetle art. 106h ustawy o VAT.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca mający siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej jest czynnym podatnikiem VAT. W ramach działalności gospodarczej Spółka zamierza prowadzić na terytorium Polski restauracje typu fast food, oferując swoim klientom (dalej: Klienci) gotowe posiłki na ciepło i zimno, w tym sałatki, a także lody, koktajle mleczne, owoce i napoje.

Klientami Spółki będą zarówno Klienci indywidualni, tj. osoby fizyczne nieprowadzące działalności gospodarczej, jak i podmioty prowadzące działalność gospodarczą.

Sprzedaż dokonywana na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej będzie ewidencjonowana z zastosowaniem kas rejestrujących. Na żądanie Klienta Spółka będzie wystawiała faktury.

Spółka chciałaby, aby wszystkie z wystawionych przez Spółkę faktur (czy to wystawiane na rzecz podatników czy na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej) dokumentowały transakcje, które zostały uprzednio zaewidencjonowane na kasie rejestrującej (Spółka złożyła stosowny wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej w tym zakresie).

Ze względów organizacyjnych (m.in. minimalizowanie liczby dokumentów niezbędnych do archiwizowania, dążenie do minimalizowania liczby obowiązków administracyjnych) Spółka planuje wprowadzenie niżej opisanego uproszczenia, polegającego na tym, że w sytuacji, gdy faktura wystawiona przez Spółkę dokumentowała będzie sprzedaż zaewidencjonowaną na kasie rejestrującej Klientowi wydawany będzie jeden egzemplarz faktury wraz z paragonem.

Schemat postępowania w przypadku wystawienia faktury do transakcji uprzednio zaewidencjonowanej na kasie rejestrującej wyglądać będzie następująco:

Klient występuje z żądaniem wystawienia faktury.
Klient przekazuje paragon personelowi Spółki lub, jeśli paragon nie został uprzednio wydany Klientowi, jest on zatrzymywany przez personel Spółki.
Paragon dokumentujący daną sprzedaż wraz z danymi nabywcy, niezbędnymi do wystawienia faktury jest przekazywany osobie uprawnionej do wystawiania faktur. Z uwagi na konieczność zapewnienia rzetelności i niewadliwości dokumentów księgowych nie każdy pracownik (współpracownik) Spółki będzie uprawniony i przeszkolony w zakresie wystawiania faktur.
Osoba uprawniona do wystawiania faktur wystawia fakturę w dwóch egzemplarzach. Na fakturze drukowany jest numer paragonu.
Paragon zostaje opatrzony opisem „wystawiono fakturę”. Ww. adnotacja jest naniesiona na paragon w widocznym miejscu w sposób trwały i niezmywalny. Klient nie jest w stanie usunąć adnotacji.
Jeden egzemplarz faktury pozostaje w dokumentacji Spółki, drugi zaś wydawany jest Klientowi wraz z paragonem.

Oba dokumenty, tj. paragon i faktura będą zawierać identyczne dane określające przedmiot sprzedaży, identyczną datę sprzedaży oraz wartość sprzedaży, stawkę podatku VAT i wysokość podatku należnego. Nie będzie więc występować sytuacja w której dane wskazane na fakturze odbiegają od danych wskazanych na paragonie fiskalnym.

Opisany wyżej schemat działania będzie miał zastosowanie zarówno w sytuacji, gdy Klient poprosi o wystawienie faktury niezwłocznie po zaewidencjonowaniu transakcji na kasie rejestrującej, jak i po upływie dłuższego czasu od zakupu.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w przypadku, gdy Wnioskodawca będzie wydawał Klientowi zarówno paragon, jak i fakturę dokumentującą sprzedaż zaewidencjonowaną w kasie rejestrującej, lecz jednocześnie w swojej dokumentacji będzie przechowywał drugi egzemplarz faktury, z którego to będzie jednoznacznie wynikało którego paragonu dotyczy faktura, zaś sam paragon w razie potrzeby będzie możliwy do odszukania w kopiach dokumentów fiskalnych przechowywanych przez Spółkę stosownie do § 6 ust. 1 pkt 8 Rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 14 marca 2013 r. w sprawie kas rejestrujących (Dz. U. z 2013 r. poz. 363, (dalej: Rozporządzenie Ministra Finansów), postępowanie Wnioskodawcy będzie zgodne z art. 106h ustawy o VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Zdaniem Spółki w przypadku, gdy Spółka będzie wydawała Klientowi zarówno paragon, jak i fakturę dokumentującą sprzedaż zaewidencjonowaną w kasie rejestrującej, lecz jednocześnie w swojej dokumentacji będzie przechowywała drugi egzemplarz faktury, z którego to będzie jednoznacznie wynikało którego paragonu dotyczy faktura, zaś sam paragon w razie potrzeby będzie możliwy do odszukania w kopiach dokumentów fiskalnych przechowywanych przez podatnika stosownie do § 6 ust. 1 pkt 8 Rozporządzenia Ministra Finansów, postępowanie Spółki będzie zgodne z art. 106h ustawy o VAT.

Wnioskodawca stoi na stanowisku, że jednoznaczne powiązanie faktury z numerem paragonu oraz odpowiednie oznakowanie paragonu, uniemożliwiające nabywcy kilkukrotne zwrócenie się do Spółki z żądaniem wystawienia faktury spełnia cel art. 106h ustawy o VAT.

Uzasadnienie stanowiska wnioskodawcy

Zgodnie z art. 111 ust. 1 ustawy o VAT podatnicy dokonujący sprzedaży na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych są obowiązani prowadzić ewidencję obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących.

Art. 106b ust. 1. ustawy o VAT zobowiązuje podatników do wystawienia faktury w określonych ustawowo przypadkach. Natomiast na podstawie art. 106b ust. 3 ustawy o VAT w sytuacji, gdy obowiązek wystawienia faktury nie wynika z ust. 1, obowiązek ten powstaje na skutek wystąpienia nabywcy towaru lub usługi z żądaniem wystawienia faktury.

Stosownie do wskazanych wyżej regulacji, tj. w szczególności art. 106b ust. 3 w zw. z art. 106b ust. 1, podatnicy ewidencjonujący sprzedaż z zastosowaniem kas rejestrujących są obowiązani do wystawienia faktury, dokumentującej daną sprzedaż wyłącznie w sytuacji, gdy nabywca zgłosi we właściwym czasie żądanie wystawienia faktury (art. 106b ust. 3 ustawy o VAT).

Podatnicy, którzy ewidencjonują sprzedaż z zastosowaniem kas rejestrujących stosownie do § 6 ust. 1 pkt 8 Rozporządzenia Ministra Finansów są zobowiązani przechowywać kopie dokumentów fiskalnych przez cały okres przedawnienia, określony zgodnie z przepisami ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja Podatkowa (tj. Dz. U. z 2017 r., poz. 201, dalej: Ordynacja Podatkowa), zgodnie z warunkami ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (tj. Dz. U. z 2016 r. poz. 1047, dalej: ustawa o rachunkowości). Poprzez dokumenty fiskalne rozumiemy zaś paragon fiskalny, fakturę i raport fiskalny (§ 2 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Finansów).

Zgodnie ze wskazanym zdarzeniem przyszłym sprzedaż dokonywana przez Wnioskodawcę będzie ewidencjonowana z zastosowaniem kas rejestrujących. Na żądanie Klienta Spółka będzie wystawiała faktury. Spółka chciałaby, aby wszystkie wystawiane przez Spółkę faktury (czy to na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej czy to na rzecz podatników) dokumentowały transakcje, które zostały zaewidencjonowane na kasie rejestrującej (Spółka złożyła stosowny wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej w tym zakresie).

Zgodnie z art. 106h ust. 1 ustawy o VAT w przypadku gdy faktura dotyczy sprzedaży zarejestrowanej przy zastosowaniu kasy rejestrującej, do egzemplarza faktury pozostającej w dokumentacji podatnika podatnik powinien dołączyć paragon dokumentujący tę sprzedaż.

Określony w art. 106h obowiązek powiązania faktury z paragonem (w sytuacji, gdy faktura dotyczy sprzedaży zaewidencjonowanej na kasie rejestrującej) wynika z konieczności zapewnienia prawidłowości rozliczeń z tytułu podatku VAT.

Z jednej strony dzięki takiemu rozwiązaniu organy podatkowe są w stanie z łatwością zweryfikować czy wszystkie transakcje zostały wykazane w rozliczeniu podatku należnego. Jak wskazał Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji indywidualnej z dnia 13 lutego 2014 r., sygn. IBPP3/443-1551/13/MN: „(...) Sprzedaż udokumentowaną jednocześnie paragonem fiskalnym i wystawioną fakturą VAT należy ująć w ewidencji sprzedaży tylko raz. Jeżeli podatnik wystawił fakturę VAT, która dokumentuje sprzedaż zaewidencjonowaną wcześniej w kasie fiskalnej, to wystawionej faktury nie ujmuje ponownie w ewidencji sprzedaży VAT. Kwoty, które wynikają z faktury, znajdą się bowiem odpowiednio w dobowym oraz miesięcznym raporcie fiskalnym, które stanowią podstawę ujęcia dokonanej transakcji w ewidencji sprzedaży VAT.

Z drugiej strony regulacja określona w art. 106h uniemożliwia nabywcom występowanie z żądaniem wystawienia faktury kilka razy na podstawie tego samego paragonu.

Zgodnie z przedstawionym zdarzeniem przyszłym Wnioskodawca w swojej działalności planuje zastosować uproszczenie, polegające na tym, że w sytuacji, gdy faktura wystawiona przez Spółkę będzie dokumentowała sprzedaż zaewidencjonowaną na kasie rejestrującej Klientowi wydawany będzie jeden egzemplarz faktury wraz z paragonem, natomiast drugi egzemplarz faktury będzie przechowywany w dokumentacji Spółki. Takie postępowanie pozwoli Spółce na zmniejszenie kosztów prowadzenia działalności (koszty archiwizacji dokumentów oraz obsługi administracyjnej). Jednocześnie na wystawionej fakturze będzie wskazany numer paragonu, zaś sam paragon zostanie oznakowany adnotacją „Wystawiono fakturę”.

Wnioskodawca pragnie wskazać, że przyjęty przez niego sposób postępowania w żaden sposób nie wpłynie na rozliczenia podatkowe Spółki, tj. w szczególności na moment powstania obowiązku podatkowego oraz na kwotę podatku należnego, która prawidłowo zostanie ujęta w rozliczeniach podatkowych Spółki.

Zdaniem Wnioskodawcy opisany przez Spółkę sposób postępowania jest zgodny z uzasadnieniem wprowadzenia art. 106h ustawy o VAT.

Wnioskodawca pragnie bowiem podkreślić, że aby uniknąć ww. ryzyka podwójnej zapłaty podatku należnego, na przechowywanych przez Spółkę fakturach będzie wskazany numer przyporządkowanych do nich paragonów.

Zgodnie z § 8 pkt 15 Rozporządzenia Ministra Finansów, jednym z obligatoryjnych elementów jakie muszą się znaleźć na paragonie jest numer paragonu fiskalnego.

W związku z powyższym umieszczenie na przechowywanej fakturze ww. numeru paragonu umożliwi jednoznaczną identyfikację oraz weryfikację obu przyporządkowanych do siebie dokumentów. Już sam wgląd w treść faktury będzie dawał pewność, czy kwota wskazana na fakturze została ujęta w dobowym raporcie fiskalnym, a tym samym w rozliczeniu podatku należnego. Spółka pragnie podkreślić, że dokładne wskazanie numeru paragonu na fakturze pozwoli, w razie potrzeby, na bezproblemowy i szybki wgląd w treść paragonu. W tym miejscu Wnioskodawca podkreśla, że stosownie do § 6 ust. 1 pkt 8 Rozporządzenia Ministra Finansów jest zobowiązany do przechowywania kopii paragonów do upływu terminu przedawnienia, ustalonego zgodnie z przepisami ustawy Ordynacja Podatkowa.

Dodatkowo w celu uniknięcia sytuacji, gdy Klient na podstawie tego samego paragonu będzie żądał wystawienia faktury kilkukrotnie (po wystawieniu faktury i zwróceniu mu paragonu), np. w odstępach kilkudniowych, wystawiane przez Spółkę paragony będą posiadały adnotację „wystawiono fakturę”. Adnotacja „wystawiono fakturę” będzie umiejscowiona na paragonie w widocznym miejscu, w sposób trwały oraz niezmywalny.

Wnioskodawca pragnie także zauważyć, że choć art. 106h ust. 1 ustawy o VAT mówi o obowiązku dołączenia do przechowywanej przez podatnika faktury paragonu fiskalnego, to jednak brak jest przepisu, który jednoznacznie wskazywałby w jaki sposób paragon powinien zostać dołączony do faktury. Niewątpliwie celem ustawodawcy było umożliwienie powiązania faktury z konkretną sprzedażą zaewidencjonowaną na kasie rejestrującej. Zwyczajowo paragon jest spięty bądź zszyty z fakturą, jednak w opinii Wnioskodawcy identyczną funkcję będą pełniły szczegółowe dane wskazane na fakturze, umożliwiające jednoznaczną identyfikację sprzedaży zaewidencjonowanej na kasie rejestrującej i, w razie potrzeby, odnalezienie danego paragonu w kopiach, przechowywanych przez Wnioskodawcę stosownie do obowiązku wskazanego w § 6 ust. 1 pkt 8 Rozporządzenia Ministra Finansów.

W związku z powyższym w opinii Wnioskodawcy fizyczne połączenie obu dokumentów, tj. paragonu fiskalnego z fakturą nie jest niezbędne do stwierdzenia, że paragon został dołączony do faktury. W związku z tym podanie numeru paragonu na przechowywanej przez Spółkę fakturze (w formie papierowej lub też elektronicznej) będzie wystarczające do uznania, że Wnioskodawca dochował obowiązku wynikającego z art. 106h ustawy o VAT.

Dodatkowo Wnioskodawca pragnie zwrócić uwagę, że oba dokumenty będą zawierać identyczne dane określające przedmiot sprzedaży, identyczną datę sprzedaży oraz wartość sprzedaży, stawkę podatku VAT i wysokość podatku VAT należnego. Nie będzie więc występować sytuacja w której dane wskazane na fakturze odbiegają od danych wskazanych na paragonie fiskalnym.

Wobec powyższego Wnioskodawca stoi na stanowisku, że w przypadku gdy podatnik będzie wydawał Klientowi zarówno fakturę, jak i paragon dokumentujący sprzedaż zaewidencjonowaną w kasie rejestrującej, lecz jednocześnie w swojej dokumentacji będzie przechowywał drugi egzemplarz faktury, z którego to będzie jednoznacznie wynikało którego paragonu dotyczy faktura, zaś sam paragon w razie potrzeby będzie możliwy do odszukania w kopiach dokumentów fiskalnych przechowywanych przez podatnika, postępowanie Wnioskodawcy będzie zgodne z art. 106h ustawy o VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r. poz. 1221), zwanej dalej „ustawą o VAT”, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Z art. 7 ust. 1 ustawy o VAT wynika, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Na mocy art. 2 pkt 6 ustawy o VAT przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Stosownie do treści art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Obowiązek prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kas rejestrujących wynika z zapisu art. 111 ust. 1 ustawy o VAT, w myśl którego – podatnicy dokonujący sprzedaży na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych są obowiązani prowadzić ewidencję obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących.

Zgodnie z tym przepisem, podatnicy dokonujący sprzedaży na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych są obowiązani prowadzić ewidencję obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących.

Powyższy przepis określa generalną zasadę, z której wynika, że obowiązek prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kasy rejestrującej dotyczy wszystkich podatników, którzy dokonują sprzedaży na rzecz określonych w nim odbiorców, tj. osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych. Zatem jednym z podstawowych kryteriów decydujących o obowiązku ewidencjonowania sprzedaży za pomocą kas rejestrujących jest status nabywcy wykonywanych przez podatnika świadczeń.

Stosownie do treści art. 111 ust. 3a ustawy o VAT – podatnicy prowadzący ewidencję obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących są obowiązani:

dokonywać wydruku paragonu fiskalnego lub faktury z każdej sprzedaży oraz wydawać wydrukowany dokument nabywcy;
przechowywać kopie dokumentów kasowych przez okres wymagany w art. 112, zgodnie z warunkami określonymi w ustawie z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz. U. z 2016 r. poz. 1047 i 2255 oraz z 2017 r. poz. 61, 245 i 791);
dokonywać wydruku emitowanych przez kasę rejestrującą dokumentów i ich kopii.

Kasa rejestrująca służąca do prowadzenia ewidencji, o której mowa w ust. 1, musi zapewniać prawidłowe zaewidencjonowanie podstawowych danych dotyczących zawieranych transakcji, w tym wysokości uzyskiwanego przez podatnika obrotu i kwot podatku należnego, oraz musi przechowywać te dane lub też zapewniać bezpieczny ich przekaz na zewnętrzne nośniki danych. Pamięć fiskalna kasy rejestrującej powinna posiadać numer unikatowy, nadawany w ramach czynności materialno-technicznych przez ministra właściwego do spraw finansów publicznych (art. 111 ust. 6a ustawy o VAT).

Zasady prowadzenia ewidencji obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących zostały uregulowane w rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 14 marca 2013 r. w sprawie kas rejestrujących (Dz. U. z 2013 r., poz. 363), zwanym dalej Rozporządzeniem Ministra Finansów.

Według § 2 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Finansów – przez dokument fiskalny rozumie się paragon fiskalny, fakturę i raport fiskalny.

Natomiast stosownie do § 2 pkt 12 Rozporządzenia Ministra Finansów – paragon fiskalny to wydrukowany przez kasę dla nabywcy w momencie sprzedaży dokument potwierdzający dokonaną transakcję sprzedaży.

W myśl § 6 ust. 1 pkt 8 Rozporządzenia Ministra Finansów – podatnicy przechowują kopie dokumentów fiskalnych przez okres wymagany w ustawie oraz w ustawie z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) zgodnie z warunkami określonymi w ustawie z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz. U. z 2013 r., poz. 330).

Art. 2 pkt 31 ustawy o VAT stanowi, że ilekroć w przepisach ustawy jest mowa o fakturze – rozumie się przez to dokument w formie papierowej lub w formie elektronicznej zawierający dane wymagane ustawą i przepisami wydanymi na jej podstawie.

W myśl art. 106b ust. 1 ustawy o VAT - podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą:

sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem;
sprzedaż wysyłkową z terytorium kraju i sprzedaż wysyłkową na terytorium kraju na rzecz podmiotu innego niż wskazany w pkt 1;
wewnątrzwspólnotową dostawę towarów na rzecz podmiotu innego niż wskazany w pkt 1;
otrzymanie przez niego całości lub części zapłaty przed dokonaniem czynności, o których mowa w pkt 1 i 2, z wyjątkiem przypadku, gdy zapłata dotyczy wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów lub czynności, dla których obowiązek podatkowy powstaje zgodnie z art. 19a ust. 5 pkt 4.

Zgodnie z art. 106g ust. 1 ustawy o VAT faktury wystawia się co najmniej w dwóch egzemplarzach, z których jeden otrzymuje nabywca, a drugi zachowuje w swojej dokumentacji podatnik dokonujący sprzedaży.

Zgodnie z art. 106h ust. 1 ustawy o VAT, w przypadku gdy faktura dotyczy sprzedaży zarejestrowanej przy zastosowaniu kasy rejestrującej, do egzemplarza faktury pozostającego u podatnika dołącza się paragon dokumentujący tę sprzedaż.

Stosownie do art. 109 ust. 3 ustawy o VAT podatnicy, z wyjątkiem podatników wykonujących wyłącznie czynności zwolnione od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3 oraz podatników, u których sprzedaż jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 lub 9, są obowiązani prowadzić ewidencję zawierającą dane niezbędne do prawidłowego sporządzenia deklaracji podatkowej oraz informacji podsumowującej. Ewidencja powinna zawierać w szczególności dane niezbędne do określenia przedmiotu i podstawy opodatkowania, wysokości kwoty podatku należnego, korekt podatku należnego, kwoty podatku naliczonego obniżającej kwotę podatku należnego, korekt podatku naliczonego, kwoty podatku podlegającej wpłacie do urzędu skarbowego lub zwrotowi z tego urzędu, a także inne dane służące identyfikacji poszczególnych transakcji, w tym numer, za pomocą którego kontrahent jest zidentyfikowany na potrzeby podatku lub podatku od wartości dodanej.

Wyjaśnienia wymaga, że kasa rejestrująca jest szczególnego rodzaju ewidencją podatkową, ma ona charakter ewidencji sprzedaży. Ewidencja prowadzona za pomocą kasy rejestrującej jest niezależna od ewidencji, której prowadzenia wymagają inne przepisy, w szczególności cyt. wyżej art. 109 ust. 3 ustawy o VAT. Ewidencja prowadzona przy zastosowaniu kasy rejestrującej dotyczy tylko części sprzedaży podatnika ściśle wskazanej w art. 111 ust. 1 ustawy o VAT. Jest to sprzedaż niedokumentowana obowiązkowo fakturami, czyli objęta wyjątkiem od zasady, że podatnik podatku VAT zobowiązany jest do wystawienia faktur wynikającym z art. 106b ustawy o VAT.

W sytuacji, kiedy dana sprzedaż zostanie udokumentowana fakturą wystawianą na żądanie nabywcy (osoby fizycznej nieprowadzącej działalności gospodarczej lub rolnika ryczałtowego), wówczas podatnik ma obowiązek zaewidencjonowania jej w kasie rejestrującej niezależnie od faktu wystawienia faktury. Do kopii faktury należy „podpiąć” oryginał paragonu fiskalnego. W sytuacji sprzedaży dokumentowanej fakturą emitowaną przy zastosowaniu kasy rejestrującej, w przypadkach gdy wartość sprzedaży i kwota podatku są zarejestrowane w raporcie fiskalnym kasy nabywca (osoba fizyczna nieprowadząca działalności gospodarczej) uzyskuje więc tylko fakturę, zaś paragon (fiskalny) pozostaje u sprzedawcy.

W świetle przytoczonych powyżej przepisów należy zauważyć, że podatnik ma obowiązek ewidencjonowania za pomocą kasy rejestrującej sprzedaż na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych, bez względu na fakt, czy sprzedaż ta jest dokumentowana fakturą VAT wystawioną na żądanie nabywcy, czy też nie.

Ponadto, jeżeli osoba fizyczna nieprowadząca działalności gospodarczej zażąda wystawienia faktury dokumentującej dokonaną sprzedaż, paragon dotyczący tej sprzedaży z danymi identyfikującymi tę sprzedaż, podatnik pozostawia w swojej dokumentacji.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca mający siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej jest czynnym podatnikiem VAT. W ramach działalności gospodarczej Spółka zamierza prowadzić na terytorium Polski restauracje typu fast food, oferując swoim klientom (dalej: Klienci) gotowe posiłki na ciepło i zimno, w tym sałatki, a także lody, koktajle mleczne, owoce i napoje. Klientami Spółki będą zarówno Klienci indywidualni, tj. osoby fizyczne nieprowadzące działalności gospodarczej, jak i podmioty prowadzące działalność gospodarczą. Sprzedaż dokonywana na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej będzie ewidencjonowana z zastosowaniem kas rejestrujących. Na żądanie Klienta Spółka będzie wystawiała faktury. Ze względów organizacyjnych (m.in. minimalizowanie liczby dokumentów niezbędnych do archiwizowania, dążenie do minimalizowania liczby obowiązków administracyjnych) Spółka planuje wprowadzenie niżej opisanego uproszczenia, polegającego na tym, że w sytuacji, gdy faktura wystawiona przez Spółkę dokumentowała będzie sprzedaż zaewidencjonowaną na kasie rejestrującej Klientowi wydawany będzie jeden egzemplarz faktury wraz z paragonem.

Schemat postępowania w przypadku wystawienia faktury do transakcji uprzednio zaewidencjonowanej na kasie rejestrującej wyglądać będzie następująco: klient występuje z żądaniem wystawienia faktury; klient przekazuje paragon personelowi Spółki lub, jeśli paragon nie został uprzednio wydany Klientowi, jest on zatrzymywany przez personel Spółki; paragon dokumentujący daną sprzedaż wraz z danymi nabywcy, niezbędnymi do wystawienia faktury jest przekazywany osobie uprawnionej do wystawiania faktur; osoba uprawniona do wystawiania faktur wystawia fakturę w dwóch egzemplarzach. Na fakturze drukowany jest numer paragonu; paragon zostaje opatrzony opisem „wystawiono fakturę”. Ww. adnotacja jest naniesiona na paragon w widocznym miejscu w sposób trwały i niezmywalny. Klient nie jest w stanie usunąć adnotacji; jeden egzemplarz faktury pozostaje w dokumentacji Spółki, drugi zaś wydawany jest Klientowi wraz z paragonem.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą czy w sytuacji kiedy będzie wydawał Klientowi zarówno paragon, jak i fakturę dokumentującą sprzedaż zaewidencjonowaną w kasie rejestrującej, lecz jednocześnie w swojej dokumentacji będzie przechowywał drugi egzemplarz faktury, z którego to będzie jednoznacznie wynikało którego paragonu dotyczy faktura, zaś sam paragon w razie potrzeby będzie możliwy do odszukania w kopiach dokumentów fiskalnych przechowywanych przez Wnioskodawcę stosownie do § 6 ust. 1 pkt 8 Rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 14 marca 2013 r. w sprawie kas rejestrujących (Dz. U. z 2013 r. poz. 363, dalej: Rozporządzenie Ministra Finansów), postępowanie Wnioskodawcy będzie zgodne z art. 106h ustawy o VAT?

Jak wynika z powołanych wcześniej przepisów, podatnik obowiązany jest wydrukować oraz wydać nabywcy, dokument potwierdzający dokonaną transakcję, w momencie sprzedaży. Dokumentem potwierdzającym sprzedaż może być paragon lub faktura. Zatem, jeżeli nabywca jako dokument potwierdzający dokonanie transakcji otrzyma fakturę, sprzedawca nie ma obowiązku wydawania mu również paragonu. Wręcz przeciwnie, jak wskazuje przepis art. 106h ust. 1 ustawy o VAT w przypadku gdy faktura dotyczy sprzedaży zarejestrowanej za pomocą kasy rejestrującej, paragon dokumentujący tę sprzedaż zostaje u sprzedawcy.

Zatem, jednoczesne wydawanie przez Wnioskodawcę Klientowi zarówno paragonu jak i faktury dokumentującej sprzedaż zaaewidencjonowaną w kasie rejestrującej jest sprzeczne z wykładnią treści art. 106h ust. 1 ustawy o VAT. Tym samym, mimo, posiadania przez Wnioskodawcę szczegółowych danych wskazanych na fakturze, umożliwiających jednoznaczną identyfikację sprzedaży zaewidencjonowanej na kasie rejestrującej oraz odnalezienie danego paragonu w przechowywanych przez Wnioskodawcę kopiach - nie wypełnia przesłanki zawartej w art. 106h ust. 1 ustawy o VAT.

W konsekwencji, nie można zgodzić się z Wnioskodawcą, że w sytuacji, gdy będzie On wydawał klientowi zarówno fakturę, jak i paragon dokumentujący sprzedaż zaewidencjonowaną w kasie rejestrującej, ale w swojej dokumentacji będzie przechowywał drugi egzemplarz faktury, z którego będzie wynikało którego paragonu dotyczy faktura, zaś sam paragon w razie potrzeby będzie możliwy do odszukania w kopiach dokumentów fiskalnych przechowywanych przez podatnika, to postępowanie Wnioskodawcy będzie zgodne z art. 106h ustawy o VAT.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Należy wskazać, że rozstrzygnięty stan w powołanej przez Wnioskodawcę interpretacji z dnia 13 lutego 2014 r. o sygn. akt IBPP3/433-1551/13/MN nie jest tożsamy z opisem przedstawionym w niniejszej sprawie. Należy zwrócić uwagę, że Organ podatkowy jest zobowiązany indywidualnie traktować każdą sprawę.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin