Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
IBPP2/443-374/14-1/BW
z 21 września 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) oraz zgodnie z art. 223 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2016 r., poz. 1948 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej po ponownym rozpatrzeniu sprawy w związku z wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z 20 stycznia 2015r. sygn. akt I SA/Kr 1834/14 (data wpływu prawomocnego orzeczenia 22 czerwca 2017r.) oraz wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 22 marca 2017r. sygn. akt I FSK 1180/15, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 10 kwietnia 2014r. (data wpływu 16 kwietnia 2014r.), uzupełnionym pismem z 17 kwietnia 2014r. (data wpływu 23 kwietnia 2014r.) oraz pismem z 15 lipca 2014r. (data wpływu 18 lipca 2014r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia pełnej kwoty podatku od towarów i usług z faktury dokumentującej zakup samochodu lub ratę leasingową (gdy samochód będzie przedmiotem leasingu) oraz od zakupów towarów i usług związanych z eksploatacją samochodu (usług naprawy, konserwacji, materiałów eksploatacyjnych, paliwa) - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 16 kwietnia 2014r. został złożony ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia pełnej kwoty podatku od towarów i usług z faktury dokumentującej zakup samochodu lub ratę leasingową (gdy samochód będzie przedmiotem leasingu) oraz od zakupów towarów i usług związanych z eksploatacją samochodu (usług naprawy, konserwacji, materiałów eksploatacyjnych, paliwa).

Ww. wniosek został uzupełniony:

• pismem z 17 kwietnia 2014r. (data wpływu 23 kwietnia 2014r. oraz
• pismem 15 lipca 2014r., przesłanym w związku z wezwaniem tut. organu z 4 lipca 2014r. znak: IBPP2/443-374/14/BW.
  
  

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca (Spółka) prowadzi działalność opodatkowaną VAT. Przede wszystkim Wnioskodawca świadczy usługi polegające na dystrybucji ulotek, gazetek handlowych itp. (dalej „Materiały Reklamowe”). Zgodnie z opisem zawartym w umowie Spółki zakres jego działalności obejmuje następujące czynności:

• 18.13 Z Działalność usługowa związana / przygotowywaniem do druku,
• 41.10.Z Realizacja projektów budowlanych związanych ze wznoszeniem budynków,
• 41.20.Z Roboty budowlane związane ze wznoszeniem budynków mieszkalnych i niemieszkalnych,
• 45.1 Sprzedaż hurtowa i detaliczna pojazdów samochodowych, z wyłączeniem Motocykli,
• 45.4 Sprzedaż hurtowa i detaliczna motocykli, ich naprawa i konserwacja oraz sprzedaż hurtowa i detaliczna części i akcesoriów do nich,
• 52.10.13 Magazynowanie i przechowywanie pozostałych towarów,
• 58.13.Z Wydawanie gazet,
• 58.14.Z Wydawanie czasopism i pozostałych periodyków,
• 58.19.Z Pozostała działalność wydawnicza,
• 64.99.Z Pozostała finansowa działalność usługowa, gdzie indziej niesklasyfikowana, z wyłączeniem ubezpieczeń i funduszów emerytalnych,
• 68.10.Z Kupno i sprzedaż nieruchomości na własny rachunek,
• 70.21.Z Stosunki międzyludzkie (public relations) i komunikacja,
• 73.1 l.Z Działalność agencji reklamowych,
• 73.20.Z Badanie rynku i opinii publicznej,
• 74.90.Z Pozostała działalność profesjonalna, naukowa i techniczna, gdzie indziej niesklasyfikowana.
  
  

Podstawowa działalność Spółki, tj. dystrybucja Materiałów Reklamowych dotyczy dystrybucji tychże na zlecenie ogólnopolskich i lokalnych sieci sklepów, dyskontów, supermarketów, hipermarketów, itp. Materiały Reklamowe dystrybuowane są na terenie całej Polski, nie tylko w dni robocze, ale również w weekendy. Kontrahenci Wnioskodawcy, którzy zlecają Wnioskodawcy usługi, skrupulatnie kontrolują ją z wywiązywania się z powierzonych zadań. Ma to bowiem niebagatelne znaczenie dla dotarcia do ich (potencjalnego) klienta z ofertą, a co za tym idzie - na możliwość zwiększenia przychodów zleceniodawców Wnioskodawcy. Stwierdzone nieprawidłowości mogą skutkować utratą przez Wnioskodawcę kontrahentów zlecających usługi (rozwiązaniem umowy przez kontrahenta, zaprzestaniem zlecania Wnioskodawcy czynności polegających na dystrybucji Materiałów Reklamowych), koniecznością zapłaty kar umownych, odszkodowań, itp. Mobilizuje to Wnioskodawcę do zachowania należytej staranności przy świadczeniu usług.

Stosunkowo często zdarza się, że Wnioskodawca podzleca dystrybucję Materiałów Reklamowych podwykonawcom. Bez względu jednak na to, czy dystrybucję wykonuje we własnym zakresie, czy też zleca ją swoim podwykonawcom, Wnioskodawca wdrożył i realizuje swoje własne, stałe metody kontroli i nadzoru nad tym procesem (w celu minimalizacji ryzyka wyciągnięcia przez kontrahentów negatywnych konsekwencji cywilnoprawnych wobec niewłaściwego wykonania umów przez Wnioskodawcę). Dlatego też zarówno wobec swoich pracowników, jak i współpracowników i podwykonawców Wnioskodawca przeprowadza kontrole, które mają na celu zweryfikowanie, czy w danym mieście, na danej ulicy etc. rzeczywiście Materiały Reklamowe zostały prawidłowo rozdystrybuowane (lub są właściwie dystrybuowane). Dodatkowo, może się z różnych przyczyn - zdarzyć, że w wyniku dokonanej kontroli konieczne będzie poprawienie lub też dokończenie procesu dystrybucji.

Wnioskodawca niektórym swoim pracownikom lub współpracownikom wykonującym wskazane wyżej funkcje kontrolne, nadzorcze i naprawcze (dalej „Pracownicy" lub „Współpracownicy" zwani dalej łącznie „Użytkownikami") przekazuje pojazdy samochodowe w rozumieniu przepisów prawa o ruchu drogowym o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, które nie mieszczą się w treści art. 86a ust. 4 pkt 2 Ustawy VAT ani nie są pojazdami określonymi w rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 27 marca 2014 r. w sprawie pojazdów samochodowych uznawanych za wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika (dalej „Samochód” lub „Samochody”).

Samochody te są przez Spółkę bądź nabywane na własność bądź też brane w leasing, zwłaszcza leasing operacyjny. Spółka z tytułu nabycia Samochodów bądź też korzystania z nich na podstawie umów leasingu otrzymuje faktury z podstawową stawką podatku VAT.

Część Samochodów została przez Spółkę wzięta w leasing operacyjny po dniu 1 kwietnia 2014 r. (tj. stosowna umowa została podpisana nie wcześniej niż 1 kwietnia 2014 r. i najwcześniej z tą datą doszło do ich wydania). Tych właśnie Samochodów dotyczy niniejszy wniosek.

Spółka planuje wprowadzenie obowiązku prowadzenia ewidencji przebiegu Samochodów. W przypadku, gdy Samochód będzie udostępniany Pracownikowi lub Pracownikom Spółki, znajdowałyby się w niej m. in. następujące informacje:

1. numer rejestracyjny Samochodu;
   
2. dzień rozpoczęcia i zakończenia prowadzenia ewidencji;
   
3. stan licznika przebiegu Samochodu na dzień rozpoczęcia prowadzenia ewidencji, na koniec każdego okresu rozliczeniowego oraz na dzień zakończenia prowadzenia ewidencji;
   
4. wpis osoby kierującej Samochodem dotyczący każdego wykorzystania tego pojazdu, obejmujący:
   
   1. kolejny numer wpisu,
   2. datę i cel wyjazdu.
   3. opis trasy (skąd - dokąd),
   4. liczbę przejechanych kilometrów.
   5. imię i nazwisko osoby kierującej pojazdem
   • potwierdzony przez podatnika na koniec każdego okresu rozliczeniowego w zakresie autentyczności wpisu osoby kierującej Samochodem, jeżeli nie jest ona podatnikiem;
5. liczbę przejechanych kilometrów na koniec każdego okresu rozliczeniowego oraz na dzień zakończenia prowadzenia ewidencji.
   
   

W przypadku zaś, gdy pojazd jest udostępniany Współpracownikowi lub Współpracownikom Spółki, znajdowałyby się w niej m. in. następujące informacje:

1. numer rejestracyjny Samochodu;
   
2. dzień rozpoczęcia i zakończenia prowadzenia ewidencji;
   
3. stan licznika przebiegu Samochodu na dzień rozpoczęcia prowadzenia ewidencji, na koniec każdego okresu rozliczeniowego oraz na dzień zakończenia prowadzenia ewidencji;
   
4. wpis osoby, która udostępnia Samochód, obejmujący:
   
   1. kolejny numer wpisu,
   2. datę i cel udostępnienia Samochodu,
   3. stan licznika na dzień udostępnienia Samochodu,
   4. liczbę przejechanych kilometrów.
   5. stan licznika na dzień zwrotu Samochodu,
   6. imię i nazwisko osoby, której udostępniony został Samochód
   • potwierdzony przez podatnika na koniec każdego okresu rozliczeniowego w zakresie autentyczności wpisu osoby kierującej Samochodem, jeżeli nie jest ona podatnikiem,
5. liczbę przejechanych kilometrów na koniec każdego okresu rozliczeniowego oraz na dzień zakończenia prowadzenia ewidencji.
   
   

Niezależnie od obowiązku prowadzenia ww. ewidencji, Wnioskodawca wprowadziłby regulamin określający zasady korzystania z Samochodów. Regulamin określałby zasady korzystania z Samochodów w taki sposób, aby uniemożliwić ich wykorzystywanie do celów prywatnych. Przede wszystkim określałby on, że Użytkownik ma prawo do korzystania z Samochodu tylko i wyłącznie w czasie wypełniania przez nich obowiązków służbowych (w ramach stosunku pracy lub stosunku cywilnoprawnego), tj. wyłącznie w prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej. Do wskazanych obowiązków służbowych należałaby przede wszystkim stała kontrola i nadzór nad procesem dystrybucji Materiałów Reklamowych, a także - w przypadku stwierdzenia nieprawidłowości - obowiązek odpowiedniej reakcji w zależności od zastanej sytuacji, tj. przykładowo dokończenie lub przejęcie procesu dystrybucji Materiałów Reklamowych, kontrola pozostałych miejsc, w których za dystrybucję odpowiada dystrybutor Materiałów Reklamowych, co do którego stwierdzono nieprawidłowości itp.

Specyfika działalności gospodarczej prowadzonej przez Wnioskodawcę, to jest konieczność szybkiej reakcji na możliwe nieprawidłowości, jak i wypełnienie obowiązków o charakterze kontrolno-nadzorczym powoduje, że w regulaminie zawarty będzie obowiązek parkowania Samochodów w rejonie miejsca zamieszkania Użytkownika (pod domem, blokiem, w garażu Użytkownika jeśli takowy posiada etc).

W regulaminie będzie również wprost zapisane, że wszelkie inne przypadki korzystania z Samochodu poza wykorzystaniem do wyżej wskazanych celów służbowych byłyby zabronione. Stwierdzone użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą wiązałoby się przede wszystkim z odpowiedzialnością finansową (kary), rozwiązaniem umowy ze Użytkownikiem, nałożeniem kar wynikających z kodeksu pracy w stosunku do Pracowników, itp.

Dodatkowo każdy Użytkownik będzie zobowiązany do podpisania oświadczenia o zapoznaniu się z treścią regulaminu, w tym akceptacji możliwych konsekwencji jego nieprzestrzegania (wskazane oświadczenie stanowiłoby załącznik do regulaminu). Ponadto, regulamin urzeczywistniałby obowiązek prowadzenia przedstawionej wyżej ewidencji przebiegu Samochodów.

Końcowo Wnioskodawca poinformował, że Samochody zostaną zgłoszone właściwemu dla Spółki naczelnikowi urzędu skarbowego, zgodnie z art. 86a ust. 12 Ustawy VAT.

Z tytułu używania i eksploatacji Samochodów Wnioskodawca będzie ponosić przede wszystkim następujące wydatki:

• rata leasingowa (lub cena zakupu Samochodu gdyby był on kupiony)
• usług naprawy
• usługi konserwacji
• zakup materiałów eksploatacyjnych
• zakup paliwa
  
  

Niniejszy wniosek dotyczy wyłącznie Samochodów kupionych lub wziętych w leasing po 1 kwietnia 2014r. i należycie zgłoszonych właściwemu dla Wnioskodawcy naczelnikowi urzędu skarbowego zgodnie z art. 86a ust. 12 Ustawy o VAT.

Z kolei w piśmie z 15 lipca 2014r. (data wpływu 18 lipca 2014r. Wnioskodawca wyjaśnił:

1. Zgodnie z informacją zamieszczoną w składanym wniosku pytania Spółki dotyczą wyłącznie Samochodów kupowanych lub branych w leasing po dniu 1 kwietnia 2014 r., które zostają należycie zgłoszone właściwemu dla Spółki naczelnikowi urzędu skarbowego (zdarzenie przyszłe). Aktualnie Spółka nie leasinguje Samochodów, które wzięte w leasing po powyższej dacie zostałyby zgłoszone właściwemu dla niej naczelnikowi urzędu skarbowego. Po 1 kwietnia 2014r. Spółka na razie nie kupowała Samochodów, których miałby dotyczyć złożony wniosek i w odniesieniu do których chciałaby korzystać z pełnego odliczenia VAT. Spółka chce poznać zasady, jakie powinny być stosowane przy nabyciu/leasingu Samochodów w przyszłości (zdarzenie przyszłe). Innymi słowy stosowne decyzje dotyczące zgłaszania Samochodów leasingowanych/nabywanych do urzędu (VAT-26) zostaną podjęte dopiero po wydaniu przez tut. organ interpretacji indywidualnej dla Spółki. Spółka chciałaby, aby interpretacja organu podatkowego miała charakter możliwie uniwersalny tj. aby mogła być stosowana w przyszłości w różnych przypadkach (niezależnie od marki, czy ceny nabywanego/leasingowanego Samochodu). Spółce przede wszystkim zależy na wyjaśnieniu przez organ podatkowy, czy prawidłowo interpretuje nowe przepisy Ustawy VAT. Ponieważ pytanie Spółki dotyczy zdarzenia przyszłego Spółka na chwilę obecną nie wie jakie będą marki Samochodów, a zwłaszcza ich ceny. Spółka informuje, że w zakresie jej zainteresowania pozostają wyłącznie samochody osobowe o dopuszczalnej masie całkowitej nie przekraczającej 3,5 tony, mające siedzenia w ilości od 1 do maksymalnie 9. Co do marek pojazdów Spółka wyjaśnia, że mogą to być bardzo różne marki np. Hyundai, Skoda, BMW, Ford, Opel, itd. Zdaniem Spółki marka Samochodu, a tym bardziej cena Samochodu nie powinna mieć znaczenia przy rozpatrywaniu wniosku o interpretację przepisu prawa skoro ustawodawca nie nawiązuje w przepisach Ustawy VAT do marek i cen samochodów.
   
2. Faktury, w tym faktury za paliwo, będą wystawiane na Spółkę.
   
3. Samochody, których dotyczy wniosek, będą wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej opodatkowanej VAT.
   
4. Zgodnie z nowymi regulacjami dotyczącymi odliczania podatku VAT od samochodów, do pełnego odliczenia spełnić należy dwa warunki. Po pierwsze, prowadzić ewidencję przebiegu pojazdów, a po drugie - określić sposób wykorzystania pojazdów wykluczający ich użycie do celów prywatnych. W broszurze Minister Finansów na s. 7 stwierdza, iż podatnik może tego dokonać przykładowo, za pomocą wprowadzonych regulaminów, umów, zarządzeń wraz z podjęciem dodatkowych działań zabezpieczających".
   Do okoliczności obiektywnie potwierdzających brak wykorzystywania Samochodów do użytku prywatnego zaliczyć należy przede wszystkim przedstawiony we wniosku o interpretację regulamin określający zasady wykorzystywania samochodów, w którym postanowiono m. in., że stwierdzenie użycia Samochodów do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą wiązałoby się przede wszystkim z odpowiedzialnością finansową (kary), rozwiązaniem umowy ze Użytkownikiem, nałożeniem kar wynikających z kodeksu pracy w stosunku do Pracowników, itp.
   
5. Spółka ustali zasady dotyczące wykorzystania Samochodów wykluczające ich użycie do celów prywatnych, o czym wprost pisała na s. 4 złożonego wniosku o interpretację:
   „Niezależnie od obowiązku prowadzenia ww. ewidencji, Spółka wprowadziłaby regulamin określający zasady korzystania z Samochodów. Regulamin określałby zasady korzystania z Samochodów w taki sposób, aby uniemożliwić ich wykorzystywanie do celów prywatnych.
   Przede wszystkim określałby on, że Użytkownik ma prawo do korzystania z Samochodu tylko i wyłącznie w czasie wypełniania przez nich obowiązków służbowych (w rumach stosunku pracy lub stosunku cywilnoprawnego), tj. wyłącznie w prowadzonej przez Spółkę działalności gospodarczej. Do wskazanych obowiązków służbowych należałaby przede wszystkim stała kontrola i nadzór nad procesem dystrybucji Materiałów Reklamowych, a także - w przypadku stwierdzenia nieprawidłowości - obowiązek odpowiedniej reakcji w zależności od zastanej sytuacji, tj. przykładowo dokończenie lub przejęcie procesu dystrybucji Materiałów Reklamowych, kontrola pozostałych miejsc, w których za dystrybucję odpowiada dystrybutor Materiałów Reklamowych, co do którego stwierdzono nieprawidłowości itp.
   Specyfika działalności gospodarczej prowadzonej przez Spółkę, to jest konieczność szybkiej reakcji na możliwe nieprawidłowości, jak i wypełnienie obowiązków o charakterze kontrolno-nadzorczym powoduje, że w regulaminie zawarty będzie obowiązek parkowania Samochodów w rejonie miejsca zamieszkania Użytkownika (pod domem, blokiem, w garażu Użytkownika - jeśli takowy posiada etc.).
   W regulaminie będzie również wprost zapisane, że wszelkie inne przypadki korzystania z Samochodu poza wykorzystaniem do wyżej wskazanych celów służbowych byłyby zabronione. Stwierdzone użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą wiązałoby się przede wszystkim z odpowiedzialnością finansową (kary), rozwiązaniem umowy ze Użytkownikiem, nałożeniem kar wynikających z kodeksu pracy w stosunku do Pracowników, itp.
   Dodatkowo każdy Użytkownik będzie zobowiązany do podpisania oświadczenia o zapoznaniu się z treścią regulaminu, w tym akceptacji możliwych konsekwencji jego nieprzestrzegania (wskazane oświadczenie stanowiłoby załącznik do regulaminu). Ponadto, regulamin urzeczywistniałby obowiązek prowadzenia przedstawionej wyżej ewidencji przebiegu Samochodów”.
   Działania zabezpieczające, które skutkowałyby zastosowaniem przedstawionych w powyższym opisie sankcji, należy podzielić zasadniczo na dwie kategorie. Pierwszą z nich będzie nadzór Spółki nad wykorzystaniem Samochodów. Wyznaczona przez Spółkę osoba będzie cyklicznie np. raz w miesiącu weryfikować sporządzane przez użytkowników Samochodów ewidencje przebiegu pojazdu w zestawieniu z fakturami za paliwo, wskazaniami licznika oraz zleceniami na dystrybucję i kolportaż Materiałów Reklamowych.
   Ponadto Spółka, tak jak to informowała we wniosku, będzie dokonywać kontroli używania Samochodów w trakcie wykonywania zadań służbowych (kontrola w czasie rzeczywistym). W celu opisania tej formy działań zabezpieczających zdaniem Spółki należy jednak na wstępie przypomnieć, że Spółka wdrożyła i realizuje swoje własne, stałe metody kontroli i nadzoru nad procesem dystrybucji i kolportażu Materiałów Reklamowych (kontrola wewnętrzna). Metody te mogą przybrać formę kontroli w trakcie dystrybucji, jak również mogą one zmierzać w kierunku weryfikacji, czy proces ten został wykonany zgodnie z poleceniem służbowym (lub umową - jeśli Spółka podzleca dystrybucję Materiałów Reklamowych). Spółka stawia wówczas szczególny nacisk na zweryfikowanie dystrybucji w tych miejscach, które są szczególnie istotne dla kontrahentów Spółki (przykładowo duże osiedla mieszkaniowe w pobliżu nowo otwieranego centrum handlowego, marketu etc). Bez względu jednak na formę kontroli Spółka pozostaje w stałym kontakcie telefonicznym i mailowym z Użytkownikami. Ponadto, Użytkownicy w trakcie realizacji powierzonych zadań sporządzają raporty, a czasem również dokumentacje fotograficzne (zwłaszcza wykrytych nieprawidłowości). Wszystkie te działania stanowią uzupełnienie nadzoru i łącznie zabezpieczają - w ocenie Spółki - wykluczenie użytku prywatnego Samochodów. Spółka informuje także, że niezależnie od powyższego w zawieranych z kontrahentami umowach znajdują się zapisy dotyczące tzw. kontroli mieszanej, tj. kontroli przeprowadzanej łącznie przez osobę wyznaczoną przez Spółkę i jej kontrahenta. Z takiej kontroli sporządzany jest tzw. wspólny protokół z wnioskami o kolportażu. Dokument ten także zdaniem Spółki należy uznać za przejaw działań zabezpieczających.
   
6. Spółka kontroluje używanie Samochodów w trakcie wykonywana obowiązków służbowych. Pisała o tym szerzej w odpowiedzi na pytanie oznaczone nr 5.
   
7. Spółka uważa, że dopełni należytej staranności w celu wykluczenia możliwości użycia Samochodów do celów prywatnych. Przejawami tejże staranności będzie przede wszystkim prowadzenie ewidencji przebiegu, przyjęcie regulaminu używania Samochodów wraz z działaniami zabezpieczającymi (kontrola w czasie rzeczywistym oraz nadzór, weryfikacja wykorzystania Samochodów). W ocenie Spółki utrzymanie poziomu należytej staranności dopełniane jest przez przewidziane w regulaminie sankcje, które dodatkowo urzeczywistniają sposób wykorzystania Samochodów.
   
8. Na dzień złożenia niniejszego pisma Spółka posiada samochody, które nie są używane w całości na cele prowadzonej działalności gospodarczej, jednak złożony przez Spółkę wniosek ich nie dotyczy. W wypadku tego rodzaju samochodów Spółka odlicza 50% VAT.
   
   

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Czy Spółka ma prawo do pomniejszenia VAT należnego o całą kwotę podatku VAT naliczonego wykazanego na fakturze dokumentującej sprzedaż Spółce Samochodu lub na fakturze obejmującej ratę leasingową (w sytuacji gdy Samochód będzie przedmiotem leasingu)?

Czy Spółka ma prawo do pomniejszenia VAT należnego o całą kwotę podatku VAT naliczonego wykazanego na fakturze dokumentującej zakup towarów i usług związanych z eksploatacją Samochodu (usług naprawy, konserwacji, myjni, itp.)?

W piśmie z 5 lipca 2014r. w odniesieniu do pytania dotyczącego odliczenia podatku VAT od zakupów związanych z eksploatacją Samochodu (pytanie drugie) Wnioskodawca poinformował, że intencją Spółki było takie sformułowanie pytania, które wprost nawiązuje do wprowadzonej przez ustawodawcę w art. 86a Ustawy VAT nowej siatki pojęciowej.

Dlatego też, w odniesieniu do Samochodów używanych na podstawie leasingu, Spółka wskazała, że ponosić będzie, przede wszystkim, koszty raty leasingowej (nawiązanie do art. 86a ust. 2 pkt 2 Ustawy VAT), jak również koszty zakupu:

• usług naprawy;
• usługi konserwacji;
• materiałów eksploatacyjnych;
• paliwa

(nawiązanie do art. 86 ust. 2 pkt 3 Ustawy VAT).

Poza ratą leasingową, wskazanie pozostałych wydatków ma charakter przykładowy, ponieważ katalog wydatków mieszczących się w art. 86a ust. 2 pkt 3 Ustawy VAT ma charakter otwarty Spółka nie jest w stanie wymienić wyczerpująco wszystkich wydatków, gdyż nie jest w stanie przewidzieć, jakie - konkretnie - ich rodzaje poza wskazanymi powyżej (najpowszechniejszymi) mogą się w toku używania Samochodu pojawić. Niemniej, Spółka przyjmuje założenie, że wszelkie wydatki, jakich dotyczy pytanie drugie w składanym wniosku, mieszczą się w art. 86a ust. 2 pkt 3 Ustawy VAT. Dlatego też, stosownie do dokonanej w dniu 17 kwietnia 2014 r. korekty, wniosek Spółki dotyczy także zagadnienia odliczenia podatku VAT od zakupu paliwa (wydatek ten Spółka uznała za mieszczący się w zakresie pytania drugiego), stąd nie formułowała w tym względzie kolejnego pytania).

Stanowisko Wnioskodawcy::

Wnioskodawca uważa, że ma prawo do pomniejszenia VAT należnego o całą kwotę podatku VAT naliczonego wykazanego na fakturze dokumentującej sprzedaż Spółce Samochodu lub na fakturze obejmującej ratę leasingową (w sytuacji gdy Samochód będzie przedmiotem leasingu). Wnioskodawca uważa również, że ma prawo do pomniejszenia VAT należnego o całą kwotę podatku VAT naliczonego wykazanego na fakturze dokumentującej zakupy towarów i usług związanych z eksploatacją Samochodu (usług naprawy, konserwacji, myjni, itp.)?

Uzasadnienie:

Zgodnie z obowiązującym od dnia 1 kwietnia 2014 r. art. 2 pkt 34 Ustawy VAT, ilekroć jest mowa o pojazdach samochodowych, należy przez to rozumieć pojazdy samochodowe w rozumieniu przepisów o ruchu drogowym o dopuszczalnej masie całkowitej nicprzckraczającej 3,5 tony.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 Ustawy VAT, podatnikowi przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego w zakresie, w jakim nabyte towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, z zastrzeżeniem art. 114. art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124 Ustawy VAT. Prawo do obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego nie jest jakimkolwiek przywilejem, czy też ulgą podatkową, ale wynika samej z konstrukcji podatku VAT. W orzeczeniu z dnia 15 stycznia 1998 r., w sprawie C-37/95, Belgische Staat przeciwko Ghent Coal Terminal NV, Europejski Trybunał Sprawiedliwości potwierdził, że system odliczeń podatku ma oznaczać całkowite uwolnienie przedsiębiorcy od obciążeń z tytułu podatku VAT zapłaconego lub należnego w prowadzonej działalności gospodarczej. W orzeczeniu z dnia 19 września 2000 r. w połączonych sprawach U-177/99 oraz C-181/99, Ampafrance SA przeciwko Directeur des services fiscaux de Maine-et-Loire oraz Sanofi Synthelabo przeciwko Directeur des services fiscaux du Val-de-Marne, ETS wyraził z kolei pogląd, że prawo do odliczenia podatku jest immanentną, integralną częścią schematu (systemu) VAT i zasadniczo nie może być ograniczane. Takie traktowanie prawa do odliczenia ma w konsekwencji zapewnić neutralność tego podatku dla przedsiębiorcy.

Z art. 86 ust. 2 pkt la Ustawy VAT wynika, że kwotę podatku naliczonego stanowi przede wszystkim suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług oraz dokonania całości lub części zapłaty przed nabyciem towaru lub wykonaniem usługi.

Warto jednak zauważyć, że w zakresie użytkowania przez podatników VAT Samochodów, ustawodawca wprowadza przepis szczególny wobec art. 86 ust. 1 Ustawy VAT - art. 86a Ustawy VAT. Stosownie do treści ust. 1 pkt 1 tego przepisu, w przypadku wydatków związanych z pojazdami samochodowymi kwotę podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2, stanowi wyłącznie 50% kwoty podatku wynikającej z faktury otrzymanej przez podatnika.

W art. 86a ust. 2 Ustawy VAT ustawodawca przedstawił katalog wydatków, jakie są uznawane za „wydatki związane z pojazdami samochodowymi", a tym samym do których znajdują zastosowanie ograniczenia w odliczeniu podatku VAT. Zaliczyć do nich należy wydatki z tytułu:

1. nabycia, importu lub wytworzenia Samochodów oraz nabycia lub importu ich części składowych;
2. używania Samochodów na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze, związane z tą umową, inne niż wymienione w pkt 3;
3. nabycia lub importu paliw silnikowych, oleju napędowego i gazu, wykorzystywanych do napędu tych pojazdów, usług naprawy lub konserwacji tych pojazdów oraz innych towarów i usług związanych z eksploatacją lub używaniem tych pojazdów.
   
   

W art. 86a ust. 3 Ustawy VAT ustawodawca zawarł jednak katalog sytuacji, które pozwalają na pełne odliczenie podatku VAT dotyczącego wydatków związanych z Samochodami. Pełne prawo do odliczenia podatku VAT wystąpi wówczas, gdy Samochody są:

1. wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika lub
2. konstrukcyjnie przeznaczone do przewozu co najmniej 10 osób łącznie z kierowcą, jeżeli z dokumentów wydanych na podstawie przepisów o ruchu drogowym wynika takie przeznaczenie;
   
   

Pełne prawo do odliczenia, zgodnie z art. 86a ust. 3 pkt 2 Ustawy VAT przysługuje także w stosunku do towarów montowanych w pojazdach samochodowych i do związanych z tymi towarami usług montażu, naprawy i konserwacji, jeżeli przeznaczenie tych towarów wskazuje obiektywnie na możliwość ich wykorzystywania wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika.

Art. 86a ust. 4 Ustawy VAT stanowi, że Samochody są uznawane za wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika, jeżeli:

1. sposób ich wykorzystywania przez podatnika, zwłaszcza określony w ustalonych przez niego zasadach ich używania, dodatkowo potwierdzony prowadzona przez podatnika dla tych pojazdów ewidencja przebiegu pojazdu, wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą lub
2. ich konstrukcja wyklucza użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą lub powoduje, że ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą jest nieistotne.
   
   

Z ust. 6 art. 86a Ustawy VAT wynika z kolei, że ewidencja przebiegu pojazdu jest prowadzona od dnia rozpoczęcia wykorzystywania Samochodu wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika do dnia zakończenia jego wykorzystywania wyłącznie do tej działalności. Art. 86a ust. 7 i 8 zakreślają z kolei minimum elementów, jakie musi spełniać ewidencja. Powinna ona zawierać co najmniej:

1. numer rejestracyjny pojazdu samochodowego;
   
2. dzień rozpoczęcia i zakończenia prowadzenia ewidencji;
   
3. stan licznika przebiegu pojazdu samochodowego na dzień rozpoczęcia prowadzenia ewidencji, na koniec każdego okresu rozliczeniowego oraz na dzień zakończenia prowadzenia ewidencji;
   
4. wpis osoby kierującej pojazdem samochodowym dotyczący każdego wykorzystania tego
   pojazdu, obejmujący:
   
   1. kolejny numer wpisu,
   2. datę i cel wyjazdu,
   3. opis trasy (skąd - dokąd),
   4. liczbę przejechanych kilometrów,
   5. imię i nazwisko osoby kierującej pojazdem
   • potwierdzony przez podatnika na koniec każdego okresu rozliczeniowego w zakresie autentyczności wpisu osoby kierującej pojazdem, jeżeli nie jest ona podatnikiem;
5. liczbę przejechanych kilometrów na koniec każdego okresu rozliczeniowego oraz na dzień zakończenia prowadzenia ewidencji.
   
   

W przypadku zaś, gdy Samochód jest udostępniany osobie niebędącej pracownikiem podatnika, wpis dotyczący każdego wykorzystania pojazdu jest dokonywany przez osobę, która udostępnia pojazd i obejmuje:

1. kolejny numer wpisu,
2. datę i cel udostępnienia pojazdu,
3. stan licznika na dzień udostępnienia pojazdu,
4. liczbę przejechanych kilometrów,
5. stan licznika na dzień zwrotu pojazdu,
6. imię i nazwisko osoby, której udostępniony został pojazd.
   
   

Dla Samochodów, które nie mieszczą się w kategorii, o której w mowa w art. 86a ust. 4 pkt 2 Ustawy VAT, prawo do pełnego odliczenia podatku VAT, poza koniecznością prowadzenia ewidencji przebiegu oraz wdrożenia zasad używania, uzależnione jest dodatkowo od spełnienia kryterium formalnego, a mianowicie od złożenia informacji właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego o tych Samochodach w terminie 7 dni od dnia, w którym podatnicy poniosą pierwszy wydatek z nimi związany (art. 86a ust. 12 Ustawy VAT). Ustęp 13 stanowi zaś, że w przypadku niezłożenia w terminie informacji, o której mowa w ust. 12, uznaje się. że Samochód jest wykorzystywany wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika dopiero od dnia jej złożenia.

Do treści wskazanych powyżej ustępów 12 i 13 nawiązuje także nowo wprowadzany art. 90b Ustawy VAT, a konkretnie ust. 3 tego przepisu. Pozwala on na dokonanie korekty podatku naliczonego po złożeniu informacji do właściwego naczelnika skarbowego, jednakże korekta ta może dotyczyć wyłącznie kwoty podatku naliczonego odliczonej przy nabyciu, imporcie lub wytworzeniu tego pojazdu.

Z powyżej zacytowanych przepisów wynika, że Wnioskodawca ma prawo do pełnego odliczenia VAT naliczonego przy poniesieniu wydatków związanych z Samochodami, jeśli spełnione zostaną następujące przesłanki:

1. sposób wykorzystywania Samochodów zostanie określony w ustalonym przez Wnioskodawcę regulaminie, w którym uregulowane zostaną zasady korzystania z Samochodów i w którym postanowione zostanie, że Samochody mogą być wykorzystywane przez Użytkowników wyłącznie do celów służbowych.
2. Wnioskodawca będzie posiadać ewidencję przebiegu Samochodów,
3. Wnioskodawca dokona odpowiedniego zgłoszenia Samochodów właściwemu dla Spółki naczelnikowi urzędu skarbowego zgodnie z art. 86a ust. 12 Ustawy VAT.
   
   

Z broszury Ministerstwa Finansów, która omawia nowe regulacje dotyczące odliczenia naliczonego podatku VAT z tytułu wydatków związanych z Samochodami (http://www.finanse.mf.gov.pl/documents/76óó55/1402295/Broszura_samochody 2014.pdf) wynika, że wyżej wymienione warunki muszą zostać spełnione, gdyż chodzi o obiektywne potwierdzenie, że dany pojazd jest wykorzystywany wyłącznie w działalności gospodarczej i nie ma możliwości jego prywatnego używania. Co jednak ważne, Minister Finansów wyraźnie zwraca uwagę, że „działania te muszą być dostosowane do specyfiki działalności przedsiębiorstwa i sposobu używania dla jego celów pojazdów” (s. 7 broszury).

Mając na uwadze powyższe, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że w jego przypadku treść regulaminu (zasad używania pojazdu), jaki zamierza on przyjąć wraz z prowadzoną ewidencją oraz zgłoszeniem, którego dokona na podstawie art. 86a ust. 12 Ustawy VAT pozwala na pełne odliczenie podatku VAT.

Wnioskodawca stwierdził, że w szczególności warto podkreślić, iż okoliczność, że regulamin przewiduje obowiązek parkowania Samochodów w rejonie miejsca zamieszkania Użytkownika nie implikuje od razu, że nie wykluczono możliwości użycia Samochodów do celów prywatnych. Potwierdza to wzmiankowana wcześniej broszura Ministra Finansów. Z jej lektury wynika bowiem, że taki wniosek byłby uzasadniony wówczas, gdyby zasady używania wprowadzały obowiązek parkowania pojazdów samochodowych w rejonie miejsca zamieszkania użytkownika, choć specyfika prowadzonej działalności gospodarczej tego nie wymaga. W przypadku Wnioskodawcy jest jednak inaczej. Konieczność stałego monitorowania i kontrolowania procesu dystrybucji Materiałów Reklamowych i związany z nimi potencjalny obowiązek wdrożenia natychmiastowych działań naprawczych uzasadnia stwierdzenie, że ww. obowiązek parkowania pozostaje w ścisłym związku z charakterem wykonywanej działalności. Ponadto, podpisywane oświadczenia i grożące kary, przede wszystkim finansowe, również zdaniem Wnioskodawcy skutecznie zniechęcają do prywatnego użytku Samochodów. Innymi słowy, zdaniem Wnioskodawcy regulamin, jaki zamierza on wprowadzić wyklucza użycie Samochodów do celów niezwiązanych z prowadzoną działalnością gospodarczą w rozumieniu art. 86a ust. 3 pkt 1 lit. a) w zw. z ust. 4 pkt 1 Ustawy VAT.

Natomiast w piśmie z 17 kwietnia 2014r. Wnioskodawca wskazał:

„W związku z okolicznością, że Samochody będą przez Wnioskodawcę wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej, prawo do pomniejszenia VAT należnego o całą kwotę podatku VAT naliczonego wykazanego na fakturze dokumentującej zakupy towarów i usług związanych z ich eksploatacją będzie również obejmować podatek VAT naliczony od zakupu paliwa do ich napędu. Zgodnie bowiem z art. 12 ust. 1 pkt 1 Nowelizacji VAT obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika do dnia 30 czerwca 2015 r. paliw silnikowych, oleju napędowego oraz gazu, wykorzystywanych do napędu samochodów osobowych. Niemniej, z ust. 2 powalanego przepisu wynika, że ograniczenie to nie dotyczy pojazdów samochodowych, które są wykorzystywane przez podatnika wyłącznie do działalności gospodarczej. A zatem, skoro w przypadku Wnioskodawcy treść regulaminu (zasad używania pojazdu), jaki zamierza on przyjąć wraz z prowadzoną ewidencją oraz zgłoszeniem, którego dokona na podstawie art. 86a ust. 12 Ustawy VAT pozwala na uznanie, że Samochody wykorzystywane są wyłącznie do działalności gospodarczej, oznacza to jednocześnie, że Wnioskodawca ma prawo do pełnego odliczenia podatku VAT naliczonego również przy zakupie paliwa przeznaczonego do ich napędu, zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt l w zw. z ust. 2 Nowelizacji VAT.

Mając powyższe na uwadze Spółka wnosi o uznanie jej stanowiska za prawidłowe.

W dniu 24 lipca 2014 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, wydał dla Wnioskodawcy interpretację indywidualną znak: IBPP2/443-374/14/BW uznając, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione w tej sprawie jest nieprawidłowe.

Pismem z 8 sierpnia 2014r. złożonym na podstawie art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Wnioskodawca, reprezentowany przez panią /…//, wezwał tut. Organ do usunięcia naruszenia prawa poprzez zmianę interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego z 24 lipca 2014r. znak: IBPP2/443-374/14/BW.

W odpowiedzi na powyższe wezwanie do usunięcia naruszenia prawa Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, pismem z 11 września 2014r.. znak: IBPP2/4432-73/14/BW stwierdził brak podstaw do zmiany ww. interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego z 24 lipca 2014r. znak: IBPP2/443-374/14/BW w zakresie żądanym przez Wnioskodawcę.

Wnioskodawca, reprezentowany przez panią /…/, na interpretację przepisów prawa podatkowego z 24 lipca 2014r. znak: IBPP2/443-374/14/BW, złożył, kierowaną do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie skargę z dnia 16 października 2014r. (data wpływu 21 października 2014r.), w której wniósł o uchylenie zaskarżonej interpretacji w całości.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie wyrokiem z 20 stycznia 2015 r. sygn. akt I SA/Kr 1834/14 uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną z 24 lipca 2014r. znak: IBPP2/443-374/14/BW.

Od ww. wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z 20 stycznia 2015r. sygn. akt I SA/Kr 1834/14 Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach złożył skargę kasacyjną do Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie.

Wyrokiem z 22 marca 2017 r. sygn. akt I FSK 1180/15 Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę kasacyjną.

W myśl art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2017 r., poz. 1369 z późn. zm.) ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie organy, których działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania było przedmiotem zaskarżenia, a także sądy, chyba że przepisy prawa uległy zmianie.

Wskutek powyższego wniosek Strony w zakresie prawa do odliczenia pełnej kwoty podatku od towarów i usług z faktury dokumentującej zakup samochodu lub ratę leasingową (gdy samochód będzie przedmiotem leasingu) oraz od zakupów towarów i usług związanych z eksploatacją samochodu (usług naprawy, konserwacji, materiałów eksploatacyjnych, paliwa) wymaga ponownego rozpatrzenia przez organ.

W świetle obowiązującego stanu prawnego oraz wyroku WSA w Krakowie z 20 stycznia 2015r. sygn. akt I SA/Kr 1834/14 i wyroku NSA z 22 marca 2017 r. sygn. akt I FSK 1180/15 stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Stosownie do art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2011r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą lub ustawą o VAT, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Natomiast, w myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu:

1. nabycia towarów i usług,
2. dokonania całości lub części zapłaty przed nabyciem towaru lub wykonaniem usługi.
   
   

Jak wynika z ww. przepisów prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest związek zakupów z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi.

Przedstawiona wyżej zasada wyklucza możliwość dokonania odliczenia podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do czynności opodatkowanych.

Ponadto w treści art. 88 ustawy ustawodawca wskazał przypadki, w odniesieniu do których nie stosuje się obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego.

Od dnia 1 kwietnia 2014r. mocą ustawy z dnia 7 lutego 2014r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2014r., poz. 312), zwanej dalej „ustawą nowelizującą”, wprowadzono nowe zasady odliczania podatku od wydatków dotyczących samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej 3.5 tony.

I tak, zgodnie z brzmieniem art. 86a ust. 1 ustawy o VAT, w przypadku wydatków związanych z pojazdami samochodowymi kwotę podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2, stanowi 50% kwoty podatku:

1. wynikającej z faktury otrzymanej przez podatnika;
   
2. należnego z tytułu:
   
   1. świadczenia usług, dla którego zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 4 podatnikiem jest ich usługobiorca,
   2. dostawy towarów, dla której zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 5 podatnikiem jest ich nabywca,
   3. wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów;
3. należnego, w przypadku, o którym mowa w art. 33a;
   
4. wynikającej z otrzymanego dokumentu celnego, deklaracji importowej w przypadku, o którym mowa w art. 33b, oraz z decyzji, o których mowa w art. 33 ust. 2 i 3 oraz art. 34.
   
   

W myśl art. 86a ust. 2 ww. ustawy, do wydatków związanych z pojazdami samochodowymi, o których mowa w ust. 1, zalicza się wydatki dotyczące:

1. nabycia, importu lub wytworzenia tych pojazdów oraz nabycia lub importu ich części składowych;
   
2. używania tych pojazdów na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze, związane z tą umową, inne niż wymienione w pkt 3;
   
3. nabycia lub importu paliw silnikowych, oleju napędowego i gazu, wykorzystywanych do napędu tych pojazdów, usług naprawy lub konserwacji tych pojazdów oraz innych towarów i usług związanych z eksploatacją lub używaniem tych pojazdów.
   
   

Stosownie natomiast do art. 86a ust. 3 ww. ustawy przepis ust. 1 nie ma zastosowania:

1. w przypadku gdy pojazdy samochodowe są:
   
   1. wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika lub
   2. konstrukcyjnie przeznaczone do przewozu co najmniej 10 osób łącznie z kierowcą, jeżeli z dokumentów wydanych na podstawie przepisów o ruchu drogowym wynika takie przeznaczenie;
2. do towarów montowanych w pojazdach samochodowych i do związanych z tymi towarami usług montażu, naprawy i konserwacji, jeżeli przeznaczenie tych towarów wskazuje obiektywnie na możliwość ich wykorzystywania wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika.
   
   

Zgodnie z art. 86a ust. 4 ustawy, pojazdy samochodowe są uznawane za wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika, jeżeli:

1. sposób wykorzystywania tych pojazdów przez podatnika, zwłaszcza określony w ustalonych przez niego zasadach ich używania, dodatkowo potwierdzony prowadzoną przez podatnika dla tych pojazdów ewidencją przebiegu pojazdu, wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą lub
2. konstrukcja tych pojazdów wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą lub powoduje, że ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą jest nieistotne.
   
   

Przez pojazdy samochodowe, stosownie do art. 2 pkt 34 ustawy, rozumie się pojazdy samochodowe w rozumieniu przepisów o ruchu drogowym o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony.

Ww. przepisy wprowadzają ograniczenie w odliczeniu podatku naliczonego w odniesieniu do wszystkich wydatków, m.in. zakupu paliw do napędu, czy też innych wydatków eksploatacyjnych dotyczących pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, przeznaczonych do użytku „mieszanego”, tj. wykorzystywanych zarówno do celów związanych z opodatkowaną działalnością gospodarczą, jak i do celów użytku prywatnego.

W myśl art. 86a ust. 6 ustawy o VAT ewidencja przebiegu pojazdu jest prowadzona od dnia rozpoczęcia wykorzystywania pojazdu samochodowego wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika do dnia zakończenia wykorzystywania tego pojazdu wyłącznie do tej działalności. Podatnicy wykorzystujący wyłącznie do działalności gospodarczej pojazdy samochodowe, dla których są obowiązani prowadzić ewidencję przebiegu pojazdu, mają obowiązek złożyć naczelnikowi urzędu skarbowego informację o tych pojazdach w terminie 7 dni od dnia, w którym poniosą pierwszy wydatek związany z tymi pojazdami (art. 86a ust. 12 ustawy o VAT).

Jednocześnie należy zauważyć, że stosownie do art. 12 ust. 1 ustawy nowelizującej, obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika do dnia 30 czerwca 2015 r. paliw silnikowych, oleju napędowego oraz gazu, wykorzystywanych do napędu:

1. samochodów osobowych;
   
2. innych niż samochody osobowe pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, w których liczba miejsc (siedzeń) łącznie z miejscem dla kierowcy wynosi:
   
   1. 1 – jeżeli dopuszczalna ładowność jest mniejsza niż 425 kg,
   2. 2- dopuszczalna ładowność jest mniejsza niż 493 kg,
   
   
   3. 3 lub więcej – jeżeli dopuszczalna ładowność jest mniejsza niż 500 kg.
   
   
   

Przepis ust. 1 nie dotyczy pojazdów samochodowych, które są wykorzystywane przez podatnika wyłącznie do działalności gospodarczej (art. 12 ust. 2 ww. ustawy).

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca (Spółka) prowadzi działalność opodatkowaną VAT.

Podstawowa działalność Spółki, tj. dystrybucja materiałów reklamowych dotyczy dystrybucji tychże na zlecenie ogólnopolskich i lokalnych sieci sklepów, dyskontów, supermarketów, hipermarketów, itp. Materiały reklamowe dystrybuowane są na terenie całej Polski, nie tylko w dni robocze, ale również w weekendy. Kontrahenci Wnioskodawcy, którzy zlecają Wnioskodawcy usługi, skrupulatnie kontrolują go z wywiązywania się z powierzonych zadań. Ma to bowiem niebagatelne znaczenie dla dotarcia do ich (potencjalnego) klienta z ofertą, a co za tym idzie - na możliwość zwiększenia przychodów zleceniodawców Wnioskodawcy. Stwierdzone nieprawidłowości mogą skutkować utratą przez Wnioskodawcę kontrahentów zlecających usługi (rozwiązaniem umowy przez kontrahenta, zaprzestaniem zlecania Wnioskodawcy czynności polegających na dystrybucji materiałów reklamowych), koniecznością zapłaty kar umownych, odszkodowań, itp. Mobilizuje to Wnioskodawcę do zachowania należytej staranności przy świadczeniu usług.

Stosunkowo często zdarza się, że Wnioskodawca podzleca dystrybucję materiałów reklamowych podwykonawcom. Bez względu jednak na to. czy dystrybucję wykonuje we własnym zakresie, czy też zleca ją swoim podwykonawcom, Wnioskodawca wdrożył i realizuje swoje własne, stałe metody kontroli i nadzoru nad tym procesem (w celu minimalizacji ryzyka wyciągnięcia przez kontrahentów negatywnych konsekwencji cywilnoprawnych wobec niewłaściwego wykonania umów przez Wnioskodawcę). Dlatego też zarówno wobec swoich pracowników, jak i współpracowników i podwykonawców Wnioskodawca przeprowadza kontrole, które mają na celu zweryfikowanie, czy w danym mieście, na danej ulicy etc. rzeczywiście materiały reklamowe zostały prawidłowo rozdystrybuowane (lub są właściwie dystrybuowane). Dodatkowo, może się z różnych przyczyn - zdarzyć, że w wyniku dokonanej kontroli konieczne będzie poprawienie lub też dokończenie procesu dystrybucji.

Wnioskodawca niektórym swoim pracownikom lub współpracownikom wykonującym wskazane wyżej funkcje kontrolne, nadzorcze i naprawcze przekazuje pojazdy samochodowe w rozumieniu przepisów prawa o ruchu drogowym o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, które nie mieszczą się w treści art. 86a ust. 4 pkt 2 ustawy VAT. Samochody te są przez Wnioskodawcę bądź nabywane na własność bądź też brane w leasing, zwłaszcza leasing operacyjny. Wnioskodawca z tytułu nabycia samochodów bądź też korzystania z nich na podstawie umów leasingu otrzymuje faktury z podstawową stawką podatku VAT.

Specyfika działalności gospodarczej prowadzonej przez Wnioskodawcę, to jest konieczność szybkiej reakcji na możliwe nieprawidłowości, jak i wypełnienie obowiązków o charakterze kontrolno-nadzorczym powoduje, że przedmiotowe samochody będą parkowane w rejonie miejsca zamieszkania użytkownika (pod domem, blokiem, w garażu użytkownika jeśli takowy posiada etc).

Wnioskodawca planuje wprowadzenie obowiązku prowadzenia ewidencji przebiegu samochodów.

Niezależnie od obowiązku prowadzenia ww. ewidencji, Wnioskodawca wprowadziłby regulamin określający zasady korzystania z samochodów.

Regulamin określałby zasady korzystania z samochodów w taki sposób, aby uniemożliwić ich wykorzystywanie do celów prywatnych. Przede wszystkim określałby on, że użytkownik ma prawo do korzystania z samochodu tylko i wyłącznie w czasie wypełniania przez nich obowiązków służbowych (w ramach stosunku pracy lub stosunku cywilnoprawnego), tj. wyłącznie w prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej. Do wskazanych obowiązków służbowych należałaby przede wszystkim stała kontrola i nadzór nad procesem dystrybucji materiałów reklamowych, a także - w przypadku stwierdzenia nieprawidłowości - obowiązek odpowiedniej reakcji w zależności od zastanej sytuacji, tj. przykładowo dokończenie lub przejęcie procesu dystrybucji materiałów reklamowych, kontrola pozostałych miejsc, w których za dystrybucję odpowiada dystrybutor materiałów reklamowych, co do którego stwierdzono nieprawidłowości itp.

W regulaminie będzie wprost zapisane, że wszelkie inne przypadki korzystania z samochodu poza wykorzystaniem do wyżej wskazanych celów służbowych byłyby zabronione. Stwierdzone użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą wiązałoby się przede wszystkim z odpowiedzialnością finansową (kary), rozwiązaniem umowy z użytkownikiem, nałożeniem kar wynikających z kodeksu pracy w stosunku do pracowników, itp. Każdy użytkownik będzie zobowiązany do podpisania oświadczenia o zapoznaniu się z treścią regulaminu, w tym akceptacji możliwych konsekwencji jego nieprzestrzegania (wskazane oświadczenie stanowiłoby załącznik do regulaminu).

Samochody zostaną zgłoszone właściwemu dla Wnioskodawcy naczelnikowi urzędu skarbowego, zgodnie z art. 86a ust. 12 Ustawy VAT.

W przedmiotowej sprawie Wnioskodawca wyjaśnienia wymaga, czy Wnioskodawca ma prawo do pomniejszenia VAT należnego o całą kwotę podatku VAT naliczonego wykazanego:

• na fakturze dokumentującej sprzedaż Spółce Samochodu lub na fakturze obejmującej ratę leasingową (w sytuacji gdy Samochód będzie przedmiotem leasingu oraz
• na fakturze dokumentującej zakup towarów i usług związanych z eksploatacją Samochodu (usług naprawy, konserwacji, myjni, paliwa)
  
  

Kluczową rolę w rozwiązaniu problemu Wnioskodawcy zawartym w wyżej wymienionych kwestiach odgrywa przepis art. 86a ust. 3 pkt 1 lit. a w związku z art. 86a ust. 4 pkt 1 ustawy o VAT. Z treści tych przepisów wynika, że podatnik ma możliwość odliczenia 100% kwoty podatku naliczonego zawartego w fakturach dotyczących wydatków związanych z nabyciem (w tym leasingiem operacyjnym) pojazdów samochodowych oraz wydatków związanych z ich eksploatacją (napraw, paliwa itp.) w sytuacji, gdy pojazdy te są wykorzystywane wyłącznie do celów prowadzenia działalności gospodarczej.

Dla celów pełnego odliczania VAT – fakt wykorzystywania ich wyłącznie do działalności musi być rozpatrywany w kategoriach obiektywnych. W celu dokonania pełnego odliczenia podatku VAT muszą zostać spełnione warunki, tj. sposób wykorzystania tych pojazdów przez podatnika, zwłaszcza w ustalonych przez niego zasadach ich używania, wyklucza ich użycie do celów prywatnych oraz wykluczenie użytku prywatnego musi zostać potwierdzone prowadzoną przez podatnika dla tych pojazdów ewidencją przebiegu pojazdu.

Dokonując oceny stanowiska Wnioskodawcy na gruncie niniejszej sprawy należy mieć na uwadze rozważania Sądu zawarte w zapadłym w niniejszej sprawie wyroku WSA w Krakowie z 20 stycznia 2015r. sygn. akt I SA/Kr 1834/14 oraz w wyroku NSA z 22 marca 2017r. sygn. akt I FSK 1180/15.

W ww. wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z 20 stycznia 2015r. sygn. akt I SA/Kr 1834/14 Sąd stwierdził, że odliczenie pełne, tj. w wysokości 100%, przysługuje m. in. w odniesieniu do wydatków związanych z pojazdami wykorzystywanymi przez podatnika wyłącznie do działalności gospodarczej. Przy czym ustawodawca precyzuje, że pojazdy uznaje się za wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika, gdy sposób wykorzystywania tych pojazdów przez podatnika, zwłaszcza określony w ustalonych przez podatnika zasadach ich używania, dodatkowo potwierdzony prowadzoną przez podatnika ewidencją przebiegu pojazdu, wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą lub konstrukcja tych pojazdów wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą lub powoduje, że ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą jest nieistotne (art. 86a ust. 4 ustawy o podatku od towarów i usług).

Sąd stwierdził, że z tak brzmiącego przepisu wynika, że w celu dokonania pełnego odliczenia podatku od towarów i usług muszą zostać spełnione łącznie dwa warunki:

1. sposób wykorzystywania tych pojazdów przez podatnika, zwłaszcza określony w ustalonych przez niego zasadach ich używania wyklucza ich użycie do celów prywatnych,
2. wykluczenie użytku prywatnego musi zostać potwierdzone prowadzoną przez podatnika dla tych pojazdów ewidencją przebiegu pojazdu.
   
   

Sąd wskazał, że przepisy ustawy nie określają jednak w jaki sposób podatnik ma zapewnić w swojej firmie wyeliminowanie użytku prywatnego używanych w nim pojazdów samochodowych dla celów pełnego odliczenia podatku naliczonego. Zdaniem Sądu wskazać jednak należy, że przykładowo może tego dokonać za pomocą wprowadzonych regulaminów, umów, zarządzeń wraz z podjęciem dodatkowych działań zabezpieczających ich wykonanie. Działania te muszą być dostosowane do specyfiki działalności przedsiębiorstwa i sposobu używania dla jego celów pojazdów. Określone przez podatnika zasady używania pojazdów muszą obiektywnie potwierdzać, że pojazd jest wykorzystywany wyłącznie w działalności gospodarczej i nie ma możliwości prywatnego użytku tych pojazdów.

Sąd wskazał, że skoro obowiązkiem podatnika wynikającym z cytowanego przepisu jest ustalenie takich zasad używania pojazdów, które wykluczą ich użycie do użytku prywatnego, to muszą jednocześnie istnieć zabezpieczenia gwarantujące ich przestrzeganie.

W opinii Sądu parkowanie samochodu poza siedzibą firmy nie oznacza automatycznie, tak jak to przyjął organ, że samochód nie jest wykorzystywany wyłącznie do działalności gospodarczej. Sąd wskazał, że na gruncie ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 z późn. zm.) wykształcił się pogląd, że przejazdy pracowników mobilnych samochodem służbowym na trasie pomiędzy wyznaczonym miejscem zamieszkania lub jego pobliżu (parkowania), a miejscem wykonywania pracy - o ile nie służą osobistym celom pracowników, lecz wykorzystywane są w ramach realizacji zadań służbowych - nie stanowią nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu przepisu art. 12 ust. 1 tej ustawy, a zatem ich wartości nie można uważać za przychód pracowników ze stosunku pracy.

Zdaniem Sądu nie ma żadnych przeszkód ku temu, by kwestie te podobnie rozumieć na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług. Chodzi jedynie o to, by możliwość parkowania pojazdu poza siedzibą firmy była uzasadniona specyfiką prowadzonej działalności, określona została w wewnętrznych regulacjach obowiązujących u podatnika, zaś podatnik zapewnił odpowiednie mechanizmy kontroli przestrzegania wykorzystania tak postawionych do dyspozycji pracowników (użytkowników) pojazdów wyłącznie dla celów związanych z działalnością gospodarczą (wykonywaniem obowiązków służbowych).

Sąd wskazał, że w realiach niniejszej sprawy skarżąca spółka wyraźnie wskazała, że możliwość parkowania samochodów w miejscu zamieszkania użytkowników, bądź w jego pobliżu zostanie określona w wewnętrznym regulaminie, jest bowiem konieczna i uzasadniona specyfiką prowadzonej działalności. Spółka podkreślała, że osoby kontrolujące i nadzorujące wykonanie zleceń przez jej pracowników lub podwykonawców muszą być jak najbardziej mobilne i przemieszczać się w miejsca często od siebie oddalone, a na wszelkie ujawnione nieprawidłowości reagować natychmiastowo ze względu na poważne konsekwencje cywilnoprawne dla spółki (kary, odszkodowania) lub niebezpieczeństwo utraty klientów. Ponieważ kolportaż materiałów reklamowych odbywa się także w weekendy samochód musi być zawsze w pobliżu użytkownika, by ten mógł jak najszybciej dokonać czynności kontrolno- nadzorczych lub przejąć i dokończyć proces dystrybucji. Sąd stwierdził, że słusznie spółka wskazuje, że podawany przez nią fakt niemożności określenia z góry w jakim czasie i miejscu samochód będzie wykorzystywany do czynności służbowych, nie może przemawiać na jej niekorzyść i uzasadniać przyjęcie obawy wykorzystania go do innych celów, a tym samym być czynnikiem wykluczającym możliwość pełnego odliczenia podatku. Okoliczność ta jest bowiem uwarunkowana specyfiką prowadzonej działalności. Istotne jest to, by zapewnić stosowne procedury mające na celu wyeliminowanie takiego niebezpieczeństwa. Z art. 86a ust. 4 ustawy o podatku od towarów i usług wynika bowiem, że jednym z warunków dokonywania pełnych odliczeń podatku od towarów i usług jest, aby sposób wykorzystania tych pojazdów przez podatnika, szczególnie określony w ustalanych przez niego zasadach, wykluczał ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą.

Sąd wskazał, że na gruncie niniejszej sprawy podatnik wskazał, że sporządzi stosowny regulamin, w którym określi zasady korzystania z samochodów w taki sposób, aby uniemożliwić ich wykorzystywanie do celów prywatnych. Przede wszystkim znajdzie się w nim zapis, że użytkownik ma prawo do korzystania z samochodu tylko i wyłącznie w czasie wypełniania obowiązków służbowych (w ramach stosunku pracy lub stosunku cywilnoprawnego), to jest wyłącznie w prowadzonej przez wnioskodawcę działalności gospodarczej, natomiast zabronione jest używanie pojazdu dla innych celów. Gwarancją dostosowania się do regulaminu będą natomiast opisane w nim kary finansowe za jego nieprzestrzeganie, dodatkowo groźba rozwiązania umowy ze użytkownikiem, czy nałożenie kar wynikających z kodeksu pracy w stosunku do pracowników itp. Dodatkowo każdy użytkownik będzie zobowiązany do podpisania oświadczenia o zapoznaniu się z treścią regulaminu, w tym akceptacji możliwych konsekwencji jego nieprzestrzegania. Skarżąca spółka wskazała ponadto na inne działania zabezpieczające wykonanie regulaminu polegające na nadzorze nad wykorzystaniem samochodów. Wyznaczona przez spółkę osoba będzie cyklicznie - np. raz w miesiącu weryfikować sporządzane przez użytkowników samochodów ewidencje przebiegu pojazdu w zestawieniu z fakturami za paliwo, wskazaniami licznika oraz zleceniami na dystrybucję i kolportaż materiałów reklamowych. Ponadto spółka podała, że będzie dokonywać kontroli używania samochodów w trakcie wykonywania zadań służbowych (kontrola w czasie rzeczywistym).

Zdaniem Sądu rację ma skarżąca spółka podnosząc, że dopóki mamy do czynienia z tzw. „czynnikiem ludzkim” istnieje potencjalne zagrożenie, że dany pojazd może zostać wykorzystany do celów innych niż związane z działalnością gospodarczą spółki. Okoliczności tej nie da się całkowicie wyeliminować, chodzi zatem jedynie o stworzenie takich mechanizmów i wprowadzenie takich zasad używania pojazdów, które dadzą maksymalną gwarancję wykorzystania ich wyłącznie w działalności gospodarczej podatnika. Wydaje się zatem, że sporządzenie stosownego regulaminu obwarowanego sankcjami za nieprzestrzeganie zapisów w nim zawartych, zapoznanie z nim użytkowników pojazdów, kontrola okresowa oraz kontrola w czasie rzeczywistym stanowią wystarczające i obiektywne środki dla zabezpieczenia wykorzystania przedmiotowych pojazdów dla celów działalności gospodarczej.

Stanowisko WSA potwierdził Naczelny Sąd Administracyjny w ww. wyroku z 22 marca 2017r. sygn. akt I FSK 1180/15w którym wskazał, że we wniosku o wydanie interpretacji Skarżąca wyraźnie stwierdziła, że specyfika prowadzonej przez nią działalności gospodarczej, to jest konieczność szybkiej reakcji na możliwe nieprawidłowości, jak i wypełnienie obowiązków o charakterze kontrolno- nadzorczym powoduje, iż w regulaminie zawarty będzie obowiązek parkowania samochodów w rejonie miejsca zamieszkania użytkownika (pod domem, blokiem, w garażu użytkownika jeśli takowy posiada). W kontekście tej okoliczności, właściwie Sąd pierwszej instancji ocenił, że parkowanie samochodu poza siedzibą firmy nie ma przesądzającego znaczenia dla uznania, że samochód nie jest wykorzystywany wyłącznie do działalności gospodarczej. Okoliczność taka sama w sobie nie może bowiem oznaczać, że pojazdy są wykorzystywane na cele prywatne. NSA stwierdził, że w realiach sprawy Skarżąca odwołując się do charakteru prowadzonej działalności gospodarczej, przedstawiła argumenty, wynikające z istoty podejmowanych w jej ramach czynności, że parkowanie auta w pobliżu miejsca zamieszkania jego użytkownika jest uzasadnione potrzebami działalności. Zdaniem Sądu Skarżąca wskazała na system zabezpieczeń mający uchronić od korzystania z samochodów po za działalnością gospodarczą. Oczywistym pozostaje, że w sytuacji powierzenia pracownikowi samochodu istnieje możliwość użycia go na cele prywatne. Możliwość taka jednak w sensie obiektywnym (hipotetycznym) istnieje prawie zawsze. Przyjąć można bowiem założenie, że niezależnie od systemu wdrożonych zabezpieczeń, użytkownik pojazdu może postąpić wbrew intencjom ich wprowadzenia. Parkowanie auta w siedzibie firmy zamiast pod domem tej osoby, niemiałoby tu wtedy znaczenia, gdyż w każdym czasie, a więc również w ramach wykonywania obowiązków służbowych dojść może do wykorzystania samochodu dla realizacji potrzeb prywatnych. Właściwie w tym zakresie Skarżąca podała przykłady takich zachowań, jak np. sytuację, gdy pracownik jadąc do banku w sprawach służbowych wykonuje tam szereg czynności prywatnych (wypłaca swoje pieniądze, zaciąga kredyt na swoją rzecz itp.). W sytuacji więc, gdy mamy do czynienia z „czynnikiem ludzkim” istnieje ryzyko użycia samochodu niezgodnie z jego deklarowanym dla celów podatkowych przeznaczeniem. Rzecz jednak w tym, aby ryzyko to jak najbardziej zminimalizować, a co za tym idzie wprowadzić zasady korzystania z pojazdu oraz zabezpieczenia gwarantujące ich przestrzegania, które wykluczą użycie auta w celach prywatnych. Zdaniem NSA w realiach sprawy Skarżąca takowe środki zamierza wprowadzić. Według Naczelnego Sądu Administracyjnego, wypełniały one oczekiwania art. 86a ust. 4 pkt 1 u.p.t.u. Innymi słowy, oznaczało to, że w świetle przedstawionych we wniosku okoliczności faktycznych, sposób wykorzystywania przez Skarżącą pojazdów, określony w ustalonych przez nią zasadach ich używania, przestrzeganych z uwagi na wprowadzenie adekwatnych ku temu środków, potwierdzony prowadzonymi przez nią ewidencjami przebiegu pojazdów, wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą.

Końcowo NSA potwierdził stanowisko WSA i wskazał, że Skarżąca ma prawo do pełnego odliczenia podatku VAT naliczonego w związku z ponoszeniem wydatków związanych z tymi samochodami.

Mając na uwadze przedstawione we wniosku okoliczności sprawy oraz wskazane przepisy prawa, a także uwzględniając stanowisko Sądu wyrażone w ww. wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z 20 stycznia 2015r. sygn. akt I SA/Kr 1834/14, oraz w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 22 marca 2017r. sygn. akt I FSK 1180/15 stanowisko Wnioskodawcy, że ma prawo do pomniejszenia podatku VAT należnego o całą kwotę podatku naliczonego wykazanego:

• na fakturze dokumentującej sprzedaż spółce samochodu lub na fakturze obejmującej ratę leasingową oraz
  
• na fakturze dokumentującej zakupy towarów i usług związanych z eksploatacją samochodu
  
  • jest prawidłowe.
  
  
  

Zaznaczyć należy, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym/opisem zdarzenia przyszłego, podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu 24 lipca 2014 r. tj. w dniu wydania interpretacji uchylonej wyrokiem WSA w Krakowie z 20 stycznia 2015r. sygn. akt I SA/Kr 1834/14.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.