2017.10.09 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej - 0113-KDIPT1-1.4012.592.2017.1.MGO

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT1-1.4012.592.2017.1.MGO
z 9 października 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 25 sierpnia 2017 r. (data wpływu 11 września 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku prawa do odliczenia podatku VAT naliczonego w związku z realizacją inwestycji polegającej na przebudowie istniejącego targowiska na terenie Gminy … – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 11 września 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku prawa do odliczenia podatku VAT naliczonego w związku z realizacją inwestycji polegającej na przebudowie istniejącego targowiska na terenie Gminy ….

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Gmina jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług (dalej: „podatek VAT”). Od dnia 1 stycznia 2017 r. Gmina dokonuje wspólnego rozliczania podatku VAT wraz z podległymi jej jednostkami organizacyjnymi w związku z centralizacją rozliczeń podatku VAT.

W ramach swojej działalności Gmina dokonuje szeregu czynności, do wykonywania których jest zobowiązana na podstawie ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (tj. Dz. U. z 2016 r. poz. 446, ze zm., dalej: „ustawa o samorządzie gminnym”).

Zgodnie z art. 6 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym do zakresu działania gminy należą wszystkie sprawy publiczne o znaczeniu lokalnym, niezastrzeżone ustawami na rzecz innych podmiotów. Zgodnie z art. 7 ust. 1 pkt 11 ww. ustawy zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty należy do zadań własnych gminy. Zadania własne obejmują sprawy m.in. (...) targowisk i hal targowych.

Gmina zamierza przystąpić do inwestycji polegającej na przebudowie istniejącego targowiska na terenie Gminy … (dalej: „Inwestycja”). W zakresie planowanej Inwestycji Gmina złożyła wniosek do właściwego Urzędu Marszałkowskiego o przyznanie pomocy ze środków Unii Europejskiej.

W zakresie Inwestycji Gmina planuje wykonać przebudowę istniejącego placu. Zakres inwestycji będzie obejmować w szczególności: wykonanie rozbiórki obiektów będących w złym stanie technicznym, utwardzenie placu targowego, wykonanie ogrodzenia, wykonanie kanalizacji deszczowej, wybudowanie zbiornika retencyjnego ziemnego w celu odprowadzenia wód deszczowych z terenu targowiska, budowę nowych wiat handlowych i remont istniejącej wiaty handlowej, budowę stróżówki i wykonanie do niej przyłączy wody i kanalizacji oraz budowa instalacji elektrycznej i oświetlenia terenu, budowa poboru opłat targowych oraz budowa instalacji fotowoltaicznej.

Podczas realizacji ww. Inwestycji faktury dokumentujące nabycie towarów i usług będą wystawiane na Gminę oraz będą zawierały podatek VAT.

Dotychczas na terenie istniejącego targowiska Gmina nie wykonywała czynności opodatkowanych podatkiem VAT, zwłaszcza nie pobierała opłat tytułem: dzierżawy miejsc handlowych, parkingu dla samochodów, czy możliwości skorzystania z toalety.

Jedyną opłatą pobieraną w związku z prowadzeniem handlu na targowisku była opłata targowa. Gmina po ukończeniu planowanej Inwestycji nie zamierza zmieniać sposobu funkcjonowania targowiska, tj. nadal jedyną opłatą z tytułu handlu na targowisku będzie pobierana przez Gminę opłata targowa.

W związku z powyższym, Gmina pragnie podkreślić, że nie będzie wykorzystywała targowiska w żaden sposób do czynności opodatkowanych podatkiem VAT.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie

Czy, na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, Gmina będzie miała prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego wskazanego na fakturach dokumentujących wydatki związane z Inwestycją?

Zdaniem Wnioskodawcy, na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, Gmina nie będzie miała prawa do odliczenia podatku VAT naliczonego wskazanego na fakturach dokumentujących wydatki związane z Inwestycją.

Uzasadnienie stanowiska.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, prawo do odliczenia podatku VAT przysługuje podatnikom wykorzystującym nabywane świadczenia w szczególności do czynności opodatkowanych VAT.

Jak wynika z powyższego prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego przysługuje przy łącznym spełnieniu dwóch przestanek, tj.:

nabywcą towarów/usług jest podatnik VAT (tj. podmiot działający w takim charakterze) oraz

nabywane towary/usługi są wykorzystywane przez podatnika do wykonywania czynności opodatkowanych VAT.

Gmina jako podatnik VAT.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy o VAT pod pojęciem działalności gospodarczej, rozumie się wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy o VAT nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Powyższe oznacza, że w przypadku, gdy organ władzy publicznej realizuje zadania, nałożone na podstawie odrębnych przepisów prawa, do realizacji których został powołany, a realizacja tych zadań nie odbywa się na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych, organ władzy publicznej nie występuje jako podatnik podatku VAT.

W przedmiotowym przypadku, Wnioskodawca zamierza przeprowadzić Inwestycję polegającą na przebudowie targowiska na terenie Gminy …, w celu polepszenia warunków wykonywania przez Wnioskodawcę obowiązku ustawowego zadania, jakim jest zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty w zakresie targowisk i hal targowych (art. 7 ust. 1 pkt 11 ustawy o samorządzie gminnym).

Powyższy przepis wskazuje, że zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty należy do zadań własnych gminy. W szczególności zadania własne obejmują sprawy (...) targowisk i hal targowych (...).

W świetle powyższego, Gmina pragnie podkreślić, że jest ona zobowiązana wykonywać zadania własne z zakresu funkcjonowania targowisk i hal targowych na terenie gminy.

W konsekwencji, pierwsza z przesłanek wskazanych w art. 86 ust. 1 ustawy o VAT nie zostanie spełniona, tj. w przedmiotowym przypadku Gmina działa w charakterze organu władzy publicznej i w takim celu prowadzona będzie Inwestycja.

Związek z czynnościami opodatkowanymi.

Kolejna przesłanka dająca prawo do odliczenia, określona w art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, wskazuje, że ww. prawo przysługuje pod warunkiem, że nabywane towary/usługi są wykorzystywane przez podatnika do wykonywania czynności opodatkowanych podatkiem VAT.

Jak wynika z orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości UE m.in. w sprawie Tolsma (sygn. C-16/93) czynność podlega opodatkowaniu podatkiem VAT, jeśli w ramach danej czynności występuje łącznie:

świadczeniodawca;

świadczeniobiorca;

przedmiot świadczenia,

bezpośredni stosunek zobowiązaniowy pomiędzy stronami;

wynagrodzenie za usługę, którego wypłata wynika ze stosunku zobowiązaniowego.

W konsekwencji, w celu określenia czy Inwestycja będzie wykorzystywana do czynności opodatkowanych konieczne jest w szczególności określenie czy opłata targowa jest wynagrodzeniem z tytułu wykonywania czynności opodatkowanych VAT.

Charakter opłaty targowej.

Wnioskodawca pragnie wskazać, że opłata targowa stanowi opłatę lokalną, która została uregulowana w ustawie o podatkach i opłatach lokalnych (tj. Dz. U. z 2016, poz. 716, ze zm., dalej: „ustawa o podatkach i opłatach lokalnych”).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ww. ustawy, rada gminy może wprowadzić opłatę targową. Opłatę targową pobiera się od osób fizycznych, osób prawnych oraz jednostek organizacyjnych niemających osobowości prawnej, dokonujących sprzedaży na targowiskach.

Opłacie targowej nie podlega sprzedaż dokonywana w budynkach lub w ich częściach.

W myśl art. 15 ust. 3 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, opłatę targową pobiera się niezależnie od należności przewidzianych w odrębnych przepisach za korzystanie z urządzeń targowych oraz za inne usługi świadczone przez prowadzącego targowisko.

Zgodnie z art. 19 pkt 1 ww. ustawy zasady ustalania i poboru opłaty targowej oraz terminy płatności i wysokość stawek określa rada gminy w drodze uchwały. Górne granice stawek kwotowych opłaty targowej ogłaszane są na każdy rok podatkowy w drodze obwieszczenia w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski” na podstawie art. 20 ust. 2 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych. Zgodnie z obwieszczeniem Ministra Finansów z dnia 28 lipca 2016 r. w sprawie górnych granic stawek kwotowych podatków i opłat lokalnych w 2017 r. (M.P. z 2016 r. poz. 779) stawka opłaty targowej w 2017 r. nie może przekroczyć 751,65 zł dziennie.

Wnioskodawca pragnie wskazać, że opłata targowa jako opłata lokalna jest rodzajem daniny publicznej związanej z wykonywanymi przez Gminę czynnościami urzędowymi. Jest świadczeniem pieniężnym, przymusowym i bezzwrotnym o cechach podatku. Opłata targowa stanowi dochód Gminy o charakterze publicznym, a organem podatkowym właściwym w sprawach związanych z jej poborem jest Wójt Gminy (art. 1c ustawy o podatkach i opłatach lokalnych).

Jak wskazano w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 31 marca 2016 r., sygn. akt I FSK 1736/14: „Obowiązek płacenia opłaty targowej nie jest zależny od świadczeń wzajemnych ze strony Gminy na rzecz kupców prowadzących sprzedaż na targowiskach. Na powyższe wskazuje art. 15 ust. 3 PodLokU, z którego wynika, że pobieranie opłaty targowej jest niezależnie od należności za korzystanie z urządzeń targowych, czy też konieczności ponoszenia opłat za usługi świadczone przez prowadzącego targowisko. Opłata targowa jest po prostu nieekwiwalentnym zobowiązaniem podatkowym powstającym z mocy prawa, z dniem zaistnienia zdarzenia, z którym ustawa podatkowa wiąże powstanie takiego zobowiązania, tj. dokonywania sprzedaży na targowisku. Co istotne, zgodnie z art. 15 ust. 2 PodLokU pobór tej opłaty dotyczy każdego miejsca, w którym prowadzona jest sprzedaż - także tych, które nie są targowiskiem w potocznym tego słowa znaczeniu. Ponadto zobowiązanie podatkowe z tytułu opłaty targowej wiąże się z zaistnieniem zdarzenia jakim jest sprzedaż. Zatem, skoro opłata targowa jest uzależniona od samego faktu sprzedaży, to nie można przyjąć, że uiszcza się ją od zajęcia powierzchni na targowisku. Innymi słowy: opłata targowa nie jest wynagrodzeniem za udostępnienie miejsca na targowisku”.

Z powyższego wynika, że opłata targowa nie stanowi zapłaty za dostarczony przez Gminę towar lub wykonaną usługę, a obowiązek jej uiszczenia nie jest zależny od świadczeń wzajemnych Gminy na rzecz podmiotów prowadzących sprzedaż na targowiskach. Tym samym, opłata targowa jest świadczeniem publicznoprawnym, nie cywilnoprawnym, a jej wysokość jest ściśle określona w przepisach prawa. Tym samym, Wnioskodawca pragnie podkreślić, że Gmina pobierając opłatę targową działa jako organ władzy publicznej, o którym mowa w art. 15 ust. 6 ustawy o VAT.

Powyższe znajduje potwierdzenie w licznych interpretacjach indywidualnych Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej m.in. z dnia 27 lipca 2017 r. nr 0112-KDIL4.4012 185.2017.1. EB, gdzie wskazano, że „Gmina nie będzie miała prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu wydatków poniesionych na realizację planowanej operacji polegającej na przebudowie targowiska. Powyższe wynika z faktu, że w analizowanym przypadku nie będą spełnione - wskazane w art. 86 ust. 1 ustawy - przesłanki warunkujące prawo do odliczenia podatku naliczonego. Gmina realizując inwestycję nie będzie działała jako podatnik VAT. Jak wskazał Wnioskodawca. Gmina nie wykorzystuje targowiska do czynności opodatkowanych, a jedynym dochodem jest opłata targowa, która nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT. Tym samym Wnioskodawcy z tego tytułu nie będzie przysługiwało prawo do zwrotu podatku, o którym mowa w art. 87 ust. 1 ustawy”.

Analogicznie wskazano w interpretacjach indywidualnych wydanych przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej: z dnia 24 lipca 2017 r. nr 0113-KDIPT1-1.4012.331.2017.1.MSU, z dnia 19 lipca 2017 r. nr 0111-KDIB3-2.4012.260.2017.1.AR oraz z dnia 4 lipca 2017 r. nr 0115-KDIT1-3.4012.261.2017.1.MZ.

Mając na uwadze powyższe należy uznać, że pobierana przez Gminę opłata targowa, stanowiąca należność Gminy o charakterze publicznoprawnym, nie stanowi wynagrodzenia i nie jest objęta przepisami ustawy o VAT, a w konsekwencji nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT. Tym samym, z pobieraniem przez Gminę opłaty targowej nie wiąże się prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego z tytułu wydatków poniesionych w ramach realizowanej Inwestycji.

Mając na względzie powyższe, w przedmiotowej sytuacji Inwestycja nie będzie związana z otrzymywaniem wynagrodzenia w rozumieniu ustawy o VAT.

Inwestycja nie będzie wykorzystywana przez Gminę do wykonywania jakichkolwiek czynności opodatkowanych podatkiem VAT, w szczególności z tytułu korzystania z infrastruktury Inwestycji nie będą pobierane opłaty.

Po stronie Gminy nie wystąpi żadne wynagrodzenie za usługi, którego wypłata wynika ze stosunku zobowiązaniowego.

W konsekwencji, druga z przesłanek wskazanych w art. 86 ust. 1 ustawy o VAT nie zostanie spełniona, tj. brak będzie w przedmiotowym przypadku związku ww. Inwestycji z czynnościami opodatkowanymi podatkiem VAT.

Podsumowanie.

W świetle powyższego, Wnioskodawca pragnie wskazać, iż w przypadku realizacji przez Gminę wskazanej w zdarzeniu przyszłym Inwestycji w ramach wykonywania zadań własnych Gminy nie znajdzie zastosowania art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, bowiem nie zostaną spełnione określone ustawowo przesłanki warunkujące możliwość odliczenia podatku VAT naliczonego, tj. w zakresie przedmiotowej Inwestycji Gmina nie będzie działać w charakterze podatnika podatku VAT i brak jest związku ww. Inwestycji z czynnościami opodatkowanymi podatkiem VAT. Natomiast, pobierana przez Gminę opłata targowa jest należnością publicznoprawną i nie stanowi wynagrodzenia, więc czynność ta nie podlega pod zakres ustawy o VAT. W konsekwencji, należy stwierdzić, iż Gmina nie będzie uprawniona do doliczenia podatku VAT od przedmiotowej Inwestycji. W świetle powyższego, Wnioskodawca wnosi o potwierdzenie swojego stanowiska w sprawie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221), zwanej dalej „ustawą”, w zakresie w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

W myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a) ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Z art. 87 ust. 1 ustawy wynika, że w przypadku, gdy kwota podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2, jest w okresie rozliczeniowym wyższa od kwoty podatku należnego, podatnik ma prawo do obniżenia o tę różnicę kwoty podatku należnego za następne okresy lub do zwrotu różnicy na rachunek bankowy.

W świetle art. 88 ust. 4 ustawy, obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się również do podatników, którzy nie są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni, zgodnie z art. 96, z wyłączeniem przypadków, o których mowa w art. 86 ust. 2 pkt 7.

Stosownie do cytowanych wyżej przepisów prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje zarejestrowany, czynny podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest związek zakupów z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi.

Przedstawiona powyżej zasada wyklucza zatem możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z usługami i towarami, które nie są w ogóle wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystywania do czynności zwolnionych od podatku VAT oraz niepodlegających temu podatkowi.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Pod pojęciem działalności gospodarczej, na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy rozumie się wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Należy zauważyć, że w myśl art. 15 ust. 6 ustawy, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Powyższy zapis jest odzwierciedleniem art. 13 obowiązującej od dnia 1 stycznia 2007 r. Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej – (Dz. Urz. UE L Nr 347 z 11.12.2006 s.1, z późn. zm.), zgodnie z którym krajowe, regionalne i lokalne organy władzy oraz inne podmioty prawa publicznego nie są uważane za podatników w związku z działalnością, którą podejmują lub transakcjami, których dokonują jako organy władzy publicznej, nawet jeśli pobierają należności, opłaty, składki lub płatności w związku z takimi działaniami lub transakcjami.

Jednakże, w świetle unormowań prawa wspólnotowego w przypadku, gdy organy władzy publicznej bądź urzędy obsługujące te organy podejmują takie działania lub dokonują takich transakcji, są uważane za podatników w odniesieniu do tych działań, lub transakcji, gdyby wykluczenie ich z kategorii podatników prowadziło do znaczących zakłóceń konkurencji.

Stosownie do przepisu art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2016 r., poz. 446, z późn. zm.), gmina wykonuje zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność. Natomiast zgodnie z art. 6 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym do zakresu działania gminy należą wszystkie sprawy publiczne o znaczeniu lokalnym, niezastrzeżone ustawami na rzecz innych podmiotów. Na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym, zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty należy do zadań własnych gminy. W szczególności zadania własne obejmują sprawy targowisk i hal targowych (art. 7 ust. 1 pkt 11 ustawy o samorządzie gminnym).

Z powołanych wyżej przepisów wynika, że jednostki samorządu terytorialnego są podatnikami podatku od towarów i usług jedynie w zakresie wszelkich czynności, które mają charakter cywilnoprawny, tzn. są przez nie realizowane na podstawie umów cywilnoprawnych. Będą to zatem wszystkie realizowane przez te jednostki (urzędy) czynności w sferze ich aktywności cywilnoprawnej, np. czynności sprzedaży, zamiany (nieruchomości i ruchomości), wynajmu, dzierżawy itd., umów prawa cywilnego (nazwanych i nienazwanych).

Stosownie do art. 9 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym, w celu wykonywania zadań gmina może tworzyć jednostki organizacyjne, a także zawierać umowy z innymi podmiotami, w tym z organizacjami pozarządowymi.

Zagadnienia dotyczące opłaty targowej reguluje ustawa z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. z 2017 r., poz. 1785 z późn. zm.).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, rada gminy może wprowadzić opłatę targową. Opłatę targową pobiera się od osób fizycznych, osób prawnych oraz jednostek organizacyjnych niemających osobowości prawnej, dokonujących sprzedaży na targowiskach, z zastrzeżeniem ust. 2b.

Art. 15 ust. 2b ustawy o podatkach i opłatach lokalnych stanowi, że opłacie targowej nie podlega sprzedaż dokonywana w budynkach lub w ich częściach.

Zatem opłata targowa jest szczególną formą daniny publicznej, pobieraną od podmiotów dokonujących sprzedaży na targowiskach lub innych wydzielonych miejscach. Wysokość opłaty ustala właściwa miejscowo rada gminy w trybie określonym ustawowo.

Gmina pobierając takie opłaty będzie działała jako organ władzy publicznej, o którym mowa w art. 15 ust. 6 ustawy, w konsekwencji czego opłaty te nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Jak wynika z powołanych powyżej przepisów prawa, rozliczenie podatku naliczonego na zasadach określonych w art. 86 ust. 1 ustawy uwarunkowane jest tym, aby nabywane towary i usługi były wykorzystywane przez zarejestrowanego, czynnego podatnika podatku VAT w ramach działalności gospodarczej do wykonywania czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług.

W tym miejscu trzeba wyjaśnić, że z czynnością opodatkowaną mamy do czynienia wtedy, gdy podlega ona opodatkowaniu na podstawie art. 5 ustawy oraz jest dokonywana przez podmiot działający w charakterze podatnika podatku od towarów i usług (zdefiniowanego w art. 15 ust. 1 ustawy) w ramach prowadzonej przez niego działalności gospodarczej (w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy).

W rozpatrywanej sprawie przebudowa targowiska nie odbywa się w związku z prowadzoną przez Gminę działalnością gospodarczą lecz Gmina wykonując to zadanie, działa jako organ administracji publicznej. Gmina bez wątpienia nie może być uznana za podatnika z tytułu wykonywania czynności objętych wnioskiem, gdyż realizuje ona w tym zakresie zadania własne służące zaspokajaniu zbiorowych potrzeb wspólnoty samorządowej.

Mając na uwadze okoliczności sprawy oraz obowiązujące przepisy, Gmina nie będzie miała prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w związku z realizacją inwestycji polegającej na przebudowie istniejącego targowiska na terenie gminy …. Powyższe wynika z faktu, że w analizowanym przypadku nie będą spełnione – wskazane w art. 86 ust. 1 ustawy – przesłanki warunkujące prawo do odliczenia podatku naliczonego. Gmina realizując inwestycję nie będzie działała jako podatnik VAT. Jak wskazał Wnioskodawca, dotychczas na terenie istniejącego targowiska Gmina nie wykonywała czynności opodatkowanych podatkiem VAT, zwłaszcza nie pobierała opłat tytułem: dzierżawy miejsc handlowych, parkingu dla samochodów, czy możliwości skorzystania z toalety. Jedyną opłatą pobieraną w związku z prowadzeniem handlu na targowisku była opłata targowa. Gmina po ukończeniu planowanej Inwestycji nie zamierza zmieniać sposobu funkcjonowania targowiska, tj. nadal jedyną opłatą z tytułu handlu na targowisku będzie pobierana przez Gminę opłata targowa. W związku z powyższym, Gmina nie będzie wykorzystywała targowiska w żaden sposób do czynności opodatkowanych podatkiem VAT. Tym samym, w omawianej sprawie warunki uprawniające do odliczenia nie będą spełnione, gdyż Wnioskodawca realizując opisaną we wniosku inwestycję nie działa w charakterze podatnika VAT, a efekty realizacji tej inwestycji nie będą wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług.

Reasumując, Gmina nie będzie miała prawa do odliczenia podatku VAT naliczonego w związku z realizacją inwestycji polegającej na przebudowie istniejącego targowiska na terenie Gminy …, ponieważ nabywane towary i usługi będą służyły czynnościom niepodlegającym opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Tut. Organ informuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie przedstawione w opisie sprawy, które nie zostały objęte pytaniem nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, wydana interpretacja traci swą aktualność.

Jednocześnie należy podkreślić, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego, co oznacza, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi –Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin