Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP3-1.4011.63.2017.2.IF
z 22 czerwca 2017 r.

 

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA


Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 29 marca 2017 r. (data wpływu 4 kwietnia 2017 r.) uzupełniającym braki formalne na wezwanie Nr 0114-KDIP3-1.4011.63.2017.1.IF z dnia 24 maja 2017 r. (data nadania 25 maja 2017 r., data doręczenia 30 maja 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych oraz zryczałtowanego podatku dochodowego od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne w zakresie:

  • skutków podatkowych nieodpłatnego użyczenia lokalu – jest prawidłowe,
  • opodatkowania dochodów z najmu nieruchomości - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE


W dniu 4 kwietnia 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych oraz zryczałtowanego podatku dochodowego od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne w zakresie skutków podatkowych nieodpłatnego użyczenia lokalu oraz opodatkowania dochodów z najmu nieruchomości.


We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.


Przedmiot sprawy dotyczy prowadzenia wynajmu mieszkania przez Wnioskodawcę osobom trzecim - krótkoterminowego wynajmu - mieszkania, które jest Wnioskodawcy użyczone; jest przedmiotem umowy użyczenia między Wnioskodawcą - Biorącym w użyczenie a jego przyszłą teściową - Dającą w użyczenie, która jest właścicielką mieszkania.

Umowa użyczenia zawarta została 14.04.2016 r. Umowa pozwalała Wnioskodawcy na korzystanie z mieszkania do celów własnych oraz wynajmu osobom trzecim. Od czasu zawarcia umowy użyczenia Wnioskodawca mieszkanie wynajmował osobom trzecim na krótkie okresy czasu (Wnioskodawca uzyskiwał przychód z wynajmu), a gdy było wolne, sam z narzeczoną (córką Dającej w użyczenie) korzystał z niego dla własnych celów.

Jednocześnie on sam - z własnego rachunku bankowego opłacał koszty utrzymania tego mieszkania tj. czynsz spółdzielczy, prąd, media itd., na co posiada potwierdzenia przelewów bankowych.


Wnioskodawca ma obywatelstwo włoskie, nie jest polskim rezydentem - w Polsce posiada NIP, po który wystąpił, jedynie aby opłacać podatek od tego wynajmu.


Przed rozpoczęciem wynajmu, w kwietniu 2016 r. Wnioskodawca wysłał do Urzędu Skarbowego pismo informujące, że będzie wynajmować osobom trzecim owe mieszkanie na krótkie okresy czasu, że będzie on uzyskiwać przychód z tego wynajmu i rozliczać wynajem w formie ryczałtu od przychodów 8,5%.


Wnioskodawca podjął decyzję o podjęciu wynajmu mieszkania, po analizie ekonomicznej opłacalności tego działania, a wysokość podatku była jednym z najważniejszych kryteriów oceny tej opłacalności.


Przed podjęciem decyzji o wynajmie - w marcu i kwietniu 2016 r. wielokrotnie kontaktował się z Krajową Informacją Podatkową, która każdorazowo udzielała (Wnioskodawcy i narzeczonej) informacji, że przy wynajmie krótkoterminowym ma prawo rozliczać się wg ryczałtu od przychodów w wysokości 8,5%. Podczas rozmowy podane zostały wszystkie ważne informacje zgodne ze stanem faktycznym, aby pracownicy mogli udzielić rzetelnej informacji zwrotnej o możliwych rozwiązaniach dotyczących sposobów rozliczania. Te rozmowy są zresztą przecież rejestrowane.


Na podstawie informacji z KIP Wnioskodawca zdecydował się wynajmować mieszkanie krótkoterminowo (zamiast np. na długie okresy czasu lub w ogóle zaniechać tego działania).


Co więcej, Wnioskodawca oparł się na stanowisku Dyrektora Izby Skarbowej z dn. 26 listopada 2013 r. zawartym w interpretacji: IBPBII/2/415-858/13/NG, która opisuje sytuację absolutnie analogiczną do sytuacji Wnioskodawcy.


Na mocy przedstawionego przez Dyrektora Izby Skarbowej stanowiska osoba, która, jak Wnioskodawca:

  • nie prowadzi działalności gospodarczej,
  • dysponuje użyczonym mieszkaniem,
  • zamierza wynajmować „na doby”, na dzień, 2 dni, na tydzień lub miesiąc,
  • nie prowadzi najmu w sposób zorganizowany i profesjonalny,
  • nie korzysta z obsługi księgowej ani zarządczej,
  • nie zatrudnia innych osób, prowadzi najem sama,
  • nie prowadzi tych działań w sposób stały (jest to kwestia miesięcy),
  • nie świadczy wraz z najmem usług typu: recepcja, restauracja, przyrządzanie posiłków, usługi sprzątania w trakcie pobytu gościa,
  • nie prowadzi działalności w zakresie najmu, a lokal nie jest składnikiem majątku związanego z działalnością gospodarczą - nie prowadzi zorganizowanych działań marketingowych, nie posiada biura, nie świadczy żadnych innych usług dla najemców

1.) może opłacać zryczałtowany podatek dochodowy w wysokości 8,5 % zgodnie z art. 2 ust. 1a oraz z art. 12 ust. 1 pkt 3 ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne,

2.) przychody te powinny być zakwalifikowane do źródła przychodów, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych „najem, podnajem, dzierżawa, poddzierżawa".


Te dwa źródła informacji oraz informacje przekazywane przez pracowników lokalnego Urzędu Skarbowego sprawiły, że Wnioskodawca upewnił się, że powszechnie uznawany jest taki sposób rozliczenia wynajmu krótkoterminowego i może on ze spokojem przyjąć tę formę rozliczenia - ryczałt 8,5%.


Dlatego też od 14.04.2016 r. do lutego 2017 r. Wnioskodawca prowadził wynajem krótkoterminowy i regularnie opłacał podatek od przychodów w wysokości 8,5%.


Wnioskodawca zaznacza, że w marcu/kwietniu ubiegłego roku tj. 2016 - kiedy Wnioskodawca rozpoczynał wynajem - powszechnie uznawana była taka forma rozliczenia, czego potwierdzeniem są pracownicy KIP, pracownicy Urzędów Skarbowych i ich wiedza na tamten okres przekazywana podatnikom, a przepisy nie zabraniały rozliczania wynajmu krótkoterminowego w formie ryczałtu 8,5%.

Niedawno Wnioskodawca uzyskał informację, że w maju ubiegłego roku (czyli miesiąc po rozpoczęciu wynajmu przez Wnioskodawcę) Ministerstwo Finansów przesłało do instytucji wytyczne związane ze zmianą kierunku interpretacji istniejących przepisów i zaleceniem, aby wynajem krótkoterminowy traktować jako działalność gospodarczą obciążoną ryczałtem 17% (choć same przepisy w tym zakresie nie uległy zmianie).


Formę opodatkowania w postaci ryczałtu od przychodów w wysokości 8,5% Wnioskodawca wybrał na podstawie informacji uzyskanej:

  1. na infolinii Krajowej Informacji Podatkowej oraz
  2. na podstawie stanowiska zajętego przez Dyrektora Izby Skarbowej dotyczącego zryczałtowanego podatku dochodowego od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne w zakresie możliwości opodatkowania tym podatkiem przychodów z najmu,
  3. na podstawie stanowiska i powszechnej wiedzy urzędników Urzędu Skarbowego w tamtym okresie/informacji udzielanych powszechnie podatnikom.

W marcu i kwietniu 2016 na Krajowej Informacji Podatkowej Wnioskodawca przekazał informacje zgodnie ze stanem faktycznym, iż będzie to wynajem na krótkie okresy czasu, że nie prowadzi działalności gospodarczej, że pracuje w zupełnie innej branży, a wynajem mieszkania ma charakter rodzinny - prywatny, nie zorganizowany, że nie będzie zatrudniać nikogo do tego najmu. Korzystać będzie z portalu, który opiera się na idei wzajemnego, odpłatnego udostępniania wśród społeczności wolnych łóżek, pokoi czy domów. Na podstawie przekazanych powyższych danych uzyskał informację że może opodatkować ten przychód w formie ryczałtu 8,5%. Krajowa Informacja Podatkowa ma rejestrowane rozmowy i wie, jakie jest ich stanowisko i informacje udzielane podatnikom w danym okresie czasu.


W umowie użyczenia między Wnioskodawcą a jego przyszłą teściową nie została zawarta kwestia, kto jest zobowiązany do ponoszenia opłat związanych z utrzymaniem mieszkania. Pisemna umowa użyczenia została sporządzona ze względu na zapytanie Urzędu Skarbowego o tytuł prawny Wnioskodawcy do tejże nieruchomości i jest prostą umową zawierającą jedynie kilka zdań.

Sprawa dotycząca kwestii zobowiązania do ponoszenia opłat związanych z utrzymaniem mieszkania pozostała w ramach ustaleń ustnych, umowy ustnej między Wnioskodawcą a użyczającym i określała, że to biorący w użyczenie ponosi ciężar kosztów utrzymania przedmiotu użyczenia.


Jednakże Wnioskodawca osobno, pisemnie poinformował Urząd Skarbowy o tym, że w związku z zawartą umową użyczenia koszty utrzymania mieszkania leżą po stronie Wnioskodawcy czyli biorącego w użyczenie. Taka informacja została przekazana Urzędowi w trakcie prowadzenia wynajmu, w zeszłym roku rozliczeniowym.


Stan faktyczny jest taki, że to Wnioskodawca czyli biorący w użyczenie ponosił koszty utrzymania mieszkania.


Potwierdzeniem stanu rzeczywistego dokumentującego fakt, że to Wnioskodawca jako biorący w użyczenie ponosił koszty utrzymania mieszkania są posiadane przez Wnioskodawcę potwierdzenia przelewów bankowych wszystkich zrealizowanych opłat wykonywane z rachunku bankowego Wnioskodawcy (lub też początkowo z rachunku bankowego Wnioskodawcy przesyłane na rachunek narzeczonej, która następnie opłacała rachunki ze swojego rachunku bankowego), natomiast żaden rachunek związany z użytkowaniem mieszkania nie został opłacony przez Użyczającego czy choćby z rachunku bankowego Użyczającego.


W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.


  1. Czy w związku z zawartą umową użyczenia nieruchomości pomiędzy Wnioskodawcą (biorącym w użyczenie) i użyczającym - osobami niespokrewnionymi - w sytuacji, gdy to Wnioskodawca (biorący w użyczenie) ponosi koszty utrzymania przedmiotu użyczenia występuje u Wnioskodawcy obowiązek opodatkowania podatkiem od przychodu z tytułu świadczeń otrzymanych nieodpłatnie?
  2. Czy Wnioskodawca ma obecnie prawo do rozliczania wynajmu, który scharakteryzował w pkt 74 wg ryczałtu 8,5% od przychodu, gdyby prowadził dalej wynajem?
  3. Czy Wnioskodawca miał prawo opodatkować przychód osiągnięty za rok 2016 z tytułu najmu krótkoterminowego (jako najmu prywatnego) prowadzonego przez Wnioskodawcę i scharakteryzowanego w punkcie 74 niniejszego wniosku w formie ryczałtu 8,5% od przychodu?

Zdaniem Wnioskodawcy


Ad. 1.


Według stanowiska Wnioskodawcy jeżeli osoba biorąca w użyczenie ponosi opłaty związane z korzystaniem z przedmiotu użyczenia, to w takiej sytuacji nie powstaje przychód z tytułu świadczeń otrzymanych nieodpłatnie, o których mowa w art. 11 Ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych z dnia 26 lipca 1991 r., ów przychód nie jest również ujęty w źródłach przychodów wymienionych w art. 10 Ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych z dnia 26 lipca 1991 r.

Wnioskodawca uważa, że nie ma zjawiska nieodpłatnego świadczenia, jeśli biorący w użyczenie sam ponosi ciężar kosztów związanych z utrzymaniem przedmiotu użyczenia, ponieważ świadczenie przestaje być dla biorącego w użyczenie świadczeniem nieodpłatnym. W związku z brakiem wystąpienia zjawiska nieodpłatnego świadczenia w opisanej sytuacji Wnioskodawca uważa, że owa sytuacja nie powoduje konsekwencji podatkowych dla Wnioskodawcy.


Ad. 2.


Stanowisko wnioskodawcy pokrywa się z uzasadnieniem Dyrektora Izby Skarbowej z dn. 26 listopada 2013 r. opublikowanego w ramach interpretacji IBPBII/2/415-858/13/NG. Wnioskodawca załącza w załączniku swoje stanowisko dotyczące uznawania rozliczania wynajmu krótkoterminowego wg ryczałtu od przychodów 8,5%.


Wnioskodawca uważa, że w przypadku braku jednoznaczoności przepisów - a taka sytuacja tu występuje - przepisy nie powinny być interpretowane na niekorzyść podatnika.


W przypadku nakazu rozliczania wynajmu krótkoterminowego wg ryczałtu 17% i uznawania tego za działalność nie tylko dochodzi do interpretacji niejednoznacznych przepisów na niekorzyść podatnika, ale także do zakazywania podatnikowi rozliczania czynności, w sposób, który w przepisach nie jest zakazany - uzasadnienie w załączniku.

pkt 2.Wnioskodawca zwraca uwagę, że prawo podatkowe nie uległo zmianie od dnia wydania powyższej wymienionej interpretacji tj. od 26.11.2013 r. dlatego Wnioskodawca uważa, że każdy podatnik (podobnie jak podatnik - Wnioskodawca z przytoczonej interpretacji) ma prawo do rozliczania wynajmu krótkoterminowego wg ryczałtu 8,5%.

pkt 3. Wnioskodawca zwraca uwagę, na fakt, że Konstytucja RP gwarantuje wszystkim równość wobec prawa, więc również gwarantuje równość podatników wobec prawa podatkowego dlatego Wnioskodawca uważa, że słusznie uznał, że również ma prawo do rozliczania opisanej powyżej czynności wynajmu krótkoterminowego wg ryczałtu 8,5% od przychodu, jeśli mają do tego prawo inni podatnicy.


Wnioskodawca uważa, że na mocy zapisów w Konstytucji RP dotyczących równości wobec prawa wszyscy podatnicy powinni mieć możliwość rozliczania wynajmu krótkoterminowego wg ryczałtu 8,5% dopóki istnieją podatnicy, którzy na mocy wydanych im interpretacji (czy zgód lokalnych US) mają prawo do stosowania ryczałtu 8,5% od wynajmu krótkoterminowego.

Ad.3.


Wnioskodawca uważa, że w sytuacji gdy:

  • nie prowadził działalności gospodarczej,
  • dysponował użyczonym mieszkaniem,
  • wynajmował „na doby", na dzień, 2 dni, na tydzień lub miesiąc,
  • nie prowadził najmu w sposób zorganizowany i profesjonalny,
  • nie korzystał z obsługi księgowej ani zarządczej,
  • nie zatrudniał innych osób, prowadzi najem sama,
  • nie prowadził tych działań w sposób stały (jest to kwestia miesięcy),
  • nie świadczył wraz z najmem usług typu: recepcja, restauracja, przyrządzanie posiłków, usługi sprzątania w trakcie pobytu gościa,
  • nie prowadził działalności w zakresie najmu, a lokal nie jest składnikiem majątku związanego z działalnością gospodarczą,
  • nie prowadził zorganizowanych działań marketingowych, nie posiadał biura, nie świadczył żadnych innych usług dla najemców, to:

1.) mógł opłacać zryczałtowany podatek dochodowy w wysokości 8,5 % zgodnie z art. 2 ust. 1a oraz z art. 12 ust. 1 pkt 3 ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne,

2.) przychody te powinny być zakwalifikowane do źródła przychodów, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych „najem, podnajem, dzierżawa, poddzierżawa".


Wnioskodawca uważa, że w związku z faktem, że Wnioskodawca jest osobą fizyczną nieprowadzącą działalności gospodarczej, osiągającą przychody z tytułu najmu, podnajmu, dzierżawy, poddzierżawy powinien opłacać zryczałtowany podatek dochodowy w wysokości 8,5% zgodnie z art. 2 ust. 1a oraz z art. 12 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 20 listopada 1998 r. o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne.

Według wiedzy Wnioskodawcy, co do zasady, wybór kwalifikacji i sposób rozliczenia przychodów z najmu ustawodawca pozostawił osobie oddającej rzecz w najem. Jedynie w przypadku, gdy przedmiotem najmu są składniki majątku związane z działalnością gospodarczą, albo najem jest przedmiotem tej działalności, zgodnie z treścią cytowanego wcześniej art. 14 ust. 2 pkt 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wynajmowanie nieruchomości traktowane jest jako pozarolnicza działalność gospodarcza.

Zgodnie z art. 1 pkt 2 ustawy z dnia 20 listopada 1998 r. o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne, ustawa reguluje opodatkowanie zryczałtowanym podatkiem dochodowym niektórych przychodów (dochodów) osiąganych przez osoby fizyczne, w tym osiągające przychody z tytułu umowy najmu, podnajmu, dzierżawy, poddzierżawy lub innych umów o podobnym charakterze, jeżeli umowy te nie są zawierane w ramach prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej. Osoby fizyczne osiągające przychody z tytułu umowy najmu, podnajmu, dzierżawy, poddzierżawy lub innych umów o podobnym charakterze, jeżeli umowy te nie są zawierane w ramach prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej, mogą opłacać ryczałt od przychodów ewidencjonowanych - o czym stanowi art. 2 ust. la tej ustawy.


W myśl art. 12 ust. 1 pkt 3 lit. a) tej ustawy, ryczałt od przychodów ewidencjonowanych wynosi 8,5% przychodów z tytułu najmu poza działalnością gospodarczą.


Wnioskodawca uważa, że w związku z tym, że Wnioskodawca jako osoba fizyczna nie prowadzi działalności w zakresie wynajmu mieszkania, przychody osiągane przez Wnioskodawcę, winny zaliczać się do źródła przychodów określonego w art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. do źródła przychodów „najem, podnajem, dzierżawa, poddzierżawa."

Ustawodawca w art. 10 ust. 1 ww. ustawy nadał poszczególnym kategoriom źródeł przychodów charakter równorzędny. Potwierdza takie stanowisko też definicja „działalności gospodarczej" oraz „pozarolniczej działalności gospodarczej", zawarta w art. 5a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przepis ten stanowi bowiem, że „ilekroć w ustawie jest mowa o działalności gospodarczej albo pozarolniczej działalności gospodarczej - oznacza to działalność zarobkową:

  1. wytwórczą, budowlaną, handlową, usługową,
  2. polegającą na poszukiwaniu, rozpoznawaniu i wydobywaniu kopalin ze złóż,
  3. polegającą na wykorzystywaniu rzeczy oraz wartości niematerialnych i prawnych,

- prowadzoną we własnym imieniu bez względu na jej rezultat, w sposób zorganizowany i ciągły, z której uzyskane przychody nie są zaliczane do innych przychodów ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1. 2 i 4-9."


Natomiast najem i podnajem jest wyraźnie zaliczony do przychodów wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 6.


Dodatkowo pojęcie pozarolniczej działalności gospodarczej użyte w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych opiera się m.in. na trzech przesłankach:

  • zarobkowym celu działalności,
  • wykonywaniu działalności w sposób zorganizowany i ciągły
  • prowadzeniu działalności we własnym imieniu i na własny lub cudzy rachunek,

a ponadto wymaga by był to jeden z rodzajów działalności wymienionych w lit. a-c) art. 5a.


Ustalając do jakiego źródła przychodów w podatku dochodowym od osób fizycznych zaliczyć dany przychód, Wnioskodawca sądzi, że należy wybrać to źródło przychodów, które najbardziej odpowiada znaczeniowo rodzajowi przychodu z działalności prowadzonej przez dany podmiot. Powołany powyżej przepis art. 5a pkt 6 ww. ustawy wskazuje, że przychody, aby były zakwalifikowane do przychodów z „pozarolniczej działalności gospodarczej" w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie mogą być zaliczone do innych przychodów ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1. 2 i 4-9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Co istotne - przepisy te traktując o najmie i podnajmie, nie wykluczają najmu i podnajmu na krótkie okresy czasu bowiem ujmują najem i podnajem w sposób ogólny, nie dzieląc go wg czasu trwania umowy najmu. Zarówno w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych jak i w ustawie o zryczałtowanym podatku dochodowym od osób fizycznych nie występują ograniczenia związane z tym, że najem krótkotrwały, w zakresie podatków dochodowych, należy rozliczać jako działalność gospodarczą. Według wiedzy Wnioskodawcy, od podatnika zależy zatem jaką formę opodatkowania wybierze.


Najem krótkotrwały nie jest także usługą hotelową. Brak w nim usług powiązanych jak: recepcja, dostęp do restauracji, usługi sprzątania itp. W związku z tym wnioskodawca uważa, że najem prywatny krótkoterminowy może być rozliczany jako najem prywatny.


Nigdzie w przepisach nie zostało stwierdzone, że rozliczenie najmu, nawet krótkotrwałego musi być opodatkowane w ramach źródła - działalność gospodarcza. W przypadku, gdyby taki obowiązek powstawał każdy utrzymujący się długotrwale stosunek najmu spełniałby definicję rozliczenia w ramach źródła - działalność gospodarcza.

Wnioskodawca zauważa, ze w orzecznictwie wskazuje się, że w przypadku najmu lokali ustawodawca najpierw nakazuje wykluczyć pochodzenie przychodu ze źródeł innych niż działalność gospodarcza. Wnioskodawca uważa, że jeżeli dana działalność nie zostanie zaliczona do jednego z pozostałych skonkretyzowanych źródeł przychodów, to wówczas należy się zastanowić, czy dana działalność nie jest działalnością gospodarczą (por. wyrok NSA z dnia 14 sierpnia 2008 r., sygn. akt II FSK 677/08). Jeżeli zatem przychody osiągnięte przez podatnika odpowiadają opisowi przychodów ze źródła innego niż pozarolnicza działalność gospodarcza i nie zostały zaliczone w sposób jednoznaczny do przychodów z tej działalności, to stanowią wówczas przychód z tego innego źródła (por. wyrok NSA z dnia 18 maja 2010 r., sygn. akt II FSK 47/09). Dlatego też Wnioskodawca sądzi, że podatnik może sam zdecydować, czy prowadzony przez niego najem stanowi działalność gospodarczą, czy też należy go potraktować jako najem prywatny. Jeżeli podatnik nie zarejestruje działalności gospodarczej, wówczas najem będzie mógł rozliczyć jako najem prywatny. Takie stanowisko potwierdzają również interpretacje wydawane przez organy podatkowe. W interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 12 kwietnia 2012 r. (nr IPPB1/415-57/12-2/IF) Organ podatkowy wskazał, że co do zasady podatnicy podatku dochodowego od osób fizycznych mogą wybrać, czy najem nieruchomości będzie przez nich prowadzony w ramach pozarolniczej działalności gospodarczej, czy też w ramach tzw. najmu prywatnego. Od wyboru dokonanego przez podatnika zależy kwalifikacja uzyskiwanych z tego tytułu przychodów do odpowiedniego źródła przychodów.


Według Wnioskodawcy zgodnie z art. 10 ust. 1 ww. ustawy odrębnymi źródłami przychodów są określone w pkt 3 i 6 tego przepisu:

  • pozarolnicza działalność gospodarcza,
  • najem, podnajem, dzierżawa, poddzierżawa oraz inne umowy o podobnym charakterze, w tym również dzierżawa, poddzierżawa działów specjalnych produkcji rolnej oraz gospodarstwa rolnego lub jego składników na cele nierolnicze albo na prowadzenie działów specjalnych produkcji rolnej, z wyjątkiem składników majątku związanych z działalnością gospodarczą.


Wnioskodawca zauważa, że przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawierają zakazu rozliczania przychodów z umów najmu zawieranych na krótkie okresy czasu, np. dzień, dwa, tydzień czy miesiąc do przychodów, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Nie uzależniają bowiem kwalifikacji przychodów z najmu do określonego źródła przychodów wyłącznie od okresu na jaki umowy najmu są zawierane.


Wnioskodawca podkreśla, że opłacał regularnie i bez zwłoki podatek od wynajmu krótkoterminowego w wysokości 8,5% w 2016 roku ponieważ, gdy zaczynał prowadzić wynajem (kwiecień 2016 r.) taka stawka podatku była uznawana i tak podatnik był informowany.


Na podstawie wiedzy pracowników Urzędu Skarbowego i KIP uznających w tamtym okresie roku 2016 ryczałt 8,5% Wnioskodawca podjął decyzję o ekonomicznej opłacalności prowadzenia wynajmu, co nie miałoby miejsca w przypadku ryczałtu 17%. Wnioskodawca wynajmował małe mieszkanie, o jedynie podstawowym wyposażeniu i znajdujące się w starszym budownictwie dlatego nakaz rozliczania przychodów z tego wynajmu w wysokości 17% powoduje brak opłacalności tego działania (ponieważ aż 17% ryczałt od przychodów przekłada się na około 40% podatek od dochodu).

Wnioskodawca nie zgadza się z wprowadzaniem zmian w obowiązkach podatkowych podatników w trakcie trwania roku podatkowego, tym bardziej, że zmiany te nie są podyktowane zmianami w samej ustawie, a są wynikiem zaleceń co do interpretacji niezmienionych przepisów.

Informacją powszechnie wiadomą i przekazywaną również przez KIP jest fakt, że zalecenia odnośnie zmiany/określenia kierunku w interpretacji przepisów prawa w zakresie wynajmu krótkoterminowego Ministerstwo Finansów wydało w maju 2016 r. w związku z powyższym, jeśli podatników ma obowiązywać stawka 17% ryczałtu powinna ona zacząć obowiązywać od początku nowego roku podatkowego tj. od początku 2017 r. a tym bardziej powinno to dotyczyć takich podatników jak Wnioskodawca, którzy rozpoczęli wynajem przed wydaniem owego zalecenia dotyczącego interpretacji przepisów w tym zakresie czyli tych, którzy rozpoczęli wynajem przed majem 2016 r.


W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie:

  • skutków podatkowych nieodpłatnego użyczenia lokalu – jest prawidłowe,
  • opodatkowania dochodów z najmu nieruchomości - jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 3 ust. 2a ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r. poz. 2032 z późn. zm.) osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, przez podatników o których mowa w ust. 2a, uważa się w szczególności dochody (przychody) z położonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nieruchomości lub praw do takiej nieruchomości, w tym ze zbycia jej w całości albo w części lub zbycia jakichkolwiek prawa do takiej nieruchomości (art. 3 ust. 2b pkt 4 ww. ustawy w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2017 r.


Zgodnie z art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.


Oznacza to, że w przedstawionym stanie faktycznym koniecznym jest odwołanie się do regulacji umowy z dnia 21 czerwca 1985 r. między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Włoskiej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania (Dz. U. z 1989 r., Nr 62, poz. 374).

Zgodnie z art. 6 ust. 1 ww. Umowy dochód osiągany przez osobę mającą miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie z majątku nieruchomego (włączając dochód z eksploatacji gospodarstwa rolnego lub leśnego), położonego w drugim Umawiającym się Państwie, może być opodatkowany w tym drugim Państwie.


Wyjaśnić należy, że użycie w umowie sformułowania „może być opodatkowany” oznacza, że dochód z majątku nieruchomego jest opodatkowany w Polsce, o ile polskie ustawy podatkowe przewidują ich opodatkowanie.


Z powyższego wynika, że wobec osoby nieposiadającej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, która uzyskiwać będzie dochody z nieruchomości położonej na terytorium Polski będą miały zastosowanie przepisy polskiego prawa podatkowego.


Przechodząc na płaszczyznę przepisów polskiego prawa podatkowego w zakresie opodatkowania dochodów z majątku nieruchomego położonego na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej wskazać należy, że ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych wyraźnie rozróżnia źródła przychodów oraz sposób opodatkowania dochodów z poszczególnych źródeł.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca ma obywatelstwo włoskie - nie jest polskim rezydentem. Wnioskodawca wynajmuje osobom trzecim - krótkoterminowy najem - mieszkanie, które jest Wnioskodawcy użyczone przez przyszłą teściową - Dającą w użyczenie, która jest właścicielką mieszkania. Umowa użyczenia zawarta została 14.04.2016 r. i pozwalała Wnioskodawcy na korzystanie z mieszkania do celów własnych oraz wynajmu osobom trzecim. Od czasu zawarcia umowy użyczenia Wnioskodawca mieszkanie wynajmował osobom trzecim na krótkie okresy czasu (Wnioskodawca uzyskiwał przychód z wynajmu), a gdy było wolne, sam z narzeczoną (córką Dającej w użyczenie) korzystał z niego dla własnych celów.


Jednocześnie on sam - z własnego rachunku bankowego opłacał koszty utrzymania tego mieszkania tj. czynsz spółdzielczy, prąd, media itd., na co posiada potwierdzenia przelewów bankowych.


Na podstawie art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r. poz. 2032, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Art. 10 ust. 1 ww. ustawy zawiera katalog źródeł przychodów podlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Przepis ten stanowi, że źródłami przychodów są:

  1. stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta;
  2. działalność wykonywana osobiście;
  3. pozarolnicza działalność gospodarcza;
  4. działy specjalne produkcji rolnej;
  5. (uchylony)
  6. najem, podnajem, dzierżawa, poddzierżawa oraz inne umowy o podobnym charakterze, w tym również dzierżawa, poddzierżawa działów specjalnych produkcji rolnej oraz gospodarstwa rolnego lub jego składników na cele nierolnicze albo na prowadzenie działów specjalnych produkcji rolnej, z wyjątkiem składników majątku związanych z działalnością gospodarczą;
  7. kapitały pieniężne i prawa majątkowe, w tym odpłatne zbycie praw majątkowych innych niż wymienione w pkt 8 lit. a-c;
  8. odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:
    1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
    2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
    3. prawa wieczystego użytkowania gruntów,
    4. innych rzeczy,

- jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a-c - przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych rzeczy - przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie; w przypadku zamiany okresy te odnoszą się do każdej z osób dokonującej zamiany;
inne źródła.


Ad. 1


W myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Natomiast stosownie do treści art. 20 ust. 1 ww. ustawy, za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i 17 oraz przychody nieznajdujące pokrycia w ujawnionych źródłach.

Stosownie do art. 710 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r., poz. 121 ze zm.), przez umowę użyczenia użyczający zobowiązuje się zezwolić biorącemu, przez czas oznaczony lub nieoznaczony, na bezpłatne używanie oddanej mu w tym celu rzeczy. Biorący do używania ponosi zwykłe koszty utrzymania rzeczy użyczonej. Jeżeli poczynił inne wydatki lub nakłady na rzecz, stosuje się odpowiednio przepisy o prowadzeniu cudzych spraw bez zlecenia. (art. 713 Kodeksu cywilnego).

Jak przyjmuje się w doktrynie – Kodeks cywilny. Komentarz, prof. dr hab. Edward Gniewek, prof. dr hab. Piotr Machnikowski, 2014, źródło Legalis – użyczenie jest umową korzystania z cudzej rzeczy. Cechą charakterystyczną użyczenia, odróżniającą je od najmu, ale za to upodobniającą do darowizny, jest nieodpłatność, co oznacza, że biorący w używanie nie ma obowiązku dokonywania żadnych świadczeń i opłat na rzecz dającego do bezpłatnego używania. Do użyczenia odnoszą się więc te przepisy Kodeksu cywilnego, które dotyczą czynności prawnych nieodpłatnych. Przepisy o użyczeniu przewidują w porównaniu z podobnymi umowami, nieodpłatnymi, ograniczenia obowiązków użyczającego i zwiększenie odpowiedzialności biorącego (W. Popiołek, [w:] K. Pietrzykowski, KC. Komentarz, t. 2, 2011, s. 608). Wyłącznym obowiązkiem użyczającego pozostaje znoszenie używania rzeczy przez biorącego oraz powstrzymywanie się od jakichkolwiek czynności ograniczających uprawnienia biorącego wynikających z umowy (J. Gudowski [w:] G. Bieniek (red.), Komentarz, s. 336). Umowa użyczenia to umowa realna – nie konsensualna – albowiem do jej zawarcia konieczne jest, oprócz oświadczeń woli, wydanie rzeczy biorącemu. Przed wręczeniem rzeczy stosunek użyczenia nie powstaje. To właśnie, oprócz nieodpłatności, różni użyczenie i najem. Ze względu na fakt, że z tytułu umowy użyczenia zobowiązanym do spełnienia świadczenia jest tylko użyczający, umowę tę uznaje się za jednostronnie zobowiązującą, nie jest więc także umową wzajemną. Treść stosunku użyczenia, a zarazem jego społeczno-gospodarcza funkcja, sprowadza się do motywowanego zazwyczaj chęcią pomocy lub inną bezinteresowną pobudką – przysporzenia przez użyczającego korzyści kontrahentowi (biorącemu). Użyczenie można więc także określić jako bezinteresowne pozbawienie się użytku ze strony użyczającego dla wygody biorącego (uchw. SN z 8.7.1992 r., III CZP 81/92, OSN 1993, Nr 3, poz. 30). Nieodpłatny charakter użyczenia zbliża tę umowę do darowizny. Użyczający nie dokonuje jednak, odmiennie niż darczyńca, bezpłatnego świadczenia kosztem swojego majątku, ponieważ rzecz użyczona nadal pozostaje nieobciążona w jego majątku. Świadczenie użyczającego, polegające na znoszeniu używania rzeczy przez biorącego, zbliża użyczenie do najmu. Brak jednak w odniesieniu do użyczenia uregulowania analogicznego do normy odsyłającej art. 694 Kodeksu cywilnego. Przepisy o najmie mogą być więc stosowane do użyczenia jedynie na zasadzie analogii (Z. Radwański, [w:] System pr. cyw., t. 3, cz. 2, s. 375).

Zwykłe koszty utrzymania rzeczy to wydatki i nakłady pozwalające zachować rzecz w stanie niepogorszonym, utrwalającym jej właściwości i przeznaczenie, np. koszty eksploatacyjne związane z utrzymaniem użyczanego lokalu czy samochodu, koszty konserwacji, drobnych napraw. Biorący nie może się domagać od użyczającego ponoszenia nakładów, w tym także niezbędnych do utrzymywania rzeczy w stanie zdolnym do umówionego użytku przez czas trwania umowy (W. Popiołek, [w:] K. Pietrzykowski, KC. Komentarz, t. 2, 2011, s. 608). Pojęcie zwykłych kosztów utrzymania rzeczy nie obejmuje, kosztów obciążających użyczającego niezależnie od istnienia stosunku użyczenia (np. podatki i inne ciężary publicznoprawne) (J. Gudowski [w:] G. Bieniek (red.), Komentarz, s. 342). Jeżeli zgodnie z umową biorący ma takie koszty ponosić, wówczas umowa ta nie jest umową użyczenia.

Jak wynika z ww. przepisów Kodeksu cywilnego w ramach umowy użyczenia u biorącego w użyczenie nie powstaje obowiązek dokonania jakichkolwiek świadczeń na rzecz użyczającego. Przy tym, za świadczenie na rzecz użyczającego nie uznaje się zwykłych kosztów utrzymania rzeczy użyczonej, czyli kosztów ponoszonych w celu używania tej rzeczy.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku opis stanu faktycznego oraz obowiązujące uregulowania prawne stwierdzić należy, że po stronie Wnioskodawcy, tj. osoby korzystającej z lokalu mieszkalnego na podstawie umowy użyczenia, nie powstanie przychód z tytułu nieodpłatnego świadczenia, bowiem Wnioskodawca opłaca czynsz za właściciela lokalu mieszkalnego oraz opłaty należne operatorom dostarczającym media.

Reasumując, w sytuacji przedstawionej we wniosku nieodpłatne używanie lokalu mieszkalnego – na podstawie umowy użyczenia – nie stanowi dla Wnioskodawcy nieodpłatnego świadczenia. Zatem Wnioskodawca nie podlega obowiązkowi odprowadzania podatku dochodowego z tytułu użytkowania użyczonego lokalu mieszkalnego.


Ad. 2, 3


W myśl art. 5a pkt 6 ww. ustawy ilekroć w ustawie jest mowa o działalności gospodarczej albo pozarolniczej działalności gospodarczej – oznacza to działalność zarobkową:

  1. wytwórczą, budowlaną, handlową, usługową,
  2. polegającą na poszukiwaniu, rozpoznawaniu i wydobywaniu kopalin ze złóż,
  3. polegającą na wykorzystywaniu rzeczy oraz wartości niematerialnych i prawnych

- prowadzoną we własnym imieniu bez względu na jej rezultat, w sposób zorganizowany i ciągły, z której uzyskane przychody nie są zaliczane do innych przychodów ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2 i 4-9.


Z cytowanych powyżej przepisów wynika, że najem dla celów podatkowych może być traktowany jako pozarolnicza działalność gospodarcza lub jako odrębne źródło przychodów, określone w art. 10 ust. 1 pkt 6 ww. ustawy. Co do zasady wybór kwalifikacji i sposób rozliczenia przychodów z najmu ustawodawca pozostawił osobie oddającej rzeczy w najem, jednak każdy przypadek należy rozpatrywać indywidualnie, z uwzględnieniem istotnych okoliczności danej sprawy, w tym w kontekście spełnienia przesłanek wskazanych w art. 5a pkt 6 powoływanej ustawy. To podatnik mając na względzie całokształt okoliczności faktycznych decyduje w jakiej formie ze względu na sposób wykonywania najmu, jego charakter jak również podejmowane działania, będzie uzyskiwał przychody z najmu. Inaczej mówiąc to podatnik kreując elementy stanu faktycznego może uzyskiwać przychody z najmu albo w sposób zorganizowany i ciągły czyli w sposób stały, nie okazjonalny, profesjonalny, metodyczny, systematyczny i uporządkowany albo w sposób incydentalny, okazjonalny w sposób przypadkowy, nieregularny.

Wskazać należy, że treść definicji zawartej w wyżej cytowanym art. 5a pkt 6 ww. ustawy daje podstawę by przyjąć, że dla uznania określonej działalności za działalność gospodarczą, konieczne jest m.in. łączne spełnienie trzech warunków: po pierwsze, dana działalność musi być działalnością zarobkową, po drugie, działalnością wykonywaną w sposób zorganizowany oraz, po trzecie, w sposób ciągły.


Tak więc, działalność gospodarcza to taka działalność, która:

  • jest prowadzona w celu osiągnięcia dochodu, przy czym nawet ewentualna strata będąca wynikiem tej działalności nie pozbawia jej statusu działalności gospodarczej, bowiem istotny jest sam zamiar osiągnięcia dochodu,
  • wykonywana jest w sposób ciągły. Jednakże przesłanki tej nie należy rozumieć jako konieczność wykonywania działalności bez przerwy. Istotny jest zamiar powtarzalności określonych czynności celem osiągnięcia dochodu np. powtarzalna sprzedaż przedmiotów własności posiadających tożsamy charakter. Przy czym o ciągłości nie przesądza wynajmowanie danej nieruchomości przez kilka lat, lecz powtarzalność podejmowanych działań,
  • prowadzona jest w sposób zorganizowany, co oznacza, że podejmowane działania są podporządkowane obowiązującym regułom, normom i służą osiągnięciu celu, mają wpływ na racjonalność gospodarowania posiadanymi środkami, a tym samym uczestnictwa w obrocie gospodarczym.


Zatem każde działanie spełniające wskazane wyżej przesłanki, stanowi w rozumieniu przepisów ww. ustawy pozarolniczą działalność gospodarczą, niezależnie od tego czy podatnik dokonał jej rejestracji.


Ponadto w myśl art. 14 ust. 2 pkt 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z najmu, podnajmu, dzierżawy, poddzierżawy oraz z innych umów o podobnym charakterze, składników majątku związanych z działalnością gospodarczą.


Wyżej wymieniony przepis koreluje z brzmieniem art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, dotyczącym źródła przychodu jakim jest dzierżawa lub najem najem, wykluczając z tego katalogu składniki majątku związane z działalnością gospodarczą.


A zatem z przychodami uzyskiwanymi z najmu i zaliczanymi do źródła przychodów, jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza mamy do czynienia wówczas, gdy najem spełnia kryteria ciągłości i zorganizowania tej działalności wynikające z art. 5a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych lub przedmiotem umowy najmu są składniki majątku związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Co do zasady o kwalifikacja przychodów z najmu nie przesądza ilością wynajmowanych nieruchomości, lecz sposób wykonywania najmu, w tym charakter zawartej umowy najmu, a także ewentualne powiązania funkcjonalne wynajętej nieruchomości z prowadzoną działalnością gospodarczą. Jeżeli bowiem wynajęta nieruchomość jest wykorzystywana w działalności gospodarczej, lub jeśli najem ze względu na sposób jego wykonywania jest prowadzony w sposób zorganizowany i ciągły, to przychody z takiego najmu należy kwalifikować jako przychody z działalności gospodarczej, nawet jeżeli przychody (dochody) z tego tytułu, nie są uzyskiwane przez cały rok podatkowy, gdyż mają one ze względu na specyfikę prowadzonego najmu charakter sezonowy.

Innymi słowy nie w każdym przypadku podatnik może sam zaliczyć wynajmowane nieruchomości do majątku prywatnego lub związanego z działalnością gospodarczą. Jeżeli bowiem rozmiar, powtarzalność, zarobkowy charakter oraz sposób zorganizowania wskazują na znamiona działalności gospodarczej, to w takim przypadku wynajem nieruchomości spełnia przesłanki uznania za działalność gospodarczą w rozumieniu art. 5a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i winien zostać rozliczony na zasadach właściwych dla tej działalności, a nie według wyboru podatnika jako tzw. najem prywatny, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 6 powoływanej ustawy.


W myśl art. 1 pkt 1 i 2 ustawy z dnia 20 listopada 1998 r. o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz. U. z 2016 r., poz. 2180 z późn. zm.) – ustawa ta reguluje opodatkowanie zryczałtowanym podatkiem dochodowym niektórych przychodów (dochodów) osiąganych przez osoby fizyczne:

  • prowadzące pozarolniczą działalność gospodarczą (pkt 1),
  • osiągające przychody z tytułu umowy najmu, podnajmu, dzierżawy, poddzierżawy lub innych umów o podobnym charakterze, jeżeli umowy te nie są zawierane w ramach prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej (pkt 2).


Zgodnie z art. 2 ust. 1a ww. ustawy – osoby fizyczne osiągające przychody z tytułu umowy najmu, podnajmu, dzierżawy, poddzierżawy lub innych umów o podobnym charakterze, jeżeli umowy te nie są zawierane w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, mogą opłacać ryczałt od przychodów ewidencjonowanych.


Natomiast stosownie do treści art. 6 ust. 1 ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne, opodatkowaniu ryczałtem od przychodów ewidencjonowanych podlegają przychody osób fizycznych z pozarolniczej działalności gospodarczej, o których mowa w art. 14 ustawy o podatku dochodowym, z zastrzeżeniem ust. 1e i 1f w tym również, gdy działalność ta jest prowadzona w formie spółki cywilnej osób fizycznych lub spółki jawnej osób fizycznych, zwanych dalej „spółką”.

Jednocześnie w myśl art. 6 ust. 1a ww. ustawy – opodatkowaniu ryczałtem od przychodów ewidencjonowanych podlegają również otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń z tytułu umowy najmu, podnajmu, dzierżawy, poddzierżawy lub innych umów o podobnym charakterze.

Przy czym, warunkiem skorzystania z ryczałtowej formy opodatkowania, zgodnie z art. 9 ust. 1 ww. ustawy, jest złożenie pisemnego oświadczenia o wyborze opodatkowania w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych na dany rok podatkowy, które podatnik składa naczelnikowi urzędu skarbowego właściwemu według miejsca zamieszkania podatnika, nie później niż do dnia 20 stycznia roku podatkowego. Jeżeli podatnik rozpoczyna prowadzenie pozarolniczej działalności gospodarczej w trakcie roku podatkowego, pisemne oświadczenie składa naczelnikowi urzędu skarbowego właściwemu według miejsca zamieszkania podatnika, nie później niż w dniu uzyskania pierwszego przychodu. Oświadczenie o wyborze opodatkowania w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych na dany rok podatkowy podatnik może złożyć na podstawie przepisów o swobodzie działalności gospodarczej. Jeżeli do dnia 20 stycznia roku podatkowego podatnik nie zgłosił likwidacji działalności gospodarczej lub nie dokonał wyboru innej formy opodatkowania, uważa się, że nadal prowadzi działalność opodatkowaną w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych.

Stosownie do treści art. 9 ust. 4 ww. ustawy, w przypadku osiągania przychodów, o których mowa w art. 6 ust. 1a, przepisy dotyczące oświadczenia o wyborze opodatkowania w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych stosuje się odpowiednio, z tym że podatnik rozpoczynający osiąganie takich przychodów w trakcie roku podatkowego składa pisemne oświadczenie o wyborze opodatkowania w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych za dany rok podatkowy naczelnikowi urzędu skarbowego właściwemu według miejsca zamieszkania podatnika nie później niż do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym osiągnął pierwszy przychód z tego tytułu, albo do końca roku podatkowego, jeżeli pierwszy taki przychód osiągnął w grudniu roku podatkowego.

Ustawa o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne, nie definiuje pojęcia „najem”. Istotne jest natomiast, że poszczególne przepisy tej ustawy rozróżniają najem oraz usługi zakwaterowania, podobnie jak czyni to Polska Klasyfikacja Wyrobów i Usług.

W myśl art. 12 ust 1 pkt 2 lit. e) ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne – ryczałt od przychodów ewidencjonowanych wynosi 17% przychodów ze świadczenia usług związanych z zakwaterowaniem (PKWiU dział 55), z zastrzeżeniem załącznika nr 2 do ustawy. Natomiast stawka ryczałtu 8,5% – stosownie do treści art. 12 ust. 1 pkt 3 lit. a) ww. ustawy – dotyczy przychodów, o których mowa w art. 6 ust. 1a (m.in. z najmu poza działalnością gospodarczą).

Jednakże, na podstawie art. 8 ust. 1 pkt 3 lit. e) ww. ustawy, opodatkowania w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych, z zastrzeżeniem art. 6 ust. 1b, nie stosuje się do podatników osiągających w całości lub w części przychody z tytułu świadczenia usług wymienionych w załączniku Nr 2 do ustawy.

Zgodnie ze stosowanym od dnia 1 stycznia 2011 r., dla celów opodatkowania zryczałtowanym podatkiem dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne w zakresie wyboru formy opodatkowania i stawki podatku, rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 29 października 2008 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) (Dz. U. Nr 207, poz. 1293 i Nr 220, poz. 1435 oraz z 2009 r. Nr 33, poz. 256 i Nr 222, poz. 1753), pod symbolem 55.20 sklasyfikowane zostały usługi obiektów noclegowych turystycznych i miejsc krótkotrwałego zakwaterowania.


Załącznik nr 2 do ustawy o zryczałtowanym podatku pod poz. 28 wymienia „Wynajem i usługi zarządzania nieruchomościami własnymi lub dzierżawionymi", natomiast w art. 12 ust 1 pkt 2 lit. e) tej ustawy, mowa jest o usługach związanych z zakwaterowaniem (PKWiU dział 55).


W zakresie definicji tych pojęć ustawa o zryczałtowanym podatku odsyła do PKWiU.


W objaśnieniach do sekcji L „Usługi Związane z Obsługą Rynku Nieruchomości" wskazano, że obejmuje ona m.in. wynajem i usługi zarządzania nieruchomościami własnymi lub dzierżawionymi. Sekcja ta, nie obejmuje natomiast usług w zakresie zakwaterowania w hotelach, domach letnich, wynajmu pokoi gościnnych, pól namiotowych, kempingów i pozostałych obiektów i miejsc zakwaterowania na krótkie pobyty.

Z kolei, Sekcja I „Usługi Związane z Zakwaterowaniem i Usługi Gastronomiczne", obejmuje m.in.:

  • usługi w zakresie noclegów i usług towarzyszących świadczone przez hotele, motele, pensjonaty, centra odnowy biologicznej i inne obiekty hotelowe,
  • usługi świadczone przez schroniska młodzieżowe oraz chaty lub domki,
  • usługi świadczone przez domy letniskowe, do których goście posiadają prawo wspólnego użytkowania przez określony okres każdego roku,
  • usługi świadczone przez pola namiotowe i pola kempingowe, włączając pola dla pojazdów kempingowych,
  • tymczasowe lub długoterminowe zakwaterowanie w domach studenckich, internatach i bursach szkolnych, hotelach pracowniczych, blokach mieszkalnych.


Dodatkowo, w objaśnieniach wskazuje się, że obiekty noclegowe turystyczne i miejsca krótkotrwałego zakwaterowania zapewniają zakwaterowanie w cyklu dziennym lub tygodniowym. Sekcja ta, nie obejmuje wynajmu nieruchomości mieszkalnych w celu dłuższego pobytu, zazwyczaj w cyklu miesięcznym lub rocznym.


Zatem, do źródła przychodów określonego w art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie zalicza się przychodów z tytułu zakwaterowania w hotelach, domach letnich, wynajmu pokoi gościnnych, pól namiotowych, kempingów i pozostałych obiektów i miejsc zakwaterowania na krótkie pobyty.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca od 14.04.2016 r. do lutego 2017 r. Wnioskodawca prowadził wynajem krótkoterminowy - „na doby", na dzień, 2 dni, na tydzień lub miesiąc - i regularnie opłacał podatek od przychodów w wysokości 8,5%. Wnioskodawca, planuje nadal krótkoterminowo wynajmować użyczony lokal mieszkalny. Ponadto Wnioskodawca będzie korzystał z portalu, który opiera się na idei wzajemnego, odpłatnego udostępniania wśród społeczności wolnych łóżek, pokoi czy domów.

Odnosząc powyższe uregulowania prawne do rozpatrywanej sprawy, stwierdzić należy, że najem lokalu mieszkalnego na krótkie pobyty tzw. najem krótkoterminowy stanowił będzie w istocie szereg cyklicznych, powtarzalnych okresowo, w sposób zorganizowany i ciągły czynności, podejmowanych w celach zarobkowych, zawierających elementy definicji działalności gospodarczej. Istotne znaczenie ma również fakt, że lokal mieszkalny Wnioskodawczyni zamierza wynajmować krótkotrwale a najem lokalu mieszkalnego na krótkie okresy nie może być klasyfikowany do najmu o charakterze prywatnym. Takie usługi bez wątpienia nosić będą znamiona usług związanych z zakwaterowaniem, co oznacza, że stanowić będą przychody ze źródła przychodów jakim jest pozarolnicza działalności gospodarcza (art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

W rezultacie Wnioskodawca nie będzie mógł skorzystać z możliwości opodatkowania przychodów z usług najmu krótkotrwałego stawką ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych w wysokości 8,5% przychodów. W przypadku wyboru zryczałtowanej formy opodatkowani i spełnienia warunków upoważniających do opodatkowania przychodów w tej formie, właściwą stawką – zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 2 lit. e ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne – jest 17% stawka ryczałtu.

Tak więc, w odniesieniu zarówno do 2016 r. i 2017 r. Wnioskodawca winien rozliczyć osiągnięty przychód z najmu krótkotrwałego 17% stawką ryczałtu.

Z uwagi na powyższe stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania drugiego i trzeciego należało uznać za nieprawidłowe.


Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym.


W odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych, tutejszy organ informuje, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego, czy też zdarzenia przyszłego. Na mocy art. 87 ust. 1 ustawy z dnia 2 kwietnia 1997 r. Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. Nr 78, poz. 483 ze zm.) źródłami powszechnie obowiązującego prawa w Rzeczypospolitej Polskiej są: Konstytucja, ustawy, ratyfikowane umowy międzynarodowe oraz rozporządzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
Dołącz do zarejestrowanych użytkowników i korzystaj wygodnie z epodatnik.pl.   Rejestracja jest prosta, szybka i bezpłatna.

Reklama

Przejrzyj zasięgi serwisu epodatnik.pl od dnia jego uruchomienia. Zobacz profil przeciętnego użytkownika serwisu. Sprawdź szczegółowe dane naszej bazy mailingowej. Poznaj dostępne formy reklamy: display, mailing, artykuły sponsorowane, patronaty, reklama w aktywnych formularzach excel.

czytaj

O nas

epodatnik.pl to źródło aktualnej i rzetelnej informacji podatkowej. epodatnik.pl to jednak przede wszystkim źródło niezależne. Niezależne w poglądach od aparatu skarbowego, od wymiaru sprawiedliwości, od inwestorów kapitałowych, od prasowego mainstreamu.

czytaj

Regulamin

Publikacje mają charakter informacyjny. Wydawca dołoży starań, aby informacje prezentowane w serwisie były rzetelne i aktualne. Treści prezentowane w serwisie stanowią wyraz przekonań autorów publikacji, a nie źródło prawa czy urzędowo obowiązujących jego interpretacji.

czytaj