Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP1-3.4012.87.2017.2.MT
z 23 czerwca 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 2 marca 2017 r. (data wpływu 11 kwietnia 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem od towarów i usług obowiązkowej składki na Turystyczny Fundusz Gwarancyjny uiszczanej przez Spółkę - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 11 kwietnia 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem od towarów i usług obowiązkowej składki na Turystyczny Fundusz Gwarancyjny uiszczanej przez Spółkę.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W. Sp. z o.o. (zwana dalej: „W.”, „Wnioskodawcą” lub „Spółką”) to jeden z największych touroperatorów w Polsce, który należy do międzynarodowego koncernu turystycznego O. Na polskim rynku W działa od 1999 r. Spółka posiada główną siedzibę pełniącą jednocześnie funkcję centrali w mieście A oraz swoje przedstawicielstwa na terenie całej Polski. W, jako organizator imprez turystycznych (touroperator), sprzedaje swoje usługi poprzez własne placówki sprzedaży korzystając ze swoich pracowników oraz poprzez sieć agentów. Spółka posiada wpis do rejestru organizatorów i pośredników turystycznych prowadzonego przez właściwego miejscowo marszałka województwa. Zgodnie z ustawą z dnia 29 sierpnia 1997 r. o usługach turystycznych (Dz. U. z 2016 r. poz. 187 i 1334, zwaną dalej: „Ustawą o usługach turystycznych”), znowelizowaną ustawą z dnia 22 lipca 2016 r. o zmianie ustawy o usługach turystycznych oraz ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. z 2016 r. poz. 1334, zwana dalej: „Nowelą do Ustawy”), każdy podmiot, będący organizatorem turystyki lub pośrednikiem turystycznym, w tym także Spółka, począwszy od dnia 26 listopada 2016 r., zobowiązany jest do odprowadzenia na rzecz Turystycznego Funduszu Gwarancyjnego (zwanego dalej:, „TFG”), którego obsługę zapewnia Ubezpieczeniowy Fundusz Gwarancyjny (zwany dalej: „UFG”), składki od każdego klienta z tytułu zawartej przez W umowy o świadczenie usług turystycznych polegających na organizowaniu imprez turystycznych lub umowy w zakresie pośredniczenia w zawieraniu takich umów.

Wskazana powyżej składka pobierana jest od klienta i stanowi składową ceny imprezy turystycznej, dla której Wnioskodawca zawarł z klientem umowę o jej organizację lub pośrednictwo w takiej organizacji.

Jednocześnie, W, zgodnie z Ustawą o usługach turystycznych jest zobowiązany do obliczenia i wpłacenia do TFG składki na każdy miesiąc prowadzonej przez Spółkę działalności w terminie do 21-go dnia następnego miesiąca oraz do sporządzenia i przesłania w tym terminie stosownej deklaracji do UFG zawierającej informacje odnośnie pobranej oraz obliczonej ww. składki.

Spółka jest czynnym podatnikiem VAT, rozliczającym się dla potrzeb tego podatku według procedury szczególnej VAT marża.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy obowiązkowa składka na TFG uiszczana przez Spółkę, której wysokością i obciążany jest turysta podlega opodatkowaniu VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy, obligatoryjna składka na Turystyczny Fundusz Gwarancyjny do uiszczania której i zobowiązana jest Spółka, a wysokością której obciążani są turyści jako jeden z elementów kosztowych imprezy turystycznej, nie podlega opodatkowaniu VAT.

Uzasadnienie

Stosownie do art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium Polski.

Na podstawie art. 7 ust. 1 Ustawy o VAT, dostawę towarów stanowi przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Przez świadczenie usług, w świetle art. 8 ust. 1 Ustawy o VAT, rozumie się z kolei każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów, w tym również, m.in. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej.

W związku z powyższym, aby uznać wartość przekazywanej składki ubezpieczeniowej na TFG za wynagrodzenie Spółki opodatkowane podatkiem VAT, konieczne jest rozstrzygnięcie czy wartość tej składki przekazywanej Spółce przez turystę - klienta biura, stanowi wynagrodzenie W z tytułu świadczenia usługi turystycznej wykonywanej przez Spółkę na rzecz turysty.

TFG to system zabezpieczeń finansowych organizatorów turystyki i pośredników turystycznych na wypadek ich niewypłacalności, wzmocniony przez stworzenie, tzw. II filara zabezpieczeń finansowych, który ma stanowić wyodrębniony rachunek w Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym. Turystyczny Fundusz Gwarancyjny będzie dodatkowym zabezpieczeniem, obok dotychczasowych gwarancji bankowych lub ubezpieczeniowych. TFG będzie utrzymywany w przeważającej mierze ze składek biur podróży, a w praktyce przez klientów tych biur.

Składka płacona przez klientów biur ma charakter obligatoryjny.

Jak wynika z powyższego, pobierana przez Spółkę od turystów składka na TFG nie stanowi wynagrodzenia za usługę turystyczną. Jest ona natomiast warunkiem nabycia imprezy turystycznej (czyli zakupu co najmniej dwóch usług turystycznych) i bez jej uiszczenia dokonanie rezerwacji turystycznej nie jest możliwe.

Składka nie jest objęta podatkiem VAT, gdyż jest należnością jaką musi pokryć przedsiębiorca (w tym przypadku W) od każdego klienta.

Nie można zatem uznać, że uiszczenie składki ubezpieczeniowej na TFG przez turystów stanowi wynagrodzenie za nabywane usługi turystyczne. Podatkiem VAT objęta jest wyłącznie cena produktu jaki oferuje organizator turystyki lub pośrednik turystyczny.

Spółka przekazuje jedynie składkę ubezpieczeniową do TFG, którą de facto uiszcza klient Spółki. Przekazanie kwoty składki ubezpieczeniowej nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu Ustawy o VAT. Dostawę towarów stanowi bowiem przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Poprzez towary Ustawa o VAT nakazuje rozumieć rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii. W przypadku przekazywania kwot składek ubezpieczeniowych, przekazywane są w rzeczywistości jednostki pieniężne. Należy zauważyć, iż jednostki pieniężne nie są uznawane za rzeczy. Pieniądze jako takie są uznawane za rzeczy oznaczone gatunkowo tylko w postaci znaków pieniężnych (banknotów i monet), a nie jednostek pieniężnych wyrażających abstrakcyjną jednostkę wartości.

W świetle powyżej przytoczonej definicji towaru, nie ulega wątpliwości, że kwota (wartość) składki ubezpieczeniowej na TFG nie może być uznana za towar. W konsekwencji czynność mająca na celu przekazanie kwot składek ubezpieczeniowych nie stanowi dostawy towarów w świetle Ustawy o VAT.

Z kolei przez świadczenie usług, w świetle art. 8 ust. 1 powołanej ustawy, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej tub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów, w tym również, m.in. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej.

Kwota składki na TFG nie stanowi również wynagrodzenia na rzecz Spółki. Spółka, w ramach nałożonego na nią ustawowego obowiązku realizuje ten nakaz. W przeciwnym razie, obstrukcja ze strony Spółki wiązałaby się dla niej z negatywnymi konsekwencjami w postaci wysokich kar pieniężnych.

Podatkiem VAT objęta jest wyłącznie cena produktu, jaki oferuje biuro podróży. Ustawodawca nie ingeruje w to, z jakiej puli będą odprowadzane składki na TFG. Liczy się w tym wypadku wpłata składki, która nie jest objęta podatkiem VAT, gdyż jest należnością, jaką musi pokryć biuro podróży od każdego klienta.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r., poz. 710 z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą o VAT”, opodatkowaniu podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, w świetle art. 7 ust. 1 ustawy o VAT - rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, (…).

Jednocześnie, zgodnie z art. 2 pkt 6 ustawy o VAT, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Zatem, aby daną czynność uznać za dostawę towaru przedmiotem tej czynności musi być towar w myśl art. 2 pkt 6 ustawy o VAT i musi wystąpić przeniesienie prawa do rozporządzania tym towarem jak właściciel.

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7,(…).

Definicja „świadczenia usług” ma charakter dopełniający definicję „dostawy towarów” i jest wyrazem realizacji zasady powszechności opodatkowania podatkiem od towarów i usług transakcji wykonywanych przez podatników w ramach ich działalności gospodarczej. Z treści art. 8 ust. 1 ustawy o VAT wynika, że przez usługę należy rozumieć każde świadczenie na rzecz danego podmiotu, które nie stanowi dostawy towarów.

Zatem opodatkowanym świadczeniem usług jest każda transakcja podatnika w ramach jego działalności gospodarczej, która nie została wymieniona jako dostawa towarów, przy czym do uznania czynności za usługę konieczne jest istnienie odbiorcy usługi. Tak więc usługą jest tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia. Odbiorcą świadczenia musi być inny podmiot niż wykonujący usługę.

Czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Przy czym związek pomiędzy otrzymywaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie. Mając powyższe na uwadze, aby ustalić zasady opodatkowania danej czynności dokonywanej w zamian za opłatę, niezbędne jest rozstrzygnięcie, czy czynności te skutkują uzyskaniem bezpośrednich korzyści przez dokonującego wpłaty.

Z przestawionego opisu sprawy wynika, że Wnioskodawcą jest touroperatorem w Polsce, który posiada główną siedzibę pełniącą jednocześnie funkcję centrali w mieście A oraz swoje przedstawicielstwa na terenie całej Polski. Wnioskodawca, jako organizator imprez turystycznych (touroperator), sprzedaje swoje usługi poprzez własne placówki sprzedaży korzystając ze swoich pracowników oraz poprzez sieć agentów. Spółka posiada wpis do rejestru organizatorów i pośredników turystycznych prowadzonego przez właściwego miejscowo marszałka województwa. Spółka zobowiązany jest do odprowadzenia na rzecz Turystycznego Funduszu Gwarancyjnego (TFG), którego obsługę zapewnia Ubezpieczeniowy Fundusz Gwarancyjny (UFG), składki od każdego klienta z tytułu zawartej przez Wnioskodawcę umowy o świadczenie usług turystycznych polegających na organizowaniu imprez turystycznych lub umowy w zakresie pośredniczenia w zawieraniu takich umów. Wskazana powyżej składka pobierana jest od klienta i stanowi składową ceny imprezy turystycznej, dla której Wnioskodawca zawarł z klientem umowę o jej organizację lub pośrednictwo w takiej organizacji. Jednocześnie, Wnioskodawca, jest zobowiązany do obliczenia i wpłacenia do TFG składki na każdy miesiąc prowadzonej przez Spółkę działalności w terminie do 21-go dnia następnego miesiąca oraz do sporządzenia i przesłania w tym terminie stosownej deklaracji do UFG zawierającej informacje odnośnie pobranej oraz obliczonej ww. składki. Spółka jest czynnym podatnikiem VAT, rozliczającym się dla potrzeb tego podatku według procedury szczególnej VAT marża.

Przedmiotem wątpliwości Wnioskodawcy jest czy obowiązkowa składka uiszczana przez Spółkę w okolicznościach opisanych we wniosku podlega opodatkowaniu podatkiem VAT.

Stosownie do art. 10c ust. 1 ustawy o usługach z dnia 29 sierpnia 1997 r. o usługach turystycznych (Dz. U. z 2016 r. poz. 187, z późn. zm.) tworzy się Turystyczny Fundusz Gwarancyjny, zwany dalej „Funduszem”, stanowiący wyodrębniony rachunek w Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym, o którym mowa w rozdziale 7 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. z 2013 r. poz. 392, z 2014 r. poz. 827 oraz z 2015 r. poz. 1273, 1691, 1844 i 2281).

W myśl art. 10e ust. 1 ustawy o usługach turystycznych środki Funduszu przeznacza się na pokrycie kosztów i zwrot wpłat, o których mowa w art. 5 ust. 1 pkt 2, w przypadku gdy środki finansowe pochodzące z zabezpieczeń finansowych, o których mowa w art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. a-c, okażą się niewystarczające.

Zgodnie z art. 10f ust. 1 ustawy o usługach turystycznych składka na Fundusz jest naliczana w wysokości nie wyższej niż 30 zł od każdego klienta z tytułu zawartej umowy o świadczenie usług turystycznych polegających na organizowaniu imprez turystycznych lub umowy w zakresie pośredniczenia na zlecenie klientów w zawieraniu umów o świadczenie usług turystycznych. Składka jest należna z dniem zawarcia umowy.

Należy stwierdzić, że w analizowanym przypadku istnieje bezpośredni związek pomiędzy dokonanym świadczeniem a otrzymanym wynagrodzeniem, gdyż uiszczana składka na rzecz TFG, którą Wnioskodawca obciąża klientów stanowi część wynagrodzenia za usługę turystyczną, wyświadczoną przez Wnioskodawcę na rzecz klienta. Czynność uiszczenia obowiązkowej wpłaty składki stanowi składową usługi turystycznej jako jeden z elementów kalkulacyjnych ceny imprezy turystycznej i jest obowiązkową należnością jaką musi pokryć Wnioskodawca od każdego klienta. W zapisach ustawy o usługach turystycznych nie ma przepisu, który określa obowiązek zapłaty składki ubezpieczeniowej na rzecz TFG przez klienta, bowiem to Wnioskodawca jest zobowiązany do dokonania zapłaty tej składki. Zatem, jeżeli Wnioskodawca obciąża klientów kosztami składki ubezpieczeniowej, która to składka stanowi obowiązkową należność jaką musi pokryć Wnioskodawca od każdego klienta, to tym samym otrzymuje wynagrodzenie za świadczoną usługę turystyczną na rzecz klienta, której częścią jest należność równoważna wpłaconej składki przez Wnioskodawcę do TFG.

W opisanej sytuacji Wnioskodawca świadczy na rzecz swoich klientów usługi turystyczne w zamian za wynagrodzenie, a zatem pobierana przez Wnioskodawcę kwota stanowiąca równowartość składki ubezpieczeniowej jest elementem wynagrodzenia za świadczoną przez Wnioskodawcę usługę turystyki.

W konsekwencji, pobierane przez Wnioskodawcę od klientów kwoty stanowiące równowartość składki ubezpieczeniowej stanowią wynagrodzenie za świadczoną przez Wnioskodawcę usługę podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 w związku z art. 8 ust. 1 ustawy o VAT.

Zatem, stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.